Psyche
alle pijlers
Loslaten vriend met een Persoonlijkheidsstoornis.
dinsdag 14 april 2009 om 17:04
Hoi allemaal.
2 jaar geleden een lieve vriend leren kennen, echt een schat ! Eindelijk voelde ik mezelf bij iemand, deed alles voor me, was erg zorgzaam. Helemaal verliefd dus ! In t begin moest ik er wel aan wennen, hoefde niets te doen, wat voor mij best moelijk was, was inmiddels vrij zelfstandig geworden.
Maar na 6 weken begon er toch verandering in te komen, hij begon zich anders te gedragen. Meer afstand. En als we een leuke dag hadden gehad, was hij de volgende dag in een dip.
Zo kwam t wel eens voor dat hij afspraken niet na kwam. Belde ik hem, was hij nergens te bekennen. Kon wel eens 4 dagen duren.
Op een begeven moment pik je dat niet meer.
Toen kwam ik erachter dat hij zijn ex niet losgelaten had.
Stelde hem voor om eens goed met haar uit te praten. Hij begon steeds meer raar gedrag te vertonen. Toen had ik al een vermoeden dat hij wel eens hulp nodig zou hebben, zeg dat maar eens tegen een man ! Maar goed, op een gegeven moment kon hij mij alleen maar smsjes sturen, bellen of langskomen deed hij niet meer. Heb de relatie verbroken, en gezegd dat hij maar eens hulp moest gaan zoeken.
Na een half jaar niet gezien te hebben, wel een smsje zo nu en dan. Vaak reageerde ik er niet op, ik ging verder met mijn leven.
Ik ging met andere manen daten, maar dat voelde niet goed, en kon er niets mee. Miste mijn ex blijkbaar, en had t voor mijzelf niet goed afgesloten.
Hij dacht er t zelfde over, en is toen langs geweest.
Was meteen weer die klik, humor en liefde!
Hij ging naar de therapeut, die ik voorgesteld had. Hij is een lang weekend in therapie gegaan, wat heel goed geholpen heeft.
Tussen ons ging t een stuk beter, hij vertelde meer,( was erg gesloten) zaten uren aan de telefoon. Iedereen zag ook dat t beter met hem ging. Als er wat dingetjes waren, spraken we die meteen uit. Viel me wel op dat hij nooit boos kon worden. Zei wel eens: Heb je nou helemaal niets op mij aan te merken???
Nee, hij wist niets te vinden, was helemaal happy met mij.
Tja....oke....prima ! We leerden veel van elkaar. Tot in Februari, hij weer ging vluchten...ik dacht, ojeeee, daar gaan we weer !!!
Ik kreeg mijn bedenkingen weer....had hij niet in therapie moeten blijven na dat weekend? Hij zei van niet. T begon weer van vooraf aan. Vluchten/ smoezen verzinnen/ niet op komen dagen enz.
Ik trok t niet meer. Heb veel begrip en geduld gehad, maar een leven met hem, is geen leven. Maar hij was en is zo'n goeierd, staat voor iedereen klaar, was vaak ook een probleem, hij wilde iedereen helpen, en dat kan niet altijd, en dan voelde hij zich schuldig tot en met.
Tot t moment dat hij moest kiezen tussen een vriend van hem en mij.....waren op stap geweest, met die vriend. Ik zou bij hem slapen. Meestal sliepen we bij mij, omdat hij t gezelliger bij mij vond. Hij woont in de stad, dus voor die keer konden we te voet gaan stappen. Leuk gezellig !
We waren allemaal wat aangeschoten, ik wilde naar zijn huis toe omdat ik gaar was. Maar zijn vriend wilde niet dat we gingen. Hij was heel erg bezopen, begon irritant te worden. Ineens was die vriend weg. Dus zijn wij naar huis gegaan.
Eenmaal thuis stuurde die vriend een sms naar mijn vriend toe, dat hij zich in de steek gelaten voelde. Dus, je begrijpt t al !!
Mijn vriend moest een keuze maken. Ik zei nog: Als je gaat weet ik niet of ik er nog ben als je thuis komt!!
Mijn vriend ging ! Nu liet hij me weer voor de zoveelste keer in de steek ! Ben gegaan en heb hem tot nu toe niet meer gezien !
Wel gebeld/gesmst, maar hij durft/ wil niet langs komen.
Ik wilde erover praten, tot 4 keer zou hij langs komen, maar zei met goed geluk telkens af.
Toen dacht ik laat maar....heb zijn spullen voor zijn deur gezet, en bekijk t maar !!!!
Maar nu heb ik zijn en mijn therapeute ( 5 jaar geleden) gesproken, en heb mijn verhaal gedaan. Nu blijkt dat hij een Afhankelijk/Vermijdings/Persoonlijkheidsstoornis heeft. Tja, nu valt alles op zijn plek. Maar nu zit ik met een schuldgevoel, van had ik dat maar geweten, had ik er anders mee omgegaan.
Therapeut vindt dat ik de goede stap heb gezet, zonder hulp kan je er niets mee, is water naar de zee dragen. Vind t zo erg !
Wil nog steeds met hem praten, maar hij durft niet, in zijn ogen is hij flink gekwetst door mij. Dus ja, ik kan niet anders dan afwachten, heeft mijn sleutel ook nog. Kreeg vorige week een smsje met een droevig smiley. ( zucht) Ik zei nog bel even, om te praten, maar niets meer gehoord. Vind t zo moelijk, heb er veel verdriet van, mis hem...........
Is er iemand die dat ook heeft meegemaakt?
2 jaar geleden een lieve vriend leren kennen, echt een schat ! Eindelijk voelde ik mezelf bij iemand, deed alles voor me, was erg zorgzaam. Helemaal verliefd dus ! In t begin moest ik er wel aan wennen, hoefde niets te doen, wat voor mij best moelijk was, was inmiddels vrij zelfstandig geworden.
Maar na 6 weken begon er toch verandering in te komen, hij begon zich anders te gedragen. Meer afstand. En als we een leuke dag hadden gehad, was hij de volgende dag in een dip.
Zo kwam t wel eens voor dat hij afspraken niet na kwam. Belde ik hem, was hij nergens te bekennen. Kon wel eens 4 dagen duren.
Op een begeven moment pik je dat niet meer.
Toen kwam ik erachter dat hij zijn ex niet losgelaten had.
Stelde hem voor om eens goed met haar uit te praten. Hij begon steeds meer raar gedrag te vertonen. Toen had ik al een vermoeden dat hij wel eens hulp nodig zou hebben, zeg dat maar eens tegen een man ! Maar goed, op een gegeven moment kon hij mij alleen maar smsjes sturen, bellen of langskomen deed hij niet meer. Heb de relatie verbroken, en gezegd dat hij maar eens hulp moest gaan zoeken.
Na een half jaar niet gezien te hebben, wel een smsje zo nu en dan. Vaak reageerde ik er niet op, ik ging verder met mijn leven.
Ik ging met andere manen daten, maar dat voelde niet goed, en kon er niets mee. Miste mijn ex blijkbaar, en had t voor mijzelf niet goed afgesloten.
Hij dacht er t zelfde over, en is toen langs geweest.
Was meteen weer die klik, humor en liefde!
Hij ging naar de therapeut, die ik voorgesteld had. Hij is een lang weekend in therapie gegaan, wat heel goed geholpen heeft.
Tussen ons ging t een stuk beter, hij vertelde meer,( was erg gesloten) zaten uren aan de telefoon. Iedereen zag ook dat t beter met hem ging. Als er wat dingetjes waren, spraken we die meteen uit. Viel me wel op dat hij nooit boos kon worden. Zei wel eens: Heb je nou helemaal niets op mij aan te merken???
Nee, hij wist niets te vinden, was helemaal happy met mij.
Tja....oke....prima ! We leerden veel van elkaar. Tot in Februari, hij weer ging vluchten...ik dacht, ojeeee, daar gaan we weer !!!
Ik kreeg mijn bedenkingen weer....had hij niet in therapie moeten blijven na dat weekend? Hij zei van niet. T begon weer van vooraf aan. Vluchten/ smoezen verzinnen/ niet op komen dagen enz.
Ik trok t niet meer. Heb veel begrip en geduld gehad, maar een leven met hem, is geen leven. Maar hij was en is zo'n goeierd, staat voor iedereen klaar, was vaak ook een probleem, hij wilde iedereen helpen, en dat kan niet altijd, en dan voelde hij zich schuldig tot en met.
Tot t moment dat hij moest kiezen tussen een vriend van hem en mij.....waren op stap geweest, met die vriend. Ik zou bij hem slapen. Meestal sliepen we bij mij, omdat hij t gezelliger bij mij vond. Hij woont in de stad, dus voor die keer konden we te voet gaan stappen. Leuk gezellig !
We waren allemaal wat aangeschoten, ik wilde naar zijn huis toe omdat ik gaar was. Maar zijn vriend wilde niet dat we gingen. Hij was heel erg bezopen, begon irritant te worden. Ineens was die vriend weg. Dus zijn wij naar huis gegaan.
Eenmaal thuis stuurde die vriend een sms naar mijn vriend toe, dat hij zich in de steek gelaten voelde. Dus, je begrijpt t al !!
Mijn vriend moest een keuze maken. Ik zei nog: Als je gaat weet ik niet of ik er nog ben als je thuis komt!!
Mijn vriend ging ! Nu liet hij me weer voor de zoveelste keer in de steek ! Ben gegaan en heb hem tot nu toe niet meer gezien !
Wel gebeld/gesmst, maar hij durft/ wil niet langs komen.
Ik wilde erover praten, tot 4 keer zou hij langs komen, maar zei met goed geluk telkens af.
Toen dacht ik laat maar....heb zijn spullen voor zijn deur gezet, en bekijk t maar !!!!
Maar nu heb ik zijn en mijn therapeute ( 5 jaar geleden) gesproken, en heb mijn verhaal gedaan. Nu blijkt dat hij een Afhankelijk/Vermijdings/Persoonlijkheidsstoornis heeft. Tja, nu valt alles op zijn plek. Maar nu zit ik met een schuldgevoel, van had ik dat maar geweten, had ik er anders mee omgegaan.
Therapeut vindt dat ik de goede stap heb gezet, zonder hulp kan je er niets mee, is water naar de zee dragen. Vind t zo erg !
Wil nog steeds met hem praten, maar hij durft niet, in zijn ogen is hij flink gekwetst door mij. Dus ja, ik kan niet anders dan afwachten, heeft mijn sleutel ook nog. Kreeg vorige week een smsje met een droevig smiley. ( zucht) Ik zei nog bel even, om te praten, maar niets meer gehoord. Vind t zo moelijk, heb er veel verdriet van, mis hem...........
Is er iemand die dat ook heeft meegemaakt?
dinsdag 14 april 2009 om 18:50
Dank je Teigera.
Nou, daar stond ik zelf ook van te kijken, dat ze dat zomaar tegen mij vertelde.....of ze nam mij in bescherming, maar dan nog.
T was niet zijn oude therapeut, maar mijn oude therapeute, waar ik jaren geleden onder behandeling was. Ze kent me goed. Maar ik weet eigelijk niet of hij t zelf weet wat er aan hem mankeerd. Neem aan van wel, maar dat hij dat niet aan mij wilde vertellen.
Vond haar erg goed, dus stelde ik voor om bij haar in therapie te gaan. En omdat ik erover wilde praten met haar, ook om t los te laten, vertelde ze me dat, en dat ik een goede keuze had gemaakt. Ze zei dat ik uiteindelijk grenzen moet stellen.
In de hoop voor hem dat hij weer in therapie gaat.
En idd op deze manier wil ik niet verder met hem, maar vind t jammer dat ik dat niet eerder geweten had. En als ik t geweten had.....was t misschien ook niet goed, omdat ik me dan teveel aan hem zou aanpassen, dat is ook niet goed.
T ergste vind ik dat we er niet over kunnen praten, desnoods afsluiten, er vrede mee kunnen hebben dat t zo nu eenmaal niet gaat.
Nu heb ik er veel over gelezen, en heel veel symtomen komen overheen, was heel herkenbaar. Ook de lichamelijke klachten die hij had.
Nou, daar stond ik zelf ook van te kijken, dat ze dat zomaar tegen mij vertelde.....of ze nam mij in bescherming, maar dan nog.
T was niet zijn oude therapeut, maar mijn oude therapeute, waar ik jaren geleden onder behandeling was. Ze kent me goed. Maar ik weet eigelijk niet of hij t zelf weet wat er aan hem mankeerd. Neem aan van wel, maar dat hij dat niet aan mij wilde vertellen.
Vond haar erg goed, dus stelde ik voor om bij haar in therapie te gaan. En omdat ik erover wilde praten met haar, ook om t los te laten, vertelde ze me dat, en dat ik een goede keuze had gemaakt. Ze zei dat ik uiteindelijk grenzen moet stellen.
In de hoop voor hem dat hij weer in therapie gaat.
En idd op deze manier wil ik niet verder met hem, maar vind t jammer dat ik dat niet eerder geweten had. En als ik t geweten had.....was t misschien ook niet goed, omdat ik me dan teveel aan hem zou aanpassen, dat is ook niet goed.
T ergste vind ik dat we er niet over kunnen praten, desnoods afsluiten, er vrede mee kunnen hebben dat t zo nu eenmaal niet gaat.
Nu heb ik er veel over gelezen, en heel veel symtomen komen overheen, was heel herkenbaar. Ook de lichamelijke klachten die hij had.
dinsdag 14 april 2009 om 18:56
Hoi Kiwigirl,
Ik denk dat je er goed aan doet om voor jezelf te kiezen. Ik heb zelf een vergelijkbare persoonlijkheidsstoornis en er is heel wat therapie voor nodig om daar zelf mee om te leren gaan. Een therapieweekend is dus echt niet genoeg!
Het feit dat hij zich heel erg door jou gekwetst voelt past helaas weer binnen het plaatje van de pers.stoornis.
Hij zal zich daar zelf overheen moeten zetten en mocht hij weer contact willen, dan kan ik je alleen als advies geven dat je hem duidelijk zou kunnen maken dat hij verder in therapie zou moeten/kunnen gaan. Lijkt mij een voorwaarde om met hem verder te kunnen. En zelfs dan blijft het moeilijk, want zo'n therapieproces is niet niks en kan best lang duren.
Ik wens je heel veel sterkte en moed en sorry dat ik je niet een rooskleuriger beeld heb kunnen schetsen.
Groetjes,
Marimar
Ik denk dat je er goed aan doet om voor jezelf te kiezen. Ik heb zelf een vergelijkbare persoonlijkheidsstoornis en er is heel wat therapie voor nodig om daar zelf mee om te leren gaan. Een therapieweekend is dus echt niet genoeg!
Het feit dat hij zich heel erg door jou gekwetst voelt past helaas weer binnen het plaatje van de pers.stoornis.
Hij zal zich daar zelf overheen moeten zetten en mocht hij weer contact willen, dan kan ik je alleen als advies geven dat je hem duidelijk zou kunnen maken dat hij verder in therapie zou moeten/kunnen gaan. Lijkt mij een voorwaarde om met hem verder te kunnen. En zelfs dan blijft het moeilijk, want zo'n therapieproces is niet niks en kan best lang duren.
Ik wens je heel veel sterkte en moed en sorry dat ik je niet een rooskleuriger beeld heb kunnen schetsen.
Groetjes,
Marimar
dinsdag 14 april 2009 om 20:02
Hoi Marimar,
doordat ik er veel over gelezen heb, kreeg ik al de indruk dat dit niet in een weekend verholpen zou zijn. Ik wil gewoon leren begrijpen hoe hij zich voelt en waarom hij dingen doet zoals hij doet. Mocht hij dan contact zoeken, dan kan ik hem beter begrijpen en hem anders benaderen.
En uiteraard moet hij zichzelf daarbij helpen met therapie, alleen kun je t niet. Hij weet dat hij met mij bij alles terecht kan.
Maar zijn angst houdt hem nu tegen. Ik begrijp dat t voor hem ook moelijk is nu, en dat hij steeds verder terug zakt.
En dat maakt t voor mij niet gemakkelijk. Ik kan hem niet helpen, wel leren begrijpen.
Hij zit nu in t vermijdingsgedrag, en weet niet hoe lang dat duurt voor hij eruit komt.
Moet zeggen dat t totaal nieuw voor mij is, en er totaal niet bij stilgestaan heb dat hij PS heeft.
Maar bedankt voor je steun, ik merk dat ik me nu al een stuk beter voel.
Groetjes Kiwigirl
doordat ik er veel over gelezen heb, kreeg ik al de indruk dat dit niet in een weekend verholpen zou zijn. Ik wil gewoon leren begrijpen hoe hij zich voelt en waarom hij dingen doet zoals hij doet. Mocht hij dan contact zoeken, dan kan ik hem beter begrijpen en hem anders benaderen.
En uiteraard moet hij zichzelf daarbij helpen met therapie, alleen kun je t niet. Hij weet dat hij met mij bij alles terecht kan.
Maar zijn angst houdt hem nu tegen. Ik begrijp dat t voor hem ook moelijk is nu, en dat hij steeds verder terug zakt.
En dat maakt t voor mij niet gemakkelijk. Ik kan hem niet helpen, wel leren begrijpen.
Hij zit nu in t vermijdingsgedrag, en weet niet hoe lang dat duurt voor hij eruit komt.
Moet zeggen dat t totaal nieuw voor mij is, en er totaal niet bij stilgestaan heb dat hij PS heeft.
Maar bedankt voor je steun, ik merk dat ik me nu al een stuk beter voel.
Groetjes Kiwigirl
dinsdag 14 april 2009 om 23:11
Je klinkt, ff bot gezegd, zelf ook niet al te 'helder'.
Laat dit lezen aan zijn therapeut en zij zal misschien concluderen dat jij BPS hebt.
Je komt me een beetje dwingend over heel eerlijk gezegd en afgezien van het feit of hij wel of geen persoonlijkheidsstoornis heeft (maar dan met de diagnose van zijn eigen behandelaar) zou het je goed doen om met jezelf bezig te zijn.
Want wie weet heb jij wel een afhankelijke en/of vermijdingsgedrag, ben je zo met hem bezig om niet met jezelf bezig te zijn. Dit is niet rot bedoeld. Meer een overwegen waard wellicht?
Laat dit lezen aan zijn therapeut en zij zal misschien concluderen dat jij BPS hebt.
Je komt me een beetje dwingend over heel eerlijk gezegd en afgezien van het feit of hij wel of geen persoonlijkheidsstoornis heeft (maar dan met de diagnose van zijn eigen behandelaar) zou het je goed doen om met jezelf bezig te zijn.
Want wie weet heb jij wel een afhankelijke en/of vermijdingsgedrag, ben je zo met hem bezig om niet met jezelf bezig te zijn. Dit is niet rot bedoeld. Meer een overwegen waard wellicht?
woensdag 15 april 2009 om 10:40
Je hebt idd. gelijk dat ik er teveel met hem bezig ben. Dat besef ik zelf ook.
Over 2 weken ga ik zelf praten met een therapeut. Toch doet t me goed om jou bericht te lezen, en meer stil te staan bij mijzelf.
T zou kunnen dat ik zelf een afhankelijksgedrag vertoon, omdat ik t zo lang met hem volgehouden heb. Heb er zeker over nagedacht , vandaar dat ik er achter wil komen. En misschien zegt t meer over mij dan over hem.
Over 2 weken ga ik zelf praten met een therapeut. Toch doet t me goed om jou bericht te lezen, en meer stil te staan bij mijzelf.
T zou kunnen dat ik zelf een afhankelijksgedrag vertoon, omdat ik t zo lang met hem volgehouden heb. Heb er zeker over nagedacht , vandaar dat ik er achter wil komen. En misschien zegt t meer over mij dan over hem.
