Psyche
alle pijlers
mag ik hier even uithuilen
dinsdag 9 februari 2010 om 22:07
Hallo allemaal
Ik voel me zo verdrietig vandaag....
Net te horen gekregen dat mijn zus zwanger is, mn nicht bevallen is en een vriendin is bezig zwanger te worden. Ik ben natuurlijk hartstikke blij voor ze en gun het ze van harte.
De tranen stromen echter al de hele avond over mn wangen. Vorig jaar heb ik een miskraam gehad en niet lang daarna liep mijn relatie op de klippen. Woon inmiddels weer op mezelf. De ene dag gaat het goed en denk ik dat het beter is zo....(ik heb de relatie zelf verbroken vanwege twijfels) het andere moment weet ik echt niet meer waar ik mee bezig ben en voel ik me zo verdietig. Ik mis ex ook nog steeds....
Ik weet niet wat ik met dit berichtje wil...ik voel me gewoon zo verloren vandaag.
Ik voel me zo verdrietig vandaag....
Net te horen gekregen dat mijn zus zwanger is, mn nicht bevallen is en een vriendin is bezig zwanger te worden. Ik ben natuurlijk hartstikke blij voor ze en gun het ze van harte.
De tranen stromen echter al de hele avond over mn wangen. Vorig jaar heb ik een miskraam gehad en niet lang daarna liep mijn relatie op de klippen. Woon inmiddels weer op mezelf. De ene dag gaat het goed en denk ik dat het beter is zo....(ik heb de relatie zelf verbroken vanwege twijfels) het andere moment weet ik echt niet meer waar ik mee bezig ben en voel ik me zo verdietig. Ik mis ex ook nog steeds....
Ik weet niet wat ik met dit berichtje wil...ik voel me gewoon zo verloren vandaag.
woensdag 10 februari 2010 om 07:17
Effeniet, voel je je nu wat beter dan gisteren? Terwijl ik dit topic lees, vraag ik me af of je op andere momenten wél je verdriet met je zus en vriendin deelt. Juist als zij er uit zichzelf al zo naar vragen en je dus weet dat zij begrijpen dat jij het niet makkelijk vindt, is het helemaal niet erg om hun te laten merken dat je dubbele gevoelens hebt en soms ook verdrietig bent. ANders blijf je er ook maar zo alleen voor staan!
woensdag 10 februari 2010 om 08:25
woensdag 10 februari 2010 om 09:10
Hoi meiden,
Ik kon vannacht weer eens niet slapen dus heb maar een slaappil genomen...Nu zit ik goed duf op mn werk met dikke ogen van het huilen.
Wat betreft eerlijk zeggen dat ik al dat baby nieuws moeilijk vind: het probleem is een beetje dat ik de laatste vijf maanden constant in tranen ben geweest bij al mn vrienden en familie, omdat ik het zo zwaar had. Ik wil nu zo graag laten zien dat ik sterk genoeg ben om weer door te gaan en ben ook eigenlijk wel klaar met al dat gehuil en me ellendig voelen....Ik wil niet dat ze denken "goh, is ze er nu nog niet overheen" ....Je moet jezelf ook weer op kunnen pakken toch?
Ik kon vannacht weer eens niet slapen dus heb maar een slaappil genomen...Nu zit ik goed duf op mn werk met dikke ogen van het huilen.
Wat betreft eerlijk zeggen dat ik al dat baby nieuws moeilijk vind: het probleem is een beetje dat ik de laatste vijf maanden constant in tranen ben geweest bij al mn vrienden en familie, omdat ik het zo zwaar had. Ik wil nu zo graag laten zien dat ik sterk genoeg ben om weer door te gaan en ben ook eigenlijk wel klaar met al dat gehuil en me ellendig voelen....Ik wil niet dat ze denken "goh, is ze er nu nog niet overheen" ....Je moet jezelf ook weer op kunnen pakken toch?
woensdag 10 februari 2010 om 09:19
Lieverd, natuurlijk mag je hier uithuilen. Ik kan me voorstellen dat je je zo rot voelt. Maar ik denk ook dat je je niet zo sterk hoeft te houden tegenover je zus en vriendin. Je mag best zeggen dat je heel blij bent voor hen, maar dat je het er wel heel moeilijk mee hebt. Dan kun je erover praten en kunnen ze ook rekening met je houden. Heel veel sterkte en ik hoop dat je je snel wat beter voelt
woensdag 10 februari 2010 om 09:22
quote:effeniet schreef op 10 februari 2010 @ 09:10:
Hoi meiden,
Ik kon vannacht weer eens niet slapen dus heb maar een slaappil genomen...Nu zit ik goed duf op mn werk met dikke ogen van het huilen.
Wat betreft eerlijk zeggen dat ik al dat baby nieuws moeilijk vind: het probleem is een beetje dat ik de laatste vijf maanden constant in tranen ben geweest bij al mn vrienden en familie, omdat ik het zo zwaar had. Ik wil nu zo graag laten zien dat ik sterk genoeg ben om weer door te gaan en ben ook eigenlijk wel klaar met al dat gehuil en me ellendig voelen....Ik wil niet dat ze denken "goh, is ze er nu nog niet overheen" ....Je moet jezelf ook weer op kunnen pakken toch?
Dit had ik niet gelezen.....
Ik heb geen ervaring met psychologen, maar is het geen goed idee om eens met zo iemand te gaan praten? Als je je al maanden zo rot voelt dat je steeds in tranen bent, lijkt me dat niet goed. Misschien kun je daardoor weer wat positiever denken en lukt het je weer te genieten van dingen.
Hoi meiden,
Ik kon vannacht weer eens niet slapen dus heb maar een slaappil genomen...Nu zit ik goed duf op mn werk met dikke ogen van het huilen.
Wat betreft eerlijk zeggen dat ik al dat baby nieuws moeilijk vind: het probleem is een beetje dat ik de laatste vijf maanden constant in tranen ben geweest bij al mn vrienden en familie, omdat ik het zo zwaar had. Ik wil nu zo graag laten zien dat ik sterk genoeg ben om weer door te gaan en ben ook eigenlijk wel klaar met al dat gehuil en me ellendig voelen....Ik wil niet dat ze denken "goh, is ze er nu nog niet overheen" ....Je moet jezelf ook weer op kunnen pakken toch?
Dit had ik niet gelezen.....
Ik heb geen ervaring met psychologen, maar is het geen goed idee om eens met zo iemand te gaan praten? Als je je al maanden zo rot voelt dat je steeds in tranen bent, lijkt me dat niet goed. Misschien kun je daardoor weer wat positiever denken en lukt het je weer te genieten van dingen.
woensdag 10 februari 2010 om 10:04
Hoi Flip,
Ik heb wel ervaring met psychologen en denkt niet dat dat voor mij de oplossing is.....Vaak bereikten ze bij mij juist wat ik al te veel deed: piekeren! Door er nog meer over te praten ging ik alleen maar nog meer nadenken, volgens mij werkt het bij mij beter mn aandacht te richten op dingen die wél goed gaan en leuke dingen te ondernemen, maar soms valt dat niet mee...
Gelukkig ga ik over een week op vakantie! Das toch iets leuks om naar uit te kijken, misschien moet ik daar maar even mn aandacht op richten.
Trouwens, hoewel ik weet dat 30 jaar echt nog niet zo oud is, ben ik soms echt bang dat t gezinsgeluk er voor mij niet meer in zit....hebben jullie dat ook wel eens, die angst dat je nooit meer iemand tegen gaat komen? Of dat je misschien wel weer iemand tegen komt waar je wat voor voelt maar dat het dan op andere punten misloopt?
Ik heb wel ervaring met psychologen en denkt niet dat dat voor mij de oplossing is.....Vaak bereikten ze bij mij juist wat ik al te veel deed: piekeren! Door er nog meer over te praten ging ik alleen maar nog meer nadenken, volgens mij werkt het bij mij beter mn aandacht te richten op dingen die wél goed gaan en leuke dingen te ondernemen, maar soms valt dat niet mee...
Gelukkig ga ik over een week op vakantie! Das toch iets leuks om naar uit te kijken, misschien moet ik daar maar even mn aandacht op richten.
Trouwens, hoewel ik weet dat 30 jaar echt nog niet zo oud is, ben ik soms echt bang dat t gezinsgeluk er voor mij niet meer in zit....hebben jullie dat ook wel eens, die angst dat je nooit meer iemand tegen gaat komen? Of dat je misschien wel weer iemand tegen komt waar je wat voor voelt maar dat het dan op andere punten misloopt?
woensdag 10 februari 2010 om 11:01
Effeniet, hoe lang heb je bij psychologen gelopen? Want het is wel: je moet eerst door het dal om bij de berg en uiteindelijk de top te komen. MAW: negatieve gevoelens moet je eerst verwerken, voordat het beter zal gaan. Het wegstoppen lost uiteindelijk niks op.
Heb zelf geen ervaring, maar een aantal mensen om mij heen wel en zij zeggen allemaal dat het een stuk of 7-10 sessies pas iets beter gaat. Daarvoor voelen ze zich alleen maar slecht.
Ik heb een partner maar tuurlijk heb ik daarvoor wel eens gedacht dat ik nooit iemand zou vinden. Punt is dat dat ook niet het einde van de wereld is. Life goes on. Je kunt beter het beste maken van wat je wel hebt. Daarbij: de enige zekerheid die je altijd hebt, de enige persoon waar je altijd van op aan kunt, dat ben je zelf.
Heb zelf geen ervaring, maar een aantal mensen om mij heen wel en zij zeggen allemaal dat het een stuk of 7-10 sessies pas iets beter gaat. Daarvoor voelen ze zich alleen maar slecht.
Ik heb een partner maar tuurlijk heb ik daarvoor wel eens gedacht dat ik nooit iemand zou vinden. Punt is dat dat ook niet het einde van de wereld is. Life goes on. Je kunt beter het beste maken van wat je wel hebt. Daarbij: de enige zekerheid die je altijd hebt, de enige persoon waar je altijd van op aan kunt, dat ben je zelf.
woensdag 10 februari 2010 om 17:57
quote:effeniet schreef op 10 februari 2010 @ 10:04:
Trouwens, hoewel ik weet dat 30 jaar echt nog niet zo oud is, ben ik soms echt bang dat t gezinsgeluk er voor mij niet meer in zit....hebben jullie dat ook wel eens, die angst dat je nooit meer iemand tegen gaat komen? Of dat je misschien wel weer iemand tegen komt waar je wat voor voelt maar dat het dan op andere punten misloopt?
Volgende week ga ik high teaen met een vriendin. Precies 2 jaar geleden hebben we dat ook gedaan. Gisteren vroeg ze aan de telefoon 'weet je nog waar we het toen over hadden?' Nou en of...
Ik, toen 31, begon op dat moment nét op te krabbelen van een verbroken relatie. Woonde al 5 maanden bij mijn ouders, had net mijn eigen huis gekocht maar moest nog 4 maanden bij mijn ouders blijven wonen. Vriendin was zwanger van de eerste en ik was eigenlijk zó jaloers, maar er inmiddels ook al van overtuigd dat ik de rest van mijn leven wel alleen zou blijven, ik had het wel gehad met relaties...
Zij is een maand geleden van de tweede bevallen. Ik heb mijn huis inmiddels al weer te koop staan omdat ik ben ingetrokken bij mijn verloofde, volgende maand trouwen we. En ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat we (als het allemaal lukt) ergens volgend jaar een kleintje hebben rondlopen.
Je kunt het nu niet geloven, dus eigenlijk schrijf ik dit voor niks. Ik werd namelijk DOODmoe van mensen die tegen me zeiden dat 30 helemaal niet oud was, dat alles zo maar kan veranderen, dat je het nooit weet.
Wat mij toen geholpen heeft is heeeeeel erg kijken naar hoe ik mijn leven in mijn eentje in kon richten op een manier dat ík er gelukkig van werd én dat ik me kon voorstellen het jaren vol te houden. Op het moment dat ik dat helemaal voor elkaar had, kwam er een man om de hoek kijken die alles weer door elkaar gooide, maar dan positief!
Trouwens, hoewel ik weet dat 30 jaar echt nog niet zo oud is, ben ik soms echt bang dat t gezinsgeluk er voor mij niet meer in zit....hebben jullie dat ook wel eens, die angst dat je nooit meer iemand tegen gaat komen? Of dat je misschien wel weer iemand tegen komt waar je wat voor voelt maar dat het dan op andere punten misloopt?
Volgende week ga ik high teaen met een vriendin. Precies 2 jaar geleden hebben we dat ook gedaan. Gisteren vroeg ze aan de telefoon 'weet je nog waar we het toen over hadden?' Nou en of...
Ik, toen 31, begon op dat moment nét op te krabbelen van een verbroken relatie. Woonde al 5 maanden bij mijn ouders, had net mijn eigen huis gekocht maar moest nog 4 maanden bij mijn ouders blijven wonen. Vriendin was zwanger van de eerste en ik was eigenlijk zó jaloers, maar er inmiddels ook al van overtuigd dat ik de rest van mijn leven wel alleen zou blijven, ik had het wel gehad met relaties...
Zij is een maand geleden van de tweede bevallen. Ik heb mijn huis inmiddels al weer te koop staan omdat ik ben ingetrokken bij mijn verloofde, volgende maand trouwen we. En ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat we (als het allemaal lukt) ergens volgend jaar een kleintje hebben rondlopen.
Je kunt het nu niet geloven, dus eigenlijk schrijf ik dit voor niks. Ik werd namelijk DOODmoe van mensen die tegen me zeiden dat 30 helemaal niet oud was, dat alles zo maar kan veranderen, dat je het nooit weet.
Wat mij toen geholpen heeft is heeeeeel erg kijken naar hoe ik mijn leven in mijn eentje in kon richten op een manier dat ík er gelukkig van werd én dat ik me kon voorstellen het jaren vol te houden. Op het moment dat ik dat helemaal voor elkaar had, kwam er een man om de hoek kijken die alles weer door elkaar gooide, maar dan positief!
woensdag 10 februari 2010 om 21:05
Ik wil ook graag proberen mn leven zo leuk mogelijk te maken, maar als ik dan zo 's avonds alleen thuis ben, valt t me toch zwaar. dan ga ik weer piekeren over alles wat er is gebeurd en of ik er wel goed aan heb gedaan...
Kastjanjez...wat fijn voor jou, jouw verhaal geeft me wel moed. Zo zie je maar wat er al niet kan gebeuren in twee jaar tijd. Ben je helemaal verliefd?
Ik moet ook proberen positief te blijven natuurlijk, niemand zit op een hoopje ellende te wachten. Maar de rest van mijn leven alleen blijven zie ik niet echt zitten.
ach ja, zoals Ramses al zei...we zullen doorgaan...
Kastjanjez...wat fijn voor jou, jouw verhaal geeft me wel moed. Zo zie je maar wat er al niet kan gebeuren in twee jaar tijd. Ben je helemaal verliefd?
Ik moet ook proberen positief te blijven natuurlijk, niemand zit op een hoopje ellende te wachten. Maar de rest van mijn leven alleen blijven zie ik niet echt zitten.
ach ja, zoals Ramses al zei...we zullen doorgaan...
woensdag 10 februari 2010 om 21:08
woensdag 10 februari 2010 om 21:21
weet je dat er echt mensen zijn (ja echt!!!) die zeggen dat ik 'al' 30 ben en dat ik maar gauw heel veel op stap moet etc.? Onder andere mijn moeder heeft er een handje van om steeds maar te vragen of ik al een nieuwe vriend heb...Ik snap best wel dat dat gewoon normale zorgen zijn voor moeders, zij hoopt natuurlijk ook dat ik zo snel mogelijk settle...maar toch is het pijnlijk en ga je toch weer twijfelen of ik niet al mn kansen op een gelukkig leven heb weggegooid...
Van de andere kant, ik doe t ook niet voor minder, daar mag ik ook best trots op zijn, toch?
Van de andere kant, ik doe t ook niet voor minder, daar mag ik ook best trots op zijn, toch?
donderdag 11 februari 2010 om 08:25
Dat is nu precies wat ik bedoel. Settelen hoef je niet perse met een man te doen. Ik geloof echt dat je het gelukkigst word als je kan leven met jezelf. en als je dat bereikt hebt, kan je weer op zoek gaan of komt die man vanzelf wel. Sowieso zou ik aan je moeder uitleggen dat je er verdrietig van wordt als ze, goedbedoeld, steeds vraagt of je al weer een nieuwe vriend hebt. Ze kan beter vragen of je leuke hobbies hebt, of je sociale leven lekker loopt en of je het naar je zin hebt.
