Psyche
alle pijlers
Mijn burnout blog
maandag 27 oktober 2008 om 14:21
En nog even over dat HSP:
Zoals ik ook al aangaf, ik vond het fijn om te lezen dat er meer mensen gevoeliger voor prikkels met mij zijn. Dat je dus geen zeurdoos bent als je last hebt van licht of geluid, stemmingen goed aanvoelt (kan een groot nadeel zijn).
Dus het is geen aandoening, maar gewoon een wetenschap waar je dan rekening mee kan houden, meer niet.
Zoals Eleonora kan dan meer rekening houden met haar dochtertje.
Ik snap niet zo goed waarom mensen nu zo fel tegen die term zijn ( heb er al eens een topic over gelezen, daar ging het er fel aan toe). Ik hoef heus niet speciaal te zijn hoor. Liever niet zelfs.
Zoals ik ook al aangaf, ik vond het fijn om te lezen dat er meer mensen gevoeliger voor prikkels met mij zijn. Dat je dus geen zeurdoos bent als je last hebt van licht of geluid, stemmingen goed aanvoelt (kan een groot nadeel zijn).
Dus het is geen aandoening, maar gewoon een wetenschap waar je dan rekening mee kan houden, meer niet.
Zoals Eleonora kan dan meer rekening houden met haar dochtertje.
Ik snap niet zo goed waarom mensen nu zo fel tegen die term zijn ( heb er al eens een topic over gelezen, daar ging het er fel aan toe). Ik hoef heus niet speciaal te zijn hoor. Liever niet zelfs.
maandag 27 oktober 2008 om 15:02
Die felheid snap ik dan weer wel. Digitalis bijvoorbeeld houdt niet van aan de haal gaan met zogenaamde pseudo wetenschappelijke termpjes en daar een slaatje uit slaan. Ik ben dat volkomen met haar eens.
HSP is op dit moment iets wat jan en alleman bij zichzelf of bij hun kinderen ontdekken en dat is prima, gevoeligheid, niks mis mee en er iets over lezen, ook geen probleem. Alleen - en dat merk ik omdat ik er nu zelf ook veel mee te maken heb vanwege mijn dochter - krijg je dus links en rechts vage therapietjes en druppeltjes en ander geneuzel uit de alternatieve geneeshoek aangeboden. Haptonomen, holistische genezers en andere pseudowetenschappers of druppelkwakzalvers staan te trappelen om bijvoorbeeld mijn kind onder handen te nemen voor veel geld en haar dan min of meer te 'genezen' van een kwaal die ze niet heeft.
Ze mankeert niks, ze is gevoelig, nah, big deal, dat is geen ziekte en ze zal er een prachtig leven mee tegemoet gaan. Ik vind het handig om te weten welke dingen haar prikkelen en hoe ik met het zeer diepe doordenken en doorvragen moet dealen. Dat zijn voor mij praktische dingen.
Ik weet, als nuchter nadenkend mens, dat mijn dochter niet ziek is, niks mankeert, niet raar is en dat de wereld zich niet aan zal passen aan haar. Er is nu veel sprake van HSP en mensen hebben toch het idee dat ze iets mankeren (of hun kind) en dat ze behandeling nodig hebben.
Daarbij is HSP ineens een reden om je op een bepaalde manier te gedragen. Ik doe zo of zo wánt ik ben HSP. Daar krijg ik zelf ook jeuk van, dus ik begrijp de reactie van bijvoorbeeld Digitalis heel goed.
HSP is op dit moment iets wat jan en alleman bij zichzelf of bij hun kinderen ontdekken en dat is prima, gevoeligheid, niks mis mee en er iets over lezen, ook geen probleem. Alleen - en dat merk ik omdat ik er nu zelf ook veel mee te maken heb vanwege mijn dochter - krijg je dus links en rechts vage therapietjes en druppeltjes en ander geneuzel uit de alternatieve geneeshoek aangeboden. Haptonomen, holistische genezers en andere pseudowetenschappers of druppelkwakzalvers staan te trappelen om bijvoorbeeld mijn kind onder handen te nemen voor veel geld en haar dan min of meer te 'genezen' van een kwaal die ze niet heeft.
Ze mankeert niks, ze is gevoelig, nah, big deal, dat is geen ziekte en ze zal er een prachtig leven mee tegemoet gaan. Ik vind het handig om te weten welke dingen haar prikkelen en hoe ik met het zeer diepe doordenken en doorvragen moet dealen. Dat zijn voor mij praktische dingen.
Ik weet, als nuchter nadenkend mens, dat mijn dochter niet ziek is, niks mankeert, niet raar is en dat de wereld zich niet aan zal passen aan haar. Er is nu veel sprake van HSP en mensen hebben toch het idee dat ze iets mankeren (of hun kind) en dat ze behandeling nodig hebben.
Daarbij is HSP ineens een reden om je op een bepaalde manier te gedragen. Ik doe zo of zo wánt ik ben HSP. Daar krijg ik zelf ook jeuk van, dus ik begrijp de reactie van bijvoorbeeld Digitalis heel goed.
maandag 27 oktober 2008 om 15:08
Als je het zo stelt, dan snap ik het wel een beetje.
Ik denk en hoop echter wel dat het merendeel nuchter genoeg is om dan niet inderdaad te gaan "schermen" met de term.
Het is in ieder geval nooit mijn bedoeling geweest. Ik heb het alleen maar op mijn blog gezet omdat ik veel in de omschrijving herkende. Net zoals ik momenteel alle gedachten op het blog zet.
Ik denk en hoop echter wel dat het merendeel nuchter genoeg is om dan niet inderdaad te gaan "schermen" met de term.
Het is in ieder geval nooit mijn bedoeling geweest. Ik heb het alleen maar op mijn blog gezet omdat ik veel in de omschrijving herkende. Net zoals ik momenteel alle gedachten op het blog zet.
maandag 27 oktober 2008 om 22:12
Hi Rocky
Ik ben nog niet helemaal de oude maar ik vraag me af in hoeverre ik weer de oude zal worden na een burn out. Wat bij mij ook mee speelde was paniekaanvallen. Dit was voor mij en is nog steeds het grootste struikelblok. Soms heb ik een week dat het goed gaat en dan heb ik weer een week dat de paniek terug komt. Dit vooral op mijn werk omdat ik daar nog niet helemaal mezelf kan zijn. Maar ik werk hier hard aan en zal ook dit overwinnen.
Jammer dat je vriend niet mee wil naar de psycholoog. Maar wel fijn dat je het een en ander met hem heb kunnen bespreken. Het zou beter voor je herstel zijn als jij niet het gevoel hebt dat je thuis ook de schone schijn op moet houden.
Ik heb ook de neiging om me sterker voor te doen dan ik ben. Maar dit is ook een van de redenen dat ik een burn-out heb gekregen. Ik heb er van geleerd dat het niet erg is om af en toe zwak te zijn en dat ook durven te laten zien.
Hoe zit dat met jou werk? Ik kan het niet zo snel terug vinden in je Blog of je al aan het werk bent.
Ik ben nog niet helemaal de oude maar ik vraag me af in hoeverre ik weer de oude zal worden na een burn out. Wat bij mij ook mee speelde was paniekaanvallen. Dit was voor mij en is nog steeds het grootste struikelblok. Soms heb ik een week dat het goed gaat en dan heb ik weer een week dat de paniek terug komt. Dit vooral op mijn werk omdat ik daar nog niet helemaal mezelf kan zijn. Maar ik werk hier hard aan en zal ook dit overwinnen.
Jammer dat je vriend niet mee wil naar de psycholoog. Maar wel fijn dat je het een en ander met hem heb kunnen bespreken. Het zou beter voor je herstel zijn als jij niet het gevoel hebt dat je thuis ook de schone schijn op moet houden.
Ik heb ook de neiging om me sterker voor te doen dan ik ben. Maar dit is ook een van de redenen dat ik een burn-out heb gekregen. Ik heb er van geleerd dat het niet erg is om af en toe zwak te zijn en dat ook durven te laten zien.
Hoe zit dat met jou werk? Ik kan het niet zo snel terug vinden in je Blog of je al aan het werk bent.
dinsdag 28 oktober 2008 om 10:33
Hey Sheann,
Iets snel terugvinden in mijn blogs is ook lastig, de meeste zijn ook hele lappen tekst, haha.
Ik heb het in de eerste blogs geschreven hoe het zit met het werk. Hier even een korte samenvatting: 13 jaar voor dezelfde werkgever gewerkt, waarvan de 2 laatste in echt een leuke functie, waar ik met hart en ziel in gewerkt heb, maar werd dus op 1 april 2007 (geen grap helaas) weggereorganiseerd daar. Mocht terug naar een oude functie maar dat was ruim twee stappen terug, daar heb ik dus voor bedankt.
Was toen werkzoekende, na dik een half jaar vergelijkbaar werk gevonden maar helaas was dit echt een ijskoud bedrijf en ik moest alleen maar schoppen naar de medewerkers. Bovendien werd ik zo'n 80 uur per week aan het werk gehouden.
Toen ben ik dus finaal ingeklapt. Echt helemaal kapot, murw. Ik had zelfs 's avonds bij het naar bed gaan de gedachte "als ik morgenochtend niet meer wakker zou worden zou ik het best vinden".
Het bedrijf pikte dit echter niet, net in dienst en nu al ziek? Ja daaaag!! En het getouwtrek (zo heet de blog ook die ik hierover geschreven heb ook) begon. Tjonge jonge, wat een strijd is er geleverd en dat terwijl ik al stuk zat. Beetje veel om hier op te schrijven, maar als ik al op het randje zat, hebben zij mij er finaal overheen geduwd. Die erkenning kreeg ik ook aan het einde van het gesoebat van het UWV, die heeft het bedrijf nog een schrifetelijke berisping gestuurd dat zij het totaal verkeerd onder de noemer "het moet zo van de wet poortwachter" hadden aangepakt.
Hierna was ik dus helemaal op. Mijn halfjaar contract liep af en uiteraard werd die niet verlengd. Ik wil die mensen van dat bedrijf ook nooit meer zien of horen!
Dus geen werkgever.. Ik moet eerst weer voldoende sterk zijn om te kunnen gaan solliciteren...
Ik denk dat je na een burnout ook nooit helemaal weer de oude kán worden eigenlijk.... Zoals je al aangaf, heb je er ook een heleboel van geleerd hoe het eigenlijk niet moet. Keep the spirit up, ik hoop dat je aardige collega's hebt die je een beetje steunen. Het is in ieder geval goed dat je zelf zo veel vertrouwen hebt nu.
Die paniekaanvallen herken ik ook. Ze komen nu niet meer heel veel voor maar in de tijd dat ik zo onder druk werd gezet door ex-werkgever, leek het af en toe wel of ik doodging. Bizarre ervaring.
Ik hoop dat de laatste opmerking van mijn man, en mijn reactie daarop en die weer van om mij heen, nu ook de eye-opener was dat ik er niet zo spastisch mee om moet gaan. Ik leer wel, het zij langzaam.
Heb je wel een beetje een goede werkgever en leidinggevende?
Iets snel terugvinden in mijn blogs is ook lastig, de meeste zijn ook hele lappen tekst, haha.
Ik heb het in de eerste blogs geschreven hoe het zit met het werk. Hier even een korte samenvatting: 13 jaar voor dezelfde werkgever gewerkt, waarvan de 2 laatste in echt een leuke functie, waar ik met hart en ziel in gewerkt heb, maar werd dus op 1 april 2007 (geen grap helaas) weggereorganiseerd daar. Mocht terug naar een oude functie maar dat was ruim twee stappen terug, daar heb ik dus voor bedankt.
Was toen werkzoekende, na dik een half jaar vergelijkbaar werk gevonden maar helaas was dit echt een ijskoud bedrijf en ik moest alleen maar schoppen naar de medewerkers. Bovendien werd ik zo'n 80 uur per week aan het werk gehouden.
Toen ben ik dus finaal ingeklapt. Echt helemaal kapot, murw. Ik had zelfs 's avonds bij het naar bed gaan de gedachte "als ik morgenochtend niet meer wakker zou worden zou ik het best vinden".
Het bedrijf pikte dit echter niet, net in dienst en nu al ziek? Ja daaaag!! En het getouwtrek (zo heet de blog ook die ik hierover geschreven heb ook) begon. Tjonge jonge, wat een strijd is er geleverd en dat terwijl ik al stuk zat. Beetje veel om hier op te schrijven, maar als ik al op het randje zat, hebben zij mij er finaal overheen geduwd. Die erkenning kreeg ik ook aan het einde van het gesoebat van het UWV, die heeft het bedrijf nog een schrifetelijke berisping gestuurd dat zij het totaal verkeerd onder de noemer "het moet zo van de wet poortwachter" hadden aangepakt.
Hierna was ik dus helemaal op. Mijn halfjaar contract liep af en uiteraard werd die niet verlengd. Ik wil die mensen van dat bedrijf ook nooit meer zien of horen!
Dus geen werkgever.. Ik moet eerst weer voldoende sterk zijn om te kunnen gaan solliciteren...
Ik denk dat je na een burnout ook nooit helemaal weer de oude kán worden eigenlijk.... Zoals je al aangaf, heb je er ook een heleboel van geleerd hoe het eigenlijk niet moet. Keep the spirit up, ik hoop dat je aardige collega's hebt die je een beetje steunen. Het is in ieder geval goed dat je zelf zo veel vertrouwen hebt nu.
Die paniekaanvallen herken ik ook. Ze komen nu niet meer heel veel voor maar in de tijd dat ik zo onder druk werd gezet door ex-werkgever, leek het af en toe wel of ik doodging. Bizarre ervaring.
Ik hoop dat de laatste opmerking van mijn man, en mijn reactie daarop en die weer van om mij heen, nu ook de eye-opener was dat ik er niet zo spastisch mee om moet gaan. Ik leer wel, het zij langzaam.
Heb je wel een beetje een goede werkgever en leidinggevende?
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:10
Rocky2008
Ik heb je blog gelezen. Dacht eerst ook even: "wat een lappen tekst." Met facinatie en medeleven heb ik alles in één keer gelezen. En het is allemaal zo herkenbaar.
Ook ik zit op dit moment thuis, overspannen, burnout geef het maar een naam. In de grote lijnen is jouw verhaal mijn verhaal.
Je blog staat inmiddels onder mijn favorieten en zat het blijven volgen.
Ik heb je blog gelezen. Dacht eerst ook even: "wat een lappen tekst." Met facinatie en medeleven heb ik alles in één keer gelezen. En het is allemaal zo herkenbaar.
Ook ik zit op dit moment thuis, overspannen, burnout geef het maar een naam. In de grote lijnen is jouw verhaal mijn verhaal.
Je blog staat inmiddels onder mijn favorieten en zat het blijven volgen.
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:33
Ik heb nu wel een goede baas en leidinggevende. Bij mijn vorige werk waar het dus mis ging had ik geen leidingevende. Dit was mij wel beloofd toen ik daar kwam werken.
Ik heb toen keihard moeten werken om alle deadlines te halen. Dit heb ik zes maanden volgehouden en toen trok ik het niet meer. Ik kreeg een paniekaanval op mijn werk en ben naar huis gebracht. Daarna heb ik er wel alles aan gedaan om te reintegreren maar het lukte niet omdat het allemaal te snel ging. Ik heb drie weken thuis gezeten en toen moest ik alweer aan de slag. Op dat moment was het al teveel om boodschappen te doen laat staan weer aan het werk gaan. Ik had wel aangepaste werktijden maar dit was voor mij niet vol te houden. Ook al moest ik een halve dag werken voelde het voor mij alsof ik de hele dag aan het werk was. Iedere dag dat ik moest werken had ik een paniekaanval voordat ik erheen moest en dit koste mij een hoop energie.
Wanneer ik dit aangaf bij de arboarts dan zei ze dat ik het moest blijven proberen en dat het na verloop van tijd makkelijker zou worden.
Op een gegeven moment werden de paniekaanvallen minder heftig maar ik begon steeds slechter te slapen en ik kreeg door mijn lage weerstand ook nog eens griep. Toen ik thuis zat heb ik besloten om niet meer terug te gaan. Ik had alles gegeven en ik kon niet meer. Ik heb voor mezelf gekozen en ik heb er nu nog geen spijt van. Eindelijk die rust die ik nodig had.
Het is een lang verhaal geworden ook al heb ik de helft weggelaten.
Ik zou eigenlijk ook een Blog moeten schrijven
Ik heb toen keihard moeten werken om alle deadlines te halen. Dit heb ik zes maanden volgehouden en toen trok ik het niet meer. Ik kreeg een paniekaanval op mijn werk en ben naar huis gebracht. Daarna heb ik er wel alles aan gedaan om te reintegreren maar het lukte niet omdat het allemaal te snel ging. Ik heb drie weken thuis gezeten en toen moest ik alweer aan de slag. Op dat moment was het al teveel om boodschappen te doen laat staan weer aan het werk gaan. Ik had wel aangepaste werktijden maar dit was voor mij niet vol te houden. Ook al moest ik een halve dag werken voelde het voor mij alsof ik de hele dag aan het werk was. Iedere dag dat ik moest werken had ik een paniekaanval voordat ik erheen moest en dit koste mij een hoop energie.
Wanneer ik dit aangaf bij de arboarts dan zei ze dat ik het moest blijven proberen en dat het na verloop van tijd makkelijker zou worden.
Op een gegeven moment werden de paniekaanvallen minder heftig maar ik begon steeds slechter te slapen en ik kreeg door mijn lage weerstand ook nog eens griep. Toen ik thuis zat heb ik besloten om niet meer terug te gaan. Ik had alles gegeven en ik kon niet meer. Ik heb voor mezelf gekozen en ik heb er nu nog geen spijt van. Eindelijk die rust die ik nodig had.
Het is een lang verhaal geworden ook al heb ik de helft weggelaten.
Ik zou eigenlijk ook een Blog moeten schrijven
dinsdag 28 oktober 2008 om 16:07
Hoi Elledriver en Sheann,
Dit is ook één van de redenen waarom ik het blog openbaar heb gemaakt. Hopend dat de mensen die het lezen zichzelf er in kunnen vinden en dat het een steuntje kan zijn. Ook vind ik het best als mensen me als reactie op het blog "tot orde roepen" of adviezen geven. Graag.
Best eng om het openbaar te doen, echter ik schrijf het wel allemaal anoniem. Al zal een bekende die per ongeluk op het blog komt, het verhaal herkennen.
Ik voel me vereerd . Nogmaals mijn excuses voor de lappen tekst maar voor mijn eigen overzicht moet ik alles opschrijven, mag ik niets weglaten. En eigenlijk staat toch nog niet alles er op. Voor sommige dingen is de tijd nog niet rijp,denk ik.
Elledriver, gaat het een beetje? Heb je steun bij het proces?
Sheann, ik ben de laatste die een lang verhaal erg zou vinden
. Met belangstelling heb ik je verhaal gelezen. Zo gaat het vaak tegenwoordig hé. Te weinig (goed) personeel, waardoor de werkdruk voor anderen te hoog is. In jouw geval had je inderdaad wel heel veel op je bordje. Dat je nu leuk werk hebt en het weer een beetje goed gaat, geeft me veel moed, weet je dat?
Dat je er nog mee bezig bent, dat is zó logisch.... Ik heb wel eens op mijn blog gezet dat ik niemand deze toestand toewens, dat het vreselijk is.
Waarom begin je geen eigen blog? Je kan het volledig anoniem doen. Je kan het ook afschermen als je dat prettiger vindt....
Mij helpt het enorm relativeren en alles in perspectief te zien....
Sterkte dames....
Dit is ook één van de redenen waarom ik het blog openbaar heb gemaakt. Hopend dat de mensen die het lezen zichzelf er in kunnen vinden en dat het een steuntje kan zijn. Ook vind ik het best als mensen me als reactie op het blog "tot orde roepen" of adviezen geven. Graag.
Best eng om het openbaar te doen, echter ik schrijf het wel allemaal anoniem. Al zal een bekende die per ongeluk op het blog komt, het verhaal herkennen.
Ik voel me vereerd . Nogmaals mijn excuses voor de lappen tekst maar voor mijn eigen overzicht moet ik alles opschrijven, mag ik niets weglaten. En eigenlijk staat toch nog niet alles er op. Voor sommige dingen is de tijd nog niet rijp,denk ik.
Elledriver, gaat het een beetje? Heb je steun bij het proces?
Sheann, ik ben de laatste die een lang verhaal erg zou vinden
. Met belangstelling heb ik je verhaal gelezen. Zo gaat het vaak tegenwoordig hé. Te weinig (goed) personeel, waardoor de werkdruk voor anderen te hoog is. In jouw geval had je inderdaad wel heel veel op je bordje. Dat je nu leuk werk hebt en het weer een beetje goed gaat, geeft me veel moed, weet je dat?Dat je er nog mee bezig bent, dat is zó logisch.... Ik heb wel eens op mijn blog gezet dat ik niemand deze toestand toewens, dat het vreselijk is.
Waarom begin je geen eigen blog? Je kan het volledig anoniem doen. Je kan het ook afschermen als je dat prettiger vindt....
Mij helpt het enorm relativeren en alles in perspectief te zien....
Sterkte dames....
woensdag 29 oktober 2008 om 09:22
Rocky2008
Gelukkig heb ik steun aan mijn man.
Soms denk ik dat hij me helemaal niet snapt, maar dat doet ie dan juist wel.
Als hij 's avonds thuis is kan ik lekker met hem kletsen. Overdag is voor mijn extra moeilijk. Dan ben ik helemaal op mezelf aangewezen en dan begin in weer te denken.
Ik heb goede en slechte dagen. Goede dagen zijn leuk en dan denk je: "Het gaat goed, ik word weer sterker." En dan opeens PATS, heb ik een slechte dag. Dat is zo frustrerend. Alles wat ik aan "goeds" heb opgebouwd is dan ineens weer weg.
Sheann
Ook jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik heb echter het "voordeel" dat mijn werkgever me de tijd gunt. Ze missen me nu liever een paar maanden, dan dat ik er zo weer ben en me na een paar weken weer ziekmeld. Het liefst ga ik volgende week weer aan het werk, maar dat gaat gewoon niet. Op de één of andere manier knaagt het aan me dat ik mijn collega's in de steek laat en dat de winkel nu niet op volle sterkte draait. Mijn collega's vinden het ook shit dat ik er niet ben, maar geven mij de tijd. Ik kom er wel weer. Is het niet dit jaar, dan is het in 2009.
Ik denk dat jullie hier ook wel last van hebben. Je voelt je zo verantwoordelijk voor alles en denkt dat alles aan jezelf licht. Dat is natuurlijk helemaal niet zo! Kan ik mezelf ook 100 keer vertellen toch is er altijd wel iets dat het gevoel in me los maakt. En vooral dat andere mensen denken dat je een LOSER bent. Is ook helemaal niet zo! Maar toch he.
Ik houd mezelf ook altijd voor dat het iedereen kan overkomen. Maar ik? Dat het mij kon overkomen? Nee! Dat kan niet.
Nou ja, ik vind het fijn dat er op dit forum over wordt geschreven en dat ik ook mijn verhaal kwijt kan. Mijn wereldje is op dit moment wel heel erg klein.
Gelukkig heb ik steun aan mijn man.
Soms denk ik dat hij me helemaal niet snapt, maar dat doet ie dan juist wel.
Als hij 's avonds thuis is kan ik lekker met hem kletsen. Overdag is voor mijn extra moeilijk. Dan ben ik helemaal op mezelf aangewezen en dan begin in weer te denken.
Ik heb goede en slechte dagen. Goede dagen zijn leuk en dan denk je: "Het gaat goed, ik word weer sterker." En dan opeens PATS, heb ik een slechte dag. Dat is zo frustrerend. Alles wat ik aan "goeds" heb opgebouwd is dan ineens weer weg.
Sheann
Ook jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik heb echter het "voordeel" dat mijn werkgever me de tijd gunt. Ze missen me nu liever een paar maanden, dan dat ik er zo weer ben en me na een paar weken weer ziekmeld. Het liefst ga ik volgende week weer aan het werk, maar dat gaat gewoon niet. Op de één of andere manier knaagt het aan me dat ik mijn collega's in de steek laat en dat de winkel nu niet op volle sterkte draait. Mijn collega's vinden het ook shit dat ik er niet ben, maar geven mij de tijd. Ik kom er wel weer. Is het niet dit jaar, dan is het in 2009.
Ik denk dat jullie hier ook wel last van hebben. Je voelt je zo verantwoordelijk voor alles en denkt dat alles aan jezelf licht. Dat is natuurlijk helemaal niet zo! Kan ik mezelf ook 100 keer vertellen toch is er altijd wel iets dat het gevoel in me los maakt. En vooral dat andere mensen denken dat je een LOSER bent. Is ook helemaal niet zo! Maar toch he.
Ik houd mezelf ook altijd voor dat het iedereen kan overkomen. Maar ik? Dat het mij kon overkomen? Nee! Dat kan niet.
Nou ja, ik vind het fijn dat er op dit forum over wordt geschreven en dat ik ook mijn verhaal kwijt kan. Mijn wereldje is op dit moment wel heel erg klein.
donderdag 30 oktober 2008 om 10:11
quote:elledriver schreef op 29 oktober 2008 @ 09:22:
Rocky2008
Gelukkig heb ik steun aan mijn man.
Soms denk ik dat hij me helemaal niet snapt, maar dat doet ie dan juist wel.
Als hij 's avonds thuis is kan ik lekker met hem kletsen. Overdag is voor mijn extra moeilijk. Dan ben ik helemaal op mezelf aangewezen en dan begin in weer te denken.
Ik heb goede en slechte dagen. Goede dagen zijn leuk en dan denk je: "Het gaat goed, ik word weer sterker." En dan opeens PATS, heb ik een slechte dag. Dat is zo frustrerend. Alles wat ik aan "goeds" heb opgebouwd is dan ineens weer weg.
Ik ben er even een beetje stil van... dit is precies hoe ik het ook ervaarde....
Sheann
Ook jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik heb echter het "voordeel" dat mijn werkgever me de tijd gunt. Ze missen me nu liever een paar maanden, dan dat ik er zo weer ben en me na een paar weken weer ziekmeld. Het liefst ga ik volgende week weer aan het werk, maar dat gaat gewoon niet. Op de één of andere manier knaagt het aan me dat ik mijn collega's in de steek laat en dat de winkel nu niet op volle sterkte draait. Mijn collega's vinden het ook shit dat ik er niet ben, maar geven mij de tijd. Ik kom er wel weer. Is het niet dit jaar, dan is het in 2009.
Ik denk dat jullie hier ook wel last van hebben. Je voelt je zo verantwoordelijk voor alles en denkt dat alles aan jezelf licht. Dat is natuurlijk helemaal niet zo! Kan ik mezelf ook 100 keer vertellen toch is er altijd wel iets dat het gevoel in me los maakt. En vooral dat andere mensen denken dat je een LOSER bent. Is ook helemaal niet zo!
Ook weer zo typerend... Hoe vaak ik mezelf een loser heb genoemd...
Ik houd mezelf ook altijd voor dat het iedereen kan overkomen. Maar ik? Dat het mij kon overkomen? Nee! Dat kan niet.
Weer recht in de roos!! Als mensen tegen mij zeggen : "lullig voor je,gelukkig weet ik zeker dat het MIJ nooit zal overkomen" (ook lekker tactloos vind ik dat altijd) dan denk ik, ik hoop het voor jullie. Ik hoop het echt. Want het kan echt iedereen gebeuren.
Nou ja, ik vind het fijn dat er op dit forum over wordt geschreven en dat ik ook mijn verhaal kwijt kan. Mijn wereldje is op dit moment wel heel erg klein.
Dat kleine wereldje is ook zo. Je hebt het gevoel overal buiten te vallen, niet meer mee te tellen. Is echt niet goed voor je zelfvertrouwen....
Lieve Elledriver, het komt wel goed. Laten we ons dat gewoon blijven voorhouden. Er is hier op het forum nog een burnout-topic. Ik schrijf daar niet heel actief, maar herken er zoveel in. Of blijf hier schrijven.
We kunnen er niets aan doen. We zitten hierin omdat we teveel van onszelf gevergd hebben. Dat laat eigenlijk al zien, dat we geen slappelingen zijn.
Rocky2008
Gelukkig heb ik steun aan mijn man.
Soms denk ik dat hij me helemaal niet snapt, maar dat doet ie dan juist wel.
Als hij 's avonds thuis is kan ik lekker met hem kletsen. Overdag is voor mijn extra moeilijk. Dan ben ik helemaal op mezelf aangewezen en dan begin in weer te denken.
Ik heb goede en slechte dagen. Goede dagen zijn leuk en dan denk je: "Het gaat goed, ik word weer sterker." En dan opeens PATS, heb ik een slechte dag. Dat is zo frustrerend. Alles wat ik aan "goeds" heb opgebouwd is dan ineens weer weg.
Ik ben er even een beetje stil van... dit is precies hoe ik het ook ervaarde....
Sheann
Ook jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik heb echter het "voordeel" dat mijn werkgever me de tijd gunt. Ze missen me nu liever een paar maanden, dan dat ik er zo weer ben en me na een paar weken weer ziekmeld. Het liefst ga ik volgende week weer aan het werk, maar dat gaat gewoon niet. Op de één of andere manier knaagt het aan me dat ik mijn collega's in de steek laat en dat de winkel nu niet op volle sterkte draait. Mijn collega's vinden het ook shit dat ik er niet ben, maar geven mij de tijd. Ik kom er wel weer. Is het niet dit jaar, dan is het in 2009.
Ik denk dat jullie hier ook wel last van hebben. Je voelt je zo verantwoordelijk voor alles en denkt dat alles aan jezelf licht. Dat is natuurlijk helemaal niet zo! Kan ik mezelf ook 100 keer vertellen toch is er altijd wel iets dat het gevoel in me los maakt. En vooral dat andere mensen denken dat je een LOSER bent. Is ook helemaal niet zo!
Ook weer zo typerend... Hoe vaak ik mezelf een loser heb genoemd...
Ik houd mezelf ook altijd voor dat het iedereen kan overkomen. Maar ik? Dat het mij kon overkomen? Nee! Dat kan niet.
Weer recht in de roos!! Als mensen tegen mij zeggen : "lullig voor je,gelukkig weet ik zeker dat het MIJ nooit zal overkomen" (ook lekker tactloos vind ik dat altijd) dan denk ik, ik hoop het voor jullie. Ik hoop het echt. Want het kan echt iedereen gebeuren.
Nou ja, ik vind het fijn dat er op dit forum over wordt geschreven en dat ik ook mijn verhaal kwijt kan. Mijn wereldje is op dit moment wel heel erg klein.
Dat kleine wereldje is ook zo. Je hebt het gevoel overal buiten te vallen, niet meer mee te tellen. Is echt niet goed voor je zelfvertrouwen....
Lieve Elledriver, het komt wel goed. Laten we ons dat gewoon blijven voorhouden. Er is hier op het forum nog een burnout-topic. Ik schrijf daar niet heel actief, maar herken er zoveel in. Of blijf hier schrijven.
We kunnen er niets aan doen. We zitten hierin omdat we teveel van onszelf gevergd hebben. Dat laat eigenlijk al zien, dat we geen slappelingen zijn.
donderdag 30 oktober 2008 om 12:01
ik heb er ook een. een burnout en een blog. ben benieuwd of de herkenning wederzijds is.
www.denkdump.blogspot.com
www.denkdump.blogspot.com
donderdag 30 oktober 2008 om 16:46
Hoi Banzi,
In één keer je blog doorgelezen. Je schrijft heel onderhoudend. Als het allemaal niet zo triest zou zijn, zou je het zelfs "leuk " kunnen noemen. Maar de situatie is niet leuk.
Wat me opvalt, is dus dat je niet of nauwelijks de tijd en de ruimte hebt/krijgt om er écht bovenop te komen. Ik begrijp echter heel goed dat je je werk niet op wilt geven, zou ik ook niet willen als ik er toen niet toe gedwongen werd (wrange lach).
Moeilijk hé, eerst aan jezelf denken, en dan pas aan de rest?
Herkenning, ook hier weer zeker. Hoe verschillende de verhalen ook zijn, het komt allemaal hierop neer: we zijn te perfectionistisch, we geven teveel.
Ik blijf je blog volgen.
Ik wens je veel sterkte!
In één keer je blog doorgelezen. Je schrijft heel onderhoudend. Als het allemaal niet zo triest zou zijn, zou je het zelfs "leuk " kunnen noemen. Maar de situatie is niet leuk.
Wat me opvalt, is dus dat je niet of nauwelijks de tijd en de ruimte hebt/krijgt om er écht bovenop te komen. Ik begrijp echter heel goed dat je je werk niet op wilt geven, zou ik ook niet willen als ik er toen niet toe gedwongen werd (wrange lach).
Moeilijk hé, eerst aan jezelf denken, en dan pas aan de rest?
Herkenning, ook hier weer zeker. Hoe verschillende de verhalen ook zijn, het komt allemaal hierop neer: we zijn te perfectionistisch, we geven teveel.
Ik blijf je blog volgen.
Ik wens je veel sterkte!
