Loskomen van een pijnlijke moeder-dochterrelatie

Ik vind ook dat je erg ver gaat in dat kopieergedrag, HVJ. Je vergeet erbij dat we ook nog een eigen karakter hebben, genetisch gezien. Mijn moeder en ik zouden nooit onder 1 dak meer kunnen leven, ik ben een ' laat maar waaien-type', zij moet alles onder controle hebben. Ik ben verbaal sterk, zij hysterisch en leunt op mijn vader. Ik heb jarenlang niet tegen mijn vader gesproken, maar dat was dus wel omdat ik te veel op hem lijk. Daarom raakt dat liedje van Stef Bos me ook altijd, want ik heb hem gehaat zeg. Maar in the end ben ik gewoon bijna net zoals hem. Wat hij in mijn moeder ziet, begrijp ik nog steeds niet. Wellicht haar schoonheid en afhankelijkheid. Mijn vader is enorm sterk, sterker dan ik. Maar na twee weekjes logeren wist ik het alweer: ik zal nooit meer dichtbij mijn ouders kunnen wonen, of hen meer dan eens in de maand kunnen zien. Da's pijnlijk, maar helaas wel de realiteit. Zij kunnen me niets bieden, en ik hen ook niet denk ik. Over mijn broer zal ik het maar niet hebben.

Loucou schreef op 19 oktober 2007 @ 14:09:

Vergeleken met een aantal jaren geleden ben ik al een stuk dichter bij dat punt dat jij omschrijft. Maar de laatste loodjes wegen het zwaarst he?!

Ik hoop gauw zover te komen.

Ben in ieder geval erg dankbaar voor jullie reacties. Met name die van jou, houvanjezelf en Bronny spreken mij erg aan.

Bedankt!! Ik houd vol!!

voel je niet verantwoordelijk voor de dingen die je moeder doet.. ze is een volwassen vrouw die zelf haar keuzes maakt. en als die niet samengaan met jouw idealen.. dan heb jij zeker het recht om te zeggen tot hier en niet verder.

HVJ.. bij jouw postings over dit onderwerp gaan mijn haren steigeren. meestal vindt ik je reacties goed.. in deze dus echt niet.. ouders wordt je op het moment dat je een kind ter wereld brengt.. de titel zullen ze moeten verdienen die is niet zo vanzelfsprekend als men denkt...

[quote]Evidenza schreef op 19 oktober 2007 @ 13:48:

[..] Weet je, ouders zijn geen soort ubermenschen, of belangrijker mensen dan bijvoorbeeld de buren. Ze behoren alleen een goede band met je te hebben omdát ze je "toevallig" op de wereld hebben gezet. Maar dat betekent helaas niet dat het ook altijd zo werkt. Ouders zijn ook gewoon mensen met al hun tekortkomingen, verwachtingen die niet uitgekomen zijn, hun eigen belevingswereld, problemen etc. En die spelen ook mee in de omgang met jou.[..]

En het maakt me gewoon niet zoveel uit wat ze van mij vinden. Ik doe het goed, ben erg blij met mezelf en mijn leven en dat is meer dan genoeg. Daar heb ik hun bevestiging beslist niet voor nodig.



Voor een gekwetste ziel zijn er twee nodig. Die ander met zijn opmerkingen en jij zelf om dat binnen te laten.[/quote]



Ik ben het grotendeels met Evidenza eens: je ouders hebben zo hun achtergrond, eigenschappen en karakters. Dat kan aansluiten op de achtergrond, eigenschappen en karakters van hun kinderen, maar dat hoeft zeer beslist het geval niet te zijn.



Ouders zijn niet per definitie goed voor hun kinderen. Was dat maar waar. Wanneer mensen niet met hun ouders overweg kunnen, dan kan het soms een goede oplossing zijn om het contact te verbreken. Opdat een ieder haar/zijn eigen weg kan gaan en er geen onnodige conflicten blijven ontstaan.

Kijk anders ook eens bij Marylin French. Ze heeft een paar mooie boeken geschreven met als thema moeder en dochter-relaties. Heel herkenbaar.....

HVJ, zoals jij het zegt, zo heb ik het ook beleefd. Ik ben de pijn voorbij. Ik zie mijn ouders af en toe, soms is het best gezellig en vaak ook niet. Soms heb ik meelij met ze...omdat ze zijn wie ze zijn en om hetgeen hun gemaakt heeft wat ze nu zijn. Zij (vooral mijn vader ) hebben ook ellende moeten incasseren. Mijn vader heeft een ellendig kamp- en oorlogsverleden, waardoor hij geen gemakkelijke vader werd voor ons. (Ik praat niks goed, by the way)

Maar tijd heelt toch blijkbaar veel wonden, want ik zie hen als produkten van hun tijd. Ik verwacht geen dingen van hen die ze niet waar kunnen maken. Bevestiging en liefde, voorzover ik dat niet krijg, haal ik uit andere mensen/dingen. Ze proberen het nu wel en ze hebben ( goddank) ook geleerd van het verleden en hun fouten.



Maar mijn zus zit nog vast in haar pijn, en kan het niet achter zich laten. Ze is nog steeds woest op onze ouders.

Ouders beseffen volgens mij niet hoeveel pijn ze hun kinderen kunnen doen. Ook ik had/heb veel verdriet om de relatie met mijn moeder, heb haar 8 jaar lang uit mijn leven gehouden. Was zo ontzettend kwaad op haar, boos op haar en verdrietig om het feit dat zij mij zo'n pijn kon doen. Kon het alleen nooit echt loslaten,altijd ben ik me blijven afvragen, hoe gaat het nu met haar? wat als ze er opeens niet meer zou zijn? Hoe voel ik me dan?!? Het koste mij teveel energie om boos op haar te blijven!



Inmiddels zien we elkaar zo'n twee keer per jaar en bellen om de paar maanden. Ik heb geen verwachtingen van haar, maar ben wel elke keer (zeker als we elkaar gezien hebben) een paar dagen van slag. Zet ook mijn schild op als ik naar haar toe ga. Ga ook altijd naar haar, want dan kan ik weg als ik dat wil en hoef ik niet te gaan zitten wachten totdat zij weggaat!



En dit alles zodat ik niet kapot ga van verdriet en zelfverwijt wanneer er nu iets met haar zou gebeuren, of met mij, of met mijn broertjes! (iemand moet haar bellen als er wat is).



Heb gelukkig heel veel mensen om mij heen die wel van mij houden en waar ik ook veel van hou! Maar mis vaak "een moeder" (niet MIJN moeder).