
Kop in het zand?
zondag 7 januari 2018 om 15:54
Hai,
Ik dacht altijd dat ik geen psychische hulp nodig heb, en dingen zelf verwerkte, maar ik begin te twijfelen of ik niet gewoon alle gevoelens heb weggedrukt. Wat op zich prima werkt,want ik functioneer best aardig. Ik ben alleen als de dood dat als ik wel hulp zoek al het weggedrukte gedoe als een tsunami over me heen spoelt ,en ik niet meer normaal kan functioneren.
Vraag is dus ; is het soms niet beter om zaken lekker te laten rusten ipv jaren door oude troep heen te waden en dan maar hopen dat het nut heeft gehad?
Ik dacht altijd dat ik geen psychische hulp nodig heb, en dingen zelf verwerkte, maar ik begin te twijfelen of ik niet gewoon alle gevoelens heb weggedrukt. Wat op zich prima werkt,want ik functioneer best aardig. Ik ben alleen als de dood dat als ik wel hulp zoek al het weggedrukte gedoe als een tsunami over me heen spoelt ,en ik niet meer normaal kan functioneren.
Vraag is dus ; is het soms niet beter om zaken lekker te laten rusten ipv jaren door oude troep heen te waden en dan maar hopen dat het nut heeft gehad?
zondag 7 januari 2018 om 16:05
Zo dacht ik ook altijd. Het lukte me altijd, dacht ik, ik ben sterk, nergens last van .....
Totdat mijn lijf duidelijk maakte: zo gaat het niet langer. Ik was doodmoe, kreeg 's nachts herbelevingen en werd een paar keer per nacht huilend of in totale paniek wakker. Een aantal bezoeken aan de psycholoog leerde me dat ik al die jaren mijn energie had gebruikt om 'het kistje' stevig op slot te houden, en dat nu de tijd was gekomen om daaraan te gaan werken, om de inhoud van mijn kistje onder ogen te gaan zien, met zijn hulp. Het was stevig doorbijten, maar achteraf gezien weet ik dat dat hard nodig was en ben ik blij dat ik er toen mee aan de slag ben gegaan.
Totdat mijn lijf duidelijk maakte: zo gaat het niet langer. Ik was doodmoe, kreeg 's nachts herbelevingen en werd een paar keer per nacht huilend of in totale paniek wakker. Een aantal bezoeken aan de psycholoog leerde me dat ik al die jaren mijn energie had gebruikt om 'het kistje' stevig op slot te houden, en dat nu de tijd was gekomen om daaraan te gaan werken, om de inhoud van mijn kistje onder ogen te gaan zien, met zijn hulp. Het was stevig doorbijten, maar achteraf gezien weet ik dat dat hard nodig was en ben ik blij dat ik er toen mee aan de slag ben gegaan.
zondag 7 januari 2018 om 16:27
je hebt een verkeerd beeld over psychische hulp.
het doel is namelijk niet om je verleden op te graven en door te spitten. het doel is meestal om zo goed mogelijk te leven. en of en in welke maten je daarbij moet gaan graven in je verleden dat bespreek je samen met je therapeut.
een therapeut wil echt niet dat je slechter wordt door de therapie.
je moet wel eerlijk zijn trouwen. je kan best zeggen dat je het een en ander hebt mee gemaakt en dan je nu bang bent dat wanneer je hier aan gaat werken dat dit als een tsunami over je heen komt. Een therapeut kan dan samen met jou bespreken wat verstandig is.
Vroeger had je niet zo veel therapeuten. Maar kwam de dominee, priester, ouderling, oudtante langs "om eens te praten" of ging je aan de bar hangen met de kroegbaas, of kon je klagen bij de kapper of een wijze buur. Dit gebeurd tegenwoordig niet meer, nu gaan we naar professionals toe.
het doel is namelijk niet om je verleden op te graven en door te spitten. het doel is meestal om zo goed mogelijk te leven. en of en in welke maten je daarbij moet gaan graven in je verleden dat bespreek je samen met je therapeut.
een therapeut wil echt niet dat je slechter wordt door de therapie.
je moet wel eerlijk zijn trouwen. je kan best zeggen dat je het een en ander hebt mee gemaakt en dan je nu bang bent dat wanneer je hier aan gaat werken dat dit als een tsunami over je heen komt. Een therapeut kan dan samen met jou bespreken wat verstandig is.
Vroeger had je niet zo veel therapeuten. Maar kwam de dominee, priester, ouderling, oudtante langs "om eens te praten" of ging je aan de bar hangen met de kroegbaas, of kon je klagen bij de kapper of een wijze buur. Dit gebeurd tegenwoordig niet meer, nu gaan we naar professionals toe.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zondag 7 januari 2018 om 16:39
Heel bericht getypt,druk ik verkeerd
In ieder geval bedankt voor de reacties, ik vroeg me af of ik op mijn 45-jarige leeftijd nog wel uit die vastgeroeste patronen kan komen. Of ik er last van heb, ik weet niet in hoeverre iets karakter is of gedoe. En of ik gelukkig ben,soms. Meestal vind ik het leven nogal buffelen,er is altijd wel wat. Maar misschien is dat wel leven?
Joyce,zo erg is het nu nog niet bij mij, ik slaap ,eet ,werk, lach gewoon. Maar ik heb vanmiddag wel zitten huilen terwijl ik dat normaal 1 keer in de 5 jaar doe ongeveer,dus dat vond ik wel opvallend. Er was niet echt een aanleiding voor,behalve dat mijn puberdochter een puberbuitje had, en mijn man aan me vroeg of het een beetje ging. Toen ging ik op de "ik heb een heel zwaar leven" toer en moest ik lachen en huilen tegelijk.
Hoe lang heeft jouw therapie geduurd,en kon je verder gewoon werken enzo? En ben je er echt beter van geworden,en hoe dan? Vragen,vragen , als je het te privé vindt worden hoef je niet te antwoorden hoor

In ieder geval bedankt voor de reacties, ik vroeg me af of ik op mijn 45-jarige leeftijd nog wel uit die vastgeroeste patronen kan komen. Of ik er last van heb, ik weet niet in hoeverre iets karakter is of gedoe. En of ik gelukkig ben,soms. Meestal vind ik het leven nogal buffelen,er is altijd wel wat. Maar misschien is dat wel leven?
Joyce,zo erg is het nu nog niet bij mij, ik slaap ,eet ,werk, lach gewoon. Maar ik heb vanmiddag wel zitten huilen terwijl ik dat normaal 1 keer in de 5 jaar doe ongeveer,dus dat vond ik wel opvallend. Er was niet echt een aanleiding voor,behalve dat mijn puberdochter een puberbuitje had, en mijn man aan me vroeg of het een beetje ging. Toen ging ik op de "ik heb een heel zwaar leven" toer en moest ik lachen en huilen tegelijk.
Hoe lang heeft jouw therapie geduurd,en kon je verder gewoon werken enzo? En ben je er echt beter van geworden,en hoe dan? Vragen,vragen , als je het te privé vindt worden hoef je niet te antwoorden hoor
