Psyche
alle pijlers
Maar ik ben overspannen!
zondag 23 april 2017 om 08:44
Dag allemaal!
Ik heb veel gehad aan adviezen op t viva forum en hoop nu ook wat tips en raad te krijgen voor t volgende;
Afgelopen december ben ik ziek thuis te komen zitten. Ik werk als verpleegkundige in de forensische psychiatrie en na een heftig incident waarbij ik van mijn eigen reactie schrok, ben ik uitgevallen. T incident was enkel een van de vele druppels. Mijn werkgever heeft me goed ondersteunt door hulpverlening (psycholoog)in te schakelen om EMDR te krijgen (want acute stress stoornis) maar ook om te worden begeleid in mijn herstel. Daarnaast had ik in mijn privé leven ook t eea te verstouwen. Net voor t incident een huis gekocht (alleenstaande moeder) en mijn relatie liep op de klippen.
Voor t incident was ik altijd druk. Beetje overlevingstand. Ik voed mijn zoon grotendeels alleen op (er is wel goed contact met vader), ik werk daarnaast 32 uur en deed een opleiding.
Die opleiding heb ik nu stilgelegd. Eerst herstel en dan zien we verder.
T valt me op dat mijn omgeving (met name mijn ouders) in t begin liefde - en begripvol reageerden op t feit dat ik ziek was. Maar nu, zo'n 5 maand later vinden ze t volgens mij wel welletjes. Inmiddels ben ik weer wat meer aan t werk, ben verhuisd en heb in ieder geval die stress achter me gelaten. Met mijn psycholoog heb ik elke twee weken een gesprek. Daar ben ik vooral bezig hoe niet meer in die overlevingsstand te komen en meer bij mezelf stil te staan.
Nu was ik gisterenavond bij mijn ouders en kwam t gesprek uit op de opleiding. Wanneer ik die dacht af te gaan maken. Gewoon ff doorbijten, oppakken zodat ik t kan afronden. Ik schoot direct in de stress want die opleiding is nog even on hold. Ik probeerde dat uit te leggen maar kreeg aardig de deksel op mijn neus. Gemakzuchtig, ongedisciplineerd...dat werd er gezegd. Ik heb me groot gehouden en gevraagd of t gesprek hierover kon stoppen. Maar toch nog lieten mijn ouders weten dat ze na 5 maanden wel hadden verwacht dat ik weer "on track" was.
Ik kan urenlang uitleggen hoe t zit, alles uit de kast halen om te bewijzen dat ik echt druk bezig ben. Maar ze tonen weinig begrip / empathie. Vooral mijn moeder heeft een sterke mening en vind dat ik t vooral vooruit schuif en vermijd. Mijn vader heeft vooral kritiek over t feit dat ik tegenwoordig genoegen neem met "zo weinig" terwijl ik niet eens fulltime werk.
Vannacht weinig geslapen. Veel nagedacht over de woorden die zijn gezegd. Ik voel me verdrietig en niet gesteund. In mijn beleving ben ik druk bezig maar ik vind niet dat ik dat een ander hoef te bewijzen. Toch komen hun woorden en onbegrip hard aan en zou ik hier mee willen leren omgaan!
Hebben jullie enig idee!
Ik heb veel gehad aan adviezen op t viva forum en hoop nu ook wat tips en raad te krijgen voor t volgende;
Afgelopen december ben ik ziek thuis te komen zitten. Ik werk als verpleegkundige in de forensische psychiatrie en na een heftig incident waarbij ik van mijn eigen reactie schrok, ben ik uitgevallen. T incident was enkel een van de vele druppels. Mijn werkgever heeft me goed ondersteunt door hulpverlening (psycholoog)in te schakelen om EMDR te krijgen (want acute stress stoornis) maar ook om te worden begeleid in mijn herstel. Daarnaast had ik in mijn privé leven ook t eea te verstouwen. Net voor t incident een huis gekocht (alleenstaande moeder) en mijn relatie liep op de klippen.
Voor t incident was ik altijd druk. Beetje overlevingstand. Ik voed mijn zoon grotendeels alleen op (er is wel goed contact met vader), ik werk daarnaast 32 uur en deed een opleiding.
Die opleiding heb ik nu stilgelegd. Eerst herstel en dan zien we verder.
T valt me op dat mijn omgeving (met name mijn ouders) in t begin liefde - en begripvol reageerden op t feit dat ik ziek was. Maar nu, zo'n 5 maand later vinden ze t volgens mij wel welletjes. Inmiddels ben ik weer wat meer aan t werk, ben verhuisd en heb in ieder geval die stress achter me gelaten. Met mijn psycholoog heb ik elke twee weken een gesprek. Daar ben ik vooral bezig hoe niet meer in die overlevingsstand te komen en meer bij mezelf stil te staan.
Nu was ik gisterenavond bij mijn ouders en kwam t gesprek uit op de opleiding. Wanneer ik die dacht af te gaan maken. Gewoon ff doorbijten, oppakken zodat ik t kan afronden. Ik schoot direct in de stress want die opleiding is nog even on hold. Ik probeerde dat uit te leggen maar kreeg aardig de deksel op mijn neus. Gemakzuchtig, ongedisciplineerd...dat werd er gezegd. Ik heb me groot gehouden en gevraagd of t gesprek hierover kon stoppen. Maar toch nog lieten mijn ouders weten dat ze na 5 maanden wel hadden verwacht dat ik weer "on track" was.
Ik kan urenlang uitleggen hoe t zit, alles uit de kast halen om te bewijzen dat ik echt druk bezig ben. Maar ze tonen weinig begrip / empathie. Vooral mijn moeder heeft een sterke mening en vind dat ik t vooral vooruit schuif en vermijd. Mijn vader heeft vooral kritiek over t feit dat ik tegenwoordig genoegen neem met "zo weinig" terwijl ik niet eens fulltime werk.
Vannacht weinig geslapen. Veel nagedacht over de woorden die zijn gezegd. Ik voel me verdrietig en niet gesteund. In mijn beleving ben ik druk bezig maar ik vind niet dat ik dat een ander hoef te bewijzen. Toch komen hun woorden en onbegrip hard aan en zou ik hier mee willen leren omgaan!
Hebben jullie enig idee!
zondag 23 april 2017 om 08:50
Ik weet niet wat ik moet schrijven. Maar weet wel dat ik het erg naar vind voor je dat je ouders zo reageren. Sjonge, alsof het zo makkelijk is allemaal. Ik vind 32 uur werken en een gezin alleen Draaien, net verhuisd etc heel heftig!! En dan zo'n incident is de druppel die de emmer deed overlopen. Laat je niet opjagen door war anderen zeggen. Vertrouw op jezelf en neem je tijd.
zondag 23 april 2017 om 08:51
Oh wat vervelend!
Ik zou even wat afstand nemen van je ouders want ik vind hun denkwijze niet normaal. Werken als alleenstaande moeder is al loodzwaar. Zelf ook overspannen geweest en dat herstel duurt echt lang. Zie dit ook om me heen.
Praat hierover met je psycholoog. Ik vind dat je goed bezig bent!!
Ik zou even wat afstand nemen van je ouders want ik vind hun denkwijze niet normaal. Werken als alleenstaande moeder is al loodzwaar. Zelf ook overspannen geweest en dat herstel duurt echt lang. Zie dit ook om me heen.
Praat hierover met je psycholoog. Ik vind dat je goed bezig bent!!
zondag 23 april 2017 om 08:58
Je kunt niet anders doen dan jouw lichaam en geest tijd geven om te herstellen. Het is helaas geen kwestie van een knop omzetten. Zijn je ouders normaal wel empatisch? Het zou kunnen dat ze echt denken jou te helpen, door te pushen. Ze begrijpen waarschijnlijk niet dat jij juist langer uit de running zult zijn als je nu teveel hooi op je vork neemt. Misschien kun je een brief of email schrijven met hoe de burn out voor jou aanvoelt, met informatie over wat het inhoudt. Of misschien willen ze eens mee naar jouw huisarts of psycholoog. Een specialist kan ze vast wel laten inzien dat je op dit moment juist niet teveel belast moet worden. Sterkte!
zondag 23 april 2017 om 08:58
Oh dat zijn snelle reacties!
Ze betalen niet mijn opleiding. Dat doet mijn werk. Mijn moeder is met name bang dat ik t niet afrond en dan de opleiding moet betalen. Ze heeft er in iedergeval weinig vertrouwen in dat t goed komt.
Ze zijn altijd al veeleisend geweest. Overbeschermend en er voor willen waken dat ik in de problemen kom. Het komt ongetwijfeld uit een goed hart maar dit valt ff zo kut!
Ze betalen niet mijn opleiding. Dat doet mijn werk. Mijn moeder is met name bang dat ik t niet afrond en dan de opleiding moet betalen. Ze heeft er in iedergeval weinig vertrouwen in dat t goed komt.
Ze zijn altijd al veeleisend geweest. Overbeschermend en er voor willen waken dat ik in de problemen kom. Het komt ongetwijfeld uit een goed hart maar dit valt ff zo kut!
zondag 23 april 2017 om 09:00
zondag 23 april 2017 om 09:03
quote:Petite_max schreef op 23 april 2017 @ 09:01:
Mee naar hulpverlening willen ze niet. Absoluut niet. Mijn ouders kunnen weinig mee. Zelfreflectie kennen ze niet echt. Eigenlijk zijn zij een groter probleem dan mijn burn out op dit moment!zij zijn natuurlijk niet jouw probleem, hoe jij met hem omgaat en de invloed die jij hen laat hebben op jouw leven dat is jouw probleem
Mee naar hulpverlening willen ze niet. Absoluut niet. Mijn ouders kunnen weinig mee. Zelfreflectie kennen ze niet echt. Eigenlijk zijn zij een groter probleem dan mijn burn out op dit moment!zij zijn natuurlijk niet jouw probleem, hoe jij met hem omgaat en de invloed die jij hen laat hebben op jouw leven dat is jouw probleem
zondag 23 april 2017 om 09:03
Zou me niks verbazen als je opvoeding ook mee heeft gespeeld bij het feit dat je nu niet weet waar je grenzen liggen en dus altijd maar door bent gehold zonder bij jezelf stil te staan.
Je ouders zijn blijkbaar nu niet de mensen die je begrijpen en waar je steun bij zult vinden. Je doet het fantastisch als ik het zo leest, werkt aan je herstel en houdt goed in de gaten waar je wel en niet aan toe bent. Ik ben ook overspannen geweest en dat kostte me uiteindelijk zelfs een paar jaar en een carrière switch. Het duurde veeeeeel langer dan ik had verwacht.
Je ouders zijn blijkbaar nu niet de mensen die je begrijpen en waar je steun bij zult vinden. Je doet het fantastisch als ik het zo leest, werkt aan je herstel en houdt goed in de gaten waar je wel en niet aan toe bent. Ik ben ook overspannen geweest en dat kostte me uiteindelijk zelfs een paar jaar en een carrière switch. Het duurde veeeeeel langer dan ik had verwacht.
zondag 23 april 2017 om 09:04
Jemig het had mijn moeder kunnen zijn. Het is heel verdrietig dat jouw ouders jou niet willen steunen.
Heb je ook tegen ze gezegd dat hun gedrag jou pijn doet? Soms helpt het om je heel kwetsbaar op te stellen.
Zou je het tijdens jouw therapie hierover kunnen hebben? Misschien hebben zij wat handvaten om hiermee om te kunnen gaan.
Het blijft sowieso pijnlijk. Je verdient een knuffel . Je bent zo hard bezig aan jouw herstel!
Heb je ook tegen ze gezegd dat hun gedrag jou pijn doet? Soms helpt het om je heel kwetsbaar op te stellen.
Zou je het tijdens jouw therapie hierover kunnen hebben? Misschien hebben zij wat handvaten om hiermee om te kunnen gaan.
Het blijft sowieso pijnlijk. Je verdient een knuffel . Je bent zo hard bezig aan jouw herstel!
Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan
zondag 23 april 2017 om 09:05
Het gesprek ging ook als volgt ongeveer;
"Je zult t niet leuk vinden dat ik er over begin maar ik doe t toch" en dan zo'n misplaatste glimlach
"Denk je nog aan je opleiding"
Stress, paniek, chaos in mijn hoofd. Ik merkte vrijwel direct dat mijn eerste reactie was dat ik wel zou kunnen schreeuwen, maar dat heeft geen zin. Daarom heb ik net geantwoord en uiteindelijk gevraagd om te gesprek hierover te stoppen omdat t stress oplevert. "Maar ja, je moet t wel afmaken"
"Je zult t niet leuk vinden dat ik er over begin maar ik doe t toch" en dan zo'n misplaatste glimlach
"Denk je nog aan je opleiding"
Stress, paniek, chaos in mijn hoofd. Ik merkte vrijwel direct dat mijn eerste reactie was dat ik wel zou kunnen schreeuwen, maar dat heeft geen zin. Daarom heb ik net geantwoord en uiteindelijk gevraagd om te gesprek hierover te stoppen omdat t stress oplevert. "Maar ja, je moet t wel afmaken"
zondag 23 april 2017 om 09:07
Mensen zien hun kinderen als een reflectie van zichzelf, ik denk dat ze idd denken aan anderen die een mening hebben over het feit dat je nu niet werkt. Ze schamen zich voor je, in de zin dat ze aan anderen willen vertellen dat je weer helemaal okee bent.
Ik zou erg gekwetst zijn. Als je ouders niet empatisch zijn, denk ik niet dat het veel zin heeft het nog meer uit te gaan leggen. Ik denk dat ik zou zeggen, dat ik voorlopig niet meer met ze wilde praten over werk/ziekte. Als ze erover beginnen, zeg je, pa, ma, even niet. Vraag/zeg het me over een paar maanden maar, nu wil ik er niet over praten. Misschien wordt het ze dan iets duidelijker dat ze je kwetsen, al betwijfel ik het, maar dan heb je iig even pauze van het gezeik. Sterkte.
Ik zou erg gekwetst zijn. Als je ouders niet empatisch zijn, denk ik niet dat het veel zin heeft het nog meer uit te gaan leggen. Ik denk dat ik zou zeggen, dat ik voorlopig niet meer met ze wilde praten over werk/ziekte. Als ze erover beginnen, zeg je, pa, ma, even niet. Vraag/zeg het me over een paar maanden maar, nu wil ik er niet over praten. Misschien wordt het ze dan iets duidelijker dat ze je kwetsen, al betwijfel ik het, maar dan heb je iig even pauze van het gezeik. Sterkte.
zondag 23 april 2017 om 09:08
Pff, je hebt in korte tijd een aantal gebeurtenissen meegemaakt die als de meest stressvolle zaken in een mensenleven worden gezien. Relatie beëindigen, verhuizen, incident op je werk. Ik vind het ontzettend knap dat je je huishouden draaiende houdt, er bent voor je zoon en ook nog werkt. Dat is al meer dan veel mensen kunnen in jouw situatie. Die opleiding is een zaak tussen je werkgever en jou, als zij het goed vinden dat je daar even mee wacht hebben je ouders er niets over te vertellen. Ik zou dit echt van je af laten glijden want dit commentaar slaat nergens op. Beterschap!
zondag 23 april 2017 om 09:09
Meds, je hebt enorm gelijk! Maar hoe kan ik dit veranderen?
@hangmat, ook jij hebt gelijk. Mijn moeder is enorm dominant en mijn vader is gewoon...nou ja, dichterbij god kom je niet. Geen narcist maar hij heeft wel een mening en kan heel erg boos worden als ik tegen spreek. Ze dulden nog altijd geen tegenspraak van "hun kind". Zodra ik wel tegengas geef, vervalt mijn moeder in een mokkend kind ("maar dan doe ik ook helemaal niets meer") en negeert mijn vader me gerust een paar weken.
@hangmat, ook jij hebt gelijk. Mijn moeder is enorm dominant en mijn vader is gewoon...nou ja, dichterbij god kom je niet. Geen narcist maar hij heeft wel een mening en kan heel erg boos worden als ik tegen spreek. Ze dulden nog altijd geen tegenspraak van "hun kind". Zodra ik wel tegengas geef, vervalt mijn moeder in een mokkend kind ("maar dan doe ik ook helemaal niets meer") en negeert mijn vader me gerust een paar weken.
zondag 23 april 2017 om 09:10
Pff o nou, dan zou ik een keer goed boos worden, wat een dwingelanderij. Nee pa, daar gaan we het dus niet over hebben. Dat wil ik niet want jullie tonen heel erg weinig begrip en dat doet me echt pijn. Zoiets. Bah, als mensen op zo'n manier een onderwerp aansnijden. Heel dominant. Ik zou even in opstand komen.
zondag 23 april 2017 om 09:12
Ik ben ook altijd van het niet lullen maar poetsen maar dat gaat niet altijd op natuurlijk. Je hebt er niks aan door je ziekteherstel te bespoedigen. Dit is nu eenmaal niet in 5 maanden ontstaan dus ook niet zomaar hersteld.
Je ouders zijn weinig empathisch. Is het een idee om een brief te schrijven met daarin je gevoelens. Wat het met je doet als ze zo met je omgaan? In een gesprek zijn ze verbaal te sterk. In een brief kunnen ze je niet tegenspreken.
Sterkte meid!
Je ouders zijn weinig empathisch. Is het een idee om een brief te schrijven met daarin je gevoelens. Wat het met je doet als ze zo met je omgaan? In een gesprek zijn ze verbaal te sterk. In een brief kunnen ze je niet tegenspreken.
Sterkte meid!
