Psyche
alle pijlers
Lotgenoten contact, heb je er wat aan?
vrijdag 30 december 2016 om 13:37
In mijn familie is alcohol een probleem. Mijn vader is al zolang ik me kan herinneren alcoholist, de laatste 10 jaar problematisch en inmiddels opgenomen in een verzorgingshuis ivm hersenschade (als indirect gevolg vd alcohol).
Mijn broers hebben al vanaf hun tienerjaren een relatie met drank en wiet die zo na hun 25ste wel wat lang begon te duren. Broer 1 remt regelmatig zelf af, bij broer 2 zag ik het al lang fout gaan. Heb wel eens met hem gesproken 'ben je niet bang dat je pa achterna gaat' maar dan was het antwoord nee.
Inmiddels (bijna 40) is het bij broer 2 geescaleert. Hij is uit huis gezet door z'n vrouw, drinkt schrikbarende hoeveelheden en zit aan de grond. Hij heeft drie weken bij mij gewoond en vandaag heb ik hem afgezet bij een kliniek waar hij gelukkig snel terecht kon intern. Hij lijkt nu echt wel door te hebben dat hij een groot probleem heeft en heeft de afgelopen 3 weken veel gedaan om zo snel hulp te krijgen.
Nu hij dus veilig onder de pannen is ben ik 'ineens' emotioneel en moe. Veel gesprekken gehad met hem de afgelopen tijd (over nare jeugd gedoe enzo), veel alcoholgedrag meegemaakt (6x het zelfde vertellen, koppig worden, boos zijn etc). Maar ook veel de moeder geprobeerd gerust te stellen. (dat is een heel ander verhaal maar zij is ook een emotionele belasting voor me)
Na jaren eigen therapie (niet voor drank; ik ben geheelonthouder -met goede reden-) heb ik de afgelopen periode goed op mn strepen gestaan, m'n grenzen gepast en op mezelf gelet. Maar ik merk dat ik er emotioneel toch wel heel erg mee zit dat ik broer ergens heb 'gedumpt' en dat hij het daar nu 'alleen' zo zwaar zit te hebben,
Terug naar de topic titel; zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt en die daarvoor naar de familie-support groepen zijn geweest? Heb je daar wat aan? Ik ben bang dat ik dan te veel meeleef met andere mensen met moeilijke verhalen.
Mijn eigen therapie is inmiddels afgerond; dus daar zou ik me voor een paar gesprekken opnieuw voor moeten laten inschrijven en dat vind ik nou ook weer niet nodig.
Suggesties? Gewoon eens proberen? Aan de andere kant wil ik het ook wel gewoon 'los laten' en er niet te veel mee bezig zijn.
Mijn broers hebben al vanaf hun tienerjaren een relatie met drank en wiet die zo na hun 25ste wel wat lang begon te duren. Broer 1 remt regelmatig zelf af, bij broer 2 zag ik het al lang fout gaan. Heb wel eens met hem gesproken 'ben je niet bang dat je pa achterna gaat' maar dan was het antwoord nee.
Inmiddels (bijna 40) is het bij broer 2 geescaleert. Hij is uit huis gezet door z'n vrouw, drinkt schrikbarende hoeveelheden en zit aan de grond. Hij heeft drie weken bij mij gewoond en vandaag heb ik hem afgezet bij een kliniek waar hij gelukkig snel terecht kon intern. Hij lijkt nu echt wel door te hebben dat hij een groot probleem heeft en heeft de afgelopen 3 weken veel gedaan om zo snel hulp te krijgen.
Nu hij dus veilig onder de pannen is ben ik 'ineens' emotioneel en moe. Veel gesprekken gehad met hem de afgelopen tijd (over nare jeugd gedoe enzo), veel alcoholgedrag meegemaakt (6x het zelfde vertellen, koppig worden, boos zijn etc). Maar ook veel de moeder geprobeerd gerust te stellen. (dat is een heel ander verhaal maar zij is ook een emotionele belasting voor me)
Na jaren eigen therapie (niet voor drank; ik ben geheelonthouder -met goede reden-) heb ik de afgelopen periode goed op mn strepen gestaan, m'n grenzen gepast en op mezelf gelet. Maar ik merk dat ik er emotioneel toch wel heel erg mee zit dat ik broer ergens heb 'gedumpt' en dat hij het daar nu 'alleen' zo zwaar zit te hebben,
Terug naar de topic titel; zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt en die daarvoor naar de familie-support groepen zijn geweest? Heb je daar wat aan? Ik ben bang dat ik dan te veel meeleef met andere mensen met moeilijke verhalen.
Mijn eigen therapie is inmiddels afgerond; dus daar zou ik me voor een paar gesprekken opnieuw voor moeten laten inschrijven en dat vind ik nou ook weer niet nodig.
Suggesties? Gewoon eens proberen? Aan de andere kant wil ik het ook wel gewoon 'los laten' en er niet te veel mee bezig zijn.
vrijdag 30 december 2016 om 13:48
Ik dacht dat het ging over lotgenoten contact bij ziekte. Daar heb ik ervaring mee en ik vond het heel vervelend. Ik bleek er zó anders in te staan dan de mensen daar, dat ik me eraan ging irriteren, dus daarom ben ik gestopt. In jouw geval kan ik me voorstellen dat je het gewoon eens probeert. Alleen al het feit dat er mensen zijn met een vergelijkbare situatie, zou misschien heel prettig voor je kunnen zijn. Misschien heb je er niks aan, dan weet je dat en hoef je er niet meer over na te denken, en misschien vind je het heel fijn en haal je steun uit het contact.
vrijdag 30 december 2016 om 14:05
vrijdag 30 december 2016 om 14:48
Ik heb een erg gecompliceerde/bij momenten onbestaande relatie met allebei mijn ouders en ik merk dat contact met lotgenoten me meer kwaad dan goed doet.
In eerste instantie ben ik vaak blij met 'ik ben niet de enige', maar ik absorbeer ook de problemen van anderen en na een tijd merk ik dat we er uiteindelijk wel allemaal alleen voor staan met onze eigen issues.
Mijn ervaring is ook dat mensen in zo'n groepen vaak zwelgen in hun ellende, ik was na zo'n contact gedeprimeerder dan ervoor.
Ik heb mezelf door de jaren heen een aantal copingstrategieën aangeleerd, en ik dacht mensen te kunnen helpen met die ervaring, maar kreeg het gevoel daarin niet gehoord te worden, dat men liever bleef hangen in het Calimero-gevoel.
Allez, niet dat ik geloof dat ik de enige juiste 'oplossing' heb, maar ik zou zelf denk ik wel op z'n minst openstaan voor hoe anderen de dingen aanpakken en dat niet al bij voorbaat afketsen.
In eerste instantie ben ik vaak blij met 'ik ben niet de enige', maar ik absorbeer ook de problemen van anderen en na een tijd merk ik dat we er uiteindelijk wel allemaal alleen voor staan met onze eigen issues.
Mijn ervaring is ook dat mensen in zo'n groepen vaak zwelgen in hun ellende, ik was na zo'n contact gedeprimeerder dan ervoor.
Ik heb mezelf door de jaren heen een aantal copingstrategieën aangeleerd, en ik dacht mensen te kunnen helpen met die ervaring, maar kreeg het gevoel daarin niet gehoord te worden, dat men liever bleef hangen in het Calimero-gevoel.
Allez, niet dat ik geloof dat ik de enige juiste 'oplossing' heb, maar ik zou zelf denk ik wel op z'n minst openstaan voor hoe anderen de dingen aanpakken en dat niet al bij voorbaat afketsen.
vrijdag 30 december 2016 om 15:32
Ik kan de ervaring van MonicaG nog wel een keer onderstrepen. Zo heb ik het meestal ook ervaren: veel zwelgen, de connecties zijn gebaseerd op gedeeld ongeluk, dus is het moeilijk om daar afstand van te nemen. Na een tijdje kwam het op me over als een zwart gat van ellende.
Daar moet ik wel bij zeggen dat ik erg veel heb (gehad) aan toevallige lotgenoten. Dus vrienden die het maar al te goed begrijpen, maar daarnaast ook mijn tennismaatje/collega/medeliefhebber van kersentaarten/wat je hobby ook maar moge zijn, blijft. Dan heb je een gemeenschappelijk begrip, maar op een manier waarbij je beiden ook op de been wordt gehouden, in plaats van gezellig samen afglijden.
Maar dat is natuurlijk mijn ervaring, Als het je prettig lijkt, zou ik het zeker proberen. Je weet immers maar nooit, en je kunt altijd nog maken dat je wegkomt.
Daar moet ik wel bij zeggen dat ik erg veel heb (gehad) aan toevallige lotgenoten. Dus vrienden die het maar al te goed begrijpen, maar daarnaast ook mijn tennismaatje/collega/medeliefhebber van kersentaarten/wat je hobby ook maar moge zijn, blijft. Dan heb je een gemeenschappelijk begrip, maar op een manier waarbij je beiden ook op de been wordt gehouden, in plaats van gezellig samen afglijden.
Maar dat is natuurlijk mijn ervaring, Als het je prettig lijkt, zou ik het zeker proberen. Je weet immers maar nooit, en je kunt altijd nog maken dat je wegkomt.
vrijdag 30 december 2016 om 16:44
Toen ik tiener was ben ik naar zo'n familie support groep gegaan. Mijn vader Was alcoholist (hij is inmiddels overleden).
In het begin had ik er een hekel aan, maar mijn moeder bleef me sturen en na een tijdje heb ik er ook echt wat aan gehad. Ik kon er over de problemen praten zonder meteen in een slachtofferrol geduwd te worden, want iedereen die daar zat had een gelijkaardige thuissituatie als ik. Ook hielp het me om dingen te aanvaarden en verwerken, net omdat ik zo open over dingen kon praten en omdat er een psycholoog aanwezig was die ons begeleide. Die begeleiding vond ik wel belangrijk, daardoor werd het geen "zwart gat van ellende" zoals hierboven gezegd.
Één van mijn beste vrienden heeft ook een vader met een drankprobleem. Wij hebben best veel aan mekaar, ook al zien we mekaar niet vaak (ik woon in het buitenland). Maar onze gezinssituatie is niet de basis van de vriendschap en ook niet iets waar we per sé altijd over praten.
In het begin had ik er een hekel aan, maar mijn moeder bleef me sturen en na een tijdje heb ik er ook echt wat aan gehad. Ik kon er over de problemen praten zonder meteen in een slachtofferrol geduwd te worden, want iedereen die daar zat had een gelijkaardige thuissituatie als ik. Ook hielp het me om dingen te aanvaarden en verwerken, net omdat ik zo open over dingen kon praten en omdat er een psycholoog aanwezig was die ons begeleide. Die begeleiding vond ik wel belangrijk, daardoor werd het geen "zwart gat van ellende" zoals hierboven gezegd.
Één van mijn beste vrienden heeft ook een vader met een drankprobleem. Wij hebben best veel aan mekaar, ook al zien we mekaar niet vaak (ik woon in het buitenland). Maar onze gezinssituatie is niet de basis van de vriendschap en ook niet iets waar we per sé altijd over praten.
vrijdag 30 december 2016 om 16:45
Ik heb lotgenoten contact maar dan in een 12 stappen groep (niet alcohol gerelateerd). Mij doet het erg goed. De herkenning en het elkaar geen advies mogen geven maken het contact gelijkwaardig. Voelt voor mij niet als elkaar in de grond praten. Maar heb wel gemerkt dat t niet zomaar een groepje is. Ben echt anders gaan leven en bewust gaan kijken naar hoe ik functioneer. Meer mindful.
