Mijn leven ondersteboven

Lieve lezers,



Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen.

Ik ben een jonge vrouw en word bijna 21 jaar.



Meer als 4 jaar lang zit ik in een moeilijke relatie/tijd. Op mijn 17e ben ik bij mijn vriend, zijn moeder en 2 broertjes in gaan wonen. Ik verhuisde 2,5 uur van mijn ouderlijk huis vandaan. In het begin beviel mij dit goed.. Niemand die op mij lette, ik kon doen wat ik wou en had het naar mijn zijn. De grote stad... want een stads mens dat ben ik echt. Na een tijd merkte ik dat ik moeite kreeg met cultuur verschil.. Avondeten was niet om 6 uur.. Nee je moest het zelf pakken. Samen eten aan 't tafel was ook geen normale zaak. Er werd weinig gesproken in huis en ieder leefde voor zich waardoor mijn vriend en ik veel op de slaapkamer leefde. Ik vond het moeilijk om met zijn gezin/familie te zijn.. Hierdoor begonnen ruzies en meningsverschillen..

Omdat ik heel gevoelig en emotioneel aangelegd ben nam ik situaties al gauw heftig op. Zelf kom ik uit een warm gezin.. Een hele fijne jeugd gehad.. wel gescheiden ouders waar ik een hele lieve stiefvader en stiefmoeder voor terug heb gekregen.

Mijn vriend is opgegroeid in moeilijke situaties. Een alleenstaande jonge moeder... Die vaak van vriend verwisselde en weinig oog had voor de kinderen. Liefde was er bijna niet.. Speelgoed wel.. maar dit is uiteindelijk niet wat een kind nodig heeft om zich goed te kunnen ontwikkelen. Waardoor hij een muur om zich heen kreeg.. hard in het leven is komen te staan wat ik uiteindelijk duidelijk begon te merken.

Bij mijn ouders thuis was het normaal om te vertellen wat je ging doen, waar je uit hing en hoelaat je thuis zou zijn... we waren zo open met elkaar wat bij mijn vriend thuis dus de omgekeerde wereld was. Soms ging hij plots weg zonder gedag te zeggen tegen mij... of ik mocht absoluut niet weten waarheen.. Dan was ik nieuwsgierig en vertrouwde ik hem niet.

Hierdoor is er juist wantrouwen bij mij ontstaan.. Wat zich in 2 jaar tijd tot een heftige relatie heeft gevormd.

Ik had geen baan meer.. Hij ook niet.. We leefden samen in een wereldje waar in we eigenlijk alleen maar over fantasie praatte. Dat is wat ons overeind hield. Dromen... wat we graag wouden bereiken.. hij beloofde mij een zorgeloos leven.. en gaf mij het gevoel dat als ik bij hem zou blijven ik een perfect leven zou krijgen... waardoor ik bang werd hem te verlaten omdat ik dan in mijn gedachten zou belanden in een gat... nooit een betere vriend als hem zou kunnen vinden.

Hij blowde, hierdoor ben ik ook gaan blowen.. om de zorgen te vergeten. Na een tijd stond ik zelfs met een joint op.. wat totaal niet bij mij past. Ik veranderde in een ander persoon... Een lief meisje, die vol leven zat, goede vriendinnen had, een goed leven had veranderde in een meisje die elke dag blowde.. Ruzie had met haar vriend en door de pijn en verdriet van de relatie niet meer normaal kon functioneren in het dagelijks leven.

Schulden bouwde zich op...



Hij zat al in de schulden, waardoor het voor hem normaal leek en ik niet zo moest zeuren als er een rekening van 100,- lag waarvan ik de tweede herinnering kon verwachten.. nee want hij had het veel erger qua schulden, dus ik moest niet zo zeuren. Hierdoor ben ik gaan geloven dat zijn leven normaal is. Terwijl ik uit een gezin kom waar we elkaar altijd helpen.. Ervoor zorgden dat we een goed leven hadden zonder schulden. Ik verwaterde in een wereld waar ik niet thuis hoorde.



In de 4 jaar ben ik vaak terug verhuisd naar mijn ouderlijk huis waarna ik uiteindelijk toch weer bij hem introk.. Het ging voor een paar weken goed maar dan braken de hevige ruzies weer uit. Het woord kanker was normaal bij hem om te gebruiken... Hij schold me er persoonlijk mee uit wat mij erg veel pijn deed/doet aangezien ik een moeder heb die borstkanker, baarmoederhalskanker en eierstokkanker heeft overwonnen na een ontzettende moeilijke tijd.

"Als jij mij niet zo gek maakt hoef ik jou daar niet mee uit te schelden, simpel toch? Of ben je echt zo dom dat je dat niet begrijpt?" kreeg ik dan te horen.



Uiteindelijk ben ik definitief terugverhuisd van Den Haag naar Friesland, terug naar mijn lieve familie en gezin die mij zo erg mistte en elke dag met mij meeleefde. M'n vriend kwam niet meer bij mij thuis over de vloer door alles wat er gebeurde. Mijn familie heeft een afkeer voor hem. Iedereen om mij heen verteld dat ik bij hem weg moet gaan omdat hij me zo erg behandeld en dat hij het zelf niet door heeft..

Sinds afgelopen zomer is bij mij de diagnose emotionele regulatie stoornis vastgesteld na dat ik hulp heb gezocht omdat ik mijn leven niet meer zag zitten.

Hoogstwaarschijnlijk is deze stoornis zich gaan ontwikkelen in de heftige tijd van mijn relatie.

Ik lag elke dag op bed... Staarde levenloos uit mijn ogen. Van een meisje die altijd actief was, sportte, niet van stilzitten hield en gek was op het leven vond ik niks meer leuk.. Het enige waar ik bang voor was is hem verliezen... Hij blokkeerde me op whatsapp wanneer het niet ging zoals hij het wilde... Hij heeft me in al die jaren zo gemanipuleerd dat ik geen leven meer zag zonder hem... Ik ging er kapot aan.

Uiteindelijk is hij zijn huis kwijtgeraakt.. Zijn moeder en broertjes woonden ergens anders en hij is bij zijn oma gaan wonen. Samen hadden we een hond die ik had gekregen voor mijn verjaardag.. Een Amerikaanse Stafford. Deze kon ik niet meenemen naar mijn ouderlijk huis omdat hij niet samen ging met de honden van mijn ouders.

Mijn vriend wou geen afstand doen van de hond dus heeft hij een huis gezocht vlakbij mijn ouderlijk huis zodat ik bij de hond kon zijn en we hem toch nog konden houden.

Ik kon niet werken, omdat ik dat niet volhield.. Ik zat in therapie om mijn leven weer op te pakken en te kunnen leven met mijn stoornis.. Wat ongelofelijk moeilijk ging.. hij begreep mij niet. De emoties werden erger en erger. Ik leed er ontzettend aan.

Ik zag ook geen uitweg meer uit het huis waar we samen waren gaan wonen vlakbij mijn ouderlijk huis.. Als ik daar weg zou gaan hoefde hij me nooit weer te zien... Dan had hij alles voor niks gedaan... Het voelde voor mij als een dreiging. Ik kon geen kant meer op. Sliep doordeweeks alleen in een eengezinswoning aangezien hij nog in zijn eigen woonplaats werkte 2,5 uur bij mij vandaan. Ik trok het niet.. Amper inkomen... Alleen leven met een stoornis en elke avond knallende ruzie aan de telefoon met mijn vriend door onbegrip.

Ik zag geen uitweg meer.. Uiteindelijk ben ik voor mezelf opgekomen en heb ik aangegeven dat ik het absoluut niet meer zag zitten om daar te blijven wonen.. Ik kon het niet bekostigen en voor hem was het ook veel te duur wat hij pas achteraf door had... Die extra kosten moest ik maar bijdraaien, als ik dat niet kon was ik een nietsnut.. Spoorde ik niet met mijn stoornis en stelde ik niks voor. Dus ik heb nog een tijdje geprobeerd werk te zoeken.. Waarvan ik zelf al wist dat ik dat niet vol zou houden.. Mijn psychiater raadde het ook af.. Maar als ik het niet zou doen was ik hem kwijt.

Ik moest 200,- in de maand bijleggen voor het huis en daarnaast ook nog de boodschappen doen terwijl ik een inkomen had van 300,- per maand. Hoe kon ik dit doen? Ik belandde in een hel.. Met mijzelf en met het leven.

Ik ging er aan onderdoor en mijn schulden liepen steeds hoger op.

Die kon ik niet meer betalen want ik zijn ogen liet ik hem dan in de steek met het huis.. Als ik aan mijn eigen schulden dacht.



Mijn moeder huilde vaak om mij... Ze zag haar dochter kapot gaan.. Maar hoe kreeg ze mij hier uit.. Zoveel manieren had ik zelf al geprobeerd maar toch bleef iets in mij aan hem vasthouden. Ik leefde uit angst.



Op een gegeven moment kreeg ik te horen dat mijn moeder slokdarmkanker heeft en 2 tumoren in haar hoofd. Mijn leven stortte totaal in... Ze is ongeneeslijk ziek. Mijn beste vriendin... mijn alles...

Sinds mijn 16e is mijn moeder ontzettend veranderd doordat ze eerder een ontzettend moeilijke tijd heeft moeten doorstaan met chemo's.. Waarna ze in een zware depressie raakte en opgenomen moest worden in een psychiatrische inrichting. Al gauw kwam mijn moeder weer thuis maar ze is nooit weer hetzelfde persoon geworden als dat ze was... Elke dag mis ik haar nog steeds.. Maar dit nieuws zette onze wereld op zijn kop.



Direct heb ik de keuze gemaakt om nu toch echt uit het huis te gaan en terug te gaan wonen bij mijn ouders wat voor gevolgen het ook had met mijn vriend.



Op dit moment woon ik thuis.. Zorg ik samen met mijn broer en stiefvader voor mijn moeder en zie ik mijn vriend niet meer. Het huis wat we samen hadden is onbewoonbaar.

Ruzies blijven aanhouden... Terwijl ik wil dat mijn moeder mij gelukkig ziet... ik haar nog een onvergetelijke tijd kan geven en al mijn tijd aan haar wil geven.



Heeft iemand alsjeblieft tips voor mij...

Op dit moment zit ik financieel erg moeilijk... Zorg ik voor mijn moeder en probeer ik van deze kapot makende relatie af te komen... Ik wil gelukkig worden ookal heb ik op het moment zoveel redenen om dat niet te kunnen zijn...



Hoe...

Bedankt voor je snelle reactie Chocolol,

Dat is ook wat ik moet doen. Het is alleen ontzettend moeilijk... Zoveel verliezen in één periode. Ik had al lang met hem moeten breken.. Maar de ziekte van mijn moeder heeft me in laten zien dat ik echt moet stoppen met hem aangezien er vele ergere problemen en zorgen zijn in het leven. Toch hou ik contact met hem.. Vind ik het moeilijk om hem geen berichten meer te sturen.. Toch moet ik het gaan doen. Ik ben trouwens pas 20 jaar.

.

quote:chocolol schreef op 09 januari 2017 @ 03:25:

Begrijpelijk dat het moeilijk is. Advies geven is ook veel makkelijker dan het daadwerkelijk uitvoeren. Maar soms moet je even door de zure appel bijten om het daarna beter te hebben. Die relatie brengt je alleen maar problemen, dus wees sterk en houdt vol en geef 'em op. Voor je moeder zou het toch ook fijner zijn als zij ziet dat haar dochter sterk genoeg is om zichzelf hier uit te redden?



Je zegt dat je het moeilijk vindt om geen contact op te nemen. Als je echt bereid bent om het contact te verbreken, neem dan ook bijpassende maatregelen. Blokkeer hem overal. Wis zijn informatie overal. Als je het moeilijk krijgt, zoek afleiding. Zoek contact met andere mensen. Kom desnoods forummen als je een moment van zwakte hebt. Maar wees sterk en focus ook een beetje op de leuke dingen in het leven. Sterkte.



Wijze woorden waar ik iets aan heb.

Bedankt. Dit neem ik zeker mee!