Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
donderdag 13 augustus 2009 om 00:21
donderdag 13 augustus 2009 om 00:24
He skatten, tnx voor de afleiding, daar was ik heel erg aan toe!
Nu duik ik toch maar bedje in.
Want ik merk dat ik wel heel recalcitrant ben, en anti alle therapie, goede raad, en whatever,
maar ik vrees dat ik de enige ben die er morgen last van heeft als ik mn ritme verkloot.
(reteoneerlijk trouwens!)
Lekker slapen dames.
En JonnaX, nou zachtjes dan he... sst..
Nou, voor èèn keer. geniet ervan, want t gaat eent ijd duren voor er weer een komt.
Nu duik ik toch maar bedje in.
Want ik merk dat ik wel heel recalcitrant ben, en anti alle therapie, goede raad, en whatever,
maar ik vrees dat ik de enige ben die er morgen last van heeft als ik mn ritme verkloot.
(reteoneerlijk trouwens!)
Lekker slapen dames.
En JonnaX, nou zachtjes dan he... sst..
Nou, voor èèn keer. geniet ervan, want t gaat eent ijd duren voor er weer een komt.
donderdag 13 augustus 2009 om 01:43
Lekkere drukte vanavond!
Ben klaar met de keuken verven en heb alvast verf voor de rest van de woonkamer gehaald(heb 1 muur geverfd nu moet de rest nog volgen)Maar ik heb opzich alle tijd hoor,al wil ik graag verder met de klus.
Het uiteindelijke plan is laminaat leggen ipv. die oude vloerbedekking en dan is het handig als alles geverfd is.Vandaar dat ik aan het verven geslagen ben.Het plafond hebben we een aantal maandeb terug al gedaan gelukkig dus die hoeft niet worden gedaan.
Weltrusten allemaal!
Ben klaar met de keuken verven en heb alvast verf voor de rest van de woonkamer gehaald(heb 1 muur geverfd nu moet de rest nog volgen)Maar ik heb opzich alle tijd hoor,al wil ik graag verder met de klus.
Het uiteindelijke plan is laminaat leggen ipv. die oude vloerbedekking en dan is het handig als alles geverfd is.Vandaar dat ik aan het verven geslagen ben.Het plafond hebben we een aantal maandeb terug al gedaan gelukkig dus die hoeft niet worden gedaan.
Weltrusten allemaal!
donderdag 13 augustus 2009 om 11:10
quote:Wurmpje schreef op 12 augustus 2009 @ 23:08:En ik wèèt de maatschappelijk gewenste antwoorden wel hoor.
'het was niet mijn schuld'
'kinderen kunnen nooit iets zò fout doen dat ze geweld verdienen'
'er is nooit een reden voor geweld'Bijlezend wil ik eerst even meteen hierop reageren. Gisteravond programma gezien 'Kijken in de ziel' (had ik opgenomen). Gesprekken met psychiaters en psychotherapeuten, deze keer ging het over de kindertijd. Als daar al heel vroeg iets misgaat, heeft dat invloed op je hele verdere leven?
Wat ik daar specifiek even uit wil lichten, is dit:
therapeute vertelde dat kinderen die heel jong iets meemaken, altijd schuld en schaamte voelen. Dat heeft met hun 'denkraam' te maken. Als er iets rottigs gebeurt, ligt dat aan hun. Ze kunnen gewoon nog niet anders denken. Heeft met rijping van hersenen te maken. En schaamte, het niet iemand durven aankijken - daar zei ze ook iets over, weet het ineens niet meer.
In ieder geval, ze gaf een voorbeeld: zet een stoel naast je, en zet daar dat 5-jarige meisje op. En dan die gebeurtenissen, kan dat kind daar wat aan doen? Ik kan het niet zo goed navertellen, maar dan drong ineens tot de client door dat een kind daar nooit, nooit iets aan kan doen. Ja, dat voel ik ook, als ik een klein kind zie en ik stel me 'mishandeling' voor (whatever), dan weet ik gewoon dat een kind GEEN schuld heeft en dat die volwassene altijd verantwoordelijk is. Nu nog op mezelf betrekken.... ik denk nog steeds dat alles altijd mijn schuld is. Hoe belachelijk het ook klinkt als ik dit hier zo neerzet.
'het was niet mijn schuld'
'kinderen kunnen nooit iets zò fout doen dat ze geweld verdienen'
'er is nooit een reden voor geweld'Bijlezend wil ik eerst even meteen hierop reageren. Gisteravond programma gezien 'Kijken in de ziel' (had ik opgenomen). Gesprekken met psychiaters en psychotherapeuten, deze keer ging het over de kindertijd. Als daar al heel vroeg iets misgaat, heeft dat invloed op je hele verdere leven?
Wat ik daar specifiek even uit wil lichten, is dit:
therapeute vertelde dat kinderen die heel jong iets meemaken, altijd schuld en schaamte voelen. Dat heeft met hun 'denkraam' te maken. Als er iets rottigs gebeurt, ligt dat aan hun. Ze kunnen gewoon nog niet anders denken. Heeft met rijping van hersenen te maken. En schaamte, het niet iemand durven aankijken - daar zei ze ook iets over, weet het ineens niet meer.
In ieder geval, ze gaf een voorbeeld: zet een stoel naast je, en zet daar dat 5-jarige meisje op. En dan die gebeurtenissen, kan dat kind daar wat aan doen? Ik kan het niet zo goed navertellen, maar dan drong ineens tot de client door dat een kind daar nooit, nooit iets aan kan doen. Ja, dat voel ik ook, als ik een klein kind zie en ik stel me 'mishandeling' voor (whatever), dan weet ik gewoon dat een kind GEEN schuld heeft en dat die volwassene altijd verantwoordelijk is. Nu nog op mezelf betrekken.... ik denk nog steeds dat alles altijd mijn schuld is. Hoe belachelijk het ook klinkt als ik dit hier zo neerzet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 augustus 2009 om 11:14
quote:Wurmpje schreef op 12 augustus 2009 @ 23:25:Voor mij is 'de werkelijkheid' echt heel moeilijk te onderscheiden.Ik kom hier dadelijk nog op terug. Heeft alles met mijn eerdere 'biecht' te maken (dankjewel nog voor jouw reactie, Saartje, en JonnaX, rest moet ik nog bijlezen).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 augustus 2009 om 11:19
Oef. Alles gelezen. Wat baal ik dat ik er 's avonds niet bij was.
Ik denk dat ik helemaal geen dossier met etiketten heb, maar dat er een aantal dingen die ik hier van jullie lees, wel degelijk ook op mij van toepassing zijn. Als je het hebt bijvoorbeeld over identiteit: nou, daar ben ik nu zó erg mee bezig. Wie ben ik, als ik eindelijk die plaatjes van mijn ouders aan het losmaken ben, wie is die EV dan werkelijk? Ik heb er zo in geloofd, het was helemaal eigen geworden en pas nadat ik het contact heb verbroken met mijn moeder, begin ik MEZELF te ontdekken. Dat vind ik pas gek. Dat er zo'n extreem besluit voor nodig was. En het voelt nog steeds of ik heel veel vieze kleverige spinnenweb-draden aan het lospeuteren ben.
Ik denk dat ik helemaal geen dossier met etiketten heb, maar dat er een aantal dingen die ik hier van jullie lees, wel degelijk ook op mij van toepassing zijn. Als je het hebt bijvoorbeeld over identiteit: nou, daar ben ik nu zó erg mee bezig. Wie ben ik, als ik eindelijk die plaatjes van mijn ouders aan het losmaken ben, wie is die EV dan werkelijk? Ik heb er zo in geloofd, het was helemaal eigen geworden en pas nadat ik het contact heb verbroken met mijn moeder, begin ik MEZELF te ontdekken. Dat vind ik pas gek. Dat er zo'n extreem besluit voor nodig was. En het voelt nog steeds of ik heel veel vieze kleverige spinnenweb-draden aan het lospeuteren ben.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 augustus 2009 om 11:27
Nu dan. Kijken of ik durf.
Die werkelijkheid en verleden. Het loopt bij mij heel erg door elkaar. Dat merk ik nu pas goed in de vakantie. Als EM in de garage aan het klussen is, zie ik mijn vader. Als hij tegenover me zit aan tafel, zie ik ook vaak mijn vader. En eerst had ik dit allemaal niet door, maar het is me duidelijk dat dit heel veel vaker gebeurt dan ik in de gaten had. Een soort beeldverschuiving. Zo noem ik het.
Ik denk dat het daardoor komt, dat ik me zo 'raar' voel in onze relatie (ik weet geen goed woord hiervoor), de laatste tijd. Dat ik hem nauwelijks in mijn buurt (lees: aan mijn lijf) kan verdragen. Een knuffel gaat nog net, maar dan heb je het wel gehad. Zoenen vind ik eigenlijk nog intiemer dan 'de daad' zelf, dus daar schrik ik nu helemaal van terug. Ik weet niet hoe ik dat beeld van mijn vader weg kan krijgen, het lijkt wel de hele tijd 'erbij aanwezig'. Klinkt dit gek of niet? Het is echt iets van de laatste tijd, ik ben me hier ineens van bewust geworden, met schrik, maar dat maakt niet dat het anders wordt.
Daar waar ik me eerst gelijkwaardig voelde, voel ik me nu vaak zo'n meisje wat dankbaar moet zijn voor wat ze krijgt. Niet een gelijkwaardige partner. Aan de buitenkant ziet dat er vast wel zo uit, soms voelt het ook even zo, maar dat is als we praktische dingen doen. Iets in huis of iets moeten kopen; dan hebben we een perfecte samenwerking. Maar ik denk dat ik minder dan ooit een idee heb hoe ik een gelijkwaardige partner moet zijn. Het liefst wil ik gewoon van de hele situatie weg. Uit de relatie. We hebben toch niets samen, geen kinderen; wat is de verbinding, als het mij alleen maar zo moeilijk maakt?
Ik zit op het moment dan ook zwaar te twijfelen aan de therapie, als dit alles zoveel moeilijker maakt door alles wat ik nu zo ga voelen en opmerken. Moet ik er wel mee doorgaan? Overleeft onze relatie dit wel? Vandaag nog PMT, daarna drie weken vakantie. Even lekker zeg. Kijken hoe het dan gaat. Ik moet ook echt gaan nadenken wat ik straks, na de vakantie, ga doen. Iets wat me onder de mensen brengt. Geen vrijwilligerswerk.
(En stiekem ben ik ook zo blij met de leeftijdsgenoten hier. Ik voelde me al zo rot omdat ik op deze leeftijd nog zó zwaar zit te klooien met mijn leven, maar gelukkig ben ik niet de enige..)
Die werkelijkheid en verleden. Het loopt bij mij heel erg door elkaar. Dat merk ik nu pas goed in de vakantie. Als EM in de garage aan het klussen is, zie ik mijn vader. Als hij tegenover me zit aan tafel, zie ik ook vaak mijn vader. En eerst had ik dit allemaal niet door, maar het is me duidelijk dat dit heel veel vaker gebeurt dan ik in de gaten had. Een soort beeldverschuiving. Zo noem ik het.
Ik denk dat het daardoor komt, dat ik me zo 'raar' voel in onze relatie (ik weet geen goed woord hiervoor), de laatste tijd. Dat ik hem nauwelijks in mijn buurt (lees: aan mijn lijf) kan verdragen. Een knuffel gaat nog net, maar dan heb je het wel gehad. Zoenen vind ik eigenlijk nog intiemer dan 'de daad' zelf, dus daar schrik ik nu helemaal van terug. Ik weet niet hoe ik dat beeld van mijn vader weg kan krijgen, het lijkt wel de hele tijd 'erbij aanwezig'. Klinkt dit gek of niet? Het is echt iets van de laatste tijd, ik ben me hier ineens van bewust geworden, met schrik, maar dat maakt niet dat het anders wordt.
Daar waar ik me eerst gelijkwaardig voelde, voel ik me nu vaak zo'n meisje wat dankbaar moet zijn voor wat ze krijgt. Niet een gelijkwaardige partner. Aan de buitenkant ziet dat er vast wel zo uit, soms voelt het ook even zo, maar dat is als we praktische dingen doen. Iets in huis of iets moeten kopen; dan hebben we een perfecte samenwerking. Maar ik denk dat ik minder dan ooit een idee heb hoe ik een gelijkwaardige partner moet zijn. Het liefst wil ik gewoon van de hele situatie weg. Uit de relatie. We hebben toch niets samen, geen kinderen; wat is de verbinding, als het mij alleen maar zo moeilijk maakt?
Ik zit op het moment dan ook zwaar te twijfelen aan de therapie, als dit alles zoveel moeilijker maakt door alles wat ik nu zo ga voelen en opmerken. Moet ik er wel mee doorgaan? Overleeft onze relatie dit wel? Vandaag nog PMT, daarna drie weken vakantie. Even lekker zeg. Kijken hoe het dan gaat. Ik moet ook echt gaan nadenken wat ik straks, na de vakantie, ga doen. Iets wat me onder de mensen brengt. Geen vrijwilligerswerk.
(En stiekem ben ik ook zo blij met de leeftijdsgenoten hier. Ik voelde me al zo rot omdat ik op deze leeftijd nog zó zwaar zit te klooien met mijn leven, maar gelukkig ben ik niet de enige..)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 13 augustus 2009 om 12:06
EV, ik heb je gelezen.
En dat willen verwijderen, dat heb ik ook na gisteravond.
Maar jij trok me over de streep, dus ik laat het staan (denk ik).
Waarom vind ik het toch iedere keer weer zo lastig om hier terug te komen als ik iets moeilijks heb verteld?
Iedere keer wil ik het liefst hard wegrennen, alles verwijderen en nooit meer terugkomen.
Maar ik kan jullie niet missen, dus kom toch altijd weer terug (oke, vol schaamte, dat wel)
En dat willen verwijderen, dat heb ik ook na gisteravond.
Maar jij trok me over de streep, dus ik laat het staan (denk ik).
Waarom vind ik het toch iedere keer weer zo lastig om hier terug te komen als ik iets moeilijks heb verteld?
Iedere keer wil ik het liefst hard wegrennen, alles verwijderen en nooit meer terugkomen.
Maar ik kan jullie niet missen, dus kom toch altijd weer terug (oke, vol schaamte, dat wel)
donderdag 13 augustus 2009 om 12:47
quote:Elmervrouw schreef op 13 augustus 2009 @ 11:10:
[...]
Bijlezend wil ik eerst even meteen hierop reageren. Gisteravond programma gezien 'Kijken in de ziel' (had ik opgenomen). Gesprekken met psychiaters en psychotherapeuten, deze keer ging het over de kindertijd. Als daar al heel vroeg iets misgaat, heeft dat invloed op je hele verdere leven?
Wat ik daar specifiek even uit wil lichten, is dit:
therapeute vertelde dat kinderen die heel jong iets meemaken, altijd schuld en schaamte voelen. Dat heeft met hun 'denkraam' te maken. Als er iets rottigs gebeurt, ligt dat aan hun. Ze kunnen gewoon nog niet anders denken. Heeft met rijping van hersenen te maken. En schaamte, het niet iemand durven aankijken - daar zei ze ook iets over, weet het ineens niet meer.
In ieder geval, ze gaf een voorbeeld: zet een stoel naast je, en zet daar dat 5-jarige meisje op. En dan die gebeurtenissen, kan dat kind daar wat aan doen? Ik kan het niet zo goed navertellen, maar dan drong ineens tot de client door dat een kind daar nooit, nooit iets aan kan doen. Ja, dat voel ik ook, als ik een klein kind zie en ik stel me 'mishandeling' voor (whatever), dan weet ik gewoon dat een kind GEEN schuld heeft en dat die volwassene altijd verantwoordelijk is. Nu nog op mezelf betrekken.... ik denk nog steeds dat alles altijd mijn schuld is. Hoe belachelijk het ook klinkt als ik dit hier zo neerzet.
Oeh, wat herkenbaar dit. Klinkt als een goed programma.
Peuter heeft dat ook ewl eens verteld. En in plaats van een klein kind op een stoel hebben wij een popje daar.
Maar dan inderdaad ook dat inbeelden (wat zou popje moeten doen om die straf te verdienen), (wat zou wel/niet met popje mogen). En dat voel ik dan ook inderdaad.
Sjeez. 2 keer gedaan, en dan bràk ik echt. Totaal.
Herkenbaar trouwens ook van dat aankijken. Dat wist ik dan weer niet.
Ik heb heel heel heel veel moeite met mensen aankijken. 'direct contact maken' noemt peuter dat ook wel. Gister geprobeerd tijdens ontspanningsoefeningen.
Ik kan je vertellen, is gèèn combinatie voor mij.
Had ik net mn schouders weer naar benee, benen ontspannen, keek ik Peuter aan (kijk mij maar aan om te zien of je er mag zijn), binnen drie seconden *floeps* schouders weer tegen mn oren, tenen gekromd, nagels in mn arm.
Idem met aanraken trouwens.
Als het bewust gaat, met gevoel, nou, veeg me dan maar op.
[...]
Bijlezend wil ik eerst even meteen hierop reageren. Gisteravond programma gezien 'Kijken in de ziel' (had ik opgenomen). Gesprekken met psychiaters en psychotherapeuten, deze keer ging het over de kindertijd. Als daar al heel vroeg iets misgaat, heeft dat invloed op je hele verdere leven?
Wat ik daar specifiek even uit wil lichten, is dit:
therapeute vertelde dat kinderen die heel jong iets meemaken, altijd schuld en schaamte voelen. Dat heeft met hun 'denkraam' te maken. Als er iets rottigs gebeurt, ligt dat aan hun. Ze kunnen gewoon nog niet anders denken. Heeft met rijping van hersenen te maken. En schaamte, het niet iemand durven aankijken - daar zei ze ook iets over, weet het ineens niet meer.
In ieder geval, ze gaf een voorbeeld: zet een stoel naast je, en zet daar dat 5-jarige meisje op. En dan die gebeurtenissen, kan dat kind daar wat aan doen? Ik kan het niet zo goed navertellen, maar dan drong ineens tot de client door dat een kind daar nooit, nooit iets aan kan doen. Ja, dat voel ik ook, als ik een klein kind zie en ik stel me 'mishandeling' voor (whatever), dan weet ik gewoon dat een kind GEEN schuld heeft en dat die volwassene altijd verantwoordelijk is. Nu nog op mezelf betrekken.... ik denk nog steeds dat alles altijd mijn schuld is. Hoe belachelijk het ook klinkt als ik dit hier zo neerzet.
Oeh, wat herkenbaar dit. Klinkt als een goed programma.
Peuter heeft dat ook ewl eens verteld. En in plaats van een klein kind op een stoel hebben wij een popje daar.
Maar dan inderdaad ook dat inbeelden (wat zou popje moeten doen om die straf te verdienen), (wat zou wel/niet met popje mogen). En dat voel ik dan ook inderdaad.
Sjeez. 2 keer gedaan, en dan bràk ik echt. Totaal.
Herkenbaar trouwens ook van dat aankijken. Dat wist ik dan weer niet.
Ik heb heel heel heel veel moeite met mensen aankijken. 'direct contact maken' noemt peuter dat ook wel. Gister geprobeerd tijdens ontspanningsoefeningen.
Ik kan je vertellen, is gèèn combinatie voor mij.
Had ik net mn schouders weer naar benee, benen ontspannen, keek ik Peuter aan (kijk mij maar aan om te zien of je er mag zijn), binnen drie seconden *floeps* schouders weer tegen mn oren, tenen gekromd, nagels in mn arm.
Idem met aanraken trouwens.
Als het bewust gaat, met gevoel, nou, veeg me dan maar op.
donderdag 13 augustus 2009 om 13:02
Zo, dat heb je eruit gegooid EV.
En raad eens, ik vind het niet iets om je voor te schamen!!!!
Herken het wel, alleen heb ik het niet veel dat ik Wurman en 'dader' door elkaar haal. Volgens mij. Enkel als ik veel herbelevingen heb enzo.
Vraag me af, heb je dit wel eens besproken met je therapeute?
Want het klinkt als een vorm van dissociatie, als je t echt 'ziet'. Of associeer je hem met je vader? Dan is het lastiger nl.
Wat soms heel erg kan helpen (okee, daar okmen de sekstips van Wurm... nou wordt het echt genant) is zorgen dat EM 'iets' heeft wat echt staat voor 'nu', dat je herinnert aan dat het NIET vroeger is. En hij NIET je vader is.
BV.
- een heel eigen luchtje waar geen herinnering van vroeger aanvast zit, maar wel van nu. Bv zijn parfum dat je associeert met hem. (bij mij bv zwitsal in het beddegoed, of zijn luchtje ruiken)
- ik heb een teddybeer, ooit gekregen van Wurman's moeder. Staat bij mij voor iets 'veiligs', iets van 'nu', wat er vroeger echt niet was. Die staat op bed. Om me te helpen herinneren dat dit nu is.
- smaken van nu, die je vroeger niet kende/mocht oid.
dingen die wel aan vroeger doen denken herkennen en veranderen/ontwijken:
- bepaalde wasmiddelen of schoonmaakmiddelen wordt ik echt direct zo ziek van dat ik moet spugen. Gewoon door de geur.
- rooklucht in mn beddegoed vervaagt de scheiding tussen hier en nu. Terwijl rook zelf me niet stoort. Beddengoed dus schoon voor we er samen induiken
- lichaamsgeurtjes, en helemààl seksuele geurtjes laten de werkelijkheid verdwijnen als sneeuw voor de zon. Lullig voor hem, maar hij mòèt dus eerst douchen en ècht goed wassen wil ie 'gezellig dichtbij' komen. En dan dus wel met een veilige lucht. En dan dus, als het tot vrijen komt, niet met ruikende lichaamsdelen bij me in de buurt komen. Want dan is het heul snel klaar.
Je ziet dat ik dus vooral reageer op geuren, maar het kan zijn dat jij reageert op visuele prikkels. (bakke)baarden? Haarkleur?
Bepaalde kledingmodellen?
Nouja, ik zit hier meteen oplossingen aan te dragen.. maar daarom vertelde je het natuurlijk niet. Je wilde het kwijg, gehoord worden...
Ik hoor je. Ik las je.
En het mag er zijn.
Je bent er niet raarder mee dan ik....
(weet niet of dat nou lekker referentiepunt is
)
En wat je met de rest van mn verhaal doet moet je maar rustig aan kijken.
En raad eens, ik vind het niet iets om je voor te schamen!!!!
Herken het wel, alleen heb ik het niet veel dat ik Wurman en 'dader' door elkaar haal. Volgens mij. Enkel als ik veel herbelevingen heb enzo.
Vraag me af, heb je dit wel eens besproken met je therapeute?
Want het klinkt als een vorm van dissociatie, als je t echt 'ziet'. Of associeer je hem met je vader? Dan is het lastiger nl.
Wat soms heel erg kan helpen (okee, daar okmen de sekstips van Wurm... nou wordt het echt genant) is zorgen dat EM 'iets' heeft wat echt staat voor 'nu', dat je herinnert aan dat het NIET vroeger is. En hij NIET je vader is.
BV.
- een heel eigen luchtje waar geen herinnering van vroeger aanvast zit, maar wel van nu. Bv zijn parfum dat je associeert met hem. (bij mij bv zwitsal in het beddegoed, of zijn luchtje ruiken)
- ik heb een teddybeer, ooit gekregen van Wurman's moeder. Staat bij mij voor iets 'veiligs', iets van 'nu', wat er vroeger echt niet was. Die staat op bed. Om me te helpen herinneren dat dit nu is.
- smaken van nu, die je vroeger niet kende/mocht oid.
dingen die wel aan vroeger doen denken herkennen en veranderen/ontwijken:
- bepaalde wasmiddelen of schoonmaakmiddelen wordt ik echt direct zo ziek van dat ik moet spugen. Gewoon door de geur.
- rooklucht in mn beddegoed vervaagt de scheiding tussen hier en nu. Terwijl rook zelf me niet stoort. Beddengoed dus schoon voor we er samen induiken
- lichaamsgeurtjes, en helemààl seksuele geurtjes laten de werkelijkheid verdwijnen als sneeuw voor de zon. Lullig voor hem, maar hij mòèt dus eerst douchen en ècht goed wassen wil ie 'gezellig dichtbij' komen. En dan dus wel met een veilige lucht. En dan dus, als het tot vrijen komt, niet met ruikende lichaamsdelen bij me in de buurt komen. Want dan is het heul snel klaar.
Je ziet dat ik dus vooral reageer op geuren, maar het kan zijn dat jij reageert op visuele prikkels. (bakke)baarden? Haarkleur?
Bepaalde kledingmodellen?
Nouja, ik zit hier meteen oplossingen aan te dragen.. maar daarom vertelde je het natuurlijk niet. Je wilde het kwijg, gehoord worden...
Ik hoor je. Ik las je.
En het mag er zijn.
Je bent er niet raarder mee dan ik....
(weet niet of dat nou lekker referentiepunt is
)En wat je met de rest van mn verhaal doet moet je maar rustig aan kijken.
donderdag 13 augustus 2009 om 13:04
quote:saartje1980 schreef op 13 augustus 2009 @ 12:06:
EV, ik heb je gelezen.
En dat willen verwijderen, dat heb ik ook na gisteravond.
Maar jij trok me over de streep, dus ik laat het staan (denk ik).
Waarom vind ik het toch iedere keer weer zo lastig om hier terug te komen als ik iets moeilijks heb verteld?
Iedere keer wil ik het liefst hard wegrennen, alles verwijderen en nooit meer terugkomen.
Maar ik kan jullie niet missen, dus kom toch altijd weer terug (oke, vol schaamte, dat wel)
Omdat je je heel kwetsbaar voelt dan, lieve Saar.
En kwetsbaar, zo heb jij altijd geleerd, kan je beter maken dat je wegkomt, want daar wordt òf niet op gereageerd, òf men begrijpt het niet.
Kortom: omdat kwetsbaar zijn bij jou synoniem staat voor afwijzing en verdriet?
Roep maar als ik verkeerd zit hoor!
EV, ik heb je gelezen.
En dat willen verwijderen, dat heb ik ook na gisteravond.
Maar jij trok me over de streep, dus ik laat het staan (denk ik).
Waarom vind ik het toch iedere keer weer zo lastig om hier terug te komen als ik iets moeilijks heb verteld?
Iedere keer wil ik het liefst hard wegrennen, alles verwijderen en nooit meer terugkomen.
Maar ik kan jullie niet missen, dus kom toch altijd weer terug (oke, vol schaamte, dat wel)
Omdat je je heel kwetsbaar voelt dan, lieve Saar.
En kwetsbaar, zo heb jij altijd geleerd, kan je beter maken dat je wegkomt, want daar wordt òf niet op gereageerd, òf men begrijpt het niet.
Kortom: omdat kwetsbaar zijn bij jou synoniem staat voor afwijzing en verdriet?
Roep maar als ik verkeerd zit hoor!
donderdag 13 augustus 2009 om 13:17
Ev....ik vind het geen raar verhaal maar een heel logisch iets eigenlijk.
Weliswaar er lastig en naar dat het zo in juliie relatie staat.
Met ex heb ik altijd een zeer moeizame sexuele relatie gehad.
Achteraf weet ik dat ik mij nooit veilig genoeg heb gevoeld.
Ook koppel(de) ik sex aan...ik doe iets goed (jezus staat echt raar,maar weet niet anders uit te leggen).
Dus geen sex...dan ben ik slecht,dan besta ik niet.
Dat betekende vaak dat ik mij maar vol overgave gaf en geen grenzen had.
Dit is in mijn huidige relatie sterk veranderd.
Ik kan nu zeggen dat ik een hele gezonde sexuele relatie heb waar ik mij erg bij op mijn gemak voel.
Behalve als ik herbelevingen heb zoals wurm verteld,en idd dat kan soms door iets kleins gebeuren.
Vriend weet dat en reageert daar heel goed op,neemt dan even pauze en kijkt mij aan...zegt kalmerend ik ben het en laat dat altijd even goed doordringen.
In het begin wilde ik altijd het licht aan...dat gaf mij overzicht,grip...ik kan zien wat en door wie er iets gebeurde.
Maar ook dat is inmiddels door grote veiligheid niet meer altijd nodig.
Vriend is een hele rustige man..niets gebeurt onverwacht..zo is hij van nature gewoon niet,en dat is heel fijn.
Ik heb we echt moeten leren dat sex liefde is en niet omdat ik dan iets goed doe.
Ben er zelfs aan toe om wat grenzen te verleggen,maar weet niet hoe,hahaha!!!
Verder...en daar schaam ik mij wel voor,denk ik juist vaak aan sex,te vaak naar mijn zin .
Alsof het te lang en te jong zo een met mij is geweest ofzo.
Maar volgens mij is dat juist raar.
Nou poe.....wat een blootlegging weer.
Weliswaar er lastig en naar dat het zo in juliie relatie staat.
Met ex heb ik altijd een zeer moeizame sexuele relatie gehad.
Achteraf weet ik dat ik mij nooit veilig genoeg heb gevoeld.
Ook koppel(de) ik sex aan...ik doe iets goed (jezus staat echt raar,maar weet niet anders uit te leggen).
Dus geen sex...dan ben ik slecht,dan besta ik niet.
Dat betekende vaak dat ik mij maar vol overgave gaf en geen grenzen had.
Dit is in mijn huidige relatie sterk veranderd.
Ik kan nu zeggen dat ik een hele gezonde sexuele relatie heb waar ik mij erg bij op mijn gemak voel.
Behalve als ik herbelevingen heb zoals wurm verteld,en idd dat kan soms door iets kleins gebeuren.
Vriend weet dat en reageert daar heel goed op,neemt dan even pauze en kijkt mij aan...zegt kalmerend ik ben het en laat dat altijd even goed doordringen.
In het begin wilde ik altijd het licht aan...dat gaf mij overzicht,grip...ik kan zien wat en door wie er iets gebeurde.
Maar ook dat is inmiddels door grote veiligheid niet meer altijd nodig.
Vriend is een hele rustige man..niets gebeurt onverwacht..zo is hij van nature gewoon niet,en dat is heel fijn.
Ik heb we echt moeten leren dat sex liefde is en niet omdat ik dan iets goed doe.
Ben er zelfs aan toe om wat grenzen te verleggen,maar weet niet hoe,hahaha!!!
Verder...en daar schaam ik mij wel voor,denk ik juist vaak aan sex,te vaak naar mijn zin .
Alsof het te lang en te jong zo een met mij is geweest ofzo.
Maar volgens mij is dat juist raar.
Nou poe.....wat een blootlegging weer.
