Psyche
alle pijlers
Loskomen van een pijnlijke moeder-dochterrelatie
donderdag 18 oktober 2007 om 12:03
Ik ben een vrouw van 30. Zoals bij heel veel vrouwen is de relatie met mijn moeder pijnlijk. Ik ervaar vaak en veel verdriet, woede, pijn, frustratie, wanhoop en machteloosheid door de manier waarop zij mij al mijn hele leven behandelt. Ik begrijp heel goed waar haar gedrag vandaan komt maar wil het niet langer hebben: Heel graag wil ik hier van loskomen. Ik kan haar niet veranderen dus ik zal zelf moeten werken om zo ver te komen dat zij mij niet meer op die manier raakt en mijn leven negatief beïnvloedt. Zij is de enige die dit effect op mij kan hebben. Hoe kom ik hier los van?
donderdag 18 oktober 2007 om 12:12
Ik heb dit zelf ook
Ik ben 29 jaar en ik heb ook altijd dat ik minder wordt behandeld dan mijn zussen ik ben de middelste.
Ik had er ook schoon genoeg van dus heb ik een brief geschreven.
Maar dat het is verranderd ze doet nu wel wat liever maar dat is ook mee gezegt.
Er zijn gewoon mensen die je niet kan verranderen en dat je het moet accepteren.
Ze hebben volgens mij gewoon een grote blok voor hun kop
Ik ben 29 jaar en ik heb ook altijd dat ik minder wordt behandeld dan mijn zussen ik ben de middelste.
Ik had er ook schoon genoeg van dus heb ik een brief geschreven.
Maar dat het is verranderd ze doet nu wel wat liever maar dat is ook mee gezegt.
Er zijn gewoon mensen die je niet kan verranderen en dat je het moet accepteren.
Ze hebben volgens mij gewoon een grote blok voor hun kop
donderdag 18 oktober 2007 om 12:45
Oh wat herkenbaar!
Dankzij mijn ouders kan ik helaas niet terugkijken op een heerlijke onbezorgde jeugd. Dat heeft me in mijn tienerjaren veel problemen bezorgd, maar dankzij intensieve therapie heb ik het echt achter me kunnen laten. De therapeut heeft me doen inzien dat ik degene ben die de negatieve communicatie- en omgangspatronen kan doorbreken, simpelweg door ze los te laten en niet meer te reageren. En oh wat voelde dat goed. Ik had eindelijk weer een lekker leven.
Echter nu ben ik een paar weken geleden bevallen van mijn eerste kindje en dringt mijn moeder zich op in mijn leven. En dat terwijl ik haar op geen enkele wijze bij de zwangerschap heb betrokken en we haar niet eens een geboortekaartje hebben gestuurd. Ze kwam afgelopen week onaangekondigd langs en had iemand meegenomen, waarschijnlijk zodat ik haar de deur niet uit zou zetten. En nu ben ik al de hele week zo verschrikkelijk boos en van slag. Ik ga haar kraamkado's terugsturen en doe er een pittige brief bij. Ik heb haar telefoonnummer niet anders had ik het haar graag persoonlijk verteld. Ik vind het jammer dat ze mijn kraamtijd op deze wijze (hopelijk tijdelijk) verpest. Het doet me inzien dat mijn leven echt beter af is zonder haar.
Dankzij mijn ouders kan ik helaas niet terugkijken op een heerlijke onbezorgde jeugd. Dat heeft me in mijn tienerjaren veel problemen bezorgd, maar dankzij intensieve therapie heb ik het echt achter me kunnen laten. De therapeut heeft me doen inzien dat ik degene ben die de negatieve communicatie- en omgangspatronen kan doorbreken, simpelweg door ze los te laten en niet meer te reageren. En oh wat voelde dat goed. Ik had eindelijk weer een lekker leven.
Echter nu ben ik een paar weken geleden bevallen van mijn eerste kindje en dringt mijn moeder zich op in mijn leven. En dat terwijl ik haar op geen enkele wijze bij de zwangerschap heb betrokken en we haar niet eens een geboortekaartje hebben gestuurd. Ze kwam afgelopen week onaangekondigd langs en had iemand meegenomen, waarschijnlijk zodat ik haar de deur niet uit zou zetten. En nu ben ik al de hele week zo verschrikkelijk boos en van slag. Ik ga haar kraamkado's terugsturen en doe er een pittige brief bij. Ik heb haar telefoonnummer niet anders had ik het haar graag persoonlijk verteld. Ik vind het jammer dat ze mijn kraamtijd op deze wijze (hopelijk tijdelijk) verpest. Het doet me inzien dat mijn leven echt beter af is zonder haar.
donderdag 18 oktober 2007 om 12:46
Wat alleen zo jammer is, is dat de omgeving het altijd vanuit het perspectief van de ouders lijkt te bekijken: die zijn zielig dat hun kind niks meer met ze te maken wil hebben en als er kleinkinderen in het spel zijn, zijn ze helemaal slachtoffer. Terwijl ik het gewoon superhypocriet vind om ineens deel uit te willen maken van het leven van je dochter zodra ze je kleinkind gebaard heeft.
donderdag 18 oktober 2007 om 14:32
:
Oh wat herkenbaar!
Dankzij mijn ouders kan ik helaas niet terugkijken op een heerlijke onbezorgde jeugd.
Erg vervelend voor je
Dat heeft me in mijn tienerjaren veel problemen bezorgd, maar dankzij intensieve therapie heb ik het echt achter me kunnen laten. De therapeut heeft me doen inzien dat ik degene ben die de negatieve communicatie- en omgangspatronen kan doorbreken, simpelweg door ze los te laten en niet meer te reageren. En oh wat voelde dat goed. Ik had eindelijk weer een lekker leven.
Jij kunt het verschil maken dus
Echter nu ben ik een paar weken geleden bevallen van mijn eerste kindje en dringt mijn moeder zich op in mijn leven.
Je moeder komt langs.
Dat ze zich opdringt is jouw interpretatie van haar gedrag.
Kun je jezelf voorstellen dat ze bezorgd om je is en haar kleinkind wil zien?
En dat terwijl ik haar op geen enkele wijze bij de zwangerschap heb betrokken en we haar niet eens een geboortekaartje hebben gestuurd. Ze kwam afgelopen week onaangekondigd langs en had iemand meegenomen, waarschijnlijk zodat ik haar de deur niet uit zou zetten.
Wederom, jouw interpretatie.
En nu ben ik al de hele week zo verschrikkelijk boos en van slag.
Waar ben je boos om en van slag van dan??
Ik ga haar kraamkado's terugsturen en doe er een pittige brief bij.
Wat bereik je hiermee?
Ik heb haar telefoonnummer niet anders had ik het haar graag persoonlijk verteld. Ik vind het jammer dat ze mijn kraamtijd op deze wijze (hopelijk tijdelijk) verpest.
Hoe heeft ze dat gedaan?? JOUW kraamtijd verpesten?
Het doet me inzien dat mijn leven echt beter af is zonder haar.
donderdag 18 oktober 2007 om 14:37
Ik ben blij dat er hierover een topic wordt geopend. Ook ik heb een zeer moeizame relatie met mijn moeder. Momenteel zitten we weer echt helemaal in een dip en denk ik erover om het contact voor in ieder geval een ruime tijd te verbreken.
Ik herken heel veel in wat jullie schrijven, ook wat Wyfke schrijft over het doorbreken van die negatieve patronen. Mijn moeder is waarschijnlijk depressief,en ik vermoed dat er nog meer aan vast zit door de wijze waarop zij verbaal, non-verbaal en soms zelfs fysiek reageert. Explosief, agressief, manipulerend. Zij heeft het erg moeilijk, geeft anderen de schuld en ik vermoed dat er nogal wat trauma's zijn overgebleven vanuit de relatie met haar ouders en haar ex-man, mijn vader.
Nu ik op een punt ben gekomen in mijn leven dat ik me realiseer dat het allemaal niet zo normaal is wat er gebeurt, en ik langzaam leer voor mezelf te kiezen en op te komen en niet meer om de hete brij heen te draaien, escaleert het. Ik confronteer niet zozeer denk ik, maar ga ook niet meer draaien, vermijden en voorkomen. Natuurlijk ligt het dan aan anderen (ik heb sinds 2 jaar een vriend die mij steunt en stimuleert om mezelf te zijn). Zo is het nu ondermeer dat de problemen ontstaan zijn door de komst van mijn vriend, die ons uit elkaar wil hebben. En zo nog veel meer. Zij is van mening dat zij normaal en fatsoenlijk met iedereen omgaat, en niemand met haar.
Ik kies nu voor mezelf. Heel moeilijk, en ik snap niet waarom ik niet eenduidiger dit tegen mijn moeder kan zeggen. Ik blijf voor mijn gevoel het onderspit delven. Tsja, moeder-dochterrelatie....
Ik voel me overspannen en overbelast, heb dit nu op mijn werk aangegeven en word gelukkig in de luwte gehouden momenteel, krijg veel begrip en steun omdat ik juist nu zelfstandig aan de bel trek en niet meer tevergeefs probeer alle bordjes hoog te houden.
Ik kom er wel. (erg veel keer het woord IK maar blijkbaar is dat nodig om het een keer nu eens vanuit mijn perspectief te schrijven ipv altijd maar weer het alleen over haar perspectief en gevoel te mogen hebben). De rest van mijn leven gaat goed, het enige dat me terugtrekt de diepte in, is mijn relatie met mijn moeder.
Heel graag zou ik met jullie mijn ervaringen willen uitwisselen. Misschien leren we iets van elkaar? Krijgen we bevestiging? In ieder geval een stuk steun?
groet,
TD
Ik herken heel veel in wat jullie schrijven, ook wat Wyfke schrijft over het doorbreken van die negatieve patronen. Mijn moeder is waarschijnlijk depressief,en ik vermoed dat er nog meer aan vast zit door de wijze waarop zij verbaal, non-verbaal en soms zelfs fysiek reageert. Explosief, agressief, manipulerend. Zij heeft het erg moeilijk, geeft anderen de schuld en ik vermoed dat er nogal wat trauma's zijn overgebleven vanuit de relatie met haar ouders en haar ex-man, mijn vader.
Nu ik op een punt ben gekomen in mijn leven dat ik me realiseer dat het allemaal niet zo normaal is wat er gebeurt, en ik langzaam leer voor mezelf te kiezen en op te komen en niet meer om de hete brij heen te draaien, escaleert het. Ik confronteer niet zozeer denk ik, maar ga ook niet meer draaien, vermijden en voorkomen. Natuurlijk ligt het dan aan anderen (ik heb sinds 2 jaar een vriend die mij steunt en stimuleert om mezelf te zijn). Zo is het nu ondermeer dat de problemen ontstaan zijn door de komst van mijn vriend, die ons uit elkaar wil hebben. En zo nog veel meer. Zij is van mening dat zij normaal en fatsoenlijk met iedereen omgaat, en niemand met haar.
Ik kies nu voor mezelf. Heel moeilijk, en ik snap niet waarom ik niet eenduidiger dit tegen mijn moeder kan zeggen. Ik blijf voor mijn gevoel het onderspit delven. Tsja, moeder-dochterrelatie....
Ik voel me overspannen en overbelast, heb dit nu op mijn werk aangegeven en word gelukkig in de luwte gehouden momenteel, krijg veel begrip en steun omdat ik juist nu zelfstandig aan de bel trek en niet meer tevergeefs probeer alle bordjes hoog te houden.
Ik kom er wel. (erg veel keer het woord IK maar blijkbaar is dat nodig om het een keer nu eens vanuit mijn perspectief te schrijven ipv altijd maar weer het alleen over haar perspectief en gevoel te mogen hebben). De rest van mijn leven gaat goed, het enige dat me terugtrekt de diepte in, is mijn relatie met mijn moeder.
Heel graag zou ik met jullie mijn ervaringen willen uitwisselen. Misschien leren we iets van elkaar? Krijgen we bevestiging? In ieder geval een stuk steun?
groet,
TD
donderdag 18 oktober 2007 om 14:46
@ Therapeutisch gelul, HVJ.
Soms ben je gewoon beter af zonder je moeder of vader of allebei. Je vergeet één ding : Jij bent niet hun recht, zij hebben geen récht op te eisen hun kleinkind te zien.
Als Wyfke aangegeven heeft dat ze geen contact meer wil, heeft haar moeder dat te respecteren. Je mag aannemen dat dat niet voor niets is.
@Wyfke
Zie het als een incident....en laat het je kraamtijd niet bederven....
Soms ben je gewoon beter af zonder je moeder of vader of allebei. Je vergeet één ding : Jij bent niet hun recht, zij hebben geen récht op te eisen hun kleinkind te zien.
Als Wyfke aangegeven heeft dat ze geen contact meer wil, heeft haar moeder dat te respecteren. Je mag aannemen dat dat niet voor niets is.
@Wyfke
Zie het als een incident....en laat het je kraamtijd niet bederven....
donderdag 18 oktober 2007 om 15:01
:
@ Therapeutisch gelul, HVJ.
Gelul nog wel
Soms ben je gewoon beter af zonder je moeder of vader of allebei.
Het is mijn overtuiging dat je altijd weer terugkeert naar je ouders.
Zelfs als ze al gestorven zijn.
Je vergeet één ding : Jij bent niet hun recht, zij hebben geen récht op te eisen hun kleinkind te zien.
Klopt helemaal.
Toch kwam ze binnen.
Als Wyfke aangegeven heeft dat ze geen contact meer wil, heeft haar moeder dat te respecteren.
Klopt, maar toen ze voor de deur stond, kwam ze toch binnen.
Dus wederom de deur wijzen dan. Konsekwent zijn heet dat.
Je mag aannemen dat dat niet voor niets is.
@Wyfke
Zie het als een incident....en laat het je kraamtijd niet bederven....
Daar zeg je iets heel belangrijks.
Hetzelfde dat ik ook wil bereiken (oke, volgens jou met therapeutisch gelul)
Dat je het niet meer LAAT gebeuren, dat verpesten.
donderdag 18 oktober 2007 om 15:23
HVJ
Niet alle acties van ouders komen voort uit bezorgdheid. Soms spelen andere zaken een belangrijkere rol. Verwachtingen, wat de buurt ervan vindt, controledrang...
Er zijn een hoop ouders die hun onbekwaamheid met de mantel der liefde weten te bedekken. En sommigen kunnen dat niet of zijn gewoon niet zo geschikt om ouder te zijn.
En dan is er ook nog een (gelukkig kleine) groep die echt kwaad aanrichten, al dan niet bewust.
Dat je dan contact verbreekt om jezelf te redden is heel begrijpelijk en verstandig. Daar gaat een lang proces aan vooraf wat gepaard gaat met enorme schuldgevoelens
Ik ben het niet met je eens dat je altijd weer terugkeert naar je ouders.
Wel naar het verlangen om echt ouders te hebben, maar dat is iets anders..
Niet alle acties van ouders komen voort uit bezorgdheid. Soms spelen andere zaken een belangrijkere rol. Verwachtingen, wat de buurt ervan vindt, controledrang...
Er zijn een hoop ouders die hun onbekwaamheid met de mantel der liefde weten te bedekken. En sommigen kunnen dat niet of zijn gewoon niet zo geschikt om ouder te zijn.
En dan is er ook nog een (gelukkig kleine) groep die echt kwaad aanrichten, al dan niet bewust.
Dat je dan contact verbreekt om jezelf te redden is heel begrijpelijk en verstandig. Daar gaat een lang proces aan vooraf wat gepaard gaat met enorme schuldgevoelens
Ik ben het niet met je eens dat je altijd weer terugkeert naar je ouders.
Wel naar het verlangen om echt ouders te hebben, maar dat is iets anders..
donderdag 18 oktober 2007 om 15:34
donderdag 18 oktober 2007 om 16:21
Er staat nergens bij de regels van dit forum dat je het met elkaar eens hoeft te zijn.
Je ouders voeden je op en zijn daarmee je (rol)voorbeeld. Je kopieert ze in alles wat ze doen. Ieder gebaartje en iedere intonatie van hun stem.
Daarmee zijn ouders ook een enorme spiegel voor jezelf. Je ziet in hen al je eigen ongewenste gedrag terug.
Als je dit gedrag bij jezelf al niet tolereert, dan zul je dat zeker niet doen van je ouders.
Dat je meent nog steeds dingen nodig te hebben van je ouders, stamt ook uit je kindertijd. De tekortkoming is ontstaan in je kindertijd, omdat je ouders deze behoefte niet konden of wilden invullen.
Krampachtig bij je ouders blijven zoeken lost niets op. Die gaven het niet en zullen het ook niet geven.
Het zal uit jezelf moeten komen. Pijnlijk proces!.
Je ouders voeden je op en zijn daarmee je (rol)voorbeeld. Je kopieert ze in alles wat ze doen. Ieder gebaartje en iedere intonatie van hun stem.
Daarmee zijn ouders ook een enorme spiegel voor jezelf. Je ziet in hen al je eigen ongewenste gedrag terug.
Als je dit gedrag bij jezelf al niet tolereert, dan zul je dat zeker niet doen van je ouders.
Dat je meent nog steeds dingen nodig te hebben van je ouders, stamt ook uit je kindertijd. De tekortkoming is ontstaan in je kindertijd, omdat je ouders deze behoefte niet konden of wilden invullen.
Krampachtig bij je ouders blijven zoeken lost niets op. Die gaven het niet en zullen het ook niet geven.
Het zal uit jezelf moeten komen. Pijnlijk proces!.
anoniem_19286 wijzigde dit bericht op 18-10-2007 16:22
Reden: Moeilijk, typen...
Reden: Moeilijk, typen...
% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2007 om 16:43
Ik denk dat dat verlangen altijd blijft. De goedkeuring van je ouders, weten dat ze trots op je zijn is wat je het langst zal missen denk ik. Maar sommigen kunnen dat gewoon niet geven. Dus leer je leven met een verlangen. Dat wil niet zeggen dat je leven niet compleet zal kunnen zijn. Je moet de kracht zien te vinden in jezelf.
En accepteren dat het niet beter zal worden kan je alleen als je je niet meer laat raken. Door weg te blijven of door je niet meer te laten raken.
Ik heb dat geleerd door mijn verwachtingen bij te stellen. Als je verwachtingen te hoog blijken voor de situatie, wordt je vaak teleurgesteld. En als je weet dat je niet te veel moet verwachten vang je het beter op. Dat patroon zien te doorbreken is moeilijk.
En accepteren dat het niet beter zal worden kan je alleen als je je niet meer laat raken. Door weg te blijven of door je niet meer te laten raken.
Ik heb dat geleerd door mijn verwachtingen bij te stellen. Als je verwachtingen te hoog blijken voor de situatie, wordt je vaak teleurgesteld. En als je weet dat je niet te veel moet verwachten vang je het beter op. Dat patroon zien te doorbreken is moeilijk.
donderdag 18 oktober 2007 om 17:38
Tia Dalma, jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn.
Het is moeilijk om over te praten. Gelukkig heb ik ook een lieve vriend die mij volledig steunt, maar toch.. het blijft aan je knagen
Ik heb nu sinds een jaar geen contact meer met mijn moeder maar ook dat lost het eigenlijk niet op want dat is niet wat ik wil
Ik weet het allemaal niet meer
En inderdaad, mensen die maar blijven volhouden "het zijn toch je ouders" ja, en? ik blijf toch hun kind? maar ook dat kent grenzen hoor
Het is moeilijk om over te praten. Gelukkig heb ik ook een lieve vriend die mij volledig steunt, maar toch.. het blijft aan je knagen
Ik heb nu sinds een jaar geen contact meer met mijn moeder maar ook dat lost het eigenlijk niet op want dat is niet wat ik wil
Ik weet het allemaal niet meer
En inderdaad, mensen die maar blijven volhouden "het zijn toch je ouders" ja, en? ik blijf toch hun kind? maar ook dat kent grenzen hoor
donderdag 18 oktober 2007 om 18:09
HVJ: door jouw woorden ga ik me bepaald niet beter voelen. Dat ik me door mijn moeder zo heb laten overrompelen dat ze de kans heeft gekregen bij mijn kind in de buurt te komen is iets wat ik mezelf voorlopig nog stevig zal blijven verwijten. Ik lig er inmiddels al nachtenlang wakker van. Haar motieven om desondanks langs te komen interesseren me niet en doen ook niet ter zake, waar het om gaat is dat ik mijn grenzen duidelijk heb aangegeven door haar diverse keren te vertellen dat ik geen behoefte had aan contact met haar. Dat zij dan desondanks langskomt is gewoon ronduit lomp. Als je m'n moeder kende zou je weten dat ik haar gedrag volkomen juist interpreteer. Mijn moeder is iemand van de schone schijn en het heeft haar al maanden dwars gezeten dat ze tegenover haar vrienden, familie en collega's niets maar dan ook niets te vertellen heeft gehad waarmee ze als (aanstaande) oma kon opscheppen. En nu heeft ze dat wel. Dat ze over mijn rug aan haar eigenbelang denkt is iets wat ze altijd gedaan heeft.
En de fase van "het zijn toch je ouders" ben ik al jaren geleden voorbij gegaan. Ik weet heus wat ik doe en ik besef op mijn leeftijd ook wel wat wel en niet goed voor mij voelt.
En Bronny, bedankt voor je woorden, je ziet het inderdaad goed. Ik mis niet MIJN ouders, maar ik mis af en toe ouders in m'n leven. Blij dat iemand dat verschil ziet.
En de fase van "het zijn toch je ouders" ben ik al jaren geleden voorbij gegaan. Ik weet heus wat ik doe en ik besef op mijn leeftijd ook wel wat wel en niet goed voor mij voelt.
En Bronny, bedankt voor je woorden, je ziet het inderdaad goed. Ik mis niet MIJN ouders, maar ik mis af en toe ouders in m'n leven. Blij dat iemand dat verschil ziet.
donderdag 18 oktober 2007 om 18:54
Ik ben het eens met wat al eerder is gezegd: je moet afstand nemen van je ouders en er voor zorgen dat bepaalde dingen je niet meer (kunnen) raken. Dit is een moeizaam proces en kost veel tijd.
Zelf heb ik er 10 jaar over gedaan om mijn ouders echt "los te laten". (Was op zich niet heel moeilijk praktisch gezien, ze wonen ver weg...)
Het voordeel was wel dat ik mijn ouders wel heb kunnen aanspreken op wat ze (in mijn ogen) niet goed gedaan hebben/doen. Er is niets wat niet gezegd is en dat luchtte wel op moet ik zeggen. Nu is er afstand en dingen raken mij (bijna) niet meer. Dit is wel erg prettig moet ik hebben. Ouders heb je niet uit te kiezen; je moet het doen met de ouders die je hebt. Ik heb nu een normaal contact met mijn moeder (mijn vader leeft niet meer) maar er is wel afstand en dat is goed, althans voor mij. Jij sterkte!
Zelf heb ik er 10 jaar over gedaan om mijn ouders echt "los te laten". (Was op zich niet heel moeilijk praktisch gezien, ze wonen ver weg...)
Het voordeel was wel dat ik mijn ouders wel heb kunnen aanspreken op wat ze (in mijn ogen) niet goed gedaan hebben/doen. Er is niets wat niet gezegd is en dat luchtte wel op moet ik zeggen. Nu is er afstand en dingen raken mij (bijna) niet meer. Dit is wel erg prettig moet ik hebben. Ouders heb je niet uit te kiezen; je moet het doen met de ouders die je hebt. Ik heb nu een normaal contact met mijn moeder (mijn vader leeft niet meer) maar er is wel afstand en dat is goed, althans voor mij. Jij sterkte!
vrijdag 19 oktober 2007 om 11:03
Thanks Toetyfroety, je slaat de spijker op z'n kop.
Het klopt inderdaad wel dat je erg kunt botsen met mensen die op jou lijken, maar dat is in de relatie met mijn ouders absoluut niet het geval. Ik heb mijn allerbeste vriendin die mij m'n leven lang kent (en m'n ouders dus ook goed kent) op een dag gevraagd wat ik aan mezelf moest veranderen om eindelijk eens bij m'n familie te mogen horen. Zij vond, en inmiddels vind ik dat zelf ook, dat ik voor geen meter op m'n vader of moeder lijk. Ze staan gevoelsmatig zo ontzettend ver weg van mij allebei, dat zal wel het resultaat zijn van het jarenlange "uit elkaar groei proces".
En wat betreft de opmerking van HVJ over het krampachtig naar liefde en erkenning blijven zoeken bij je ouders: het klopt dat dat niets oplost en dat de liefde en erkenning uit jezelf moeten komen. Maar dat besef je als kind niet 1,2,3. Inmiddels ben ik er wel achter hoor en ben ik goed in staat om mezelf te redden. Daardoor voel ik me heel sterk!
Het klopt inderdaad wel dat je erg kunt botsen met mensen die op jou lijken, maar dat is in de relatie met mijn ouders absoluut niet het geval. Ik heb mijn allerbeste vriendin die mij m'n leven lang kent (en m'n ouders dus ook goed kent) op een dag gevraagd wat ik aan mezelf moest veranderen om eindelijk eens bij m'n familie te mogen horen. Zij vond, en inmiddels vind ik dat zelf ook, dat ik voor geen meter op m'n vader of moeder lijk. Ze staan gevoelsmatig zo ontzettend ver weg van mij allebei, dat zal wel het resultaat zijn van het jarenlange "uit elkaar groei proces".
En wat betreft de opmerking van HVJ over het krampachtig naar liefde en erkenning blijven zoeken bij je ouders: het klopt dat dat niets oplost en dat de liefde en erkenning uit jezelf moeten komen. Maar dat besef je als kind niet 1,2,3. Inmiddels ben ik er wel achter hoor en ben ik goed in staat om mezelf te redden. Daardoor voel ik me heel sterk!
vrijdag 19 oktober 2007 om 12:14
Zoals ik al aangaf, het is een erg moeilijk proces.
Ik heb het zelf ook moeten doorlopen, met alle pijn en verdriet die daarbij hoort.
Breken met je ouders lost je "echte" probleem niet op, je ontwijkt het slechts door je ouders (je problemen) uit de weg te gaan.
Zoals Wyfke al aangaf, zijn er patronen die diepgeworteld zijn die je weerhouden om zaken uit te spreken of door te zetten.
In haar geval kon ze, ondanks alle pijn en voornemens, haar moeder niet de deur wijzen en de toegang weigeren.
Daar zit haar pijn. En om die pijn te vermijden besluit ze om haar moeder niet meer te zien.
Het uitspreken van deze pijn en het daadwerkelijk weigeren van de toegang, daar ligt de weg naar heling en het verwerken van de pijn.
Nu stop je de pijn alleen maar weg.
En stop met het kletsen over therapeutisch gelul, ik heb het proces zelf moeten doormaken met alle pijn en verdriet die erbij hoorde.
Ik kan er inmiddels voor kiezen wanneer ik mijn ouders wel en wanneer ik ze niet iets toesta/uitnodig.
Ik heb het zelf ook moeten doorlopen, met alle pijn en verdriet die daarbij hoort.
Breken met je ouders lost je "echte" probleem niet op, je ontwijkt het slechts door je ouders (je problemen) uit de weg te gaan.
Zoals Wyfke al aangaf, zijn er patronen die diepgeworteld zijn die je weerhouden om zaken uit te spreken of door te zetten.
In haar geval kon ze, ondanks alle pijn en voornemens, haar moeder niet de deur wijzen en de toegang weigeren.
Daar zit haar pijn. En om die pijn te vermijden besluit ze om haar moeder niet meer te zien.
Het uitspreken van deze pijn en het daadwerkelijk weigeren van de toegang, daar ligt de weg naar heling en het verwerken van de pijn.
Nu stop je de pijn alleen maar weg.
En stop met het kletsen over therapeutisch gelul, ik heb het proces zelf moeten doormaken met alle pijn en verdriet die erbij hoorde.
Ik kan er inmiddels voor kiezen wanneer ik mijn ouders wel en wanneer ik ze niet iets toesta/uitnodig.
vrijdag 19 oktober 2007 om 12:31
Dat is één oplossing, HVJ, die voor jou prima werkt. Een ander heeft het soms nodig om de banden helemaal te verbreken om zo los te komen en gelukkig te worden. En je ontwijkt ook een bulldozer als die over je heen dreigt te rijden, daar is niks mis mee.
Soms is het gewoon wijzer om niet te blijven proberen maar de handdoek in de ring te gooien en een andere weg te kiezen. Als je je daarmee beter voelt.
Er zijn nou eenmaal ook ouders die zo "afwijken" dat daar geen gewone relatie mee mogelijk is.
Ik vind dat je niet altijd de berg op je weg hoeft te beklimmen om aan de andere kant te komen. Je kunt er soms ook gewoon omheen lopen.
Soms is het gewoon wijzer om niet te blijven proberen maar de handdoek in de ring te gooien en een andere weg te kiezen. Als je je daarmee beter voelt.
Er zijn nou eenmaal ook ouders die zo "afwijken" dat daar geen gewone relatie mee mogelijk is.
Ik vind dat je niet altijd de berg op je weg hoeft te beklimmen om aan de andere kant te komen. Je kunt er soms ook gewoon omheen lopen.
vrijdag 19 oktober 2007 om 13:22
Ik heb zelf een heel goede manier gevonden om met mijn ouders om te gaan. Ik zie hun mening slechts als een mening. Mijn ouders zeggen hele kwetsende dingen tegen mij. Het punt is alleen, ze kwetsen me niet. Ik zie precies waar het vandaan komt en wat hun beweegt om die dingen te zeggen, en daarmee is alle lading gewoon verdwenen voor mij.
vrijdag 19 oktober 2007 om 13:48
Loucou, door het heel verstandelijk te gaan bekijken. Nou is dat voor mij niet zo heel moeilijk omdat ik vrij nuchter ben.
Weet je, ouders zijn geen soort ubermenschen, of belangrijker mensen dan bijvoorbeeld de buren. Ze behoren alleen een goede band met je te hebben omdát ze je "toevallig" op de wereld hebben gezet. Maar dat betekent helaas niet dat het ook altijd zo werkt. Ouders zijn ook gewoon mensen met al hun tekortkomingen, verwachtingen die niet uitgekomen zijn, hun eigen belevingswereld, problemen etc. En die spelen ook mee in de omgang met jou.
Nu ik zie dat veel van hun opmerkingen uit hun eigen frustratie en onvermogen voortkomt, zet ik de opmerkingen zo opzij. Ik voel ze niet eens. Soms als ik later aan mijn man vertel hoe het bezoekje is gegaan valt me pas op aan zijn reactie dat er weer eens iets gezegd is wat de meeste mensen zou raken. Maar omdat ik zie waar het vandaan komt, kan ik er vaak zelfs om lachen.
En het maakt me gewoon niet zoveel uit wat ze van mij vinden. Ik doe het goed, ben erg blij met mezelf en mijn leven en dat is meer dan genoeg. Daar heb ik hun bevestiging beslist niet voor nodig.
Voor een gekwetste ziel zijn er twee nodig. Die ander met zijn opmerkingen en jij zelf om dat binnen te laten.
Weet je, ouders zijn geen soort ubermenschen, of belangrijker mensen dan bijvoorbeeld de buren. Ze behoren alleen een goede band met je te hebben omdát ze je "toevallig" op de wereld hebben gezet. Maar dat betekent helaas niet dat het ook altijd zo werkt. Ouders zijn ook gewoon mensen met al hun tekortkomingen, verwachtingen die niet uitgekomen zijn, hun eigen belevingswereld, problemen etc. En die spelen ook mee in de omgang met jou.
Nu ik zie dat veel van hun opmerkingen uit hun eigen frustratie en onvermogen voortkomt, zet ik de opmerkingen zo opzij. Ik voel ze niet eens. Soms als ik later aan mijn man vertel hoe het bezoekje is gegaan valt me pas op aan zijn reactie dat er weer eens iets gezegd is wat de meeste mensen zou raken. Maar omdat ik zie waar het vandaan komt, kan ik er vaak zelfs om lachen.
En het maakt me gewoon niet zoveel uit wat ze van mij vinden. Ik doe het goed, ben erg blij met mezelf en mijn leven en dat is meer dan genoeg. Daar heb ik hun bevestiging beslist niet voor nodig.
Voor een gekwetste ziel zijn er twee nodig. Die ander met zijn opmerkingen en jij zelf om dat binnen te laten.
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:09
Vergeleken met een aantal jaren geleden ben ik al een stuk dichter bij dat punt dat jij omschrijft. Maar de laatste loodjes wegen het zwaarst he?!
Ik hoop gauw zover te komen.
Ben in ieder geval erg dankbaar voor jullie reacties. Met name die van jou, houvanjezelf en Bronny spreken mij erg aan.
Bedankt!! Ik houd vol!!
Ik hoop gauw zover te komen.
Ben in ieder geval erg dankbaar voor jullie reacties. Met name die van jou, houvanjezelf en Bronny spreken mij erg aan.
Bedankt!! Ik houd vol!!
