Psyche
alle pijlers
Manisch depressief
donderdag 6 december 2007 om 16:54
hallo allemaal,
ik wil graag een topic starten over manisch depressiviteit (of aansluiten bij een ander topic, maar ik weet niet goed welke). ik zie heel veel over depressief, maar da's toch anders.
ik zal eerst wat over mezelf vertellen. ik ben 30 en heb deze zomer een kind en een post partem psychose gekregen. ik was dus manisch en heb totaal 1 maand op een psychiatrische afdeling gezeten en daarvan de eerste 5 dagen in de separeer. vrij snel nadat ik thuis was en de manie onder controle was, heb ik er een depressie overheen gekregen. daar ben ik nu voor een groot deel weer uitgekrabbeld. ik ben inmiddels weer aan het werk (wel nog arbeidstherapeutisch en voor 16 ipv 32 uur), ik kan nu ook van mijn dochter genieten (tijdens de manie en begin depressie was ik onverschillig) en ben van mijn schuldgevoel af (naar de omgeving en vooral naar vriend en kind toe). ik merk wel dat ik nog onzekerder ben dan eerst, mijn geheugen nog niet optimaal functioneert en nog minder spontaan en creatief ben dan eerst. daar heb ik vooral last van op mijn werk. maar al met al, schijn ik vrij snel hersteld te zijn.
ook al heb ik alles pas 1x meegemaakt, ik heb toch de diagnose bipolair gekregen door de familiegeschiedenis. mijn moeder heeft ook een post partem psychose gehad en is daarna nog een paar keer manisch en depressief geweest.
waarschijnlijk slik ik nu de rest van mijn leven lithium. maar ja, als ik dan stabiel blijf, vind ik dat niet zo erg. ik heb nu geen last van bijwerkingen en merk ook niet dat ik afgevlakt ben. de citalopram wordt volgend jaar afgebouwd. nou dan is de apotheek toch behoorlijk teruggebracht!
tja, wat wil ik nu met dit topic? ik denk, ervaringen uitwisselen: hoe open ben jij naar je omgeving over je bipolaire stoornis? zijn veranderingen (zoals onzekerder) permanent of hoe ga je ermee om? moest je je leven anders inrichten? heb je steun aan je directe omgeving?
ik ben benieuwd naar jullie verhaal!
groetjes kreeft
ik wil graag een topic starten over manisch depressiviteit (of aansluiten bij een ander topic, maar ik weet niet goed welke). ik zie heel veel over depressief, maar da's toch anders.
ik zal eerst wat over mezelf vertellen. ik ben 30 en heb deze zomer een kind en een post partem psychose gekregen. ik was dus manisch en heb totaal 1 maand op een psychiatrische afdeling gezeten en daarvan de eerste 5 dagen in de separeer. vrij snel nadat ik thuis was en de manie onder controle was, heb ik er een depressie overheen gekregen. daar ben ik nu voor een groot deel weer uitgekrabbeld. ik ben inmiddels weer aan het werk (wel nog arbeidstherapeutisch en voor 16 ipv 32 uur), ik kan nu ook van mijn dochter genieten (tijdens de manie en begin depressie was ik onverschillig) en ben van mijn schuldgevoel af (naar de omgeving en vooral naar vriend en kind toe). ik merk wel dat ik nog onzekerder ben dan eerst, mijn geheugen nog niet optimaal functioneert en nog minder spontaan en creatief ben dan eerst. daar heb ik vooral last van op mijn werk. maar al met al, schijn ik vrij snel hersteld te zijn.
ook al heb ik alles pas 1x meegemaakt, ik heb toch de diagnose bipolair gekregen door de familiegeschiedenis. mijn moeder heeft ook een post partem psychose gehad en is daarna nog een paar keer manisch en depressief geweest.
waarschijnlijk slik ik nu de rest van mijn leven lithium. maar ja, als ik dan stabiel blijf, vind ik dat niet zo erg. ik heb nu geen last van bijwerkingen en merk ook niet dat ik afgevlakt ben. de citalopram wordt volgend jaar afgebouwd. nou dan is de apotheek toch behoorlijk teruggebracht!
tja, wat wil ik nu met dit topic? ik denk, ervaringen uitwisselen: hoe open ben jij naar je omgeving over je bipolaire stoornis? zijn veranderingen (zoals onzekerder) permanent of hoe ga je ermee om? moest je je leven anders inrichten? heb je steun aan je directe omgeving?
ik ben benieuwd naar jullie verhaal!
groetjes kreeft
donderdag 6 december 2007 om 21:41
Ha die Kreeft,
Er is hier wel eens hier en daar een topic geweest over mds, maar ze zijn inderdaad behoorlijk weggezakt. Ik heb ook mds. Ook trouwens op m'n 30e een psychose gehad (en daarbij de diagnose) en sindsdien stabiel op lithium. Met ook niet al te veel bijwerkingen (in het begin kwam ik wel veel aan, maar dat heb ik er later weer afgekregen).
Gelukkig was het bij mij geen post partum psychose. Twee jaar geleden heb ik m'n 1e kindje gekregen en dat verliep zonder problemen. De lithium was tijdens de zwangerschap op een laag nivo (ik was toen ook stabieler, dus dat kwam goed uit), maar daarna moest ik er wel weer meteen aan geloven (daarom geen borstvoeding kunnen geven, maar ja).
Inmiddels ben ik zwanger van de 2e en ik moet er echt niet aan denken dat ik post partum een psychose zou krijgen. De kans is gelukkig erg klein, maar toch houd ik er zoveel mogelijk rekening mee in alle voorbereiding.
Hier ook een familiegeschiedenis(je), vandaar de snelle diagnose bipolair. Helaas kwam het meeste van die geschiedenis pas naar buiten NA dat ik de opname gehad had... Ik heb overigens over hetzelfde traject (manie - depressie - weer herstellen en gaan werken) veel langer gedaan dan jij. Misschien scheelt het toch dat je, via je moeder, al wel met het een en ander bekend was?
En over naar de omgeving bekend maken... Tja... de laatste tijd alleen op het viva-forum, dus. In het begin was ik wel heel open. Naarmate de opname langer geleden is, is het ook minder 'logisch' om er veel over te vertellen. Het is niet wat je op de 1e dag op je nieuwe werk of in je nieuwe buurt gaat vertellen. Mijn huidige 'aanpak' is om het alleen te vertellen als het ter sprake komt (bv. een collega die vertelt dat een familielid is opgenomen, oid) en als ik denk er mensen mee te kunnen helpen. Het is niet uit schaamte, maar je laat soms mensen best wel schrikken, toch. En het speelt nu gewoon minder ('t is niet weg hoor, ik denk er nog veel aan)
Daarnaast ben ik nog steeds van plan (als de kinderen wat groter zijn... als m'n baan vast wordt.... etc. etc.) om wel iets te doen met m'n ervaringen, maar ja, dat kan nog wel even duren, he? Ik probeer toch, als 'goede' leidraad voor m'n leven, de nodige 'life-events' een beetje 1 voor 1 te plannen, waar mogelijk. Ondanks m'n iets verminderde openheid vind ik wel dat er onder de mensen te weinig bekend is over psychiatrische ziektes, hoe ze behandeld worden etc. Iedereen kent wel iemand met een depressie, maar als je in detail gaat vertellen hoe het er in de separeer aan toe gaat, hebben ze ogen op steeltjes. Ook het probleem dat patienten zelf vaak hebben met medicatie slikken, komt daar volgens mij uit voort (iemand met suikerziekte zal toch veel minder neiging hebben om medicatie te weigeren?)
Er is hier wel eens hier en daar een topic geweest over mds, maar ze zijn inderdaad behoorlijk weggezakt. Ik heb ook mds. Ook trouwens op m'n 30e een psychose gehad (en daarbij de diagnose) en sindsdien stabiel op lithium. Met ook niet al te veel bijwerkingen (in het begin kwam ik wel veel aan, maar dat heb ik er later weer afgekregen).
Gelukkig was het bij mij geen post partum psychose. Twee jaar geleden heb ik m'n 1e kindje gekregen en dat verliep zonder problemen. De lithium was tijdens de zwangerschap op een laag nivo (ik was toen ook stabieler, dus dat kwam goed uit), maar daarna moest ik er wel weer meteen aan geloven (daarom geen borstvoeding kunnen geven, maar ja).
Inmiddels ben ik zwanger van de 2e en ik moet er echt niet aan denken dat ik post partum een psychose zou krijgen. De kans is gelukkig erg klein, maar toch houd ik er zoveel mogelijk rekening mee in alle voorbereiding.
Hier ook een familiegeschiedenis(je), vandaar de snelle diagnose bipolair. Helaas kwam het meeste van die geschiedenis pas naar buiten NA dat ik de opname gehad had... Ik heb overigens over hetzelfde traject (manie - depressie - weer herstellen en gaan werken) veel langer gedaan dan jij. Misschien scheelt het toch dat je, via je moeder, al wel met het een en ander bekend was?
En over naar de omgeving bekend maken... Tja... de laatste tijd alleen op het viva-forum, dus. In het begin was ik wel heel open. Naarmate de opname langer geleden is, is het ook minder 'logisch' om er veel over te vertellen. Het is niet wat je op de 1e dag op je nieuwe werk of in je nieuwe buurt gaat vertellen. Mijn huidige 'aanpak' is om het alleen te vertellen als het ter sprake komt (bv. een collega die vertelt dat een familielid is opgenomen, oid) en als ik denk er mensen mee te kunnen helpen. Het is niet uit schaamte, maar je laat soms mensen best wel schrikken, toch. En het speelt nu gewoon minder ('t is niet weg hoor, ik denk er nog veel aan)
Daarnaast ben ik nog steeds van plan (als de kinderen wat groter zijn... als m'n baan vast wordt.... etc. etc.) om wel iets te doen met m'n ervaringen, maar ja, dat kan nog wel even duren, he? Ik probeer toch, als 'goede' leidraad voor m'n leven, de nodige 'life-events' een beetje 1 voor 1 te plannen, waar mogelijk. Ondanks m'n iets verminderde openheid vind ik wel dat er onder de mensen te weinig bekend is over psychiatrische ziektes, hoe ze behandeld worden etc. Iedereen kent wel iemand met een depressie, maar als je in detail gaat vertellen hoe het er in de separeer aan toe gaat, hebben ze ogen op steeltjes. Ook het probleem dat patienten zelf vaak hebben met medicatie slikken, komt daar volgens mij uit voort (iemand met suikerziekte zal toch veel minder neiging hebben om medicatie te weigeren?)
vrijdag 7 december 2007 om 17:23
durske, bedankt voor je verhaal!
dat klinkt hoopvol, wij willen op termijn ook een tweede en ik wil daar inderdaad niet weer een PPP aan overhouden. gelukkig hoeft dat ook niet als ik jouw verhaal lees.
ik vind jouw manier van open zijn wel een goede. zoiets doe ik ook ongeveer. als het ter sprake komt of logisch is in een gespek, vertel ik het wel. toen ik net terug was op kantoor wist ik niet wat wie wist en toen deed ik wel een beetje moeilijk. maar ik zit er verder niet echt mee. ook medicijnen slikken vind ik niet erg, ook niet als dat mijn hele leven zou moeten. so be it. maar inderdaad er is wel weinig bekend en nog veel taboe rondom geestesziekten en psych.aandoeningen.
mijn omgeving doet er niet moeilijk over, over het algemeen. het scheelt wel dat mams het ook heeft en daardoor voor een groot deel van de familie al herkenning is. daardoor is het bij mij waarschijnlijk ook heel snel herkend en erkend en ben ik snel opgenomen. ik denk zeker dat het snelle ingrijpen, ook bij de depressie, heeft bijgedragen aan een snel herstel.
ik heb eigenlijk niemand verteld over mijn verblijf in de separeer. therapie, medicijnen, cvinden mensen al spannend, laat staan separeer. ik moet zeggen, ik was ook zo doorgedraaid, dat ik het ook niet echt duidelijk op m'n netvlies heb. ik herinner me wel steeds meer hoor. de 3,5 week opname daarna weet ik wel alles van. maar ja, wat schiet ik en de ander ermee op als ik het vertel? ik schaam me niet, maar dit komt ook nooit ter sprake, haha!
ik vind het fijn om te horen dat jij er ook nog veel aan denkt. ik heb dat ook en dacht dat dat weg moest gaan na een tijdje. ik heb verder geen therapie ervoor en ik hoef er ook niet over te praten, maar ik denk er wel veel aan. en soms word ik er wel een beetje somber van. maar ik kan inmiddels ook weer genieten. en da's wel fijn als je een kind hebt!
durske, wat wil je er op termijn dan precies mee gaan doen?
als er nog meer mensen willen reageren, graag!
groeten kreeft
dat klinkt hoopvol, wij willen op termijn ook een tweede en ik wil daar inderdaad niet weer een PPP aan overhouden. gelukkig hoeft dat ook niet als ik jouw verhaal lees.
ik vind jouw manier van open zijn wel een goede. zoiets doe ik ook ongeveer. als het ter sprake komt of logisch is in een gespek, vertel ik het wel. toen ik net terug was op kantoor wist ik niet wat wie wist en toen deed ik wel een beetje moeilijk. maar ik zit er verder niet echt mee. ook medicijnen slikken vind ik niet erg, ook niet als dat mijn hele leven zou moeten. so be it. maar inderdaad er is wel weinig bekend en nog veel taboe rondom geestesziekten en psych.aandoeningen.
mijn omgeving doet er niet moeilijk over, over het algemeen. het scheelt wel dat mams het ook heeft en daardoor voor een groot deel van de familie al herkenning is. daardoor is het bij mij waarschijnlijk ook heel snel herkend en erkend en ben ik snel opgenomen. ik denk zeker dat het snelle ingrijpen, ook bij de depressie, heeft bijgedragen aan een snel herstel.
ik heb eigenlijk niemand verteld over mijn verblijf in de separeer. therapie, medicijnen, cvinden mensen al spannend, laat staan separeer. ik moet zeggen, ik was ook zo doorgedraaid, dat ik het ook niet echt duidelijk op m'n netvlies heb. ik herinner me wel steeds meer hoor. de 3,5 week opname daarna weet ik wel alles van. maar ja, wat schiet ik en de ander ermee op als ik het vertel? ik schaam me niet, maar dit komt ook nooit ter sprake, haha!
ik vind het fijn om te horen dat jij er ook nog veel aan denkt. ik heb dat ook en dacht dat dat weg moest gaan na een tijdje. ik heb verder geen therapie ervoor en ik hoef er ook niet over te praten, maar ik denk er wel veel aan. en soms word ik er wel een beetje somber van. maar ik kan inmiddels ook weer genieten. en da's wel fijn als je een kind hebt!
durske, wat wil je er op termijn dan precies mee gaan doen?
als er nog meer mensen willen reageren, graag!
groeten kreeft
zaterdag 8 december 2007 om 20:15
Hoi Kreeft,
Op m'n vorige werkplek wist iedereen er dus ongeveer van... (ben iets te open geweest tijdens de manie, die ik nog had na de psychose...). Ik weet niet goed hoe ik het uit kan leggen, maar dat werkte niet altijd even positief. Ze hielden wel rekening met me, maar daar ging ik me dan ook weer naar gedragen, terwijl dat wschlk niet altijd nodig was.
Ik denk trouwens vaak negatief over de MDS, maar ook wel positief. Voor mij geldt nl., dat de diagnose kwam na een periode waarin ik een beetje stilstond in m'n leven. Ik had er waarschijnlijk al langer last van dan die ene depressie/manie/psychose voorafgaand aan de diagnose. Door de medicijnen en therapie kon ik de afgelopen jaren juist veel meer aan (naast kindje ook getrouwd, huis gekocht, studie afgemaakt, andere baan -> wel in 7 jaar tijd, hoor!). Therapie (of eigenlijk gesprekjes met een SPV-ster) heeft me trouwens erg goed geholpen om met die onzekerheden om te gaan. Al was er ook wel eens een psych die die onzekerheid juist stimuleerde, en vond dat ik eigenlijk niet eens een verre reis moest gaan maken.... (terwijl al m'n andere 'life-events' mijns inziens een stuk heftiger waren)
Hoe was het trouwens voor jou om op te groeien met een moeder met MDS? Die kant ken je natuurlijk ook (en is voor mij wel een punt van zorg).
Wat ik er 'mee wil doen', weet ik nog niet precies. Een collega-patient van mij heeft een boek geschreven, haha. Dat zie ik mezelf nog niet doen. Ik heb wel gedacht over voorlichting geven als ervaringsdeskundige (bv. voor verpleegkundigen in opleiding). Hier zijn organisaties voor. Het is iets voor de toekomst, hoor. Eerste tijd ben ik vnl. bezig met de komst van de 2e.
Op m'n vorige werkplek wist iedereen er dus ongeveer van... (ben iets te open geweest tijdens de manie, die ik nog had na de psychose...). Ik weet niet goed hoe ik het uit kan leggen, maar dat werkte niet altijd even positief. Ze hielden wel rekening met me, maar daar ging ik me dan ook weer naar gedragen, terwijl dat wschlk niet altijd nodig was.
Ik denk trouwens vaak negatief over de MDS, maar ook wel positief. Voor mij geldt nl., dat de diagnose kwam na een periode waarin ik een beetje stilstond in m'n leven. Ik had er waarschijnlijk al langer last van dan die ene depressie/manie/psychose voorafgaand aan de diagnose. Door de medicijnen en therapie kon ik de afgelopen jaren juist veel meer aan (naast kindje ook getrouwd, huis gekocht, studie afgemaakt, andere baan -> wel in 7 jaar tijd, hoor!). Therapie (of eigenlijk gesprekjes met een SPV-ster) heeft me trouwens erg goed geholpen om met die onzekerheden om te gaan. Al was er ook wel eens een psych die die onzekerheid juist stimuleerde, en vond dat ik eigenlijk niet eens een verre reis moest gaan maken.... (terwijl al m'n andere 'life-events' mijns inziens een stuk heftiger waren)
Hoe was het trouwens voor jou om op te groeien met een moeder met MDS? Die kant ken je natuurlijk ook (en is voor mij wel een punt van zorg).
Wat ik er 'mee wil doen', weet ik nog niet precies. Een collega-patient van mij heeft een boek geschreven, haha. Dat zie ik mezelf nog niet doen. Ik heb wel gedacht over voorlichting geven als ervaringsdeskundige (bv. voor verpleegkundigen in opleiding). Hier zijn organisaties voor. Het is iets voor de toekomst, hoor. Eerste tijd ben ik vnl. bezig met de komst van de 2e.
zondag 9 december 2007 om 17:50
ik heb met de MDS zoeits van: tja, pech gehad.
op mijn werk weten een aantal mensen het, maar eigenlijk vooral dat ik een post partem psychose heb gehad en daarvan moet herstellen. het blijft een beetje in het midden. ik heb ook nooit op mijn werk symptonen gehad, gelukkig. het lijkt me dan moeilijker terugkomen, zoals bij jou.
mijn moeder was stabiel tussen mijn 3e en 19e, dus ik heb er opgroeiend niets van gemerkt. die keer toen ik 19 was is ook langs me heen gegaan, want toen studeerde ik net, maar met 21 was het raak en dat was zeker niet leuk. ik wist er niets van en dus bleef ik met haar op sleeptouw. de volgende keren wist ik meer en zorgde ik dat ze sneller hulp kreeg (meer medicijnen en psych). het was best moeilijk, vooral omdat ze dan heel veeleisend is. en ze is alleen (gescheiden), ik ben enig kind, dus ze is sowieso best op mij gericht.
voorlichting geven is wel een goede! doe dan ook maar voor artsen. ik vind verpleegkundigen toch vaak beter, empatischer, kundiger. ik heb trouwens tijdens mijn opname nog deelgenomen aan een college voor psychs in opleiding. ze moesten een anamnese afnemen bij een psych patient. ik had het idee dat het hoofd psych me niet zo leuk vond: ik nam de klas een beetje over. tja, ik was nog wel manisch en heb zelf ook gestudeerd en voor groepen presentaties gehouden enzo, dus dat ging me wel makkelijk af. enniewee, ik heb er niet echt vrienden meegemaakt, maar ik mocht niet lang daarna wel naar huis.
ik herken je zorg wel. ik heb nu ook een dochter gekregen en denk dan toch: zou zij ook op termijn een PPP krijgen en MDS? maar ja, de kans dat ze het niet krijgt is groter. en ik hoop dat ik heel stabiel blijf, zodat zij niet voor mij hoeft te zorgen. en mijn vriend ook niet meer. het is toch niet leuk als je mensen op die manier moet belasten, maar je eigen kind lijkt me het ergst. en toch willen we over een paar jaar een 2e....
op mijn werk weten een aantal mensen het, maar eigenlijk vooral dat ik een post partem psychose heb gehad en daarvan moet herstellen. het blijft een beetje in het midden. ik heb ook nooit op mijn werk symptonen gehad, gelukkig. het lijkt me dan moeilijker terugkomen, zoals bij jou.
mijn moeder was stabiel tussen mijn 3e en 19e, dus ik heb er opgroeiend niets van gemerkt. die keer toen ik 19 was is ook langs me heen gegaan, want toen studeerde ik net, maar met 21 was het raak en dat was zeker niet leuk. ik wist er niets van en dus bleef ik met haar op sleeptouw. de volgende keren wist ik meer en zorgde ik dat ze sneller hulp kreeg (meer medicijnen en psych). het was best moeilijk, vooral omdat ze dan heel veeleisend is. en ze is alleen (gescheiden), ik ben enig kind, dus ze is sowieso best op mij gericht.
voorlichting geven is wel een goede! doe dan ook maar voor artsen. ik vind verpleegkundigen toch vaak beter, empatischer, kundiger. ik heb trouwens tijdens mijn opname nog deelgenomen aan een college voor psychs in opleiding. ze moesten een anamnese afnemen bij een psych patient. ik had het idee dat het hoofd psych me niet zo leuk vond: ik nam de klas een beetje over. tja, ik was nog wel manisch en heb zelf ook gestudeerd en voor groepen presentaties gehouden enzo, dus dat ging me wel makkelijk af. enniewee, ik heb er niet echt vrienden meegemaakt, maar ik mocht niet lang daarna wel naar huis.
ik herken je zorg wel. ik heb nu ook een dochter gekregen en denk dan toch: zou zij ook op termijn een PPP krijgen en MDS? maar ja, de kans dat ze het niet krijgt is groter. en ik hoop dat ik heel stabiel blijf, zodat zij niet voor mij hoeft te zorgen. en mijn vriend ook niet meer. het is toch niet leuk als je mensen op die manier moet belasten, maar je eigen kind lijkt me het ergst. en toch willen we over een paar jaar een 2e....
maandag 10 december 2007 om 19:27
Hoi Kreeft,
Het begint een beetje een prive-topic te worden hier...misschien moeten we maar gaan mailen of we kunnen nog even afwachten of er nog mensen komen schrijven? Hey, meelezers... jullie zijn welkom hoor!
Grappig verhaal van die klas met psychs in spe... ze hebben je toch wel om de goede redenen uit het ziekenhuis weggestuurd, he?
Had je moeder een ppp en daarna tijdens de overgang weer klachten? 'k Heb nl. wel 'ns gehoord dat dat voor vrouwen met mds ook weer een risicovolle periode is.
Verder heb ik vandaag niet zoveel te melden. Had vandaag een beetje een rotdag, door 'n functioneringsgesprek. Het ging op zich best goed. Nog steeds gaat het toch wel elk jaar iets beter. Maar ze maken er geen vaste baan van en ik baal daarvan. Heeft op zich niets met de mds te maken, al maakt het me (weer eens) onzeker of ik werk op dit nivo nog wel kan.
Het begint een beetje een prive-topic te worden hier...misschien moeten we maar gaan mailen of we kunnen nog even afwachten of er nog mensen komen schrijven? Hey, meelezers... jullie zijn welkom hoor!
Grappig verhaal van die klas met psychs in spe... ze hebben je toch wel om de goede redenen uit het ziekenhuis weggestuurd, he?
Had je moeder een ppp en daarna tijdens de overgang weer klachten? 'k Heb nl. wel 'ns gehoord dat dat voor vrouwen met mds ook weer een risicovolle periode is.
Verder heb ik vandaag niet zoveel te melden. Had vandaag een beetje een rotdag, door 'n functioneringsgesprek. Het ging op zich best goed. Nog steeds gaat het toch wel elk jaar iets beter. Maar ze maken er geen vaste baan van en ik baal daarvan. Heeft op zich niets met de mds te maken, al maakt het me (weer eens) onzeker of ik werk op dit nivo nog wel kan.
woensdag 12 december 2007 om 16:43
ja het wordt een beetje een onderonsje zo. ik had verwacht dat er nog wel meer met MDS zouden zijn die ervaringen willen uitwisselen. mensen, sluit vooral aan! hoe meer hoe beter!
mijn moeder heeft de overgang nu wel gehad, maar inderdaad, een paar episodes vielen wel in die periode. en het hing ook altijd samen met een life event. tja, hormonen en spannende gebeurtenissen, het blijft opletten.
balen van je werk. maar laat het je niet onzeker maken, misschien maken ze er om een andere reden geen vaste baan van? als het je 3e verlenging is, is het automatisch een vast contract. vervelend dat je dan aan jezelf gaat twijfelen. waarom denk je dat je het niveau niet aankan? is het niet gewoon veel ballen hooghouden met een kind erbij (en 2e op komst toch?)?
ik vind nu dat het best lekker draait met thuis en werk. maar ik werk nog maar 4 uur op een dag en heb dus steeds wat tijd voor mezelf voordat ik de kleine hoef te halen. na de vakantie begin ik met 4x6 uur. en ik merk dat ik nu ook inhoudelijk meer zaken op me neem. het wordt dus weer een beetje de oude intellectuele uitdaging. ben je niet bang dat je je zou vervelen als je onder je nivo gaat werken? het moet wel een beetje interessant zijn, anders zit je ook zo je tijd uit te zitten, toch? ik vind het wel leuk, dat ik langzaamaan weer wat mee ga draaien in de hectiek. dan voel je je toch volwaardiger. en tot nu toe word ik nog niet benauwd van de stress, al zit ik ook wel eens in een overleg met de gedachte: oeh, niet goed genoeg voorbereid. tja, ik werk ook nog weining.
het zou wel leuker zijn als we meer met een groep schrijven. is er niet een topic waar we kunnen aansluiten? borderline ofzo? of hebben die hele andere problemen? ik weet er weer eens niets vanaf...
mijn moeder heeft de overgang nu wel gehad, maar inderdaad, een paar episodes vielen wel in die periode. en het hing ook altijd samen met een life event. tja, hormonen en spannende gebeurtenissen, het blijft opletten.
balen van je werk. maar laat het je niet onzeker maken, misschien maken ze er om een andere reden geen vaste baan van? als het je 3e verlenging is, is het automatisch een vast contract. vervelend dat je dan aan jezelf gaat twijfelen. waarom denk je dat je het niveau niet aankan? is het niet gewoon veel ballen hooghouden met een kind erbij (en 2e op komst toch?)?
ik vind nu dat het best lekker draait met thuis en werk. maar ik werk nog maar 4 uur op een dag en heb dus steeds wat tijd voor mezelf voordat ik de kleine hoef te halen. na de vakantie begin ik met 4x6 uur. en ik merk dat ik nu ook inhoudelijk meer zaken op me neem. het wordt dus weer een beetje de oude intellectuele uitdaging. ben je niet bang dat je je zou vervelen als je onder je nivo gaat werken? het moet wel een beetje interessant zijn, anders zit je ook zo je tijd uit te zitten, toch? ik vind het wel leuk, dat ik langzaamaan weer wat mee ga draaien in de hectiek. dan voel je je toch volwaardiger. en tot nu toe word ik nog niet benauwd van de stress, al zit ik ook wel eens in een overleg met de gedachte: oeh, niet goed genoeg voorbereid. tja, ik werk ook nog weining.
het zou wel leuker zijn als we meer met een groep schrijven. is er niet een topic waar we kunnen aansluiten? borderline ofzo? of hebben die hele andere problemen? ik weet er weer eens niets vanaf...
vrijdag 14 december 2007 om 11:01
Bedankt voor je hart onder de riem. De reden dat ik zelf twijfel aan m'n kunnen, is dat ik eigenlijk van contract naar contract hobbel en nergens een vaste baan weet te bemachtigen. Op zich is dit heel gangbaar in m'n werkveld en hoef ik me idd niet meteen erge zorgen te maken. Maar na zo'n functioneringsgesprek word ik er wel ff moe van. Zo van: alweeeer niet...
Maar goed: je opmerkingen snijden echt wel hout. Het speelt bv. ook nog mee dat er hier wschlk sowieso mensen uit moeten binnenkort (dit ondanks het feit dat er echt een lading werk ligt). Het is nu een paar dagen later en ik ben alweer heel wat rustiger. Ook 'n (veel belangrijker) mooie 20-weken echo van m'n babietje gezien, dus dat scheelt!
Ik kan me voorstellen dat sommige mds-issues wel overeenkomen met die van borderline-patienten (bv. medicatie, stemmingswisselingen). Ik heb zelf op jouw verhaal gereageerd omdat het zo herkenbaar was: op je 30e psychotisch, maar wel stabiel op medicatie en ook weer je leven aan het (her)inrichten. Van veel mensen die hier schrijven over hun ziektebeeld, heb ik de indruk dat ze er nog 'middenin' zitten en aan het zoeken zijn wat hen kan helpen. Da's toch een ander stadium en ik probeer dan soms wel te reageren, maar meestal zijn we dan toch vrij snel klaar.
Maar goed: je opmerkingen snijden echt wel hout. Het speelt bv. ook nog mee dat er hier wschlk sowieso mensen uit moeten binnenkort (dit ondanks het feit dat er echt een lading werk ligt). Het is nu een paar dagen later en ik ben alweer heel wat rustiger. Ook 'n (veel belangrijker) mooie 20-weken echo van m'n babietje gezien, dus dat scheelt!
Ik kan me voorstellen dat sommige mds-issues wel overeenkomen met die van borderline-patienten (bv. medicatie, stemmingswisselingen). Ik heb zelf op jouw verhaal gereageerd omdat het zo herkenbaar was: op je 30e psychotisch, maar wel stabiel op medicatie en ook weer je leven aan het (her)inrichten. Van veel mensen die hier schrijven over hun ziektebeeld, heb ik de indruk dat ze er nog 'middenin' zitten en aan het zoeken zijn wat hen kan helpen. Da's toch een ander stadium en ik probeer dan soms wel te reageren, maar meestal zijn we dan toch vrij snel klaar.
zaterdag 15 december 2007 om 14:18
hallo meiden,
ik heb een paar weken geleden de diagnose mds gekregen. ik ben 33 jaar, begin van dit jaar gescheiden. omdat ik me eigenlijk al langer niet mezelf voelde ben ik in therapie gegegaan via mn werkgever, en dat vooral ivm mn scheiding. omdat mijn vader al zolang ik me kan herinneren mds heeft en dus ook alle symptomen ken, ben ik eens gaan nadenken. ik heb eind vorig jaar begin dit jaar een hypomane periode gehad en afgelopen aug/sept/okt ook weer. omdat ik zo'n moeite had met slapen, zat vaak rond 2u snachts nog achter de computer en de wekker ging wel weer om 7u...ben ik naar de huisarts gegaan. heb er op gestaan dat ie me zou doorverwijzen naar het ggz en daar is vrij snel vastgesteld dat ik zeer waarschijnlijk ook mds heb, wel te verstaan type 2. ik heb dus (nog) geen ervaring met opnames en psychoses. op dit moment heb ik samen met een arts besloten om (nog) geen medicijnen te gaan gebruiken. ik heb diabetes (kreeft grappig dat je dat als vb gaf in een van je eerdere posts) en ja daar moet ik medicijnen voor gebruiken, maar wil gewoon geen wandelende apotheek worden. de arts heeft me ook verteld dat lithium in combinatie met mn diabetes niet kan. ze gaat nu verder speuren in de boeken hoe het zit met mds en diabetes. ik sta op de wachtlijst voor cognitieve therapie, maarja de wachtlijsten zijn lang. heb afgelopen week bij mn huisarts aangeklopt en hoop dat hij de boel iets kan versnellen. je wordt naar huis gestuurd met de woorden: je hebt mds maar verder moet je het maar uitzoeken. dat zullen ze ook wel doen omdat ik geen noodgeval lijk, werk gewoon, heb een sociaal leven en verder geen grote problemen...denken ze. ik zit al jaren slecht in mn vel, ben eigenlijjk altijd wel depressief en nu dus met flinke hypomane periodes. dan voel ik me goed, bijna geweldig, vind ik mezelf leuk etc. ik zie nu in dat tijdens mijn huwelijk ik zeer ws. ook last heb gehad van de stemmingswisselingen en het doet me verdriet dat ik hier niet eerder achter ben gekomen. ik heb een hekel aan mensen met stemmingswisselingen, maar ik ben zelf net zo, misschien nog wel erger. ik ben wel blij dat er nu duidelijkheid is, nu kan ik er iets aan gaan doen...
omdat ik vanwege mn diabetes al een vrij regelmatig leven leidt, kan het zijn dat de mds daardoor niet eerder naar buiten is gekomen, volgens een verpleegkundige van het ggz. regelmaat is heel belangrijk icm mds. het klopt ook dat wanneer ik geen regelmaat heb ik van de rel raak enzo
nou dit is mijn verhaal, sluit niet helemaal aan bij jullie maar ben blij dat ik het ff kwijt ben. dr zijn idd niet veel topics op de forums over mds, helaas.....
ik heb een paar weken geleden de diagnose mds gekregen. ik ben 33 jaar, begin van dit jaar gescheiden. omdat ik me eigenlijk al langer niet mezelf voelde ben ik in therapie gegegaan via mn werkgever, en dat vooral ivm mn scheiding. omdat mijn vader al zolang ik me kan herinneren mds heeft en dus ook alle symptomen ken, ben ik eens gaan nadenken. ik heb eind vorig jaar begin dit jaar een hypomane periode gehad en afgelopen aug/sept/okt ook weer. omdat ik zo'n moeite had met slapen, zat vaak rond 2u snachts nog achter de computer en de wekker ging wel weer om 7u...ben ik naar de huisarts gegaan. heb er op gestaan dat ie me zou doorverwijzen naar het ggz en daar is vrij snel vastgesteld dat ik zeer waarschijnlijk ook mds heb, wel te verstaan type 2. ik heb dus (nog) geen ervaring met opnames en psychoses. op dit moment heb ik samen met een arts besloten om (nog) geen medicijnen te gaan gebruiken. ik heb diabetes (kreeft grappig dat je dat als vb gaf in een van je eerdere posts) en ja daar moet ik medicijnen voor gebruiken, maar wil gewoon geen wandelende apotheek worden. de arts heeft me ook verteld dat lithium in combinatie met mn diabetes niet kan. ze gaat nu verder speuren in de boeken hoe het zit met mds en diabetes. ik sta op de wachtlijst voor cognitieve therapie, maarja de wachtlijsten zijn lang. heb afgelopen week bij mn huisarts aangeklopt en hoop dat hij de boel iets kan versnellen. je wordt naar huis gestuurd met de woorden: je hebt mds maar verder moet je het maar uitzoeken. dat zullen ze ook wel doen omdat ik geen noodgeval lijk, werk gewoon, heb een sociaal leven en verder geen grote problemen...denken ze. ik zit al jaren slecht in mn vel, ben eigenlijjk altijd wel depressief en nu dus met flinke hypomane periodes. dan voel ik me goed, bijna geweldig, vind ik mezelf leuk etc. ik zie nu in dat tijdens mijn huwelijk ik zeer ws. ook last heb gehad van de stemmingswisselingen en het doet me verdriet dat ik hier niet eerder achter ben gekomen. ik heb een hekel aan mensen met stemmingswisselingen, maar ik ben zelf net zo, misschien nog wel erger. ik ben wel blij dat er nu duidelijkheid is, nu kan ik er iets aan gaan doen...
omdat ik vanwege mn diabetes al een vrij regelmatig leven leidt, kan het zijn dat de mds daardoor niet eerder naar buiten is gekomen, volgens een verpleegkundige van het ggz. regelmaat is heel belangrijk icm mds. het klopt ook dat wanneer ik geen regelmaat heb ik van de rel raak enzo
nou dit is mijn verhaal, sluit niet helemaal aan bij jullie maar ben blij dat ik het ff kwijt ben. dr zijn idd niet veel topics op de forums over mds, helaas.....
zondag 16 december 2007 om 11:41
Hoi Save,
Toch 'leuk' dat je reageert, ondanks dat je nog echt middenin de hectiek zit van de goede behandeling vinden etc. Ik krijg wel het idee dat het voor jou, net als voor mij, uiteindelijk goed uit gaat pakken dat je nu die diagnose hebt. Dat heeft voor mij wel de nodige handvaten gegeven om m'n leven op een voor mij goede manier 'aan te pakken'. Achteraf lijkt het net alsof ik de jaren voor de diagnose op een verkeerde manier m'n 'best' heb gedaan. Al zal dat ook wel ergens goed voor zijn geweest ('k had vast niet zomaar geaccepteerd dat ik mds heb)
Ben benieuwd hoe het verder gaat met je en ik hoop dat je snel wat meer hulp krijgt van de ggz. 'k Ga voor jou niet bepalen of je lithium of andere medicatie moet slikken (ook omdat je wschlk type 2 hebt: ikzelf type 1). En ik kan me goed voorstellen dat je eerder iets kan hebben aan goede therapie. Zelf heb ik veel gehad aan gesprekken met een spv-ster (sociaal psychiatrisch verpleegkundige), maar ook dit is vast voor iedereen verschillend. Hangt niet alleen samen met de mds, maar ook met je persoonlijkheid. Veel succes in ieder geval, en het gaat misschien niet snel, maar je komt er wel.
Toch 'leuk' dat je reageert, ondanks dat je nog echt middenin de hectiek zit van de goede behandeling vinden etc. Ik krijg wel het idee dat het voor jou, net als voor mij, uiteindelijk goed uit gaat pakken dat je nu die diagnose hebt. Dat heeft voor mij wel de nodige handvaten gegeven om m'n leven op een voor mij goede manier 'aan te pakken'. Achteraf lijkt het net alsof ik de jaren voor de diagnose op een verkeerde manier m'n 'best' heb gedaan. Al zal dat ook wel ergens goed voor zijn geweest ('k had vast niet zomaar geaccepteerd dat ik mds heb)
Ben benieuwd hoe het verder gaat met je en ik hoop dat je snel wat meer hulp krijgt van de ggz. 'k Ga voor jou niet bepalen of je lithium of andere medicatie moet slikken (ook omdat je wschlk type 2 hebt: ikzelf type 1). En ik kan me goed voorstellen dat je eerder iets kan hebben aan goede therapie. Zelf heb ik veel gehad aan gesprekken met een spv-ster (sociaal psychiatrisch verpleegkundige), maar ook dit is vast voor iedereen verschillend. Hangt niet alleen samen met de mds, maar ook met je persoonlijkheid. Veel succes in ieder geval, en het gaat misschien niet snel, maar je komt er wel.
zondag 16 december 2007 om 15:44
dag meiden,
bedankt voor jullie reacties.
ik zit er inderdaad nog middenin en hoop dat nu de diagnoste gesteld is, ik een juiste draai aan mn leven kan geven en eindelijk het gevoel krijg dingen juist te doen.
ze hebben gezegd dat ik type 2 heb, maar goed het kan natuurlijk best dat het erger gaat worden....en daar ben ik zo bang voor. ik wil zo graag kindjes en door mn scheiding is dat zoiezo nu op de lange baan geschoven maar medicijnen zijn nou ik niet al te best icm zwangerschap...ik ben een beetje een controlefreak aan het worden, en als dingen niet gebeuren hoe ik ze wil en gepland heb dan wordt ik gek en kan ik compleet uit mn dak gaan. mn vader heeft dit ook en begin steeds meer te beseffen dat ik meer op em lijk als dat ik altijd gedacht heb. ik heb ook altijd het idee gehad dat ik "anders ben dan anderen" altijd onzeker, terwijl ik echt wel een leuke meid ben. maar nu ben ik op een bepaalde manier nog onzekerder geworden: ik ben 33 en gescheiden, ik heb diabetes en nu ook nog eens mds...welke man wil me nou nog....verstandelijk gezien weet ik heus wel dat dat onzin is, maar toch...omdat ik vaak eerder depressief ben dan manisch, vreet dat aan je. ik kijk echt uit naar de cognitieve therapie en hoop zo dat het gaat helpen. ik heb verder mn leventje goed voor elkaar: goede baan, eigen huis, autootje, vriendinnen, ga regelmatig op vakantie...maar toch op de een of andere manier is er altijd wel iets waardoor ik me niet goed voel...
wat betreft mn vader, ik heb altijd heel slecht met hem om kunnen gaan, kan niet van hem op aan omdat je nooit weet hoe zn bui is. hij slikt volgens mij al 30 jaar lithium maar heeft evengoed depressieve en manische periodes. hij heeft wel altijd gewoon gewerkt en is nu sinds 3 jaar met vervroegd pensioen gegaan. echt goed omgaan met zn ziekte doet ie niet, daardoor is ie ook alcoholist (wat vind ik dat toch altijd een rotwoord) geworden. het schijnt zo te zijn dat veel mensen alcohol gaan gebruiken om maar niet elke keer die stemmingswisselingen te "voelen".
fijn dat ik hier ff mn hart kan luchten
in mn omgeving zie ik mensen vaak denken: oja is dat nou wel zo, komt het niet gewoon door de scheiding, of doe nou maar weer gewoon...zucht
bedankt voor jullie reacties.
ik zit er inderdaad nog middenin en hoop dat nu de diagnoste gesteld is, ik een juiste draai aan mn leven kan geven en eindelijk het gevoel krijg dingen juist te doen.
ze hebben gezegd dat ik type 2 heb, maar goed het kan natuurlijk best dat het erger gaat worden....en daar ben ik zo bang voor. ik wil zo graag kindjes en door mn scheiding is dat zoiezo nu op de lange baan geschoven maar medicijnen zijn nou ik niet al te best icm zwangerschap...ik ben een beetje een controlefreak aan het worden, en als dingen niet gebeuren hoe ik ze wil en gepland heb dan wordt ik gek en kan ik compleet uit mn dak gaan. mn vader heeft dit ook en begin steeds meer te beseffen dat ik meer op em lijk als dat ik altijd gedacht heb. ik heb ook altijd het idee gehad dat ik "anders ben dan anderen" altijd onzeker, terwijl ik echt wel een leuke meid ben. maar nu ben ik op een bepaalde manier nog onzekerder geworden: ik ben 33 en gescheiden, ik heb diabetes en nu ook nog eens mds...welke man wil me nou nog....verstandelijk gezien weet ik heus wel dat dat onzin is, maar toch...omdat ik vaak eerder depressief ben dan manisch, vreet dat aan je. ik kijk echt uit naar de cognitieve therapie en hoop zo dat het gaat helpen. ik heb verder mn leventje goed voor elkaar: goede baan, eigen huis, autootje, vriendinnen, ga regelmatig op vakantie...maar toch op de een of andere manier is er altijd wel iets waardoor ik me niet goed voel...
wat betreft mn vader, ik heb altijd heel slecht met hem om kunnen gaan, kan niet van hem op aan omdat je nooit weet hoe zn bui is. hij slikt volgens mij al 30 jaar lithium maar heeft evengoed depressieve en manische periodes. hij heeft wel altijd gewoon gewerkt en is nu sinds 3 jaar met vervroegd pensioen gegaan. echt goed omgaan met zn ziekte doet ie niet, daardoor is ie ook alcoholist (wat vind ik dat toch altijd een rotwoord) geworden. het schijnt zo te zijn dat veel mensen alcohol gaan gebruiken om maar niet elke keer die stemmingswisselingen te "voelen".
fijn dat ik hier ff mn hart kan luchten
in mn omgeving zie ik mensen vaak denken: oja is dat nou wel zo, komt het niet gewoon door de scheiding, of doe nou maar weer gewoon...zucht
woensdag 19 december 2007 om 14:39
Hoi,
Hoe is het met jullie? Hier alles goed, hoor.
Om even op Save te reageren: het is natuurlijk ook niet zo vreemd dat de MDS pas bij een life-event als een scheiding naar voren komt. Bij mij kwam het ook niet helemaal uit het niets opzetten, die manische episode waar het mee begon. Misschien dat je omgeving daarom ook de neiging heeft om die 2 dingen door elkaar te halen.
Ik heb trouwens ook een enkele vriendin die vindt dat het nu wel genoeg geweest is. Alsof ik m'n been gebroken had, of zo. Maar gelukkig ook anderen waarmee ik er wel over kan praten (wat ik ook niet meer zo heel vaak doe, eigenlijk)
Ik hoop voor je dat de cognitieve therapie je gaat helpen tegen de negatieve gedachtes. Want ze zijn wel negatief en idd niet perse realistisch. Het kan nl. net zo goed zijn, dat je wel een goeie vent vindt, of dat je MDS best meevalt (vaak is dat laatste volgens mij zo, als het op latere leeftijd pas naar voren komt). En zwanger zijn icm medicijnen kan ook (bewijs ik nu voor de 2e keer).
In ieder geval succes en ik hoop dat je therapie snel door kan gaan.
Hoe is het met jullie? Hier alles goed, hoor.
Om even op Save te reageren: het is natuurlijk ook niet zo vreemd dat de MDS pas bij een life-event als een scheiding naar voren komt. Bij mij kwam het ook niet helemaal uit het niets opzetten, die manische episode waar het mee begon. Misschien dat je omgeving daarom ook de neiging heeft om die 2 dingen door elkaar te halen.
Ik heb trouwens ook een enkele vriendin die vindt dat het nu wel genoeg geweest is. Alsof ik m'n been gebroken had, of zo. Maar gelukkig ook anderen waarmee ik er wel over kan praten (wat ik ook niet meer zo heel vaak doe, eigenlijk)
Ik hoop voor je dat de cognitieve therapie je gaat helpen tegen de negatieve gedachtes. Want ze zijn wel negatief en idd niet perse realistisch. Het kan nl. net zo goed zijn, dat je wel een goeie vent vindt, of dat je MDS best meevalt (vaak is dat laatste volgens mij zo, als het op latere leeftijd pas naar voren komt). En zwanger zijn icm medicijnen kan ook (bewijs ik nu voor de 2e keer).
In ieder geval succes en ik hoop dat je therapie snel door kan gaan.
donderdag 20 december 2007 om 02:39
Hi,
Ik ben ook manisch depressief. Maar het ligt bij mij anders. Ik ben nog maar 20 en het werd ongeveer een jaar geleden gediagnosticeerd. Ik ben mijn hele leven wel een beetje hyper geweest zoals ik dat noemde. Dat resulteerde tot een aantal jaren geleden alleen in heel productief zijn, veel aankunnen en veel zelfvertrouwen. Helaas kwamen er vanaf mijn dertiende depressieve periodes tussen.Ik wilde dood.
Een jaar geleden had ik pas echt door dat er wat mis was toen ik drie maanden niet mijn bed uit wilde omdat ik zo depressief was, mezelf zo lelijk voelde en te bang was om naar buiten te gaan (omdat ik mezelf te lelijk vond om me buiten te vertonen). Om me heen begonnen mensen het ook te merken en zeiden dat ik hulp moest zoeken. Ik had voorafgaand aan deze periode 2 maanden elke dag maar een half uur geslapen, veel uit geweest, veel drinken, veel mannen. Dus eigenlijk had ik roofbouw gepleegd op mijn lichaam. De jongen met wie ik een relatie heb gehad van drie jaar had er ook al opmerkingen over gemaakt van: "hoe kan het dat je de ene dag een engel bent en niet kan slapen van blijdschap en me bespringt als je me ziet en je de volgende dag dood wil?"
Dus vorig jaar rond deze tijd lukte me het om uit bed te komen en naar de studentenpsycholoog te gaan. Daar hebben ze me meteen doorgestuurd naar een psychiater en daar was de diagnose bipolaire stoornis type 2 snel gesteld. Het komt ook in mijn familie voor, mijn oom had schizofrenie in combinatie met manisch depressiviteit. Mijn broer is manisch depressief maar de diagnose is nog niet gesteld en bij mijn moeder herken ik ook heel veel gedragingen.
Toen ik de diagnose kreeg wilde ik er eerst niks van weten. Het is zo hard om op je negentiende te horen dat je iets hebt waar je je leven lang niet vanaf komt. Gelukkig heeft mijn psychiater me heel vrij gelaten in mijn keuzes. Ze hebben me wel medicijnen aangeraden toen ik dagen had met impulsen van 'ik kan ook voor die trein liggen' en dan wilde ik niet eens dood, ik heb die impulsen gehad toen ik in een manie zat namelijk en me supergelukkig en euforisch voelde.
Inmiddels leer ik er zonder medicijnen steeds beter mee omgaan. Het was het moeilijkst te accepteren dat ik mezelf soms dingen moet ontzeggen omdat het anders te erg mijn ritme in de war schopt en me vatbaarder maakt voor manies of depressies.Op dit moment gebruik ik mijn energie positief omdat ik twee academische studies doe en vier baantjes heb. Ik ga nu 1 keer per week uit in plaats van 6 keer, en slaap ongeveer 6/7 uur per nacht. Ook ben ik heerlijk single en heb geleerd dat ik geen vlugge seks of mannen nodig heb om me geliefd te voelen. Ik hou van mezelf en dat is de grootste geluk dat een mens kan hebben. Het gaat nu zo goed dat mijn psychiater laatst zei: "Jij hebt zoveel kracht in je, je bent zo gegroeid en je moet gewoon zo blijven als je bent, want je energie en vrolijkheid zijn juist je sterke punten."
Ik ging eerst elke week of twee keer per week naar de psych. Nu ben ik eind november geweest en ik hoef pas eind januari terug te komen
Als dat geen hoop geeft weet ik het ook niet meer
Ik ben ook manisch depressief. Maar het ligt bij mij anders. Ik ben nog maar 20 en het werd ongeveer een jaar geleden gediagnosticeerd. Ik ben mijn hele leven wel een beetje hyper geweest zoals ik dat noemde. Dat resulteerde tot een aantal jaren geleden alleen in heel productief zijn, veel aankunnen en veel zelfvertrouwen. Helaas kwamen er vanaf mijn dertiende depressieve periodes tussen.Ik wilde dood.
Een jaar geleden had ik pas echt door dat er wat mis was toen ik drie maanden niet mijn bed uit wilde omdat ik zo depressief was, mezelf zo lelijk voelde en te bang was om naar buiten te gaan (omdat ik mezelf te lelijk vond om me buiten te vertonen). Om me heen begonnen mensen het ook te merken en zeiden dat ik hulp moest zoeken. Ik had voorafgaand aan deze periode 2 maanden elke dag maar een half uur geslapen, veel uit geweest, veel drinken, veel mannen. Dus eigenlijk had ik roofbouw gepleegd op mijn lichaam. De jongen met wie ik een relatie heb gehad van drie jaar had er ook al opmerkingen over gemaakt van: "hoe kan het dat je de ene dag een engel bent en niet kan slapen van blijdschap en me bespringt als je me ziet en je de volgende dag dood wil?"
Dus vorig jaar rond deze tijd lukte me het om uit bed te komen en naar de studentenpsycholoog te gaan. Daar hebben ze me meteen doorgestuurd naar een psychiater en daar was de diagnose bipolaire stoornis type 2 snel gesteld. Het komt ook in mijn familie voor, mijn oom had schizofrenie in combinatie met manisch depressiviteit. Mijn broer is manisch depressief maar de diagnose is nog niet gesteld en bij mijn moeder herken ik ook heel veel gedragingen.
Toen ik de diagnose kreeg wilde ik er eerst niks van weten. Het is zo hard om op je negentiende te horen dat je iets hebt waar je je leven lang niet vanaf komt. Gelukkig heeft mijn psychiater me heel vrij gelaten in mijn keuzes. Ze hebben me wel medicijnen aangeraden toen ik dagen had met impulsen van 'ik kan ook voor die trein liggen' en dan wilde ik niet eens dood, ik heb die impulsen gehad toen ik in een manie zat namelijk en me supergelukkig en euforisch voelde.
Inmiddels leer ik er zonder medicijnen steeds beter mee omgaan. Het was het moeilijkst te accepteren dat ik mezelf soms dingen moet ontzeggen omdat het anders te erg mijn ritme in de war schopt en me vatbaarder maakt voor manies of depressies.Op dit moment gebruik ik mijn energie positief omdat ik twee academische studies doe en vier baantjes heb. Ik ga nu 1 keer per week uit in plaats van 6 keer, en slaap ongeveer 6/7 uur per nacht. Ook ben ik heerlijk single en heb geleerd dat ik geen vlugge seks of mannen nodig heb om me geliefd te voelen. Ik hou van mezelf en dat is de grootste geluk dat een mens kan hebben. Het gaat nu zo goed dat mijn psychiater laatst zei: "Jij hebt zoveel kracht in je, je bent zo gegroeid en je moet gewoon zo blijven als je bent, want je energie en vrolijkheid zijn juist je sterke punten."
Ik ging eerst elke week of twee keer per week naar de psych. Nu ben ik eind november geweest en ik hoef pas eind januari terug te komen
Als dat geen hoop geeft weet ik het ook niet meer
dinsdag 1 januari 2008 om 19:41
Hier ook iemand die met MDS te maken heeft. Ik ben heel blij dit topic te vinden! Ik zal mn verhaal ook proberen uit te leggen.
Mijn moeder was altijd een heel leuke lieve moeder. Ik wist als kind wel dat ze heel veel had meegemaakt vroeger, haar familie is helemaal uit elkaar gebrokkeld. Ze had al bij een psychiater gelopen.
Toen ik 20 was en al op mezelf woonde kreeg ze een psychose. Dat was best wel raar maar er was toen heel veel gebeurd in korte tijd dus ergens wel te begrijpen. Ik heb toen veel ingesprongen thuis, huishouden, dingen regelen etc. Mn broertje woonde nog thuis en was 15. Mn moeder lag bijna constant in bed, werkte een tijd niet en kreeg seroxat. Na verloop van tijd ging t weer goed, en ze heeft de medicatie afgebouwd. Mn vader kreeg toen de klap en raakte voor de 2e keer burnout. Vier jaar later werd mn moeder depressief, ze dreigde weer psychotisch te worden en kreeg toen behoorlijk wat seroxat, ze is toen doorgeschoten in een manie. Jee, wat was dat heftig. De gekste dingen meegemaakt (vertel liever geen details ivm herkenningsgevaar). Ze kon niet opgenomen worden (was niet erg genoeg) maar we hebben verschillende malen bij de crisisdienst gezeten. Ze werd ontzettend agressief (ook naar mn vader) en vervelend. De relatie tussen mn ouders kwam op spanning te staan. Ik was op een gegeven moment verzorger ipv dochter. Uiteindelijk is gebleken dat de manie waarschijnlijk is aangewakkerd door teveel seroxat. Ze is sinds een klein jaar aardig stabiel (het heeft al met al zo'n anderhalf jaar geduurd). Ze werkt weer en is zelfs van baan gewisseld. Heeft intussen geen gesprekken meer bij de psycholoog/psychiater. Ze slikt zyprexa (anti-psychoticum), seroxat en dekapine (stemmingsstabilisator). Stoppen is de eerste 5 jaar niet aan de orde, zou pas overwogen kunnen worden als mn vader met pensioen is om te bekijken hoe t gaat. Of t in de familie zit, weten we niet. Mn moeder heeft haar vader jong verloren en dr moeder slikte altijd veel medicatie (waarvoor weten we niet, maar ze had wel een 'tik'), maar aangezien dat contact heel lang geleden is verbroken en zij nu al jaren dood is, kunnen we t niet nagaan.
Ik ben nu zelf in therapie. En het is zwaar, heel zwaar. Mijn vriend heeft jaren paniekaanvallen gehad (is nu onder controle). Intussen zijn er ook veel mensen overleden. De psychotherapeut heeft als diagnose gesteld dat ik een aanpassingsstoornis heb. Ik krijg vooralsnog geen medicatie..
Mijn moeder was altijd een heel leuke lieve moeder. Ik wist als kind wel dat ze heel veel had meegemaakt vroeger, haar familie is helemaal uit elkaar gebrokkeld. Ze had al bij een psychiater gelopen.
Toen ik 20 was en al op mezelf woonde kreeg ze een psychose. Dat was best wel raar maar er was toen heel veel gebeurd in korte tijd dus ergens wel te begrijpen. Ik heb toen veel ingesprongen thuis, huishouden, dingen regelen etc. Mn broertje woonde nog thuis en was 15. Mn moeder lag bijna constant in bed, werkte een tijd niet en kreeg seroxat. Na verloop van tijd ging t weer goed, en ze heeft de medicatie afgebouwd. Mn vader kreeg toen de klap en raakte voor de 2e keer burnout. Vier jaar later werd mn moeder depressief, ze dreigde weer psychotisch te worden en kreeg toen behoorlijk wat seroxat, ze is toen doorgeschoten in een manie. Jee, wat was dat heftig. De gekste dingen meegemaakt (vertel liever geen details ivm herkenningsgevaar). Ze kon niet opgenomen worden (was niet erg genoeg) maar we hebben verschillende malen bij de crisisdienst gezeten. Ze werd ontzettend agressief (ook naar mn vader) en vervelend. De relatie tussen mn ouders kwam op spanning te staan. Ik was op een gegeven moment verzorger ipv dochter. Uiteindelijk is gebleken dat de manie waarschijnlijk is aangewakkerd door teveel seroxat. Ze is sinds een klein jaar aardig stabiel (het heeft al met al zo'n anderhalf jaar geduurd). Ze werkt weer en is zelfs van baan gewisseld. Heeft intussen geen gesprekken meer bij de psycholoog/psychiater. Ze slikt zyprexa (anti-psychoticum), seroxat en dekapine (stemmingsstabilisator). Stoppen is de eerste 5 jaar niet aan de orde, zou pas overwogen kunnen worden als mn vader met pensioen is om te bekijken hoe t gaat. Of t in de familie zit, weten we niet. Mn moeder heeft haar vader jong verloren en dr moeder slikte altijd veel medicatie (waarvoor weten we niet, maar ze had wel een 'tik'), maar aangezien dat contact heel lang geleden is verbroken en zij nu al jaren dood is, kunnen we t niet nagaan.
Ik ben nu zelf in therapie. En het is zwaar, heel zwaar. Mijn vriend heeft jaren paniekaanvallen gehad (is nu onder controle). Intussen zijn er ook veel mensen overleden. De psychotherapeut heeft als diagnose gesteld dat ik een aanpassingsstoornis heb. Ik krijg vooralsnog geen medicatie..
woensdag 2 januari 2008 om 14:01
Hoi allemaal,
Ten eerste de allerbeste wensen voor jullie allemaal. Dat 2008 een stabiel, relaxed en ook anderszins prettig en gezond jaar mag zijn voor ons allen.
Wat een verschillende verhalen allemaal! Suikerpopje: ik vind het leuk dat je zoveel aankan. Soms vind ik m'n energie-nivo erg laag en dat wijt ik dan aan de MDS... Als ik jou zo lees, is het dus niet perse daaraan te wijten. Ook goed om te weten. @ Sweety: veel succes ook met jouw traject. Het is voor mij, omdat ik zelf een dochter heb, wel confronterend om te lezen over rot-tijden die mensen met hun manisch-depressieve ouders hebben meegemaakt... Ik hoop maar dat zulke problemen voor m'n kinderen uit zullen blijven, door een goed ritme/medicijngebruik/therapie mijnerzijds. Maar ja: garanties heb je natuurlijk niet (en dat geldt ook voor andere levensproblemen, denk ik er dan maar gelijk achteraan..)
Veel succes allemaal, in 2008!
Ten eerste de allerbeste wensen voor jullie allemaal. Dat 2008 een stabiel, relaxed en ook anderszins prettig en gezond jaar mag zijn voor ons allen.
Wat een verschillende verhalen allemaal! Suikerpopje: ik vind het leuk dat je zoveel aankan. Soms vind ik m'n energie-nivo erg laag en dat wijt ik dan aan de MDS... Als ik jou zo lees, is het dus niet perse daaraan te wijten. Ook goed om te weten. @ Sweety: veel succes ook met jouw traject. Het is voor mij, omdat ik zelf een dochter heb, wel confronterend om te lezen over rot-tijden die mensen met hun manisch-depressieve ouders hebben meegemaakt... Ik hoop maar dat zulke problemen voor m'n kinderen uit zullen blijven, door een goed ritme/medicijngebruik/therapie mijnerzijds. Maar ja: garanties heb je natuurlijk niet (en dat geldt ook voor andere levensproblemen, denk ik er dan maar gelijk achteraan..)
Veel succes allemaal, in 2008!
woensdag 2 januari 2008 om 22:00
maandag 7 januari 2008 om 17:00
hallo allemaal!
allereerst de beste wensen voor 2008. ik ben al een tijdje niet geweest, sorry, ik was eindejaarsmoe. maar nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen!
nou wilde ik een heel bericht gaan typen, maar de telefoon ging en nu moet ik ukkie uit de creche halen. ik kom snel terug om te reageren en te posten.
groeten kreeft
allereerst de beste wensen voor 2008. ik ben al een tijdje niet geweest, sorry, ik was eindejaarsmoe. maar nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen!
nou wilde ik een heel bericht gaan typen, maar de telefoon ging en nu moet ik ukkie uit de creche halen. ik kom snel terug om te reageren en te posten.
groeten kreeft
donderdag 10 januari 2008 om 20:55
daar ben ik weer. moe maar voldaan, zullen we maar zeggen. uk heeft nl. opeens gisterochtend bedacht dat 5.15 uur ook al opstatijd is....daar zijn wij het niet mee eens, maar vanochtend was het weer raak. ik ben hard aan het hopen dat dit geen fase is.
durske, mijn moeder is ook manisch-depressief, maar is bijna mijn hele jeugd stabiel geweest. ze kreeg ook een post partem psychose en is toen ik 2 was, nog een keer ingestort. daar heb ik dus niets van gemerkt. toen ik al studeerde en het huis uit was, is ze pas weer manisch en daarna depressief geworden. en als enig kind van een alleenstaande ouder is dat zwaar. maar ki heb het haar nooit kwalijk genomen, want ze kan er niets aan doen. tja, die life events he? het is daarna nog een paar keer gebeurd en we zijn steeds beter in het tijdig inschakelen van de juiste hulp en ik ben beter geworden in het aangeven van mijn grenzen op zo'n moment. een manische moeder is nl. nogal claimend. ik heb hetzelfde als jij hoor, ik zou het ook niet leuk vinden voor mijn dochter als ik instort, maar ja, we doen het niet express of omdat hwe het zo leuk vinden! ik hoop vooral dat zij het niet ook krijgt.
sweety, bedankt voor je verhaal! fijn dat er inmiddels meer mensen zich aansluiten bij dit topic. wat is precies een aanpassingsstoornis? het klinkt in ieder geval alsof je veel probeert te redden en op te vangen en een beetje jezelf vergeet. vooral eerst goed voor jezelf zorgen hoor! daar heeft je omgeving ook meer aan.
save, op jou had ik nog niet eens gereageerd. rottig van de relatie met je vader. ik heb ook geen goede relatie met mijn vader, hij zit psychisch ook in de knoop en is alcoholist. ik heb me nu voorgenomen om het te accepteren zoals het is en er vooral niet meer van te maken. het contact staat op een laag pitje en met familiegelegenheden zie ik hem. over je mds, ik heb wel begrepen dat het hoe later je het krijgt, hoe gunstiger de toekomst is. zeker met je regelmatige leven, moet je een heel eind kunnen komen! en het is geen schande hoor, als je hier straks wel medicijnen voor neemt (dat kan er ook nog wel bij? al is het natuurlijk niet leuk). als je weer minder depressief bent, kun je vast ook weer de positieve kanten zien die je nu niet ziet: je bent een leuke meid, goede baan, zelfstandig en veel te bieden! een nieuwe man en kinderen is nu echt niet van de baan! laat je binnenkort nog weten hoe het met je gaat?
suikerpopje, leuk dat jij ook het topic komt versterken! het klinkt alsof je hartstikke goed bezig bent! ik vind het heel grappig dat je zegt dat je je soms dingen moet ontzeggen, terwijl je doet echt superveel!!! 2 studies en 4 baantjes redden echt de meeste mensen niet hoor! en dan ook nog een sociaal leven. petje af! maar het is natuurlijk wel zuur als je zo jong al te horen krijgt dat je MDS hebt. het is toch iets dat je de resty van je leven meedraagt. aan de andere kant: je weet het vroeg, maar je hebt daardoor wel tijd je leven zo goed mogelijk in te richten. maar dat gaat je zo te lezen goed af!
ik ben heel blij dat er meer mensen hier gekomen zijn. vooral van anderen kun je wat leren. bij mij gaat alles zijn gangetje. volgende week begin ik met het afbouwen van de antidepressivum. ik heb ook van mijn begeleider gehoord, dat ie de beste ervaringen heeft met mensen die alleen op lithium zitten. daar ga ik nu ook naartoe. en over 2 weken start ik met vriend met de manisch depressieve psychoeducatie cursus. dat zijn 7 bijeenkomsten met andere clienten plus dierbaren, waarin allerleis aspecten over MDS aan de orde komen. en daarbij is de bedoeling dat je ook iets aan elkaar en elkaars dierbare hebt. ik ben benieuwd. ik denk dat het wel vermoeiend gaat worden. ik hou jullie op de hoogte! die cursus oort trouwens bij het standaard behandelingspakket hier, dus praten, pillen en cursus. en daarna wordt bekeken of nog andere therapieen nodig zijn.
ik hoop jullie hier allemaal snel weer te spreken!
groet kreeft
durske, mijn moeder is ook manisch-depressief, maar is bijna mijn hele jeugd stabiel geweest. ze kreeg ook een post partem psychose en is toen ik 2 was, nog een keer ingestort. daar heb ik dus niets van gemerkt. toen ik al studeerde en het huis uit was, is ze pas weer manisch en daarna depressief geworden. en als enig kind van een alleenstaande ouder is dat zwaar. maar ki heb het haar nooit kwalijk genomen, want ze kan er niets aan doen. tja, die life events he? het is daarna nog een paar keer gebeurd en we zijn steeds beter in het tijdig inschakelen van de juiste hulp en ik ben beter geworden in het aangeven van mijn grenzen op zo'n moment. een manische moeder is nl. nogal claimend. ik heb hetzelfde als jij hoor, ik zou het ook niet leuk vinden voor mijn dochter als ik instort, maar ja, we doen het niet express of omdat hwe het zo leuk vinden! ik hoop vooral dat zij het niet ook krijgt.
sweety, bedankt voor je verhaal! fijn dat er inmiddels meer mensen zich aansluiten bij dit topic. wat is precies een aanpassingsstoornis? het klinkt in ieder geval alsof je veel probeert te redden en op te vangen en een beetje jezelf vergeet. vooral eerst goed voor jezelf zorgen hoor! daar heeft je omgeving ook meer aan.
save, op jou had ik nog niet eens gereageerd. rottig van de relatie met je vader. ik heb ook geen goede relatie met mijn vader, hij zit psychisch ook in de knoop en is alcoholist. ik heb me nu voorgenomen om het te accepteren zoals het is en er vooral niet meer van te maken. het contact staat op een laag pitje en met familiegelegenheden zie ik hem. over je mds, ik heb wel begrepen dat het hoe later je het krijgt, hoe gunstiger de toekomst is. zeker met je regelmatige leven, moet je een heel eind kunnen komen! en het is geen schande hoor, als je hier straks wel medicijnen voor neemt (dat kan er ook nog wel bij? al is het natuurlijk niet leuk). als je weer minder depressief bent, kun je vast ook weer de positieve kanten zien die je nu niet ziet: je bent een leuke meid, goede baan, zelfstandig en veel te bieden! een nieuwe man en kinderen is nu echt niet van de baan! laat je binnenkort nog weten hoe het met je gaat?
suikerpopje, leuk dat jij ook het topic komt versterken! het klinkt alsof je hartstikke goed bezig bent! ik vind het heel grappig dat je zegt dat je je soms dingen moet ontzeggen, terwijl je doet echt superveel!!! 2 studies en 4 baantjes redden echt de meeste mensen niet hoor! en dan ook nog een sociaal leven. petje af! maar het is natuurlijk wel zuur als je zo jong al te horen krijgt dat je MDS hebt. het is toch iets dat je de resty van je leven meedraagt. aan de andere kant: je weet het vroeg, maar je hebt daardoor wel tijd je leven zo goed mogelijk in te richten. maar dat gaat je zo te lezen goed af!
ik ben heel blij dat er meer mensen hier gekomen zijn. vooral van anderen kun je wat leren. bij mij gaat alles zijn gangetje. volgende week begin ik met het afbouwen van de antidepressivum. ik heb ook van mijn begeleider gehoord, dat ie de beste ervaringen heeft met mensen die alleen op lithium zitten. daar ga ik nu ook naartoe. en over 2 weken start ik met vriend met de manisch depressieve psychoeducatie cursus. dat zijn 7 bijeenkomsten met andere clienten plus dierbaren, waarin allerleis aspecten over MDS aan de orde komen. en daarbij is de bedoeling dat je ook iets aan elkaar en elkaars dierbare hebt. ik ben benieuwd. ik denk dat het wel vermoeiend gaat worden. ik hou jullie op de hoogte! die cursus oort trouwens bij het standaard behandelingspakket hier, dus praten, pillen en cursus. en daarna wordt bekeken of nog andere therapieen nodig zijn.
ik hoop jullie hier allemaal snel weer te spreken!
groet kreeft
donderdag 17 januari 2008 om 01:43
Hey iedereen
Ik heb even een vraag en ik ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Ik ben single maar ben vaak leuk aan het daten. Ik word ook weleens verliefd en dat stuit ik telkens op hetzelfde probleem: wanneer vertel je iemand dat je bipolair bent?
Toen ik het net wist was ik nogal expressief omdat ik niet zo goed wist wat ik ermee aan moest. Ik vertelde het toen mensen nogal snel en dat schrikt natuurlijk af. Nu heb ik die neiging niet meer (gelukkig) maar ik weet nog steeds niet wanneer je het nou wel aan je (potentiele) liefde moet vertellen. De laatste keer heb ik het helemaal niet verteld maar was ik bang dat hij het van iemand anders zou horen omdat wij veel dezelfde vrienden hadden, dat is dus ook niet echt een optie. Ook omdat ik graag eerlijk wil zijn en iemand mij waarschijnlijk beter begrijpt met sommige dingen (als ik bijvoorbeeld niet mee uit kan omdat ik mijn tax voor die week heb bereikt omdat ik weet dat ik anders hyper wordt en dus wel wil maar niet kan) en een heleboel andere dingen.
Dus, wanneer vertel je het een man? Meteen? Als het serieus dreigt te worden? En wanneer is dat dan? Als je met elkaar naar bed bent geweest? Of moet je juist meteen open zijn naar iemand omdat het anders een te zwaar onderwerp wordt? Ik merk aan mezelf wel dat als ik het niet vrij in het begin vertel, ik het liever helemaal niet meer wil vertellen, zucht!
Ik heb even een vraag en ik ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Ik ben single maar ben vaak leuk aan het daten. Ik word ook weleens verliefd en dat stuit ik telkens op hetzelfde probleem: wanneer vertel je iemand dat je bipolair bent?
Toen ik het net wist was ik nogal expressief omdat ik niet zo goed wist wat ik ermee aan moest. Ik vertelde het toen mensen nogal snel en dat schrikt natuurlijk af. Nu heb ik die neiging niet meer (gelukkig) maar ik weet nog steeds niet wanneer je het nou wel aan je (potentiele) liefde moet vertellen. De laatste keer heb ik het helemaal niet verteld maar was ik bang dat hij het van iemand anders zou horen omdat wij veel dezelfde vrienden hadden, dat is dus ook niet echt een optie. Ook omdat ik graag eerlijk wil zijn en iemand mij waarschijnlijk beter begrijpt met sommige dingen (als ik bijvoorbeeld niet mee uit kan omdat ik mijn tax voor die week heb bereikt omdat ik weet dat ik anders hyper wordt en dus wel wil maar niet kan) en een heleboel andere dingen.
Dus, wanneer vertel je het een man? Meteen? Als het serieus dreigt te worden? En wanneer is dat dan? Als je met elkaar naar bed bent geweest? Of moet je juist meteen open zijn naar iemand omdat het anders een te zwaar onderwerp wordt? Ik merk aan mezelf wel dat als ik het niet vrij in het begin vertel, ik het liever helemaal niet meer wil vertellen, zucht!
donderdag 17 januari 2008 om 13:22
Dit is ook ongeveer hoe het bij mij werkt: als ik het niet in het begin vertel, komt het er niet meer van (behalve als iemand een soortgelijke ervaring vertelt). Met als resultaat dat een vage buurvrouw het wel weet, m'n kamergenoot op het werk niet, etc. En ik houd ook geen boekhouding bij, waardoor ik soms nog mensen laat schrikken... (dacht ik dat ze het wel wisten, of zo....)
Het lijkt me extra ingewikkeld als het om een potentiele lover gaat. Als je dat al weet (dat het een potentiele lover is, bedoel ik), zou ik toch wel iets door laten schemeren. Je kan het dan altijd aan hem overlaten cq aan het feit of het daadwerkelijk een relatie wordt, of ie door wil vragen en/of dat jij meer wilt vertellen.
Maarre.. ik heb het nooit aan de hand gehad en het lijkt me ook verdomd ingewikkeld.
donderdag 17 januari 2008 om 13:32
@Kreeft: nou had ik niet op jou gereageerd, terwijl het nog wel jouw goede idee was om dit topic te openen.... Veel succes met die vroege vogel van je! M'n eigen dochtertje is deze week een 'nachtvogel'. Ze heeft een paar keer afgelopen dagen 's nachts koorts gekregen. Rot voor haar, en ook voor ons, want veels te weinig nachtrust.
Zo'n cursus voor mds-patienten die net de diagnose hebben, heb ik ook gehad (al een tijd geleden). Ook daar zie je wel hoe verschillend de mensen maar ook de ziekteverlopen zijn. De ene die al jaren tobt met depressies, de ander die in 1 keer manisch en psychotisch is geworden. Ook de mate waarin mensen accepteren dat ze een ziekte hebben, is zeer verschillend. Ben benieuwd wat je van jouw cursus vindt.
'k Kan je ook de VMDB (patientenvereniging) aanraden. Ik doe er nu eigenlijk niks meer mee, maar vond het in het begin wel nuttig om naar hun bijeenkomst te gaan. Omdat er wat meer mede-patienten zijn dan bij zo'n cursus, kom je toch wat sneller mensen tegen waar je mee 'klikt'.
Zo'n cursus voor mds-patienten die net de diagnose hebben, heb ik ook gehad (al een tijd geleden). Ook daar zie je wel hoe verschillend de mensen maar ook de ziekteverlopen zijn. De ene die al jaren tobt met depressies, de ander die in 1 keer manisch en psychotisch is geworden. Ook de mate waarin mensen accepteren dat ze een ziekte hebben, is zeer verschillend. Ben benieuwd wat je van jouw cursus vindt.
'k Kan je ook de VMDB (patientenvereniging) aanraden. Ik doe er nu eigenlijk niks meer mee, maar vond het in het begin wel nuttig om naar hun bijeenkomst te gaan. Omdat er wat meer mede-patienten zijn dan bij zo'n cursus, kom je toch wat sneller mensen tegen waar je mee 'klikt'.
