Mijn hormonen maken me een monster.

Dag allemaal, ik ben een vrouw van bijna 44, 21 jaar samen met mijn partner, geen kinderen. Nooit aan de pil geweest.

Mijn menstruatie begin vrij laat, ik was bijna 15 toen ik voor de eerste keer ongesteld werd. Hierna volgden jaren van een zeer onregelmatige menstruatiecyclus. Vaak maar 4 keer per jaar, dit zit in de familie. In het begin had ik met name last van lichamelijke klachten, behoorlijke buikkrampen en dergelijke. Na mijn 25e ebde dit weg. Mijn menstruaties waren nog steeds onregelmatig maar wel regelmatiger dan voorheen, ongeveer 8 keer per jaar.

Na mijn 35e ongeveer begon mijn cyclus heel regelmatig te worden, zo regelmatig dat ik letterlijk kon aftellen tot wanneer het zou beginnen. Een cyclus van 30 dagen. Hierbij begin helaas ook behoorlijke pms. Waar ik nooit meer noemenswaardige lichamelijke klachten had, werd ik ineens heel emotioneel. Huilen, verdrietig of juist chagrijnig. Duidelijk merkbaar maar het was nog vol te houden. Helaas werd dit steeds een beetje erger naarmate de jaren verstreken.

Mijn libido werd -10 en dat is het nog steeds. Mijn partner is gelukkig heel begripvol op dat vlak, zeker nadat ik heb gedreigd het hele zaakje weg te halen met de snoeischaar. Dit was half grappig maar ook echt half serieus. Ik zou dit nooit daadwerkelijk doen (tenminste, dat hoop ik) maar ik moet er gewoon echt helemaal niks meer van hebben.

Inmiddels is het allemaal echt heel erg, zo erg dat het mijn normale functioneren in de weg begint te staan. Ik voel mijn ovulatie, dan krijg ik of honger, of juist een afkeer van eten, dit verschilt per maand. Ik word extreem onredelijk, ik voel me intens verdrietig vanbinnen, mijn lontje is totaal weg, waar ik vroeger nog een "adem in, adem uit" moment kon inlassen is het nu gelijk reactie. Vorige week deed een auto voor mij heel erg debiel (ik was op de fiets), hij bleef maar ineens stoppen de hele tijd, om niks. Ik was het zo zat dat ik naast hem ben gaan fietsen en hem heb uitgescholden voor achterlijke kutmongool. Normaal zou ik echt niet doen maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen om te zuchten. Bij het minste geringste flip ik uit de pan. Mijn partner kan ik amper nog om me heen verdragen. Wat voorheen een simpele irritatie was is nu zo groot dat ik ga schelden, een stomp ga uitdelen en daarna hysterisch huilend in een hyperventilatie schiet. Zo zwaar overdreven maar ik kan het oprecht niet helpen. Ik wil zo niet zijn. Door omstandigheden die hier niets mee te maken hebben deed de mogelijkheid zich voor voor partner om langere tijd grotendeels elders te verblijven en ik heb hem gevraagd hier gebruik van te maken. Als ik alleen ben dan hoef ik me in elk geval niet elke keer te irriteren of bang te zijn. Zelf word ik namelijk ook knettergek van hoe ik me voel. Ik krijg verder ook maar weinig gedaan, alles is teveel. Een was in de droger voelt als het moeten beklimmen van een hoge berg. Soms zit ik een uur wezenloos voor me uit te staren, denkend aan wat ik moet doen, zonder het dus te doen. Voorheen zou ik zijn opgesprongen en huppakee!

Wanneer ik een dag of 2, 3 ongesteld ben geworden dan word het gevoel iets minder. Niet volledig weg maar wel dusdanig dat ik mijn ding kan doen. Maar ja, dan komt die ovulatie weer en dan beginnen we weer.

Lichamelijk heb ik eigenlijk geen klachten die erger zijn in deze periode. Enkel heel moe, ik kan wel 12 uren slapen en dan nog moe zijn en nachtelijk zweten. Dat is heel erg, zeiknat beddengoed en nachthemd.

Wat moet ik hier nou mee? De huisarts weet niet wat het is, neemt het ook niet heel serieus en raad me een ssri aan of de pil. Heel stom want beide mag ik niet. De pil niet ivm het feit dat er veel trombose in de familie voorkomt en ik ben boven de veertig en ik rook (wil heel graag stoppen maar het lukt niet) en de ssri mag ik niet in combinatie met pijnstillers die ik vaak moet nemen voor een andere aandoening die pijn veroorzaakt.

Dus ja, wat moet ik? Ik weet het namelijk even niet meer zo goed. Het is zo ontzettend heftig en zo ben ik helemaal niet. Ik ben juist een hele vredelievende people pleaser van mezelf.

Heeft iemand misschien tips, of herkenning?

Legobloempje schreef: ↑

11-04-2025 11:14

Ik wil niet activistisch ofzo overkomen, maar jouw verhaal is een uitstekende aanleiding om aan de bio-identieke hormonen te denken. Ik heb net m'n eigen verhaal onder een ander menstruatie topic geschreven, maar alles wat je schrijft kun je daarmee in relatie brengen.

En vanwege trombose: transdermale oestrogeen & progesteron capsules, the way to go! Meer info: www.overgangenhormonen.nl!

Ik ga dat verhaal straks even opzoeken en lezen. Ik heb nog nooit van bio-identieke hormonen gehoord dus ik ga me inlezen. Dankjewel!