Psyche
alle pijlers
Mijn broer is dood
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:16
Vier weken geleden is mijn allerliefste kleine, grote broer overleden. Heel plotseling, hij had nooit klachten, is hij onwel geworden en ondanks alle hulp, niet meer te redden geweest.
Ik zal het telefoontje van zijn vriendin nooit vergeten, de woorden 'hij is al overleden', en hoe er een soort kortsluiting ontstond. Het enige dat continu door me heen ging was dat het leven vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. En we hadden het zo goed, waren zo'n mooi gezin, mijn vader, moeder, broer en ik. We hadden onze eigen levens opgebouwd, maar zagen elkaar nog regelmatig. Maakten plannen, met en zonder elkaar, voor nu en voor de toekomst, en ineens is er geen toekomst meer..
Na die eerste week, die een complete achtbaan was, landt nu pas echt het besef. Alles is ineens "nooit meer". Nooit meer zijn mooie, vrolijke ogen, nooit meer zijn galmende lach, nooit meer zijn slungelige knuffels, nooit meer zijn prikkelbaardje, nooit meer onze eigen humor, nooit meer gewoon zijn aanwezigheid. Hij had nog ontzettend veel mooie plannen, genoot zo van het leven en was nog lang niet klaar - het doet me zoveel pijn dat hij, die zo lief en goed was, er niet meer mag zijn. Dat iets of iemand heeft besloten dat het klaar is voor hem.
Ik blijf mezelf maar afvragen waarom hij het moest zijn, waarom de kans, die zo klein was, hem moest treffen. Ik begrijp maar niet waar hij, waar wij, dit aan verdiend hebben. En ik weet dat het zo nou eenmaal niet werkt, dat dit soort dingen gebeuren, maar het feit dat daarmee mijn eigen broer voorgoed weg is, kan ik maar niet accepteren. Ik zie hem nog in zoveel dingen, denk de hele dag aan hem, maar in plaats van dat de mooie herinneringen overheersen, is het vooral nog ongeloof, boosheid, verdriet en gemis. Ik zou graag iets van houvast krijgen in deze situatie, dat iemand me vertelt hoe lang dit gaat duren en wanneer het beter zal gaan, al weet ik dat hier geen handleiding voor is. Toch, mocht iemand een tip, advies of een ervaringsverhaal met me willen delen, dan lees ik dat heel graag.
Ik zal het telefoontje van zijn vriendin nooit vergeten, de woorden 'hij is al overleden', en hoe er een soort kortsluiting ontstond. Het enige dat continu door me heen ging was dat het leven vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. En we hadden het zo goed, waren zo'n mooi gezin, mijn vader, moeder, broer en ik. We hadden onze eigen levens opgebouwd, maar zagen elkaar nog regelmatig. Maakten plannen, met en zonder elkaar, voor nu en voor de toekomst, en ineens is er geen toekomst meer..
Na die eerste week, die een complete achtbaan was, landt nu pas echt het besef. Alles is ineens "nooit meer". Nooit meer zijn mooie, vrolijke ogen, nooit meer zijn galmende lach, nooit meer zijn slungelige knuffels, nooit meer zijn prikkelbaardje, nooit meer onze eigen humor, nooit meer gewoon zijn aanwezigheid. Hij had nog ontzettend veel mooie plannen, genoot zo van het leven en was nog lang niet klaar - het doet me zoveel pijn dat hij, die zo lief en goed was, er niet meer mag zijn. Dat iets of iemand heeft besloten dat het klaar is voor hem.
Ik blijf mezelf maar afvragen waarom hij het moest zijn, waarom de kans, die zo klein was, hem moest treffen. Ik begrijp maar niet waar hij, waar wij, dit aan verdiend hebben. En ik weet dat het zo nou eenmaal niet werkt, dat dit soort dingen gebeuren, maar het feit dat daarmee mijn eigen broer voorgoed weg is, kan ik maar niet accepteren. Ik zie hem nog in zoveel dingen, denk de hele dag aan hem, maar in plaats van dat de mooie herinneringen overheersen, is het vooral nog ongeloof, boosheid, verdriet en gemis. Ik zou graag iets van houvast krijgen in deze situatie, dat iemand me vertelt hoe lang dit gaat duren en wanneer het beter zal gaan, al weet ik dat hier geen handleiding voor is. Toch, mocht iemand een tip, advies of een ervaringsverhaal met me willen delen, dan lees ik dat heel graag.
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:21
Sterkte. 
Het is natuurlijk volkomen onverwacht dus dat maakt het verlies nog moeilijker...geef je je zelf wel de kans om te rouwen en ruimte aan je gevoelens hoe die ook mogen zijn?
Ik heb mijn moeder 2 weken geleden verloren en leef ook nog in een roes.
Voor mijzelf denk ik dat het minstens een jaar gaat duren eer ik zonder te huilen aan haar kan denken..
Het is natuurlijk volkomen onverwacht dus dat maakt het verlies nog moeilijker...geef je je zelf wel de kans om te rouwen en ruimte aan je gevoelens hoe die ook mogen zijn?
Ik heb mijn moeder 2 weken geleden verloren en leef ook nog in een roes.
Voor mijzelf denk ik dat het minstens een jaar gaat duren eer ik zonder te huilen aan haar kan denken..
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:24
Ach lieve schat, wat verschrikkelijk. Je hebt nu niet alleen je eigen verdriet, maar ook het verdriet van je ouders kan heel zwaar op je drukken. Rouw is een heel persoonlijk proces, niemand kan je vertellen hoe lang dat duurt.
Praat erover. Met wie dan ook; je vrienden, zijn vriendin misschien, een psycholoog gespecialiseerd in rouw. Maar wees ook niet bang om er met je ouders over te praten. Hou zijn herinnering levend.
En vooral, ga je gevoelens niet uit de weg. Rouw is afschuwelijk, maar je moet er doorheen.
Heel veel sterkte. Wat goed dat je een topic opent. Hier kunnen we niet echt helpen, maar hopelijk geeft het je wel steun.
Praat erover. Met wie dan ook; je vrienden, zijn vriendin misschien, een psycholoog gespecialiseerd in rouw. Maar wees ook niet bang om er met je ouders over te praten. Hou zijn herinnering levend.
En vooral, ga je gevoelens niet uit de weg. Rouw is afschuwelijk, maar je moet er doorheen.
Heel veel sterkte. Wat goed dat je een topic opent. Hier kunnen we niet echt helpen, maar hopelijk geeft het je wel steun.
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:25
Allereerst gecondoleerd en een hele dikke knuffel. Mijn man is vorig jaar plotseling overleden na een kort ziekbed. Het is moeilijk maar ik probeer ze veel mogelijk de draad van het leven weer op te pakken. Ik krijg wel veel steun van de mensen om mij heen en dat is hartverwarmend. Ik blijf leuke dingen doen en probeer er het beste van te maken. Het heeft tijd nodig.
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:27
Ach meis toch. Gecondoleerd.
Ik kan alles wat je schrijft weer zo terug halen, die boosheid, dat ongeloof, dat gevoel van "voor altijd" en dat het niet eerlijk was. Ik voelde me precies zo toen mijn (nog hele jonge) moeder totaal onverwacht overleed. Ik hoorde dat op een ongeveer vergelijkbare manier, wel face to face maar waar ik dacht dat ik mijn moeder zou gaan zien bleek ze al dood.
Ik heb geen advies voor je. Het is kut, het blijft kut, het wordt nooit "beter" en gaat nooit over. Hoe vaak ik niet gedacht heb: ja, nou is het wel genoeg geweest hoor, nou is het wel klaar, geef me nu mama maar weer gewoon terug.
Wat wel gebeurt is dat het went. Dat de tijd verstrijkt en dat de rauwe pijn langzaam slijt, en dat daarvoor in de plaats eerst alleen een zeurend gemis komt, en later, veel later, berusting. En in die fase wordt het ook weer fijn om aan je broer te denken. Dan kan je ineens zomaar lachen in je eentje om gekke dingen die alleen jullie deden, of met een warm gevoel terugdenken aan iets fijns dat ie gedaan of gezegd heeft. En dan ga je ook weer dromen hebben waarin ie weer leeft, maar in plaats van dat je net als in het begin - heb jij dat ook nu, dat je over hem droomt? dat had ik wel - bij het wakker worden weer die enorme mokerslag krijgt, word je dan wakker met het idee dat je zo fijn gedroomd hebt.
Het went. Ooit. Maar het is nog maar zo kort geleden voor jou, dat duurt nog wel even. De enige tip die ik heb is: blijven ademhalen. De ene voet voor de andere. Meer kun je niet doen.
Nogmaals gecondoleerd.
Ik kan alles wat je schrijft weer zo terug halen, die boosheid, dat ongeloof, dat gevoel van "voor altijd" en dat het niet eerlijk was. Ik voelde me precies zo toen mijn (nog hele jonge) moeder totaal onverwacht overleed. Ik hoorde dat op een ongeveer vergelijkbare manier, wel face to face maar waar ik dacht dat ik mijn moeder zou gaan zien bleek ze al dood.
Ik heb geen advies voor je. Het is kut, het blijft kut, het wordt nooit "beter" en gaat nooit over. Hoe vaak ik niet gedacht heb: ja, nou is het wel genoeg geweest hoor, nou is het wel klaar, geef me nu mama maar weer gewoon terug.
Wat wel gebeurt is dat het went. Dat de tijd verstrijkt en dat de rauwe pijn langzaam slijt, en dat daarvoor in de plaats eerst alleen een zeurend gemis komt, en later, veel later, berusting. En in die fase wordt het ook weer fijn om aan je broer te denken. Dan kan je ineens zomaar lachen in je eentje om gekke dingen die alleen jullie deden, of met een warm gevoel terugdenken aan iets fijns dat ie gedaan of gezegd heeft. En dan ga je ook weer dromen hebben waarin ie weer leeft, maar in plaats van dat je net als in het begin - heb jij dat ook nu, dat je over hem droomt? dat had ik wel - bij het wakker worden weer die enorme mokerslag krijgt, word je dan wakker met het idee dat je zo fijn gedroomd hebt.
Het went. Ooit. Maar het is nog maar zo kort geleden voor jou, dat duurt nog wel even. De enige tip die ik heb is: blijven ademhalen. De ene voet voor de andere. Meer kun je niet doen.
Nogmaals gecondoleerd.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:46
Lieve to.
Gecondoleerd. Ik heb mijn broer 2 jaar geleden verloren. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt. Zorg goed voor jezelf, rust uit, verdriet maakt moe. In het begin is er veel te regelen, begrafenis etc. Daarna kwam bij mij meer het besef en het volle verdriet. Iemand schreef het al: het verdriet van je ouders vond en vind ik heel zwaar. Je gaat wel door, weken etc. Toch is alles anders. Langzaam niet meer zo heftig. Stapje voor stapje.
Gecondoleerd. Ik heb mijn broer 2 jaar geleden verloren. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt. Zorg goed voor jezelf, rust uit, verdriet maakt moe. In het begin is er veel te regelen, begrafenis etc. Daarna kwam bij mij meer het besef en het volle verdriet. Iemand schreef het al: het verdriet van je ouders vond en vind ik heel zwaar. Je gaat wel door, weken etc. Toch is alles anders. Langzaam niet meer zo heftig. Stapje voor stapje.
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:56
(Helaas) zo herkenbaar wat je schrijft..fashionvictim schreef: ↑12-08-2017 14:27Ach meis toch. Gecondoleerd.
Ik kan alles wat je schrijft weer zo terug halen, die boosheid, dat ongeloof, dat gevoel van "voor altijd" en dat het niet eerlijk was. Ik voelde me precies zo toen mijn (nog hele jonge) moeder totaal onverwacht overleed. Ik hoorde dat op een ongeveer vergelijkbare manier, wel face to face maar waar ik dacht dat ik mijn moeder zou gaan zien bleek ze al dood.
Ik heb geen advies voor je. Het is kut, het blijft kut, het wordt nooit "beter" en gaat nooit over. Hoe vaak ik niet gedacht heb: ja, nou is het wel genoeg geweest hoor, nou is het wel klaar, geef me nu mama maar weer gewoon terug.
Wat wel gebeurt is dat het went. Dat de tijd verstrijkt en dat de rauwe pijn langzaam slijt, en dat daarvoor in de plaats eerst alleen een zeurend gemis komt, en later, veel later, berusting. En in die fase wordt het ook weer fijn om aan je broer te denken. Dan kan je ineens zomaar lachen in je eentje om gekke dingen die alleen jullie deden, of met een warm gevoel terugdenken aan iets fijns dat ie gedaan of gezegd heeft. En dan ga je ook weer dromen hebben waarin ie weer leeft, maar in plaats van dat je net als in het begin - heb jij dat ook nu, dat je over hem droomt? dat had ik wel - bij het wakker worden weer die enorme mokerslag krijgt, word je dan wakker met het idee dat je zo fijn gedroomd hebt.
Het went. Ooit. Maar het is nog maar zo kort geleden voor jou, dat duurt nog wel even. De enige tip die ik heb is: blijven ademhalen. De ene voet voor de andere. Meer kun je niet doen.
Nogmaals gecondoleerd.
Vooral ook dat gevoel dat het nu maar eens over moet zijn met die slechte grap, en dat hij wel gewoon weer binnen mag komen. Hoe vaak ik niet in de keuken uit het raam heb gekeken om te zien of hij er al weer aan kwam lopen, op de manier zoals hij dat altijd deed. Wakker worden vind ik verschrikkelijk, elke ochtend opnieuw weer dat gevoel van 'ohja, er was iets..' en dan inderdaad die mokerslag.
Ik vind het ook zo erg dat die zorgeloosheid weg is; we hadden hiervoor wel zo onze dingetjes, maar over het algemeen waren we blij en gelukkig, en was dat ook heel vanzelfsprekend. Nu heb ik het gevoel alsof we nooit meer blij zullen zijn, nooit meer helemaal gelukkig, nooit meer echt kunnen genieten, omdat het gemis er altijd zal zijn. En dan voel ik me schuldig, dat we vóór dat het gebeurde niet nóg meer genoten hebben, elkaar niet vaker hebben gezien, niet meer hebben uitgesproken hoe trots we op elkaar zijn en hoeveel we van elkaar houden..
miedo, ook voor jou sterkte en gecondoleerd, ook nog zo kort geleden..
zaterdag 12 augustus 2017 om 15:07
Mijn broer is 16 jaar geleden overleden. Alle gevoelens die je hier schrijft, zijn echt heel normaal. Het ongeloof, het verdriet, de woede, de frustratie, de spijt... het heeft tijd nodig. Hoeveel tijd jij nodig hebt, kan helaas niemand je vertellen. Dat hangt ook niet alleen van jou af, maar ook van jouw omgeving, waar jouw rouwproces ongetwijfeld door beïnvloed zal worden. De enige geruststelling die ik je kan geven is dat jouw gevoelens erbij horen en dat het heel normaal is dat dit nu een allesoverheersend gevoel is. Maar ze zullen naarmate de tijd verstrijkt steeds minder beslag op je zullen leggen. Sterkte
zaterdag 12 augustus 2017 om 15:27
zaterdag 12 augustus 2017 om 15:29
Gecondoleerd.
Ik heb deze tekst weleens eerder gepost, maar ik vind het zo mooi beschreven:
GSnow describes grief. Misschien haal je er wat steun uit.
Ik heb deze tekst weleens eerder gepost, maar ik vind het zo mooi beschreven:
GSnow describes grief. Misschien haal je er wat steun uit.
What a nuanced anxiety
zaterdag 12 augustus 2017 om 15:41
Dat wakker worden, en dan een fractie van een seconde nog niet weten dat dit verschrikkelijke gebeurd is, dat vind ik zo herkenbaar. Ik ging er tegenop zien om te gaan slapen, omdat ik iedere ochtend opnieuw weer de schrik moest ervaren van dat grote verlies.
Zoals iemand anders al schreef: het is een heel persoonlijk proces. Er zijn geen regels voor, niets is fout of goed.
Ik heb maandenlang in verdriet geleefd, daarna werd ik somber en uiteindelijk depressief. Toen ik dat laatste opmerkte (ik gleed erin, voor mij niet meteen herkenbaar) heb ik mezelf aangepakt en gedwongen om patronen te doorbreken. Ook mijzelf toegestaan om kwaad te worden om het verlies.
Ik wens je heel heel erg veel sterkte. Zo sterk als de liefde is, zo schrijnend, pijnlijk en verdrietig is het verlies. Het is die zo pijnlijke kant van houden van. Op een gegeven moment heb ik de pijn omarmd, als andere uiting van dezelfde liefde, in plaats van er steeds tegen in verzet te gaan (want dat was mijn eerste strijd en reactie op mijn verdriet).
De wereld om je heen zal al snel verdergaan. Soms kun je je niet voorstellen dat er mensen zijn die denken dat je er inmiddels wel enigszins mee om kunt gaan. Neem het hen niet kwalijk, maar trek het je zeker ook niet aan.
Heel erg in het begin kon ik rustig foto's kijken. Dat kan ik nu niet meer zo goed (anderhalf jaar verder). Komt wel weer, denk ik.
Zorg goed voor jezelf. Heel veel liefs
Zoals iemand anders al schreef: het is een heel persoonlijk proces. Er zijn geen regels voor, niets is fout of goed.
Ik heb maandenlang in verdriet geleefd, daarna werd ik somber en uiteindelijk depressief. Toen ik dat laatste opmerkte (ik gleed erin, voor mij niet meteen herkenbaar) heb ik mezelf aangepakt en gedwongen om patronen te doorbreken. Ook mijzelf toegestaan om kwaad te worden om het verlies.
Ik wens je heel heel erg veel sterkte. Zo sterk als de liefde is, zo schrijnend, pijnlijk en verdrietig is het verlies. Het is die zo pijnlijke kant van houden van. Op een gegeven moment heb ik de pijn omarmd, als andere uiting van dezelfde liefde, in plaats van er steeds tegen in verzet te gaan (want dat was mijn eerste strijd en reactie op mijn verdriet).
De wereld om je heen zal al snel verdergaan. Soms kun je je niet voorstellen dat er mensen zijn die denken dat je er inmiddels wel enigszins mee om kunt gaan. Neem het hen niet kwalijk, maar trek het je zeker ook niet aan.
Heel erg in het begin kon ik rustig foto's kijken. Dat kan ik nu niet meer zo goed (anderhalf jaar verder). Komt wel weer, denk ik.
Zorg goed voor jezelf. Heel veel liefs
zaterdag 12 augustus 2017 om 16:00
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Tijd geneest niet alle wonden, maar maakt het op ten duur wel gemakkelijker om met verlies om te gaan. Dit kan ik uit ervaring helaas zeggen. De manier waarop je over je broer praat laat zien dat jullie wel een geweldige broer-zusrelatie hadden. Ik hoop dat je al die mooie herinneringen zal blijven koesteren. Hij is dan wel plots en vroeg van jullie weggenomen, in jouw hart en herinneringen zal hij altijd blijven voortleven. 
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
zaterdag 12 augustus 2017 om 16:03
Heel herkenbaar vooral dat eerste gedeelte met dat wakker worden. Dat zo moe bent maar toch even in slaap valt omdat je niet meer kan. Mijn man heeft vijf jaar geleden een hartaanval gehad waarbij de dokters niet wisten of hij het zou overleven. Die eerste 24 uur na en ook tijdens zijn operatie zijn zo n lijdensweg. Gelukkig heeft mijn man t overleeft maar die tijd zal ik nooit vergeten. Heel veel sterkte ToCase-je schreef: ↑12-08-2017 15:41Dat wakker worden, en dan een fractie van een seconde nog niet weten dat dit verschrikkelijke gebeurd is, dat vind ik zo herkenbaar. Ik ging er tegenop zien om te gaan slapen, omdat ik iedere ochtend opnieuw weer de schrik moest ervaren van dat grote verlies.
Zoals iemand anders al schreef: het is een heel persoonlijk proces. Er zijn geen regels voor, niets is fout of goed.
Ik heb maandenlang in verdriet geleefd, daarna werd ik somber en uiteindelijk depressief. Toen ik dat laatste opmerkte (ik gleed erin, voor mij niet meteen herkenbaar) heb ik mezelf aangepakt en gedwongen om patronen te doorbreken. Ook mijzelf toegestaan om kwaad te worden om het verlies.
Ik wens je heel heel erg veel sterkte. Zo sterk als de liefde is, zo schrijnend, pijnlijk en verdrietig is het verlies. Het is die zo pijnlijke kant van houden van. Op een gegeven moment heb ik de pijn omarmd, als andere uiting van dezelfde liefde, in plaats van er steeds tegen in verzet te gaan (want dat was mijn eerste strijd en reactie op mijn verdriet).
De wereld om je heen zal al snel verdergaan. Soms kun je je niet voorstellen dat er mensen zijn die denken dat je er inmiddels wel enigszins mee om kunt gaan. Neem het hen niet kwalijk, maar trek het je zeker ook niet aan.
Heel erg in het begin kon ik rustig foto's kijken. Dat kan ik nu niet meer zo goed (anderhalf jaar verder). Komt wel weer, denk ik.
Zorg goed voor jezelf. Heel veel liefs
