Psyche
alle pijlers
Meer moeite met overlijden in plaats van minder.
woensdag 10 januari 2018 om 23:10
Mijn opa en oma zijn respectievelijk vijf en drie jaar geleden overleden.
Beiden hebben een mooi leven gehad en een net zo mooie leeftijd mogen bereiken (opa 89 en oma 92).
Ik was erg hecht met hen. Ze woonden mijn hele jeugd om de hoek, ik kon er als kind op mijn fietsje langs. Hun huis was voor mij een tweede thuis. Ik kan een heel topic vol typen met mooie herinneringen aan hen, maar het komt er gewoon op neer dat zij een hele belangrijke factor zijn geweest in mijn jeugd. Oma was een echte oma, opa heeft voor mij veel typische 'vaderdingen' overgenomen van mijn vader die toen nog een erg drukke baan had en veel van huis was.
Toen mijn opa en oma overleden, was ik er nog relatief stabiel onder. Ze waren beiden ''op'', waren oud geworden, en ik heb tot mijn 25-27e van ze kunnen genieten. Wat kan ik nou nog meer vragen? Mensen in mijn omgeving deden er (begrijpelijk) ook luchtig over : ''Gecondoleerd, maar ze zijn oud geworden dus je mag niet klagen''. Ergens is het ook een feit, maar toch was het gevoel erg dubbel.
Ik ben nooit goed geweest in afsluiten. Het liefste houd ik alles in mijn leven hetzelfde. Waarschijnlijk komt dat omdat ik zo'n perfecte jeugd heb gehad, dat ik altijd een soort sluimerende angst heb dat het in de toekomst alleen maar minder kan worden. Deze eigenschap vertaalt zich ook in het verdriet dat ik heb om het overlijden van mijn opa en oma.
Want gek genoeg, merk ik dat ik het met de jaren juist lastiger begin te vinden, in plaats van makkelijker. Het simpele feit dat mijn leven, waar mijn opa en oma onderdeel van uitmaakten, steeds verder in de geschiedenisboeken wordt weggedrukt en steeds meer onder een laag ''stof'' komt te liggen door alle dingen die veranderen, raakt mij heel erg.
Mijn leven is nu alweer heel anders dan toen zij beiden nog leefden. In de periode na hun overlijden, wist ik wat ze van mijn huis vonden, ze kenden mijn vriend, wisten welke studie ik deed en welk bijbaantje ik had. Hoewel je daar met een dode niet meer over kunt praten, merkte ik dat het me wel troost gaf dat ze wisten hoe mijn leven er uit zag toen ze stierven. Ik wist als het ware bij elke stap die ik zette, wat hun mening er over was. Ik vond het alleen al een fijn idee dat mijn opa en oma fysiek aanwezig waren geweest in het huis waar ik toen woonde, dat ze die plek hebben gekend.
Inmiddels is alles in mijn leven veranderd. Ik heb een nieuwe vriend, waarmee ik bijna aan de andere kant van het land ben gaan samenwonen. Ik heb mijn studie afgemaakt en heb nu een vaste baan, samen hebben we binnenkort een koophuis en met een beetje geluk komen er kinderen...
Nu mijn leven zo ''anders'' is dan de periode waarin zij beiden nog leefden, begint er gevoelsmatig ook een steeds grotere kloof te ontstaan tussen mijn ''oude'' leven die ik mijn ''jeugd'' noem en mijn nieuwe ''volwassen'' leven. Het doet me pijn om dat eerstgenoemde leven steeds verder uit beeld te zien verdwijnen, en dat mensen die mij erg dierbaar geweest zijn nooit op de hoogte zullen zijn van dat nieuwe leven dat ik nu opbouw. Hierdoor heb ik nu, enkele jaren nadien, veel meer moeite en gemis bij mijn opa en oma, dan in de tijd na hun overlijden.
Wie heeft dit ook bij dierbaren die er niet meer zijn?
Beiden hebben een mooi leven gehad en een net zo mooie leeftijd mogen bereiken (opa 89 en oma 92).
Ik was erg hecht met hen. Ze woonden mijn hele jeugd om de hoek, ik kon er als kind op mijn fietsje langs. Hun huis was voor mij een tweede thuis. Ik kan een heel topic vol typen met mooie herinneringen aan hen, maar het komt er gewoon op neer dat zij een hele belangrijke factor zijn geweest in mijn jeugd. Oma was een echte oma, opa heeft voor mij veel typische 'vaderdingen' overgenomen van mijn vader die toen nog een erg drukke baan had en veel van huis was.
Toen mijn opa en oma overleden, was ik er nog relatief stabiel onder. Ze waren beiden ''op'', waren oud geworden, en ik heb tot mijn 25-27e van ze kunnen genieten. Wat kan ik nou nog meer vragen? Mensen in mijn omgeving deden er (begrijpelijk) ook luchtig over : ''Gecondoleerd, maar ze zijn oud geworden dus je mag niet klagen''. Ergens is het ook een feit, maar toch was het gevoel erg dubbel.
Ik ben nooit goed geweest in afsluiten. Het liefste houd ik alles in mijn leven hetzelfde. Waarschijnlijk komt dat omdat ik zo'n perfecte jeugd heb gehad, dat ik altijd een soort sluimerende angst heb dat het in de toekomst alleen maar minder kan worden. Deze eigenschap vertaalt zich ook in het verdriet dat ik heb om het overlijden van mijn opa en oma.
Want gek genoeg, merk ik dat ik het met de jaren juist lastiger begin te vinden, in plaats van makkelijker. Het simpele feit dat mijn leven, waar mijn opa en oma onderdeel van uitmaakten, steeds verder in de geschiedenisboeken wordt weggedrukt en steeds meer onder een laag ''stof'' komt te liggen door alle dingen die veranderen, raakt mij heel erg.
Mijn leven is nu alweer heel anders dan toen zij beiden nog leefden. In de periode na hun overlijden, wist ik wat ze van mijn huis vonden, ze kenden mijn vriend, wisten welke studie ik deed en welk bijbaantje ik had. Hoewel je daar met een dode niet meer over kunt praten, merkte ik dat het me wel troost gaf dat ze wisten hoe mijn leven er uit zag toen ze stierven. Ik wist als het ware bij elke stap die ik zette, wat hun mening er over was. Ik vond het alleen al een fijn idee dat mijn opa en oma fysiek aanwezig waren geweest in het huis waar ik toen woonde, dat ze die plek hebben gekend.
Inmiddels is alles in mijn leven veranderd. Ik heb een nieuwe vriend, waarmee ik bijna aan de andere kant van het land ben gaan samenwonen. Ik heb mijn studie afgemaakt en heb nu een vaste baan, samen hebben we binnenkort een koophuis en met een beetje geluk komen er kinderen...
Nu mijn leven zo ''anders'' is dan de periode waarin zij beiden nog leefden, begint er gevoelsmatig ook een steeds grotere kloof te ontstaan tussen mijn ''oude'' leven die ik mijn ''jeugd'' noem en mijn nieuwe ''volwassen'' leven. Het doet me pijn om dat eerstgenoemde leven steeds verder uit beeld te zien verdwijnen, en dat mensen die mij erg dierbaar geweest zijn nooit op de hoogte zullen zijn van dat nieuwe leven dat ik nu opbouw. Hierdoor heb ik nu, enkele jaren nadien, veel meer moeite en gemis bij mijn opa en oma, dan in de tijd na hun overlijden.
Wie heeft dit ook bij dierbaren die er niet meer zijn?
woensdag 10 januari 2018 om 23:15
woensdag 10 januari 2018 om 23:29
Oh dat is zeker waar!
Daarom voel ik me ook altijd bijna schuldig als ik op deze manier over mijn opa en oma denk. Zelfs voor een opa en oma zijn ze nog relatief oud geworden, dus mag ik niet klagen. Al helemaal niet vergeleken bij sommige mensen die hun ouders op vroege leeftijd verliezen, die zullen welhaast in de lach schieten van mijn verhaal. Ik weet nog wel dat sommige vriendinnen van mij al op de basisschool hun opa en oma verloren, en ik nu pas, een paar jaar voor mijn 30e verjaardag. Ik mag echt niet klagen....
Maar voor mij is het wel de eerste keer dat ik mensen verlies die mij echt dierbaar waren. Naar mate de jaren verstrijken, vind ik het gewoon steeds frustrerender worden.
Op google-maps kun je virtueel door de straten heen gaan. De google-auto heeft dit bij het huis van mijn opa en oma voor het laatst gedaan in 2008. Op een prachtige dag in juli staat in de gegevens, de hemel strakblauw. De auto van mijn opa staat voor de deur, alle plantjes in de door hem zorgvuldig bijgehouden tuin vol in bloei, de zon vol op de gevel van hun huis. En dan te beseffen dat dit huis nu is verkocht een een vreselijke schreeuwlelijk hier op het dorp die hun asociale witte BMW SUV op de oprit hebben staan.... Vind het op de een of andere manier eerder lastiger worden om te accepteren dat ze nooit meer terug zullen komen, dan dat ik er beter mee om leer te gaan...
woensdag 10 januari 2018 om 23:30
Dit lijkt me al helemaal zwaar inderdaad. Zou graag een voorbeeld nemen aan mensen die daar zo goed mee om kunnen gaan.Waterverf schreef: ↑10-01-2018 23:15Dat zullen veel mensen herkennen.
Zo heeft mijn vader mijn eerste eigen huisje, huwelijk en mijn kinderen nooit leren kennen.
Het enige dat rest is de herinneringen die je wel hebt koesteren en bedenken dat ze het allemaal mooi hadden gevonden wat je hebt opgebouwd.
woensdag 10 januari 2018 om 23:41
Je bent gewoon nogal melancholisch en nostalgisch ingesteld. Ben je misschien een kreeft van sterrenbeeld? Haha, nee serieus, die hebben dat heel erg. Misschien helpt het om te accepteren dat is hoe jij bent. Het heeft ook iets heel moois en romantisch, hoe je het echt kunt laten binnenkomen, 'het leven'.
Als je twee keer turbo zegt, vlieg ik in brand!
woensdag 10 januari 2018 om 23:42
Ja ik herken het! Het eerste jaar ging het wel goed met me, maar naarmate mijn zus langer dood is heb ik het moeilijker. Ze kent me niet meer zoals ik nu ben. Ze kent mijn huis niet, mijn hond niet.
Ik vervreem van haar, maar zij ook langzaam van mij. Ik ben haar stem vergeten, dat doet me pijn....
Maar wat moet je dan? In mijn depressie was ik zo bang voor "afscheid" en "afstand" dat ik zelfs verpakkingen van dingen niet meer weg kon gooien. Ik het liefst precies alles hield zoals het was.
Maar dat kan niet. Ja het KAN wel, maar dan zou ik nooit meer gelukkig worden.
Ik kijk nu terug op een mooie tijd samen. Zusjes. Ik kan het inmiddels beter loslaten. Ik heb mezelf een ongelooflijk harde gemene schop onder mijn kont gegeven. En nu het patroon doorbroken is, ben ik vrij van de beklemming.
Ik mis haar. Ik denk elke dag aan haar. Als ik mijn ouders bel en zeg "je spreekt met je dochter", voelt dat nog steeds gek dat ik dan niet hoef te zeggen welke van de twee.
Maar ik neem haar mee naar plekken die ze niet kende en zo "ziet" ze nog een hoop.
Ik vervreem van haar, maar zij ook langzaam van mij. Ik ben haar stem vergeten, dat doet me pijn....
Maar wat moet je dan? In mijn depressie was ik zo bang voor "afscheid" en "afstand" dat ik zelfs verpakkingen van dingen niet meer weg kon gooien. Ik het liefst precies alles hield zoals het was.
Maar dat kan niet. Ja het KAN wel, maar dan zou ik nooit meer gelukkig worden.
Ik kijk nu terug op een mooie tijd samen. Zusjes. Ik kan het inmiddels beter loslaten. Ik heb mezelf een ongelooflijk harde gemene schop onder mijn kont gegeven. En nu het patroon doorbroken is, ben ik vrij van de beklemming.
Ik mis haar. Ik denk elke dag aan haar. Als ik mijn ouders bel en zeg "je spreekt met je dochter", voelt dat nog steeds gek dat ik dan niet hoef te zeggen welke van de twee.
Maar ik neem haar mee naar plekken die ze niet kende en zo "ziet" ze nog een hoop.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
woensdag 10 januari 2018 om 23:44
Ondanks de mooie leeftijden wil ik zeggen dat het niet de leeftijd is wat sterft.
Voor jou waren het daarnaast hele belangrijke anderen tijdens het opgroeien, net zo belangrijk als je ouders. Je hebt in feite alles achtergelaten, ergens anders je leven opgebouwd en is de afstand nog groter naar het leven van toen.
Ik vind het eigenlijk heel logisch dat je ze nu heel erg mist.
Voor jou waren het daarnaast hele belangrijke anderen tijdens het opgroeien, net zo belangrijk als je ouders. Je hebt in feite alles achtergelaten, ergens anders je leven opgebouwd en is de afstand nog groter naar het leven van toen.
Ik vind het eigenlijk heel logisch dat je ze nu heel erg mist.
woensdag 10 januari 2018 om 23:45
woensdag 10 januari 2018 om 23:56
Ach, meid toch.
Tuurlijk mag je wel klagen, ook al hebben anderen mensen een geliefde moeten verliezen die veel jonger was. Wat anderen mensen echter overkomt is geen graadmeter voor jouw verdriet.
Je was hecht met je opa en oma en je mist ze. Ook al zijn ze oud geworden en ook al hebben ze een mooi leven gehad, je mist ze. En dat is helemaal niet erg!
Ook al zijn ze overleden, je hebt nog steeds een band met ze. Weliswaar een andere band dan toen ze nog leefden, maar ze zijn in je hoofd en in je hart. Wat voor mij helpt is me afvragen hoe mijn overleden vader op bepaalde zaken gereageerd zou hebben. Dat kan over kleine alledaagse dingetjes zijn, maar ook over grotere zaken. Op deze manier is hij toch bij me en onderhou ik onze relatie.
Sterkte!
Tuurlijk mag je wel klagen, ook al hebben anderen mensen een geliefde moeten verliezen die veel jonger was. Wat anderen mensen echter overkomt is geen graadmeter voor jouw verdriet.
Je was hecht met je opa en oma en je mist ze. Ook al zijn ze oud geworden en ook al hebben ze een mooi leven gehad, je mist ze. En dat is helemaal niet erg!
Ook al zijn ze overleden, je hebt nog steeds een band met ze. Weliswaar een andere band dan toen ze nog leefden, maar ze zijn in je hoofd en in je hart. Wat voor mij helpt is me afvragen hoe mijn overleden vader op bepaalde zaken gereageerd zou hebben. Dat kan over kleine alledaagse dingetjes zijn, maar ook over grotere zaken. Op deze manier is hij toch bij me en onderhou ik onze relatie.
Sterkte!
donderdag 11 januari 2018 om 00:24
Aikidoka, TO is flink in de rouw en rouwen is gewoon ruk. Ik denk dat TO beseft dat de dood nogal definitief is en dat vond ik zelf een hele zware periode.
TO, heb je wel eens aan rouwverwerking gedacht? Je bent echt niet de eerste en zeker niet de laatste die moeite heeft met het omgaan met verlies.
TO, heb je wel eens aan rouwverwerking gedacht? Je bent echt niet de eerste en zeker niet de laatste die moeite heeft met het omgaan met verlies.
donderdag 11 januari 2018 om 00:39
Dit heb ik precies hetzelfde met mijn moeder. Op de een of andere manier voelt ze daardoor altijd dichtbij. Gek is dat!Mejuffrouwmuis schreef: ↑10-01-2018 23:56
Ook al zijn ze overleden, je hebt nog steeds een band met ze. Weliswaar een andere band dan toen ze nog leefden, maar ze zijn in je hoofd en in je hart. Wat voor mij helpt is me afvragen hoe mijn overleden vader op bepaalde zaken gereageerd zou hebben. Dat kan over kleine alledaagse dingetjes zijn, maar ook over grotere zaken. Op deze manier is hij toch bij me en onderhou ik onze relatie.
Sterkte TO!
donderdag 11 januari 2018 om 09:18
Ik vind het best mooi dat je zoveel van deze mensen hield. Zelf had ik dat niet zo; de ouders van mijn moeder heb ik maar een enkele keer gezien en dat pas later als we op vakantie erlangs kwamen en de moeder van mijn vader hield alleen maar van bepaalde kleinkinderen en ik was zeker haar favoriet niet. En daar waren mijn ouders weer gepikeerd over.
Misschien dat ik daarom ook geen ingewikkeld gevoelsleven heb over grootouders en dus ook geen problemen later gekregen heb voor zover ik weet.
Misschien dat ik daarom ook geen ingewikkeld gevoelsleven heb over grootouders en dus ook geen problemen later gekregen heb voor zover ik weet.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 11 januari 2018 om 09:27
Kennelijk vind je je huidige leven dan een stuk minder. Melancholie is in wezen het uitvergroten en idealiseren van iets wat voorbij is. Dat is op zich een vlucht, of een troost, of een mix, hoe je het bekijkt.Het doet me pijn om dat eerstgenoemde leven steeds verder uit beeld te zien verdwijnen
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 11 januari 2018 om 10:42
Ik heb dat met mijn oma. We hadden vroeger een hele goede band. Ze is niet heel oud geworden en overleden vlak voordat ik in verwachting raakte van de eerste. Destijds 'was het beter zo.' En zo voelde het ook hoor, dat het beter was.
Inmiddels zijn we bijna 10 jaar verder en heb ik mijn eigen gezin met 4 kinderen. Ik mis haar nu meer en denk nog vaak aan haar. Oma heeft 5 kinderen gekregen en vond het ook zo leuk. Net als ik. Maar we kunnen het er niet meer over hebben, ze kan er niet meer over vertellen, of advies geven, of grapjes maken..
Ik ben een volwassen vrouw, prima in staat om mijn eigen leven te leiden en toch voelt het op bepaalde momenten alsof ik haar vandaag de dag meer 'nodig' heb dan toen. Is niet zo en misschien verwar ik het gevoel van 'missen' met 'nodig hebben'.
Als ik zo'n moment heb doe ik weleens alsof ze er is, gewoon zoals ze was. Ik bedenk me dan wat ze dan zou zeggen of doen en hoe ik me voelde als ik bij haar was. Daarna laat ik het weer los, want meer dan dat is er gewoon niet meer.
Inmiddels zijn we bijna 10 jaar verder en heb ik mijn eigen gezin met 4 kinderen. Ik mis haar nu meer en denk nog vaak aan haar. Oma heeft 5 kinderen gekregen en vond het ook zo leuk. Net als ik. Maar we kunnen het er niet meer over hebben, ze kan er niet meer over vertellen, of advies geven, of grapjes maken..
Ik ben een volwassen vrouw, prima in staat om mijn eigen leven te leiden en toch voelt het op bepaalde momenten alsof ik haar vandaag de dag meer 'nodig' heb dan toen. Is niet zo en misschien verwar ik het gevoel van 'missen' met 'nodig hebben'.
Als ik zo'n moment heb doe ik weleens alsof ze er is, gewoon zoals ze was. Ik bedenk me dan wat ze dan zou zeggen of doen en hoe ik me voelde als ik bij haar was. Daarna laat ik het weer los, want meer dan dat is er gewoon niet meer.
Whoever said "Out of sight, out of mind" never had a spider disappear in their bedroom.
donderdag 11 januari 2018 om 22:28
Wat een mooie post, het raakt me echt wat je schrijft... En dan heb je het nota bene over je zus...wiezel schreef: ↑10-01-2018 23:42Ja ik herken het! Het eerste jaar ging het wel goed met me, maar naarmate mijn zus langer dood is heb ik het moeilijker. Ze kent me niet meer zoals ik nu ben. Ze kent mijn huis niet, mijn hond niet.
Ik vervreem van haar, maar zij ook langzaam van mij. Ik ben haar stem vergeten, dat doet me pijn....
Maar wat moet je dan? In mijn depressie was ik zo bang voor "afscheid" en "afstand" dat ik zelfs verpakkingen van dingen niet meer weg kon gooien. Ik het liefst precies alles hield zoals het was.
Maar dat kan niet. Ja het KAN wel, maar dan zou ik nooit meer gelukkig worden.
Ik kijk nu terug op een mooie tijd samen. Zusjes. Ik kan het inmiddels beter loslaten. Ik heb mezelf een ongelooflijk harde gemene schop onder mijn kont gegeven. En nu het patroon doorbroken is, ben ik vrij van de beklemming.
Ik mis haar. Ik denk elke dag aan haar. Als ik mijn ouders bel en zeg "je spreekt met je dochter", voelt dat nog steeds gek dat ik dan niet hoef te zeggen welke van de twee.
Maar ik neem haar mee naar plekken die ze niet kende en zo "ziet" ze nog een hoop.
Jezelf een schop onder je kont geven, mag ik vragen HOE je dat doet? Ik wéét inderdaad, zoals sommigen hier al aanhalen, dat ik echt enorm melancholisch aangelegd ben. Voor het overlijden van mijn opa en oma kon ik al tranen in mijn ogen krijgen als ik een oude telefoon terugvond waarin ik oude sms'jes ging teruglezen. Ik heb tussen 2007 en 2010 een dagboek bijgehouden, en daarin las ik laatst eens terug en tot mijn verbazing schreef ik toen al dat ik vroeger zo miste.
Terwijl ik nu denk : Wat zeurde je toen? Er was nog nauwelijks iets veranderd, zelfs opa en oma leefden nog en woonden zelfs nog zelfstandig, ik had elke dag bij ze op de koffie kunnen gaan.
En nu is het waarschijnlijk weer hetzelfde. Over tien jaar lees ik misschien dit topic terug en zullen er weer een hoop dingen anders zijn, en dan denk ik : Waar deed ik toen moeilijk over...
Maar als ik nu aan mijn opa en oma denk, schiet ik gewoon meteen vol. Enerzijds voelt het mooi, anderzijds ook verlammend. Soms twijfel ik zelfs of ik niet licht depressief ben.
Maar ik ben oprecht heel benieuwd hoe jij jezelf die ''schop onder je kont'' hebt gegeven, dat wil ik ook graag bij mezelf doen namelijk. Maar het is nog zo makkelijk niet.. Ik zie constant in mijn hoofd beelden / herinneringen van mijn opa en oma in slowmotion voorbij komen, en dan houd ik het gewoon niet meer, en vooral als ik dan alleen ben, neemt het meteen weer mijn hele avond in beslag.
donderdag 11 januari 2018 om 22:30
Dat is dus heel dubbel... Mijn leven nu is gewoon goed, prima. Alles loopt soepel, en ik zit ook veel lekkerder in mijn vel dan tijdens bijvoorbeeld mijn studietijd..
Maar stukje bij beetje wordt het leven voor mijn gevoel wel minder ''veilig''. Een opa en oma, hoe oud je ook bent, laten je toch een beetje kind voelen. Ze waren levende geschiedenis in mijn leven. Dat valt nu weg, het leven wordt naar mijn beleving harder, competitiever, meer verantwoordelijkheden.
Ik moet voor mijzelf wel zorgen dat ik ook het mooie van het nu in blijf zien, want dat is er zeker weten nog steeds.
donderdag 11 januari 2018 om 22:36
Ook heel mooi om te lezen.EnglishmaninNewYork schreef: ↑11-01-2018 10:42Ik heb dat met mijn oma. We hadden vroeger een hele goede band. Ze is niet heel oud geworden en overleden vlak voordat ik in verwachting raakte van de eerste. Destijds 'was het beter zo.' En zo voelde het ook hoor, dat het beter was.
Inmiddels zijn we bijna 10 jaar verder en heb ik mijn eigen gezin met 4 kinderen. Ik mis haar nu meer en denk nog vaak aan haar. Oma heeft 5 kinderen gekregen en vond het ook zo leuk. Net als ik. Maar we kunnen het er niet meer over hebben, ze kan er niet meer over vertellen, of advies geven, of grapjes maken..
Ik ben een volwassen vrouw, prima in staat om mijn eigen leven te leiden en toch voelt het op bepaalde momenten alsof ik haar vandaag de dag meer 'nodig' heb dan toen. Is niet zo en misschien verwar ik het gevoel van 'missen' met 'nodig hebben'.
Als ik zo'n moment heb doe ik weleens alsof ze er is, gewoon zoals ze was. Ik bedenk me dan wat ze dan zou zeggen of doen en hoe ik me voelde als ik bij haar was. Daarna laat ik het weer los, want meer dan dat is er gewoon niet meer.
Op de een of andere manier fijn om te weten dat zo'n band niet zomaar verdwijnt. Dat idee vind ik heel pijnlijk.
Sommige mensen (ook in mijn eigen familie) zijn tegenwoordig zo vluchtig, zo hard en snel in de hedendaagse snelle samenleving. Opa en oma waren nog niet goed en wel begraven, of er werden al aannemers gebeld voor de verbouwing die bekostigd moest worden met de erfenis.
De manier waarop ik soms een neef/nicht over hen hoor praten : Zo kil, afstandelijk. Bijna als een soort grap. Alsof het de slager op de hoek was ofzo. Ik hoop dat ik net als jij over tien jaar nog steeds regelmatig aan ze denk.
Lijkt me ook vreemd om straks (hopelijk) kinderen te mogen krijgen, en dat zij nooit iets van mijn opa en oma hebben meegekregen. Snap nu ook dat het voor mijn moeder misschien soms ook lastig geweest moet zijn. Mijn moeder is ook erg nostalgisch ingesteld, en ik besef me nu dat mijn moeder ook wel eens een verhaal vertelde over haar opa. Of dat we op weg terug van het shoppen zo'n een keer per jaar even langs het huis moeten rijden waar ze is opgegroeid, en dit dan altijd moet aanwijzen. Ik besef me nu dat ik altijd vrij laconiek op zulke verhalen van mijn moeder reageerde, omdat ik dat nooit heb meegekregen en die opa nooit heb gekend, deden de verhalen me ook niet zo veel...
Dat zal straks bij mijn kinderen ook het geval zijn...
vrijdag 12 januari 2018 om 01:17
Elise die schop onder mijn kont.... Het heeft tijden therapie gekost. Ik had angsten voor alles ontwikkeld. En ineens drong het tot me door dat mijn ergste vijand ikzelf ben. Ik gunde mezelf geen vooruitgang en geluk. Het "dichtbij" haar blijven was belangrijker dan mijn leven leven.
Ineens ging de knop om na dat besef. Ik moest mezelf gelukkig maken, lief zijn voor mezelf. Waarom was ik dat niet waard?
Ik ben niet meer bang. Voor niks. Want niemand kan mij zo verdrietig maken als ikzelf. En ik ga dat niet meer doen.
Natuurlijk heb ik nog steeds verdriet en gemis, maar het belemmerd me niet langer. Het houdt me niet meer tegen om te leven, het leeft met mij.
Ineens ging de knop om na dat besef. Ik moest mezelf gelukkig maken, lief zijn voor mezelf. Waarom was ik dat niet waard?
Ik ben niet meer bang. Voor niks. Want niemand kan mij zo verdrietig maken als ikzelf. En ik ga dat niet meer doen.
Natuurlijk heb ik nog steeds verdriet en gemis, maar het belemmerd me niet langer. Het houdt me niet meer tegen om te leven, het leeft met mij.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
vrijdag 12 januari 2018 om 01:25
Ik herken het heel erg. Mijn grootvader is in 2002 overleden. Die man betekende voor mij echt de wereld. Heeft mij de eerste 4 jaar van m'n leven opgevoed. En de jaren erna op zoveel manieren gered, dat ik het niet in woorden uit kan drukken.
Sinds ik in een goeie, stabiele en vooral liefdevolle relatie zit, en kinderen gekregen heb, heb ik ieder jaar rond zijn verjaardag en sterfdatum enorm veel moeite met het feit dat hij niet langer in m'n leven is.
Zoveel als die man van mij hield, en dat ook liet merken. De momenten dat we gewoon bij elkaar konden zitten zonder een woord te zeggen en gewoon intens tevreden konden zijn...
De ochtenden dat ik aan zijn deur stond, en zijn gezicht zag opklaren als hij doorhad dat ik onder aan de trap stond... Die zijn voor mij onuitwisbaar. Dat hij nooit m'n kinderen heeft kunnen leren kennen. Of m'n partner... Doet m'n hart ieder jaar opnieuw breken, op zowel z'n verjaardag als z'n sterfdag. Omdat ik weet dat hij alles had gedaan om ieder jaar opnieuw op de belangrijke dagen bij ons te zijn, en wij bij hem. Die onvoorwaardelijke liefde die mis ik het allermeest. Misschien zelfs nog wel het meest, omdat ik die van m'n eigen ouders het meest gemist heb.
Excuses als ik emotioneel overkom... Zijn sterfdatum is in aankomst, en ik heb daar alle therapieen ten spijt, nog geen goede manier in gevonden om daar mee om te kunnen gaan zonder vreselijk emotioneel te worden.
Sinds ik in een goeie, stabiele en vooral liefdevolle relatie zit, en kinderen gekregen heb, heb ik ieder jaar rond zijn verjaardag en sterfdatum enorm veel moeite met het feit dat hij niet langer in m'n leven is.
Zoveel als die man van mij hield, en dat ook liet merken. De momenten dat we gewoon bij elkaar konden zitten zonder een woord te zeggen en gewoon intens tevreden konden zijn...
De ochtenden dat ik aan zijn deur stond, en zijn gezicht zag opklaren als hij doorhad dat ik onder aan de trap stond... Die zijn voor mij onuitwisbaar. Dat hij nooit m'n kinderen heeft kunnen leren kennen. Of m'n partner... Doet m'n hart ieder jaar opnieuw breken, op zowel z'n verjaardag als z'n sterfdag. Omdat ik weet dat hij alles had gedaan om ieder jaar opnieuw op de belangrijke dagen bij ons te zijn, en wij bij hem. Die onvoorwaardelijke liefde die mis ik het allermeest. Misschien zelfs nog wel het meest, omdat ik die van m'n eigen ouders het meest gemist heb.
Excuses als ik emotioneel overkom... Zijn sterfdatum is in aankomst, en ik heb daar alle therapieen ten spijt, nog geen goede manier in gevonden om daar mee om te kunnen gaan zonder vreselijk emotioneel te worden.
vrijdag 12 januari 2018 om 09:07
Dit TO, dit. 100%. Je vecht tegen je eigen demonen.wiezel schreef: ↑12-01-2018 01:17Elise die schop onder mijn kont.... Het heeft tijden therapie gekost. Ik had angsten voor alles ontwikkeld. En ineens drong het tot me door dat mijn ergste vijand ikzelf ben. Ik gunde mezelf geen vooruitgang en geluk. Het "dichtbij" haar blijven was belangrijker dan mijn leven leven.
Ineens ging de knop om na dat besef. Ik moest mezelf gelukkig maken, lief zijn voor mezelf. Waarom was ik dat niet waard?
Ik ben niet meer bang. Voor niks. Want niemand kan mij zo verdrietig maken als ikzelf. En ik ga dat niet meer doen.
Natuurlijk heb ik nog steeds verdriet en gemis, maar het belemmerd me niet langer. Het houdt me niet meer tegen om te leven, het leeft met mij.
vrijdag 12 januari 2018 om 09:59
Dat is dus heel dubbel... Mijn leven nu is gewoon goed, prima. Alles loopt soepel, en ik zit ook veel lekkerder in mijn vel dan tijdens bijvoorbeeld mijn studietijd..
Nee juist niet. Vandaar al die topics over je eenzaamheid, nostalgie, dat je geen therapie wil, slecht tegen veranderingen kan, sociaal angstig bent, faalangstig, alle kritiek op je vriendinnen omdat je zo onzeker bent. Nu heb je plots een vriend met wie je bijna samenwoont, een paar weken geleden was je nog single...
Je verwart fictie, wat je zou willen, hier met werkelijkheid in je nostalgische verhalen. Tijd voor een reality check.
Ik denk echt dat je steeds terugkerende topics niet opschieten en echt hulp nodig hebt. Dat zit in jouw geval echt in de basisverzekering dus geen geld hebben, is echt geen excuus (voor het geval dat weer je excuus is).
En al je OTs wissen moet je niet doen. Zo kinderachtig.
anoniem_64e4e73acf440 wijzigde dit bericht op 12-01-2018 14:00
11.00% gewijzigd
vrijdag 12 januari 2018 om 10:17
Ik heb er naarmate ik ouder wordt, ben boven de 50, eigenlijk steeds minder last van, vind ik best bizar van mij zelf, ben nog niet zo lang geleden mijn moeder verloren, ben zelf oma geworden.
Ik krijg steeds meer het idee, je leeft, je gaat dood, maak het in de tussentijd zo fijn mogelijk.
Ik krijg steeds meer het idee, je leeft, je gaat dood, maak het in de tussentijd zo fijn mogelijk.
die ik wilde bestaat al...
