Lijd ik aan depersonalisatie?

Je arts heeft er voor gestudeerd, en zelf googlen naar symptomen is niet verstandig. Mocht je twijfelen aan de mening van je arts, kun je altijd een second opinion aanvragen.

Er bestaat een Stichting Depersonalisatie.



Van hun website:

quote:Depersonalisatie (afgekort als DP) is een bewuste ervaring waarin een persoon zichzelf of zijn eigen lichaam als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart.

Veel mensen beschrijven deze ervaring als: angstaanjagend; het idee hebben dat je niet echt leeft; levend dood zijn; leven als een automaat; vervreemd zijn van je eigen lichaam en je gevoelens; denken dat je gek wordt; toeschouwer van jezelf zijn; jezelf horen praten alsof je iemand anders bent; jezelf nauwelijks herkennen in de spiegel.



Derealisatie (afgekort als DR) is een bewuste ervaring waarin een persoon zijn vertrouwde omgeving als vreemd, niet vertrouwd of onecht ervaart.

Deze ervaring wordt vaak beschreven als: leven in een film; in een glazen kooi, in een stolp of achter glas zitten; de hele buitenwereld komt raar of onwerkelijk over.



Depersonalisatie en derealisatie komen meestal samen voor en het is niet altijd duidelijk te zeggen waar een ervaring bij ingedeeld moet worden.

"Normale" mensen kunnen depersonalisatie/derealisatie ervaren tengevolge van ernstige vermoeidheid; slaaptekort; extreme spanning of stress; angst; meditatie. Lichamelijke ziekten, alcohol en drugs (bijvoorbeeld cannabis, ecstasy en lsd) veroorzaken ook vaak gevoelens van depersonalisatie/derealisatie.

DP en DR komen echter vaker voor als symptoom bij bijna alle psychiatrische stoornissen, zoals bijvoorbeeld depressie en angststoornissen. Na angst- en stemmingsklachten is het zelfs het derde meest voorkomende symptoom. Ook bij een aantal neurologische condities, zoals migraine en epilepsie, treden deze ervaringen op.



Bij een nog onbekend aantal personen zijn DP en DR geen kortstondige ervaringen die zo nu en dan optreden, maar treden zij heel regelmatig op of houden zelfs voortdurend aan. In dat geval worden DP en DR bijna altijd als een enorme belasting ervaren. Deze DP/DR-klachten zijn vaak zeer hardnekkig en kunnen vele jaren aanhouden.



Als deze klachten optreden als gevolg van een andere stoornis, dan gaat men er meestal vanuit dat een succesvolle behandeling van de primaire stoornis er ook voor zorgt dat de DP/DR-klachten zullen verdwijnen. In de praktijk komt het echter nogal eens voor dat DP/DR-klachten de neiging hebben te blijven voortbestaan.

Als depersonalisatieklachten optreden zonder dat er voldoende grond is voor het vaststellen van een andere stoornis, dan is er sprake van een primaire depersonalisatiestoornis.



Let op: de term 'depersonalisatie' wordt ook gebruikt bij de definitie van burn-out (Maslach en Jackson, 1986). Depersonalisatie heeft hier echter een andere betekenis, te weten: vervreemding ten opzichte van anderen (een negatieve, cynische, afstandelijke en kille houding hebben tegenover collega’s en werk).

Ik zou in geen geval zonder overleg met je behandelend arts stoppen met de Citalopram! Verder inderdaad wat MissChicken zegt... Desnoods een second opinion aanvragen, maar zelf googlen is meestal niet zo slim. Daar kan je jezelf een hele hoop andere dingen mee aanpraten, en diagnoses stellen is nog altijd iets voor een arts.

In de bijsluiter van Citalopram staat overigens vermeld dat depersonalisatie een bijwerking kan zijn.



Aanvulling: dat schreef je zelf ook al



Jij bent degene die dit ervaart en het lijkt me dat het belangrijk is om het nogmaals met een psychiater hierover te hebben. Wellicht is er andere medicatie die je kunt proberen?

quote:Zizia schreef op 18 mei 2010 @ 14:43:

[..]Desnoods een second opinion aanvragen, maar zelf googlen is meestal niet zo slim. Daar kan je jezelf een hele hoop andere dingen mee aanpraten, en diagnoses stellen is nog altijd iets voor een arts.Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Het is goed om voorzichtig te zijn met de gevonden informatie en niet alles aan te nemen als zijnde 'precies dat wat jij hebt'. Maar het kan ook heel nuttig zijn om het internet na te lezen op ervaringen en kennis van anderen. Juist omdat artsen het ook niet altijd bij het rechte eind hebben.

Lees hier eens http://www.adhdfraude.net/blog/?p=2137

Ik heb zelf last van depersonalisatie en herken héél erg wat ze op de site schrijven (onwerkelijk, film, en vooral het niet herkennen van jezelf in de spiegel maar wel weten dat jij het bent, zo moeilijk iemand uit te leggen) Ik heb zelf niet het idee dat ik boven mezelf 'hang' en herken de haatgevoelens niet, bij mij zijn de gevoelens juist afgevlakt. Alles gebeurt op de automatische piloot. Bij mij duurt het soms uren, soms een paar dagen en soms paar keer per maand.

Dus, ik ervaar het anders maar wie zegt dat er geen verschil in kan zitten? Hoe dan ook ontzettend vervelend, veel sterkte!

Kijk hier eens: http://nl.wikipedia.org/wiki/Dissociatieve_stoornis

Of hier: http://nl.wikipedia.org/w ... tieve_identiteitsstoornis

Dat snap ik wel, en zeker als het om lichamelijke klachten gaat ben ik het helemaal met je eens. Maar juist omdat het psychische wetenschap zo'n grijs gebied is lijkt het me verstandiger om een second opinion aan te vragen ipv zelf googlen. TO klinkt absoluut niet wazig of alsof hij dingen vergeet te vertellen, maar een buitenstaander heeft vaak op psychische dingen een beter beeld als de patient zelf.



Bijvoorbeeld ik praat met mezelf, ik hou zelfs hele gesprekken met mezelf, hardop, als ik alleen thuis ben. Als ik ga googlen kom ik, samen met wat andere "normale" trekjes die ik heb al snel op allerlei rare psychische stoornissen uit. Laat staan als ik allerlei lichamelijke kwaaltjes ga lopen googlen. Dan ben ik zo ongeveer op sterven na dood.



Ik heb ook problemen gehad met artsen en verkeerde diagnoses, maar heb daarvoor altijd een second opinion aangevraagd bij een andere arts als ik het niet vertrouwde. Daarom ook mijn advies dat hij een second opinion aan moet vragen.

quote:misschicken schreef op 18 mei 2010 @ 14:34:

Je arts heeft er voor gestudeerd, en zelf googlen naar symptomen is niet verstandig. Mocht je twijfelen aan de mening van je arts, kun je altijd een second opinion aanvragen.Eens! Ik geloof niet in zelfdiagnose. Het zou idd heel goed kunnen samenhangen met je medicatie. Zeker aangezien het begonnen/verergerd is toen je met Citalopram begon. Heb je dit aan je psychiater gemeld?

quote:houvanjezelf schreef op 18 mei 2010 @ 15:01:

Lees hier eens http://www.adhdfraude.net/blog/?p=2137:puke:

Goed advies hierboven; surf niet teveel over het internet want dat staat vol met de meest vreemde anekdotes van jan & alleman, waar je nu niks aan hebt. Zelf diagnoses stellen is ook niet het meest verstandige wat je kunt doen, laat dat liever over aan de specialist die ervoor doorgeleerd heeft.

Maar goed, wat hierboven al ergens staat: depersonalisatie en derealisatie komen heel veel voor...bijvoorbeeld bij extreme vermoeidheid, ingrijpende gebeurtenissen, drank- en drugsgebruik. Je geest koppelt dan als het ware los van de realiteit; wat in veel situaties ook nog wel nuttig kan zijn als overlevingsmechanisme (denk aan oorlog en geweld). Maar er blijft op zo'n moment altijd een klein stukje van de geest helder en objectief naar zichzelf kijken. Dat is bij jou het stukje dat je heeft doen besluiten om deze OP op het vivaforum te plaatsen, het stukje wat zich afvraagt: wat gebeurt er nu met me en hoe kom ik hieruit? Wat dat laatste betreft: doe het heel kalm aan de komende tijd, doe alleen alledaagse dingen die je een geruststellend gevoel geven. Sla het TV nieuws e.d. een poosje over en laat de koffie staan, daar wordt het alleen maar erger van. Is er geen persoon in je omgeving waar je je geborgen bij voelt? Kun je daar niet een poosje logeren tot je je wat beter voelt? Overigens is het van antidepressiva wel bekend dat je je in het begin alleen maar ellendiger gaat voelen, tot complete paniekaanvallen aan toe...terwijl de hoofdwerking pas na een week of wat inzet. Kun je die psychiater niet bellen voor advies? Van Seroxat is ook wel

bekend dat het afbouwen bij veel gebruikers heel veel problemen geeft, waarom dat spul nog steeds op de markt is, is me echt een raadsel.

Anyhow, ik hoop dat je je binnenkort beter voelt, heel veel sterkte en bedenk je vooral ook dat je zeker niet de enige bent.

Ik heb een vriendin die inderdaad last had van depersonalisatie bij een (te hoge) dosering cipramil. Die kans is echter zeer klein en bij 20 mg voelt zij zich prima. Het komt dus zelden voor, maar verandering in medicatie: altijd in overleg met je arts! De gevolgen van zelf rommelen met je medicatie kunnen nog vervelender zijn...

quote:VickyP schreef op 18 mei 2010 @ 15:47:

[...]





:puke:



De man die het schrijft is apotheker.

Een arts is niet gespeciliseerd in medicijnen een apotheker wel.

Je hoeft het niet te geloven, maar het antidepressivum Seroxat kan ook een psychose veroorzaken (zie bijsluiter)

Het gaat me er niet om of ik het geloof of niet, het gaat me erom hoe het wordt gepresenteerd. Ook vraag ik me af waar deze man deze wijsheid vandaag haalt. Ik vindt het stemmingmakerij en er is inderdaad een hele grote groep die blij is met dit soort berichten. Meestal psychiatrisch patienten met een gebrekkig ziekte-inzicht.

OK, ik ga een kleine poging tot mediation wagen, want TO schiet natuurlijk niks op met een rel inclusief kots-smileys over en weer, toch?



Heb de link van Fernand Haesbrouck doorgelezen, hij blijkt inderdaad apotheker, heeft dus farmacie gestudeerd....heeft dus enig recht van spreken?

Zijn hoofdstelling is dat 'hoge doseringen stimulantia/ psychotica fantoomziekten genezen', daarmee doelt hij vooral op ADHD, depressies en post traumatische stress-stoornis.

Dat zijn zeer zeker geen ingebeelde ziekten, maar hij bedoelt waarschijnlijk hoe de farmaceutische industrie daarop inhaakt met allerlei nieuwe medicijnen, harddrugs in zijn ogen.

Waar hij zeker een punt heeft, is dat psychotica (hallucinogene drugs bijv.) slecht zijn voor je hersenen en psychoses bewezen schade aan de hersenen toebrengen. Maar als je eenmaal een psychose hebt gehad, wordt je ook steeds gevoeliger om er nog een te krijgen. Daarom zijn anti-psychotica zo belangrijk, om daar goed op ingesteld te zijn en die langdurig te slikken. Maar daar hoor Haesbrouck niet over; hij raast maar door tegen het grote kwaad van Big Pharma. Ben ik het zelf goeddeels nog wel mee eens: amfetamine (speed) achtige pillen aan jonge kinderen met druk gedrag geven, ik vind het ook heel twijfelachtig en Big Pharma is er inderdaad op uit om flink geld te verdienen aan psychische modeziekten als ADHD, net als artsen en apothekers trouwens.

Maar je moet niet uit het oog verliezen dat medicijnen, inclusief psychofarmaca, vaak levensreddend werken...een zegen voor de mensheid zijn...denk maar aan anti-biotica, insuline en hartmedicijnen. Dat geldt dus zeker ook voor anti-psychotica en anti-depressiva.

Bottom line is, in elke situatie moet je ook als patient goed zelf nadenken en beslissen, maar vooral een behandelend arts uitzoeken die je voor 100 % vertrouwen kunt.

En geloof niet alles wat op het www te lezen valt!

Zijn manier dingen op te schrijven verdienen geen schoonheidsprijs.

Heeft echter ook te maken met hoe hij in de loop der tijd dwars gezeten is door diezelfde farmaceutische industrie, inclusief een poging hem uit zijn ambt te laten zetten.

Dat is echter niet gelukt, aangezien zijn claims niet weerlegt kunnen worden.



Het blijft zaak om kritisch te zijn en niet alles zomaar te accepteren. Vandaar mijn link.

@ Sahara, dank voor de mediation Je hebt natuurlijk gelijk dat TO hier niets mee opschiet. Je hebt je punt mooi verwoord en natuurlijk moet je kritisch blijven, zeker als het om je (geestelijke) gezondheid gaat.



@ Houvanjezelf: excuses voor de smiley, das ook wat kort door de bocht. Ik ben zelf psychiatrisch verpleegkundige en de laatste tijd wat artikelen gelezen over anti-psychiatrie, waarvan ik nog steeds wat op mijn achterste benen sta....



@ TO: ontopic, hoe gaat het nu? Heb je al met je arts gesproken toevallig?