Psyche
alle pijlers
Manieren om werk los te laten
maandag 13 juli 2009 om 15:10
Ik zit sinds drie maanden gedeeltelijk thuis met een burn-out. Dat gedeeltelijk thuis zitten houdt in: 3 uur werken per dag op een 8-urige werkdag. Ik werk normaal gesproken 32 uur, nu dus 12 uur per week. En dat is meer dan genoeg kan ik je zeggen!
Nu mijn vraag. Ik kom net weer thuis van drie uur werken, waarin we vooral vergaderd hebben en ik van mijn andere collega's heb moeten horen wat een verschrikkelijke chaos het is op het moment (vakantietijd, zieke collega, veel projecten die op ons afkomen, net verhuisd met de organisatie). Daar proberen ze mij overigens niet bewust mee te belasten, maar ik krijg dit evengoed wel mee.
Een van de redenen van mijn burnout is dat ik me te verantwoordelijk voel voor alles en iedereen. En ook dat ik dingen moeilijk kan loslaten...
Op de terugweg naar huis probeer ik dan ook constant tegen mezelf te zeggen: het is niet mijn verantwoordelijkheid dat het zo'n chaos is, ik ben ziek en de enige verantwoordelijkheid die ik nu heb is beter worden. Wat ik ook doe is dingen opschrijven op weg naar huis (ik reis per trein) en naar muziek luisteren om de indrukken van het werken los te laten.
Ik krijg op dit moment ook begeleiding van een psychologe waar ik dit soort dingen mee bespreek, maar vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en misschien nog andere manieren/denkwijzes hebben om een werkdag los te laten.
Nu mijn vraag. Ik kom net weer thuis van drie uur werken, waarin we vooral vergaderd hebben en ik van mijn andere collega's heb moeten horen wat een verschrikkelijke chaos het is op het moment (vakantietijd, zieke collega, veel projecten die op ons afkomen, net verhuisd met de organisatie). Daar proberen ze mij overigens niet bewust mee te belasten, maar ik krijg dit evengoed wel mee.
Een van de redenen van mijn burnout is dat ik me te verantwoordelijk voel voor alles en iedereen. En ook dat ik dingen moeilijk kan loslaten...
Op de terugweg naar huis probeer ik dan ook constant tegen mezelf te zeggen: het is niet mijn verantwoordelijkheid dat het zo'n chaos is, ik ben ziek en de enige verantwoordelijkheid die ik nu heb is beter worden. Wat ik ook doe is dingen opschrijven op weg naar huis (ik reis per trein) en naar muziek luisteren om de indrukken van het werken los te laten.
Ik krijg op dit moment ook begeleiding van een psychologe waar ik dit soort dingen mee bespreek, maar vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en misschien nog andere manieren/denkwijzes hebben om een werkdag los te laten.
vrijdag 24 juli 2009 om 23:49
Ik heb ook een pittige baan met veel verantwoordelijkheid, regeldingen en zware gesprekken met clienten ed. Waar ik erg blij mee ben, is mijn reistijd van 3 kwartier. Heel hard muziek opzetten en evt meezingen werkt echt! Dan heb ik als ik thuiskom geen last meer van pop-ups van "dit had ik beter moeten doen", "begrijpt mijn collega dat nou wel goed?". Thuis ga ik vaak ook nog voor het eten even hardlopen en daarna douchen. Daarna begint pas mijn avond echt en ben ik wel ver genoeg verwijderd van mijn werk.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
woensdag 29 juli 2009 om 14:24
@kanarie79: ik denk idd dat je in ieder werk leeggezogen kunt worden, met name als je bepaalde persoonlijkheidskenmerken hebt. Ik denk er dus wel eens over om wat anders te gaan doen, maar niet voordat ik beter ben geworden. Eerst maar eens kijken wat dat voor vruchten afwerpt.
Mag ik vragen wat voor werk jij doet? En heb jij wel eens twijfels gehad over je werk?
Mag ik vragen wat voor werk jij doet? En heb jij wel eens twijfels gehad over je werk?
woensdag 29 juli 2009 om 17:46
quote:Gek genoeg lijkt het soms ook wel of 3 uur werken zwaarder is dan 'gewoon' 8 uur werken.
Misschien doe jij hetzelfde als ik destijds deed: proberen je hele werkweek in die 12 uur te stoppen?
Ik heb uiteindelijk, nadat ik zó ver over alle grenzen heen was gegaan, ook moeten besluiten om helemaal te stoppen met werken. Had ik dat maar veel eerder gedaan. Da's natuurlijk achteraf makkelijk gezegd, maar het had me een hoop vervelende momenten bespaard. Ik voelde me namelijk zó verantwoordelijk voor mijn werk, dat ik toch ging, ondanks dat ik niet meer sliep, slecht at en eigenlijk alleen maar kon huilen. En dan tòch nog willen zorgen voor een groep kids (werkte in de verstandelijk gehandicaptenzorg op een kinderdagverblijf), het contact met de ouders weer op de rails te krijgen en alle verslaglegging te updaten. En dat in een paar uur per week omdat ik 32 uur niet trok...
De grootste les die ik heb geleerd (heeft wat therapie gekost, en zwembaden vol tranen) is wel dat je er pas voor een ander kunt zijn (of dat nu in het werk of de privésfeer is) als je goed voor jezelf zorgt. Dat voor mezelf zorgen heeft er in het begin uit bestaan dat ik volledige rust nam, hoe rusteloos ik ook was. Toen ik eenmaal toegaf aan het niets mogen/kunnen doen (en eindelijk het "maar je moet nog-stemmetje" de mond kon snoeren) ging in eerste instantie het licht even helemaal uit. Geslápen dat ik heb! Heb alle energie die ik uit de reservetank had verbruikt er letterlijk bijgeslapen.
Verder heeft het me heel erg geholpen om bij alles wat ik ging ondernemen de "lekkertest" te doen. Bijvoorbeeld: Ik ga lekker met vriendinnen afspreken. Als ik dat vloeiend en zonder kronkels in mijn buik of hoofdpijn kon zeggen, dan was het ok. Anders: niet doen! Tuurlijk, soms moeten bepaalde dingen gewoon, maar bij de dingen die je zelf kunt bepalen is t wellicht een optie om de test eens te doen.
Neem vooral je tijd, laat je door niemand (vooral door jezelf niet) opjagen om maar snel weer beter te zijn. Als je nog niet "uitgeziekt" bent, is het net als met een griep: die blijft dat ellenlang doorzeuren en gaat van kwaad tot erger.
Heel veel succes in ieder geval!
Misschien doe jij hetzelfde als ik destijds deed: proberen je hele werkweek in die 12 uur te stoppen?
Ik heb uiteindelijk, nadat ik zó ver over alle grenzen heen was gegaan, ook moeten besluiten om helemaal te stoppen met werken. Had ik dat maar veel eerder gedaan. Da's natuurlijk achteraf makkelijk gezegd, maar het had me een hoop vervelende momenten bespaard. Ik voelde me namelijk zó verantwoordelijk voor mijn werk, dat ik toch ging, ondanks dat ik niet meer sliep, slecht at en eigenlijk alleen maar kon huilen. En dan tòch nog willen zorgen voor een groep kids (werkte in de verstandelijk gehandicaptenzorg op een kinderdagverblijf), het contact met de ouders weer op de rails te krijgen en alle verslaglegging te updaten. En dat in een paar uur per week omdat ik 32 uur niet trok...
De grootste les die ik heb geleerd (heeft wat therapie gekost, en zwembaden vol tranen) is wel dat je er pas voor een ander kunt zijn (of dat nu in het werk of de privésfeer is) als je goed voor jezelf zorgt. Dat voor mezelf zorgen heeft er in het begin uit bestaan dat ik volledige rust nam, hoe rusteloos ik ook was. Toen ik eenmaal toegaf aan het niets mogen/kunnen doen (en eindelijk het "maar je moet nog-stemmetje" de mond kon snoeren) ging in eerste instantie het licht even helemaal uit. Geslápen dat ik heb! Heb alle energie die ik uit de reservetank had verbruikt er letterlijk bijgeslapen.
Verder heeft het me heel erg geholpen om bij alles wat ik ging ondernemen de "lekkertest" te doen. Bijvoorbeeld: Ik ga lekker met vriendinnen afspreken. Als ik dat vloeiend en zonder kronkels in mijn buik of hoofdpijn kon zeggen, dan was het ok. Anders: niet doen! Tuurlijk, soms moeten bepaalde dingen gewoon, maar bij de dingen die je zelf kunt bepalen is t wellicht een optie om de test eens te doen.
Neem vooral je tijd, laat je door niemand (vooral door jezelf niet) opjagen om maar snel weer beter te zijn. Als je nog niet "uitgeziekt" bent, is het net als met een griep: die blijft dat ellenlang doorzeuren en gaat van kwaad tot erger.
Heel veel succes in ieder geval!
vrijdag 31 juli 2009 om 11:05
Hoi Sjur,
Ik heb dat in het begin wel gedaan ja, 32 uur in 12 uur stoppen. Een beetje met de gedachte: ik ben toch op het werk dus dan moet ik toch ook gewoon aan de slag! Wat ik ook vervelend vond en soms nog wel vind, is dat collega's niet echt kunnen zien (behalve als ik emotioneel word) dat ik ziek ben. Dus dan gedroeg ik me ook maar net alsof ik niet ziek was. Dat gaat nu gelukkig beter. Maar het blijft lastig om gedeeltelijk te blijven werken vind ik, het kost erg veel energie omdat ik me constant heel bewust van mezelf ben.
En bedankt voor de tip van de 'lekkertest!'. Ik moet zeggen dat ik vaak wel heel veel zin heb om dingen te ondernemen, maar dat mijn lijf het gewoon niet trekt. Mijn hoofd wil meer dan dat mijn lijf aan kan, en dat is waarschijnlijk ook een van de redenen geweest van het ziek worden...
''laat je door niemand (vooral door jezelf niet) opjagen om maar snel weer beter te zijn", vooral dit advies ga ik ter harte nemen. Want ik ben er wel achter gekomen dat ik vooral mijn eigen ergste 'vijand' ben, als ik me maar even weer goed voel, wil ik gelijk weer van alles. Had ik van de week een gesprek met de arbo-arts en zeg ik: "Over 4 weken kan ik wel weer gaan opbouwen (omdat ik vind van mezelf dat ik dat dan wel weer kan/moet kunnen), zegt hij: "Weet je wat, als dat goed voelt moet je dat doen, maar van mij hoeft het niet".
Zo zie je maar weer...
Bedankt voor je adviezen en verhaal!
Ik heb dat in het begin wel gedaan ja, 32 uur in 12 uur stoppen. Een beetje met de gedachte: ik ben toch op het werk dus dan moet ik toch ook gewoon aan de slag! Wat ik ook vervelend vond en soms nog wel vind, is dat collega's niet echt kunnen zien (behalve als ik emotioneel word) dat ik ziek ben. Dus dan gedroeg ik me ook maar net alsof ik niet ziek was. Dat gaat nu gelukkig beter. Maar het blijft lastig om gedeeltelijk te blijven werken vind ik, het kost erg veel energie omdat ik me constant heel bewust van mezelf ben.
En bedankt voor de tip van de 'lekkertest!'. Ik moet zeggen dat ik vaak wel heel veel zin heb om dingen te ondernemen, maar dat mijn lijf het gewoon niet trekt. Mijn hoofd wil meer dan dat mijn lijf aan kan, en dat is waarschijnlijk ook een van de redenen geweest van het ziek worden...
''laat je door niemand (vooral door jezelf niet) opjagen om maar snel weer beter te zijn", vooral dit advies ga ik ter harte nemen. Want ik ben er wel achter gekomen dat ik vooral mijn eigen ergste 'vijand' ben, als ik me maar even weer goed voel, wil ik gelijk weer van alles. Had ik van de week een gesprek met de arbo-arts en zeg ik: "Over 4 weken kan ik wel weer gaan opbouwen (omdat ik vind van mezelf dat ik dat dan wel weer kan/moet kunnen), zegt hij: "Weet je wat, als dat goed voelt moet je dat doen, maar van mij hoeft het niet".
Zo zie je maar weer...
Bedankt voor je adviezen en verhaal!
zaterdag 1 augustus 2009 om 08:48
Oh meidje, wat een herkenning...
Het continue (over)bewust zijn van jezelf, meer willen dan je kunt (ik ben uiteindelijk op wilskracht door blijven ploeteren, totdat ik echt niet meer kòn), en mooi weer spelen naar de buitenwereld omdat die niets aan je kan zien. Ik werd het ongelooflijk zat, het steeds maar uitleggen dat ik iets niet kon of trok, heb regelmatig gewenst dat ik een klomp gips om m'n hoofd mocht wikkelen, zodat wèl zichtbaar zou zijn dat er iets aan de hand was.
Uiteindelijk heb ik twee jaar dagbehandeling nodig gehad om weer op de rit te komen. Waarvan ik eerst dacht dat ik er met een weekje uitrusten wel weer zou zijn, werd een periode van een aantal jaren. Want het was niet alleen overbelasting op het werk; er zaten nog wat weggestopte lijken in de kast. Die moesten er eerst uitvallen en opgeruimd worden, voor ik verder kon.
Inmiddels ben ik verder. Via vrijwilligerswerk ben ik invalwerk gaan doen. Ook in de zorg, bij een andere doelgroep. En sinds eergister ben ik weer met de doelgroep verstandelijk/meervoudig beperkte kinderen aan het werk. Ook nog op invalbasis, maar wel met de bedoeling om uiteindelijk zo'n 24 uur per week vast te gaan werken.
Nu is het zaak om alle dingen die ik de afgelopen jaren heb geleerd in de praktijk te gaan brengen. Valkuilen op tijd zien en (h)erkennen, luisteren naar wat mijn lijf aangeeft bij stress en vermoeidheid. En bovenal het nare stemmetje uit mijn hoofd wegwerken, het "zie je wel dat je het niet kunt, prutser!"-stemmetje. Mag ik daarvoor ajb een heel grote hamer?
Het continue (over)bewust zijn van jezelf, meer willen dan je kunt (ik ben uiteindelijk op wilskracht door blijven ploeteren, totdat ik echt niet meer kòn), en mooi weer spelen naar de buitenwereld omdat die niets aan je kan zien. Ik werd het ongelooflijk zat, het steeds maar uitleggen dat ik iets niet kon of trok, heb regelmatig gewenst dat ik een klomp gips om m'n hoofd mocht wikkelen, zodat wèl zichtbaar zou zijn dat er iets aan de hand was.
Uiteindelijk heb ik twee jaar dagbehandeling nodig gehad om weer op de rit te komen. Waarvan ik eerst dacht dat ik er met een weekje uitrusten wel weer zou zijn, werd een periode van een aantal jaren. Want het was niet alleen overbelasting op het werk; er zaten nog wat weggestopte lijken in de kast. Die moesten er eerst uitvallen en opgeruimd worden, voor ik verder kon.
Inmiddels ben ik verder. Via vrijwilligerswerk ben ik invalwerk gaan doen. Ook in de zorg, bij een andere doelgroep. En sinds eergister ben ik weer met de doelgroep verstandelijk/meervoudig beperkte kinderen aan het werk. Ook nog op invalbasis, maar wel met de bedoeling om uiteindelijk zo'n 24 uur per week vast te gaan werken.
Nu is het zaak om alle dingen die ik de afgelopen jaren heb geleerd in de praktijk te gaan brengen. Valkuilen op tijd zien en (h)erkennen, luisteren naar wat mijn lijf aangeeft bij stress en vermoeidheid. En bovenal het nare stemmetje uit mijn hoofd wegwerken, het "zie je wel dat je het niet kunt, prutser!"-stemmetje. Mag ik daarvoor ajb een heel grote hamer?
