Leven met ADD

Je leven is nu eenmaal zo gelopen. Terugdraaien kan helaas niet. Zelf zou ik ook wel willen dat ik zaken met opleiding enzo anders had gedaan.

Wees lief voor jezelf, en je hoeft niet altijd positief te zijn en dingen te overwinnen. Soms is wat je doet gewoon prima.

Hier ADHD,hyperactief,impulsief en onoplettend (ASS en ADHD zit bij ons in de familie). Superpower of handicap wil ik het niet noemen. Ik loop tegen bepaalde dingen aan. Zo ben ik slecht in plannen,organiseren,dead-lines,kan niet onder druk werken,instructies (mondeling) snap ik niet. Dagdroom veel,lijk niet tel luisteren en ben gauw afgeleid. Ik praat veel en snel,ben wel eens luidruchtig,spring van de hak op tak,val in herhaling omdat ik al ben vergeten wat ik zei,kan lang doorblijven gaan over dingen of doordraven,een druk hoofd,overprikkeling,impulsieve opmerkingen maken en wil wel eens dingen doen die niet doordacht zijn etc...

Maar aan de andere kant heb ik veel interesses en heb ik een hyperfocus op bepaalde dingen. Ik ben creatief,heb veel empathie voor mijn medemensen,ben enthousiast,heb een goede zin voor humor. Ik ben erg goed in talen,spreek er 6 en kan goed gedichten schrijven en als ik op dreef ben dan lukt dit bijzonder goed. Ik denk vooruit en kom met een hoop goede ideen,breng mensen vaak tot lachen.

In 10 jaar tijd 14 werkgevers gehad waarvan alleen 3 mijn trage werktempo en drukke aard accepteerden. Maar deze gingen of failliet of kregen een nieuw werksysteem dat ik niet bij kon benen en plaatsen en dit ook omdat informatie bij mij o.a. langzaam binnen komt. Ik vertoon een aantal symptomen van ASS en sta nu op een wachtlijst voor onderzoek. Vaak ben ik ontslagen met de reden dat ze geen werk meer voor me hadden (werk nu slechts een paar uur per week) maar ik ben niet achterlijk want je gaat iemand niet aannemen als je bij voorbaat al weet dat er geen werk is. En door mijn coach kreeg ik dan te horen dat dit aan mijn langzame werktempo en drukke aard ligt. Ik confronteer werkgevers er nu ook mee en zie daar,nu wordt er inderdaad de waarheid tegen me verteld.

Hoe kut het soms ook mag zijn zo geef ik niet op. Want ik ben een mens,net als iedereen,die ook zijn kwaliteiten heeft en wens om niet alleen maar benaderd te worden op hetgeen wat ik fout doe.

bijtie schreef: ↑

18-11-2023 19:42

Vandaag een huilen-in-bed-alles-uitstellen-dag.
Kortsluiting.
Boos dat ik het zo moeilijk vind om gewoon
te leven.
Teleurgesteld in mezelf.
Verdrietig omdat ik de tijd niet kan terugdraaien.

Ik wil iets bereiken, om goed te maken wat ik eerder nooit kon. Maar het gaat me misschien nooit lukken. En dan?

Ik wil altijd ergens kracht uit halen, en positief zijn, en doorzetten, iets overwinnen. Dat is mijn manier.

En nu zegt de coach, laat dat doel maar even los en ga maar eens in dat gevoel van falen zitten. Ga maar kijken wat je vraagt van jezelf en hoeveel energie het jou kost.

Ik moet altijd zo positief blijven van mezelf. Vandaag lukt dat ff niet. En misschien moet ik er wel helemaal afstand van nemen, van mijn manier.

Ik ben bang dat ik dan helemaal tot niets meer kom.

Ik huur die man juist in om iets te bereiken.

Maar ik snap ook wel dat hij waarschijnlijk gelijk heeft.

Ik snap hoe jij je voelt. Vaak ben ik ook hard voor mezelf en denk dan dat ik niets kan,dom ben en alles fout doe. Als ik naar mijn werkverleden kijk dan zou ik ook willen dat het anders was gegaan voor mij. Het in bed blijven liggen herken ik dan wel niet maar soms ben ik boos op de hele wereld vooral als mensen met dan komen vertellen dat ik wat meer mijn best moet doen want dat hebben ze ook gedaan. Alsof ik dat niet doe.
Soms lijkt het alsof alleen perfect functionerende mensen op de werkvloer mogen werken. Ik vind dat iedereen een kans verdient.

Bijtje,hoe gaat het vandaag met je? Een dikke knuf voor jou! Je bent goed zoals je bent.

bijtie schreef: ↑

19-11-2023 19:56

Hoi Kiki91 en MadameBijoux, dank voor de lieve reacties.

Het zat me ff hoog. Nu iets minder, vandaag weer energie om dingen te doen. Maar het wringt wel ergens.

MadameBijoux was je er onlangs achter gekomen dat je misschien ADHD of ASS hebt, had ik dat goed begrepen in het andere topic?

Ik weet het al lang maar heb me er altijd wel mee gered, het leek het minste van mijn zorgen en ik ben het natuurlijk gewend.

Mijn vader en moeder zijn allebei niet echt opgewassen tegen het leven. Veel problemen en conflicten, laag inkomen, depressies allebei, ongezond, overgewicht, alcohol/verslavingen maar ook gewoon soms de weg kwijt en weinig motivatie om te leven eigenlijk.

Al jong geleerd dat ik alles uit mezelf moet halen. Ik ben enorm gedreven, verantwoordelijk maar ook erg koppig, trots en eigenwijs. Altijd naar buiten doen alsof alles goed gaat. Dat het vaak net lukte om te werken en daar mooi weer te spelen. Thuis was er vaak niets van me over. Eenzaam en zwaar overprikkeld, met een deken over mijn hoofd. Lukte niet om goed voor mezelf te zorgen. Ik vond dat normaal. Maar het leven is kort, het vliegt voorbij en wat komt er van je dromen terecht als je zo moet leven? Een mooie baan met ditto salaris maar als mens groei ik zo niet.

Ook ik ben een aantal keer ontslagen maar dan vanwege mijn houding en gedrag. Ik kan niet tegen onrecht en bullshit (er is veel bullshit in de wereld vooral in bedrijven).

Altijd druk zetten op mezelf. Iets wat ik vorige week bereikt heb, moet ik de week erop ook kunnen en volhouden. Anders is er geen stijgende lijn en die moet er altijd zijn, je wil niet zo eindigen als je ouders.

Als kind was ik heel creatief en gevoelig met tekenen, schrijven, knutselen en toneel maar dat komt er allemaal niet meer van sinds de middelbare school, ik was eigenlijk nog heel jeugdig en naïef toen ik naar de middelbare school en moest in één klap groot worden voor m'n gevoel. Op de universiteit nog een keer hetzelfde, emotioneel liep ik achter op de rest en dat heeft me in allerlei situaties doen begeven wat niet zo handig was.

Doe of maak ik een keer een van de dingen in mijn hoofd dan zegt iedereen bijtie je hebt echt talent. Maar 99% van wat er in me zit komt er nooit uit. Soms is dat allemaal erg frustrerend. Het gevoel dat je aandacht nooit mag verslappen, je nooit helemaal jezelf kan zijn omdat de hele boel dan in elkaar stort.

Graag gedaan! Geeft toch niets dat het je hoog zat. Het valt niet mee en sommigen begrijpen dat niet of ze willen het niet begrijpen want je moet
maar normaal doen of maskeren. Maskeren heb ik nooit gekund,dus mijn symptomen waren altijd zichtbaar. ADHD heb ik al maar sta op een
wachtlijst voor behandeling en ook voor ASS onderzoek omdat ik best veel symptomen ervan vertoon volgens mijn psych. Het zit beide in onze familie. Mijn vader had beide en heeft het dus aan mij doorgegeven en aan een zus die het aan haar zoon heeft doorgegeven. Ik heb ook een ´lichte cerebrale parese´ die aangeboren is en ontstaan is door een aanlegstoornis tijdens de zwangerschap. Gaat altijd gepaard met bijaandoeningen en in mijn geval bovengenoemde. Ook een lichte vorm van motorische onhandigheid.,ook aangeboren. Sinds dat
ik 2,5 ben vertoon ik opvallend gedrag maar kon dit nooit plaatsen. Hier vaak in het verleden op dingen gewezen en nu nog steeds maar wilde er niet aan.

Ik ben blij dat ik hulp ben gaan zoeken want ik loop vast en ben er klaar mee want ondanks mijn langzame werken en drukke aard heb ik ook mijn kwaliteiten die ik graag wil benutten want ik heb zoveel te geven en heb geen zin om achter te blijven. Ik hoef geen perfect leven maar handvatten om met bepaalde dingen beter om te leren gaan en voor bepaalde dingen zal ik begeleiding nodig hebben. Ook belangrijke dingen gebundeld en in een map gedaan waarvan mijn psych zei dat dit erg belangrijke en waardevolle dingen zijn. Er zijn al eerder dingen vastgesteld bij mij maar daar is nooit echt iets mee gedaan en ik wil graag verder.

Wat heftig wat je mee hebt gemaakt! Hebben je ouders dan geen hulp? En kan je zelf ook met iemand erover praten? Ik weet zelf dat dit altijd helpt en dat lucht op.

Ik ben ook eigenwijs,zeg wat ik denk en dat wordt me niet altijd in dank afgekomen en er zijn me zelf al om die redenen regels opgelegd hoe ik moest praten wat ik niet meer mocht doen. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel maar als het niet goed gaat kan ik het niet maskeren. Sommige vrouwen kunnen hun symptomen maskeren maar dat heb ik nooit gekund en ben altijd opgevallen. Zelf kan ik ook niet tegen onrecht en wij zijn niet degene waar iets mis mee is maar die mensen die oorlog veroorzaken in deze wereld of degene die in bedrijven andere mensen tegen elkaar opzetten of liegen en stelen en niet degene die wat drukker en langzamer van aard zijn maar toch hun best doen. Ik snap dat het voor sommige mensen vermoeiend kan zijn,maar ik blijf erbij dat we geen onmensen zijn. Onze hersenen werken anders en de aandoeningen zijn niet te genezen maar met de juist handvatten kan je er mee leren omgaan.

Wat leuk dat je zoveel dingen als kind hebt gedaan! Je bent echt erg intelligent. Misschien helpt van jezelf afschrijven in een dagboek? Dat doe ik heel vaak. Emotioneel achterlopen herken ik ook heel erg en daarnaast heb ik veel tijd nodig om me op nieuwe situaties in te laten en komt informatie vertraagd binnen zoals b.v. instructies moet ik vaker doorlezen en mondelinge instructies vind ik lastig. Vaak dwaal ik dan af met mijn gedachten.

Maar ondanks alles zijn we leuke mensen met veel kwaliteiten en we zijn allemaal verschillend wat de wereld zo mooi maakt.

Hier ook een ADD’er

Mijn rommel en tijd gespendeerd aan opruimen is drastisch afgenomen sinds ik 90% van mijn spullen heb weggegooid, en dat heb ik en weer gedaan door impulsief alle vier mijn (grote) kasten weg te doen

Ik ben overigens alleenstaande moeder van een 9 en een 4 jarige, ik heb 2 katten, een hond en twee weken terug kwamen er ‘opeens’ twee cavia’s bij ze zijn geen van alleen ooit (bijna) dood gegaan.

shala91 schreef: ↑

19-11-2023 21:10

Hier ook een ADD’er

Mijn rommel en tijd gespendeerd aan opruimen is drastisch afgenomen sinds ik 90% van mijn spullen heb weggegooid, en dat heb ik en weer gedaan door impulsief alle vier mijn (grote) kasten weg te doen

Ik ben overigens alleenstaande moeder van een 9 en een 4 jarige, ik heb 2 katten, een hond en twee weken terug kwamen er ‘opeens’ twee cavia’s bij ze zijn geen van alleen ooit (bijna) dood gegaan.

e

Dat zou ik willen kunnen, hihihi... Ik heb mezelf eindelijke een beetje onder controle (vergeet geen afspraken meer, en het huishouden lukt enigszins..) Maar in dingen wegdoen ben ik echt heel slecht. Gelukkig is manlief er ook niet zo goed in, dus ik ben niet de enigste thuis...

Hier ook 2 kinderen en een hele zwik huisdieren. Best wat werk, maar toch ook erg gezellig. Onze jongste heeft trouwens ook ADHD en de oudste verdenken wij er ook wel eens van.

bijtie schreef: ↑

19-11-2023 21:40

Hoi!
Wat is je geheim?

Wat heerlijk al die zooi weg, heb je niets meer gemist daarvan?

Bang zijn om te laat te komen ik sta àltijd te vroeg bij school. Maar aan de andere kant, als iets niet in mijn Klender-app staat gebeurt het niet.

Katten, honden, cavia’s en ook kinderen gaan gelukkig zelf sputteren als ze honger hebben

Eerlijk gezegd was het dus echt alleen maar troep die ik bewaard had voor ‘je kan niet weten’

En ook iets geks: ik sta elke dag even bij mijn wasmachine, ook als ik geen was heb, ook als ik ziek ben. Maar als ik niet elke dag even contact maak met mijn masjientje is het uit mijn systeem en dan lukt het niet meer.

bijtie schreef: ↑

19-11-2023 21:38

Ik ben het met je eens wat de kwaliteiten betreft. Soms wel zoeken wat je er mee kan.

Dingen met instructies kan ik ook niet. Vaak zoek ik iets al van tevoren op. Aanmelden voor een boekhoudcursus en dan eerst zelf leren hoe het moet, anders voel ik me heel dom.

Qua regels over wat je van jezelf mag zeggen dat herken ik heel erg. Laat ik mijn ware zelf zien dan escaleert het vaak, de goede of de slechte kant op. Ik drink geen alcohol want dat gaat fout. Maar met vrienden is het wel heel leuk en fijn om zo lol te hebben met elkaar. Ik beleef alles heel intens en er zit dan ook geen rem op.

In een dagboek schrijven doe ik wel. Maar ik weet niet of het me helpt omdat ik dan ook niet altijd eerlijk durf te schrijven wat ik echt denk of voel. Omdat het niet te zwart en uitzichtloos mag zijn. Nu pusht die coach mij een beetje om dat toch te doen. En dat voelt helemaal niet goed. Dus het zal wel goed zijn.

Wat verwacht jij van de behandeling of wat hoop je dat het gaat opleveren?

Ik verwacht van de behandeling mezelf beter te begrijpen want dat is soms nogal lastig en mezelf te accepteren zoals ik ben wat aan de ene kant wel lukt maar aan de andere kant heb ik wel eens momenten van schaamte en dan continu dat sorry zeggen. Daarnaast uiteraard handvatten
krijgen om met bepaalde dingen wat beter om te leren gaan. Het is geen wondermiddel uiteraard maar daar gaat het niet om en bepaalde dingen zal je altijd aan me opmerken. Maar het maakt me ook tot wie ik ben.

Als de instructies op een goede en niet te ingewikkelde manier aan me worden uitgelegd of je doet het even voor dan zal dat bij mij ook op een gegeven moment binnenkomen. Zo hadden we een keer een activiteit met kegelen met de bewoners en moesten de kegels op een bepaalde manier worden neergezet en eigenlijk was het heel simpel maar mijn collega moest het even 2 of 3 keer voordoen en ik moest ff schakelen wat
niet al te snel ging. Maar als je mij een tekst laat vertalen dan ben ik 1,2,3 klaar. Soms niet te begrijpen dat mijn brein zo werkt! Maar ja!

Ik herinner me eraan toen vorig jaar wat werkuren van me af zijn gepakt omdat ik zogenaamd te druk was en ze de rust wilden bewaren. Toen
vroeg ik of ik eventueel als gezelschapsdame af en toe kon helpen maar dan moest ik wel ´als rustige vrouw´ binnenkomen. Dan vraag je een
karakterverandering van mij. Niet zo leuk! Maar dan zal ik ff aan mijn brein vragen of het anders wil gaan werken maar dat zit er niet in. Laat ze
die mensen aanpakken die doordeweeks zuipen en niet naar hun werk komen,mensen tegen elkaar opzetten,liegen of stelen en niet degene die
misschien wel een beetje druk zijn of langzamer werken maar wel trouw en eerlijk hun werk doen.

Ik beleef dingen ook intens en dat vind ik opzich niet zo erg. Als ik erg blij ben of de lolbroek uithang dan zit er geen rem op. Maar dan zit ik ook lekker in mijn vel want het drukzijn is het niet en een bepaalde mate aan onrust kan ik ook aan. Behalve als het tot overprikkeling lijdt dan moet ik ff rust nemen. Ik geniet ook intens en dat vind ik weer fijn.blij om te voelen. Ik lust wel een drankje met mate en met mijn dierbaren heb ik altijd lol.

Ik schrijf dagboek sinds dat ik 9 ben. En ik schrijf gewoon wat ik zoal meemaak en wat er door me heen gaat. Mogelijk is dat voor jou ff wennen en confronterend en dat snap ik maar al te goed. In ieder geval goed dat je het probeert lieve bijtje!

Ik heb geen diagnose, maar wel een sterk vermoeden van ADD. Ik ben altijd redelijk teruggetrokken en mijn hoofd staat altijd aan.

Waar ik het meeste moeite mee heb is mezelf activeren. Ik vind het erg moeilijk mezelf in actie te krijgen. Dat kan gaan over huishoudelijke taken maar ook over zoiets als het kopen van een nieuwe bank. Ook iets afspreken op sociaal gebied stel ik altijd uit. Mijn 'agenda' reikt tot maximaal een week in de toekomst, daarna is alles een blur..

Maar het gekke is dat als iemand me vraagt om ergens mee te helpen, of iets uit te zoeken (bijvoorbeeld op werk), ik gelijk alles laat vallen en enthousiast voor diegene bezig ga. Externe triggers werken dus wel goed.

Is dit herkenbaar?

Jawel, ik heb gelukkig een baan die mij veel structuur biedt. Dus op tijd naar bed en elke dag op dezelfde tijd er uit.
En ik kan er goed mijn hyperfocus toepassen