Psyche
alle pijlers
Maar ik ben overspannen!
zondag 23 april 2017 om 08:44
Dag allemaal!
Ik heb veel gehad aan adviezen op t viva forum en hoop nu ook wat tips en raad te krijgen voor t volgende;
Afgelopen december ben ik ziek thuis te komen zitten. Ik werk als verpleegkundige in de forensische psychiatrie en na een heftig incident waarbij ik van mijn eigen reactie schrok, ben ik uitgevallen. T incident was enkel een van de vele druppels. Mijn werkgever heeft me goed ondersteunt door hulpverlening (psycholoog)in te schakelen om EMDR te krijgen (want acute stress stoornis) maar ook om te worden begeleid in mijn herstel. Daarnaast had ik in mijn privé leven ook t eea te verstouwen. Net voor t incident een huis gekocht (alleenstaande moeder) en mijn relatie liep op de klippen.
Voor t incident was ik altijd druk. Beetje overlevingstand. Ik voed mijn zoon grotendeels alleen op (er is wel goed contact met vader), ik werk daarnaast 32 uur en deed een opleiding.
Die opleiding heb ik nu stilgelegd. Eerst herstel en dan zien we verder.
T valt me op dat mijn omgeving (met name mijn ouders) in t begin liefde - en begripvol reageerden op t feit dat ik ziek was. Maar nu, zo'n 5 maand later vinden ze t volgens mij wel welletjes. Inmiddels ben ik weer wat meer aan t werk, ben verhuisd en heb in ieder geval die stress achter me gelaten. Met mijn psycholoog heb ik elke twee weken een gesprek. Daar ben ik vooral bezig hoe niet meer in die overlevingsstand te komen en meer bij mezelf stil te staan.
Nu was ik gisterenavond bij mijn ouders en kwam t gesprek uit op de opleiding. Wanneer ik die dacht af te gaan maken. Gewoon ff doorbijten, oppakken zodat ik t kan afronden. Ik schoot direct in de stress want die opleiding is nog even on hold. Ik probeerde dat uit te leggen maar kreeg aardig de deksel op mijn neus. Gemakzuchtig, ongedisciplineerd...dat werd er gezegd. Ik heb me groot gehouden en gevraagd of t gesprek hierover kon stoppen. Maar toch nog lieten mijn ouders weten dat ze na 5 maanden wel hadden verwacht dat ik weer "on track" was.
Ik kan urenlang uitleggen hoe t zit, alles uit de kast halen om te bewijzen dat ik echt druk bezig ben. Maar ze tonen weinig begrip / empathie. Vooral mijn moeder heeft een sterke mening en vind dat ik t vooral vooruit schuif en vermijd. Mijn vader heeft vooral kritiek over t feit dat ik tegenwoordig genoegen neem met "zo weinig" terwijl ik niet eens fulltime werk.
Vannacht weinig geslapen. Veel nagedacht over de woorden die zijn gezegd. Ik voel me verdrietig en niet gesteund. In mijn beleving ben ik druk bezig maar ik vind niet dat ik dat een ander hoef te bewijzen. Toch komen hun woorden en onbegrip hard aan en zou ik hier mee willen leren omgaan!
Hebben jullie enig idee!
Ik heb veel gehad aan adviezen op t viva forum en hoop nu ook wat tips en raad te krijgen voor t volgende;
Afgelopen december ben ik ziek thuis te komen zitten. Ik werk als verpleegkundige in de forensische psychiatrie en na een heftig incident waarbij ik van mijn eigen reactie schrok, ben ik uitgevallen. T incident was enkel een van de vele druppels. Mijn werkgever heeft me goed ondersteunt door hulpverlening (psycholoog)in te schakelen om EMDR te krijgen (want acute stress stoornis) maar ook om te worden begeleid in mijn herstel. Daarnaast had ik in mijn privé leven ook t eea te verstouwen. Net voor t incident een huis gekocht (alleenstaande moeder) en mijn relatie liep op de klippen.
Voor t incident was ik altijd druk. Beetje overlevingstand. Ik voed mijn zoon grotendeels alleen op (er is wel goed contact met vader), ik werk daarnaast 32 uur en deed een opleiding.
Die opleiding heb ik nu stilgelegd. Eerst herstel en dan zien we verder.
T valt me op dat mijn omgeving (met name mijn ouders) in t begin liefde - en begripvol reageerden op t feit dat ik ziek was. Maar nu, zo'n 5 maand later vinden ze t volgens mij wel welletjes. Inmiddels ben ik weer wat meer aan t werk, ben verhuisd en heb in ieder geval die stress achter me gelaten. Met mijn psycholoog heb ik elke twee weken een gesprek. Daar ben ik vooral bezig hoe niet meer in die overlevingsstand te komen en meer bij mezelf stil te staan.
Nu was ik gisterenavond bij mijn ouders en kwam t gesprek uit op de opleiding. Wanneer ik die dacht af te gaan maken. Gewoon ff doorbijten, oppakken zodat ik t kan afronden. Ik schoot direct in de stress want die opleiding is nog even on hold. Ik probeerde dat uit te leggen maar kreeg aardig de deksel op mijn neus. Gemakzuchtig, ongedisciplineerd...dat werd er gezegd. Ik heb me groot gehouden en gevraagd of t gesprek hierover kon stoppen. Maar toch nog lieten mijn ouders weten dat ze na 5 maanden wel hadden verwacht dat ik weer "on track" was.
Ik kan urenlang uitleggen hoe t zit, alles uit de kast halen om te bewijzen dat ik echt druk bezig ben. Maar ze tonen weinig begrip / empathie. Vooral mijn moeder heeft een sterke mening en vind dat ik t vooral vooruit schuif en vermijd. Mijn vader heeft vooral kritiek over t feit dat ik tegenwoordig genoegen neem met "zo weinig" terwijl ik niet eens fulltime werk.
Vannacht weinig geslapen. Veel nagedacht over de woorden die zijn gezegd. Ik voel me verdrietig en niet gesteund. In mijn beleving ben ik druk bezig maar ik vind niet dat ik dat een ander hoef te bewijzen. Toch komen hun woorden en onbegrip hard aan en zou ik hier mee willen leren omgaan!
Hebben jullie enig idee!
zondag 23 april 2017 om 10:29
Wat vervelend en wat herkenbaar. Ik heb een moeder die altijd heel controlerend en kritisch is geweest, en ik heb daar ook last van. Ze vond veel dingen niet 'normaal' en ik mocht vroeger niet lui zijn of al teveel uit de band springen. Ze pushte me enorm om te werken als tiener en me verantwoordelijk te gedragen, maar in en om het huis mocht ik bijna niks. Nu heeft ze weinig meer zelf te doen en bemoeit ze zich nog steeds met mijn leven onder het mom van 'betrokken zijn', maar eigenlijk legt ze me nog steeds haar leefregels op. En als ik afstand neem is het zoals jij noemt net een mokkend kind. Nu heb ik deels daardoor enorme moeite te ontspannen, kan de boel niet de boel laten en voel me oververantwoordelijk voor zaken. Ik heb geen oplossing voor je, ik wil je alleen maar zeggen dat als ik het zo lees je het goed doet! Je hebt grenzen gesteld en werkt aan je herstel, laat je ouders het niet verzieken! Mijn enige oplossing die ik hanteer is dat ik niet teveel over mijn leven deel, ik laat zaken weg. Maar ik weet iig hoe lastig het is. Laat je ouders niet definiëren wie je bent of wat je zou moeten, je blijft altijd hun kind maar je bent nu een volwassene die haar eigen leven mag leiden!
zondag 23 april 2017 om 10:32
quote:Emperor schreef op 23 april 2017 @ 09:38:
geen persoonlijke info meer geven. geef ze de oppevlakkige gezelligheid die ze willen.
Dit.
Mijn ouders zijn ook zo. We hebben dus geen relatie meer, anders dan het uitwisselen van gezelligheden. Heel ontspannen om mijn ouders niet in mijn leven te hebben. De resten van mijn opvoeding van me afschudden is al werk genoeg zonder dat zij zich er tegenaan bemoeien.
geen persoonlijke info meer geven. geef ze de oppevlakkige gezelligheid die ze willen.
Dit.
Mijn ouders zijn ook zo. We hebben dus geen relatie meer, anders dan het uitwisselen van gezelligheden. Heel ontspannen om mijn ouders niet in mijn leven te hebben. De resten van mijn opvoeding van me afschudden is al werk genoeg zonder dat zij zich er tegenaan bemoeien.
zondag 23 april 2017 om 10:35
zondag 23 april 2017 om 10:49
Ik heb ook zo'n vader, Petite, en ik ook al ben ik nu 50 en hij 82, blijft die invloed er.
Is wel veel minder gelukkig. Diep in je hart wil je toch dat je ouders trots op je zijn en je geen teleurstelling voor ze bent.
Toen ik met overspannenheid/angststoornis een tijdje thuis zat zei hij na een maand of 3 :"Maar je kan toch wel een paracetamolletje nemen en je schouders eronder zetten!?" Dat arbeidsethos en ambitieniveau heb je je hele jeugd in- en expliciet meegekregen Dat maakt het ook nog eens moeilijker om daarvan af te moeten wijken. Verder zijn het geweldige ouders die je altijd alles hebben gegeven en alles mogelijk hebben gemaakt. Het kontakt verbreken/verminderen zouden ze niet begrijpen en ws erg onredelijk vinden.
Mij hielp het wel om duidelijk te zeggen dat ik wel zin had om op bezoek te komen maar nIet over werk/studie wilde te praten.
Toen ik eens eerlijk vertelde wat voor druk hij op me legde met zijn uitspraken en verwachtingen schrok hij daar erg van. 'Maar ik wil alleen maar dat je gelukkig bent!' was zijn antwoord. In zijn beleving kan je eigenlijk alleen maar gelukkig zijn als je aan 'het ideale plaatje' en een post-HBO niveau voldoet. Ik zeg nu vaak dat ik gelukkig ben met waar ik nu zit en de dingen die ik doen. Dat stelt hem gerust, denk ik.
Is wel veel minder gelukkig. Diep in je hart wil je toch dat je ouders trots op je zijn en je geen teleurstelling voor ze bent.
Toen ik met overspannenheid/angststoornis een tijdje thuis zat zei hij na een maand of 3 :"Maar je kan toch wel een paracetamolletje nemen en je schouders eronder zetten!?" Dat arbeidsethos en ambitieniveau heb je je hele jeugd in- en expliciet meegekregen Dat maakt het ook nog eens moeilijker om daarvan af te moeten wijken. Verder zijn het geweldige ouders die je altijd alles hebben gegeven en alles mogelijk hebben gemaakt. Het kontakt verbreken/verminderen zouden ze niet begrijpen en ws erg onredelijk vinden.
Mij hielp het wel om duidelijk te zeggen dat ik wel zin had om op bezoek te komen maar nIet over werk/studie wilde te praten.
Toen ik eens eerlijk vertelde wat voor druk hij op me legde met zijn uitspraken en verwachtingen schrok hij daar erg van. 'Maar ik wil alleen maar dat je gelukkig bent!' was zijn antwoord. In zijn beleving kan je eigenlijk alleen maar gelukkig zijn als je aan 'het ideale plaatje' en een post-HBO niveau voldoet. Ik zeg nu vaak dat ik gelukkig ben met waar ik nu zit en de dingen die ik doen. Dat stelt hem gerust, denk ik.
Sometimes a woman has gotta do what a woman has gotta do
zondag 23 april 2017 om 11:01
Makkelijk kletsen van ze want zij verdelen de lasten over 2 en jij moet alles in je eentje doen. 1 a 2 bellen per week is misschien nu wel teveel voor je. Meer afstand en meer oppervlakkig zijn is de oplossing. Als ze vragen naar je studie zeg je dat zij zichh daar geen zorgen over hoeven te maken. Je blijft dit herhalen en zegt dat het jouw leven is en dat je de dingen doet als voor jou de tijd rijp is en niet wanneer zij dat bepalen. Dan zwijgen of mokken ze maar, het is helaas niet anders, ze moeten leren dat ze je met zulk kinderachtig gedrag niet kunnen manipuleren. Je laat toe dat hun gedrag je ongelukkig maakt.
zondag 23 april 2017 om 11:19
Klopt daar ben ik me ook heel bewust van. Maar het herhalen doe ik al een poos, t negeren, als een gezonde volwassene er op reageren (uitleg geven en ook mijn grens aangeven) maar t blijft door gaan.
Zo belde mijn moeder laatst dat ze een apk voor mijn auto had gebeld. Moest ik dan en dan naar hun toe komen, want toch vakantie en dan kon ik mijn auto daar laten keuren. De bedoeling snap ik, maar ik regel t zelf! Dus gezegd dat t niet nodig was, dat ik alles zelf regel maar toch bedankt. "Ik doe nooit meer wat hoor! Dit is de laatste keer! Stank voor dank! En jij gaat dan weer naar zo'n onbetrouwbare garage, dat gaat je veel geld kosten! Je moet t zelf weten, jouw geld!"
Zo belde mijn moeder laatst dat ze een apk voor mijn auto had gebeld. Moest ik dan en dan naar hun toe komen, want toch vakantie en dan kon ik mijn auto daar laten keuren. De bedoeling snap ik, maar ik regel t zelf! Dus gezegd dat t niet nodig was, dat ik alles zelf regel maar toch bedankt. "Ik doe nooit meer wat hoor! Dit is de laatste keer! Stank voor dank! En jij gaat dan weer naar zo'n onbetrouwbare garage, dat gaat je veel geld kosten! Je moet t zelf weten, jouw geld!"
zondag 23 april 2017 om 11:19
Stop met uitleggen, stop met verdedigen.
Als ik je lees dan lees ik dat jij eigenlijk heel goed weet hoe het zit en wat wel en niet goed voor je is.
Start met trots zijn op jezelf.
Je ouders hoeven het niet met jou eens te zijn en hoeven niet achter jouw keuzes te staan.
Als ik je lees dan lees ik dat jij eigenlijk heel goed weet hoe het zit en wat wel en niet goed voor je is.
Start met trots zijn op jezelf.
Je ouders hoeven het niet met jou eens te zijn en hoeven niet achter jouw keuzes te staan.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 23 april 2017 om 11:23
quote:Petite_max schreef op 23 april 2017 @ 11:19:
Klopt daar ben ik me ook heel bewust van. Maar het herhalen doe ik al een poos, t negeren, als een gezonde volwassene er op reageren (uitleg geven en ook mijn grens aangeven) maar t blijft door gaan.
Zo belde mijn moeder laatst dat ze een apk voor mijn auto had gebeld. Moest ik dan en dan naar hun toe komen, want toch vakantie en dan kon ik mijn auto daar laten keuren. De bedoeling snap ik, maar ik regel t zelf! Dus gezegd dat t niet nodig was, dat ik alles zelf regel maar toch bedankt. "Ik doe nooit meer wat hoor! Dit is de laatste keer! Stank voor dank! En jij gaat dan weer naar zo'n onbetrouwbare garage, dat gaat je veel geld kosten! Je moet t zelf weten, jouw geld!"
Vat het laatste nou eens positief op: "fijn mama dat je dit nooit meer zal doen, dat is precies wat ik graag wil. Het is fijn dat jij ook vindt dat ik het zelf moet weten en dat het mijn geld is"
En STOP met uitleggen. Dat hoeft écht niet.
Klopt daar ben ik me ook heel bewust van. Maar het herhalen doe ik al een poos, t negeren, als een gezonde volwassene er op reageren (uitleg geven en ook mijn grens aangeven) maar t blijft door gaan.
Zo belde mijn moeder laatst dat ze een apk voor mijn auto had gebeld. Moest ik dan en dan naar hun toe komen, want toch vakantie en dan kon ik mijn auto daar laten keuren. De bedoeling snap ik, maar ik regel t zelf! Dus gezegd dat t niet nodig was, dat ik alles zelf regel maar toch bedankt. "Ik doe nooit meer wat hoor! Dit is de laatste keer! Stank voor dank! En jij gaat dan weer naar zo'n onbetrouwbare garage, dat gaat je veel geld kosten! Je moet t zelf weten, jouw geld!"
Vat het laatste nou eens positief op: "fijn mama dat je dit nooit meer zal doen, dat is precies wat ik graag wil. Het is fijn dat jij ook vindt dat ik het zelf moet weten en dat het mijn geld is"
En STOP met uitleggen. Dat hoeft écht niet.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 23 april 2017 om 11:36
zondag 23 april 2017 om 11:40
zondag 23 april 2017 om 11:43
Je ouders zijn onderdeel van het probleem, niet van de oplossing. Hoe moeilijk dat misschien ook is, laat ze los, in ieder geval tot het moment dat je "beter" bent. En zelfs zodra het beter met je gaat moet je deze relatie herbezien. Wat de consequenties ook zijn.
In iedere relatie heb je namelijk de keuze uit drie posities. Dominant, evenwaardig of onderdanig. Waar het bij veel mensen fout gaat is dat ze in de onderdanige positie ten opzichte van hun ouders blijven zitten. Dat is niet de schuld van die ouders, dat is je eigen probleem. Jij en jij alleen kunt je rol veranderen. Echter dat hoeft zeker niet gemakkelijk te zijn.
Ik gok dat het feit dat jij je in een onderdanige rol laat duwen ook onderdeel is van de oorzaak van je overspannenheid. Jij laat je waarschijnlijk te makkelijk in een hoek drukken, komt niet makkelijk voor jezelf op en vervolgens breekt het dan op enig moment.
Wanneer mijn inschatting zo ongeveer klopt, dan ligt de oplossing bij jezelf. Je ouders ga je niet meer veranderen, jezelf kun je wel veranderen. Grenzen stellen dus en de confrontatie aan durven gaan. Geen sorry zeggen voor de lieve vrede terwijl je het helemaal niet meent. En precies diezelfde verandering helpt je ook in je werk- en leersituatie vooruit.
Een aardige eerste stap kan zijn dat je niet meer uitlegt waarom je iets besloten hebt. Het is jouw beslissing, waarom doet er niet toe.
In iedere relatie heb je namelijk de keuze uit drie posities. Dominant, evenwaardig of onderdanig. Waar het bij veel mensen fout gaat is dat ze in de onderdanige positie ten opzichte van hun ouders blijven zitten. Dat is niet de schuld van die ouders, dat is je eigen probleem. Jij en jij alleen kunt je rol veranderen. Echter dat hoeft zeker niet gemakkelijk te zijn.
Ik gok dat het feit dat jij je in een onderdanige rol laat duwen ook onderdeel is van de oorzaak van je overspannenheid. Jij laat je waarschijnlijk te makkelijk in een hoek drukken, komt niet makkelijk voor jezelf op en vervolgens breekt het dan op enig moment.
Wanneer mijn inschatting zo ongeveer klopt, dan ligt de oplossing bij jezelf. Je ouders ga je niet meer veranderen, jezelf kun je wel veranderen. Grenzen stellen dus en de confrontatie aan durven gaan. Geen sorry zeggen voor de lieve vrede terwijl je het helemaal niet meent. En precies diezelfde verandering helpt je ook in je werk- en leersituatie vooruit.
Een aardige eerste stap kan zijn dat je niet meer uitlegt waarom je iets besloten hebt. Het is jouw beslissing, waarom doet er niet toe.
zondag 23 april 2017 om 11:45
Mijn ouders weten niet wanneer mijn auto gekeurd moet worden, want dat soort informatie geef ik ze niet. Ze weten niet precies waar ik werk, wat ik doe, hoeveel ik verdien, hoeveel mijn huis kost, ze weten niet waar mijn kinderen naar gaan, ze weten niet wanneer ik vakantie heb. Ze hebben geen sleutel van mijn huis en ik bel ze nooit. We appen over hun vakantie, over de plantjes die we in de tuin planten, over op een terras zitten, kortom over niks. Informatie is macht, geen informatie is geen bemoeienis.
