Mijn hoofd zit zo vol

Hoi Perel,



Hetgeen je beschrijft herken ik wel.

Het tolt en tolt maar door je hoofd.

Je gevoel jaagt je denken aan en je denken je gevoel.

Het is een malle molen en het draait maar door.

En je blijft ertegen vechten, want je wilt het niet.



Het frappante is, dat door ertegen te vechten, je er energie in stopt.

En overal waar je energie in stopt dat groeit of hou je in ieder geval in stand (wet van behoud van energie).

De oplossing is dus, stoppen er energie in te stoppen.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Hoe kun je dat nu stoppen.

Door er positief naar te kijken en je af te vragen wat de positieve intentie is van deze gevoelens en gedachten.

Wat willen ze bereiken en waar willen ze je voor beschermen.

Heus die positieve intentie is er, goed zoeken.

Als je die hebt gevonden, bedank dan je gevoelens en gedachten voor deze postieve intentie(s). Sluit er vrede mee en beloof dat je zult meewerken en ook die positieve intenties zal ondersteunen.

Dan hoef je er ook geen energie meer in te steken.

Succes!.

Soms moet je door zo'n periode heen..

Perel,



De balans is idd even zoek bij je; lezen en het niet in je opnemen, film kijken en het niet in je opnemen. Dingen dringen niet door, omdat je maar maalt en maalt en maalt en dan bovendien ook nog moe wordt van jezelf...



Ik weet niet waar de knop die je moet omdraaien voor jou zit. Dat zit bij iedereen in iets anders.

Goed dat je professioneel praat met iemand! Als het een goede therapeut is, zul je beetje bij beetje weer wat helderheid in je hoofd krijgen.

Zo niet: andere therapeut zoeken (ik spreek uit ervaring).



Ik wilde ook nog even tegen je zeggen dat ik je adviezen en de dingen die ik van je lees op het forum idd heel waardevol en rationeel vind.

Ik herken het om dat wel bij anderen te kunnen, maar niet (altijd) bij jezelf.



Gun jezelf wat rust om hier doorheen te komen, voel je niet schuldig, ook niet naar je kinderen toe. Je zal snel genoeg weer een goede mama voor ze zijn als je jezelf wat beter voelt. Je mag je best wel eens miserabel voelen; mijn moeder heeft dat ook gehad een poos in m'n jeugd en ik ben er niks slechter van geworden, hoor. Ze merken echt wel dat je van ze houdt en ik neem aan dat ze gewoon te eten krijgen, naar school gaan (afhankelijk van hoe oud ze zijn, natuurlijk), enz.

Dus voel je geen slechte moeder, omdat je zelf even niet lekker in je vel zit.



Wat je ex heeft gezegd of gedaan, is niet hoe je zelf bent; zijn stem moet weg uit je hoofd en m.i. werk je daaran met je therapeut of wat voor professionele hulp je dan ook hebt.



Ik ken het gevoel van het even heel helder zien als je bijv. bij een therapeut vandaan komt; ik heb altijd dat m'n hoofd dan heel erg vol zit, maar toch kom ik er met een goed gevoel vandaan. Even kan ik de wereld aan, dan. Vervolgens ga ik weer malen...



Het komt echt goed, Perel. Zo te horen ben je goed bezig. Misschien heb je alleen even het gevoel dat je je door de dagen 'heen moet slepen'.



De reactie van 'houvanjezelf' vond ik ook erg goed. Lees die maar vaak door :-)



Liefs, Suzanne

Wat ik me zat af te vragen terwijl ik je posts las is: waar geniet je volledig van? Waar ervaar je rust en tevredenheid met jezelf door? Misschien heb je de laatste jaren teveel gefocusd op de boel maar draaiende houden en gun je jezelf daardoor niet meer die momenten van geluk en vervulling.



Mocht dit zo zijn ga dan misschien eens de gekste dingen bedenken die je altijd al hebt willen doen en die niet konden. Er zullen vast een paar dingen zijn die nu wel kunnen. Het zou heel goed kunnen zijn om eens even extreem bezig te zijn met wat jij wil. Ik heb zelf dochter dus besef heel goed de beperkingen maar ik weet zeker dat er mensen om je heen zullen zijn die je zouden willen helpen echt wat tijd voor jezelf te maken.



Gun jezelf meer dan het allemaal goed te doen. Je levend en gelukkig te voelen kan ook prima met een rommelige keuken . Misschien denk ik er te makkelijk over. Ik weet enigszinswat een kritisch persoon met je kan doen. Maar wat mij erg geholpen heeft toen was concentreren op waar ik blij van werd. Daardoor was ik even niet bezig met een waardeoordeel over mezelf, puur met een goed gevoel. En daardoor vond ik mezelf eigenlijk steeds weer leuker worden.



Mocht ik geheel in de verkeerde richting denken dan heb ik niks gezegd .

Ik begrijp het geloof ik. En idd de realiteit is ontzettend relatief. Hoe jij je erover voelt, wat je verwacht van anderen kleurt je reacties en zorgt weer voor bepaalde tegenreacties.



Het gevoel wat ik krijg als ik erover nadenk is dat het klinkt alsof je in feite jezelf verraden hebt in deze relatie. Je hebt een ander meer vertrouwd over wat hij van jou vond dan wat jij van jezelf vindt. Het fijne en tegelijkertijd moeilijke aan vertrouwen is dat in de kern het er op aan komt dat je weet dat je altijd op jezelf kunt vertrouwen. Een ander zal nooit garanties kunnen geven, veiligheid bestaat eigenlijk nauwelijks.



Je kunt wel veilig zijn in jezelf. Je kunt besluiten jezelf niet meer te verraden, dichtbij jezelf te blijven en te geloven in je instincten. Er zit een enorme kracht in dat besef en het klinkt misschien alsof je dan meer gesloten zou raken maar juist het tegenovergestelde gebeurt. Je kunt je prima kwetsbaar opstellen want in essentie boeit het niet wat een ander ervan denkt.



Het klinkt alsof je je uitstekend gered hebt. En met kinderen is het nou eenmaal zo dat je geen keus hebt, dat is er juist ook fijn aan. Tegelijkertijd lijkt je trots op jezelf rationeel en vraag ik me af of je toch ergens emotioneel het gevoel hebt dat je gefaald hebt. En of je uberhaupt ervaart dat je van jezelf houdt, onvoorwaardelijk en zoals je bent. Het is een makkelijke aanname om, wanneer je partner niet onvoorwaardelijk van je houdt, je af te gaan vragen of hij misschien niet gewoon gelijk heeft dat hij dat niet kan. Terwijl dat dan natuurlijk in die ander zit.

Liefs.

Maar het lijkt wel of ik het mezelf niet gun om blij te zijn, of dat ik de dingen waar ik gelukkig van wordt niet durf aan te pakken.

Want als ik gelukkig word, zal ik zo'n klap geen tweede keer aankunnen.



Omdat er de angst is dat het uiteindelijk maar schijngeluk zal zijn.

Dat ik nooit meer iemand volledig zal vertrouwen.



hallo perel,





het is voor mij zo herkenbaar, dat t in op een vreemde manier fijn is om te lezen dat jij dat ook hebt...(natuurlijk niet fijn, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel)

voor mij voelt t alsof ik in een moeras zit, goed weet wat er aan de hand is, verstandelijk :ik moet uit dat moeras komen

maar dat gevoelsmatig iets me blijft terug trekken in de zuigkracht van emoties en verwarrende gedachten.



maar vooral, dat ik t idee heb, dat ik mezelf heb lopen bedriegen, onbewust en soms even bewust.

mijn omgang met mezelf is er een van weinig zelfvertrouwen, af en toe zelfhaat, terwijl ik wel kan zien (verstandelijk) , dat ik sommige dingen toendertijd niet kon zien, omdat het nog de tijd er niet voor was.



de boodschappen blijven hangen, t ergste vind ik dat ik blijkbaar het allerbelangrijkste ben verloren : hoop en vertrouwen in anderen en in mezelf,

wat ik eerst wel had, voordat ik bepaalde patronen van hetzelf gebruiken van geimplanteerde gedachten begon te doorzien.

eigenlijk vind ik mezelf ontzettend naief geweest en beinvloedbaar, maar dit is allemaal weer te herleiden ...verstandelijk.



het heeft mijn wereldbeeld jammergenoeg ten negatieve veranderd

ik wil de oude flipflop terug, iets wijzer, maar niet zo beschadigd

En vertrouwen in mensen èn jezelf is zó belangrijk, maar zó moeilijk.



Mijn psycholoog zegt dat je moet zorgen dat jouw wereld ook alleen maar om jou draait. (een gezonde vorm van egoïsme)

JIJ bent het belangrijkste, de rest is 'alleen maar' aanvulling.



Alles wat hij zegt komt aan en begrijp ik, maar toepassen is een tweede. Heel heel moeilijk.





(Perel heb je mijn mailtje nog gehad?)

Is ook moeilijk, vooral omdat egoisme zo'n nare bijklank heeft. Wat mij hielp was het besef dat er maar 1 persoon is die altijd voor mij zal kiezen en dat ben ik zelf. Van een ander kun je dit niet verwachten.



Als je er niet vanuit kunt gaan dat een ander jouw belang voorop zal stellen en je doet het zelf ook niet, dan doet dus niemand dat. En dan is er een grote kans dat je leven en je relaties ten koste zullen gaan van jouzelf.



Het is een vrij zeldzaam iets, onbaatzuchtige mensen. Ik ben er altijd in blijven geloven ondanks mijn ervaringen met bijzonder egoistische mensen die idd over mijn grenzen heen denderden. Ik heb van die ervaringen geleerd dat ik trouw moet blijven aan mijzelf. En grappig genoeg heb ik sindsdien veel oprecht goede mensen gevonden op mijn pad die daar nooit aan zouden tornen en bij wie ik geheel open kan zijn.



Maar het is een wisselwerking en het is heel belangrijk om te leren dichtbij jezelf te blijven. Daar zit niet slechts in, wat je geeft aan anderen geef je omdat je het echt wil geven en dit kun je per relatie bekijken. En dat wat je geeft wordt steeds zuiverder.

Trouwens, ik hoop dat ik niet vreselijk wantrouwend klink in mijn posts . Ik geloof nog steeds in de fundamentele goedheid van de mens (ja ja noem me naief *grijnst*). Ik besef wel dat er in de meeste mensen verwondingen zijn die hun gedrag beinvloeden. En dat dat bij de een meer naar binnen gericht wordt en dat de ander het op de buitenwereld projecteert (weer die relatieve werkelijkheid ).



Wanneer het op anderen wordt geprojecteerd is er een kans dat anderen onterecht gekwetst zullen worden. En idd aan zichzelf gaan twijfelen. Want het is moeilijk als je van iemand houdt om tegelijkertijd een emotionele afstand te bewaren. En daar zijn die instincten heel fijn voor. Wanneer je voor jezelf durft te kiezen, voor je geluk en voor je integriteit, dan worden die instincten vanzelf steeds scherper. En dan wordt het ook steeds makkelijker om de patronen te herkennen en op tijd te kunnen zeggen: "dit is niet van mij, dit is jouw probleem. Ik ben er voor je maar verwacht niet van mij dat ik er de verantwoordelijkheid voor ga nemen."



Het impliceert wel dat je dan dus ook de volledige verantwoordelijkheid voor je eigen geluk moet nemen.

[quote]Feliciaatje schreef op 23 augustus 2007 @ 12:48:

Is ook moeilijk, vooral omdat egoisme zo'n nare bijklank heeft. Wat mij hielp was het besef dat er maar 1 persoon is die altijd voor mij zal kiezen en dat ben ik zelf. Van een ander kun je dit niet verwachten.

quote]





Het bovenstaande vind ik heel mooi en juist omschreven.

Perel schreef op 16 augustus 2007 @ 11:09:





Dat is over, voorbij, ik heb nog een toekomst die ik zelf kan inrichten.

Ik heb hier tijdenlang naar uitgekeken, maar het lijkt wel nu het zover is, ik het gevoel heb dat ik die toekomst niet waard ben.

Ik loop mezelf doorlopend te bekritiseren, gevoelsmatig ben ik nergens, terwijl ik verstandelijk zie dat ik vanaf het moment dat ik besloten heb een punt achter mijn huwelijk te zetten bergen heb verzet, met als resultaat een leven dat er aan de buitenkant heel mooi uitziet: huis, werk, kinderen, het is een 24-uurs bedrijf, maar het loopt.



Het eigenlijke probleem is met name dat wanneer ik (of dat nu grote of kleine dingen zijn) iets doe, koop of laat, ik mezelf kritiek geef en dat doe ik bijna op de manier zoals mijn ex dat vroeger deed.

Gisteren bedacht ik me: het lijkt v*rD*mm* wel of ik hem gelijk geef op de manier waarop hij altijd met mij is omgegaan!

Die gedachte krijgt steeds meer de overhand, terwijl ik dat aan de andere kant doorlopend probeer tegen te houden. Wie weet heeft hij wel gelijk gehad....



Het belemmert me en verlamt me op dit ogenblik.

Mijn hoofd zit er letterlijk vol mee.

Ik kan mijn exman wel de schuld geven van hoe hij met mij is omgegaan, maar dat is voorbij.

Dat ik daar nu last van heb, zie ik als mijn eigen verantwoordelijkheid, dat doe ik zelf.



Ik praat regelmatig met iemand (professioneel), en op de momenten dat ik daar ben, is het net of ik het licht zie, met een hele andere visie op de zaken ga ik daar dan vandaan.

Het lukt me alleen niet om dat vast te houden.



Ik weet dat het een periode is, dat ie voorbij gaat, het kan niet altijd zo blijven, weet dat het "maar" gedachten zijn.

Alleen nu neemt het me zo in beslag dat er geen plaats is voor andere dingen, ik ben ook helemaal niet gezellig voor mijn omgeving, en dat in de vakantie...waardoor ik mezelf weer slecht vind, het is een kringetje waar ik in ronddraai.

Ik wou dat ik het gewoon kon wegzetten.



Is er iemand die dit herkent?

Weten dat je niet realistisch denkt, maar het niet kan stoppen?



Perel.

Hai Perel,



Weet je, ik ben er heilig van overtuigd, dat alles op zijn tijd komt, en dat er tijden zijn om "te doen", en tijden zijn om "te denken"



Als ik je berichtje lees, dan krijg ik het gevoel dat jij een hele lange tijd bezig bent geweest met "doen". Met overleven, met zorgen dat je overeind bleef, met zorgen dat je allen kon blijven overzien, de verantwoording nemen voor jezelf en je kinderen en je huwelijk, conclusies trekken en daar dan ook naar handelen.



En nu.... Nu heb je je doelen bereikt, ben je terecht gekomen in rustiger ( lees veiliger) vaarwater en heb je het gevoel dat je in een gat valt, en dat je hoofd vol zit.... en dat het maar rond en rond blijft malen.



Wat ik je mee wil geven, is dat dit normaal is. Als jij in de achterliggende "Doe-periode" toegegeven had aan je gevoelens, als je toegegeven had om in elkaar te zakken als een pudding, dan was je waarschijnlijk gillend gek geworden, en had je je heel onveilig gevoeld.

Ik ben er van overtuigd, dat mensen zelf bewust of onbewust de periodes uitkiezen waarin ze "in elkaar zakken", of dingen gaan verwerken. En verwerken kun je het beste als je omgeving veilig is, en jij je veilig kunt voelen. Jij hebt nu voor jezelf de veiligheid gecreeerd, en nu is voor jou de tijd aan gebroken om te verwerken.



En dus zit je hoofd vol. Hoor je stemmen uit het verleden, en loop je je af te vragen of je nu gek bent of niet. En bedenk je je waarom of je nu niet gelukkig bent, want je hebt nu toch al je doelen bereikt? Je hebt je huis, je werk, en je veilige omgeving, en je bent tot de nare relatie uit. Waarom ben je dan niet gelukkig? Je hoort toch gelukkig te zijn? En als ik niet gelukkig ben, dan moet er wel wat mis met me zijn....



Meiske, er is niets mis met je. Helemaal niet. Waar je nu inzit is normaal. Je bent bezig met verwerken, met het herzien van al je herinneringen en datgene wat je meegemaakt en beleefd hebt, en met het ordenen van gevoelens, en oorzaak en gevolg.

En omdat je tot die situatie uit bent, ben je ook in staat om er vanaf een afstandje naar te kijken, zie je andere dingen, bedenk je je andere dingen.



Wat ik je als laatste mee wil geven, is het volgende :

Wees lief voor jezelf. wees trots op jezelf, dat je gehandeld hebt toen je in een situatie zat die slecht was voor jou en je kinderen, en dat je daar verandering in gebracht hebt.

Geef jezelf nu ook de tijd om te rouwen..... Want ook dit hoort bij het proces.... Je hebt namelijk wat verloren. Je bent je dromen kwijt van hoe het zou worden toen je ging trouwen met je man. Je bent je dromen kwijt van "En ze leefden nog lang en gelukkig".



Zie dit als een periode van herbezinning, als een overgangstijd tussen 2 levens-fase's in.

Veroordeel jezelf niet om datgene wat je denkt en doet. Neem het alleen waar, registreer het en laat het daarbij. En vergeet niet... Er komt echt een moment waarop je het anders gaat doen... Zonder dat je je daar bewust van bent, en dat je dat veel energie kost.



Nu eerst het verleden afsluiten, en als je door je rouw heen bent, dan zul je merken dat het beter gaat....



Meiske, heel veel liefs.



JOjanneke.

Lieve Perel,



Jouw post is zo herkenbaar voor me! Ik worstel op dit moment ook met het niet kunnen genieten en baal dat ik die vrolijke Mariekes van een paar jaar geleden wat kwijt ben geraakt.

Weten dat je leven en je geluk je eigen verantwoordelijkheid is, maar je niet bij machte voelen om van de mooie dingen te genieten.... Wat je zegt van die kritiek op jezelf, dat ervaar ik ook zo. Ga ik naar de stad en ben ik blij met een aankoop, komt er een stemmetje die zegt dat ik oppervlakkig ben omdat ik gelukkig wordt van iets dat ik kóóp. Sta ik me toe een keer een wat calorie-rijkere maaltijd te eten, sla ik mezelf voor m'n kop omdat ik weet dat ik me momenteel niet zo lekker voel in m'n (ietwat te dikke) lijf en dit dus niet helpt. En zo zijn er legio voorbeelden.



Maar erkennen is de eerste stap naar de oplossing denk ik. Ik houd mezelf nu voor dat als ik me wat minder goed voel, ik dit gevoel beter over me heen kan laten komen dan ertegen te vechten. Dan duurt het alleen maar veel en veel langer. En als ik dat kritische stemmetje in m'n hoofd hoor, dan schreeuw ik eroverheen dat ik die nieuwe schoenen gewoon verdien en er best even gelukkig van mag worden. Ook ik mag weleens oppervlakkig zijn .

Wat ik ook regelmatig doe is zaken bekijken alsof het een ander betreft; zou ik iemand hierom veroordelen? zou ik een ander dit misgunnen? Vaak is het antwoord 'nee' en besluit ik dan ook dat ik wat liever voor mezelf probeer te zijn.



Ik zag ook jouw andere topic over Kira, dit heb ik in het verleden weleens gebruikt en was er wel over te spreken. Toen waren de wolken boven m'n hoofd overigens wel iets donkerder dan nu, voel me nu niet echt depressief, toen wel.

Ik heb er wel baat bij gehad, maar je moet het wel een tijdje nemen.



En aangezien het toch al een vrij lange post is kan dit er ook nog wel bij: een stukje van 'Unwritten' van Natasha Bedingfield, dit nummer zet ik ook regelmatig op als ik even een opkikker nodig heb:



Sterkte verder!

Mariekes



I am unwritten, can't read my mind, I'm undefined

I'm just beginning, the pen's in my hand, ending unplanned



Staring at the blank page before you

Open up the dirty window

Let the sun illuminate the words that you could not find



Reaching for something in the distance

So close you can almost taste it

Release your innovations

Feel the rain on your skin

No one else can feel it for you

Only you can let it in

No one else, no one else

Can speak the words on your lips

Drench yourself in words unspoken

Live your life with arms wide open

Today is where your book begins

The rest is still unwritten



I break tradition, sometimes my tries, are outside the lines

We've been conditioned to not make mistakes, but I can't live that way

Perel, Als ik je OP lees, denk ik meteen aan een artikel in de psychologie wat ik gelezen heb. Zelfcompassie!!! Behandel jezelf als een goede vriend. Zou je die ook zo bekritiseren zoals je jezelf doet? Zou die aan die verwachtingen moeten voldoen? we zijn voor onszelf vaak niet zo tolerant. Nee, voor een ander zijn we een stuk liever. Ik weet niet of je hier iets mee kan. Ik vond het in ieder geval een nadenkertje: behandel ik mezelf zoals ik een vriend zou behandelen?

En mijn antwoord was nee, dus een echt nadenkertje

Perel, hoe is het nu met je?



Groetjes,

Mariekje (was Mariekes)

Lieve Perel,



Ik zie nu pas je topic. En heb nog geen tijd gehad om door te lezen maar dat doe ik later vandaag zeker.



Ik wilde alvast een hart onder de riem stoppen en ik snap wat je bedoelt. Of ik denk het nav je topic posting te begrijpen. Je moet het vergelijken met een soort hersenspoeling. Ik heb jaren in een geweldadige relatie gezeten. En op een gegeven moment neem je het voor waar aan. Hoewel er altijd een stemmetje blijft roepen dat het niet waar is. Het is een bevrijding als je uit die klem bent maar tegelijk ben je ook gewend geraakt aan het patroon, hoe je met dingen omgaat en hoe er met jou word omgegaan. Dus je eigenwaarde is niet opeens weer wat het zou moeten zijn. Je zult weer moeten bouwen aan je zelfvertrouwen. Je grenzen weer opnieuw moeten stellen. Dat is niet weer in orde op het moment dat die relatie over is. Nee je begint eigenlijk weer opnieuw. En met vallen en opstaan. Wees trots op de stappen die je hebt gedaan. Sta achter je beslissingen hoe moeilijk dan ook. Denk en kijk op die manier niet meer naar het verleden. Je moet jezelf weer vinden. Die was ondergesneeuwd in de relatie, en nu waan je je een weg naar boven naar de Perel die je wilt zijn.



Ik heb nog niets hiervoor en verder gelezen dus misschien staan er dingen nu wat niet klopt maar ik lees vanavond alles even door.



Maar iig veel sterkte. Je komt er wel. Zeker.