Psyche
alle pijlers
Mijn hoofd zit zo vol
donderdag 16 augustus 2007 om 11:09
Hallo,
Ik reageer regelmatig op topics, volgens mij met een behoorlijk relativerende kijk op de dingen waar anderen op dat moment mee zitten.
Dat gaat me heel makkelijk af, als buitenstaander.
Soms lees ik mezelf terug, en denk ik, ik heb het best wel in me, om nuchter de zaken bekijken....
Ondertussen heb ik zelf ook mijn eigen dingen, die me zorgen geven, waar ik me mee bezig hou; ik heb het een en ander wel eens een beetje beschreven, meestal ter illustratie.
Het ging dan meestal om mijn huwelijk, dat lang geduurd heeft, dat geen prettig huwelijk geweest is, mijn exman was niet een van de makkelijkste.
Dat is over, voorbij, ik heb nog een toekomst die ik zelf kan inrichten.
Ik heb hier tijdenlang naar uitgekeken, maar het lijkt wel nu het zover is, ik het gevoel heb dat ik die toekomst niet waard ben.
Ik loop mezelf doorlopend te bekritiseren, gevoelsmatig ben ik nergens, terwijl ik verstandelijk zie dat ik vanaf het moment dat ik besloten heb een punt achter mijn huwelijk te zetten bergen heb verzet, met als resultaat een leven dat er aan de buitenkant heel mooi uitziet: huis, werk, kinderen, het is een 24-uurs bedrijf, maar het loopt.
Het eigenlijke probleem is met name dat wanneer ik (of dat nu grote of kleine dingen zijn) iets doe, koop of laat, ik mezelf kritiek geef en dat doe ik bijna op de manier zoals mijn ex dat vroeger deed.
Gisteren bedacht ik me: het lijkt v*rD*mm* wel of ik hem gelijk geef op de manier waarop hij altijd met mij is omgegaan!
Die gedachte krijgt steeds meer de overhand, terwijl ik dat aan de andere kant doorlopend probeer tegen te houden. Wie weet heeft hij wel gelijk gehad....
Het belemmert me en verlamt me op dit ogenblik.
Mijn hoofd zit er letterlijk vol mee.
Ik kan mijn exman wel de schuld geven van hoe hij met mij is omgegaan, maar dat is voorbij.
Dat ik daar nu last van heb, zie ik als mijn eigen verantwoordelijkheid, dat doe ik zelf.
Ik praat regelmatig met iemand (professioneel), en op de momenten dat ik daar ben, is het net of ik het licht zie, met een hele andere visie op de zaken ga ik daar dan vandaan.
Het lukt me alleen niet om dat vast te houden.
Ik weet dat het een periode is, dat ie voorbij gaat, het kan niet altijd zo blijven, weet dat het "maar" gedachten zijn.
Alleen nu neemt het me zo in beslag dat er geen plaats is voor andere dingen, ik ben ook helemaal niet gezellig voor mijn omgeving, en dat in de vakantie...waardoor ik mezelf weer slecht vind, het is een kringetje waar ik in ronddraai.
Ik wou dat ik het gewoon kon wegzetten.
Is er iemand die dit herkent?
Weten dat je niet realistisch denkt, maar het niet kan stoppen?
Perel.
Ik reageer regelmatig op topics, volgens mij met een behoorlijk relativerende kijk op de dingen waar anderen op dat moment mee zitten.
Dat gaat me heel makkelijk af, als buitenstaander.
Soms lees ik mezelf terug, en denk ik, ik heb het best wel in me, om nuchter de zaken bekijken....
Ondertussen heb ik zelf ook mijn eigen dingen, die me zorgen geven, waar ik me mee bezig hou; ik heb het een en ander wel eens een beetje beschreven, meestal ter illustratie.
Het ging dan meestal om mijn huwelijk, dat lang geduurd heeft, dat geen prettig huwelijk geweest is, mijn exman was niet een van de makkelijkste.
Dat is over, voorbij, ik heb nog een toekomst die ik zelf kan inrichten.
Ik heb hier tijdenlang naar uitgekeken, maar het lijkt wel nu het zover is, ik het gevoel heb dat ik die toekomst niet waard ben.
Ik loop mezelf doorlopend te bekritiseren, gevoelsmatig ben ik nergens, terwijl ik verstandelijk zie dat ik vanaf het moment dat ik besloten heb een punt achter mijn huwelijk te zetten bergen heb verzet, met als resultaat een leven dat er aan de buitenkant heel mooi uitziet: huis, werk, kinderen, het is een 24-uurs bedrijf, maar het loopt.
Het eigenlijke probleem is met name dat wanneer ik (of dat nu grote of kleine dingen zijn) iets doe, koop of laat, ik mezelf kritiek geef en dat doe ik bijna op de manier zoals mijn ex dat vroeger deed.
Gisteren bedacht ik me: het lijkt v*rD*mm* wel of ik hem gelijk geef op de manier waarop hij altijd met mij is omgegaan!
Die gedachte krijgt steeds meer de overhand, terwijl ik dat aan de andere kant doorlopend probeer tegen te houden. Wie weet heeft hij wel gelijk gehad....
Het belemmert me en verlamt me op dit ogenblik.
Mijn hoofd zit er letterlijk vol mee.
Ik kan mijn exman wel de schuld geven van hoe hij met mij is omgegaan, maar dat is voorbij.
Dat ik daar nu last van heb, zie ik als mijn eigen verantwoordelijkheid, dat doe ik zelf.
Ik praat regelmatig met iemand (professioneel), en op de momenten dat ik daar ben, is het net of ik het licht zie, met een hele andere visie op de zaken ga ik daar dan vandaan.
Het lukt me alleen niet om dat vast te houden.
Ik weet dat het een periode is, dat ie voorbij gaat, het kan niet altijd zo blijven, weet dat het "maar" gedachten zijn.
Alleen nu neemt het me zo in beslag dat er geen plaats is voor andere dingen, ik ben ook helemaal niet gezellig voor mijn omgeving, en dat in de vakantie...waardoor ik mezelf weer slecht vind, het is een kringetje waar ik in ronddraai.
Ik wou dat ik het gewoon kon wegzetten.
Is er iemand die dit herkent?
Weten dat je niet realistisch denkt, maar het niet kan stoppen?
Perel.
donderdag 6 september 2007 om 19:14
Nee ik moest net alleen maar lachen, ik heb ook dat gevoel ....... en M. is ook mijn ex.
Maar ik wilde net even alles gaan lezen want ik zit nu steeds te reageren zonder iets gelezen te hebben. Maar Ik begrijp je hoor, maak je geen zorgen
. Ik ga zo even de rest lezen.
Maar ik wilde net even alles gaan lezen want ik zit nu steeds te reageren zonder iets gelezen te hebben. Maar Ik begrijp je hoor, maak je geen zorgen
. Ik ga zo even de rest lezen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 24 september 2007 om 15:16
Lieve Perel,
Ik haal deze even naar boven n.a.v. mijn post in je andere topic over Sint Janskruid. Als ik zo alles lees heb ik zoiets van: Word het niet tijd dat je het wat rustiger aan gaat doen en wat tijd voor jezelf vrij maakt? De dingen die je omschrijft herken ik wel degelijk namelijk.
Toen ik ze had was ik overprikkeld en overspannen, ik was ook wel andere dingen maar die specifieke klachten hoorde bij mij daarbij, wat overigens niet wil zeggen dat jij overspannen bent maar wellicht wel dat je te weinig tijd voor jezelf neemt/vrijmaakt.
Dat kan je op allerlei verschillende manieren doen, en het mooiste hiervan is: Je kan het net zo indelen als JIJ graag wilt.
En nee tegen die rondtollende gedachtes kan Sint Janskruid je echt niet helpen, daarvoor zijn talloze andere manieren.
Dat positieve gevoel bij je behandelaar daarvan zal je merken dat als jij je behandelaar meer vertrouwd dat gevoel waarschijnlijk sterker/krachtiger word en langer blijft hangen.
Qua gedachtes heb ik gemerkt dat het helpt om:
- Erover te praten of te schrijven
- Ze niet te nergeren omdat dit toch niet helpt
- Te proberen dat wat er ook gebeurt het positieve van alles in te zien zelfs al lijkt dat op dat moment niet van toepassing
- Dingen nooit uiteindelijk zo erg kunnen uitpakken als je vantevoren denkt (de angst is altijd het ergste)
Ik haal deze even naar boven n.a.v. mijn post in je andere topic over Sint Janskruid. Als ik zo alles lees heb ik zoiets van: Word het niet tijd dat je het wat rustiger aan gaat doen en wat tijd voor jezelf vrij maakt? De dingen die je omschrijft herken ik wel degelijk namelijk.
Toen ik ze had was ik overprikkeld en overspannen, ik was ook wel andere dingen maar die specifieke klachten hoorde bij mij daarbij, wat overigens niet wil zeggen dat jij overspannen bent maar wellicht wel dat je te weinig tijd voor jezelf neemt/vrijmaakt.
Dat kan je op allerlei verschillende manieren doen, en het mooiste hiervan is: Je kan het net zo indelen als JIJ graag wilt.
En nee tegen die rondtollende gedachtes kan Sint Janskruid je echt niet helpen, daarvoor zijn talloze andere manieren.
Dat positieve gevoel bij je behandelaar daarvan zal je merken dat als jij je behandelaar meer vertrouwd dat gevoel waarschijnlijk sterker/krachtiger word en langer blijft hangen.
Qua gedachtes heb ik gemerkt dat het helpt om:
- Erover te praten of te schrijven
- Ze niet te nergeren omdat dit toch niet helpt
- Te proberen dat wat er ook gebeurt het positieve van alles in te zien zelfs al lijkt dat op dat moment niet van toepassing
- Dingen nooit uiteindelijk zo erg kunnen uitpakken als je vantevoren denkt (de angst is altijd het ergste)
woensdag 26 september 2007 om 09:30
Goeiemorgen!
Ik heb net op mijn andere topic bij bij gezondheid (KIRA/St.Janskruid) al een kleine update neergezet.
Het gaat goed met mij, tenminste, mijn omstandigheden zijn hetzelfde, maar ik kan er wat beter tegenop.
Ik voel me stukken beter, en dat is heerlijk!
Jullie reakties hebben daar zeker aan bijgedragen.
Groetjes, Perel.
Ik heb net op mijn andere topic bij bij gezondheid (KIRA/St.Janskruid) al een kleine update neergezet.
Het gaat goed met mij, tenminste, mijn omstandigheden zijn hetzelfde, maar ik kan er wat beter tegenop.
Ik voel me stukken beter, en dat is heerlijk!
Jullie reakties hebben daar zeker aan bijgedragen.
Groetjes, Perel.
