Manieren om werk los te laten

Ik zit sinds drie maanden gedeeltelijk thuis met een burn-out. Dat gedeeltelijk thuis zitten houdt in: 3 uur werken per dag op een 8-urige werkdag. Ik werk normaal gesproken 32 uur, nu dus 12 uur per week. En dat is meer dan genoeg kan ik je zeggen!



Nu mijn vraag. Ik kom net weer thuis van drie uur werken, waarin we vooral vergaderd hebben en ik van mijn andere collega's heb moeten horen wat een verschrikkelijke chaos het is op het moment (vakantietijd, zieke collega, veel projecten die op ons afkomen, net verhuisd met de organisatie). Daar proberen ze mij overigens niet bewust mee te belasten, maar ik krijg dit evengoed wel mee.



Een van de redenen van mijn burnout is dat ik me te verantwoordelijk voel voor alles en iedereen. En ook dat ik dingen moeilijk kan loslaten...



Op de terugweg naar huis probeer ik dan ook constant tegen mezelf te zeggen: het is niet mijn verantwoordelijkheid dat het zo'n chaos is, ik ben ziek en de enige verantwoordelijkheid die ik nu heb is beter worden. Wat ik ook doe is dingen opschrijven op weg naar huis (ik reis per trein) en naar muziek luisteren om de indrukken van het werken los te laten.



Ik krijg op dit moment ook begeleiding van een psychologe waar ik dit soort dingen mee bespreek, maar vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en misschien nog andere manieren/denkwijzes hebben om een werkdag los te laten.

Bedankt meiden alvast voor de adviezen, hier kan ik zeker wat mee.



Ik merk dat met name het opschrijven van mijn gedachten erg goed werkt, de tip van Rary om ook concreet op te schrijven van wie het de verantwoordelijkheid is ga ik zeker toepassen.



En douchen, ik ben een groot fan van douchen! Ik weet niet of ik het gelijk ga doen na het werk, maar 's avonds voor het slapen gaan is ook al goed om de dag van me 'af te spoelen'.



Via de psycholoog ga ik in augustus ook meedoen aan een Mindfullness cursus, dus ik hoop daar ook oefeningen te leren die me beter kunnen helpen bij het loslaten en me 'meer in het moment' te laten zijn.



@wereldmeid: op zich kan ik redelijk wat aan, al moet ik wel mijn energie in de gaten houden. Op het moment heb ik het skeeleren weer opgepakt en probeer dat te doen als ik van mijn werk thuis kom en het lekker weer is. Afgelopen week was dat een beetje moeilijk met het slechte weer, ik probeer dan afleiding te zoeken in tijdschrift/boek lezen en wat rustige huishoudelijke klusjes.

Ik laat zeker weten wat ik ervan vind Wereldmeid, misschien zijn er ook anderen die daarover kunnen/willen meepraten?



De Mindfullness training is 8 bijeenkomsten met anderen die ook overspannenheid/burnoutklachten hebben en het advies is om daarnaast 1 uur per dag te oefenen met meditatie en aanverwante opdrachten. Ik ben erg benieuwd. Ik ben zelf bekend met yoga, dus heb al iets van een achtergrond in in het 'hier en nu zijn' en aandacht geven aan dat wat zich voordoet, maar ben vooral benieuwd naar wat het (op regelmatiger basis) trainen van mijn aandacht met me gaat doen. Ik hoop vooral veel goeds natuurlijk, maar wat de begeleidster ook al zei: mindfullness heeft geen doel...

Hoi Lentezon68,



Bedankt voor je reactie, fijn om te horen dat anderen ook hiermee worstelen. En ook zeeeer herkenbaar dat het halve dagen werken met vallen en opstaan gaat.



Ik moet zeggen dat ik het dapper van je vind dat je de knoop hebt doorgehakt om helemaal thuis te blijven. Ik zelf heb daar ook mee in mijn hoofd gespeeld en nu nog wel eens. Het is gewoon erg zwaar allemaal, niet alleen mijn eigen problematiek, maar met name in combinatie met een verschrikkelijk chaotische werkplek. Gek genoeg lijkt het soms ook wel of 3 uur werken zwaarder is dan 'gewoon' 8 uur werken.



Wat fijn dat je nu meer het werk van je af kan zetten, dat lijkt me een erg fijn gevoel! Ik probeer dat idd ook, zowel wat rustige huishoudelijke klusjes doen, als iets leuks doen op een dag. Wat is voor jou 'iets leuks in het verschiet?' Ik vind dat soms nog wel eens lastig en verzand toch vaak in 'moet' dingen als de administratie, was ophangen o.i.d.

@Thekla: ik geloof dat ik op jouw verfrissende idee nog niet gekomen was, maar dank voor je inzicht! Het klopt wat je zegt, de 3 uur zijn arbeidstherapeutisch bedoeld, met als insteek om feeling te houden met het werk en om met niet belastend werk weer langzaamaan te gaan opbouwen. Alles wat me teveel is hoef ik dus niet te doen, het is nu vooral de kunst om daadwerkelijk aan te gaan geven op het werk dat de vergaderingen voor mij op dit moment te belastend zijn.



Ik vond het grappig bij mezelf te merken dat ik me weer heel verantwoordelijk voel om oplossingen te zoeken om chaotische vergaderingen/werksituaties meer los te laten, het is weer erg tekenend voor mijn natuurlijke neiging om de oplossing altijd bij mezelf te zoeken. Terwijl je ook kunt kijken naar hoe je een van de oorzaken (tijdelijk) van het probleem weg kan nemen.



Neemt niet weg dat ik nog steeds wel geinteresseerd ben in manieren om een werkdag af te sluiten. Maar dank voor je andere kijk op de situatie!

@Lentezon68: bedankt weer voor je reactie, dat klinkt alsof je genoeg leuke activiteiten hebt om te doen. Wat het boek over Mindfulness betreft, ik krijg straks bij de cursus ook een boek en cd met meditatieoefeningen, misschien wel dezelfde als die jij geadviseerd hebt gekregen. Tegen die tijd ga ik me daar verder in verdiepen, ik probeer nu in ieder geval al op eigen houtje rustig voor me uit te zitten staren op de bank of een rustig niet piekerend rondje te lopen. En dat lukt me gelukkig steeds beter. Sterkte met je proces!

@Kanarie79:



Dank voor je reactie. Het klopt wat je zegt dat mijn werkgever erg blij met mij is en ook met mij mag zijn overigens! Neemt niet weg dat het ten koste gaat van mijn eigen gezondheid en ik kom er steeds meer achter dat ik het dat ab-so-luut niet waard vind. Nu alleen nog mijn gedrag aanpassen op dat inzicht, en dat gaat met vallen en opstaan, zoals je zelf waarschijnlijk ook zult ervaren. Ik begrijp dat je inmiddels wel weer werkt na je overspannenheid (of heb je nooit thuis gezeten?)? Wat zijn jouw ervaringen met meditatie? Merk je verschil bij jezelf door het te doen?



Sterkte ook met jouw proces!



@iedereen: Een andere praktische vraag: tegen de tijd dat ik bezig ben met de mindfulnesstraining en daarover wil berichten, kan ik dat gewoon doen op dit topic en worden jullie daar dan op geattendeerd? Of is het handiger een nieuw topic te openen? Ik ben nog niet zo'n ervaren forumster en vroeg me dat ineens zo af.

Hoi izzyz,

Wat vervelend voor je dat je thuis zit, wat was voor jou de reden om die knoop door te hakken? Ik kan me voorstellen dat je nu vooral erg moe bent, waarschijnlijk heb je een hele tijd op je tenen moeten lopen en ik kan me voorstellen dat je lijf nu denkt: ha lekker, even niks! Gewoon aan toegeven, iets anders kun je niet doen.



Leuk dat je aan bodybalance doet, ik heb dat ook een tijd gedaan. Nu even niet, omdat ik merkte dat ik erg fanatiek erin werd, in plaats van gewoon bij mezelf te blijven en mijn eigen grenzen in de oefeningen te voelen en ernaar te handelen. Ik volg nu yogalessen, hele rustige yoga, waarin juist de nadruk wordt gelegd op bij jezelf blijven en dat is precies wat ik nu nodig heb.



Ik heb vrijdag een gesprek met mijn leidinggevende dat ik voorlopig niet meer bij de vergaderingen wil zijn. Een collega attendeerde me er zelfs ook nog op dat ze zich afvroeg of het niet teveel voor me was bij de vergadering, dus da's ook wel een teken aan de wand.



Sterkte ook met het ziekzijn, en ik zal tzt wat terugmelden over de mindfulness.

@Kanarie79: Dat herken ik ook, dat ik wilde weten waar mijn verantwoordelijkheidsgevoel vandaan komt. Je komt al snel uit bij je opvoeding en wat voor bewuste/onbewuste boodschappen je ouders hebben meegegeven. Ik weet in ieder geval dat mijn ouders mij heel veel eigen verantwoordelijkheid hebben gegeven en mij snel zelfstandig wilden maken. Misschien wel een beetje te veel, maar daar is nu niks meer aan te veranderen, behalve dan dat ik mijn gedrag kan veranderen. Daardoor merk ik ook dat het proces waar ik nu in zit te maken heeft met loskomen van mijn ouders, het doorhakken van de navelstreng zeg maar, omdat ik nu dingen anders wil gaan doen in mijn gedrag waar zij voor een groot deel een basis in geweest zijn. Dat zijn o.a. ook dingen die ik met de psycholoog bespreek (niet heel uitgebreid overigens).



Heb jij voor jezelf uitgepuzzeld waar je verantwoordelijkheidsgevoel vandaan komt?



Bij de psychologe heb ik cognitief-gedragsmatige gesprekken, waarbij we vooral veel werken met G-schema's. Als het je niks zegt: een G-schema kijkt naar de Gebeurtenis, Gedachten, Gevoel en het Gedrag dat daarop volgt. Het helpt mij om gestructureerd naar bepaalde situaties te kijken die fout zijn gegaan. Hierdoor ben ik erachter gekomen dat mijn grootste drijfveer is dat ik wil dat mensen mij aardig vinden. De psychologe noemde me een ''lovejunkie'' en dat is nu inmiddels dan ook mijn geuzennaam!



Het kan voor iedereen anders werken natuurlijk, maar ik weet inmiddels dat veel wat ik doe gestuurd wordt door het verlangen om aardig gevonden te worden. Heb jij een idee hoe dat bij jou zit? En heb je het gevoel dat de drie maanden dat je thuis bent geweest je goed hebben gedaan?



En ja, het is ongelooflijk moeilijk om te veranderen. Dat kost zoveel energie! Ik heb toevallig vandaag weer een gesprek met mijn leidinggevende gehad (wat heel goed was overigens), waarbij zij er rekening mee houdt dat ik tot het einde van het jaar nog wel bezig zal zijn om te reintegreren. Het geeft wel een goed gevoel dat er vanuit mijn werk niet of nauwelijk druk komt. Waar ik wel heel trots op was is dat ik heb aangegeven dat ik een aantal dingen wil overdragen die mij teveel belasten (waaronder aanwezigheid bij de teamvergadering!) en daar werd goed op gereageerd. En sterker nog: de wereld verging ook niet! Die ervaring kan ik dus weer in mijn broekzak steken.

Wat goed dat je (ook) bezig bent om de navelstreng door te knippen. Het klinkt als heftig voor je de situatie met je ouders. Ik begrijp dat je nu wel therapie krijgt, goed van je dat je toch begeleiding krijgt. Dit zijn onderwerpen waar je soms in je eentje gewoon echt niet uitkomt.



Je schrijft dat hoe meer afstand je neemt, hoe meer je ouders aan je lijken te trekken. Dat is iets wat ik ook meegemaakt heb met mijn vriend, hij was zich op een vrij heftige manier aan het losmaken van zijn ouders, gepaard met veel conflict en ruzie (dat is nu overigens helemaal goed gekomen). Puur om het feit dat hij voor zijn eigen gezondheid los moest komen van hun verwachtingspatronen om ervoor te zorgen dat hij in alle rust zijn eigen leven kon vormgeven. Dat heeft veel tijd gekost, maar ik kan je zeggen dat uiteindelijk het kwartje wel gevallen is bij zijn ouders. Het had veel tijd nodig en het heeft een hoop energie gekost, maar mijn vriend is er nu zoveel gelukkiger om! Weet dat het nu tijd en moeite kost, maar uiteindelijk levert het je hopelijk voor de langere termijn veel op. Ik lees dat ook uit je verhaal dat je meer energie overhoudt hoe losser je van je ouders komt.



Het klinkt wel interessant de G-schema's waar je mee bezig bent. Helpt het jou? Wat voor therapie heb je? Een keer per week, vaker, minder vaak? Langdurig of een bepaald aantal keer?





Ja, die G schema's helpen me zeker. Al moet ik zeggen dat met name het praten erom heen met de therapeute mij nog meer helpt, uiteindelijk draait het om bewustwording van bepaalde zaken en dat in je gedrag gaan veranderen. Ook het feit dat ik nu wekelijks ernaar toe ga en huiswerk meekrijg, waardoor er dus heel veel energie naartoe gaat, zorgen ervoor dat ik me gesteund voel en het idee heb dat het helpt. Je bent er gewoon heel veel mee bezig, ook gewoon dagelijks, dat zal je vast herkennen!



De therapie die ik krijg is cognitieve therapie, waarbij we dus o.a. aan de hand van die g-schema's kijken naar bepaalde situaties. Omdat ik vanuit mijn werk - ik ben zelf maatschappelijk werker - al bekend ben met het cognitieve stuk, concentreren we ons vooral op mijn gedrag. Dus kijken naar wat er gebeurt als ik tegen mijn natuurlijke drang om aardig gevonden te willen worden inga. Daarnaast heb ik een aantal doelen voor mezelf gesteld en die bespreken we ook, hoe dat gegaan is en waarom iets wel of niet gelukt is.



Ik heb 8 gesprekken aangeboden gekregen, waarvan ik er nu 5 gehad heb. In augustus ga ik dan nog die mindfulnesstraining volgen, wat een soort vervolg is op de therapie.



Wat voor soort therapie krijg jij?



Ik weet in ieder geval dat mijn ouders mij heel veel eigen verantwoordelijkheid hebben gegeven en mij snel zelfstandig wilden maken.

Waar kwam dat denk je uit voort? Goed bedoeld of omdat ze zelf niet veel tijd voor je hadden?





Mijn ouders hebben het absoluut goed bedoeld, daar ben ik van overtuigd. Het zat hem ook niet in dat ze weinig tijd voor ons als kinderen hadden (ik heb nog een broer en zus). Ik denk dat mijn ouders gewoon heel erg hechten aan dat wij als kinderen tot zelfstandige denkende volwassenen werden opgevoed. Wat belangrijk was is dat je zelf kon nadenken over keuzes die je maakt en als iets verkeerd uitpakte dat je leerde dat de consequentie voor jezelf was. Op zichzelf helemaal niet verkeerd, ik denk alleen dat ik het begrip 'eigen verantwoordelijkheid' heel sterk heb opgepikt. Dit in combinatie met een wat laag zelfbeeld, waardoor ik me niet alleen verantwoordelijk voor mezelf ben gaan voelen, maar ook heel erg voor anderen. En zelfs heel erg ben gaan 'hangen' aan anderen voor mijn zelfbevestiging en gaan pleasen, en dat put uit op de lange termijn. En een laag zelfbeeld, ach... het zal ongetwijfeld ook voortkomen uit wat mijn ouders wel of niet hebben gedaan, maar ik ben zelf nu op een punt dat ik ze dat niet verwijt. Zij hebben het gedaan met hun beste bedoelingen en ik moet daar nu mee verder.



Oh en je vroeg hoe oud ik ben, ik ben 26 jaar.



Wat ik nu lastig en zwaar vind is dat ik - nu ik in een moeilijke periode zit - ook hoop/wil dat mijn ouders mij daarin steunen. Ze doen dat ook wel op hun manier, maar echt begrijpen doen ze het niet. Terwijl ik er wel heel erg op hoop. Afgelopen week had ik een kwetsbaar moment in het bijzijn van mijn familie, waarbij ik probeerde aan te geven hoe het nu met me gaat en daar werd niet echt op gereageerd. Ik krijg dan ook weer het gevoel dat ik dit probleem ook zelfstandig moet oplossen en dat was even heel pijnlijk. Ik probeer nu dan ook 'los te komen' van het verlangen dat ik hierin gesteund word. Dat is voor mij ook een manier om de navelstreng door te hakken, d.w.z. niet meer de (kinderlijke) verwachting te hebben dat mijn ouders mij opvangen.



Zo, wat een verhaal weer he?!

Weetje, ik denk dat de aanhouder wint. Als ik je verhaal zo lees, kan ik dat er vooral over zeggen. Ja het kost moeite en energie en ongelooflijk veel tijd, maar ik ben ervan overtuigd dat het zijn vruchten gaat afwerpen. Ik merk het zelf in ieder geval al in kleine dingen: pauze nemen op mijn werk i.p.v. een broodje achter de computer, lekker lanterfanten op de bank i.p.v. iets 'moeten', met sommige mensen bewust even geen contact zoeken omdat die me teveel leegzuigen i.p.v. afspreken omdat ik denk dat de ander me dan niet meer aardig vindt... Kortom; houd moed en houd vol, ik ben ervan overtuigd dat een mens kan veranderen, hoe moeilijk dat soms ook is!



En ja, met mijn beroep is het zeker lastig. Daar had ik het vandaag over met mijn therapeut. Een van mijn doelen is om 'zakelijker' met clienten om te gaan. Minder amicaal zoals ik gewend was te doen, omdat ik anders teveel betrokken raak bij clienten. En betrokkenheid is goed en dat beschouw ik ook wel als een kwaliteit van mezelf, maar alles waar te voor staat... Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik - zeker nu ik ziek ben geworden - me afvraag of ik wel door wil gaan met dit werk. Ik heb in ieder geval voor mezelf besloten dat ik eerst beter wil worden en op een gezondere manier met mijn werk wil omgaan en daarnaast is een beetje rond wil kijken wat ik anders zou kunnen doen.



En het klopt wat je zegt over het verlangen om gesteund te worden. Vandaag had ik het erover met mijn therapeut en zij wees me erop dat je een verschil kunt maken in steun, nl. emotionele steun en praktische/oplossingsgerichte steun. Mijn ouders zijn vooral goed in het laatste en minder goed in het eerste. Door het zo eens door te spreken kwamen we erop uit dat mijn ouders zijn wie ze zijn en je daar niet al te veel aan kunt veranderen. Je kunt wel kijken naar de steun die ze wel geven en daarnaast de emotionele steun bij anderen zoeken die het me wel kunnen geven. En dat heb ik wel als een helpende zienswijze ervaren.



Sterkte weer met alles!