Meer moeite met overlijden in plaats van minder.

Mijn opa en oma zijn respectievelijk vijf en drie jaar geleden overleden.

Beiden hebben een mooi leven gehad en een net zo mooie leeftijd mogen bereiken (opa 89 en oma 92).

Ik was erg hecht met hen. Ze woonden mijn hele jeugd om de hoek, ik kon er als kind op mijn fietsje langs. Hun huis was voor mij een tweede thuis. Ik kan een heel topic vol typen met mooie herinneringen aan hen, maar het komt er gewoon op neer dat zij een hele belangrijke factor zijn geweest in mijn jeugd. Oma was een echte oma, opa heeft voor mij veel typische 'vaderdingen' overgenomen van mijn vader die toen nog een erg drukke baan had en veel van huis was.

Toen mijn opa en oma overleden, was ik er nog relatief stabiel onder. Ze waren beiden ''op'', waren oud geworden, en ik heb tot mijn 25-27e van ze kunnen genieten. Wat kan ik nou nog meer vragen? Mensen in mijn omgeving deden er (begrijpelijk) ook luchtig over : ''Gecondoleerd, maar ze zijn oud geworden dus je mag niet klagen''. Ergens is het ook een feit, maar toch was het gevoel erg dubbel.

Ik ben nooit goed geweest in afsluiten. Het liefste houd ik alles in mijn leven hetzelfde. Waarschijnlijk komt dat omdat ik zo'n perfecte jeugd heb gehad, dat ik altijd een soort sluimerende angst heb dat het in de toekomst alleen maar minder kan worden. Deze eigenschap vertaalt zich ook in het verdriet dat ik heb om het overlijden van mijn opa en oma.

Want gek genoeg, merk ik dat ik het met de jaren juist lastiger begin te vinden, in plaats van makkelijker. Het simpele feit dat mijn leven, waar mijn opa en oma onderdeel van uitmaakten, steeds verder in de geschiedenisboeken wordt weggedrukt en steeds meer onder een laag ''stof'' komt te liggen door alle dingen die veranderen, raakt mij heel erg.

Mijn leven is nu alweer heel anders dan toen zij beiden nog leefden. In de periode na hun overlijden, wist ik wat ze van mijn huis vonden, ze kenden mijn vriend, wisten welke studie ik deed en welk bijbaantje ik had. Hoewel je daar met een dode niet meer over kunt praten, merkte ik dat het me wel troost gaf dat ze wisten hoe mijn leven er uit zag toen ze stierven. Ik wist als het ware bij elke stap die ik zette, wat hun mening er over was. Ik vond het alleen al een fijn idee dat mijn opa en oma fysiek aanwezig waren geweest in het huis waar ik toen woonde, dat ze die plek hebben gekend.

Inmiddels is alles in mijn leven veranderd. Ik heb een nieuwe vriend, waarmee ik bijna aan de andere kant van het land ben gaan samenwonen. Ik heb mijn studie afgemaakt en heb nu een vaste baan, samen hebben we binnenkort een koophuis en met een beetje geluk komen er kinderen...

Nu mijn leven zo ''anders'' is dan de periode waarin zij beiden nog leefden, begint er gevoelsmatig ook een steeds grotere kloof te ontstaan tussen mijn ''oude'' leven die ik mijn ''jeugd'' noem en mijn nieuwe ''volwassen'' leven. Het doet me pijn om dat eerstgenoemde leven steeds verder uit beeld te zien verdwijnen, en dat mensen die mij erg dierbaar geweest zijn nooit op de hoogte zullen zijn van dat nieuwe leven dat ik nu opbouw. Hierdoor heb ik nu, enkele jaren nadien, veel meer moeite en gemis bij mijn opa en oma, dan in de tijd na hun overlijden.

Wie heeft dit ook bij dierbaren die er niet meer zijn?