Psyche
alle pijlers
Last van een misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel
vrijdag 24 januari 2020 om 20:07
Het is niet heel ernstig hoor, maar ik wil er toch graag even de mening van andere op hebben. Er is heel duidelijk recent iets bij mezelf opgevallen: Ik heb in sommige situaties een heel raar en misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel.
Een paar maanden terug opende ik een topic over een achternicht die een potje van haal leven had gemaakt en bij mijn moeder wou wonen. Uiteindelijk is het goed opgelost, maar wat me vooral is bijgebleven dat ik echt het gevoel had dat ik een slecht mens was als ik dit niet probeerde op te lossen en die achternicht te helpen. Ze had haar huis verwaarloost, schulden, kwam op staat te staan en drong zich op aan mijn moeder, ik voelde me verantwoordelijk om dat op te lossen om de een of andere reden. (met name om de gezondheid van mijn moeder)
Ik heb wel een redelijk kompas over wat te ver gaat, en waar redelijke grenzen liggen, en ik denk dat ik het uiteindelijk wel goed heb aangepakt, maar het gevoel wat ik erbij kreeg was heel opvallend en vreemd.
Nu is er ook een vriendin van me die het heel erg lastig heeft. Ze is heel eenzaam en zit momenteel helemaal in zak en as. Ik vind het heel naar voor haar, en ik wil er ook wel voor haar zijn, maar er zit een ongezond "ik ben verplicht om er zo voor haar te zijn, anders ben ik egoistisch"-gevoel, dat ik niet bij andere mensen heb die het lastig hebben.
Waar zou dat vandaan kunnen komen? Het is me erg onduidelijk. Mijn partner heeft vaak hele heftige depressies gehad, en daar heb ik dat verplichte gevoel nooit bij gehad, maar bij deze vriendin heb ik het heel sterk. En eigenlijk is het niet eens een hele goede vriendin van me.
Wat zou zoiets kunnen zijn? En belangrijker, hoe kom ik er vanaf? Het geeft me best wat spanning.
Een paar maanden terug opende ik een topic over een achternicht die een potje van haal leven had gemaakt en bij mijn moeder wou wonen. Uiteindelijk is het goed opgelost, maar wat me vooral is bijgebleven dat ik echt het gevoel had dat ik een slecht mens was als ik dit niet probeerde op te lossen en die achternicht te helpen. Ze had haar huis verwaarloost, schulden, kwam op staat te staan en drong zich op aan mijn moeder, ik voelde me verantwoordelijk om dat op te lossen om de een of andere reden. (met name om de gezondheid van mijn moeder)
Ik heb wel een redelijk kompas over wat te ver gaat, en waar redelijke grenzen liggen, en ik denk dat ik het uiteindelijk wel goed heb aangepakt, maar het gevoel wat ik erbij kreeg was heel opvallend en vreemd.
Nu is er ook een vriendin van me die het heel erg lastig heeft. Ze is heel eenzaam en zit momenteel helemaal in zak en as. Ik vind het heel naar voor haar, en ik wil er ook wel voor haar zijn, maar er zit een ongezond "ik ben verplicht om er zo voor haar te zijn, anders ben ik egoistisch"-gevoel, dat ik niet bij andere mensen heb die het lastig hebben.
Waar zou dat vandaan kunnen komen? Het is me erg onduidelijk. Mijn partner heeft vaak hele heftige depressies gehad, en daar heb ik dat verplichte gevoel nooit bij gehad, maar bij deze vriendin heb ik het heel sterk. En eigenlijk is het niet eens een hele goede vriendin van me.
Wat zou zoiets kunnen zijn? En belangrijker, hoe kom ik er vanaf? Het geeft me best wat spanning.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:21
Ik herinner me je vorige topic nog ja.
Wat vervelend dat je dit nu weer hebt.
Heb je al eens overwogen ermee naar een psych of coach te stappen?
Heb je verder genoeg omhanden?
Voel je je comfortabel in je eigen leven en met het geven van aandacht en tijd aan jezelf?
Ik ken ook iemand die alles en iedereen wil helpen (of redden) en bij diegene heeft het te maken met angst voor ruimte voor zichzelf. Terwijl het iemand is die in contact (met mij oa) best veel ruimte inneemt (veel over zichzelf praten, weinig luisteren) dus daar zit wel een interessante tegenstelling.
Wat vervelend dat je dit nu weer hebt.
Heb je al eens overwogen ermee naar een psych of coach te stappen?
Heb je verder genoeg omhanden?
Voel je je comfortabel in je eigen leven en met het geven van aandacht en tijd aan jezelf?
Ik ken ook iemand die alles en iedereen wil helpen (of redden) en bij diegene heeft het te maken met angst voor ruimte voor zichzelf. Terwijl het iemand is die in contact (met mij oa) best veel ruimte inneemt (veel over zichzelf praten, weinig luisteren) dus daar zit wel een interessante tegenstelling.
denk je dat je God zelf bent.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:29
vrijdag 24 januari 2020 om 20:29
Het is totaal niet logisch, en ik heb ook werkelijk niet het idee dat ik iets op kan lossen in dit geval. Maar het verplichte gevoel zit me dwars.
Bij andere vrienden en bij mijn partner heb ik dat nooit gehad. Terwijl die ook wel wat op hun bordje hebben gehad. Het voelt voor mij specifieke en bij sommige mensen.
Verder ben ik zelf gelukkig in mijn leven, heb veel omhanden. En ik zie mezelf als introvert, ik heb soms wat meer ruimte nodig om op mezelf te zijn en niet onder de mensen te zijn. En dat neem ik ook.
Bij andere vrienden en bij mijn partner heb ik dat nooit gehad. Terwijl die ook wel wat op hun bordje hebben gehad. Het voelt voor mij specifieke en bij sommige mensen.
Verder ben ik zelf gelukkig in mijn leven, heb veel omhanden. En ik zie mezelf als introvert, ik heb soms wat meer ruimte nodig om op mezelf te zijn en niet onder de mensen te zijn. En dat neem ik ook.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:33
ja, hier heb ik ook over nagedacht. Ik ben wel in mijn leven bang voor afwijzingen geweest. Het is toch please gedrag wat ik vertoon.
Ik ben me er wel bewust van, maar ik probeer beter te begrijpen waar het vandaan komt. Het is me nu twee keer heel duidelijk opgevallen in twee situaties. Ik probeer uit te puzelen wat die situaties gemeen hebben voor mij.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:34
Ja, maar zou je je dan niet juist misplaatst goed over jezelf moeten voelen?Hobbelster schreef: ↑24-01-2020 20:32Wil je ze redden?
Zijn het de ‘zielige’ gevallen bij wie je dit gevoel hebt?
Ik voel me slecht bij deze situaties. Het voelt als druk en verplichting. Benauwend zelfs.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:37
Ik heb het gevoel dat ik meer met haar om moet gaan omdat ze eenzaam is. maar omdat ze niet zo'n goede vriendin is vind ik het soms te veel, en daar voel ik me dan weer schuldig over.Luci_Morgenster schreef: ↑24-01-2020 20:19Misschien omdat het geen hele goede vriendin is?
En wat denk je dat precies allemaal voor haar te moeten doen vanuit dat gevoel?
vrijdag 24 januari 2020 om 20:45
Je voelt je op je gemak bij deze mensen, waarschijnlijk.Sproetje86 schreef: ↑24-01-2020 20:29Het is totaal niet logisch, en ik heb ook werkelijk niet het idee dat ik iets op kan lossen in dit geval. Maar het verplichte gevoel zit me dwars.
Bij andere vrienden en bij mijn partner heb ik dat nooit gehad. Terwijl die ook wel wat op hun bordje hebben gehad. Het voelt voor mij specifieke en bij sommige mensen.
Verder ben ik zelf gelukkig in mijn leven, heb veel omhanden. En ik zie mezelf als introvert, ik heb soms wat meer ruimte nodig om op mezelf te zijn en niet onder de mensen te zijn. En dat neem ik ook.
Mensen die dit gevoel bij je oproepen triggeren toch je please-gedrag.
Ik herken het, ik schiet meteen in een ondergeschikte rol bij mensen waar ik me bij gedomineerd voel. Nu ik het weet let ik erop en ga ik een ruimte binnen met in mijn achterhoofd dat ik een gelijke ben. Dat helpt.
In jouw geval zou ik alleen aangeven dat je er bent als ze behoefte hebben om te praten. Zo leg je jezelf een grens vast en ga je niet voor ze over lijken om iets te doen. Na een tijdje went dat vanzelf en ebt dat schuldgevoel weg.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:46
Ik weet niet hoe je je ‘zou moeten voelen.’ Van wie zou je je zus of zo moeten voelen? God? De kerk? Je moeder?Sproetje86 schreef: ↑24-01-2020 20:34Ja, maar zou je je dan niet juist misplaatst goed over jezelf moeten voelen?
Ik voel me slecht bij deze situaties. Het voelt als druk en verplichting. Benauwend zelfs.
Besef dat je de druk en verplichting die je voelt, jezelf oplegt.
Je kan trainen om dat niet te doen.
Als je stopt met jezelf te verplichten om te helpen of veel tijd te spenderen aan zo’n persoon dan hoeft het ook niet benauwend te voelen. Je doet t jezelf aan.
Vraag blijft waarom je dat doet.
Kun je niet iets anders gaan doen waarmee je mensen helpt? Iets met vluchtelingen of mensen die wat verder van je af staan. Verslaafden. Demente ouderen. Noem maar een doelgroep. Overal zijn ze blij met toegewijde vrijwilligers en ook dat kan soms als benauwend of verplichting voelen maar dan help je iig meerdere mensen én een organisatie plus hun medewerkers ipv slechts 1 persoon die ook nog eens ondankbaar is en niet eens ‘echt’ geholpen is met jouw tijd en moeite.
vrijdag 24 januari 2020 om 20:58
Hier heb ik wel wat aan. Dank je.laatbloeiertje schreef: ↑24-01-2020 20:45Je voelt je op je gemak bij deze mensen, waarschijnlijk.
Mensen die dit gevoel bij je oproepen triggeren toch je please-gedrag.
Ik herken het, ik schiet meteen in een ondergeschikte rol bij mensen waar ik me bij gedomineerd voel. Nu ik het weet let ik erop en ga ik een ruimte binnen met in mijn achterhoofd dat ik een gelijke ben. Dat helpt.
In jouw geval zou ik alleen aangeven dat je er bent als ze behoefte hebben om te praten. Zo leg je jezelf een grens vast en ga je niet voor ze over lijken om iets te doen. Na een tijdje went dat vanzelf en ebt dat schuldgevoel weg.
Het zijn inderdaad wel beiden een stuk dominantere mensen dan ik. Maar ik weet niet zeker of dat het precies is.
Ik heb voor mezelf al besloten dat ik er maar een x hoeveelheid tijd aan wil besteden. Ik hoop dat het schuldgevoel wegebt of zo.
Er wordt ook een snaar geraakt in dat ik bang ben voor wat mensen van me vinden merk ik.
zaterdag 25 januari 2020 om 12:25
Ik heb dit gevoel ook altijd heel sterk gehad. In therapie heb ik hier uitgebreid naar gekeken. Toen bleek dat ik me vanuit mijn eigen geschiedenis héél goed hun gevoelens kon inleven en vanuit die inleving en dus het wéten hoe naar het zou zijn wat de ander op dat moment voelt, was ik sterk geneigd in de bres te springen voor de ander om het probleem op te lossen. Door mijn eigen pijn te leren verwerken en de pijn van de ander bij de ander te laten heb ik dat beter los kunnen laten.Sproetje86 schreef: ↑24-01-2020 20:34Ja, maar zou je je dan niet juist misplaatst goed over jezelf moeten voelen?
Ik voel me slecht bij deze situaties. Het voelt als druk en verplichting. Benauwend zelfs.
Kun je je hier iets bij voorstellen in jouw situaties?
