Psyche
alle pijlers
Mezelf accepteren of proberen te veranderen?
zondag 31 augustus 2008 om 15:31
Hallo allemaal,
Al jaren worstel ik met het feit dat ik eigenlijk niet zo blij ben met wie ik ben.
Ben nu 37 en hoewel het ook echt periodes helemaal niet speelt blijft het toch terugkomen. De vraag waar ik voor mezelf maar geen antwoord op krijg is: moet ik mezelf accepteren of proberen te veranderen? En dan vooral: hoe?
Waar ik moeite mee heb is het feit dat ik "weinig kan hebben", ik heb niet zo heel veel energie en heel erg veel last van hoofdpijn. Dat zorgt ervoor dat ik vaak behoorlijk opzie tegen sociale verplichtingen maar ook tegen bepaalde dingen op mijn werk.
Ik voel me niet prettig in grote mensenmassa's (op sommige dagen wel maar heel vaak niet), kan niet goed tot heel laat doorgaan, veel drinken etc., slaap liever in mn eigen bed dan ergens anders, je doet mij geen lol met dingen als parachutespringen, abseilen, verre reizen naar exotische oorden etc.
Probleem is dat ik daardoor mezelf heel saai vind. Ik zou zo graag wat makkelijker willen zijn, wat ondernemender en niet altijd zo "voorzichtig". Maar als we bijvoorbeeld een keer naar iets als een festival (denk parkpop ofoz) gaan zie ik daar al dagen van te voren tegenop. Wat nou als ik weer hoofdpijn krijg? Wat nou als ik het helemaal niet leuk vind? Overal zie ik problemen en ben redelijk negatief, ook zoiets, ik zou het graag veranderen, maar hoe???
De vraag is moet ik van mezelf accepteren dat ik "saai" ben of moet ik mezelf een schop onder mn kont geven en proberen dat te veranderen? Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ik goed aan doe.
Doordat ik me hier heel ontevreden over voel ben ik ook vaak heel sagerijnig, kortaf en superonredelijk. Meestal tegen mijn vriend omdat die het dichtst bij is krijgt hij vaak de volle laag, waardoor ik me weer heel schuldig ga voelen en daardoor irriteer ik me nog meer aan mezelf etc. etc. het is een cirkel waar ik dan bijna niet meer uitkom.
Mijn vriend is eigenlijk altijd supergeduldig en heeft veel begrip maar (logisch) af en toe wordt hij er ook een beetje gek van dat ik steeds mezelf loop af te kraken. Hij zegt dat ie me prima vind zoals ik ben en dat ik moet leren dat zelf ook zo te zien. Waarschijnlijk heeft ie gelijk maar ik heb geen idee hoe ik dat zou moeten doen.
Eerlijk gezegd vind ik dit hele gedoe al lang niet meer passen bij mn leeftijd, vind ik dat ik hier ondertussen wel eens overheen gegroeid zou moeten zijn, ben ten slotte al heel lang geen puber meer. Maar goed, ook al vind ik dat het allang over zou moeten zijn, dat is het niet en ik weet niet wat ik ermee aanmoet..
Ik zou graag jullie mening hierover willen horen, is er iemand die iets herkent in dit verhaal? Iemand tips om hiermee om te gaan?
Bedankt vast!
Groet, Gelfling
Al jaren worstel ik met het feit dat ik eigenlijk niet zo blij ben met wie ik ben.
Ben nu 37 en hoewel het ook echt periodes helemaal niet speelt blijft het toch terugkomen. De vraag waar ik voor mezelf maar geen antwoord op krijg is: moet ik mezelf accepteren of proberen te veranderen? En dan vooral: hoe?
Waar ik moeite mee heb is het feit dat ik "weinig kan hebben", ik heb niet zo heel veel energie en heel erg veel last van hoofdpijn. Dat zorgt ervoor dat ik vaak behoorlijk opzie tegen sociale verplichtingen maar ook tegen bepaalde dingen op mijn werk.
Ik voel me niet prettig in grote mensenmassa's (op sommige dagen wel maar heel vaak niet), kan niet goed tot heel laat doorgaan, veel drinken etc., slaap liever in mn eigen bed dan ergens anders, je doet mij geen lol met dingen als parachutespringen, abseilen, verre reizen naar exotische oorden etc.
Probleem is dat ik daardoor mezelf heel saai vind. Ik zou zo graag wat makkelijker willen zijn, wat ondernemender en niet altijd zo "voorzichtig". Maar als we bijvoorbeeld een keer naar iets als een festival (denk parkpop ofoz) gaan zie ik daar al dagen van te voren tegenop. Wat nou als ik weer hoofdpijn krijg? Wat nou als ik het helemaal niet leuk vind? Overal zie ik problemen en ben redelijk negatief, ook zoiets, ik zou het graag veranderen, maar hoe???
De vraag is moet ik van mezelf accepteren dat ik "saai" ben of moet ik mezelf een schop onder mn kont geven en proberen dat te veranderen? Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ik goed aan doe.
Doordat ik me hier heel ontevreden over voel ben ik ook vaak heel sagerijnig, kortaf en superonredelijk. Meestal tegen mijn vriend omdat die het dichtst bij is krijgt hij vaak de volle laag, waardoor ik me weer heel schuldig ga voelen en daardoor irriteer ik me nog meer aan mezelf etc. etc. het is een cirkel waar ik dan bijna niet meer uitkom.
Mijn vriend is eigenlijk altijd supergeduldig en heeft veel begrip maar (logisch) af en toe wordt hij er ook een beetje gek van dat ik steeds mezelf loop af te kraken. Hij zegt dat ie me prima vind zoals ik ben en dat ik moet leren dat zelf ook zo te zien. Waarschijnlijk heeft ie gelijk maar ik heb geen idee hoe ik dat zou moeten doen.
Eerlijk gezegd vind ik dit hele gedoe al lang niet meer passen bij mn leeftijd, vind ik dat ik hier ondertussen wel eens overheen gegroeid zou moeten zijn, ben ten slotte al heel lang geen puber meer. Maar goed, ook al vind ik dat het allang over zou moeten zijn, dat is het niet en ik weet niet wat ik ermee aanmoet..
Ik zou graag jullie mening hierover willen horen, is er iemand die iets herkent in dit verhaal? Iemand tips om hiermee om te gaan?
Bedankt vast!
Groet, Gelfling
donderdag 4 september 2008 om 09:21
Hoi,
Ik herken veel dingen in je verhaal.
Onder andere dat je er moeite mee hebt om ouder te worden omdat je misschien het gevoel hebt niet 'geleefd'te hebben.
Verder heb ik ook vaak een uitgeput gevoel (bv na drukke dagen op mijn werk) ik kan er dan ook niks bij hebben. Zelfs sociale afspraken kosten me dan energie. Dat gaat inmiddels beter door ontspanningsoefeningen, tijd beter verdelen en gezond leven.
Maar ik kijk ook soms met verbazing en beetje jalourzie naar mensen die alles schijnen te kunnen, achter elkaar doorgaan.
Toch weet ik dat het enige waardoor je rust krijgt is ACCEPTEREN zoals je nu bent. Niet vechten tegen het leven. Jezelf de ruimte geven, ook voor al je negatieve gevoelens. Druk ze niet weg maar 'doorleef' ze.
Juist doordat ik mezelf meer accepteer, accepteren andere mij veel sneller waardoor er ook weer veel leuke dingen op je pad komen.
Dit klinkt allemaal heel wijs, haha. Ik heb het ook niet zelf verzonnen maar uit de vele zelfhulpboeken die ik afgelopen jaren heb gelezen
Ik herken veel dingen in je verhaal.
Onder andere dat je er moeite mee hebt om ouder te worden omdat je misschien het gevoel hebt niet 'geleefd'te hebben.
Verder heb ik ook vaak een uitgeput gevoel (bv na drukke dagen op mijn werk) ik kan er dan ook niks bij hebben. Zelfs sociale afspraken kosten me dan energie. Dat gaat inmiddels beter door ontspanningsoefeningen, tijd beter verdelen en gezond leven.
Maar ik kijk ook soms met verbazing en beetje jalourzie naar mensen die alles schijnen te kunnen, achter elkaar doorgaan.
Toch weet ik dat het enige waardoor je rust krijgt is ACCEPTEREN zoals je nu bent. Niet vechten tegen het leven. Jezelf de ruimte geven, ook voor al je negatieve gevoelens. Druk ze niet weg maar 'doorleef' ze.
Juist doordat ik mezelf meer accepteer, accepteren andere mij veel sneller waardoor er ook weer veel leuke dingen op je pad komen.
Dit klinkt allemaal heel wijs, haha. Ik heb het ook niet zelf verzonnen maar uit de vele zelfhulpboeken die ik afgelopen jaren heb gelezen
donderdag 4 september 2008 om 11:37
Het is inderdaad bij mij ook zo dat ik erg veel bezig ben met hoe anderen over me denken, ben me daar (te) vaak akelig bewust van. Weet ook dat mijn idee over wat anderen denken niet klopt met de werkelijkheid. Al zo vaak bevestigd dat ik dacht dat iemand me bijvoorbeeld niet mocht of boos op me was en ik de volgende dag een lief kaartje in de bus had...
Schaam me dan ook echt kapot want eigenlijk heb je dan ook maar weinig vertrouwen in de mensen om je heen.
Het wordt voor mij wel steeds duidelijker dat ik nogal wat issues heb waar ik wat mee zou 'moeten' (ik bedoel natuurlijk 'mogen' haha![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
)
Wat ik trouwens nog wel even een beetje wil nuanceren is het verhaal over mijn vriend. Het is niet aan de orde dat we problemen hebben door mijn onzekerheden etc. ben ook helemaal niet bang dat hij me gaat verlaten want het zit tussen ons gewoon heel erg goed. Het is meer dat ik zelf vind dat ik minder steeds de bevestiging bij hem zou moeten zoeken, meer op mn eigen benen moet gaan staan.
Enne.. Nijntje, ik denk dat je helemaal gelijk hebt, kan mn energie veel beter steken in ontdekken wat ik zelf prettig vind, waar mn grenzen liggen etc. Het is eigenlijk raar dat jullie met zn allen me dat inzicht wel kunnen geven maar ben er wel blij mee, hoewel ik nu dus heel erg bezig met de vraag: hoe ga ik dat dan doen?
Maarr.. dat gaat gewoon lukken!!
Schaam me dan ook echt kapot want eigenlijk heb je dan ook maar weinig vertrouwen in de mensen om je heen.
Het wordt voor mij wel steeds duidelijker dat ik nogal wat issues heb waar ik wat mee zou 'moeten' (ik bedoel natuurlijk 'mogen' haha
)Wat ik trouwens nog wel even een beetje wil nuanceren is het verhaal over mijn vriend. Het is niet aan de orde dat we problemen hebben door mijn onzekerheden etc. ben ook helemaal niet bang dat hij me gaat verlaten want het zit tussen ons gewoon heel erg goed. Het is meer dat ik zelf vind dat ik minder steeds de bevestiging bij hem zou moeten zoeken, meer op mn eigen benen moet gaan staan.
Enne.. Nijntje, ik denk dat je helemaal gelijk hebt, kan mn energie veel beter steken in ontdekken wat ik zelf prettig vind, waar mn grenzen liggen etc. Het is eigenlijk raar dat jullie met zn allen me dat inzicht wel kunnen geven maar ben er wel blij mee, hoewel ik nu dus heel erg bezig met de vraag: hoe ga ik dat dan doen?
Maarr.. dat gaat gewoon lukken!!
vrijdag 5 september 2008 om 10:10
En daarom is het zo nuttig om er met een professional over te praten. Niet 'omdat je het zelf niet op kunt lossen' maar omdat zo iemand je net een handvat kan bieden of een iets andere visie geeft waardoor je je probleem zelf op kan lossen. Want je doet het ook dan zelf, maar met tips en adviezen die je verder helpen. Vaak verder dan dat je in je eentje komt. Vind je het erg vervelend om met een klacht als deze naar je huisarts te gaan?
vrijdag 5 september 2008 om 17:59
Nog als antwoord op je vraag: je hoeft niet doorverwezen te worden door je huisarts, je kunt gewoon zelf met een psych een afspraak maken. Zorg dat je bij een eerstelijnspsycholoog (met de juiste registraties: NIP/BIG) terecht komt, dan vergoedt de verzekering de eerst 8 (?) sessies. Zit sinds dit jaar weer in het basispakket.
-
zaterdag 6 september 2008 om 21:52
Zucht.. vandaag was echt weer zo'n enorme dip-dag, wist niet wat ik met mezelf aan moest. Om het minste of geringste ben ik helemaal uit het veld geslagen en zie ik het niet meer zitten. Er nu maar voor gekozen (vraag niet hoe lang ik daarover gedaan heb...) om vandaag niet mee te gaan naar het geplande 'evenement'. Mijn vriend is er nu alleen heen. Op zich ben ik blij dat ik niet meegegaan ben omdat ik vond dat het moest maar toch.. voel ik me hier ook niet echt lekker bij. In het verleden heb ik al meerdere keren therapie gehad en zie er nu zo verschrikkelijk tegenop om er weer aan te beginnen. Uiteindelijk heeft het me ook niet echt iets opgeleverd want het gaat nog steeds niet echt lekker, vind het daarom heel moeilijk om er vertrouwen in te hebben dat ik ooit minder somber ga worden en ga leren van het leven te genieten. Kan me haast niet voorstellen dat er een therapie bestaat die wel gaat helpen, maar goed.. dit werkt in ieder geval ook niet...
He, tijdens mijn laatste post wat ik nog zo positief maar nu voel ik me alleen maar heel, heel erg verdrietig..
He, tijdens mijn laatste post wat ik nog zo positief maar nu voel ik me alleen maar heel, heel erg verdrietig..
zaterdag 6 september 2008 om 22:19
Wat naar Gelfling! Maar je moet jezelf niet zo hard aanpakken. Ben je vandaag niet meegegaan naar het evenement omdat je je niet goed genoeg voelde? Dat is ok. Geniet dan van je dag zoals hij nu is.
Wat betreft therapie: heb je ooit een therapeut gehad met wie het echt klikte? Want waarschijnlijk heb je pech gehad met de persoon die tegenover je zat waardoor de gesprekken niet liepen zoals je het nodig had. Er was hier wel advies gegeven over een therapie die je nog niet kende toch? Zou het proberen waard kunnen zijn. Heb je ook weleens aan yoga gedacht? Ik doe al een paar jaar aan poweryoga en het helpt me tot op zekere hoogte om me te ontspannen en om meer te genieten van het moment. Zou dat iets voor jou kunnen zijn?
Wat betreft therapie: heb je ooit een therapeut gehad met wie het echt klikte? Want waarschijnlijk heb je pech gehad met de persoon die tegenover je zat waardoor de gesprekken niet liepen zoals je het nodig had. Er was hier wel advies gegeven over een therapie die je nog niet kende toch? Zou het proberen waard kunnen zijn. Heb je ook weleens aan yoga gedacht? Ik doe al een paar jaar aan poweryoga en het helpt me tot op zekere hoogte om me te ontspannen en om meer te genieten van het moment. Zou dat iets voor jou kunnen zijn?
dinsdag 16 september 2008 om 17:35
Het is even geleden dat ik heb gereageerd maar heb al jullie tips en adviezen nog regelmatig doorgelezen. Ook andere topics meegelezen waar ik veel in herken. In het kort komt het erop neer dat ik voor een deel wel mezelf een schop moet geven maar op een heel andere manier als dat ik eerst voor ogen had.. Ondanks dat ik de afgelopen al een hoop 'aan mezelf gewerkt' heb zit er gewoon nog een hoop niet lekker en daar moet gewoon iets aan gebeuren. Mij kennende zal het nog wel even duren voor ik echt actie onderneem maar het begin is er, heb al wat zitten zoeken naar RET therapie in mijn buurt en dat soort dingen. Een coach lijkt me ook wel wat en voelt ook wat laagdrempeliger dus ook daar ben ik een beetje onderzoek naar aan het doen. Verder ben ik dus voor de hoofdpijn op dit moment onder behandeling bij de fysio en aanstaande vrijdag heb ik een afspraak bij een homeopaat. En omdat ik steeds zo moe ben dwing ik mezelf de afgelopen tijd om op tijd naar bed te gaan, voorlopig merk ik daar nog niets van maar misschien komt dat nog. Hoe dan ook.. er wordt aan gewerkt!!
