Liefdesverdriet, hoe nu verder?

Gisteravond is mijn relatie geëindigd. Mijn inmiddels ex-vriend zou een keuze maken. Dat heeft hij gedaan en daarom heb ik het uitgemaakt, omdat we weten dat het niet zo verder kon. Het maakte me al maanden ongelukkig en gisteravond zou een keerpunt zijn, positief of negatief. Maar hij kon het niet. Hij kon niet de keuze maken die ik graag wilde en nodig had. Ik kan niet verder over deze situatie uitweiden en ga dat ook niet doen. Ik zou het waarderen als er verder ook niet naar gevraagd wordt. Het ligt te pijnlijk en zou voor herkenbaarheid kunnen zorgen. Hij heeft me in ieder geval nooit bedrogen en is altijd eerlijk geweest.

We houden zielsveel van elkaar. Daar lag het niet aan, we waren graag verder met elkaar gegaan. Maar dat kon dus niet. Allebei ontzettend gehuild, wilden elkaar niet kwijt. Ik weet niet hoe ik het moet afsluiten. Het voelt zo onwerkelijk en doet zoveel pijn. Alsof ik kapot ben vanbinnen. Dit was de eerste man van wie ik ooit echt gehouden heb en ik weet niet wat ik zonder hem moet. Ook met de reden waarom het moest eindigen, kan ik nu geen vrede hebben. Ik kan niet achter zijn keuze staan en het is zo moeilijk te beseffen dat we allebei van elkaar houden en allebei nu een beetje stuk zijn.

Er komen ook gevoelens van minderwaardigheid naar boven. Ik was het niet waard om voor te kiezen, ik kon hem niet gelukkig maken. Ontkent hij natuurlijk, maar voor mij voelt het wel zo. Hij zegt dat ik beter verdien en neemt het zichzelf erg kwalijk hoe het is gelopen en hoeveel pijn hij mij daarmee gedaan heeft. Maar wat kan mij dat schelen? Ik had het allemaal voor lief genomen als het goed was gekomen.

Ik weet niet hoe ik verder moet. Mijn steun en toeverlaat is weggevallen. De persoon bij wie ik met alles kon komen is weggevallen. Mijn eerste, echte liefde is weggevallen. Terwijl ik dit schrijf moet ik alweer huilen. Ik voel me zo alleen, ook al heb ik vrienden en familie die me steunen. Ik mis hem, weet niet wat ik zonder hem moet.

Ik weet dat ik er uiteindelijk wel overheen kom en gelukkig ga worden met iemand anders. Maar ik kan me nu niet voorstellen hoe dat zou moeten gaan. Ik weet dat het een rouwproces is en dat het beter wordt, maar ik kan momenteel niet inschatten hoelang dat gaat duren.

Ik heb maandenlang op pure wilskracht automutilatie buiten beeld gehouden, maar gisteren was dat over en inmiddels is mijn pols een toekomstig litteken rijker. Dat kan ik mezelf ergens vergeven, maar ik wil dat het nu ook weer stopt.

Ik hoop dat ik de juiste keuze heb gemaakt, al weet ik dat ik daar niet aan mag twijfelen. Ik heb niet echt een vraag, wilde het vooral even kwijt. Al is advies hoe ik door deze periode heen kom natuurlijk welkom.