Psyche
alle pijlers
Manisch depressief
donderdag 6 december 2007 om 16:54
hallo allemaal,
ik wil graag een topic starten over manisch depressiviteit (of aansluiten bij een ander topic, maar ik weet niet goed welke). ik zie heel veel over depressief, maar da's toch anders.
ik zal eerst wat over mezelf vertellen. ik ben 30 en heb deze zomer een kind en een post partem psychose gekregen. ik was dus manisch en heb totaal 1 maand op een psychiatrische afdeling gezeten en daarvan de eerste 5 dagen in de separeer. vrij snel nadat ik thuis was en de manie onder controle was, heb ik er een depressie overheen gekregen. daar ben ik nu voor een groot deel weer uitgekrabbeld. ik ben inmiddels weer aan het werk (wel nog arbeidstherapeutisch en voor 16 ipv 32 uur), ik kan nu ook van mijn dochter genieten (tijdens de manie en begin depressie was ik onverschillig) en ben van mijn schuldgevoel af (naar de omgeving en vooral naar vriend en kind toe). ik merk wel dat ik nog onzekerder ben dan eerst, mijn geheugen nog niet optimaal functioneert en nog minder spontaan en creatief ben dan eerst. daar heb ik vooral last van op mijn werk. maar al met al, schijn ik vrij snel hersteld te zijn.
ook al heb ik alles pas 1x meegemaakt, ik heb toch de diagnose bipolair gekregen door de familiegeschiedenis. mijn moeder heeft ook een post partem psychose gehad en is daarna nog een paar keer manisch en depressief geweest.
waarschijnlijk slik ik nu de rest van mijn leven lithium. maar ja, als ik dan stabiel blijf, vind ik dat niet zo erg. ik heb nu geen last van bijwerkingen en merk ook niet dat ik afgevlakt ben. de citalopram wordt volgend jaar afgebouwd. nou dan is de apotheek toch behoorlijk teruggebracht!
tja, wat wil ik nu met dit topic? ik denk, ervaringen uitwisselen: hoe open ben jij naar je omgeving over je bipolaire stoornis? zijn veranderingen (zoals onzekerder) permanent of hoe ga je ermee om? moest je je leven anders inrichten? heb je steun aan je directe omgeving?
ik ben benieuwd naar jullie verhaal!
groetjes kreeft
ik wil graag een topic starten over manisch depressiviteit (of aansluiten bij een ander topic, maar ik weet niet goed welke). ik zie heel veel over depressief, maar da's toch anders.
ik zal eerst wat over mezelf vertellen. ik ben 30 en heb deze zomer een kind en een post partem psychose gekregen. ik was dus manisch en heb totaal 1 maand op een psychiatrische afdeling gezeten en daarvan de eerste 5 dagen in de separeer. vrij snel nadat ik thuis was en de manie onder controle was, heb ik er een depressie overheen gekregen. daar ben ik nu voor een groot deel weer uitgekrabbeld. ik ben inmiddels weer aan het werk (wel nog arbeidstherapeutisch en voor 16 ipv 32 uur), ik kan nu ook van mijn dochter genieten (tijdens de manie en begin depressie was ik onverschillig) en ben van mijn schuldgevoel af (naar de omgeving en vooral naar vriend en kind toe). ik merk wel dat ik nog onzekerder ben dan eerst, mijn geheugen nog niet optimaal functioneert en nog minder spontaan en creatief ben dan eerst. daar heb ik vooral last van op mijn werk. maar al met al, schijn ik vrij snel hersteld te zijn.
ook al heb ik alles pas 1x meegemaakt, ik heb toch de diagnose bipolair gekregen door de familiegeschiedenis. mijn moeder heeft ook een post partem psychose gehad en is daarna nog een paar keer manisch en depressief geweest.
waarschijnlijk slik ik nu de rest van mijn leven lithium. maar ja, als ik dan stabiel blijf, vind ik dat niet zo erg. ik heb nu geen last van bijwerkingen en merk ook niet dat ik afgevlakt ben. de citalopram wordt volgend jaar afgebouwd. nou dan is de apotheek toch behoorlijk teruggebracht!
tja, wat wil ik nu met dit topic? ik denk, ervaringen uitwisselen: hoe open ben jij naar je omgeving over je bipolaire stoornis? zijn veranderingen (zoals onzekerder) permanent of hoe ga je ermee om? moest je je leven anders inrichten? heb je steun aan je directe omgeving?
ik ben benieuwd naar jullie verhaal!
groetjes kreeft
zondag 27 januari 2008 om 09:25
@suikerpopje, ik heb het niet aan de hand gehad, want ik heb mijn vaste man al. maar ik heb wel een bewogen jeugd gehad en dat lijkt er een beetje op. je komt dan toch aan met een karrevracht aan bagage. ik vertelde het pas als het serieus leek te worden en dat was bij iedereen anders. de ene persoon leek er sneller aan toe dan de andere. is ook wel een kwestie van ervaring volgens mij en aanvoelen. maar je hoeft echt niet meteen je ziel en zaligheid op tafel te gooien hoor! tja, je hebt er niet veel aan, maar mijn ervaring is dat je op een gegeven moment wel weet wanneer je het wil vertellen.
@durske, ik ben al eens bij een familiedag geweest, omdat mijn moeder het ook heeft. ik vond het eerlijk gezegd niets. groot en anoniem eigenlijk. en ik had ook niet het idee dat ik er veel aan had.
ik heb donderdag met vriend de MDS cursus gehad en ik vond het leuk en interessant. leuk, omdat je merkt hoe anderen het ervaren (sommigen zijn nog zoekende of ze we MDS hebben...nou ja kwestie van acceptatie denk ik.) en ermee omgaan. interessant omdat je er weer meer over leert. we moesten symptonen die we ervaren hadden opschrijven en dat was wel een 'eye opener' in de zin dat ik soms dacht: "oh ja, nou je het zegt, dat had ik ook". zoals het je anders kleden: uitbundig als je manisch bent, stom als je depressief bent. en het fijne is, je kan dingen plompverloren zeggen, zonder dat anderen meteen schrikken. volgende keer meer!
ik ga ervandoor. moet nog douchen en we gaan straks naar de verjaardag van uk's nichtje.
groeten kreeft
@durske, ik ben al eens bij een familiedag geweest, omdat mijn moeder het ook heeft. ik vond het eerlijk gezegd niets. groot en anoniem eigenlijk. en ik had ook niet het idee dat ik er veel aan had.
ik heb donderdag met vriend de MDS cursus gehad en ik vond het leuk en interessant. leuk, omdat je merkt hoe anderen het ervaren (sommigen zijn nog zoekende of ze we MDS hebben...nou ja kwestie van acceptatie denk ik.) en ermee omgaan. interessant omdat je er weer meer over leert. we moesten symptonen die we ervaren hadden opschrijven en dat was wel een 'eye opener' in de zin dat ik soms dacht: "oh ja, nou je het zegt, dat had ik ook". zoals het je anders kleden: uitbundig als je manisch bent, stom als je depressief bent. en het fijne is, je kan dingen plompverloren zeggen, zonder dat anderen meteen schrikken. volgende keer meer!
ik ga ervandoor. moet nog douchen en we gaan straks naar de verjaardag van uk's nichtje.
groeten kreeft
zondag 27 januari 2008 om 12:16
Hoi allemaal,
Ik heb het (zeer sterke) vermoeden dat ik ook MDS heb. Het komt in mijn familie voor, mijn tante heeft het en mijn moeder heeft in het verleden ook een psychose en vele depressies gehad.
Bij mezelf herken ik terugkijkend heel duidelijk depressies afgewisseld met (hypo)manische periodes. Na de geboorte van mijn zoontje nu 7 jaar geleden ben ik behoorlijk manisch geweest: ik dacht dat ik alles ankon, sliep bijna niet meer, wilde 2 opleidingen gaan doen, een fulltime baan en weer zwanger worden en dat allemaal tegelijk. Ik legde contat met iedereen die ik tegenkwam en werd behoorlijk koopziek.
Soms gaat het goed met me (of ik denk dat) maar ik weet dat de ''grijze mist'' altijd weer op zal komen zetten''. Ik heb een hoop relaties, banen en vriendschappen verknoeid, door mijn gekke gedrag of door niks meer te willen of te kunnen.
Naar aanleiding van dit topic (ben heel blij dat het er is!) ben ik meer informatie gaan zoeken en herkende mezelf er helmaal in. Ben bij de huisarts geweest, die heeft me doorverwezen naar de GGZ. Die ga ik deze week bellen voor een afspraak, hopelijk gaat het snel. Hoe ging dat bij jullie? En hoe werd de diagnose gesteld?
Groetjes, Woeskie
Ik heb het (zeer sterke) vermoeden dat ik ook MDS heb. Het komt in mijn familie voor, mijn tante heeft het en mijn moeder heeft in het verleden ook een psychose en vele depressies gehad.
Bij mezelf herken ik terugkijkend heel duidelijk depressies afgewisseld met (hypo)manische periodes. Na de geboorte van mijn zoontje nu 7 jaar geleden ben ik behoorlijk manisch geweest: ik dacht dat ik alles ankon, sliep bijna niet meer, wilde 2 opleidingen gaan doen, een fulltime baan en weer zwanger worden en dat allemaal tegelijk. Ik legde contat met iedereen die ik tegenkwam en werd behoorlijk koopziek.
Soms gaat het goed met me (of ik denk dat) maar ik weet dat de ''grijze mist'' altijd weer op zal komen zetten''. Ik heb een hoop relaties, banen en vriendschappen verknoeid, door mijn gekke gedrag of door niks meer te willen of te kunnen.
Naar aanleiding van dit topic (ben heel blij dat het er is!) ben ik meer informatie gaan zoeken en herkende mezelf er helmaal in. Ben bij de huisarts geweest, die heeft me doorverwezen naar de GGZ. Die ga ik deze week bellen voor een afspraak, hopelijk gaat het snel. Hoe ging dat bij jullie? En hoe werd de diagnose gesteld?
Groetjes, Woeskie
zondag 27 januari 2008 om 14:47
Lieve allemaal,
Als eerste wil ik even zeggen dat ik veel bewondering heb voor jullie schrijven hier!
Ik heb zojuist mijn moeder aan de telefoon gehad, en heb het gevoel dat ik even een aantal dingen van mij af moet schrijven. Eigenlijkgaat het hiet niet om mij, maar om mijn zus. Zij heeft op 18 jarige leeftijd een aantal psychoses gehad, gevolgt door een aantal depressies. Ik was toen 16 jaar, een heftige tijd is het geweest. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder, is zij afgestudeerd, werk ik in de ggz. En eigenlijk gaat het nog steeds niet goed met haar. Een halfjaar geleden is ze gestopt met werken omdat het niet ging. Nu heeft ze sinds december weer een baan, waar ze zich vol enthousiasme in storrte, en denkt ze nu weer aan stoppen. Meteen gaat dan ook alles slecht. Als ik vertel waar ik mee bezig, voel ik me vervolgens schuldig omdat zei benoemt dat ik alles heb wat zij niet heeft. Mijn moeder had een foldertje over manisch depressiviteit, beschreven kenmerken komen erg overeen.
Wetende dat er met medicatie en of behandeling een hoop gedaan kan worden, denken mijn moeder en ik soms hoe we haar zover zouden krijgen om er misschien toch iets mee te doen. Maar dat aangeven is zo moeilijk...
Hebben jullie tips hoe we dit aan zouden kunnen pakken? Als jullie vragen hebben om de situatie helderder te krijgen, stel ze gerust!
Bedankt in ieder geval!
Als eerste wil ik even zeggen dat ik veel bewondering heb voor jullie schrijven hier!
Ik heb zojuist mijn moeder aan de telefoon gehad, en heb het gevoel dat ik even een aantal dingen van mij af moet schrijven. Eigenlijkgaat het hiet niet om mij, maar om mijn zus. Zij heeft op 18 jarige leeftijd een aantal psychoses gehad, gevolgt door een aantal depressies. Ik was toen 16 jaar, een heftige tijd is het geweest. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder, is zij afgestudeerd, werk ik in de ggz. En eigenlijk gaat het nog steeds niet goed met haar. Een halfjaar geleden is ze gestopt met werken omdat het niet ging. Nu heeft ze sinds december weer een baan, waar ze zich vol enthousiasme in storrte, en denkt ze nu weer aan stoppen. Meteen gaat dan ook alles slecht. Als ik vertel waar ik mee bezig, voel ik me vervolgens schuldig omdat zei benoemt dat ik alles heb wat zij niet heeft. Mijn moeder had een foldertje over manisch depressiviteit, beschreven kenmerken komen erg overeen.
Wetende dat er met medicatie en of behandeling een hoop gedaan kan worden, denken mijn moeder en ik soms hoe we haar zover zouden krijgen om er misschien toch iets mee te doen. Maar dat aangeven is zo moeilijk...
Hebben jullie tips hoe we dit aan zouden kunnen pakken? Als jullie vragen hebben om de situatie helderder te krijgen, stel ze gerust!
Bedankt in ieder geval!
