Vechten jullie katten weleens?

Lieve kattenbezitters,

Ik weet dat er een algemeen kattentopic is, maar ik verwacht hier wat meer reacties. Daarom even zo.

Is het normaal dat twee katten in een huishouden weleens met elkaar vechten? Ik vind het behoorlijk heftig en raak er erg gestresst van. Wat niet helpt is dat ik zelf vrij ernstige slaapproblemen heb en als het weer een keer gebeurd is dat mijn katten elkaar in de haren zijn gevlogen ben ik weken alert en slaap ik nóg beroerder, omdat ik elke beweging of verdacht geluidje op wil merken.
Een van de twee voor langere tijd in de nacht opsluiten vind ik ook zielig, ze worden daar niet blij van.
Ik maak me ook zorgen over wat er gebeurt als zo'n vechtpartij een keer plaatsvindt als ik niet thuis ben. Ik ben vaak ook niet relaxed meer als ik ergens ben en vraag me dan af hoe het met mijn katten gaat.
Kortom, ik loop af en toe een beetje op eieren en vraag me af wat 'normaal' is en of ik er te zwaar aan til.
Voor mensen zien katten die elkaar in de haren vliegen met bijbehorend gekrijs er natuurlijk vrij heftig uit, ik weet niet of het ook echt zo heftig is of dat ik er gewoon veel te zwaar aan til.

Over het algemeen leven mijn katten goed met elkaar samen en krijg ik niet de indruk dat ze een hekel aan elkaar hebben. Ze wassen elkaar niet erg vaak en liggen ook niet vaak echt tegen elkaar aan, maar ze gaan elkaar ook niet uit de weg, zitten in de tuin vaak op dezelfde milimeter iets te bekijken of zitten naast elkaar op eenzelfde muurtje. Ook binnen in huis liggen ze wel vaak vrij dichtbij elkaar (maar niet echt naast elkaar of op één stoel of zo.
Ze spelen ook wel met elkaar, maar pesten elkaar ook wel soms.

Het zijn bange katten en een van de twee is een echte angsthaas. Hij heeft echt de belangrijkste socialisatiefase als kitten gemist en dat is nooit echt helemaal goed gekomen. Hij is dus heel schrikachtig en herstelt ook heel slecht. De ander is ook bang en schrikt ook, maar herstelt zich veel sneller.
Alle keren dat het fout is gegaan is er een duidelijke trigger. In bijna alle gevallen een onverwacht geluid. Ze schrikken dan en proberen weg te rennen. En in die paniek buitelen ze over elkaar heen, krijsend en gillend. Ze rennen vaak de trap af of zelfs helemaal door het kattenluik de tuin in, waardoor het best een heftige toestand is. Ik haal ze dan uit elkaar en zet ze apart om tot rust te komen. In het begin duurde het lang voordat het weer oké was, inmiddels gaat het op zich vrij goed. Maar de grootste bangerik blijft wel een tijdje schrikachtig en een beetje 'anders'. Na een tijd is alles weer ontspannen.
Voor mijzelf is het zo dat ik na een aantal weken weer meer ontspannen word en eindelijk weer iets beter slaap en juist dan gebeurt er weer iets en begint dat hele gezeur weer opnieuw.....
Vanochtend sliep ik eindelijk na een hele slechte nacht en word ik opeens wakker van kat die met een muis op mijn bed aan komt zetten (GADVERDAMME). De bangste kat zat ook voor het bed en begon opeens te loeien en voor ik het wist tuimelden ze gillend en krijsend over elkaar heen.
Apart gezet voor een aantal uren en nu liggen ze allebei rustig bij mij in de woonkamer te slapen.

Ik word er een beetje gek van, omdat ik de situaties waarin het fout gaat eigenlijk niet kan voorkomen. Ik ben altijd erg voorzichtig, zodat ik geen dingen laat vallen of onverwachte gekke dingen doe, maar het zijn vaak geluiden of dingen van buitenaf.
Ik zou in de nacht een kat op een kamer kunnen zetten, maar ze worden daar niet heel blij van en willen gewoon graag vrije toegang tot huis en tuin. Ze komen allebei niet buiten de tuin.

Het gaat niet zo vaak fout, maar als het fout gaat voelt het voor mij gewoon wel erg heftig.

Een van de twee katten heeft een hartruis en diabetes. Stress is voor hem dus ook heel slecht.
En de ander is dus een enorme angsthaas. Die heeft over het algemeen bij mij een heel fijn en rustig leventje en zou het ook niet goed doen in een minder rustige buurt of een druk huishouden.

Hij bleef in het verleden wel langer gestresst dan tegenwoordig. Maar tijdens zo'n situatie voel ik me altijd wel een beetje wanhopig. Over de katten zelf, over mijn situatie rondom slaap en over mijn stress als ik niet thuis ben. Ik denk na zo'n moment toch veel aan de katten en aan hoe het gaat en ben gewoon niet ontspannen. Terwijl dat in mijn situatie wel heel belangrijk is....

Maar misschien maak ik er ook een veel te groot ding van, omdat dat gillen en krijsen er natuurlijk super heftig uitziet.
Zelf heb je als je met mensen samenleeft natuurlijk ook weleens ruzie en daarna is het gewoon weer goed.

Ik heb vroeger nooit katten gehad. De mannetjes worden bijna 7. Ze zijn met elkaar opgegroeid sinds kitten, maar geen echte broers. Het zijn allebei gecastreerde katers.

Dank

Oké, misschien til ik er dan gewoon veel te zwaar aan doordat het er zo heftig uitziet en heftig klinkt.
Wat doe jij dan als dat gebeurt? Houd je ze tijdelijk uit elkaar? En wat als je niet thuis bent? Hier komen ze er slecht uit; die bangerik blaast en loeit dan bijvoorbeeld en die andere blijft toch vlakbij hem zitten. Ze hebben een heel huis en tuin, maar blijven in zo'n situatie toch elkaar opzoeken.

TJa, lastig.... ik heb ze allebei ook nooit alleen gehad en heb ze vanaf kitten. Ik vind het ook wel een naar idee om te bedenken dat ze misschien veel gelukkiger zouden zijn in hun eentje. Ik hoop dat ze nog lang meegaan en ik wil natuurlijk wel dat ze relaxed en gelukkig zijn. Het levert natuurlijk stress op en dat is voor die bangerik heel slecht en voor mijn andere suikerkat met zijn hartruis natuurlijk ook.
Maar ik kan ze allebei eigenlijk ook niet missen, ze zijn niet makkelijk plaatsbaar en je weet dus ook niet zeker of ze nu echt gelukkiger zijn in hun eentje of toch met z'n tweetjes.
Ik woon ook alleen en ben regelmatig weg. Op veel momenten heb ik ook weer het idee dat ze toch wel gezelschap aan elkaar hebben. En hoewel ze een heel huis en hele tuin tot hun beschikking hebben is het zelden zo dat de een op zolder is en de ander beneden. Ze zijn vaak in dezelfde ruimte of op dezelfde plekjes in de tuin.

Ze stoeien ook weleens, dat is zonder nagels en zonder blazen en krijsen.
Dat vechten is écht vechten, plukken haar die in het rond vliegen en twee krijsende katten, helemaal in elkaar verweven. Ik vind weleens een nageltje terug in de vacht van de ander, maar ze hebben elkaar nooit verwond. Ik ben er ook wel snel bij en zet ze dus een tijdje apart. Echt langdurig uit elkaar houden of ze apart laten leven daar heb ik het huis niet echt voor qua indeling en zo. Dan ben ik echt een politieagent, omdat ik dan steeds moet wisselen ook; eentje in de tuin en beneden en de ander boven.
Maar vaak als ze apart zitten vinden ze dat óók niet fijn en zijn ze ook allebei uit hun doen.

Ik weet helaas gewoon wel dat ik het niet helemaal kan voorkomen, omdat ze dus zo bang zijn en af en toe flink ergens van schrikken, van een onverwacht hard geluid of zoiets.

Socie schreef: ↑

01-03-2025 18:52

Onze 2 poezen speelden als kitten veel samen, maar nu is het een gedoog-relatie geworden. Af en toe geeft er 1 een lel aan de ander, maar verder proberen ze elkaar een beetje te vermijden. Ze liggen nooit samen, altijd minimaal een meter afstand. Gelukkig nooit echt vechtpartijen, maar gezellig is anders.

Ja.....precies. Ergens voelt dat ook zo sneu, dat ze misschien veel gelukkiger zouden zijn alleen.
Hier ook altijd wel een meter afstand. Ze liggen ook nooit echt tegen elkaar aan of dat ze elkaar uitgebreid gaan wassen of zo. Heel af en toe wast de een de ander, maar dan is het meestal heel erg kort.

KamilleT schreef: ↑

01-03-2025 18:47

Mijn katten (m, 13 en 11) zijn soms elkaars beste vriend maar ze kunnen ook hevig met elkaar vechten. Soms liggen de plukken haar door het huis heen, of de oudste loopt met plukken haar van de ander in zijn mondhoeken. De oudste is altijd de baas geweest maar kleine kater probeert het toch steeds weer.
Ik heb wel eens een Feliway stekker geprobeerd. Dat zou de relaxter moeten maken, maar het leverde slapsticktaferelen op. Toen ze de kamer binnen kwamen, roken ze direct dat er iets anders was. Dus gebroederlijk op zoektocht en binnen twee minuten hadden ze de stekker gevonden, uit het stopcontact getrokken en gesloopt.

Hmmm.....
Ik had juist het idee dat het hier in de tijd dat ik die Feliway stekkers had erger was. Dus ik heb ze nu niet meer. Ik had ze een tijdje op iedere verdieping.

Overigens kan ik mijn grootste kater (de minst bange) geen catnip of zo geven. Hij wordt daar een beetje agressief van. Dan loopt hij achter die ander aan, gaat hij boven hem staan en aan zijn haren plukken of zo. Hij wordt daar een beetje te opgehypt van of zo.

Juul234 schreef: ↑

01-03-2025 19:04

Heel herkenbaar. De kat die we nog hebben knapte enorm op na de door van de laatste kat, werd/is een lieve huiskat en is een heel gezellig geworden. Er is ook nooit meer een andere kat bijgekomen, hoe graag ik zou willen, maar onze diva gaat voor. Ze is ruim 17 jaar en zo fit als een hoentje. Als de andere kant nog had geleefd had ze deze leeftijd vanwege de stress niet gehaald.

Maar dit idee vind ik dus best wel lastig, dat ik ze misschien allebei een plezier zou doen met een andere situatie. Ze zijn pas 7, hopelijk hebben ze nog een hele tijd te gaan. Ik wil het beste voor die beestjes en dat zij allebei relaxed en gelukkig zijn.
Maar het idee om een van de twee te missen en niet meer te weten wat er met hem gebeurt of hoe het met hem gaat en daar geen invloed op hebben…. En een huisje vinden is daarnaast ook super moeilijk.

aikidoka schreef: ↑

01-03-2025 19:14

Ik ken alleen maar katten die regelmatig vechten, inclusief rondvliegende plukken haar en dat het daarna weer normaal is. Bij sommigen is dat dan samen slapen, bij anderen elkaar tolereren.
Til je er zelf niet te zwaar aan? Volgens mij hoort dit er gewoon bij. Ik denk ook dat het helemaal niet goed is om ze te scheiden als ze dit doen. Het gaat over wie de baas is en dat moeten ze uitvechten. Als je dat steeds stopt dan is dat volgens mij niet duidelijk.
Zolang ze er geen wonden en abcessen van krijgen kun je ze volgens mij beter de rangorde op hun manier laten bepalen dan proberen het vechten te voorkomen. Want je hebt zelf al door dat dat helemaal niet lukt.

Ik denk dat ik er zelf dan te zwaar aan til. Blijkbaar is het normaal.
Op internet en via kattengedragsdeskundigen lees ik wel andere adviezen en dat je het katten nooit mag laten uitvechten en ze uit elkaar moet zetten, dat het anders alleen maar erger en meer wordt en soms ook nooit meer goed komt. En ook over rangorde; dat schijnt bij katten niet zo te werken.
Overigens is het bij mij ook echt zo dat die bangerik echt weer even tot rust moet komen. In de tijd dat ik ze niet uit elkaar had gezet of heel kort werd het vaker en erger. Nu gaat het eigenlijk meestal en langere tijden goed.