Psyche
alle pijlers
Leertherapie, wie ook?
dinsdag 20 december 2016 om 23:21
Voor mijn opleiding moet ik in leertherapie (in mijn geval psychotherapie terwijl je zelf hiervoor in opleiding bent). Ik vind dit best spannend en heb moeite een psychotherapeut hiervoor te kiezen. Het is wel heel goed om alles eens van de andere kant mee te maken vind ik, dus ik sta zeker achter de gedachte. Maar wel lastig lijkt me om te focussen, je privé en werkleven zijn bij leertherapie allebei belangrijk. Maar voor mij voelt het nog steeds als twee werelden die strikt gescheiden zijn. Ik vraag me af of er anderen hier zijn die ook leertherapie hebben gehad en hoe je dit ervaren hebt.
woensdag 21 december 2016 om 06:46
woensdag 21 december 2016 om 10:18
Mijn moeder heeft het gehad, en ik weet dat zij het idd confronterend vond.
Als client van de zorg kan ik echter zeggen dat wat ervaring 'aan de andere kant van de tafel' heel erg fijn is. Een begeleidster heeft bijvoorbeeld een tijdje dezelfde medicatie gebruikt als ik. Zij weet dus wat het effect is, en roept daardoor minder snel 'kun je je medicatie niet nemen?' als 'oplossing'. (Indien nodig-medicatie).
Ook merk ik dat de mensen die bereid zijn te kijken naar hun eigen handelen, betere begeleiders/hulpverleners zijn (iig voor mij). Met hen kan ik uit een conflict komen, iets uitpraten en oplossen.
Als client van de zorg kan ik echter zeggen dat wat ervaring 'aan de andere kant van de tafel' heel erg fijn is. Een begeleidster heeft bijvoorbeeld een tijdje dezelfde medicatie gebruikt als ik. Zij weet dus wat het effect is, en roept daardoor minder snel 'kun je je medicatie niet nemen?' als 'oplossing'. (Indien nodig-medicatie).
Ook merk ik dat de mensen die bereid zijn te kijken naar hun eigen handelen, betere begeleiders/hulpverleners zijn (iig voor mij). Met hen kan ik uit een conflict komen, iets uitpraten en oplossen.
woensdag 21 december 2016 om 10:21
Die therapie is belangrijk om je zelf te leren kennen.
Mensen zijn geneigd het gedrag van de ander af te meten aan hun eigen referentiekader.
Dus als jij zelf bijvoorbeeld heel assertief bent dan vindt je al snel dat een ander niet assertief genoeg is.
Als je dan zelf therapie gaat geven gericht op de ander assertiever maken sla je dan de plank mis omdat die persoon al assertief genoeg is alleen niet zo'n haaibaai als jij.
Of het omgekeerde is het geval. De persoon vindt zelf dat ze assertiever moet worden maar omdat jijzelf over je heen laat lopen vindt je die persoon wel assertief genoeg. Moet die persoon volgens jou tot 10 tellen. Terwijl die persoon inderdaad assertiever zou moeten worden.
Bovenstaand is maar een voorbeeld maar om therapie aan een ander te kunnen geven moet je wel objectief naar je zelf kunnen kujken.
Mensen zijn geneigd het gedrag van de ander af te meten aan hun eigen referentiekader.
Dus als jij zelf bijvoorbeeld heel assertief bent dan vindt je al snel dat een ander niet assertief genoeg is.
Als je dan zelf therapie gaat geven gericht op de ander assertiever maken sla je dan de plank mis omdat die persoon al assertief genoeg is alleen niet zo'n haaibaai als jij.
Of het omgekeerde is het geval. De persoon vindt zelf dat ze assertiever moet worden maar omdat jijzelf over je heen laat lopen vindt je die persoon wel assertief genoeg. Moet die persoon volgens jou tot 10 tellen. Terwijl die persoon inderdaad assertiever zou moeten worden.
Bovenstaand is maar een voorbeeld maar om therapie aan een ander te kunnen geven moet je wel objectief naar je zelf kunnen kujken.
donderdag 22 december 2016 om 20:45
Wat maakt dat je het moeilijk vindt een psychotherapeut te kiezen?
Wat bedoel je precies met lastig te 'focussen'? En 'strikt gescheiden'? Te strikt werk en privé scheiden lijkt mij persoonlijk helemaal niet wenselijk als psychotherapeut. JIJ bent immers de therapeut en je neemt jezelf mee in je werk, JIJ bent juist een heel krachtig middel, tegelijkertijd ben jij zelf natuurlijk onlosmakelijk verbonden met je privé.
Wat bedoel je precies met lastig te 'focussen'? En 'strikt gescheiden'? Te strikt werk en privé scheiden lijkt mij persoonlijk helemaal niet wenselijk als psychotherapeut. JIJ bent immers de therapeut en je neemt jezelf mee in je werk, JIJ bent juist een heel krachtig middel, tegelijkertijd ben jij zelf natuurlijk onlosmakelijk verbonden met je privé.
