Psyche
alle pijlers
Leven met ADD
woensdag 8 november 2023 om 17:26
Mijn eten brandde aan terwijl ik nog iets over mezelf wilde schrijven, haha.
Mijn grootste handicap is de chaos in mijn hoofd. Uiterlijk merk je echter weinig aan me want ik ben best georganiseerd, ik ben enorm gegroeid qua huishouden en routines erin krijgen.
Tijd is een struikelblok, ben altijd tijd kwijt. Open een project wat ik gisteren ben begonnen maar eigenlijk was dat vorige week. Gisteren is bij mij altijd een week geleden en dat geeft me stress.
Ik leef intens qua emoties, vandaag sta ik stampend op mijn favo muziek de hele schuur op te ruimen en morgen lig ik de hele dag huilend in bed en stel ik alles uit. Dit is letterlijk zo.
Superpower: in een crisissituatie ben ik heel goed, ik blijf altijd kalm onder druk. Maar van binnen dus eindeloos verstrooid en chaotisch.
Bevliegingen. Vandaag was ik in de sportschool en luisterde een lekker mixje, op dat moment bedenk ik dat het me leuk lijkt om voor een spinningles lekkere muziek te draaien. Zulke ideeën heb ik heel vaak. Vroeger begon ik dan meteen met researchen en zelfs spullen aanschaffen en ging ik dagenlang daar helemaal in op, nu tig jaar later weet ik uiteindelijk dat je niet alles zomaar kan gaan doen wat je daar ter plekke bedenkt. Schuur/zolder vol ongebruikte leuke spullen als stille getuigen van deze kant van mij.
Mijn grootste handicap is de chaos in mijn hoofd. Uiterlijk merk je echter weinig aan me want ik ben best georganiseerd, ik ben enorm gegroeid qua huishouden en routines erin krijgen.
Tijd is een struikelblok, ben altijd tijd kwijt. Open een project wat ik gisteren ben begonnen maar eigenlijk was dat vorige week. Gisteren is bij mij altijd een week geleden en dat geeft me stress.
Ik leef intens qua emoties, vandaag sta ik stampend op mijn favo muziek de hele schuur op te ruimen en morgen lig ik de hele dag huilend in bed en stel ik alles uit. Dit is letterlijk zo.
Superpower: in een crisissituatie ben ik heel goed, ik blijf altijd kalm onder druk. Maar van binnen dus eindeloos verstrooid en chaotisch.
Bevliegingen. Vandaag was ik in de sportschool en luisterde een lekker mixje, op dat moment bedenk ik dat het me leuk lijkt om voor een spinningles lekkere muziek te draaien. Zulke ideeën heb ik heel vaak. Vroeger begon ik dan meteen met researchen en zelfs spullen aanschaffen en ging ik dagenlang daar helemaal in op, nu tig jaar later weet ik uiteindelijk dat je niet alles zomaar kan gaan doen wat je daar ter plekke bedenkt. Schuur/zolder vol ongebruikte leuke spullen als stille getuigen van deze kant van mij.
woensdag 8 november 2023 om 18:19
Ken je het neurodiversiteitstopic al?
psyche/neurodiversiteit-gt-algemeen-top ... #p35024388
Daar heb ik het YouTube-kanaal How to ADHD gevonden.
psyche/neurodiversiteit-gt-algemeen-top ... #p35024388
Daar heb ik het YouTube-kanaal How to ADHD gevonden.
'Durf te antwoorden' is één van de leukste topics op het forum.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
woensdag 8 november 2023 om 19:05
LuciFee2023 schreef: ↑08-11-2023 18:25Iemand heeft het linkje al gepost, daar posten redelijk wat add-adhers inderdaad.
Ik ook. En zo'n eerste reactie lijkt wat hard, maar irriteer me echt heel erg aan mensen die zulke dingen zeggen.
Je ergert je eraan. Of het irriteert je.
Dat het anders had kunnen zijn, betekent niet dat het ook beter was geweest.
woensdag 8 november 2023 om 20:06
Ik vind het vooral erg irritant dat ik zo vaak steken laat vallen of aan dingen begin die niet af komen of het niet op kan brengen om aan zaken te beginnen. Ik ken niemand die zo goed dingen kan uitstellen als ik. Dat zou je haast een kwaliteit kunnen noemen 
Nu moet ik bekennen dat ik er zelf niet heel erg onder lijd dat het hier een puinhoop is, morgen weer een dag en zo, maar naar de buitenwereld vind ik het soms wel genant.
Nu moet ik bekennen dat ik er zelf niet heel erg onder lijd dat het hier een puinhoop is, morgen weer een dag en zo, maar naar de buitenwereld vind ik het soms wel genant.
kamillet wijzigde dit bericht op 08-11-2023 20:19
0.12% gewijzigd
woensdag 8 november 2023 om 20:17
Yes yes, ADD'er in de zaal! 
Handicap: altijd overal te laat, supersnel afgeleid, hak op de tak, wil duizend dingen tegelijk, kan niets met mondelinge instructies, mist snel overzicht en snel overprikkeld. Oh ja, uitstellen kan ik ook goed. En: altijd topsport met denken, nooit in slaap kunnen komen.
Superpower: empathie, advies geven, mentaal sterk, goed in oplossingen en crisis, creatief, welbespraakt, ander perspectief-vaardig en sneldenkend.
Handicap: altijd overal te laat, supersnel afgeleid, hak op de tak, wil duizend dingen tegelijk, kan niets met mondelinge instructies, mist snel overzicht en snel overprikkeld. Oh ja, uitstellen kan ik ook goed. En: altijd topsport met denken, nooit in slaap kunnen komen.
Superpower: empathie, advies geven, mentaal sterk, goed in oplossingen en crisis, creatief, welbespraakt, ander perspectief-vaardig en sneldenkend.
woensdag 8 november 2023 om 20:31
ADHD. Ik werk ontzettend hard om het te compenseren en word dat weleens zat. Een superpower zou ik het nooit noemen maar een handicap nu ook weer niet. Er zitten leuke kanten aan ADHD maar over het algemeen maakt het mijn leven een stuk lastiger. Vooral omdat ik de lat heel hoog leg in alles en dus vaak 'faal' in mijn eigen ogen. Psycho-educatie heeft me geleerd milder te zijn voor mezelf ipv mezelf uit te kafferen als ik weer eens iets vergeet.
Ik neem af en toe medicatie (sinds een paar jaar).
Ik heb behoorlijk ernstige ADHD maar heb toch een masterdiploma gehaald in vier jaar, al dertig jaar dezelfde werkgever en partner.Wel ben ik een onderpresteerder vergeleken met vriendinnen met vergelijkbare capaciteiten. En kost het managen van het dagelijks leven me veel energie. Gelukkig heb ik (dankzij de ADHD misschien) bakken met energie.
Met ouder worden gaat het wel steeds beter. Ook de impulsiviteit neemt wat af.
o ja, de leuke kanten (die in mijn ogen samenhangen met mijn ADHD)
spontaniteit
creativiteit (brainstormen kan ik als de beste)
enorm doorzettingsvermogen ontwikkeld (heb nachtenlang doorgeblokt tijdens studie en tot een paar jaar geleden deed ik dat ook om werkdeadlines te halen, of om het huis netjes achter te laten voor de vakantie)
goed functioneren onder stress/tijdsdruk (jarenlange oefening)
oplossingsgericht (idem)
kan enorm focussen (hyperfocus)
snel denken
snel schakelen
vrolijk, energiek
nooit saai (so I hear
Ik neem af en toe medicatie (sinds een paar jaar).
Ik heb behoorlijk ernstige ADHD maar heb toch een masterdiploma gehaald in vier jaar, al dertig jaar dezelfde werkgever en partner.Wel ben ik een onderpresteerder vergeleken met vriendinnen met vergelijkbare capaciteiten. En kost het managen van het dagelijks leven me veel energie. Gelukkig heb ik (dankzij de ADHD misschien) bakken met energie.
Met ouder worden gaat het wel steeds beter. Ook de impulsiviteit neemt wat af.
o ja, de leuke kanten (die in mijn ogen samenhangen met mijn ADHD)
spontaniteit
creativiteit (brainstormen kan ik als de beste)
enorm doorzettingsvermogen ontwikkeld (heb nachtenlang doorgeblokt tijdens studie en tot een paar jaar geleden deed ik dat ook om werkdeadlines te halen, of om het huis netjes achter te laten voor de vakantie)
goed functioneren onder stress/tijdsdruk (jarenlange oefening)
oplossingsgericht (idem)
kan enorm focussen (hyperfocus)
snel denken
snel schakelen
vrolijk, energiek
nooit saai (so I hear
woensdag 8 november 2023 om 21:02
Hey hallo, fijn om andere ADD'ers te lezen.
Ook al zijn we in de eerste plaats gewoon individuen natuurlijk.
Maar soms als ik er eentje in het echt ontmoet voel ik een directe verwantschap/herkenning. Alsof je meteen vrienden bent, en ALTIJD blijken deze mensen tot nu toe ADD te hebben. En altijd leken ze uit het niets te verschijnen, ik heb 4 goede vrienden en allevier heb ik ze letterlijk op straat ontmoet.
Soms lijkt mijn leven een droom, of droom ik mijn leven, ik was als kind al een erge dromer.
Ik kan letterlijk jaren dingen uitstellen. Tegenwoordig denk ik maar: er gaat niemand dood. Blijkbaar is het niet belangrijk genoeg.
Op enig moment komt er altijd een totale shut-down en ik weet nooit wanneer. Raak heel snel overprikkeld maar ik zoek wel continu naar prikkels.
Had ook nog nagedacht over de superpowers en hier is dat ook empathie, en creativiteit. Ik heb 100% aandacht voor iemand die ik graag mag en maak een mentale ruimte voor ons. Met m'n beste vriendin en vrienden klets ik standaard zo'n 6 uur achter elkaar en dan nog is het moeilijk om afscheid te nemen. Daarna denk ik nog een week na over onze gesprekken.
Instructies en tijdens vergaderingen ga ik vaak in slaapstand, dat vind ik gênant, komt heel verstrooid en ongeïnteresseerd over. Maar ik kan mezelf niet forceren mijn aandacht te richten, met geen mogelijkheid.
Het is niet dat ik snel afgeleid ben, helemaal niet eigenlijk. Maar mijn hele aandacht klapt er gewoon in een keer uit.
En dit, ratelen, heb ik soms last van. Andere momenten lijk ik helemaal ondergedompeld te zijn in passiviteit. Alsof ik niet kan communiceren, de woorden zijn er niet. Overgenomen door een stemming, of er is dopamine weggelekt, geen idee hoe dat werkt.
Voor mij is dat echt ADD, dat complete verlamd zijn, uitgeschakeld, overweldigd in een wolk zitten. Geen positieve gedachten meer hebben, niet uit je tunnelvisie komen, vastzitten in een doomcirkel. Gevecht met jezelf om iets uit je handen te krijgen. Maar mezelf forceren werkt averechts.
Op youtube is een man die heet ADHD Mastery (hij heeft zelf ADD) die hier ook mee worstelt en over praat. Hij beschrijft ook het vallen en opstaan wat er nu eenmaal bij hoort. Is soms wel een troost.
En Isolde, mooi om te lezen wat je allemaal bereikt hebt en hoe je het doet. Mag je trots op zijn. Ik ben ook trots op mijn doorzettingsvermogen, elke keer weer opnieuw proberen, linksom of rechtsom toch jezelf trainen om je focus te richten.
Omgaan met stress is voor mij nog wel een achilleshiel. Heb nu ook weer een coach in de arm genomen om met me mee te kijken. Ik bouw een soort fuik voor mezelf van hoge verwachtingen waar ik vervolgens naïef in zwem en verlamd raak, dat hebben we alvast geconstateerd.
Ook al zijn we in de eerste plaats gewoon individuen natuurlijk.
Maar soms als ik er eentje in het echt ontmoet voel ik een directe verwantschap/herkenning. Alsof je meteen vrienden bent, en ALTIJD blijken deze mensen tot nu toe ADD te hebben. En altijd leken ze uit het niets te verschijnen, ik heb 4 goede vrienden en allevier heb ik ze letterlijk op straat ontmoet.
Soms lijkt mijn leven een droom, of droom ik mijn leven, ik was als kind al een erge dromer.
Ik kan letterlijk jaren dingen uitstellen. Tegenwoordig denk ik maar: er gaat niemand dood. Blijkbaar is het niet belangrijk genoeg.
Op enig moment komt er altijd een totale shut-down en ik weet nooit wanneer. Raak heel snel overprikkeld maar ik zoek wel continu naar prikkels.
Had ook nog nagedacht over de superpowers en hier is dat ook empathie, en creativiteit. Ik heb 100% aandacht voor iemand die ik graag mag en maak een mentale ruimte voor ons. Met m'n beste vriendin en vrienden klets ik standaard zo'n 6 uur achter elkaar en dan nog is het moeilijk om afscheid te nemen. Daarna denk ik nog een week na over onze gesprekken.
Instructies en tijdens vergaderingen ga ik vaak in slaapstand, dat vind ik gênant, komt heel verstrooid en ongeïnteresseerd over. Maar ik kan mezelf niet forceren mijn aandacht te richten, met geen mogelijkheid.
Het is niet dat ik snel afgeleid ben, helemaal niet eigenlijk. Maar mijn hele aandacht klapt er gewoon in een keer uit.
En dit, ratelen, heb ik soms last van. Andere momenten lijk ik helemaal ondergedompeld te zijn in passiviteit. Alsof ik niet kan communiceren, de woorden zijn er niet. Overgenomen door een stemming, of er is dopamine weggelekt, geen idee hoe dat werkt.
Voor mij is dat echt ADD, dat complete verlamd zijn, uitgeschakeld, overweldigd in een wolk zitten. Geen positieve gedachten meer hebben, niet uit je tunnelvisie komen, vastzitten in een doomcirkel. Gevecht met jezelf om iets uit je handen te krijgen. Maar mezelf forceren werkt averechts.
Op youtube is een man die heet ADHD Mastery (hij heeft zelf ADD) die hier ook mee worstelt en over praat. Hij beschrijft ook het vallen en opstaan wat er nu eenmaal bij hoort. Is soms wel een troost.
En Isolde, mooi om te lezen wat je allemaal bereikt hebt en hoe je het doet. Mag je trots op zijn. Ik ben ook trots op mijn doorzettingsvermogen, elke keer weer opnieuw proberen, linksom of rechtsom toch jezelf trainen om je focus te richten.
Omgaan met stress is voor mij nog wel een achilleshiel. Heb nu ook weer een coach in de arm genomen om met me mee te kijken. Ik bouw een soort fuik voor mezelf van hoge verwachtingen waar ik vervolgens naïef in zwem en verlamd raak, dat hebben we alvast geconstateerd.
woensdag 8 november 2023 om 22:39
Dankjewel, Bijtje.Voor het juiste beeld: ik kan ook een lange lijst negatieve dingen in mijn leven opsommen die te maken hebben met ADHD hoor maar dan raak ik in de put. De term ADHD paralysis had ik nog niet gehoord maar ik kan me er wel iets bij voorstellen ...
Ik ben gelukkig, ik ben best succesvol en heb nog nooit echt rampen veroorzaakt (al was het een paar keer kantjeboord) maar ik vind het wel een worsteling soms, leven met ADHD. Al zijn er veel en veel ergere dingen natuurlijk.
Ik ben gelukkig, ik ben best succesvol en heb nog nooit echt rampen veroorzaakt (al was het een paar keer kantjeboord) maar ik vind het wel een worsteling soms, leven met ADHD. Al zijn er veel en veel ergere dingen natuurlijk.
woensdag 8 november 2023 om 23:01
Die worsteling is door de regels heen te lezen in wat je hierboven schreef.Isolde schreef: ↑08-11-2023 22:39Dankjewel, Bijtje.Voor het juiste beeld: ik kan ook een lange lijst negatieve dingen in mijn leven opsommen die te maken hebben met ADHD hoor maar dan raak ik in de put. De term ADHD paralysis had ik nog niet gehoord maar ik kan me er wel iets bij voorstellen ...
Ik ben gelukkig, ik ben best succesvol en heb nog nooit echt rampen veroorzaakt (al was het een paar keer kantjeboord) maar ik vind het wel een worsteling soms, leven met ADHD. Al zijn er veel en veel ergere dingen natuurlijk.
Je hebt gelijk, je kan er een hele opsomming van maken maar dat verandert het niet. En er zijn inderdaad ook vele ergere dingen natuurlijk.
Zelf ben ik aardig gewend aan hoe ik ben, maar ik heb me er niet bepaald bij neergelegd dat sommige dingen me niet lukken.
donderdag 9 november 2023 om 10:37
Misschien ben je nog redelijk jong? Ik ben net de 50 voorbij, en mettertijd zijn sommige truukjes wel echt ingesleten geraakt (ik kom niet meer zo vaak echt te laat op heel belangrijke events, heb geleerd wat ik moet doen om op tijd te zijn), en is er meer zelfaanvaarding gekomen. Heb ik mezelf kunnen vergeven dat ik als 'slimste' kind de enige was die niet magna cum laude afstudeerde, dat ik mijn eigen kinderen een paar keer vergeten ben op te halen enz ... (ik zal nu maar stoppen want anders raak ik alsnog in de putbijtie schreef: ↑08-11-2023 23:01Die worsteling is door de regels heen te lezen in wat je hierboven schreef.
Je hebt gelijk, je kan er een hele opsomming van maken maar dat verandert het niet. En er zijn inderdaad ook vele ergere dingen natuurlijk.
Zelf ben ik aardig gewend aan hoe ik ben, maar ik heb me er niet bepaald bij neergelegd dat sommige dingen me niet lukken.
Het blijft een levenslange struggle maar iederéén heeft wel iets en ik probeer vooral te focussen op mijn sterktes en mijn zegeningen te tellen.
Psycho-educatie was echt een keerpunt wat betreft mezelf vergeven en aanvaarden en leren trots te zijn op mezelf. Heel mijn jeugd gehoord dat ik lui en nonchalant was (op school, thuis gelukkig niet). Terwijl ik een superhardwerkende perfectionist ben ...
donderdag 9 november 2023 om 12:40
Ik ben iets jonger nog, begin 40.
Op school ging het me "goed genoeg" af, ik ben iemand die ongezien door het leven sluipt en uit angst voor afwijzing altijd erg m'n best deed. Ik ben ook "slim" met allerlei trucjes. En daardoor die persoon die altijd een 8 haalt maar nooit een schouderklopje krijgt, want ze wisten dat ik sneaky was. Terwijl ik dat wel nodig had.
Daarna ben ik gaan rebelleren, ingestort en, achteraf gezien, hele lange tijd depressief geweest.
Ik heb altijd 100% mijn problemen toegeschreven aan onverwerkte trauma's. Maar nu is dat verwerkt en wil ik gaan met die banaan, maar mijn zelfvertrouwen is er niet. Ik wil geen trucjes meer, maar ze werken nog steeds, de wereld trapt er altijd weer in maar het is geen manier om te groeien. Therapeuten trapten erin, misschien herkenbaar voor iemand.
Maar ik heb, nu ik de basisdingen des levens enigszins onder de knie heb en die dingen verwerkt heb, zo veel ambitie ineens. Ambitie maar nog steeds geen zelfvertrouwen. Ik wil de lat niet te hoog leggen voor mezelf, maar door die ambities kan ik moeilijk tegen mezelf zeggen dat dit nu het hoogst haalbare voor
me is.
Ik denk wel dat die coaching hier iets voor me gaat doen.
Laatst deed ik een soort familieopstelling over mijn angst, waar ik merkte dat ik angst mijn hele wezen laat domineren. Vervolgens overschreeuw ik mezelf. Maar je bouwt met overschreeuwen (trucjes) geen zelfvertrouwen op. En ik trek mezelf ermee leeg qua energie.
Bij deze een inkijkje in de geest van bijtie. Dank je wel voor je reacties Isolde, zet me weer even aan het denken.
Op school ging het me "goed genoeg" af, ik ben iemand die ongezien door het leven sluipt en uit angst voor afwijzing altijd erg m'n best deed. Ik ben ook "slim" met allerlei trucjes. En daardoor die persoon die altijd een 8 haalt maar nooit een schouderklopje krijgt, want ze wisten dat ik sneaky was. Terwijl ik dat wel nodig had.
Daarna ben ik gaan rebelleren, ingestort en, achteraf gezien, hele lange tijd depressief geweest.
Ik heb altijd 100% mijn problemen toegeschreven aan onverwerkte trauma's. Maar nu is dat verwerkt en wil ik gaan met die banaan, maar mijn zelfvertrouwen is er niet. Ik wil geen trucjes meer, maar ze werken nog steeds, de wereld trapt er altijd weer in maar het is geen manier om te groeien. Therapeuten trapten erin, misschien herkenbaar voor iemand.
Maar ik heb, nu ik de basisdingen des levens enigszins onder de knie heb en die dingen verwerkt heb, zo veel ambitie ineens. Ambitie maar nog steeds geen zelfvertrouwen. Ik wil de lat niet te hoog leggen voor mezelf, maar door die ambities kan ik moeilijk tegen mezelf zeggen dat dit nu het hoogst haalbare voor
me is.
Ik denk wel dat die coaching hier iets voor me gaat doen.
Laatst deed ik een soort familieopstelling over mijn angst, waar ik merkte dat ik angst mijn hele wezen laat domineren. Vervolgens overschreeuw ik mezelf. Maar je bouwt met overschreeuwen (trucjes) geen zelfvertrouwen op. En ik trek mezelf ermee leeg qua energie.
Bij deze een inkijkje in de geest van bijtie. Dank je wel voor je reacties Isolde, zet me weer even aan het denken.
donderdag 9 november 2023 om 16:49
Bijtje!Herkenbaar hoor, zelfvertrouwen is iets wat erg lijdt onder ADHD. Omdat je al zoooo vaak iets belangrijks kwijtgeraakt en vergeten bent, iets niet goed genoeg gedaan hebt omdat je te laat begonnen was, op je kop gekregen hebt hiervoor of afkeuring meegemaakt, en vooral, omdat je dat niet bewust gedaan hebt en het eigenlijk wél goed had willen doen... een beetje alsof je verraden wordt door jezelf.
Dat vreet, vaak ongemerkt, aan je zelfvertrouwen. Dingen die anderen moeiteloos afgaan, kosten iemand met ADHD zoveel moeite ...
Weten dat je ADHD hebt is al een goed begin (zovelen weten het niet of komen het pas heel laat te weten, ik was zelf 43 bij de diagnose), en dan proberen jezelf te vergeven voor wat misgaat en in het verleden misgegaan is. Trots zijn op alles wat wél gelukt is. Zoveel mogelijk proberen te leren over ADHD en over jezelf, systemen proberen aan te leren om te organiseren en te plannen ... Heel veel kun je uiteindelijk toch wel leren.
Goed dat je naar een coach gaat!
Ik heb zelf (in België) een aantal maanden psycho-educatie gevolgd met een klein groepje. Was grotendeels heel praktisch van opzet. We zien elkaar nog steeds. Ik heb daar bij voorbeeld geleerd hoe ik op tijd moet komen. Ik weet nu op de kop af hoeveel minuten ik erover doe naar X of Y. En als ik om 17 u ergens moet zijn, schrijf ik letterlijk alles op wat ik moet doen, terugtellende (dat heb ik niet daar geleerd maar doe ik uit mezelf):
1640: vertrekken
1630: reservetijd
1620: make-up
16: douche en aankleden
- meenemen: X en Y en Z
- adres?
- kleren?
etc etc
Soms tot ergenis van mijn man probeer ik alles zo goed mogelijk te plannen en vooruit te denken. Als ik dat niet doe, loopt het zwaar in de soep. Ik werk fulltime, heb drie (grote) kinderen en verschillende hobby's.
Verder spendeer ik helaas een heel groot deel van mijn leven aan opruimen. Ik wil zo graag orde maar ik maak steeds een bende ... Daar is nog veel werk aan.
donderdag 9 november 2023 om 18:53
donderdag 9 november 2023 om 21:24
Sterk dat je dat herkent bij jezelf.
Erin door proberen te gaan gaat ook niet, hersenen lijken er gewoon mee op te houden.
Maar ik wil wel leren om dit te omzeilen, het moet toch kunnen ..
vrijdag 10 november 2023 om 09:21
Mijn man kookt, altijd, en doet ook de grote boodschappen. Zelfs als ik met zwangerschapsverlof thuis was, kookte hij als hij thuiskwam.
Ik ben absoluut géééén superwoman!
vrijdag 10 november 2023 om 12:55
Hmm ja ik heb wel wat dingen geprobeerd, maar merk dat ik er toch nooit echt uit kom. Dit is wel vooral op dagen dat ik vrij heb, dan komt er soms gewoon niks uit.
vrijdag 10 november 2023 om 13:05
Hier nog een ADD-er.
Ik heb altijd geweten dat ik wat anders was, maar sinds ik m'n diagnose heb ben ik een stuk liever voor mezelf. Ik doe de dingen lekker op mijn manier, en dat gaat redelijk goed. Alleen dingen die ik niet zo leuk/interessant vind (huishouden...) blijven een dingetje.
M'n jongste kind heeft ADHD. Voor haar zie ik het absoluut niet als een superpower. Op school en sociaal gebied belemmerd het haar behoorlijk en daar is ze soms best verdrietig en onzeker over.
Ik heb altijd geweten dat ik wat anders was, maar sinds ik m'n diagnose heb ben ik een stuk liever voor mezelf. Ik doe de dingen lekker op mijn manier, en dat gaat redelijk goed. Alleen dingen die ik niet zo leuk/interessant vind (huishouden...) blijven een dingetje.
M'n jongste kind heeft ADHD. Voor haar zie ik het absoluut niet als een superpower. Op school en sociaal gebied belemmerd het haar behoorlijk en daar is ze soms best verdrietig en onzeker over.
vrijdag 10 november 2023 om 16:36
Liever voor mezelf en dingen op mijn manier is hier ook een goed recept. Ik heb vaak in een week toch wel meerdere "mwa" tot "gewoon kut" dagen, dat de motivatie er compleet niet is voor wat dan ook. Vooral niet proberen mezelf te forceren als het er er niet is, het accepteren en goed aan verwachtingmanagement doen helpt dan. Ik vertel tegenwoordig maar gewoon dat er bij mij soms onverwachts iets tussenkomt. Dat dit mijn stemmingen zijn vertel ik er dan niet bij.
@Kiki dat lijkt me het allermoeilijkst, om te moeten zien hoe je kind worstelt, met wat dan ook. Roept dat dan ook herinneringen op aan je eigen jeugd? Het lijkt me heel machteloos en dat je ze dan wil helpen, maar dat kan niet echt denk ik.
Ik had het ook moeilijk op school en ben daardoor heel lang niet meer mezelf geweest zoals ik was als kind, het fantasierijke, het dromen, het naïeve, mijn enthousiasme. Ben me daarvoor gaan schamen. Eeuwig zonde.
Nu komt dat gelukkig wel weer bovendrijven de laatste jaren. De cynische hork die ik was geworden is alweer aardig naar de achtergrond geraakt. Ik vind mijn puurheid zoals ze het vaak noemen, en sensitiviteit echt een kracht en merk dat ik daarmee het verschil kan maken in mijn werk. Zoals nu met personeelstekorten merk ik dat mensen voor mij nog wel willen komen werken als ik ze vraag.
@Isolde geweldig zo'n man die kookt. Voor mij zou het zoveel schelen als iemand voor me zou koken, dat is hier wel een knelpunt.
Deze week had ik qua productiviteit een hele goede week, ik denk omdat ik zondag ben gaan zitten om de hele week globaal te plannen en voorbereiden, wat me veel rust gaf om te kunnen focussen op taken die af moesten. Misschien leer ik het nog wel eens. Het was dan ook een drukke week, dan presteer ik ook beter dan in een rustige week.
@Kiki dat lijkt me het allermoeilijkst, om te moeten zien hoe je kind worstelt, met wat dan ook. Roept dat dan ook herinneringen op aan je eigen jeugd? Het lijkt me heel machteloos en dat je ze dan wil helpen, maar dat kan niet echt denk ik.
Ik had het ook moeilijk op school en ben daardoor heel lang niet meer mezelf geweest zoals ik was als kind, het fantasierijke, het dromen, het naïeve, mijn enthousiasme. Ben me daarvoor gaan schamen. Eeuwig zonde.
Nu komt dat gelukkig wel weer bovendrijven de laatste jaren. De cynische hork die ik was geworden is alweer aardig naar de achtergrond geraakt. Ik vind mijn puurheid zoals ze het vaak noemen, en sensitiviteit echt een kracht en merk dat ik daarmee het verschil kan maken in mijn werk. Zoals nu met personeelstekorten merk ik dat mensen voor mij nog wel willen komen werken als ik ze vraag.
@Isolde geweldig zo'n man die kookt. Voor mij zou het zoveel schelen als iemand voor me zou koken, dat is hier wel een knelpunt.
Deze week had ik qua productiviteit een hele goede week, ik denk omdat ik zondag ben gaan zitten om de hele week globaal te plannen en voorbereiden, wat me veel rust gaf om te kunnen focussen op taken die af moesten. Misschien leer ik het nog wel eens. Het was dan ook een drukke week, dan presteer ik ook beter dan in een rustige week.
vrijdag 10 november 2023 om 19:16
Die 'geen motivatie' ken ik hier ook. En soms geef ik me er gewoon lekker aan over. De andere dagen gaat het een stuk beter.
Het is idd vervelend om te zien dat dochter er last van heeft, maar ik heb soms het idee dat ze het zelf niet altijd even goed door heeft. En ze kan (zo lijkt het) dingen snel van zich afzetten.
Vroeger had ik ook best last van m'n eigen ikke, maar het viel niet zo op voor andere mensen. Mijn ouders hebben het nooit echt doorgehad. Ze hielpen altijd met veel, ook met plannen voor school. Dus misschien dat ze wel door hadden dat ik die hulp nodig had. Er was alleen nog niet veel bekend over AD(H)D, al helemaal niet hoe het zich uit bij meisjes en vrouwen.
En we leefden toen in een andere tijd (ben nu 45). Ik zat in een klas van 18 kinderen, en je had geen zaken als social media en de mobieltjes.
Het is idd vervelend om te zien dat dochter er last van heeft, maar ik heb soms het idee dat ze het zelf niet altijd even goed door heeft. En ze kan (zo lijkt het) dingen snel van zich afzetten.
Vroeger had ik ook best last van m'n eigen ikke, maar het viel niet zo op voor andere mensen. Mijn ouders hebben het nooit echt doorgehad. Ze hielpen altijd met veel, ook met plannen voor school. Dus misschien dat ze wel door hadden dat ik die hulp nodig had. Er was alleen nog niet veel bekend over AD(H)D, al helemaal niet hoe het zich uit bij meisjes en vrouwen.
En we leefden toen in een andere tijd (ben nu 45). Ik zat in een klas van 18 kinderen, en je had geen zaken als social media en de mobieltjes.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
