Psyche
alle pijlers
Mag ik even mijn hart luchten...
zondag 14 februari 2010 om 01:56
Het is zondagochtend heeeeel vroeg 14 februari.
Ik mis mijn vader... Misschien heb ik 1 wijntje teveel op, maar de hele dag hakt het er al in als een onomkeerbare bijl..
Mijn vader is bijna een jaar terug toch nog plotseling gestorven aan de gevolgen van suikerziekte. Hij is maar 53 jaar geworden.
De scene in het ziekenhuis was verschrikkelijk, bijna mensonterend. Ondanks dat we wisten dat hij niet oud zou worden, kwam het als een mokerslag aan.
Ik ben het oudste kind thuis. Dus om die reden (en wellicht omdat ik het meest organisatorisch aangelegd ben) kwam de hele begrafenis en andere aanverwante dingen op mijn schouders terecht. En dat leidde mijn aandacht goed af. Het leidde mijn aandacht heerlijk af. Alles werd geregeld. Wel allemaal in goed overleg. De uitvaart van onze vader was prachtig. Precies zoals we het allemaal gewild hadden en vooral zoals mijn papa het gewild zou hebben. Alle vier zijn kinderen deden een prachtig woordje! Zo sterk met z'n allen.
In de maanden erna brak de een na de ander. We kunnen niet meer zeiden ze. (Met moeders ging het inmiddels ook allang niet meer goed...) Ik had eigenlijk nergens last van. Leefde het onbezorgde leventje dat ik altijd leefde.. Tuurlijk had ik mijn huilmomenten...
Maar nu, bijna een jaar later... Ik heb het niet meer. Ik mis mijn vader zo erg. Mijn soulmate, de man die precies dezelfde humor had als ik. Ik mis hem zo. Ik wil hem zo graag terug. Het vreet me gewoon van binnen op. Kan alleen maar huilen en weet van ellende gewoon eventjes echt niet meer wat ik met mezelf aan moet. Mijn mooie, lieve papa ik ga hem gewoon nooit meer zien of horen en dat besef komt opeens zo hard binnen. Die hoge muur is zo hard afgebrokkeld.
Weet ook niet wat ik hier mee wil, maar even van me afschrijven doet altijd goed!
Ik mis mijn vader... Misschien heb ik 1 wijntje teveel op, maar de hele dag hakt het er al in als een onomkeerbare bijl..
Mijn vader is bijna een jaar terug toch nog plotseling gestorven aan de gevolgen van suikerziekte. Hij is maar 53 jaar geworden.
De scene in het ziekenhuis was verschrikkelijk, bijna mensonterend. Ondanks dat we wisten dat hij niet oud zou worden, kwam het als een mokerslag aan.
Ik ben het oudste kind thuis. Dus om die reden (en wellicht omdat ik het meest organisatorisch aangelegd ben) kwam de hele begrafenis en andere aanverwante dingen op mijn schouders terecht. En dat leidde mijn aandacht goed af. Het leidde mijn aandacht heerlijk af. Alles werd geregeld. Wel allemaal in goed overleg. De uitvaart van onze vader was prachtig. Precies zoals we het allemaal gewild hadden en vooral zoals mijn papa het gewild zou hebben. Alle vier zijn kinderen deden een prachtig woordje! Zo sterk met z'n allen.
In de maanden erna brak de een na de ander. We kunnen niet meer zeiden ze. (Met moeders ging het inmiddels ook allang niet meer goed...) Ik had eigenlijk nergens last van. Leefde het onbezorgde leventje dat ik altijd leefde.. Tuurlijk had ik mijn huilmomenten...
Maar nu, bijna een jaar later... Ik heb het niet meer. Ik mis mijn vader zo erg. Mijn soulmate, de man die precies dezelfde humor had als ik. Ik mis hem zo. Ik wil hem zo graag terug. Het vreet me gewoon van binnen op. Kan alleen maar huilen en weet van ellende gewoon eventjes echt niet meer wat ik met mezelf aan moet. Mijn mooie, lieve papa ik ga hem gewoon nooit meer zien of horen en dat besef komt opeens zo hard binnen. Die hoge muur is zo hard afgebrokkeld.
Weet ook niet wat ik hier mee wil, maar even van me afschrijven doet altijd goed!
zondag 14 februari 2010 om 02:24
zondag 14 februari 2010 om 02:34
Marielle, dit is helemaal geen gezever hoor! Stort je hart maar lekker uit. Hier, maar hopelijk ook bij broers/zussen/vrienden (partner?) Helemaal niet gek dat het besef nu pas binnen komt. Het idee dat je lieve vader (wat schrijf je trouwens liefdevol over hem) nooit meer terug komt, heeft gewoon tijd nodig gehad. Maar wat zal het een pijn doen nu, dat spreekt uit alles wat je zegt. Ik hoop dat je iemand hebt die je vast wilt houden en bij ie je zo veel kan huilen als je wilt.
zondag 14 februari 2010 om 08:24
Pfffft. Gister toch maar naar bed gegaan. Vanochtend spijt dat ik dit topic geopend had. Maar nu lees ik het terug en moet ik weer zo huilen. Ik heb dus niet iemand tegen wie ik dit allemaal kan vertellen. Mijn man weet totaal niet hoe hij met de situatie om moet gaan. Hij kan het gewoon niet. Dat weet ik en daar heb ik vrede mee, maar ik wil er zo graag een keer over praten. Mijn moeder en broers en zusje kunnen het nog steeds niet aan. Bovendien wil ik voor hen altijd sterk zijn of sterk overkomen. Die komen juist hun hart bij mij luchten. Of praten er juist helemaal niet over.
Ben bang dat vrienden denken daar heb je haar weer met haar verdriet. 2009 was nogal een behoorlijk heftig jaar.
Misschien moet ik gewoon maar eens naar iemand toe om te praten, gewoon om mijn hart te luchten. Al helpt dit ook al wel lekker. Maar ach, met praten krijg ik hem evengoed niet terug.
Ik zou er (bijna) alles voor over hebben om nog even een kwartiertje met hem te praten.
En natuurlijk praat ik liefdevol over mijn vader! Ik had namelijk de allerleukste, liefste papa van de wereld. En ik ben er trots op dat ik zijn dochter ben!
Ben bang dat vrienden denken daar heb je haar weer met haar verdriet. 2009 was nogal een behoorlijk heftig jaar.
Misschien moet ik gewoon maar eens naar iemand toe om te praten, gewoon om mijn hart te luchten. Al helpt dit ook al wel lekker. Maar ach, met praten krijg ik hem evengoed niet terug.
Ik zou er (bijna) alles voor over hebben om nog even een kwartiertje met hem te praten.
En natuurlijk praat ik liefdevol over mijn vader! Ik had namelijk de allerleukste, liefste papa van de wereld. En ik ben er trots op dat ik zijn dochter ben!
zondag 14 februari 2010 om 08:43
Lucht je hart, praat, huil, schreeuw...... Laat al je opgekropte verdriet er maar uitkomen.
Jammer dat je bij niemand terecht kunt, maar hier zullen veel lotgenoten zich melden, je aanhoren en je troosten.
Je hebt alles een jaar lang opgekropt en dat heeft ook zo'n tijd nodig om eruit te komen en te slijten. En ook al geloof je er nu niets van, deze periode heb je nodig om alles te verwerken. De een begint gelijk met rouwen en jij moest/wilde eerst sterk zijn. Nu is het jou beurt om te rouwen, laat het maar toe. En echt, ooit gaat het beter.
dikke knuffel
Jammer dat je bij niemand terecht kunt, maar hier zullen veel lotgenoten zich melden, je aanhoren en je troosten.
Je hebt alles een jaar lang opgekropt en dat heeft ook zo'n tijd nodig om eruit te komen en te slijten. En ook al geloof je er nu niets van, deze periode heb je nodig om alles te verwerken. De een begint gelijk met rouwen en jij moest/wilde eerst sterk zijn. Nu is het jou beurt om te rouwen, laat het maar toe. En echt, ooit gaat het beter.
dikke knuffel
zondag 14 februari 2010 om 09:25
Logisch dat je nog hartstikke verdrietig bent! En je hoeft je echt niet groot te houden tegenover je familie hoor. Jij wil iedereen graag troosten maar zij willen jou net zo graag troosten. En als dat niet kan omdat iedereen zit te janken dan geeft dat ook helemaal niet. Samen huilen lucht nog veel meer op dan in je eentje huilen! Dus als 1 van je zussen/broers weer belt of langs komt en troost zoekt huil je gewoon net zo hard mee. Dat is ook troost. Voor jou en voor die ander.
En misschien kan je jouw man vertellen hoe je graag getroost zou willen worden. Moet hij je vasthouden? Thee voor je zetten? Je aansporen om een stuk te gaan wandelen? Een cd'tje voor je branden? Je met rust laten? Het bad vol laten lopen voor je? Foto's zoeken van je vader en er samen naar kijken? Veel mensen weten gewoon echt niet wat ze moeten doen als iemand verdrietig is en vinden het juist fijn als je ze zegt wat je graag wil.
En misschien kan je jouw man vertellen hoe je graag getroost zou willen worden. Moet hij je vasthouden? Thee voor je zetten? Je aansporen om een stuk te gaan wandelen? Een cd'tje voor je branden? Je met rust laten? Het bad vol laten lopen voor je? Foto's zoeken van je vader en er samen naar kijken? Veel mensen weten gewoon echt niet wat ze moeten doen als iemand verdrietig is en vinden het juist fijn als je ze zegt wat je graag wil.
zondag 14 februari 2010 om 09:54
Niks raars aan hoor, meestal komt echte rouw en gemis pas na jaren, als niemand er meer naar vraagt en je je nauwelijks herinnert hoe lang of kort geleden het is/voelt. En hoe sterker jij moest zijn hoe langer dat zich uitstelt. Een vorm van aandacht voor jou is daarom best een goede stap, kan gesprekken zijn maar ook een massGe reeks of vakantie om de ruimte te maken voor gevoelens van jou voor papa. Of een speciale plek/ reis opzoeken die paste bij jullie relatie en overeenkomsten. Het gaat er toch om dat jij er mag zijn in je leven en hij dus zeker ook want hij is je pa en zonde dat weg te moeten stoppen: zeker gezien ik begrijp dat jullie samen een bijzonder koppel waren.
Het is heel goed mogelijk ook na iemands dood een speciale binding te voelen. Sommige mensen zullen dit begrijpen/herkennen en met hen kan je er misschien nog heel goed over praten, kwestie van beetje uitvogelen maar geloof me er zijn altijd wel bijzondere/lieve mensen te vinden, die je zullen begrijpen maar beginnen met zelf delen dat is wel de start.
Dus harstikke goed dat je dit forum geopend hebt, nu in het vervolg wens ik je toe dat je er geen drank bij nodig hebt
Het is heel goed mogelijk ook na iemands dood een speciale binding te voelen. Sommige mensen zullen dit begrijpen/herkennen en met hen kan je er misschien nog heel goed over praten, kwestie van beetje uitvogelen maar geloof me er zijn altijd wel bijzondere/lieve mensen te vinden, die je zullen begrijpen maar beginnen met zelf delen dat is wel de start.
Dus harstikke goed dat je dit forum geopend hebt, nu in het vervolg wens ik je toe dat je er geen drank bij nodig hebt
zondag 14 februari 2010 om 11:18
Marielle, kom op Overig kijken bij " ik ben mijn mama kwijt".
Gaat ook over papa's.
Wij zijn daar met een stel die onlangs of niet helemaal onlangs op brute wijze onze mama en papa zijn verloren.
Je zult herkenning en steun vinden.
Wees welkom!
Gaat ook over papa's.
Wij zijn daar met een stel die onlangs of niet helemaal onlangs op brute wijze onze mama en papa zijn verloren.
Je zult herkenning en steun vinden.
Wees welkom!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zondag 14 februari 2010 om 11:26
tja, het klinkt misschien gek, maar gun jezelf deze periode. Ook jij mag (en wellicht moet) verdriet hebben en dit kunnen uiten.
Praat erover, ook tegen mensen die het moeilijk vinden om terug te praten, het gaat erom dat je praat.
Probeer niet 'sterk' te blijven voor je broers/zusjes/moeder; verwerk het samen
Sterkte!
Praat erover, ook tegen mensen die het moeilijk vinden om terug te praten, het gaat erom dat je praat.
Probeer niet 'sterk' te blijven voor je broers/zusjes/moeder; verwerk het samen
Sterkte!
zondag 14 februari 2010 om 12:32
Hey Mariëlle,
3 jaar geleden heb ik mijn vader ook verloren. Hij was 52 jaar. Het eerste jaar naar zijn dood wil ik echt nooit meer over doen. Ik begrijp dus heel goed welk verdriet en welke pijn je voelt. Mijn man is vaak van huis door zijn werk, dus samen het verdriet doormaken lukt bij ons ook niet. Ik heb wel veel aan mijn zus gehad. Ook aan mijn moeder, maar die zat zo erg met haar eigen verdriet dat het soms moeilijk was/is om er me haar over te praten. Mijn zus en ik kunnen heel goed met elkaar opschieten, ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar als dat ook voor jou geldt zou ik toch met (een van) je broers en zus erover praten. Zij zijn ook hun vader kwijt en weten als geen ander wat jij voelt. Met hun kun je herinneringen delen, verhalen delen en dezelfde gevoelens delen. Je hoeft niet sterk te zijn, sterker nog; misschien helpt het hun ook nog wel als jij laat zien hoe diep jouw verdriet zit. Je verliest er niks mee als je het aangeeft, echt niet.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik weet hoe moeilijk het is.
Liefs!
3 jaar geleden heb ik mijn vader ook verloren. Hij was 52 jaar. Het eerste jaar naar zijn dood wil ik echt nooit meer over doen. Ik begrijp dus heel goed welk verdriet en welke pijn je voelt. Mijn man is vaak van huis door zijn werk, dus samen het verdriet doormaken lukt bij ons ook niet. Ik heb wel veel aan mijn zus gehad. Ook aan mijn moeder, maar die zat zo erg met haar eigen verdriet dat het soms moeilijk was/is om er me haar over te praten. Mijn zus en ik kunnen heel goed met elkaar opschieten, ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar als dat ook voor jou geldt zou ik toch met (een van) je broers en zus erover praten. Zij zijn ook hun vader kwijt en weten als geen ander wat jij voelt. Met hun kun je herinneringen delen, verhalen delen en dezelfde gevoelens delen. Je hoeft niet sterk te zijn, sterker nog; misschien helpt het hun ook nog wel als jij laat zien hoe diep jouw verdriet zit. Je verliest er niks mee als je het aangeeft, echt niet.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want ik weet hoe moeilijk het is.
Liefs!
maandag 15 februari 2010 om 11:20
ach lieverd, nu zie ik je bericht pas. Wat kunnen verdriet en gemis toch gemeen en genadeloos hard ineens weer voor de deur staan he?! Juist die onbewaakte momenten, dat zijn de momenten die je hart kunnen verscheuren.
Denk niet dat met je "je groothouden" je sterke kant laat zien mop, je bent pas sterk als je ook je gevoel durft te tonen.
Denk niet dat met je "je groothouden" je sterke kant laat zien mop, je bent pas sterk als je ook je gevoel durft te tonen.
maandag 15 februari 2010 om 11:48
Ik moet stiekem alweer lachen omdat ik hier het advies krijg om me niet in de drank te storten. Dat doe ik namelijk ook echt niet hoor.
Lieve reacties van jullie allemaal.
Vandaag gaat het alweer beter. Het zijn vaak van die kleine dingetjes die het verdriet weer aanzwengelen. Zal vanavond eens proberen om er met mijn lief over te praten. Via mijn werk heb ik aangeboden gekregen om met iemand te praten die er veel verstand van heeft. Ga dat toch ook maar doen.
Jullie zijn lief!
Lieve reacties van jullie allemaal.
Vandaag gaat het alweer beter. Het zijn vaak van die kleine dingetjes die het verdriet weer aanzwengelen. Zal vanavond eens proberen om er met mijn lief over te praten. Via mijn werk heb ik aangeboden gekregen om met iemand te praten die er veel verstand van heeft. Ga dat toch ook maar doen.
Jullie zijn lief!
