Psyche
alle pijlers
Mijn broer is dood
zaterdag 12 augustus 2017 om 14:16
Vier weken geleden is mijn allerliefste kleine, grote broer overleden. Heel plotseling, hij had nooit klachten, is hij onwel geworden en ondanks alle hulp, niet meer te redden geweest.
Ik zal het telefoontje van zijn vriendin nooit vergeten, de woorden 'hij is al overleden', en hoe er een soort kortsluiting ontstond. Het enige dat continu door me heen ging was dat het leven vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. En we hadden het zo goed, waren zo'n mooi gezin, mijn vader, moeder, broer en ik. We hadden onze eigen levens opgebouwd, maar zagen elkaar nog regelmatig. Maakten plannen, met en zonder elkaar, voor nu en voor de toekomst, en ineens is er geen toekomst meer..
Na die eerste week, die een complete achtbaan was, landt nu pas echt het besef. Alles is ineens "nooit meer". Nooit meer zijn mooie, vrolijke ogen, nooit meer zijn galmende lach, nooit meer zijn slungelige knuffels, nooit meer zijn prikkelbaardje, nooit meer onze eigen humor, nooit meer gewoon zijn aanwezigheid. Hij had nog ontzettend veel mooie plannen, genoot zo van het leven en was nog lang niet klaar - het doet me zoveel pijn dat hij, die zo lief en goed was, er niet meer mag zijn. Dat iets of iemand heeft besloten dat het klaar is voor hem.
Ik blijf mezelf maar afvragen waarom hij het moest zijn, waarom de kans, die zo klein was, hem moest treffen. Ik begrijp maar niet waar hij, waar wij, dit aan verdiend hebben. En ik weet dat het zo nou eenmaal niet werkt, dat dit soort dingen gebeuren, maar het feit dat daarmee mijn eigen broer voorgoed weg is, kan ik maar niet accepteren. Ik zie hem nog in zoveel dingen, denk de hele dag aan hem, maar in plaats van dat de mooie herinneringen overheersen, is het vooral nog ongeloof, boosheid, verdriet en gemis. Ik zou graag iets van houvast krijgen in deze situatie, dat iemand me vertelt hoe lang dit gaat duren en wanneer het beter zal gaan, al weet ik dat hier geen handleiding voor is. Toch, mocht iemand een tip, advies of een ervaringsverhaal met me willen delen, dan lees ik dat heel graag.
Ik zal het telefoontje van zijn vriendin nooit vergeten, de woorden 'hij is al overleden', en hoe er een soort kortsluiting ontstond. Het enige dat continu door me heen ging was dat het leven vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. En we hadden het zo goed, waren zo'n mooi gezin, mijn vader, moeder, broer en ik. We hadden onze eigen levens opgebouwd, maar zagen elkaar nog regelmatig. Maakten plannen, met en zonder elkaar, voor nu en voor de toekomst, en ineens is er geen toekomst meer..
Na die eerste week, die een complete achtbaan was, landt nu pas echt het besef. Alles is ineens "nooit meer". Nooit meer zijn mooie, vrolijke ogen, nooit meer zijn galmende lach, nooit meer zijn slungelige knuffels, nooit meer zijn prikkelbaardje, nooit meer onze eigen humor, nooit meer gewoon zijn aanwezigheid. Hij had nog ontzettend veel mooie plannen, genoot zo van het leven en was nog lang niet klaar - het doet me zoveel pijn dat hij, die zo lief en goed was, er niet meer mag zijn. Dat iets of iemand heeft besloten dat het klaar is voor hem.
Ik blijf mezelf maar afvragen waarom hij het moest zijn, waarom de kans, die zo klein was, hem moest treffen. Ik begrijp maar niet waar hij, waar wij, dit aan verdiend hebben. En ik weet dat het zo nou eenmaal niet werkt, dat dit soort dingen gebeuren, maar het feit dat daarmee mijn eigen broer voorgoed weg is, kan ik maar niet accepteren. Ik zie hem nog in zoveel dingen, denk de hele dag aan hem, maar in plaats van dat de mooie herinneringen overheersen, is het vooral nog ongeloof, boosheid, verdriet en gemis. Ik zou graag iets van houvast krijgen in deze situatie, dat iemand me vertelt hoe lang dit gaat duren en wanneer het beter zal gaan, al weet ik dat hier geen handleiding voor is. Toch, mocht iemand een tip, advies of een ervaringsverhaal met me willen delen, dan lees ik dat heel graag.
zaterdag 12 augustus 2017 om 19:37
Zeker niet misplaatst!
Ik ben een behoorlijke atheïst en vrij rationeel, maar heb wel altijd gedacht dat er 'iets' zou zijn waar mensen na hun overlijden zouden 'zijn'. Dat gevoel heb ik nu alleen maar sterker, grotendeels ook omdat ik zo hóóp dat hij nog ergens is. Ik heb ook steeds 'tot ziens' tegen hem gezegd, omdat het voelde alsof het een tot ziens was. Ik vraag me alleen wel af in hoeverre dit niet gewoon een manier van je geest is om het verdriet en gemis te verzachten, een soort valse hoop zeg maar. Ik vind het daarom lastig om voor mezelf te bepalen of ik er nou kracht uit kan putten en er in mee zal gaan, of niet.
Vroeger gaf ik altijd nogal af op programma's van bijvoorbeeld Derek Ogilvie, maar ik zou er nu zelf haast gaan zitten. Ik kan me nu ook zoveel beter voorstellen waarom mensen daar naar toe gaan, als er iemand zo gemist wordt en je zo graag ook maar het kleinste teken van aanwezigheid wilt hebben..
zaterdag 12 augustus 2017 om 19:45
Prachtigtyche schreef: ↑12-08-2017 15:29Gecondoleerd.
Ik heb deze tekst weleens eerder gepost, maar ik vind het zo mooi beschreven:
GSnow describes grief. Misschien haal je er wat steun uit.
Ik stuur 'm ook door naar m'n familie.
zaterdag 12 augustus 2017 om 19:55
Dit merk ik nu inderdaad al; ik heb een fijne groep lieve vrienden, maar die gaan ook gewoon weer verder met hun eigen leven. Dat kan en wil ik ze niet kwalijk nemen, maar ergens steekt het me wel dat ze dat doen en niet meer dagelijks bij mijn broer stil staan.
Daarnaast ben ik ook gewoon jaloers, dát zij weer verder kunnen met hun eigen leven en dat wij zo stil staan (en dat ik liever nog achteruit zou gaan dan verder).
zaterdag 12 augustus 2017 om 20:14
Oke. Nu moet ik huilen.fashionvictim schreef: ↑12-08-2017 14:27Ach meis toch. Gecondoleerd.
Ik kan alles wat je schrijft weer zo terug halen, die boosheid, dat ongeloof, dat gevoel van "voor altijd" en dat het niet eerlijk was. Ik voelde me precies zo toen mijn (nog hele jonge) moeder totaal onverwacht overleed. Ik hoorde dat op een ongeveer vergelijkbare manier, wel face to face maar waar ik dacht dat ik mijn moeder zou gaan zien bleek ze al dood.
Ik heb geen advies voor je. Het is kut, het blijft kut, het wordt nooit "beter" en gaat nooit over. Hoe vaak ik niet gedacht heb: ja, nou is het wel genoeg geweest hoor, nou is het wel klaar, geef me nu mama maar weer gewoon terug.
Wat wel gebeurt is dat het went. Dat de tijd verstrijkt en dat de rauwe pijn langzaam slijt, en dat daarvoor in de plaats eerst alleen een zeurend gemis komt, en later, veel later, berusting. En in die fase wordt het ook weer fijn om aan je broer te denken. Dan kan je ineens zomaar lachen in je eentje om gekke dingen die alleen jullie deden, of met een warm gevoel terugdenken aan iets fijns dat ie gedaan of gezegd heeft. En dan ga je ook weer dromen hebben waarin ie weer leeft, maar in plaats van dat je net als in het begin - heb jij dat ook nu, dat je over hem droomt? dat had ik wel - bij het wakker worden weer die enorme mokerslag krijgt, word je dan wakker met het idee dat je zo fijn gedroomd hebt.
Het went. Ooit. Maar het is nog maar zo kort geleden voor jou, dat duurt nog wel even. De enige tip die ik heb is: blijven ademhalen. De ene voet voor de andere. Meer kun je niet doen.
Nogmaals gecondoleerd.
En heel veel sterkte to.
maandag 14 augustus 2017 om 08:04
splittingseams schreef: ↑12-08-2017 19:55Dit merk ik nu inderdaad al; ik heb een fijne groep lieve vrienden, maar die gaan ook gewoon weer verder met hun eigen leven. Dat kan en wil ik ze niet kwalijk nemen, maar ergens steekt het me wel dat ze dat doen en niet meer dagelijks bij mijn broer stil staan.
Tuurlijk wil je het ze niet kwalijk nemen en steekt het toch. Het is zo'n eenzaam proces, rouw.
En dat is ook zo ingewikkeld aan rouw: de tijd. Steeds maar denken aan vorig jaar om deze tijd, twee maanden geleden om deze tijd, enz. enz.
Heel veel liefs.
maandag 14 augustus 2017 om 10:23
maandag 14 augustus 2017 om 11:41
Herkenbaar. Mijn mans broer is geruime tijd geleden overleden. De boosheid en gevoel van onrecht is herkenbaar. Wat ons de ogen opende was toen we over de begraafplaats lopen en grafstenen lazen en zagen dat het helemaal niet zo abnormaal is om zo jong dood te gaan, dat sommigen nog veel jonger waren. Waar we eerst dachten: "Waarom wij", kon dat later over gaan in een "waarom wij niet". Gewoon eng om te beseffen hoeveel mensen met zo'n groot verdriet rond lopen. Dat maakte ons ook weer een tijdje juist heel angstig om weer iemand te verliezen,
Maar bij zoiets onverwachts is het heel normaal dat het heel lang duurt voor het volle besef komt. Ik denk dat het zeker wel een jaar heeft geduurd dat iemand van de familie soms opeens dacht hem te zien lopen of zijn stem te horen. Ik dacht zelfs een keer dat hij bij familie binnen zat, toen ik binnen kwam en ik in de gang mijn jas uit deed en hem hoorde praten. Maar het bleek mijn eigen man te zijn. Het was mij daarvoor nooit opgevallen, maar hun stemmen leken blijkbaar op elkaar. Alsof het een soort zelfbeschermingsmechanisme is van je geest ofzo, dat de waarheid maar heel langzaam binnen komt. Het leek zeker die eerste week wel alsof mensen die verder weg stonden verdrietiger waren dan de directe familie, die hadden misschien eerder het volle besef van wat er aan de hand was, terwijl wij in een roes waren. Ik weet nog dat zijn vrouw zijn collega's ging bellen om het te vertellen en daarna vroeg ik: hoe was het? En ze zei dat het zo raar was, dat ze het gevoel had dat ze hun moest troosten in plaats van andersom.
Wat velen hierboven al zeggen, gun jezelf vooral de tijd, word niet boos op je jezelf het je te lang duurt voor je weer de oude bent. Dat kost juist enorm veel energie. Vooral buitenstaanders die dit niet hebben mee gemaakt, kunnen je dit gevoel geven. Zeker als het om een broer of zus gaat. Dan wordt aan je gevraagd hoe het met zijn vriendin gaat of met je ouders, ze vragen niet hoe het met jou gaat. Mensen hebben blijkbaar in hun hoofd een lijstje hoe lang je mag rouwen en hoeveel verdriet je bij welk type familielid mag hebben. Maak je niet boos over zulke vragen, kost nutteloze energie. Haal je schouders op en denk bij jezelf: wat heerlijk voor jou, dat je geen idee hebt.
Praat veel over hem en wat er gebeurd is en over wat er door je heen gaat met je ouders, met zijn vriendin, met eventueel een andere broer of zus, zij zijn de enigen met wie je dit verdriet echt kunt delen. Draai de muziek en laat je tranen de vrije loop. Ooit gaat het echt beter met je, maar geef het tijd en laat je niet opjagen.
Maar bij zoiets onverwachts is het heel normaal dat het heel lang duurt voor het volle besef komt. Ik denk dat het zeker wel een jaar heeft geduurd dat iemand van de familie soms opeens dacht hem te zien lopen of zijn stem te horen. Ik dacht zelfs een keer dat hij bij familie binnen zat, toen ik binnen kwam en ik in de gang mijn jas uit deed en hem hoorde praten. Maar het bleek mijn eigen man te zijn. Het was mij daarvoor nooit opgevallen, maar hun stemmen leken blijkbaar op elkaar. Alsof het een soort zelfbeschermingsmechanisme is van je geest ofzo, dat de waarheid maar heel langzaam binnen komt. Het leek zeker die eerste week wel alsof mensen die verder weg stonden verdrietiger waren dan de directe familie, die hadden misschien eerder het volle besef van wat er aan de hand was, terwijl wij in een roes waren. Ik weet nog dat zijn vrouw zijn collega's ging bellen om het te vertellen en daarna vroeg ik: hoe was het? En ze zei dat het zo raar was, dat ze het gevoel had dat ze hun moest troosten in plaats van andersom.
Wat velen hierboven al zeggen, gun jezelf vooral de tijd, word niet boos op je jezelf het je te lang duurt voor je weer de oude bent. Dat kost juist enorm veel energie. Vooral buitenstaanders die dit niet hebben mee gemaakt, kunnen je dit gevoel geven. Zeker als het om een broer of zus gaat. Dan wordt aan je gevraagd hoe het met zijn vriendin gaat of met je ouders, ze vragen niet hoe het met jou gaat. Mensen hebben blijkbaar in hun hoofd een lijstje hoe lang je mag rouwen en hoeveel verdriet je bij welk type familielid mag hebben. Maak je niet boos over zulke vragen, kost nutteloze energie. Haal je schouders op en denk bij jezelf: wat heerlijk voor jou, dat je geen idee hebt.
Praat veel over hem en wat er gebeurd is en over wat er door je heen gaat met je ouders, met zijn vriendin, met eventueel een andere broer of zus, zij zijn de enigen met wie je dit verdriet echt kunt delen. Draai de muziek en laat je tranen de vrije loop. Ooit gaat het echt beter met je, maar geef het tijd en laat je niet opjagen.
maandag 14 augustus 2017 om 11:52
Absoluut waar dit. En loop maar eens over het kindergedeelte van de begraafplaatslattemachiato schreef: ↑14-08-2017 11:41Herkenbaar. Mijn mans broer is geruime tijd geleden overleden. De boosheid en gevoel van onrecht is herkenbaar. Wat ons de ogen opende was toen we over de begraafplaats lopen en grafstenen lazen en zagen dat het helemaal niet zo abnormaal is om zo jong dood te gaan, dat sommigen nog veel jonger waren. Waar we eerst dachten: "Waarom wij", kon dat later over gaan in een "waarom wij niet". Gewoon eng om te beseffen hoeveel mensen met zo'n groot verdriet rond lopen. Dat maakte ons ook weer een tijdje juist heel angstig om weer iemand te verliezen,
Het is eigenlijk gewoon een wonder als je gezond oud mag worden.
maandag 14 augustus 2017 om 11:58
Mooi beschreven, en herkenbaar..fashionvictim schreef: ↑12-08-2017 14:27Ach meis toch. Gecondoleerd.
Ik kan alles wat je schrijft weer zo terug halen, die boosheid, dat ongeloof, dat gevoel van "voor altijd" en dat het niet eerlijk was. Ik voelde me precies zo toen mijn (nog hele jonge) moeder totaal onverwacht overleed. Ik hoorde dat op een ongeveer vergelijkbare manier, wel face to face maar waar ik dacht dat ik mijn moeder zou gaan zien bleek ze al dood.
Ik heb geen advies voor je. Het is kut, het blijft kut, het wordt nooit "beter" en gaat nooit over. Hoe vaak ik niet gedacht heb: ja, nou is het wel genoeg geweest hoor, nou is het wel klaar, geef me nu mama maar weer gewoon terug.
Wat wel gebeurt is dat het went. Dat de tijd verstrijkt en dat de rauwe pijn langzaam slijt, en dat daarvoor in de plaats eerst alleen een zeurend gemis komt, en later, veel later, berusting. En in die fase wordt het ook weer fijn om aan je broer te denken. Dan kan je ineens zomaar lachen in je eentje om gekke dingen die alleen jullie deden, of met een warm gevoel terugdenken aan iets fijns dat ie gedaan of gezegd heeft. En dan ga je ook weer dromen hebben waarin ie weer leeft, maar in plaats van dat je net als in het begin - heb jij dat ook nu, dat je over hem droomt? dat had ik wel - bij het wakker worden weer die enorme mokerslag krijgt, word je dan wakker met het idee dat je zo fijn gedroomd hebt.
Het went. Ooit. Maar het is nog maar zo kort geleden voor jou, dat duurt nog wel even. De enige tip die ik heb is: blijven ademhalen. De ene voet voor de andere. Meer kun je niet doen.
Nogmaals gecondoleerd.
Heel veel sterkte TO. Het is echt zo dat de pijn minder schrijnend zal worden. Blijf over hem praten, mensen die van je houden zullen naar je luisteren. Ook over drie maanden, een jaar, vijf jaar. Op sommige momenten blijft het vreselijk, maar ooit kun je weer met een brede glimlach aan alle mooie momenten denken.
maandag 14 augustus 2017 om 20:56
Bedankt voor jullie lieve reacties, dames!
En lattemachiato, wat jij schrijft over het niet de enige zijn, vind ik inderdaad troostend, hoe onaardig dat ergens ook klinkt. We voelden ons eerst een unicum, inderdaad 'waarom hij/waarom wij', maar ik realiseer me heel goed dat er zoveel meer mensen zijn met zo'n groot verdriet en gemis, op welke manier dan ook. Mijn schoonzus werkt in de zorg, en die zei ook al dat puur statistisch gezien, mijn broer geen grote uitzondering is. Dit gebeurt, ook jonge mensen en kinderen gaan dood, sad enough
Snug, je hebt een pb terug.
En lattemachiato, wat jij schrijft over het niet de enige zijn, vind ik inderdaad troostend, hoe onaardig dat ergens ook klinkt. We voelden ons eerst een unicum, inderdaad 'waarom hij/waarom wij', maar ik realiseer me heel goed dat er zoveel meer mensen zijn met zo'n groot verdriet en gemis, op welke manier dan ook. Mijn schoonzus werkt in de zorg, en die zei ook al dat puur statistisch gezien, mijn broer geen grote uitzondering is. Dit gebeurt, ook jonge mensen en kinderen gaan dood, sad enough
Snug, je hebt een pb terug.
maandag 14 augustus 2017 om 21:47
6 jaar geleden stond de politie voor mijn deur of ik mee wilde komen om mn broer te identificeren, ze hadden me de hele dag gezocht en konden me niet vinden om te vertellen dat hij was overleden, plotseling op 40 jarige leeftijd aan zn hart, verdriet is er nog steeds het gemis is nog groot maar het wordt wel dragelijker, veel sterkte met het verlies
dinsdag 15 augustus 2017 om 07:24
Mijn vriend was ool nog jong toen hij plotseling overleed. Inmiddels bijna 20 jaar geleden.
Het is allemaal zo herkenbaar, het steeds weer wakker worden met de schrik van het pijnlijke besef.
Ik weet nog dat ik eens in een discotheek stond en er van overtuigd was dat ik hem zag staan. Ik mij door de menigte gewurmd en naar die jongen toegelopen. Pas toen ik hem van dichtbij zag realiseerde ik mij dat het hem (natuurlijk) niet was. Ben gelijk naar huis gegaan omdat het verdriet me weer zo overviel. Volgens mij was dit zo'n 2 maanden na zijn overleden.
Gecondoleerd met het verlies van je broer
Het is allemaal zo herkenbaar, het steeds weer wakker worden met de schrik van het pijnlijke besef.
Ik weet nog dat ik eens in een discotheek stond en er van overtuigd was dat ik hem zag staan. Ik mij door de menigte gewurmd en naar die jongen toegelopen. Pas toen ik hem van dichtbij zag realiseerde ik mij dat het hem (natuurlijk) niet was. Ben gelijk naar huis gegaan omdat het verdriet me weer zo overviel. Volgens mij was dit zo'n 2 maanden na zijn overleden.
Gecondoleerd met het verlies van je broer
anoniem_108879 wijzigde dit bericht op 15-08-2017 07:32
Reden: Staat in de OP
Reden: Staat in de OP
3.30% gewijzigd
dinsdag 15 augustus 2017 om 07:47
Het is inderdaad gek om dan te zien hoe de wereld gewoon doordraait, terwijl voor jou alles stil staat. Vrienden zijn vast een steun, maar voor hen draait het dagelijks leven wel door; dat weekendje weg dat al geboekt was, het verjaardagsfeestje van Truus en noem maar op. Allemaal heel logisch, maar voor jou nu heel onwerkelijk.
Zoek veel steun bij elkaar, dat is zo belangrijk in dit proces. Ik voel enorm met je mee, deze pijn is zo enorm.
Het wordt wel beter ja, met de tijd en dat duurt lang.
Heb je zelf een partner? Heeft je broer kinderen?
Zoek veel steun bij elkaar, dat is zo belangrijk in dit proces. Ik voel enorm met je mee, deze pijn is zo enorm.
Het wordt wel beter ja, met de tijd en dat duurt lang.
Heb je zelf een partner? Heeft je broer kinderen?
