Latere leeftijd diagnose ADD/ADHD

Je hoeft mijn standpunt niet serieus te nemen. Mijn standpunt is dat ondertussen teveel mensen een diagnose hebben en er derhalve niet meer zoiets bestaat als een 'normaal' mens en ik dat ergens heel triest vind voor de mensen die daadwerkelijk aan de behoorlijk forse kant van een spectrum op dezelfde hoop worden gegooid met mensen die in principe prima functioneren. Maar allemaal heel fijn dat ca 90% van dit forum bestaat uit autisten, borderliners, narcisten en ADD'ers.

En dan? Dan heb je dat label? Wat wil je ermee bereiken? Waarom zou je dan wél je "beperkingen" kunnen accepteren en zonder dat label niet? Wat wil je? Een uitkering? Jezelf toestaan om met een geldige reden 16 uur per week te werken omdat het leven anders niet te doen is en dat kunnen uitleggen aan je omgeving? Wil je medicijnen? Dat is vaak geen wondermiddel. Ik las dat iemand ergens aangaf daar onrustig van te worden. Tja, het is speed, dus wat verwacht je?

Maar goed, ik hoop voor je dat de wereld bijzonder minder ingewikkeld voor je wordt to als je je diagnose eenmaal binnen hebt.

Singlejingle schreef: ↑

22-08-2022 13:01

Je hoeft mijn standpunt niet serieus te nemen. Mijn standpunt is dat ondertussen teveel mensen een diagnose hebben en er derhalve niet meer zoiets bestaat als een 'normaal' mens en ik dat ergens heel triest vind voor de mensen die daadwerkelijk aan de behoorlijk forse kant van een spectrum op dezelfde hoop worden gegooid met mensen die in principe prima functioneren. Maar allemaal heel fijn dat ca 90% van dit forum bestaat uit autisten, borderliners, narcisten en ADD'ers.

En dan? Dan heb je dat label? Wat wil je ermee bereiken? Waarom zou je dan wél je "beperkingen" kunnen accepteren en zonder dat label niet? Wat wil je? Een uitkering? Jezelf toestaan om met een geldige reden 16 uur per week te werken omdat het leven anders niet te doen is en dat kunnen uitleggen aan je omgeving? Wil je medicijnen? Dat is vaak geen wondermiddel. Ik las dat iemand ergens aangaf daar onrustig van te worden. Tja, het is speed, dus wat verwacht je?

Maar goed, ik hoop voor je dat de wereld bijzonder minder ingewikkeld voor je wordt to als je je diagnose eenmaal binnen hebt.

TO heeft de diagnose allang binnen hoor. Anders lees je het topic even. Ben wel benieuwd waarom dit onderwerp je zo raakt. Hoezo breng je een ADHD diagnose in verband met uitkeringtrekkers en mensen die niet functioneren? Waarom ben je er vervolgens zo bitter over? Als iemand werkelijk een stoornis heeft waardoor hij/zij niet kan werken, waarom zou diegene dan geen uitkering mogen van jou? Je komt nogal jaloers en gefrustreerd over.

Je geeft aan dat het jou zorgen baart dat mensen met "echte" problematiek niet meer de hulp krijgen die ze verdienen omdat mensen met "matige" problematiek te makkelijk een diagnose krijgen. Klopt dat? En die mensen met dusdanig hevige problematiek dat ze een uitkering nodig hebben, ben je daar dan ook zo bitter naar?


In mijn geval ging het om medicatie ja. Daar wordt mijn leven een stuk makkelijker van, ookal is het niet zaligmakend. Ook heeft het een aantal vragen beantwoord m.b.t. hoe ik in elkaar zit waardoor mijn begrip en zelfliefde vergroot. Iets waar ik door die rode draad in mijn leven een zwaar gebrek aan had. Alleen mijn directe omgeving is op de hoogte van mijn diagnose. Mijn professionele omgeving niet. Ik krijg dus ook geen aanpassingen en men knijpt nergens een oogje toe. En voordat je erover begint: Ik werk op WO niveau (zoals passend bij mijn opleidinG) en functioneer goed nadat ik geleerd heb hóe ik goed en duurzaam kan functioneren.

Een uitkering heb ik nog nooit gehad en ik heb ook bewezen dat ik in staat ben >50u/week te werken, als het type werk me maar past. Maar oei oei oei, wat een ellenddddee veroorzaak ik voor de arme mensen die écht last hebben van zichzelf.

K0koro schreef: ↑

22-08-2022 13:14

Je komt nogal jaloers en gefrustreerd over.

Ah, daar istie weer, als je kritisch bent naar een systeem, dan zal dat vast komen vanuit jaloezie en frustratie. Ok. Nou, dan prima, succes met de diagnose to. Je bevindt je in een goed en druk gezelschap van allemaal medemensen met ADD en autisme. Zo goed, dat ik denk dat 'gewoon'-gewoon' best een diagnose mag worden. Het is nl. nogal afwijkend

Ik zeg dat je zo overkomt, niet dat je het bent. Als je jezelf daar niet in herkent, staat het je vrij om te vertellen waarom je zo bijzonder fel en geïrriteerd reageert.

Kon je dat niet opmaken uit mijn tekst? Dat ik het zot vind dat onderhand iedereen een diagnose heeft en ik persoonlijk niet begrijp wat de toegevoegde waarde van eea is. Maar dat heeft meer met mijn maatschappij perceptie te maken.

Deze maatschappij vind ik in het algemeen regelmatig een dolgedraaide bende en o.a. de vele etiketjes en problemen is iets waar ik me aan stoor. Heeft weinig met jaloezie te maken, maar met pure onbegrip op de manier waarop we hier proberen grip te krijgen op de maatschappij en denken daardoor invloed terug te pakken.

Wat me hierbij ook stoort is de opmerking dat het zo hard werken is om alle ballen hoog te houden. Ja, nogal wiedes. Het leven is geen speeltuin. Iedereen heeft wel iets en vaak moet je hard werken in het leven. Is dat erg dan? En nee, gezien de veelheid aan diagnoses hoef je dus ook niet harder te werken dan de andere mensen. Hooguit werk jij aan andere issues dan je buurman. Maar je werkt er allebei (hard) voor. Da's een beetje het leven, jongleren, ballen hoog houden, eerst zaaien, dan oogsten. Maar ook dat is geen recht. Soms zaai je en komt er niks.

En ik maakte geen grap van de pubers hier in mijn straat. Ik wist er al van een paar met een diagnose (meesten zijn best scheutig met delen van informatie) en het verbaasde me dan ook niks dat een van de buren in een gesprek vertelde dat haar kind nu ook een diagnose had.
Want dát is wat ik om me heen hoor, diagnose a, b, c en d en pillen, therapie, nog meer pillen en nog wat meer therapie. Hoe ziek ben je dan als maatschappij dat iedereen een stoornis heeft ergens op een of ander spectrum?
Of moeten we ons bedenken dat werkelijk waar iedereen van ons wel een niet zo gunstige kant heeft en zou dat 'normaal' moeten zijn. Ik denk het laatste. Ik denk nl. dat je weinig mensen zult vinden die wel niet ergens zeer bijzonder mee omgaan. Sterker nog, ik denk dat als je iedereen door de molen haalt, wel een diagnose ergens in kan vinden. Tja, wat is de toevoeging dan? Ik herken persoonlijk veel in de uitleg van to en anderen, maar no way dat ik denk dat ik daarvoor een diagnose wil hebben. Omdat ik simpelweg van mening ben dat waar ik chaotisch ben, dromerig, vergeetachtig, structuur mis, mezelf honderdmiljoen keer per dag een schop onder mijn hol moet geven om bij mijn plannen te blijven, er weer iemand anders tegenover me staat met evenzovele moeilijkheden, maar dan het tegengestelde.

We hebben allemaal wel wat. Dat is nu juist wat het leven is. Ik ben bang dat een boel mensen dat vergeten zijn. Mensen menen recht te hebben op geluk, recht hebben om niet hard te hoeven werken (want het leven is bedoeld om makkelijk te zijn?), op geld, op gezondheid, op liefde, op ontzettend veel. En als het leven dan niet meewerkt, als het je energie kost, dan moet er wel iets fout zijn. Nee, dat is het meestal niet, dat is nl. normaal dat er iets fout zit. Het is aan jou om er een omgang in te vinden en het op een bepaalde manier te kunnen normaliseren ipv problematiseren. Maar dat is hoe ik tegen het leven aankijk en ik merk dat ik daarin nogal verschil van een heleboel (westerse) en in mijn optiek verwende mensen.

dubbel

Over het label: de een is er blij mee, de ander niet. En ik denk dat het enerzijds voor mensen heel verhelderend kan werken: ze begrijpen waarom ze bepaalde dingen wel of niet doen, en waarom het dan wel of niet goed zal gaan. Een label biedt ook mogelijkheden; denk aan school, als je bijv. dyslexie hebt, heb je meer tijd voor een toets, of je hebt een andere vorm van toetsing.
Het kan ook tegen je werken, zie voorbeeld vriendin.

Er is dus geen gouden regel.
Ik denk alleen niet dat je kunt stellen dat er tegenwoordig "wel op iedereen een labeltje geplakt wordt" . Daarmee generaliseer je het wel heel erg, alsof het iets is waar je voorrang mee krijgt of een gratis toegangskaartje voor de bus.

Die rode draad waar K0koro en Avea over spreken, klopt gewoon. Je loopt tegen dingen aan, die los van elkaar niet specifiek per se AD(H)D kunnen zijn, maar wel kenmerkend daarvoor zijn.

Ik denk wel dat we tegenwoordig, met alle mogelijke technologie, veel meer prikkels dan voorheen binnen krijgen. Als je denkt aan de Maanlanding in 1969, ik was tiener, dan duurde het een paar dagen voordat je dat pas te zien krijgt. Nu zou je bij wijze van spreke alles kunnen volgen, voorbereiding, lancering, vlucht er naar toe, landing, etc, compleet livestream als het moet.

Kijk nou alleen maar naar de TV, ik geloof dat we hier thuis uit 50 kanalen, zo niet meer kunnen kiezen en dan hebben we ook Netflix en aanverwanten. Via je Whatsapp krijg je berichten van over de hele wereld.
Kortom, je wordt overladen door informatie. Dat is een feit, maar de stelligheid van jou, SingleSingle vind ik wel heel erg ver gaan.

Prikkels is 1, maar er echt last van hebben of je niet goed begrepen voelen is echt 2, hoor. Ik ben wel eens afgeschoten op niets dan goede bedoelingen, en ik word echt niet blij als ik probeer uit te leggen waarom ik iets deed, en waarom ik dan duidelijkheid nodig heb, en ik het vanuit goede intenties deed, om vervolgens met de grond gelijk gemaakt te worden. Dat is echt niet leuk, en echt niet 'je hebt altijd wel wat'. Wat ik dan heb, is last ervan, mijn omgeving ook, en we hebben dan even totaal geen aansluiting.

koreana schreef: ↑

22-08-2022 17:47

Ik denk wel dat we tegenwoordig, met alle mogelijke technologie, veel meer prikkels dan voorheen binnen krijgen. Als je denkt aan de Maanlanding in 1969, ik was tiener, dan duurde het een paar dagen voordat je dat pas te zien krijgt. Nu zou je bij wijze van spreke alles kunnen volgen, voorbereiding, lancering, vlucht er naar toe, landing, etc, compleet livestream als het moet.

Kijk nou alleen maar naar de TV, ik geloof dat we hier thuis uit 50 kanalen, zo niet meer kunnen kiezen en dan hebben we ook Netflix en aanverwanten. Via je Whatsapp krijg je berichten van over de hele wereld.
Kortom, je wordt overladen door informatie. Dat is een feit, maar de stelligheid van jou, SingleSingle vind ik wel heel erg ver gaan.

Prikkels is 1, maar er echt last van hebben of je niet goed begrepen voelen is echt 2, hoor. Ik ben wel eens afgeschoten op niets dan goede bedoelingen, en ik word echt niet blij als ik probeer uit te leggen waarom ik iets deed, en waarom ik dan duidelijkheid nodig heb, en ik het vanuit goede intenties deed, om vervolgens met de grond gelijk gemaakt te worden. Dat is echt niet leuk, en echt niet 'je hebt altijd wel wat'. Wat ik dan heb, is last ervan, mijn omgeving ook, en we hebben dan even totaal geen aansluiting.

Mijn stelligheid is geen reactie op een individu, maar op een trend. Ik hoop dat ten eerste te kunnen duiden. En binnen een trend heb je nog altijd mensen waarvan je liever eergisteren had dat zij een diagnose kregen, omdat je wéét dat ze er veel baat bij zouden hebben. Maar binnen een trend heb je imo ook heel veel mensen die het niet zouden hoeven zoeken in een diagnose. Om de redenen die ik hierboven al heb uitgelegd. Een zekere mate van "afwijken" kun je ook (opnieuw) leren zien als horende bij normaal, in plaats van dit als abnormaal te beschouwen. Een diagnose gaat nl. uit van iets dat buiten normaal valt. En ik denk dus (en ik ben daarin niet de enige) 'hoezo' is dat niet óók normaal? Want dan zijn met zulke strakke criteria een heleboel mensen niet "normaal".

En qua prikkelgevoeligheid of de hoeveelheid prikkels. Dit is voor een deel ook een keuze. En ik snap ook dat je dat vaak pas doorkrijgt als je ouder wordt en al vaker je neus gestoten hebt. Maar veel mensen merken op een gegeven moment ook dat het helemaal niet altijd goed, handig of fijn is om alles mee te krijgen. Dan ga je je leven daar meer op inrichten. Tv weg, krant weg, telefoonapps decimaliseren, geen social media of het hoogst noodzakelijke, op tijd naar bed met een kop thee. Er worden zoveel mensen ramgek van de hele dag aanstaan en die kiezen daar bewust niet (meer) voor.

Deze zelfde discussie komt trouwens op heel veel verschillende manieren terug. Hier op dit forum, maar ook maatschappij breed. Nu gaat het over diagnoses (en dus psychische afwijkingen). Maar er zijn heel veel uitwassen waarin het oude normaal lijkt te verdwijnen en er een nieuw normaal voor in de plaats komt. En ik vraag me af hoe gezond het nieuwe normaal is. Ik zie daar iig een hoop haken en ogen aanzitten en maatschappelijk gezien ervaar ik het als een verslechtering ipv een verbetering.
Een verbetering was (met de nadruk op wás) dat er meer oog zou komen voor psychisch leed, zodat de mensen die écht niet mee konden komen, zouden worden ondersteund en niet aan de willekeur van een of andere kerk of psychiatrisch ziekenhuis waren overgeleverd om van de straat gehaald te worden. Dat was een positieve uitkomst van het erkennen van psychisch leed en dat juich ik toe. Maar we zijn inmiddels zó ver, dat psyschische eigenaardigheden gemedicaliseerd wordt, waarbij er te weinig wordt stilgestaan dat sommig leiden zelfs nut heeft (bijv. rouw), maar ook dat een stukje worstelen inherent is aan het leven uberhaupt.

Dus misschien ben ik stellig, dat geloof ik best. Het gaat me dan ergens ook best wel een beetje aan het hart (niet dat ik er persoonlijk somber van word) dat we in dit korte stukje wat ik meemaak in het leven gevoelsmatig aan het doorslaan zijn. Maar goed, doorslaan levert ook meestal een tegen beweging op en tja, zoals je mij kunt lezen, ben ik toch wel van het kamp tegen. Tegen problematiseren, zelfs medicaliseren van iets dan imo redelijk normaal is (waarmee ik dus niet wil ontkennen dat mensen problemen kunnen hebben, want dat geloof ik prima).

Singlejingle, ik snap je punt heel goed. Inhoudelijk kijk ik er net even anders naar, maar ik begrijp je punt. Het staat je ook vrij om dat hier in dit topic te posten, want het is openbare ruimte op het internet dus go your gang. Maar dit topic heeft (had) het karakter van een 'lotgenoten' gesprek en je bent er nu met gestrekt been in gegaan, en je hebt het naar een meta-discussie getrokken. Dat vind ik wel jammer want hoewel dat soort discussies ook zeker belangrijk zijn om te voeren, vonden hier een paar mensen steun bij elkaar en dat is moeilijk als er vervolgens iemand de reden waarom hier in dit topic werd geschreven, komt invalideren.

Je woorden kwetsen mij persoonlijk, omdat het gaat over mijn leven, mijn relatie, mijn carriere, mijn gezin, mijn dagelijkse gemoedstoestand. Ik werd er elke dag mee geconfronteerd dat ik niet 'normaal' was, niet voldoe aan wat de maatschappij heeft bedacht hoe 'normaal' functioneren eruit ziet, beperkt belastbaar was omdat 'normaal' niet haalbaar was. Ik heb het 33 jaar geprobeerd. En voor de buitenwereld deed ik het ook prima, iedereen stond er raar van te kijken. Want niemand wist hoe het er bij mij van binnen aan toe ging, en bij mij thuis achter gesloten deuren. Die ADHD diagnose heeft mijn leven gered. Die medicatie is het enige middel dat ik heb om 'normaal' mee te doen aan de 'normale' maatschappij. En ik ben dolblij dat een diagnose en een recept voor medicijnen dat mogelijk kunnen maken. Niet in de laatste plaats omdat ik ook weet, wat voor belasting ongediagnosticeerde mensen voor de maatschappij kunnen zijn.

Ik snap jouw punt echt helemaal, ik vind je wat kort door de bocht, maar desondanks zijn we het mogelijk op een aantal punten zelfs met elkaar eens. Maar ik vind het een beetje oneerlijk 'speelveld' om dit zo te doen in een topic waar allemaal mensen schrijven mét een diagnose, mét deze problematiek. Die voor ons dus de dagelijkse realiteit is, en voor jou vooral een denkoefening lijkt over hoe de maatschappij de verkeerde kant op doorslaat. Als ADHD werd gezien als normaal, en de samenleving erop in was gericht dat ook mensen met ADHD de ruimte kregen om op hun eigen manier te functioneren, dan was ik echt dolblij. Maar dat is niet zo. Want alle positieve eigenschappen die ADHD met zich meebrengt, vallen in het niet bij wat niet lukt, waar men volgens de norm aan allerlei dingen moet voldoen die iemand met ADHD 10x meer energie kosten (of uberhaupt niet mogelijk zijn). Ligt het probleem dan bij de gezondheidszorg die maar overal etiketjes opplakt en pillen instopt? Bij de mensen die in jouw ogen maar prikkelarm moeten gaan leven (wat in de huidige samenleving bijna letterlijk betekent dat je dus niet meer mee kan doen)? Of ligt het aan dat wat 'normaal' wordt gevonden misschien weleens wat meer bevraagd kan worden zodat er meer ruimte is voor iedereen? Ik vind dat laatste, jij waarschijnlijk niet. En dat is prima, daar mag iedereen namelijk anders over denken. Maar zo'n sentiment van 'zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar en je doet het er maar mee, want ik ondervind er zelf geen problemen van', dat is toch ook niet echt productief?

Naja goed, voor mij is dit topic dan nu verder niet zo interessant meer want meestal komt het niet meer op gang nadat er een discussie zoals deze is gestart.
Voor iedereen: op reddit is een hele fijne, grote, actieve ADHD-subreddit. Daar is ook veel herkenning en steun te vinden.

.

Ik had zo de hele post van Pinda-Kaas kunnen schrijven, alleen die 33 even aanpassen, maar verder geheel eens en

Ik vroeg mij al de hele dag af wat nou zo knaagde en inderdaad wordt het topic gekaapt waar posters elkaar opzochten voor (h)erkenning, vragen, hart luchten.

Ik hoop dat dat terugkomt.

tvp

Kokora ik was bang dat je er niet meer was.
Ik lees je graag

Pinda-Kaas schreef: ↑

23-08-2022 00:12

Singlejingle, ik snap je punt heel goed. Inhoudelijk kijk ik er net even anders naar, maar ik begrijp je punt. Het staat je ook vrij om dat hier in dit topic te posten, want het is openbare ruimte op het internet dus go your gang. Maar dit topic heeft (had) het karakter van een 'lotgenoten' gesprek en je bent er nu met gestrekt been in gegaan, en je hebt het naar een meta-discussie getrokken. Dat vind ik wel jammer want hoewel dat soort discussies ook zeker belangrijk zijn om te voeren, vonden hier een paar mensen steun bij elkaar en dat is moeilijk als er vervolgens iemand de reden waarom hier in dit topic werd geschreven, komt invalideren.

Je woorden kwetsen mij persoonlijk, omdat het gaat over mijn leven, mijn relatie, mijn carriere, mijn gezin, mijn dagelijkse gemoedstoestand. Ik werd er elke dag mee geconfronteerd dat ik niet 'normaal' was, niet voldoe aan wat de maatschappij heeft bedacht hoe 'normaal' functioneren eruit ziet, beperkt belastbaar was omdat 'normaal' niet haalbaar was. Ik heb het 33 jaar geprobeerd. En voor de buitenwereld deed ik het ook prima, iedereen stond er raar van te kijken. Want niemand wist hoe het er bij mij van binnen aan toe ging, en bij mij thuis achter gesloten deuren. Die ADHD diagnose heeft mijn leven gered. Die medicatie is het enige middel dat ik heb om 'normaal' mee te doen aan de 'normale' maatschappij. En ik ben dolblij dat een diagnose en een recept voor medicijnen dat mogelijk kunnen maken. Niet in de laatste plaats omdat ik ook weet, wat voor belasting ongediagnosticeerde mensen voor de maatschappij kunnen zijn.

Ik snap jouw punt echt helemaal, ik vind je wat kort door de bocht, maar desondanks zijn we het mogelijk op een aantal punten zelfs met elkaar eens. Maar ik vind het een beetje oneerlijk 'speelveld' om dit zo te doen in een topic waar allemaal mensen schrijven mét een diagnose, mét deze problematiek. Die voor ons dus de dagelijkse realiteit is, en voor jou vooral een denkoefening lijkt over hoe de maatschappij de verkeerde kant op doorslaat. Als ADHD werd gezien als normaal, en de samenleving erop in was gericht dat ook mensen met ADHD de ruimte kregen om op hun eigen manier te functioneren, dan was ik echt dolblij. Maar dat is niet zo. Want alle positieve eigenschappen die ADHD met zich meebrengt, vallen in het niet bij wat niet lukt, waar men volgens de norm aan allerlei dingen moet voldoen die iemand met ADHD 10x meer energie kosten (of uberhaupt niet mogelijk zijn). Ligt het probleem dan bij de gezondheidszorg die maar overal etiketjes opplakt en pillen instopt? Bij de mensen die in jouw ogen maar prikkelarm moeten gaan leven (wat in de huidige samenleving bijna letterlijk betekent dat je dus niet meer mee kan doen)? Of ligt het aan dat wat 'normaal' wordt gevonden misschien weleens wat meer bevraagd kan worden zodat er meer ruimte is voor iedereen? Ik vind dat laatste, jij waarschijnlijk niet. En dat is prima, daar mag iedereen namelijk anders over denken. Maar zo'n sentiment van 'zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar en je doet het er maar mee, want ik ondervind er zelf geen problemen van', dat is toch ook niet echt productief?

Naja goed, voor mij is dit topic dan nu verder niet zo interessant meer want meestal komt het niet meer op gang nadat er een discussie zoals deze is gestart.
Voor iedereen: op reddit is een hele fijne, grote, actieve ADHD-subreddit. Daar is ook veel herkenning en steun te vinden.

Helemaal mee eens! En omdat ik niet teveel woorden aan vuil meer wil maken denk ik (kort samengevat): het is nogal grootheidswaanzin om de diagnose van mensen die je niet kent in twijfel te trekken en dus boven de bekwaamheid van de psychiater denkt uit te treden.
Dat verdiend een sticker hoor!

Jullie behoefte om met elkaar te verdiepen en over jullie diagnose te praten wil ik niet in de weg staan. Een metadiscussie over de veelheid aan diagnoses, zoals mooi verwoord, voer ik wel elders. Fijne dag allen.

Singlejingle schreef: ↑

23-08-2022 09:19

Jullie behoefte om met elkaar te verdiepen en over jullie diagnose te praten wil ik niet in de weg staan. Een metadiscussie over de veelheid aan diagnoses, zoals mooi verwoord, voer ik wel elders. Fijne dag allen.

Dankjewel voor je begrip singejingle.
Mocht je er een topic over willen openen (of een ander topic vinden waar het beter past) dan overweeg ik zeker om mee te schrijven, want zoals ik al aangaf vind ik dat die discussie zeker gevoerd mag (moet) worden.

Je hebt het mooi verwoord Pindakaas. Had ik de rust niet voor (pun intended).

Terug naar onze ervaringen .

Avea schreef: ↑

23-08-2022 09:06

Kokora ik was bang dat je er niet meer was.
Ik lees je graag

Wat lief ! Ik ben hier niet weg te slaan hoor !

Ik moet even mijn verhaal kwijt. Ik heb soms zo weinig zelfvertrouwen omdat ik gewoon altijd opval en mijn adhd dus ook terwijl ik dat altijd probeer te verbloemen en ook vaak het idee heb dat alles lekker loopt, totdat ik weer kritiek krijg dat ik druk ben, chaotisch, gebrek aan concentratie of mensen denken dat ik bewust niet goed luister.
Ik ben in januari bij een baan weggegaan waar ik alles onder controle had maar totaal niet meer na mijn zin had.. ik werkte daar 10 jaar.
Vervolgens heb ik een baan gehad als secretaresse maar ze vonden dat ik het niet goed oppakte en ik kreeg veel kritiek en uiteindelijk moest ik weg terwijl ik heel erg mijn best deed.
Momenteel heb ik sinds 4 weken een nieuwe baan en ik dacht dat het best lekker ging eigenlijk maar ik kreeg vandaag een gesprek waarin werd verteld dat ik soms wat dromerig overkom en dat ze het gevoel hebben dat sommige informatie gewoon niet goed doorkomt en dat ik soms teveel vraag en ook heel veel overbodige/ niet relevante vragen.
Ook praat ik soms door mensen heen.
Het hakt er zo in , omdat ik zo mijn best doe maar blijkbaar valt mijn adhd gewoon erg op en heb ik het maar verteld.
Ze pakten het wel goed op maar toch voelt dit voor mij weer als enorme kritiek op hoe ik ben en voel ik me zo stom en lomp alsof ik niks kan. Vervolgens merkte ik dat ik weer in het patroon viel vandaag dat ik teveel m'n best ga doen om alles te snappen en me goed te concentreren waardoor ik gewoon vergeet te eten/drinken en naar de wc gegaan. (Soort hyperfocus) .
Uiteindelijk gaat het vast lukken maar ik heb ff heel weinig zelfvertrouwen.

Ohhh meis ik weet zo goed hoe dat voelt. Dikke Dikke knuffel. Wat kan het ook machteloos voelen .

Ah Avea, wat vervelend en verdrietig. Kun je wellicht aan ze vragen of ze je een 'hint' willen geven als je teveel praat? Dat je aangeeft dat je er echt mee zit, en dat je juist ook zenuwachtig wordt van alles en dan nog meer gaat kletsen (dat heb ik namelijk.... van de zenuwen ga ik al helemaal vanalles lopen blaten...)

Singlejingle schreef: ↑

22-08-2022 13:01

En dan? Dan heb je dat label? Wat wil je ermee bereiken? Waarom zou je dan wél je "beperkingen" kunnen accepteren en zonder dat label niet? Wat wil je? Een uitkering? Jezelf toestaan om met een geldige reden 16 uur per week te werken omdat het leven anders niet te doen is en dat kunnen uitleggen aan je omgeving? Wil je medicijnen?

Zelfacceptatie
'Men' vind namelijk dat je iets gewoon moet kunnen. Sociaal zijn zonder moe worden, je huishouden runnen naast baan en kind, een planning maken en opvolgen.
Alleen dat lukt niet, maar dat zou wel moeten en, ik spreek voor meer dames met eenzelfde ervaring, ik ben keihard voor mezelf, veel strenger dan voor anderen als t niet lukt.
Hierdoor raakte ik in een negatieve spiraal waardoor t nog minder lukt enz enz.
Door de diagnose ben ik veel milder naar mezelf waardoor ik mijn gedachte minder ondemijn en dus veel relaxter in t leven sta.
Voor mn diagnose zat ik zo diep in de put dat ik soms gedachtes had dat mn dochter beter af was bij haar vader, als je begrijpt wat ik bedoel. Met recht een lifesaver de diagnose.

Mvg

Single mam van 7jarige, 32 uur contract, koophuis met tuin en 3x3,75mg tentin per dag als ik t nodig heb.

.

Pauwenveer schreef: ↑

27-08-2022 19:00

[...]

Nature vs Nurture zoals ze soms mooi zeggen, en ik denk dat het zeker mogelijk is dat opvoeding (van ouders, religie etc) van invloed kunnen zijn. Ik ken AD(H)D'ers die heel 'ouderwets' zijn opgevoed dat vrouwen hun mond moeten houden, ik ken er ook die in een redelijk sektarisch geloof zijn opgegroeid. Dan heb je het zeker ook moeilijk met AD(H)D.
Het kan zomaar rust geven met medicatie. Het haalt natuurlijk dat nooit helemaal weg, ook zeker niet de nurture, maar het kan je wel helpen om de nurture wat meer plek te geven. Dat je inderdaad minder in de overspannen modus zit.