Psyche
alle pijlers
Mijn hoofd zit vol.
woensdag 30 september 2009 om 13:32
Vanochtend het begin van een training 'omgaan met agressie' bijgewoond. Vooralsnog het eenvoudige werk: actief luisteren, begrip tonen, laten praten tot de ander kalmeert, maar het blijkt toch anders binnen te komen bij me nu ik agressie heb meegemaakt dan toen ik in die zin nog hartstikke blue was.
Er was ook een acteur bij, tot nu toe heb ik alleen in rollenspellen gewerkt bij dit soort sessies.
Ik voelde me al op de rand van een huilbui toen ik daar wegging, maar ja, het werk riep, een afspraak die al tijden stond, een client die een intake had bij een psychiater.
En dus werd ik op een andere manier geconfronteerd met emoties: machteloosheid, verdriet, en helemaal niets anders kunnen aanbieden dan een luisterend oor en gepraat.
Mijn verdriet zit hoog maar het wil er nog niet uit nu. Verder zit ik met de vraag hoe andere mensen omgaan met bakken vol emoties, hetzij in verdriet, hetzij in woede, die ze in hun omgeving tegenkomen.
Mijn werk is een keuze en daar zou ik me van kunnen terugtrekken, als ik wilde. Wil ik in principe niet, ik vind het boeiend werk en heb het gevoel dat ik er iets toe doe voor de mensen waarmee ik werk. Het valt wel zwaar.
En mijn gezin is uiteraard geen keuze maar man, wat komen daar een bak vol emoties vandaan. Die ik niet altijd even adequaat kan behandelen.
Wie helpt me mijn hoofd wat leger te maken?
Er was ook een acteur bij, tot nu toe heb ik alleen in rollenspellen gewerkt bij dit soort sessies.
Ik voelde me al op de rand van een huilbui toen ik daar wegging, maar ja, het werk riep, een afspraak die al tijden stond, een client die een intake had bij een psychiater.
En dus werd ik op een andere manier geconfronteerd met emoties: machteloosheid, verdriet, en helemaal niets anders kunnen aanbieden dan een luisterend oor en gepraat.
Mijn verdriet zit hoog maar het wil er nog niet uit nu. Verder zit ik met de vraag hoe andere mensen omgaan met bakken vol emoties, hetzij in verdriet, hetzij in woede, die ze in hun omgeving tegenkomen.
Mijn werk is een keuze en daar zou ik me van kunnen terugtrekken, als ik wilde. Wil ik in principe niet, ik vind het boeiend werk en heb het gevoel dat ik er iets toe doe voor de mensen waarmee ik werk. Het valt wel zwaar.
En mijn gezin is uiteraard geen keuze maar man, wat komen daar een bak vol emoties vandaan. Die ik niet altijd even adequaat kan behandelen.
Wie helpt me mijn hoofd wat leger te maken?
woensdag 30 september 2009 om 14:15
Ik dacht, gezellig, die is ook verkouden!
Maar dat bedoel je niet.
Voor het soort volle hoofd dat jij bedoelt helpt bij mij hardlopen, of fietsen.
Hoofd is geregeld vol en een flink eind hollen of tegen de wind in fietsen ruimt de boel lekker op.
Hardlopend kun je ook lekker huilen. Niemand die het opvalt en het kan er allemaal uit komen.
Maar dat bedoel je niet.
Voor het soort volle hoofd dat jij bedoelt helpt bij mij hardlopen, of fietsen.
Hoofd is geregeld vol en een flink eind hollen of tegen de wind in fietsen ruimt de boel lekker op.
Hardlopend kun je ook lekker huilen. Niemand die het opvalt en het kan er allemaal uit komen.
woensdag 30 september 2009 om 14:15
Okee.
Ik heb geen frustraties. Ik zit wel heel vol. Alsof er eventjes niets meer bijpast en zo werkt dat niet, want vanavond gaat er weer allerlei gedoe van de kinderen bijpassen en overmorgen weer wat er ook ter tafel komt van mijn clienten.
Maar goed. Concreet. Hoe ga jij, of een andere forummer, om met iemand die agressief doet? Of hoe ga je om met iemand die overduidelijk verdriet heeft terwijl je de oorzaak van het verdriet niet kunt wegnemen?
Ik vind dat beide nogal heftige zaken.
Ik heb geen frustraties. Ik zit wel heel vol. Alsof er eventjes niets meer bijpast en zo werkt dat niet, want vanavond gaat er weer allerlei gedoe van de kinderen bijpassen en overmorgen weer wat er ook ter tafel komt van mijn clienten.
Maar goed. Concreet. Hoe ga jij, of een andere forummer, om met iemand die agressief doet? Of hoe ga je om met iemand die overduidelijk verdriet heeft terwijl je de oorzaak van het verdriet niet kunt wegnemen?
Ik vind dat beide nogal heftige zaken.
woensdag 30 september 2009 om 14:20
quote:mamzelle schreef op 30 september 2009 @ 14:15:
Okee.
Ik heb geen frustraties. Ik zit wel heel vol. Alsof er eventjes niets meer bijpast en zo werkt dat niet, want vanavond gaat er weer allerlei gedoe van de kinderen bijpassen en overmorgen weer wat er ook ter tafel komt van mijn clienten.
Maar goed. Concreet. Hoe ga jij, of een andere forummer, om met iemand die agressief doet? Of hoe ga je om met iemand die overduidelijk verdriet heeft terwijl je de oorzaak van het verdriet niet kunt wegnemen?
Ik vind dat beide nogal heftige zaken.
Vroeger opkroppen en inslikken. Maar daar krijg je hoofdpijn van.
Hardlopen/fietsen werkt beter.
Okee.
Ik heb geen frustraties. Ik zit wel heel vol. Alsof er eventjes niets meer bijpast en zo werkt dat niet, want vanavond gaat er weer allerlei gedoe van de kinderen bijpassen en overmorgen weer wat er ook ter tafel komt van mijn clienten.
Maar goed. Concreet. Hoe ga jij, of een andere forummer, om met iemand die agressief doet? Of hoe ga je om met iemand die overduidelijk verdriet heeft terwijl je de oorzaak van het verdriet niet kunt wegnemen?
Ik vind dat beide nogal heftige zaken.
Vroeger opkroppen en inslikken. Maar daar krijg je hoofdpijn van.
Hardlopen/fietsen werkt beter.
woensdag 30 september 2009 om 14:23
Ik denk dat het topic niet zo vlot loopt omdat het nogal een professionele vraag is die je stelt. Bijvoorbeeld die vraag over hoe je omgaat met verdriet als je de oorzaak niet weg kunt nemen. Ik zou het echt niet weten! Maar misschien dat er nog een paar ´profs´ komen reageren. Tot die tijd inderdaad gewoon de dingen proberen te doen waarvan je weet dat je er rustig van wordt.
woensdag 30 september 2009 om 14:23
Ik heb niet zulke heftige ervaringen, maar wat mij helpt als ik een vol hoofd is er niet actief / bewust over nadenken of piekeren, maar bewust iets actiefs gaan doen. Een boswandeling, hardlopen, strijken, het huis poetsen, in de tuin werken, dat soort dingen. En zonder dat ik er dan erg in heb, krijg ik alles voor mezelf 'vanzelf' op een rijtje.
Succes ermee!!!
Succes ermee!!!
woensdag 30 september 2009 om 14:29
Ik heb ook erg veel gevoel en emoties. Wat mij vaak helpt is om dingen die m'n hoofd nog voller maken op te schrijven. ( To-do lijstjes, etc, zodat dát er in iedergeval uit is ) En vaak als ik lekker ga wandelen door de buurt o.i.d. kan ik lekker m'n gedachten opzij zetten. Of ik kijk comedy series ( zoals Friends, lekker niet nadenken en lachen) Of gewoonweg even lekker alleen zijn is sowieso wel lekker.
Sterkte ermee! Een vol hoofd kan ook zóveel stress meebrengen! Pas wel goed op jezelf, ook aan jezelf denken en niet altijd aan anderen. Anders raak je jezelf kwijt en dan ben je nog verder van huis!
!
Sterkte ermee! Een vol hoofd kan ook zóveel stress meebrengen! Pas wel goed op jezelf, ook aan jezelf denken en niet altijd aan anderen. Anders raak je jezelf kwijt en dan ben je nog verder van huis!
!
woensdag 30 september 2009 om 14:29
Wat betreft omgaan met agressie, ik ben daar wel een slechte in, in de gehandicaptenzorg had ik er geen problemen mee, maar als het een competent iemand is wordt het moeilijker want dan wil ik het niet pikken, dan wil ik boos worden, hem de huid volschelden, hem uitdagen (heel dom dus). Waarom ik het met de gehandicapten wel trok was omdat ik gewoon weet dat zij er niets aan kunnen doen dat ze zo zijn en zo reageren. Misschien helpt het ook dat te denken bij 'gewone' mensen? Bij mij niet dus
Praktisch gezien: hoe ga ik om met een bedreigende situatie? Ik haal mezelf uit die situatie, dan wel door een café oid binnen te gaan, dan wel door iemand aan te spreken die in de buurt staat, dan wel door er iemand bij te roepen (collega bv. als het op je werk is) en niets doen om diegene te provoceren. Niet terugschreeuwen, niet in discussie gaan, enz.
Hoe ga ik om met iemand die veel verdriet heeft? Ik denk dat het enige wat je kan doen afstand nemen is. Mij raakt het niet in de zin van dat ik er zelf mijn dag door laat verpesten (dit klinkt wel heel hard). Ik kan de oorzaak niet wegnemen. Wat ik wel kan is een luisterend oor bieden, een bakkie koffie, wat troost en een schouder. Ik ben blij en voel me prettig als ik dat heb kunnen doen voor een ander. Daar concentreer ik me op en niet op waarom diegene zo'n verdriet heeft.
Dat werkt natuurlijk niet altijd, als het iemand is waarvan ik hou is het bijna niet te doen om die afstand te hebben, en als het een extreem heftig verhaal is ook niet. Maar bv. het verlies van een dierbare noem ik dan geen extreem heftig verhaal, dat is iets wat helaas elke dag gebeurt en waar we allemaal mee te maken krijgen. Dus als iemand daarover vertelt kan ik wel meeleven maar ik voel me niet machteloos of gefrustreerd... such is life!
Praktisch gezien: hoe ga ik om met een bedreigende situatie? Ik haal mezelf uit die situatie, dan wel door een café oid binnen te gaan, dan wel door iemand aan te spreken die in de buurt staat, dan wel door er iemand bij te roepen (collega bv. als het op je werk is) en niets doen om diegene te provoceren. Niet terugschreeuwen, niet in discussie gaan, enz.
Hoe ga ik om met iemand die veel verdriet heeft? Ik denk dat het enige wat je kan doen afstand nemen is. Mij raakt het niet in de zin van dat ik er zelf mijn dag door laat verpesten (dit klinkt wel heel hard). Ik kan de oorzaak niet wegnemen. Wat ik wel kan is een luisterend oor bieden, een bakkie koffie, wat troost en een schouder. Ik ben blij en voel me prettig als ik dat heb kunnen doen voor een ander. Daar concentreer ik me op en niet op waarom diegene zo'n verdriet heeft.
Dat werkt natuurlijk niet altijd, als het iemand is waarvan ik hou is het bijna niet te doen om die afstand te hebben, en als het een extreem heftig verhaal is ook niet. Maar bv. het verlies van een dierbare noem ik dan geen extreem heftig verhaal, dat is iets wat helaas elke dag gebeurt en waar we allemaal mee te maken krijgen. Dus als iemand daarover vertelt kan ik wel meeleven maar ik voel me niet machteloos of gefrustreerd... such is life!
woensdag 30 september 2009 om 14:35
Hoi Mamzelle,
In mijn geval is mijn hoofd vol omdat ik continu alle emotisch onderdruk. Vind namelijk dat ik geen tijd heb om het te uiten/voelen. Er is altijd wel iets of iemand die belangrijker is of aandacht behoeft. De laatste tiijd merk ik dat de emotisch er dan 's nachts als ik slaap dmv nachtmerries er uit proberen te komen. Ook gebeurd het regelmatig dat ik tijdens een discussie met mijn vriend verander in de "wicked witch of the east" en ontzettend onredelijk boos word. Tja wat doe je er aan, ik denk toch prberen te gaan praten over je emotisch. Ik heb ook een nieuwe hobby ondekt... vliegeren op het strand. Ik weet niet of ik je hier mee help maar ik wens je veel sterkte
In mijn geval is mijn hoofd vol omdat ik continu alle emotisch onderdruk. Vind namelijk dat ik geen tijd heb om het te uiten/voelen. Er is altijd wel iets of iemand die belangrijker is of aandacht behoeft. De laatste tiijd merk ik dat de emotisch er dan 's nachts als ik slaap dmv nachtmerries er uit proberen te komen. Ook gebeurd het regelmatig dat ik tijdens een discussie met mijn vriend verander in de "wicked witch of the east" en ontzettend onredelijk boos word. Tja wat doe je er aan, ik denk toch prberen te gaan praten over je emotisch. Ik heb ook een nieuwe hobby ondekt... vliegeren op het strand. Ik weet niet of ik je hier mee help maar ik wens je veel sterkte
woensdag 30 september 2009 om 14:39
Misschien kan je eerst de vraag bij jezelf stellen waar jij (en alleen jij) het verdriet wil wegnemen. Je moet inzien dat dat absoluut niet reeel is! Klinkt makkelijk maar dat is het absoluut niet. Wil je daar misschien over nadenken (als het wat minder vol is in je hoofd)?
Bij agressie ergens anders dan op je werk dan zou ik het advies opvolgen van Margaretha2.
En je emoties....Ik ben net door de grote emoties heen gekomen en mij hielp reiki en hardlopen (zoals AE)....Misschien is dat wat voor je?
Bij agressie ergens anders dan op je werk dan zou ik het advies opvolgen van Margaretha2.
En je emoties....Ik ben net door de grote emoties heen gekomen en mij hielp reiki en hardlopen (zoals AE)....Misschien is dat wat voor je?
Nee echt?
woensdag 30 september 2009 om 14:44
hmm die training heb ik ook gehad... je bent toch geen collega van mij he
een andere collega van mij had ook een soortgelijke ervaring na die training. zij is hiermee naar de bedrijfsarts gegaan. daar bleek dat ze toch in het verleden door agressieve gebeurtenissen op het werk wat (lichte) trauma's heeft opgelopen.
zij is toen doorverwezen naar een EMDR therapeut. daar heeft ze 6 sessies gehad en dat heeft erg geholpen.
verder heeft onze organisatie ook een speciaal "coach/hulp team" voor het opvangen van moeilijke gebeurtenissen.
ik zou dit toch maar even delen met je leidinggevende....
een andere collega van mij had ook een soortgelijke ervaring na die training. zij is hiermee naar de bedrijfsarts gegaan. daar bleek dat ze toch in het verleden door agressieve gebeurtenissen op het werk wat (lichte) trauma's heeft opgelopen.
zij is toen doorverwezen naar een EMDR therapeut. daar heeft ze 6 sessies gehad en dat heeft erg geholpen.
verder heeft onze organisatie ook een speciaal "coach/hulp team" voor het opvangen van moeilijke gebeurtenissen.
ik zou dit toch maar even delen met je leidinggevende....
woensdag 30 september 2009 om 15:27
Ik heb nu dus boodschappen gedaan en onkruid tussen de tegels uitgetrokken. Zit normaal nogal 'in mijn hoofd' dus wie weet zouden zulke trucjes wel degelijk werken.
Zostraks de kinderen ophalen en naar clubjes en zo dus reageer later wat meer.
Rary, ik loop bij het ggz en ik zou wat moeten doen met mijn trauma's (pfff, ben gelijk geneigd 'traumaatjes te schrijven). Ze worden de laatste maanden vaak getriggerd. Maar ja, eerst een diagnose (is zo goed als gesteld), dan doorverwijzing naar een ander team, dan hopen dat in dat andere team traumaverwerking wel aan de orde komt.
Op dit moment is het nog te vroeg om te kiezen voor traumaverwerking via een andere weg dan de ggz. Overigens ook geen werkgerelateerde trauma's.
Het stukje 'wat doe ik als het verdriet van client voor mijn gevoel te dichtbij komt' kan ik wel oppakken met mijn leidinggevende.
Zostraks de kinderen ophalen en naar clubjes en zo dus reageer later wat meer.
Rary, ik loop bij het ggz en ik zou wat moeten doen met mijn trauma's (pfff, ben gelijk geneigd 'traumaatjes te schrijven). Ze worden de laatste maanden vaak getriggerd. Maar ja, eerst een diagnose (is zo goed als gesteld), dan doorverwijzing naar een ander team, dan hopen dat in dat andere team traumaverwerking wel aan de orde komt.
Op dit moment is het nog te vroeg om te kiezen voor traumaverwerking via een andere weg dan de ggz. Overigens ook geen werkgerelateerde trauma's.
Het stukje 'wat doe ik als het verdriet van client voor mijn gevoel te dichtbij komt' kan ik wel oppakken met mijn leidinggevende.
woensdag 30 september 2009 om 17:42
mamzelle, ik weet niet of ik het allemaal goed begrijp. even op een rijtje zetten wat ik denk dat je bedoeld.
je hebt (voor je werk) de cursus omgaan met agressie gedaan? die heb ik ook gedaan en het klinkt ook precies zoals mijn cursus. het pittige aan die cursus is een oefening waarin je voelt "hoe dichtbij iemand mag komen", en het grote verdriet en machteloosheid die zulke cliënten soms hebben wat in een rollenspel met de acteur geuit word, met name door agressie. klopt dit?
door die oefeningen icm de theorie voel je je geraakt, geconfronteerd, even op zijn kop gezet etc... klopt dat?
het doet je afvragen waar je je in je werk aan bloot gesteld wordt en wat dat eigenlijk met je doet, maar ook wat het met je doet als je in je priveleven eraan bloot gesteld wordt. misschien stop je het weg, laat je het niet toe, of laat je het juist teveel toe en zou je eerder een grens moeten trekken. klopt dat?
los daarvan, maar wat ermee samenhangt loop je op het moment zelf al bij ggz. daar zal ook een stuk traumaverwerking aan bod komen dus als ik je goed begrijp. hebben misschien die privetrauma's wellicht wel invloed op hoe je in je werk kan staan?
het verdriet/emoties van cliënten kan te dichtbij komen, evenals de emoties van thuis, zeg je. dat is een stukje "afstand-nabijheid" waarin je graag zou leren wat meer afstand te bewaren. klopt dat?
als dat allemaal klopt
dan wil ik het volgende zeggen.
het hangt denk ik allemaal samen.
zoals ik al zei, mijn collega had lichte trauma's opgelopen in het werk. maar ook dat hing samen met haar prive en haar persoon daarin. EMDR kan daarbij een hele effectieve, kortdurende therapie zijn waarbij je puur de trauma aanpakt. ken je die therapie? zowel hele lichte trauma's, als heftige, als allerlei problemen op allerlei vlakken worden aangepakt, snel en effectief. misschien is dat iets voor jou?
daarnaast kun je idd met je leidinggevende overleggen over een traject over afstand-nabijheid. als het goed is heeft jouw organisatie daar coaches voor die je daarmee op weg kunnen helpen. uit eigen ervaring weet ik dat je daar vaak maar een gesprek of 6 voor nodig hebt.
in het thema afstand-nabijheid hielp voor mij heel erg de verwachtingen laag houden. "ik kan niks oplossen, maar ik kan wel luisteren".
verder heb ik op de een of andere manier door allerlei omstandigheden en inzichten geleerd om de emotie van de ander bij de ander te laten en niet tot diep in mij te laten komen. maar dat is een lang proces geweest. heeft een periode van 2 jaar geduurd waarin ik 3 reiki-graden heb gehaald, gesprekken heb gehad met een maatschappelijk werker, met een NLP coach, met een bedrijfscoach en het opdoen van werk ervaring en prive-ervaring.
dat allemaal bij mekaar zorgt ervoor dat ik een stuk relaxter geworden ben, veel korter uit balans ben, en ook veel beter weet welke emotie bij mij hoort, en welke bij de ander. en die van de ander kan ik dan ook weer terugleggen.
hmm mijn posting is ook nogal warrig zo. kun je er iets mee??
je hebt (voor je werk) de cursus omgaan met agressie gedaan? die heb ik ook gedaan en het klinkt ook precies zoals mijn cursus. het pittige aan die cursus is een oefening waarin je voelt "hoe dichtbij iemand mag komen", en het grote verdriet en machteloosheid die zulke cliënten soms hebben wat in een rollenspel met de acteur geuit word, met name door agressie. klopt dit?
door die oefeningen icm de theorie voel je je geraakt, geconfronteerd, even op zijn kop gezet etc... klopt dat?
het doet je afvragen waar je je in je werk aan bloot gesteld wordt en wat dat eigenlijk met je doet, maar ook wat het met je doet als je in je priveleven eraan bloot gesteld wordt. misschien stop je het weg, laat je het niet toe, of laat je het juist teveel toe en zou je eerder een grens moeten trekken. klopt dat?
los daarvan, maar wat ermee samenhangt loop je op het moment zelf al bij ggz. daar zal ook een stuk traumaverwerking aan bod komen dus als ik je goed begrijp. hebben misschien die privetrauma's wellicht wel invloed op hoe je in je werk kan staan?
het verdriet/emoties van cliënten kan te dichtbij komen, evenals de emoties van thuis, zeg je. dat is een stukje "afstand-nabijheid" waarin je graag zou leren wat meer afstand te bewaren. klopt dat?
als dat allemaal klopt
dan wil ik het volgende zeggen.het hangt denk ik allemaal samen.
zoals ik al zei, mijn collega had lichte trauma's opgelopen in het werk. maar ook dat hing samen met haar prive en haar persoon daarin. EMDR kan daarbij een hele effectieve, kortdurende therapie zijn waarbij je puur de trauma aanpakt. ken je die therapie? zowel hele lichte trauma's, als heftige, als allerlei problemen op allerlei vlakken worden aangepakt, snel en effectief. misschien is dat iets voor jou?
daarnaast kun je idd met je leidinggevende overleggen over een traject over afstand-nabijheid. als het goed is heeft jouw organisatie daar coaches voor die je daarmee op weg kunnen helpen. uit eigen ervaring weet ik dat je daar vaak maar een gesprek of 6 voor nodig hebt.
in het thema afstand-nabijheid hielp voor mij heel erg de verwachtingen laag houden. "ik kan niks oplossen, maar ik kan wel luisteren".
verder heb ik op de een of andere manier door allerlei omstandigheden en inzichten geleerd om de emotie van de ander bij de ander te laten en niet tot diep in mij te laten komen. maar dat is een lang proces geweest. heeft een periode van 2 jaar geduurd waarin ik 3 reiki-graden heb gehaald, gesprekken heb gehad met een maatschappelijk werker, met een NLP coach, met een bedrijfscoach en het opdoen van werk ervaring en prive-ervaring.
dat allemaal bij mekaar zorgt ervoor dat ik een stuk relaxter geworden ben, veel korter uit balans ben, en ook veel beter weet welke emotie bij mij hoort, en welke bij de ander. en die van de ander kan ik dan ook weer terugleggen.
hmm mijn posting is ook nogal warrig zo. kun je er iets mee??
woensdag 30 september 2009 om 19:15
Rary, ik ben nog net begonnen aan de cursus. Het bestaat uit twee dagdelen waarvan ik de helft van een dagdeel heb moeten missen. Zonde, ik meen dat ik er echt wat aan zou kunnen hebben. In dat stukje wat ik volgde werd een almaar gefrustreerder rakend persoon uitgebeeld en ik merkte dat ik 'last had' van dat hij hard begon te praten en niet meer luisterde. In dit geval had ik er ook geen controle over omdat hij een van mijn collega's aansprak. Later werd er een situatie uitgebeeld waarin actief luisteren werd toegepast, met succes.
Het raakt me omdat ik in de privesfeer daadwerkelijk geweld en niet luisteren alleen maar veel praten en beschuldigen heb meegemaakt. Nog sterker omdat sinds een maand of wat mijn zoon van tien zich ook van die tactiek bedient als hij boos is. Kennelijk zit actief luisteren en contact maken er nog niet zo goed in bij me dat ik dat als vanzelfsprekend doe in zo'n situatie.
Dat stukje moet verwerkt. Wat EMDR moeilijk maakt is dat ik me de situaties uit het verleden niet goed meer kan herinneren, zelfs vrijwel niet. Alleen de situaties anno nu triggeren het gevoel. En EMDR gaan doen over een situatie met een kind, of over een gespeelde situatie waarin ik alleen toeschouwer was, ben bang dat dat er niet in zit. De psycholoog die EMDR doet bij ons ggz heeft overigens besloten dat dit voor mij niet passend is.
Op mijn werk maak ik niet zoveel mee. Wel veel onzekerheid, maar dat zit in me. Van de clienten krijg ik op zich geen negatieve signalen, wel loop ik in de valkuil om bijvoorbeeld 'niet verschijnen op een afspraak' te interpreteren als 'ik heb het niet goed gedaan voor hem'. Rationeel weet ik dat dit een assumptie is, gevoelsmatig kan ik zo iets niet neutraal beschouwen.
De client raakt me omdat zijn situatie zo uitzichtloos is, maar toch ook beinvloedbaar. Alleen is het een lang traject, kan ik hem geen valse hoop geven, daar heeft hij al te veel van gehad. Op dit moment probeer ik hem te begeleiden naar een plek waar hij zijn verdriet kwijt kan en ook dat verloopt moeizaam. Ik vind het moeilijk om dingen bij hem op te rakelen die hem verdriet doen en tegelijk moet het, hij loopt vast, en hij zal zeker niet zelf de weg gaan weten in hulpverlenersland.
Afstand/nabijheid: zo heb ik het nog niet bezien. Ik weet wel dat ik gevoelig ben voor emoties rondom me. Het lukt me niet of moeilijk om vrolijk en opgewekt te blijven als rondom me iemand boos, gefrustreerd, verdrietig of wat ook is. Rationeel probeer ik van alles weer op orde te krijgen, emotioneel is er dan al iets overhoop bij me en dat duurt even voordat het weer rustig is.
Deze post is inmiddels ook behoorlijk warrig (hoofd gaat wel wat leger, hoop ik). Het is me pas sinds zoon begon met zijn fratsen gaan dagen dat er zoveel onverwerkt verdriet in mij zit. Dat ik daar iets mee moet. Naast het begeleiden van mijn zoon in zijn emoties (ben er niet goed in) en het begeleiden van mijn clienten in wat zij nodig hebben.
Veel.
Gelukkig heb ik vanaf volgende week maar twee werkdagen in plaats van drie.
Het raakt me omdat ik in de privesfeer daadwerkelijk geweld en niet luisteren alleen maar veel praten en beschuldigen heb meegemaakt. Nog sterker omdat sinds een maand of wat mijn zoon van tien zich ook van die tactiek bedient als hij boos is. Kennelijk zit actief luisteren en contact maken er nog niet zo goed in bij me dat ik dat als vanzelfsprekend doe in zo'n situatie.
Dat stukje moet verwerkt. Wat EMDR moeilijk maakt is dat ik me de situaties uit het verleden niet goed meer kan herinneren, zelfs vrijwel niet. Alleen de situaties anno nu triggeren het gevoel. En EMDR gaan doen over een situatie met een kind, of over een gespeelde situatie waarin ik alleen toeschouwer was, ben bang dat dat er niet in zit. De psycholoog die EMDR doet bij ons ggz heeft overigens besloten dat dit voor mij niet passend is.
Op mijn werk maak ik niet zoveel mee. Wel veel onzekerheid, maar dat zit in me. Van de clienten krijg ik op zich geen negatieve signalen, wel loop ik in de valkuil om bijvoorbeeld 'niet verschijnen op een afspraak' te interpreteren als 'ik heb het niet goed gedaan voor hem'. Rationeel weet ik dat dit een assumptie is, gevoelsmatig kan ik zo iets niet neutraal beschouwen.
De client raakt me omdat zijn situatie zo uitzichtloos is, maar toch ook beinvloedbaar. Alleen is het een lang traject, kan ik hem geen valse hoop geven, daar heeft hij al te veel van gehad. Op dit moment probeer ik hem te begeleiden naar een plek waar hij zijn verdriet kwijt kan en ook dat verloopt moeizaam. Ik vind het moeilijk om dingen bij hem op te rakelen die hem verdriet doen en tegelijk moet het, hij loopt vast, en hij zal zeker niet zelf de weg gaan weten in hulpverlenersland.
Afstand/nabijheid: zo heb ik het nog niet bezien. Ik weet wel dat ik gevoelig ben voor emoties rondom me. Het lukt me niet of moeilijk om vrolijk en opgewekt te blijven als rondom me iemand boos, gefrustreerd, verdrietig of wat ook is. Rationeel probeer ik van alles weer op orde te krijgen, emotioneel is er dan al iets overhoop bij me en dat duurt even voordat het weer rustig is.
Deze post is inmiddels ook behoorlijk warrig (hoofd gaat wel wat leger, hoop ik). Het is me pas sinds zoon begon met zijn fratsen gaan dagen dat er zoveel onverwerkt verdriet in mij zit. Dat ik daar iets mee moet. Naast het begeleiden van mijn zoon in zijn emoties (ben er niet goed in) en het begeleiden van mijn clienten in wat zij nodig hebben.
Veel.
Gelukkig heb ik vanaf volgende week maar twee werkdagen in plaats van drie.
woensdag 30 september 2009 om 19:17
Overigens, na het lichamelijke werk wilde ik alleen maar slapen. Wat een domper. Ik zou graag 's ochtends gaan rennen, om gezond te blijven in het hoofd, maar ben bang dat ik dan een vod ben op de rest van de dag. 's Avonds is geen optie vanwege nog jonge kinderen.
Ik ga het wel doen hoor, maar het zou dus weer ten koste kunnen gaan van wat ik op mijn werk nog kan presteren. En dat is al niet heel veel, al is dat beetje wat ik doe wel goed werk.
Ik ga het wel doen hoor, maar het zou dus weer ten koste kunnen gaan van wat ik op mijn werk nog kan presteren. En dat is al niet heel veel, al is dat beetje wat ik doe wel goed werk.
woensdag 30 september 2009 om 19:30
het thema afstand-nabijheid lees ik in heel je post terug. zowel prive als op het werk.
je betrekt teveel op jezelf. dat is teveel nabijheid. je kijkt voornamelijk vanuit jezelf, vanuit ik. terwijl je meer vanuit de ander moet kijken.
de ander heeft een probleem, jij bent alleen maar instrument om de ander mee te helpen. dat is wel een lastig iets want hoe kun je je instrument zo veel mogelijk op de ander aan passen om de ander te helpen. toch heeft nog steeds de ander een probleem als hij niks met "jouw instrument" kan. tenzij je niet capabel genoeg bent in je werk. gezien je geen negatieve signalen krijgt lijkt me dat niet aan de orde.
het denken is anders dan het voelen. toch is het denken de eerste stap. uiteindelijk zal dit overgaan in het ook daadwerkelijk voelen. dat beïnvloed mekaar immers.
heb je het programma (te zien op uitzending gemist) kijken in de ziel wel eens gezien? daar praten psychiaters ook over hun relatie met clienten en afstand en nabijheid daarin.
ook je zoon weet je te raken. dat is logisch want het is je zoon, je vlees en bloed, en dat raakt je. maar ook je zoon vertoont op dit moment geen ok gedrag en heeft hierin te leren. ook daarin zou wat meer afstand (hoe raar dat ook klinkt) helpend kunnen zijn. en het aanleren van vaardigheden om beter om te gaan met zijn gedrag is zeker een hele goede! wat dat betreft kun je al veel uit de cursus halen, maar ik weet uit eigen ervaring dat de info uit de cursus na een paar maanden wegzakt.
jammer dat EMDR voor jou niet zal werken, trouwens.
met afstand nabijheid bedoel ik trouwens niet dat je een afstandelijker persoon moet worden. maar dat je kan leren om minder op jezelf te betrekken en meer kan leren om de emoties van een ander buiten jezelf te houden en terug te leggen bij de ander, maar wel betrokken te blijven.
succes nog met de cursus. het is een waardevolle maar pittige cursus.
je betrekt teveel op jezelf. dat is teveel nabijheid. je kijkt voornamelijk vanuit jezelf, vanuit ik. terwijl je meer vanuit de ander moet kijken.
de ander heeft een probleem, jij bent alleen maar instrument om de ander mee te helpen. dat is wel een lastig iets want hoe kun je je instrument zo veel mogelijk op de ander aan passen om de ander te helpen. toch heeft nog steeds de ander een probleem als hij niks met "jouw instrument" kan. tenzij je niet capabel genoeg bent in je werk. gezien je geen negatieve signalen krijgt lijkt me dat niet aan de orde.
het denken is anders dan het voelen. toch is het denken de eerste stap. uiteindelijk zal dit overgaan in het ook daadwerkelijk voelen. dat beïnvloed mekaar immers.
heb je het programma (te zien op uitzending gemist) kijken in de ziel wel eens gezien? daar praten psychiaters ook over hun relatie met clienten en afstand en nabijheid daarin.
ook je zoon weet je te raken. dat is logisch want het is je zoon, je vlees en bloed, en dat raakt je. maar ook je zoon vertoont op dit moment geen ok gedrag en heeft hierin te leren. ook daarin zou wat meer afstand (hoe raar dat ook klinkt) helpend kunnen zijn. en het aanleren van vaardigheden om beter om te gaan met zijn gedrag is zeker een hele goede! wat dat betreft kun je al veel uit de cursus halen, maar ik weet uit eigen ervaring dat de info uit de cursus na een paar maanden wegzakt.
jammer dat EMDR voor jou niet zal werken, trouwens.
met afstand nabijheid bedoel ik trouwens niet dat je een afstandelijker persoon moet worden. maar dat je kan leren om minder op jezelf te betrekken en meer kan leren om de emoties van een ander buiten jezelf te houden en terug te leggen bij de ander, maar wel betrokken te blijven.
succes nog met de cursus. het is een waardevolle maar pittige cursus.
donderdag 1 oktober 2009 om 10:29
quote:mamzelle schreef op 30 september 2009 @ 19:17:
Overigens, na het lichamelijke werk wilde ik alleen maar slapen. Wat een domper. Ik zou graag 's ochtends gaan rennen, om gezond te blijven in het hoofd, maar ben bang dat ik dan een vod ben op de rest van de dag. 's Avonds is geen optie vanwege nog jonge kinderen.
Ik ga het wel doen hoor, maar het zou dus weer ten koste kunnen gaan van wat ik op mijn werk nog kan presteren. En dat is al niet heel veel, al is dat beetje wat ik doe wel goed werk.
Mamzelle, eerlijk gezegd denk ik dat het tegenovergestelde zal gebeuren. Als je actief bent en sport krijg je daar juist energie van. Misschien niet de eerste week, maar de tweede wel (ik denk dat dat heel snel gaat). Je hoeft toch niet persé te gaan hardlopen, je kan ook beginnen met 's ochtends een halfuurtje wandelen.
Wat ik zelf prettig vond toen ik nog in de verstandelijk gehandicaptenzorg werkte was op de fiets naar het werk en terug. Ik werkte op een instelling dus moest echt door dorpen. Ik deed er een half uur over en met de auto tien minuten, maar elke keer als ik met de auto ging kwam ik nog vrij gestrest thuis. Elke keer als ik op de fiets ging, was ik helemaal ontspannen en leeggemaakt en kwam ik superrelaxed thuis, weer klaar voor het volgende.
Natuurlijk zijn er soms extra heftige verhalen, dan hielp het bij mij om dat te vertellen thuis. Soms kwam mijn vader of één van mijn broertjes me ophalen op de fiets als ik 's avonds moest werken en dat was ook heerlijk, lekker kletsen en geinen en opgeladen weer thuis. (klaar om naar bed te gaan haha )
Overigens, na het lichamelijke werk wilde ik alleen maar slapen. Wat een domper. Ik zou graag 's ochtends gaan rennen, om gezond te blijven in het hoofd, maar ben bang dat ik dan een vod ben op de rest van de dag. 's Avonds is geen optie vanwege nog jonge kinderen.
Ik ga het wel doen hoor, maar het zou dus weer ten koste kunnen gaan van wat ik op mijn werk nog kan presteren. En dat is al niet heel veel, al is dat beetje wat ik doe wel goed werk.
Mamzelle, eerlijk gezegd denk ik dat het tegenovergestelde zal gebeuren. Als je actief bent en sport krijg je daar juist energie van. Misschien niet de eerste week, maar de tweede wel (ik denk dat dat heel snel gaat). Je hoeft toch niet persé te gaan hardlopen, je kan ook beginnen met 's ochtends een halfuurtje wandelen.
Wat ik zelf prettig vond toen ik nog in de verstandelijk gehandicaptenzorg werkte was op de fiets naar het werk en terug. Ik werkte op een instelling dus moest echt door dorpen. Ik deed er een half uur over en met de auto tien minuten, maar elke keer als ik met de auto ging kwam ik nog vrij gestrest thuis. Elke keer als ik op de fiets ging, was ik helemaal ontspannen en leeggemaakt en kwam ik superrelaxed thuis, weer klaar voor het volgende.
Natuurlijk zijn er soms extra heftige verhalen, dan hielp het bij mij om dat te vertellen thuis. Soms kwam mijn vader of één van mijn broertjes me ophalen op de fiets als ik 's avonds moest werken en dat was ook heerlijk, lekker kletsen en geinen en opgeladen weer thuis. (klaar om naar bed te gaan haha )
donderdag 1 oktober 2009 om 10:37
Ik hoop het, Margaretha, van die energie. Ben wel begonnen vanochtend (het duurt erg lang voordat ik me daarna weer heb verzameld om iets anders te gaan doen dan forummen).
Fietsen naar werk doe ik graag, tenzij in midwinter. En ja, dat is fijn monotoon, frisse lucht, dromerig, verwerkingstijd. Helaas zit dat er niet meer in omdat de kinderen op een BSO ver weg zitten. Nu dan dus wandelen of lopen.
Als er maar pauzes zitten tussen die sport en het werk.
Fietsen naar werk doe ik graag, tenzij in midwinter. En ja, dat is fijn monotoon, frisse lucht, dromerig, verwerkingstijd. Helaas zit dat er niet meer in omdat de kinderen op een BSO ver weg zitten. Nu dan dus wandelen of lopen.
Als er maar pauzes zitten tussen die sport en het werk.
donderdag 1 oktober 2009 om 11:25
donderdag 1 oktober 2009 om 11:39
quote:mamzelle schreef op 30 september 2009 @ 14:15:
Okee.
Ik heb geen frustraties. Ik zit wel heel vol. Alsof er eventjes niets meer bijpast en zo werkt dat niet, want vanavond gaat er weer allerlei gedoe van de kinderen bijpassen en overmorgen weer wat er ook ter tafel komt van mijn clienten.
Maar goed. Concreet. Hoe ga jij, of een andere forummer, om met iemand die agressief doet? Of hoe ga je om met iemand die overduidelijk verdriet heeft terwijl je de oorzaak van het verdriet niet kunt wegnemen?
Ik vind dat beide nogal heftige zaken.
Luisteren, begrip tonen.
Niet oordelen. Laat merken dat je er voor diegene bent.
Praat er daarna met collega's over. Dat wil soms echt opluchten.
Okee.
Ik heb geen frustraties. Ik zit wel heel vol. Alsof er eventjes niets meer bijpast en zo werkt dat niet, want vanavond gaat er weer allerlei gedoe van de kinderen bijpassen en overmorgen weer wat er ook ter tafel komt van mijn clienten.
Maar goed. Concreet. Hoe ga jij, of een andere forummer, om met iemand die agressief doet? Of hoe ga je om met iemand die overduidelijk verdriet heeft terwijl je de oorzaak van het verdriet niet kunt wegnemen?
Ik vind dat beide nogal heftige zaken.
Luisteren, begrip tonen.
Niet oordelen. Laat merken dat je er voor diegene bent.
Praat er daarna met collega's over. Dat wil soms echt opluchten.
