Leven weer oppakken na sociale fobie.

Ik snap dat je verdrietig wordt van de huidige situatie, maar eigenlijk vind ik het ook best wel heel positief. Na een moeilijke periode sta je inmiddels zo sterk in jouw schoenen dat je niet meer tevreden bent met de status quo en de behoefte hebt ontwikkeld om meer uit het leven te halen. Dat is een prima basis om mee verder te bouwen.



Woonruimte vinden in deze tijd is meestal vooral een kwestie van netwerken. Daar zou ik dus zsm mee beginnen als ik jou was. Laat iedereen (collega's, familie, Facebook-contacten) enz weten dat je hard op zoek bent naar woonruimte, en je zal zien dat er vanzelf dingen op je pad gaan komen. Je hebt vast niet direct morgen iets gevonden, maar via via lukt het uiteindelijk meestal wel het snelst.



Voor het opbouwen van een bredere sociale kring zijn er tegenwoordig tal van initiatieven. Bijvoorbeeld "nieuwe mensen leren kennen" (www.nmlk.nl). Google eens op sociale activiteiten en sluit een keer aan om te kijken of het iets voor je is. Sporten en vrijwilligerswerk zijn trouwens ook goede manieren om meer sociale contacten op te doen. Maar ik denk dat centraal staat dat je er zelf wat initiatief voor moet nemen. En dat is best spannend, maar het kan ook weer een enorme (ego)boost geven als je dat avontuur bent aangegaan.

Verhuizen. Misschien op kamers? Oid. Particulier.

Probeer zoveel mogelijk geld opzij te zetten zodat je straks een woning (in de stad) kunt kopen. Daarnaast zou je een keer na het werk kunnen afspreken met collega's. Wie weet kan je met een aantal een vriendschap opbouwen.

Omgeving van Utrecht is vaak goedkoper! Dus daar zou ik ook naar gaan kijken.



Verder: ik hoor je niet over hobby's. Heb je die? Is het een idee om hobby of sport op te pakken?

Hey Daantje!



Dat is geen gemakkelijke situatie waar je in zit. Vergeet niet dat je al veel stappen hebt gezet zoals psychologische hulp gezocht en je doet het heel goed op je werk. Help jezelf hieraan herinneren en wees je trots op jezelf!



Zelf heb ik rond mijn 18e ook de diagnose sociale fobie gekregen en nu nog (32 jaar), heb ik het er nog wel eens moeilijk mee, maar als er 1 ding is dat ik wel geleerd heb, is het dat wij heel goede vriendinnen zijn. Net omdat we zo oplettend zijn en veel in vraag stellen (onzeker over onszelf en daardoor heel bewust van hoe we ons gedragen). Zo zijn we ook veel oplettender dan andere mensen en krijg van vriendinnen te horen dat ik echt naar ze luister en snel iets opmerk. In de loop van de jaren ben ik kritischer geworden over welke relaties ik de moeite vind om energie in te steken en welke niet. Je geeft zelf al aan dat je, je oude vriendinnen dominant vindt. Misschien een reden om hier niet teveel energie in te steken? Zou zelf op zoek gaan naar nieuwe vrienden/kennissen. Heb je een hobby? Misschien zijn er kleine clubjes in de buurt waar je bij kan aansluiten? Qua gespreksonderwerpen zit je dan alvast goed.

Zijn er collega's waar het mee klikt? Hen een keer uitnodigen om na werk iets te doen?



Niet twijfelen aan jezelf! Je bent een leuk persoon, nu nog leuke vriendinnen vinden.

Lees je openingspost en het eerste wat in mij opkomt is wat knap dat je al zover gekomen bent. Probeer dat vast te houden en langzamerhand komt de rest ook wel. Denk dat je moet proberen om van het gevoel af te komen wat je allemaal gemist hebt en dat je voor jouw gevoel een achterstand hebt opgebouwd. Zie het als een nieuwe start. Veel succes en komt vast goed allemaal.

Misschien is antikraak wonen iets? Goedkoop, maar wel tijdelijk.

Verder compliment voor je doorzettingsvermogen en wat je bereikt hebt. Daar mag je trots op zijn.

Ik zie goede tips wat sociale kring opbouwen etc. betreft, niets aan toe te voegen.

Succes! Geloof in jezelf.

Jouw situatie lijkt wel een beetje op de mijne. Alleen wat iets anders. Ik zou je raden om hobbies te doen zoals: sporten, vrijwilligerswerk enzovoort. Het leven gaat door. Never give up.

Gaan reizen?

Ik zat na mijn sociale fobie in een vergelijkbare situatie. De neergaande spiraal werd bij mij ingezet doordat ik tegen allerlei sociale problemen aan liep in de praktijk. Toen mijn angst weg was heb ik heel veel ondernomen, veel uitgeprobeerd op sociaal vlak en dit ging heel goed en ik had veel zelfvertrouwen. Maar tussen dingen ondernemen, mensen ontmoeten, en aan de andere kant een sociaal leven hebben, en vrienden hebben, zit een groot verschil. Ik had daar geen begeleiding bij. Ik liep ook tegen andere psychische zaken aan. Later kreeg ik hulpverlening hiervoor maar toen was het eigenlijk al te laat voor mij. Nu jaren later ben ik nog steeds aan het vermijden en heb ik het eigenlijk opgegeven. Enige pluspunt is dat ik geen sociale angst meer heb, verder heeft het me weinig gebracht.



Echte aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten lukt me eigenlijk niet. Ik denk doordat ik zo weinig ervaring opgedaan heb in het verleden. Verder denk ik ook nog te negatief. In de tijd dat ik veel ondernam heb ik ook een aantal teleurstellingen gehad die me niet geholpen hebben (eigenlijk door gebrek aan ondersteuning). Daardoor ging ik weer vermijden.



De tip van mij is dus zorgen dat je goede begeleiding hebt. Om te praten over de problemen waar je tegenaan loopt en ook om praktische dingen uit te stippelen. Want dat je ergens op het platteland woont hoeft natuurlijk helemaal niet te betekenen dat je geen sociaal leven op kan bouwen. Ik ben in een grote stad gaan wonen maar dat lost uiteindelijk niks op aan de situatie. Je moet hoe dan ook zelf actie ondernemen.



Om positieve ervaringen op te doen en op sociaal vlak te testen kan je bijvoorbeeld uitstapjes via NMLK doen. Ik heb dat in het verleden vrij veel gedaan. Als je langdurige vriendschappen zoekt dan zou ik mijn geld niet op NMLK zetten! Wat mij het meest gebracht heeft is een klein sportgroepje waar ik in zit. Los van werk zijn dat de enige contacten die ik wekelijks zie (en heb).

Je kan vrienden maken op alle leeftijden dus dat vind ik geen argument. Als je ouder wordt is het misschien wat minder makkelijk maar onmogelijk is het niet. Ik denk dat je eerst eens moet kijken wat je leuk vindt om te doen en niet gelijk met de insteek dat je er vriendschappen aan over houdt. Misschien vind je het leuk om nieuwe taal te leren, of kook cursus of fotografie. Je komt dan in aanraking met mensen met zelfde interesse en er zullen ongetwijfeld mensen tussen zitten die ouder zijn of jonger maar het gaat toch om een klik die je met iemand kan hebben. Zoals eerder gezegd vind ik het heel knap dat je al zover gekomen bent maar je denkt nu beetje in beperkingen.

quote:Ik geloof oprecht dat het héél lastig is om nog vrienden / nieuwe contacten te maken met mensen van rond mijn leeftijd.Dat is het ook. Zeker met daarbij een achtergrond van sociale angst. Dat is eigenlijk wat ik bedoelde met het moeilijk aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten.



Ik geloof ook dat de achterstand op sociaal vlak hiermee (onbewust) mee te maken heeft. Van sociale angst aan de ene kant moet je ineens naar sociale onbevangenheid aan de andere kant om open te kunnen staan voor nieuwe contacten. Daarnaast moet het ook op een natuurlijke manier verlopen. Dus doelbewust vriendschappen zoeken werkt niet echt.



De goede kennissen\vaste contacten die ik heb zijn allemaal een stuk ouder dan ik ben (meer dan 10 jaar).