Psyche
alle pijlers
Mijn burnout blog
woensdag 17 september 2008 om 16:22
Het is inderdaad veel leeswerk. Weet er even weinig op te zeggen... Maar ik vind het wel heel knap dat je dit zo kunt op schrijven.
Er wordt altijd gezegd dat je er sterker uitkomt. Daar moet je je dan maar aan vasthouden. En ik vind het al heel erg sterk van je dat je zo (door het schrijven van je blog) aan je eigen ontwikkeling wil en kan werken.
Heel veel succes en sterkte.
Er wordt altijd gezegd dat je er sterker uitkomt. Daar moet je je dan maar aan vasthouden. En ik vind het al heel erg sterk van je dat je zo (door het schrijven van je blog) aan je eigen ontwikkeling wil en kan werken.
Heel veel succes en sterkte.
woensdag 17 september 2008 om 17:17
Hallo daar...
Bedankt voor jullie reacties tot nu toe. Ze doen me erg goed.
Jullie zeggen erg rake dingen. Ik hoop dat ik "er" weer kom. Op het moment lijkt dat nog mijlenver weg. En het duurt al zo lang.
Dat ik er sterker uit kom, daar geloof ik ook wel in en daar wil ik me ook wel aan vasthouden.
Dat van dat minder druk en lager werkniveau vind ik knap geconcludeerd.. Zonder dat ik daar in het blog erover heb gehad, ik moet er nu niet meer aan denken om in die keiharde wereld nog te moeten werken.
De stukken die ik tot nu toe geschreven zijn erg lang. Maar omdat het na deze stukken om het heden gaat, hoop ik ze wat korter te kunnen houden.
Tja alinevere, dat is wel irritant hé dat je lid moet zijn van google. Maar als je dat ziet zitten kan je natuurlijk ook hier reageren, als je wilt.
Bedankt voor jullie reacties tot nu toe. Ze doen me erg goed.
Jullie zeggen erg rake dingen. Ik hoop dat ik "er" weer kom. Op het moment lijkt dat nog mijlenver weg. En het duurt al zo lang.
Dat ik er sterker uit kom, daar geloof ik ook wel in en daar wil ik me ook wel aan vasthouden.
Dat van dat minder druk en lager werkniveau vind ik knap geconcludeerd.. Zonder dat ik daar in het blog erover heb gehad, ik moet er nu niet meer aan denken om in die keiharde wereld nog te moeten werken.
De stukken die ik tot nu toe geschreven zijn erg lang. Maar omdat het na deze stukken om het heden gaat, hoop ik ze wat korter te kunnen houden.
Tja alinevere, dat is wel irritant hé dat je lid moet zijn van google. Maar als je dat ziet zitten kan je natuurlijk ook hier reageren, als je wilt.
donderdag 18 september 2008 om 11:14
dat alles heb je in 1 dag geschreven?
je gaat als een speer,bent helemaal hyper achter de pc?
tikt en tikt en tikt,in trance.
je wil vertellen vertellen vertellen,en zo snel mogelijk?
tenminste zo ging het bij mij.
tot alles door liep en ik niet eens meer wist in welke gebeurtenis ik zat op dat moment.
met de vlekken in mn nek doorscheuren achter mn scherm.
ben er dus maar gauw weer mee gekapt,het gaf me verder niks dan herhaalverdriet.
ik hoop voor jou dat dit werkt,dat het helpt met je verwerken.
kleine stapjes,rustig aan!!
ik ga je blog volgen.
je gaat als een speer,bent helemaal hyper achter de pc?
tikt en tikt en tikt,in trance.
je wil vertellen vertellen vertellen,en zo snel mogelijk?
tenminste zo ging het bij mij.
tot alles door liep en ik niet eens meer wist in welke gebeurtenis ik zat op dat moment.
met de vlekken in mn nek doorscheuren achter mn scherm.
ben er dus maar gauw weer mee gekapt,het gaf me verder niks dan herhaalverdriet.
ik hoop voor jou dat dit werkt,dat het helpt met je verwerken.
kleine stapjes,rustig aan!!
ik ga je blog volgen.
dinsdag 7 oktober 2008 om 17:43
Ik zocht even op dit onderwerp en trof dit topic aan. Gefascineerd heb ik je hele blog in één adem doorgelezen, hoe lang ook.
Ik vind het ook logisch dat je op het punt bent gekomen dat je het allemaal niet meer trekt.
Knap dat je het zo op kan schrijven.
Ik hoop dat je jezelf weer mag vinden. Ik blijf je blog volgen om te zien of dat gebeurd!
Veel sterkte.
Ik vind het ook logisch dat je op het punt bent gekomen dat je het allemaal niet meer trekt.
Knap dat je het zo op kan schrijven.
Ik hoop dat je jezelf weer mag vinden. Ik blijf je blog volgen om te zien of dat gebeurd!
Veel sterkte.
dinsdag 21 oktober 2008 om 00:06
Hier nog iemand die zich in een overspannen situatie bevindt! Het ontbreken aan fut en het dansen van de letters op het beeldscherm, maken langdurig lezen van je blog even niet mogelijk.
Om mij te beperken tot het dromen.....Oeeeh ik heb ook zulke heftige dromen gehad over weet ik veel en nog wat. Mijn gevoel vertelde me dat dit hoorde om mijn overspannenheid te verwerken. Badend in het zweet wakker worden, dat meerdere keren per nacht! Ik beleefde de dromen destijds (nu gelukkig wat minder) best heftig, waarvan ze me nu bijna alle zijn ontschoten.
Om mij te beperken tot het dromen.....Oeeeh ik heb ook zulke heftige dromen gehad over weet ik veel en nog wat. Mijn gevoel vertelde me dat dit hoorde om mijn overspannenheid te verwerken. Badend in het zweet wakker worden, dat meerdere keren per nacht! Ik beleefde de dromen destijds (nu gelukkig wat minder) best heftig, waarvan ze me nu bijna alle zijn ontschoten.
dinsdag 21 oktober 2008 om 00:32
Als je nog iest specifieks wilt weten, vraag maar raak, veel ongemakken die gepaard gaan met overspannenheid heb ik aan den lijve meegemaakt.
Wat mij trouwens altijd op de been hielp was sporten. Hoe erg je ook in de misere zat, bewegen moet je blijven doen. Zwemmen is daar een goed voorbeeld voor. Verder pakte ik vaak de auto of de fiets, dwaalde ik een eind weg om het landschap te ontdekken en dronk ik een kopje koffie bij een pittoresk cafeetje. Heerlijk!
Wat mij trouwens altijd op de been hielp was sporten. Hoe erg je ook in de misere zat, bewegen moet je blijven doen. Zwemmen is daar een goed voorbeeld voor. Verder pakte ik vaak de auto of de fiets, dwaalde ik een eind weg om het landschap te ontdekken en dronk ik een kopje koffie bij een pittoresk cafeetje. Heerlijk!
dinsdag 21 oktober 2008 om 13:55
@modjuh:
ik heb er zelf mee te maken. ik label mijn gevoeligheid echter niet als HSP maar noem het gewoon gevoeligheid.
ik werk zelf in de psychiatrie, misschien vandaar mijn aversie tegen zo'n term. Veel mensen willen zz zo graag gelabeld hebben, het gaat er echter niet om hoe 'het' heet, maar van welke klachten te last hebt. Mensen verschuilen zich maar al te graag achter een term (ik ben/heb nu eenmaal...).
Niet iedereen natuurlijk, een naampje kan ook weleens helpend zijn.
gr suzanne
ik heb er zelf mee te maken. ik label mijn gevoeligheid echter niet als HSP maar noem het gewoon gevoeligheid.
ik werk zelf in de psychiatrie, misschien vandaar mijn aversie tegen zo'n term. Veel mensen willen zz zo graag gelabeld hebben, het gaat er echter niet om hoe 'het' heet, maar van welke klachten te last hebt. Mensen verschuilen zich maar al te graag achter een term (ik ben/heb nu eenmaal...).
Niet iedereen natuurlijk, een naampje kan ook weleens helpend zijn.
gr suzanne
dinsdag 21 oktober 2008 om 19:05
Suuz..ik snap het ook wel..en ik snap ook dat er snel met "iets" gegooid wordt.
Mijn partner ervaart hetzelfde als jij, hij is ook hulpverlener in de zorg..
en je krijgt al gauw een stempel..
1 op de 5 mensen is een hsp'r. Dat is best veel, maar je hebt het ook in verschillende gradaties natuurlijk. En de 1 ervaart het als heftig, de ander heeft dat niet.
Ik zelf ervaar het nu als heftig..en dat is lastig vind ik..
Mijn partner ervaart hetzelfde als jij, hij is ook hulpverlener in de zorg..
en je krijgt al gauw een stempel..
1 op de 5 mensen is een hsp'r. Dat is best veel, maar je hebt het ook in verschillende gradaties natuurlijk. En de 1 ervaart het als heftig, de ander heeft dat niet.
Ik zelf ervaar het nu als heftig..en dat is lastig vind ik..
dinsdag 21 oktober 2008 om 20:38
Jeetje wat herkenbaar allemaal. Ook erg henkenbaar zijn alle stappen die je neemt. Het is nu al bijna een jaar geleden dat ik in ben gestort maar het lijkt helemaal niet zo lang geleden. Ik was in het begin ook heel erg bezig met hoe lang het duurde om beter te worden en het heeft een lange tijd geduurd voordat ik het kon accepteren.
Waar ik nog erg veel moeite mee heb is het 'touwtrekken'. En dan vooral de arboarts die niet meewerkt en de vermoeiende bezoekjes aan de psycholoog en de huisarts. En je ondertussen ook nog verantwoorden bij de baas. Erg vermoeiend allemaal.
Waar ik nog erg veel moeite mee heb is het 'touwtrekken'. En dan vooral de arboarts die niet meewerkt en de vermoeiende bezoekjes aan de psycholoog en de huisarts. En je ondertussen ook nog verantwoorden bij de baas. Erg vermoeiend allemaal.
donderdag 23 oktober 2008 om 12:47
Hallo allemaal,
Toch wel fijn om te weten dat er een aantal mensen bereid zijn de ellenlange teksten te lezen
. De blogs zijn niet allemaal zo lang. Maar er speelt zo verschrikkelijk veel door het koppie dat het bloggen me helpt te relativeren en alles in perspectief te blijven zien. De reden waarom ik hier aandacht er voor heb gevraagd, is dat ik hoop dat anderen er ook wat aan hebben. De herkenbaarheid als steun zeg maar.
Ik heb lang getwijfeld dat van het HSP op het blog te zetten. Ik zie mezelf ook gewoon als een "gevoeliger mens", meer niet. Maar de test gaf me wel de inzicht dat ik dus niet uniek hierin ben, en dat het gewoon een kwestie van mee leren omgaan is. Zoals Modjoh dus ook al aangeeft. Als je je zelf beter begrijpt is het ook makkelijker relativeren.
Bedankt Matamata, ik sport ook zoveel als ik kan. Ik loop zeker drie tot vier keer per week hard. Ik voel me hierna altijd een stuk beter over mezelf. Maar er zijn dagen dat ik mijn ene been niet voor het andere gezet krijg. Toch wel een vereiste bij joggen.
Als ik vragen heb laat ik het zeker weten!
Ik ben zeer verbaasd hoe de psyche zo van invloed kan zijn op je hele wezen. Ik heb al een dijk van een schimmelinfectie gehad, ben al tig keer ziek geweest, ik neem minder op en lijk dommer dan normaal.
Sheann: ik baal met je mee van dat touwtrekken. Ik weet als geen ander hoe erg dat is. Lullig dat je daar nog middenin zit. Ik wens je er oprecht veel sterkte mee, en als ik wat kan doen
qua advies ofzo, laat het even weten...
Bedankt allemaal!
Toch wel fijn om te weten dat er een aantal mensen bereid zijn de ellenlange teksten te lezen
. De blogs zijn niet allemaal zo lang. Maar er speelt zo verschrikkelijk veel door het koppie dat het bloggen me helpt te relativeren en alles in perspectief te blijven zien. De reden waarom ik hier aandacht er voor heb gevraagd, is dat ik hoop dat anderen er ook wat aan hebben. De herkenbaarheid als steun zeg maar.Ik heb lang getwijfeld dat van het HSP op het blog te zetten. Ik zie mezelf ook gewoon als een "gevoeliger mens", meer niet. Maar de test gaf me wel de inzicht dat ik dus niet uniek hierin ben, en dat het gewoon een kwestie van mee leren omgaan is. Zoals Modjoh dus ook al aangeeft. Als je je zelf beter begrijpt is het ook makkelijker relativeren.
Bedankt Matamata, ik sport ook zoveel als ik kan. Ik loop zeker drie tot vier keer per week hard. Ik voel me hierna altijd een stuk beter over mezelf. Maar er zijn dagen dat ik mijn ene been niet voor het andere gezet krijg. Toch wel een vereiste bij joggen
. Als ik vragen heb laat ik het zeker weten!
Ik ben zeer verbaasd hoe de psyche zo van invloed kan zijn op je hele wezen. Ik heb al een dijk van een schimmelinfectie gehad, ben al tig keer ziek geweest, ik neem minder op en lijk dommer dan normaal.
Sheann: ik baal met je mee van dat touwtrekken. Ik weet als geen ander hoe erg dat is. Lullig dat je daar nog middenin zit. Ik wens je er oprecht veel sterkte mee, en als ik wat kan doen
qua advies ofzo, laat het even weten...
Bedankt allemaal!
zondag 26 oktober 2008 om 19:04
Als ik mijn reactie teruglees dan lijkt het alsof ik er nog midden in zit maar wat ik bedoelde was dat ik er nog veel last van heb als ik er aan terug denk. Ik heb er nog moeite mee om erover te praten zonder een traantje te laten. Maar dit probeer ik ook te accepteren.
Gelukkig ben ik weg bij mijn oude werk en kon ik met een schone lei beginnen bij mijn nieuwe baan waar ik parttime werk. Geen arbo arts, plan van aanpak, dreigbrieven, evaluaties met de baas en psychologen meer. Heerlijk!
Ik heb je laatste blog gelezen en ik vraag me af waarom je tegenover je vriend de schijn ophoudt. Waarom iedere dag opmaken, aankleden en het huishouden op orde brengen als je er niet toe in staat bent. Misschien is het daarom voor je vriend moeilijker om te begrijpen dat je nog niet de oude bent.
Ik vind het ook erg moeilijk voor mijn partner. Aan de ene kant wil ik me groot houden zodat het voor hem niet ondraaglijk wordt maar aan de andere kant moet ik mezelf kunnen zijn in mijn eigen huis. Gelukkig heb ik een schat van een vent en heeft hij heel veel geduld.
En als je op het 'moment supréme' niet weet wat je moet zeggen dan kun je dat ook gewoon zeggen. Dat je het nu even niet weet en dat je er later nog op terug zal komen.
succes met alles
Gelukkig ben ik weg bij mijn oude werk en kon ik met een schone lei beginnen bij mijn nieuwe baan waar ik parttime werk. Geen arbo arts, plan van aanpak, dreigbrieven, evaluaties met de baas en psychologen meer. Heerlijk!
Ik heb je laatste blog gelezen en ik vraag me af waarom je tegenover je vriend de schijn ophoudt. Waarom iedere dag opmaken, aankleden en het huishouden op orde brengen als je er niet toe in staat bent. Misschien is het daarom voor je vriend moeilijker om te begrijpen dat je nog niet de oude bent.
Ik vind het ook erg moeilijk voor mijn partner. Aan de ene kant wil ik me groot houden zodat het voor hem niet ondraaglijk wordt maar aan de andere kant moet ik mezelf kunnen zijn in mijn eigen huis. Gelukkig heb ik een schat van een vent en heeft hij heel veel geduld.
En als je op het 'moment supréme' niet weet wat je moet zeggen dan kun je dat ook gewoon zeggen. Dat je het nu even niet weet en dat je er later nog op terug zal komen.
succes met alles
maandag 27 oktober 2008 om 09:01
Digitalis je hebt helemaal gelijk..het beste..
Rocky en Sheann
Als je zelf niet zoiets hebt meegemaakt, is het voor een ander heel moeilijk om zich daarin te leven..Zoals jou vriend Rocky..
Hij snapt wss niet hoe jij je voelt. Wat miss een optie zou zijn, om hem eens mee te nemen naar je psych, die kan voor hem duidelijk maken wat er speelt, en dat de 1 daar meer last van heeft en anders mee omgaat dan de ander.
Je groot houden is een normale reaktie..je wilt je zwakheden(dat is t helemaal niet)niet laten zien..
Onzin natuurlijk..maar ja..zo werkt het..
Ik heb de afgelopen weken heel veel stress gehad met mijn 18jarige dochter, en afgelopen weekend heeft ze het weer verziekt voor ons..
Ik ben dan zo verdrietig..wil huilen schreeuwen..maar doe het niet..
Maar vroeg of laat komt het er toch wel uit..
Gelukkig heb ik ook een super vent die mij begrijpt..(Ja ja Digitalis..ook een hsp'r)Dus dat scheelt een heleboel uitleg..
Nou meiden..toch een fijne dag..ik ga zo sporten..
Rocky en Sheann
Als je zelf niet zoiets hebt meegemaakt, is het voor een ander heel moeilijk om zich daarin te leven..Zoals jou vriend Rocky..
Hij snapt wss niet hoe jij je voelt. Wat miss een optie zou zijn, om hem eens mee te nemen naar je psych, die kan voor hem duidelijk maken wat er speelt, en dat de 1 daar meer last van heeft en anders mee omgaat dan de ander.
Je groot houden is een normale reaktie..je wilt je zwakheden(dat is t helemaal niet)niet laten zien..
Onzin natuurlijk..maar ja..zo werkt het..
Ik heb de afgelopen weken heel veel stress gehad met mijn 18jarige dochter, en afgelopen weekend heeft ze het weer verziekt voor ons..
Ik ben dan zo verdrietig..wil huilen schreeuwen..maar doe het niet..
Maar vroeg of laat komt het er toch wel uit..
Gelukkig heb ik ook een super vent die mij begrijpt..(Ja ja Digitalis..ook een hsp'r)Dus dat scheelt een heleboel uitleg..
Nou meiden..toch een fijne dag..ik ga zo sporten..
maandag 27 oktober 2008 om 09:11
HSP is niet iets wat je hébt. Het is iets wat je bént. Je bent gevoelig of overgevoelig. Ik heb ook een hekel aan het doen alsof het een aandoening is. Dat is het namelijk niet, je natuur is gevoeliger dan die van veel anderen, dat is alles en er is prima groot mee te groeien.
Wel vind ik het handig dat ik weet dat mijn dochter van vier soms wat meer tijd nodig heeft om dingen leuk te gaan vinden omdat ze alles beredeneert en als dier verklede mensen, maskers, harde geluiden, vuurwerk en heel veel dieren doodeng vindt. Zoiets als een circusvoorstelling is een ding wat we kunnen vergeten. Vorig jaar konden we halverwege de voorstelling Ahoy verlaten tijdens het kerstcircus, onze dochter genoot niet, die was alleen maar doodsbang en overdonderd door de geuren, beelden, geluiden en mensenmassa's.
Weten dat je kind erg gevoelig is en waarom het kind zich op een bepaalde manier gedraagt vind ik wél erg handig, dus ik heb veel gelezen over gevoeligheid maar ik verwacht niet dat de hele wereld tippy toe om mijn kind heen gaat huppelen, omdat ze gevoeliger is dan een ander, dat zal niet gebeuren en aan mij, als ouder, de taak om haar daarvoor gereed te maken.
Zelf was ik ook een erg gevoelig kind maar toen ik klein was bestond zoiets niet, dus werd het vaak afgedaan als aanstelleritus, ik ben blij te weten dat mensen daarin nu mogen en kunnen verschillen. Maar een aandoening is het nog steeds niet.
Wel vind ik het handig dat ik weet dat mijn dochter van vier soms wat meer tijd nodig heeft om dingen leuk te gaan vinden omdat ze alles beredeneert en als dier verklede mensen, maskers, harde geluiden, vuurwerk en heel veel dieren doodeng vindt. Zoiets als een circusvoorstelling is een ding wat we kunnen vergeten. Vorig jaar konden we halverwege de voorstelling Ahoy verlaten tijdens het kerstcircus, onze dochter genoot niet, die was alleen maar doodsbang en overdonderd door de geuren, beelden, geluiden en mensenmassa's.
Weten dat je kind erg gevoelig is en waarom het kind zich op een bepaalde manier gedraagt vind ik wél erg handig, dus ik heb veel gelezen over gevoeligheid maar ik verwacht niet dat de hele wereld tippy toe om mijn kind heen gaat huppelen, omdat ze gevoeliger is dan een ander, dat zal niet gebeuren en aan mij, als ouder, de taak om haar daarvoor gereed te maken.
Zelf was ik ook een erg gevoelig kind maar toen ik klein was bestond zoiets niet, dus werd het vaak afgedaan als aanstelleritus, ik ben blij te weten dat mensen daarin nu mogen en kunnen verschillen. Maar een aandoening is het nog steeds niet.
maandag 27 oktober 2008 om 14:12
quote:sheann schreef op 26 oktober 2008 @ 19:04:
Als ik mijn reactie teruglees dan lijkt het alsof ik er nog midden in zit maar wat ik bedoelde was dat ik er nog veel last van heb als ik er aan terug denk. Ik heb er nog moeite mee om erover te praten zonder een traantje te laten. Maar dit probeer ik ook te accepteren.
Gelukkig ben ik weg bij mijn oude werk en kon ik met een schone lei beginnen bij mijn nieuwe baan waar ik parttime werk. Geen arbo arts, plan van aanpak, dreigbrieven, evaluaties met de baas en psychologen meer. Heerlijk!
Ik heb je laatste blog gelezen en ik vraag me af waarom je tegenover je vriend de schijn ophoudt. Waarom iedere dag opmaken, aankleden en het huishouden op orde brengen als je er niet toe in staat bent. Misschien is het daarom voor je vriend moeilijker om te begrijpen dat je nog niet de oude bent.
Ik vind het ook erg moeilijk voor mijn partner. Aan de ene kant wil ik me groot houden zodat het voor hem niet ondraaglijk wordt maar aan de andere kant moet ik mezelf kunnen zijn in mijn eigen huis. Gelukkig heb ik een schat van een vent en heeft hij heel veel geduld.
En als je op het 'moment supréme' niet weet wat je moet zeggen dan kun je dat ook gewoon zeggen. Dat je het nu even niet weet en dat je er later nog op terug zal komen.
succes met alles
Hoi weer,
Gelukkig dat het met jou is goedgekomen, dat geeft moed. Ik wens je ook het allerbeste toe en dat je dit nooit meer hoeft mee te maken.
Je slaat wat man betreft, de spijker op de kop denk ik! Ik heb het even met hem erover gehad en hij vind het erg lastig aan me te zien wanneer ik het moeilijk heb of niet. Ik zeg het wel eens tegen hem hoor ("vandaag sucks, heb mijn dag niet, laat me maar even") maar aan mijn uiterlijk zie je niets, evenals mijn manier van doen. De schone schijn ophouden zeg maar. Omdat ik geen aanstelster wil zijn en al helemaal niet die naam wil hebben.
Alleen als ik echt alleen ben, sta ik mezelf de "zombiestatus" soms toe.
Anyways, dat in combinatie met dat ie echt niet begrijpt hoe iemand zo naar de k...e kan gaan van een baan verliezen "vergeet" hij nog wel eens dat het nu eenmaal zo is....
Ik moet er ook meer over praten. Mijn grootste angst is echter dat hij me ooit zo de moeite waard niet meer vindt. Geen respect meer voor me op kan brengen en er vandoor gaat. Dat heeft immers elke vent in mijn leven waar ik om gaf, gedaan?
Oja en Modjoh, goed idee van jou om hem eens mee te nemen naar de psycholoog, maar dat wil hij écht niet. Hij is daar dus echt een beetje cynisch over. Hij vindt ze dus echt te wollig.
Zijn moeder moet binnenkort ook voor iets naar de psycholoog, ze is dus doorgestuurd.Dat vond hij ook al weer raar....
Als ik mijn reactie teruglees dan lijkt het alsof ik er nog midden in zit maar wat ik bedoelde was dat ik er nog veel last van heb als ik er aan terug denk. Ik heb er nog moeite mee om erover te praten zonder een traantje te laten. Maar dit probeer ik ook te accepteren.
Gelukkig ben ik weg bij mijn oude werk en kon ik met een schone lei beginnen bij mijn nieuwe baan waar ik parttime werk. Geen arbo arts, plan van aanpak, dreigbrieven, evaluaties met de baas en psychologen meer. Heerlijk!
Ik heb je laatste blog gelezen en ik vraag me af waarom je tegenover je vriend de schijn ophoudt. Waarom iedere dag opmaken, aankleden en het huishouden op orde brengen als je er niet toe in staat bent. Misschien is het daarom voor je vriend moeilijker om te begrijpen dat je nog niet de oude bent.
Ik vind het ook erg moeilijk voor mijn partner. Aan de ene kant wil ik me groot houden zodat het voor hem niet ondraaglijk wordt maar aan de andere kant moet ik mezelf kunnen zijn in mijn eigen huis. Gelukkig heb ik een schat van een vent en heeft hij heel veel geduld.
En als je op het 'moment supréme' niet weet wat je moet zeggen dan kun je dat ook gewoon zeggen. Dat je het nu even niet weet en dat je er later nog op terug zal komen.
succes met alles
Hoi weer,
Gelukkig dat het met jou is goedgekomen, dat geeft moed. Ik wens je ook het allerbeste toe en dat je dit nooit meer hoeft mee te maken.
Je slaat wat man betreft, de spijker op de kop denk ik! Ik heb het even met hem erover gehad en hij vind het erg lastig aan me te zien wanneer ik het moeilijk heb of niet. Ik zeg het wel eens tegen hem hoor ("vandaag sucks, heb mijn dag niet, laat me maar even") maar aan mijn uiterlijk zie je niets, evenals mijn manier van doen. De schone schijn ophouden zeg maar. Omdat ik geen aanstelster wil zijn en al helemaal niet die naam wil hebben.
Alleen als ik echt alleen ben, sta ik mezelf de "zombiestatus" soms toe.
Anyways, dat in combinatie met dat ie echt niet begrijpt hoe iemand zo naar de k...e kan gaan van een baan verliezen "vergeet" hij nog wel eens dat het nu eenmaal zo is....
Ik moet er ook meer over praten. Mijn grootste angst is echter dat hij me ooit zo de moeite waard niet meer vindt. Geen respect meer voor me op kan brengen en er vandoor gaat. Dat heeft immers elke vent in mijn leven waar ik om gaf, gedaan?
Oja en Modjoh, goed idee van jou om hem eens mee te nemen naar de psycholoog, maar dat wil hij écht niet. Hij is daar dus echt een beetje cynisch over. Hij vindt ze dus echt te wollig.
Zijn moeder moet binnenkort ook voor iets naar de psycholoog, ze is dus doorgestuurd.Dat vond hij ook al weer raar....
