Psyche
alle pijlers
Mijn hoofd zit vol.
woensdag 30 september 2009 om 13:32
Vanochtend het begin van een training 'omgaan met agressie' bijgewoond. Vooralsnog het eenvoudige werk: actief luisteren, begrip tonen, laten praten tot de ander kalmeert, maar het blijkt toch anders binnen te komen bij me nu ik agressie heb meegemaakt dan toen ik in die zin nog hartstikke blue was.
Er was ook een acteur bij, tot nu toe heb ik alleen in rollenspellen gewerkt bij dit soort sessies.
Ik voelde me al op de rand van een huilbui toen ik daar wegging, maar ja, het werk riep, een afspraak die al tijden stond, een client die een intake had bij een psychiater.
En dus werd ik op een andere manier geconfronteerd met emoties: machteloosheid, verdriet, en helemaal niets anders kunnen aanbieden dan een luisterend oor en gepraat.
Mijn verdriet zit hoog maar het wil er nog niet uit nu. Verder zit ik met de vraag hoe andere mensen omgaan met bakken vol emoties, hetzij in verdriet, hetzij in woede, die ze in hun omgeving tegenkomen.
Mijn werk is een keuze en daar zou ik me van kunnen terugtrekken, als ik wilde. Wil ik in principe niet, ik vind het boeiend werk en heb het gevoel dat ik er iets toe doe voor de mensen waarmee ik werk. Het valt wel zwaar.
En mijn gezin is uiteraard geen keuze maar man, wat komen daar een bak vol emoties vandaan. Die ik niet altijd even adequaat kan behandelen.
Wie helpt me mijn hoofd wat leger te maken?
Er was ook een acteur bij, tot nu toe heb ik alleen in rollenspellen gewerkt bij dit soort sessies.
Ik voelde me al op de rand van een huilbui toen ik daar wegging, maar ja, het werk riep, een afspraak die al tijden stond, een client die een intake had bij een psychiater.
En dus werd ik op een andere manier geconfronteerd met emoties: machteloosheid, verdriet, en helemaal niets anders kunnen aanbieden dan een luisterend oor en gepraat.
Mijn verdriet zit hoog maar het wil er nog niet uit nu. Verder zit ik met de vraag hoe andere mensen omgaan met bakken vol emoties, hetzij in verdriet, hetzij in woede, die ze in hun omgeving tegenkomen.
Mijn werk is een keuze en daar zou ik me van kunnen terugtrekken, als ik wilde. Wil ik in principe niet, ik vind het boeiend werk en heb het gevoel dat ik er iets toe doe voor de mensen waarmee ik werk. Het valt wel zwaar.
En mijn gezin is uiteraard geen keuze maar man, wat komen daar een bak vol emoties vandaan. Die ik niet altijd even adequaat kan behandelen.
Wie helpt me mijn hoofd wat leger te maken?
vrijdag 2 oktober 2009 om 09:27
Besef dat het bieden van een luisterend oor, waardoor iemand zijn/haar verdriet kan delen, enorm veel waard is. Niemand verwacht van jou dat jij de oorzaak kunt wegnemen, lijkt me. En het is ook niet zo dat mensen van jou verwachten dat je er thuis van wakker gaat liggen.
Natuurlijk is het ook weer zo dat het handig zou zijn als je een aan/uit knopje op je rug zou hebben en dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar je echt even goed realiseren dat wat je doet al héél veel is, kan toch wel helpen.
Om het zelf vol zitten te beperken kan bewegen inderdaad enorm veel doen. Dat is essentieel, volgens mij. Liefst elke dag minimaal een half uur beweging waar je het wel een beetje warm van krijgt, dus net iets meer dan te voet boodschappen doen. (of het moet zijn dat je er een half uur fiks voor moet lopen, haha)
Mochten deze simpele dingen niets doen, ga dan verder. Voor je het weet zit je met een burn-out.
Beseffen dat dingen die je hebt meegemaakt dieper zitten dan je dacht is voor mij herkenbaar. Ik heb van mijn 14e tot mijn 24e een vriend gehad (als in liefdesrelatie) die o.a. dronk en dan agressief werd. De machteloosheid die ik vaak gevoeld heb, als hij weer eens aangeschoten thuiskwam terwijl ik al lang en breed op bed lag, en dan wilde praten... terwijl ik dan al precies wist hoe dat zou gaan, hij was dan toch niet voor rede vatbaar, zou uiteindelijk boos worden en ik ook, uren zou het kosten zonder enig resultaat. En ik was er ook bang bij, dat hij zichzelf iets zou aandoen vooral.
Anyway. Toen jaren en jaren later een vriendin samen met weer een vriendin van haar bij me logeerde, en die vriendin-van dronken werd en zo ging doen als mijn vriend destijds, voelde ik geheel onverwacht het gevoel van toen enorm sterk bovenkomen. Daar schrok ik van.
Ik heb het nog een keer meegemaakt in Rome, in een hotelletje. Een jongen in de receptieruimte was dronken en ook zo bezig, een Nederlander dus ik kon het ook precies verstaan. Het kwam zoooooo bekend voor. Zijn vriendin zat met haar zoontje in hun kamer en hij blaatte maar aan tegen de receptionist. De sfeer was ontzettend geladen. En ik meteen ook. Afschuwelijk. We hebben gevraagd of het onder controle was en dat was zo, volgens de receptionist. Later heb ik nog even met die vrouw gepraat en ik werd er zó triest van, dat er gewoon heel veel mensen zijn, volgens mij, die in zo'n situatie zitten. Zo verstikt worden door iemand en niet in staat blijken weg te gaan. Pffff, krijg het er weer benauwd van.
In zo'n situatie zou ik dan ook niet goed professioneel kunnen blijven, als het in mijn werk zou voorkomen.
Ik zou het bespreekbaar maken zodat collega's weten hoe en wat. Alleen dat al scheelt wellicht weer. Delen maakt dingen toch lichter, ook al worden ze niet direct opgelost. Want dat kan vaak helemaal niet en hoeft ook niet altijd.
xx lisa.
Natuurlijk is het ook weer zo dat het handig zou zijn als je een aan/uit knopje op je rug zou hebben en dat het makkelijker gezegd is dan gedaan, maar je echt even goed realiseren dat wat je doet al héél veel is, kan toch wel helpen.
Om het zelf vol zitten te beperken kan bewegen inderdaad enorm veel doen. Dat is essentieel, volgens mij. Liefst elke dag minimaal een half uur beweging waar je het wel een beetje warm van krijgt, dus net iets meer dan te voet boodschappen doen. (of het moet zijn dat je er een half uur fiks voor moet lopen, haha)
Mochten deze simpele dingen niets doen, ga dan verder. Voor je het weet zit je met een burn-out.
Beseffen dat dingen die je hebt meegemaakt dieper zitten dan je dacht is voor mij herkenbaar. Ik heb van mijn 14e tot mijn 24e een vriend gehad (als in liefdesrelatie) die o.a. dronk en dan agressief werd. De machteloosheid die ik vaak gevoeld heb, als hij weer eens aangeschoten thuiskwam terwijl ik al lang en breed op bed lag, en dan wilde praten... terwijl ik dan al precies wist hoe dat zou gaan, hij was dan toch niet voor rede vatbaar, zou uiteindelijk boos worden en ik ook, uren zou het kosten zonder enig resultaat. En ik was er ook bang bij, dat hij zichzelf iets zou aandoen vooral.
Anyway. Toen jaren en jaren later een vriendin samen met weer een vriendin van haar bij me logeerde, en die vriendin-van dronken werd en zo ging doen als mijn vriend destijds, voelde ik geheel onverwacht het gevoel van toen enorm sterk bovenkomen. Daar schrok ik van.
Ik heb het nog een keer meegemaakt in Rome, in een hotelletje. Een jongen in de receptieruimte was dronken en ook zo bezig, een Nederlander dus ik kon het ook precies verstaan. Het kwam zoooooo bekend voor. Zijn vriendin zat met haar zoontje in hun kamer en hij blaatte maar aan tegen de receptionist. De sfeer was ontzettend geladen. En ik meteen ook. Afschuwelijk. We hebben gevraagd of het onder controle was en dat was zo, volgens de receptionist. Later heb ik nog even met die vrouw gepraat en ik werd er zó triest van, dat er gewoon heel veel mensen zijn, volgens mij, die in zo'n situatie zitten. Zo verstikt worden door iemand en niet in staat blijken weg te gaan. Pffff, krijg het er weer benauwd van.
In zo'n situatie zou ik dan ook niet goed professioneel kunnen blijven, als het in mijn werk zou voorkomen.
Ik zou het bespreekbaar maken zodat collega's weten hoe en wat. Alleen dat al scheelt wellicht weer. Delen maakt dingen toch lichter, ook al worden ze niet direct opgelost. Want dat kan vaak helemaal niet en hoeft ook niet altijd.
xx lisa.
zondag 4 oktober 2009 om 22:19
Ik heb een paar van mijn collega's wel verteld dat de training me meer deed dan ik verwacht had. Morgen zie ik mijn leidinggevende pas weer.
Vergeet vaak te debriefen. Ik was inmiddels al zo ver dat ik gevraagd had om begeleiding hierin. Ja, da's goed, maar ik moet wel zelf even aan de bel trekken.
En dat doe ik dus nog steeds niet.
Gelukkig heb ik op het werk nog nooit agressie meegemaakt. Wel een dominant persoon als (man van) client gehad en dat was lastig, met deze man ertussen kon ik niet met mijn client werken. Maar niet meer dan dat.
Hetgeen jij schrijft, Lisa, is iets wat ik helaas ook ken. Maar gelukkig is die vrij vermijdbaar.
Vergeet vaak te debriefen. Ik was inmiddels al zo ver dat ik gevraagd had om begeleiding hierin. Ja, da's goed, maar ik moet wel zelf even aan de bel trekken.
En dat doe ik dus nog steeds niet.
Gelukkig heb ik op het werk nog nooit agressie meegemaakt. Wel een dominant persoon als (man van) client gehad en dat was lastig, met deze man ertussen kon ik niet met mijn client werken. Maar niet meer dan dat.
Hetgeen jij schrijft, Lisa, is iets wat ik helaas ook ken. Maar gelukkig is die vrij vermijdbaar.
maandag 5 oktober 2009 om 00:08
Agressie is heel ingrijpend. Ik heb er in mijn werk bijna dagelijks mee te maken. Meestal verbaal, soms fysiek.
Dat het me raakt is enerzijds vervelend, anderzijds is het ook een geruststelling. Ik ben na 20 jaar nog steeds niet afgestompt.
Ook mijn hoofd zit geregeld vol. Dan kan ik blijven denken, als ik het toe zou laten. Maar ik heb geleerd om de knop om te zetten. Wil je overleven dan moet je dat leren.
Dat het me raakt is enerzijds vervelend, anderzijds is het ook een geruststelling. Ik ben na 20 jaar nog steeds niet afgestompt.
Ook mijn hoofd zit geregeld vol. Dan kan ik blijven denken, als ik het toe zou laten. Maar ik heb geleerd om de knop om te zetten. Wil je overleven dan moet je dat leren.
maandag 5 oktober 2009 om 11:11
Vandaag een gesprek gehad met spv-er. We zouden het over de ellende in het verleden hebben en dat is wel gelukt, ik zat vrij snel bij de ergste van de incidenten die ik heb meegemaakt.
In de therapie (heb ik dat dan?) gaat het overigens over de gevoelens die dat allemaal oproept, niet perse over het denken. Juist niet.
En zodadelijk weer op slot, er moet gewerkt worden etc.
Al zal dat wel lastig zijn als ik ga praten met mijn collega en leidinggevende, zoals voorgenomen.
Volgt belangrijkste advies uit dit topic op en gaat een eind aan lopen naar werk.
In de therapie (heb ik dat dan?) gaat het overigens over de gevoelens die dat allemaal oproept, niet perse over het denken. Juist niet.
En zodadelijk weer op slot, er moet gewerkt worden etc.
Al zal dat wel lastig zijn als ik ga praten met mijn collega en leidinggevende, zoals voorgenomen.
Volgt belangrijkste advies uit dit topic op en gaat een eind aan lopen naar werk.
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:48
Ik heb met zowel collega als leidinggevende een gesprek staan voor volgende week. Leidinggevende kan nog wel eens twee weken verder geboekt staan ook *ik werk op dit moment nog maar 1 dag van mijn 2 werkdagen samen met deze mensen*
Sinds dinsdag is de boel weer op slot bij me, emotioneel gezien. Teveel andere dingen te doen, dan raakt het op de achtergrond. Vandaag erg veel spanning in mijn nek die beslist gevolgen heeft voor de helderheid van mijn hoofd. Moet van het weekend een beetje oppassen en al dan niet met behulp van een pil ontspannen.
Sinds dinsdag is de boel weer op slot bij me, emotioneel gezien. Teveel andere dingen te doen, dan raakt het op de achtergrond. Vandaag erg veel spanning in mijn nek die beslist gevolgen heeft voor de helderheid van mijn hoofd. Moet van het weekend een beetje oppassen en al dan niet met behulp van een pil ontspannen.
vrijdag 9 oktober 2009 om 19:54
Heej Mamzelle,
Iets meer dan twee jaar geleden deed ik ook een agressietraining, precies in de periode dat ik een relatie aan het verbreken was (in de zin van: relatie had ik praktisch gezien al verbroken, maar het was in mijn hoofd nog niet helemaal op z'n plek gevallen). Bijzonder om jouw verhaal te lezen, want net als bij jou kwam ook bij mij die agressietraining érg hard aan. Ik merkte halverwege dat ik het echt afschuwelijk vond, voelde me vreselijk ellendig. Ik realiseerde me ineens dat het vooral draaide om 'grenzen aangeven', zowel in de training als in mijn relatie. Het gekke is dat ik het in mijn werk (training was werkgerelateerd) nooit moeilijk heb gevonden om grenzen aan te geven, maar dit in die relatie eigenlijk keer op keer niet voldoende had kunnen doen. Ook mijn hoofd was na die training erg vol. Toch heeft het me uiteindelijk geholpen het maar te 'ondergaan', dat volle-hoofd-gevoel, omdat het me veel dingen deed realiseren.
Misschien een beetje een wazig verhaal en wellicht speelt er bij jou veel meer dan bij mij, maar wat ik eigenlijk probeer te zeggen: het is misschien niet zo erg dat je hoofd nu zo vol is. Misschien heeft het even tijd nodig om op z'n plek te vallen in je hoofd, om het te kunnen ordenen en een plek te kunnen geven
Iets meer dan twee jaar geleden deed ik ook een agressietraining, precies in de periode dat ik een relatie aan het verbreken was (in de zin van: relatie had ik praktisch gezien al verbroken, maar het was in mijn hoofd nog niet helemaal op z'n plek gevallen). Bijzonder om jouw verhaal te lezen, want net als bij jou kwam ook bij mij die agressietraining érg hard aan. Ik merkte halverwege dat ik het echt afschuwelijk vond, voelde me vreselijk ellendig. Ik realiseerde me ineens dat het vooral draaide om 'grenzen aangeven', zowel in de training als in mijn relatie. Het gekke is dat ik het in mijn werk (training was werkgerelateerd) nooit moeilijk heb gevonden om grenzen aan te geven, maar dit in die relatie eigenlijk keer op keer niet voldoende had kunnen doen. Ook mijn hoofd was na die training erg vol. Toch heeft het me uiteindelijk geholpen het maar te 'ondergaan', dat volle-hoofd-gevoel, omdat het me veel dingen deed realiseren.
Misschien een beetje een wazig verhaal en wellicht speelt er bij jou veel meer dan bij mij, maar wat ik eigenlijk probeer te zeggen: het is misschien niet zo erg dat je hoofd nu zo vol is. Misschien heeft het even tijd nodig om op z'n plek te vallen in je hoofd, om het te kunnen ordenen en een plek te kunnen geven
Peas on earth!
vrijdag 9 oktober 2009 om 22:00
Ik heb woensdag het tweede deel van de training.
Er zijn meer mensen die moeite hebben met de training, die toch best mensvriendelijk wordt gegeven (de trainers willen beslist niet over onze grenzen heen denderen).
Het komt erop neer dat geweld (of grensoverschrijding) een veel grotere impact heeft dan verwacht.
Ik ben ook 'blij' met al die aanleidingen waardoor ik dat geweld/die intimidatie van eerder doorleef. Had het vakkundig weggestopt, was me er nauwelijks bewust van. Nu dat ik het weet kan ik er mee aan de slag en proberen te voorkomen dat die ervaringen me beperken in het leven van nu.
Er zijn meer mensen die moeite hebben met de training, die toch best mensvriendelijk wordt gegeven (de trainers willen beslist niet over onze grenzen heen denderen).
Het komt erop neer dat geweld (of grensoverschrijding) een veel grotere impact heeft dan verwacht.
Ik ben ook 'blij' met al die aanleidingen waardoor ik dat geweld/die intimidatie van eerder doorleef. Had het vakkundig weggestopt, was me er nauwelijks bewust van. Nu dat ik het weet kan ik er mee aan de slag en proberen te voorkomen dat die ervaringen me beperken in het leven van nu.
woensdag 14 oktober 2009 om 18:39
Vandaag het tweede deel van de training gehad en het was weer confronterend. Ben wel blij dat ik het, hoewel gespannen, ben aangegaan.
Ik ben tegenover de acteur gaan zitten, ging al vrij snel onderuit, blokkeerde terwijl hij nog niet eens op dreef was. In een normale (niet agressieve) clientsituatie heb ik dan genoeg gelegenheid om me te herpakken, op dit moment voelde ik niet dat ik adequaat zou kunnen reageren bij toenemende agressie en ben er dus uitgestapt. Mijn collega mocht de door mij gecreerde situatie afmaken en (heeft nogal wat ervaring met heftige situaties) die was grenzeloos, de acteur ging best tekeer en als groep moesten we de boel stoppen omdat collega het niet deed en het een aantal van ons raakte.
Vervolgens pauze, de scene nog eens overgedaan met een collega die heel beheerst reageerde (studeert voor maatschappelijk werk).
En daarna een scene met een instrumenteel agressieve client. Die voelde niet zo dreigend als de gefrustreerde client.
In de pauze was ik best van slag af, nadat ik naar huis ging was het wel weer onder controle.
Ik vraag me af hoe ik in godsnaam moet leren om situaties niet alleen te coderen, maar ook de codes nog op te kunnen roepen als ik emotioneel betrokken raak.
Prive maak ik daar een soort 'kaartenbak' van. Deze training heeft hiervoor ook een handzaam 'kaartje' opgeleverd.
Moet alleen nog zien hoe ik in mijn systeem integreer dat ik op zoek ga naar het juiste 'kaartje' als het even lastig is.
Van het weekend was mijn zoon woest en agressief (niet direct fysiek, maar wel dreigend). Dat (en mijn verleden) zijn de belangrijkste redenen waarom dit thema me bezighoudt.
Ik ben tegenover de acteur gaan zitten, ging al vrij snel onderuit, blokkeerde terwijl hij nog niet eens op dreef was. In een normale (niet agressieve) clientsituatie heb ik dan genoeg gelegenheid om me te herpakken, op dit moment voelde ik niet dat ik adequaat zou kunnen reageren bij toenemende agressie en ben er dus uitgestapt. Mijn collega mocht de door mij gecreerde situatie afmaken en (heeft nogal wat ervaring met heftige situaties) die was grenzeloos, de acteur ging best tekeer en als groep moesten we de boel stoppen omdat collega het niet deed en het een aantal van ons raakte.
Vervolgens pauze, de scene nog eens overgedaan met een collega die heel beheerst reageerde (studeert voor maatschappelijk werk).
En daarna een scene met een instrumenteel agressieve client. Die voelde niet zo dreigend als de gefrustreerde client.
In de pauze was ik best van slag af, nadat ik naar huis ging was het wel weer onder controle.
Ik vraag me af hoe ik in godsnaam moet leren om situaties niet alleen te coderen, maar ook de codes nog op te kunnen roepen als ik emotioneel betrokken raak.
Prive maak ik daar een soort 'kaartenbak' van. Deze training heeft hiervoor ook een handzaam 'kaartje' opgeleverd.
Moet alleen nog zien hoe ik in mijn systeem integreer dat ik op zoek ga naar het juiste 'kaartje' als het even lastig is.
Van het weekend was mijn zoon woest en agressief (niet direct fysiek, maar wel dreigend). Dat (en mijn verleden) zijn de belangrijkste redenen waarom dit thema me bezighoudt.
donderdag 15 oktober 2009 om 19:50
jee wat herkenbaar!
Ik heb 2 jaar geleden dezelfde training gevolgd, dat was confronterend, en raakte mij. Ik moest soms moeite doen mn tranen binnen te houden, wist toen nog niet wat er met me aan de hand was.
Die avond, na de training dus, ben ik in trane uitgebarsten en ik bleef erin. Alle emoties, drukte, stress, rotgevoelens kwamen eruit. Dag erna naar de huis arts, en bleek dat ik een burn out had.In therapie gegaan, en langzaam aan viel alles op zn plek. Een jaar later was ik blij dat het me overkomen was, want nu kon ik eindelijk iets doen, en ik ben er veel sterker van geworden!
Ik weet nog steeds niets wat deze training met me heeft gedaan, ik vond het een leuke en interessante training, maar het heeft net de snaar bij me geraakt, de druppel zeg maar.
Ik heb destijds vanuit mijn werk een coach gekregen, die mij ook 'haptonomie' gaf. Heb ik veel aan gehad.
Ik hoop dat jij ook de hulp kan vinden die je nodig hebt, en dat je eruit komt.
Mijn advies is echt hulp zoeken, je zult er alleen maar beter van worden.
Veel succes!
Ik heb 2 jaar geleden dezelfde training gevolgd, dat was confronterend, en raakte mij. Ik moest soms moeite doen mn tranen binnen te houden, wist toen nog niet wat er met me aan de hand was.
Die avond, na de training dus, ben ik in trane uitgebarsten en ik bleef erin. Alle emoties, drukte, stress, rotgevoelens kwamen eruit. Dag erna naar de huis arts, en bleek dat ik een burn out had.In therapie gegaan, en langzaam aan viel alles op zn plek. Een jaar later was ik blij dat het me overkomen was, want nu kon ik eindelijk iets doen, en ik ben er veel sterker van geworden!
Ik weet nog steeds niets wat deze training met me heeft gedaan, ik vond het een leuke en interessante training, maar het heeft net de snaar bij me geraakt, de druppel zeg maar.
Ik heb destijds vanuit mijn werk een coach gekregen, die mij ook 'haptonomie' gaf. Heb ik veel aan gehad.
Ik hoop dat jij ook de hulp kan vinden die je nodig hebt, en dat je eruit komt.
Mijn advies is echt hulp zoeken, je zult er alleen maar beter van worden.
Veel succes!
donderdag 15 oktober 2009 om 23:15
Bedankt weer voor jullie reacties..
Hoelagirl, ik weet niet of het echt de training is, of gewoon een samenloop van omstandigheden. Maar heb nu heel sterk het gevoel om mijn droombaan aan de wilgen te hangen en maar iets simpels te gaan doen als medisch secretaresse of zo.
Omdat dat me op de lange termijn waarschijnlijk niet gaat bevredigen doe ik niets met dat gevoel, wacht nog een tijdje af.
Maar ben erg moe van alle emoties die toch samenhangen met het werk, al het keiharde werken om iets neer te zetten waar ik qua persoonskenmerken eigenlijk helemaal niet aan voldoe.
Nadenken over mijn toekomst op de arbeidsmarkt is op zeer korte termijn wel aan de orde. Het is heel moeilijk om een goede afweging te maken tussen uitdaging en broodnodige rust.
Hoelagirl, ik weet niet of het echt de training is, of gewoon een samenloop van omstandigheden. Maar heb nu heel sterk het gevoel om mijn droombaan aan de wilgen te hangen en maar iets simpels te gaan doen als medisch secretaresse of zo.
Omdat dat me op de lange termijn waarschijnlijk niet gaat bevredigen doe ik niets met dat gevoel, wacht nog een tijdje af.
Maar ben erg moe van alle emoties die toch samenhangen met het werk, al het keiharde werken om iets neer te zetten waar ik qua persoonskenmerken eigenlijk helemaal niet aan voldoe.
Nadenken over mijn toekomst op de arbeidsmarkt is op zeer korte termijn wel aan de orde. Het is heel moeilijk om een goede afweging te maken tussen uitdaging en broodnodige rust.
