Psyche
alle pijlers
mijn leven voelt als een doolhof
maandag 23 maart 2009 om 16:24
ondanks dat ik op mijn werk zit en het erg lastig is om hier een lang verhaal te typen moet ik dit gewoon even kwijt......
Ik voel me namelijk erg ongelukkig op dit moment....
Weet ook niet precies waar te beginnen, want het voelt een beetje alsof ik me in een doolhof bevind.
Waar het op neer komt is dat ik iedere(!) dag een leeg gevoel in me heb en ik over alles twijfel in mijn leven. Het is niet zo dat ik doodongelukkig ben of depressief (ook op getest) maar het is een zeurend gevoel dat mijn leven niet klopt.
Van nature ben ik een zeer gevoelig persoon en behoorlijk onzeker. Omdat ik al tijden klachten had ben ik hulp gaan zoeken en werden er klachten ontdekt die lijken op 'generaliserende angst' en 'sociale fobie'. Ik word hier ook al een tijdje voor behandelt en het helpt redelijk; in de zin dat ik me wat gemakkelijker kan uiten (in groepen).
Maar waar het niet tegen helpt is mijn eeuwige twijfel.
Zo vraag ik me dagelijks af of ik in de juiste relatie en baan zit. Iedere avond ga ik slapen en denk ik: moet ik het uitmaken? Wat me tegenhoud is dat ik aan alles twijfel en niet meer op mijn eigen gevoel durf te vertrouwen, het verteld me steeds wat anders.....
Het liefst zou ik morgen alle deuren achter me dicht trekken en gewoon overal mee kappen. Ik heb slapenloze nachten over het hoe en wat met mijn leven en weet het gewoon allemaal niet meer...
Herkend iemand hier wat in en hebben jullie ENIG IDEE hoe ik mezelf weer kan hervinden?
Alvast enorm bedankt voor de reacties
Ik voel me namelijk erg ongelukkig op dit moment....
Weet ook niet precies waar te beginnen, want het voelt een beetje alsof ik me in een doolhof bevind.
Waar het op neer komt is dat ik iedere(!) dag een leeg gevoel in me heb en ik over alles twijfel in mijn leven. Het is niet zo dat ik doodongelukkig ben of depressief (ook op getest) maar het is een zeurend gevoel dat mijn leven niet klopt.
Van nature ben ik een zeer gevoelig persoon en behoorlijk onzeker. Omdat ik al tijden klachten had ben ik hulp gaan zoeken en werden er klachten ontdekt die lijken op 'generaliserende angst' en 'sociale fobie'. Ik word hier ook al een tijdje voor behandelt en het helpt redelijk; in de zin dat ik me wat gemakkelijker kan uiten (in groepen).
Maar waar het niet tegen helpt is mijn eeuwige twijfel.
Zo vraag ik me dagelijks af of ik in de juiste relatie en baan zit. Iedere avond ga ik slapen en denk ik: moet ik het uitmaken? Wat me tegenhoud is dat ik aan alles twijfel en niet meer op mijn eigen gevoel durf te vertrouwen, het verteld me steeds wat anders.....
Het liefst zou ik morgen alle deuren achter me dicht trekken en gewoon overal mee kappen. Ik heb slapenloze nachten over het hoe en wat met mijn leven en weet het gewoon allemaal niet meer...
Herkend iemand hier wat in en hebben jullie ENIG IDEE hoe ik mezelf weer kan hervinden?
Alvast enorm bedankt voor de reacties
maandag 23 maart 2009 om 16:28
Ik denk toch proberen een beetje reeel te blijven en niet te malen. Misschien nog met een psycholoog praten?
Maar gewoon eens stoppen met nadenken, want je ziet dat het je nergens toe brengt.
Als je echt met je relatie zou willen stoppen, zou je niet zo twijfelen.
Probeer wat meer van je af te zetten.
Er zijn zoveel serieuze problemen die mensen hebben, dat dit niks is om je druk om te maken.
Sterkte
Maar gewoon eens stoppen met nadenken, want je ziet dat het je nergens toe brengt.
Als je echt met je relatie zou willen stoppen, zou je niet zo twijfelen.
Probeer wat meer van je af te zetten.
Er zijn zoveel serieuze problemen die mensen hebben, dat dit niks is om je druk om te maken.
Sterkte
maandag 23 maart 2009 om 16:34
Brown_Eyes ik denk niet dat jij of wie dan ook in de positie is om 22Sterretjes te vertellen dat "niks is om je druk over te maken". Wat een ongelooflijke kutreactie zeg.
22Sterretjes, ik herken het zeurende. Ik kan jou niet vertellen wat je wel/niet moet doen behalve echt goede professionele hulp te zoeken. Op de "ontembare vrouw" topic staan verhalen van vrouwen die door min of meer hetzelfde gaan/zijn gegaan.
Dat 'zeurende' was in mijn geval het feit dat ik totaal niet leefde zoals ik diep van binnen wilde. Aan alles twijfelde ik. Relatie, werk, vriendschappen. De grond onder mijn voeten verdween langzaam maar gestaag met extreme angst tot gevolg. Het was een lang en taai proces om doorheen te gaan en inmiddels leef ik een ander leven dan een paar geleden. Relaties, werk, vriendschappen, kortom mijn hele omgeving heb ik omgegooid en leef nu veel meer naar wie ik ben dan toen.
Weet dat je niet de enige bent, veel mensen worstelen hier vroeg of laat mee. Dat je een topic opent kun je zien als weer een stap om stukje van de puzzel te vinden.
22Sterretjes, ik herken het zeurende. Ik kan jou niet vertellen wat je wel/niet moet doen behalve echt goede professionele hulp te zoeken. Op de "ontembare vrouw" topic staan verhalen van vrouwen die door min of meer hetzelfde gaan/zijn gegaan.
Dat 'zeurende' was in mijn geval het feit dat ik totaal niet leefde zoals ik diep van binnen wilde. Aan alles twijfelde ik. Relatie, werk, vriendschappen. De grond onder mijn voeten verdween langzaam maar gestaag met extreme angst tot gevolg. Het was een lang en taai proces om doorheen te gaan en inmiddels leef ik een ander leven dan een paar geleden. Relaties, werk, vriendschappen, kortom mijn hele omgeving heb ik omgegooid en leef nu veel meer naar wie ik ben dan toen.
Weet dat je niet de enige bent, veel mensen worstelen hier vroeg of laat mee. Dat je een topic opent kun je zien als weer een stap om stukje van de puzzel te vinden.
maandag 23 maart 2009 om 16:43
quote:22Sterretjes schreef op 23 maart 2009 @ 16:24:
ondanks dat ik op mijn werk zit en het erg lastig is om hier een lang verhaal te typen moet ik dit gewoon even kwijt......
Ik voel me namelijk erg ongelukkig op dit moment....
Weet ook niet precies waar te beginnen, want het voelt een beetje alsof ik me in een doolhof bevind.
Waar het op neer komt is dat ik iedere(!) dag een leeg gevoel in me heb en ik over alles twijfel in mijn leven. Het is niet zo dat ik doodongelukkig ben of depressief (ook op getest) maar het is een zeurend gevoel dat mijn leven niet klopt.
Van nature ben ik een zeer gevoelig persoon en behoorlijk onzeker. Omdat ik al tijden klachten had ben ik hulp gaan zoeken en werden er klachten ontdekt die lijken op 'generaliserende angst' en 'sociale fobie'. Ik word hier ook al een tijdje voor behandelt en het helpt redelijk; in de zin dat ik me wat gemakkelijker kan uiten (in groepen).
Maar waar het niet tegen helpt is mijn eeuwige twijfel.
Zo vraag ik me dagelijks af of ik in de juiste relatie en baan zit. Iedere avond ga ik slapen en denk ik: moet ik het uitmaken? Wat me tegenhoud is dat ik aan alles twijfel en niet meer op mijn eigen gevoel durf te vertrouwen, het verteld me steeds wat anders.....
Het liefst zou ik morgen alle deuren achter me dicht trekken en gewoon overal mee kappen. Ik heb slapenloze nachten over het hoe en wat met mijn leven en weet het gewoon allemaal niet meer...
Herkend iemand hier wat in en hebben jullie ENIG IDEE hoe ik mezelf weer kan hervinden?
Alvast enorm bedankt voor de reacties
Ik kan je helaas niet helpen.
Herken me hier heel erg in. Als ik een slechte dag heb zou ik het liefste me geheel terug trekken en niets meer van me laten horen. Ik irriteer me er dan ook aan als mensen gezellig willen doen heel fout natuurlijk.
Ik heb tijdens mijn stagejaren geleerd dat als ik me zo voel ik juist de deur moet open zetten. Als je je terug trekt wordt het er niet beter op.
Maar dat malen ik kom er niet vanaf. Vannacht ook tot 4 uur wakker gelegen door een kattig smsje van mijn vriend. Hij was kwaad over iets anders niet op mij maar op de laptop. Maar ga dan malen
Met andere woorden ik lees met je mee
ondanks dat ik op mijn werk zit en het erg lastig is om hier een lang verhaal te typen moet ik dit gewoon even kwijt......
Ik voel me namelijk erg ongelukkig op dit moment....
Weet ook niet precies waar te beginnen, want het voelt een beetje alsof ik me in een doolhof bevind.
Waar het op neer komt is dat ik iedere(!) dag een leeg gevoel in me heb en ik over alles twijfel in mijn leven. Het is niet zo dat ik doodongelukkig ben of depressief (ook op getest) maar het is een zeurend gevoel dat mijn leven niet klopt.
Van nature ben ik een zeer gevoelig persoon en behoorlijk onzeker. Omdat ik al tijden klachten had ben ik hulp gaan zoeken en werden er klachten ontdekt die lijken op 'generaliserende angst' en 'sociale fobie'. Ik word hier ook al een tijdje voor behandelt en het helpt redelijk; in de zin dat ik me wat gemakkelijker kan uiten (in groepen).
Maar waar het niet tegen helpt is mijn eeuwige twijfel.
Zo vraag ik me dagelijks af of ik in de juiste relatie en baan zit. Iedere avond ga ik slapen en denk ik: moet ik het uitmaken? Wat me tegenhoud is dat ik aan alles twijfel en niet meer op mijn eigen gevoel durf te vertrouwen, het verteld me steeds wat anders.....
Het liefst zou ik morgen alle deuren achter me dicht trekken en gewoon overal mee kappen. Ik heb slapenloze nachten over het hoe en wat met mijn leven en weet het gewoon allemaal niet meer...
Herkend iemand hier wat in en hebben jullie ENIG IDEE hoe ik mezelf weer kan hervinden?
Alvast enorm bedankt voor de reacties
Ik kan je helaas niet helpen.
Herken me hier heel erg in. Als ik een slechte dag heb zou ik het liefste me geheel terug trekken en niets meer van me laten horen. Ik irriteer me er dan ook aan als mensen gezellig willen doen heel fout natuurlijk.
Ik heb tijdens mijn stagejaren geleerd dat als ik me zo voel ik juist de deur moet open zetten. Als je je terug trekt wordt het er niet beter op.
Maar dat malen ik kom er niet vanaf. Vannacht ook tot 4 uur wakker gelegen door een kattig smsje van mijn vriend. Hij was kwaad over iets anders niet op mij maar op de laptop. Maar ga dan malen
Met andere woorden ik lees met je mee
maandag 23 maart 2009 om 16:56
Misschien helpt 't als je er even tussenuit gaat. Wat afstand kan soms wonderen doen. Durf eerlijk te zijn en richt je op wat JIJ wilt en niet wat anderen van je willen of verwachten. Laat dat los en luister naar jezelf. Pas als voor jezelf duidelijk is wat jij wil, kun je je leven daarna veranderen.
Veel geluk!
Veel geluk!
maandag 23 maart 2009 om 17:18
Oppeppend? Iemand die zich zo kut voelt, vertellen dat het 'niks' is? Ben benieuwd hoe jij je zou voelen als je met een gebroken been naar de dokter zou gaan en hij/zij je zou vertellen:"Ach, het is niks. Hier heb je een zalfje en succes errmee." Valt dat voor jou ook onder oppeppend? Laten we hopen dat jou niets ergs overkomt en dat je dezelfde kutreactie krijgt als je hier zelf geeft.
maandag 23 maart 2009 om 17:23
Ik zeg: de hele psychepijlerT opheffen, want de hongersnood in de derde wereld, dát is pas iets om je druk over te maken
Serieus, ik denk dat reacties als die van Sensy12 júist kunnen helpen, omdat ervaringen van anderen je óf een spiegel voor kunnen houden, óf je ideeën geven waar je zelf niet op gekomen zou zijn, óf simpelweg omdat je dan even niet meer het gevoel hebt dat je de enige bent die zo denkt en voelt.
Sterkte
Serieus, ik denk dat reacties als die van Sensy12 júist kunnen helpen, omdat ervaringen van anderen je óf een spiegel voor kunnen houden, óf je ideeën geven waar je zelf niet op gekomen zou zijn, óf simpelweg omdat je dan even niet meer het gevoel hebt dat je de enige bent die zo denkt en voelt.
Sterkte
Peas on earth!
maandag 23 maart 2009 om 17:34
quote:San87 schreef op 23 maart 2009 @ 16:49:
Ik vind dit een interessant onderwerp...
Je omschrijft het goed 22sterretje!
@Sensy12: hoe heb je dit zo omgegooid? echt alles omgegooid? verhuisd? ander werk etc??Het ging stap voor stap. Relatie beeindigd. Nieuw werk zoeken. Vriendschappen kritischer bekijken en daarna beeindigen Werken aan angsten, onzekerheden etc. Dit is wel over een periode van 5 jaar maar wat ik zei, echt stap voor stap. Ik heb niet alles in 1x omgegooid, dat zou ik niet gered hebben. Ik pakte 1 onderwerp tegelijk met hulp) . Deed wat ik moest doen om te overleven (want meer was het niet, puur overleven) en langzaam aan kwam de rust om vervolgens weer het volgende probleem aan te pakken. Ben nog lang niet klaar maar ik ben wel gelukkig. Echt gelukkig met of zonder 'problemen'.
Ik vind dit een interessant onderwerp...
Je omschrijft het goed 22sterretje!
@Sensy12: hoe heb je dit zo omgegooid? echt alles omgegooid? verhuisd? ander werk etc??Het ging stap voor stap. Relatie beeindigd. Nieuw werk zoeken. Vriendschappen kritischer bekijken en daarna beeindigen Werken aan angsten, onzekerheden etc. Dit is wel over een periode van 5 jaar maar wat ik zei, echt stap voor stap. Ik heb niet alles in 1x omgegooid, dat zou ik niet gered hebben. Ik pakte 1 onderwerp tegelijk met hulp) . Deed wat ik moest doen om te overleven (want meer was het niet, puur overleven) en langzaam aan kwam de rust om vervolgens weer het volgende probleem aan te pakken. Ben nog lang niet klaar maar ik ben wel gelukkig. Echt gelukkig met of zonder 'problemen'.
maandag 23 maart 2009 om 17:39
quote:Sensy12 schreef op 23 maart 2009 @ 17:34:
[...]
Het ging stap voor stap. Relatie beeindigd. Nieuw werk zoeken. Vriendschappen kritischer bekijken en daarna beeindigen Werken aan angsten, onzekerheden etc. Dit is wel over een periode van 5 jaar maar wat ik zei, echt stap voor stap. Ik heb niet alles in 1x omgegooid, dat zou ik niet gered hebben. Ik pakte 1 onderwerp tegelijk met hulp) . Deed wat ik moest doen om te overleven (want meer was het niet, puur overleven)
en langzaam aan kwam de rust om vervolgens weer het volgende probleem aan te pakken. Ben nog lang niet klaar maar ik ben wel gelukkig. Echt gelukkig met of zonder 'problemen'.
[...]
Het ging stap voor stap. Relatie beeindigd. Nieuw werk zoeken. Vriendschappen kritischer bekijken en daarna beeindigen Werken aan angsten, onzekerheden etc. Dit is wel over een periode van 5 jaar maar wat ik zei, echt stap voor stap. Ik heb niet alles in 1x omgegooid, dat zou ik niet gered hebben. Ik pakte 1 onderwerp tegelijk met hulp) . Deed wat ik moest doen om te overleven (want meer was het niet, puur overleven)
en langzaam aan kwam de rust om vervolgens weer het volgende probleem aan te pakken. Ben nog lang niet klaar maar ik ben wel gelukkig. Echt gelukkig met of zonder 'problemen'.
maandag 23 maart 2009 om 18:00
Brown_Eyes, 'k zie weinig constructiefs in je laatste bijdrage...
22Sterretjes, je schrijft dat je inmiddels hulp hebt. Ik weet niet precies in welke vorm en hoedanigheid, maar zou je daar ook je eeuwige twijfels kunnen bespreken? Eens vertellen wat er precies in je hoofd omgaat?
Offtopic, Digi, wist jij dat iemand laatst ergens dacht dat jij een man was?
22Sterretjes, je schrijft dat je inmiddels hulp hebt. Ik weet niet precies in welke vorm en hoedanigheid, maar zou je daar ook je eeuwige twijfels kunnen bespreken? Eens vertellen wat er precies in je hoofd omgaat?
Offtopic, Digi, wist jij dat iemand laatst ergens dacht dat jij een man was?
Peas on earth!
maandag 23 maart 2009 om 18:06
@22Sterretjes: jouw verhaal komt mij wel bekend voor. Mijn vriend heeft dezelfde soort problemen gehad. Wilde zijn eigen bedrijf opzeggen (waar ie altijd voor de volle 100% voor ging), wist niet meer wat hij met de relatie aan moest, het liefst liet hij alles achter en ging er alleen vandoor. Hij heeft heel veel gehad aan gesprekken met een psycholoog. De gesprekken hebben hem doen inzien wat hij nu echt wilde.
maandag 23 maart 2009 om 18:49
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 23 maart 2009 @ 18:00:
Brown_Eyes, 'k zie weinig constructiefs in je laatste bijdrage...
22Sterretjes, je schrijft dat je inmiddels hulp hebt. Ik weet niet precies in welke vorm en hoedanigheid, maar zou je daar ook je eeuwige twijfels kunnen bespreken? Eens vertellen wat er precies in je hoofd omgaat?
Offtopic, Digi, wist jij dat iemand laatst ergens dacht dat jij een man was? Ook offtopic: Ja Prinses, ik heb 't vaker gezien! Terwijl ik er zo meisjesachtig uitzie Zal de avatar wel zijn ofzo
Brown_Eyes, 'k zie weinig constructiefs in je laatste bijdrage...
22Sterretjes, je schrijft dat je inmiddels hulp hebt. Ik weet niet precies in welke vorm en hoedanigheid, maar zou je daar ook je eeuwige twijfels kunnen bespreken? Eens vertellen wat er precies in je hoofd omgaat?
Offtopic, Digi, wist jij dat iemand laatst ergens dacht dat jij een man was? Ook offtopic: Ja Prinses, ik heb 't vaker gezien! Terwijl ik er zo meisjesachtig uitzie Zal de avatar wel zijn ofzo
maandag 23 maart 2009 om 19:01
quote:22Sterretjes schreef op 23 maart 2009 @ 16:24:
Van nature ben ik een zeer gevoelig persoon en behoorlijk onzeker. Omdat ik al tijden klachten had ben ik hulp gaan zoeken en werden er klachten ontdekt die lijken op 'generaliserende angst' en 'sociale fobie'. Ik word hier ook al een tijdje voor behandelt en het helpt redelijk; in de zin dat ik me wat gemakkelijker kan uiten (in groepen).
22sterretjes
Mag ik vragen wat voor soort therapie je hiervoor hebt, waarin je leert je gemakkelijker te uiten in groepen.
Ik herken mezelf in jou verhaal en heb ook moeite met me te uiten en mezelf te laten horen in groepen ben van nature verlegen, en ben altijd bang dat ik er niet bij hoor of dat ik stomme dingen zeg.
Dus vandaar mijn vraag.
Van nature ben ik een zeer gevoelig persoon en behoorlijk onzeker. Omdat ik al tijden klachten had ben ik hulp gaan zoeken en werden er klachten ontdekt die lijken op 'generaliserende angst' en 'sociale fobie'. Ik word hier ook al een tijdje voor behandelt en het helpt redelijk; in de zin dat ik me wat gemakkelijker kan uiten (in groepen).
22sterretjes
Mag ik vragen wat voor soort therapie je hiervoor hebt, waarin je leert je gemakkelijker te uiten in groepen.
Ik herken mezelf in jou verhaal en heb ook moeite met me te uiten en mezelf te laten horen in groepen ben van nature verlegen, en ben altijd bang dat ik er niet bij hoor of dat ik stomme dingen zeg.
Dus vandaar mijn vraag.
dinsdag 24 maart 2009 om 09:25
bedankt voor alle reacties
Ik heb nu hulp in de vorm van een soort oefenterapie, ik leer naar mezelf kijken in bepaalde situaties. Op die manier merk ik dat ik bepaalde negatieve denkpatronen herken en leer ik deze uit te bannen. Helaas is het echt bedoeld als oefentherapie en komt hier niet echt een oplossing uit nog hoe mijn getwijfel aan te pakken.....
Sensy12 ik sta echt versteld van jouw verhaal. Wat knap en moedig... Maar toen je die keuzes stap voor stap maakte, wist je toen wel iedere keer zeker dat je er klaar voor was? of had je meer zoiets van 'als ik blijf twijfelen kan ik er net zo goed mee stoppen'?'
Heb het boek 'de ontembare vrouw' meteen besteld, lijkt me heel interessant en hopelijk helpt het wat.
Tja, waar te beginnen? Ik denk iedere keer als ik over 3 maanden nog twijfel aan mijn relatie dan kap ik ermee. Maar dan na die 3 maanden heb ik weer even een week dat ik denk dat hij helemaal de ware is en begint het getwijfel weer van voor af aan.
Zit echt met mn handen in het haar
Ik heb nu hulp in de vorm van een soort oefenterapie, ik leer naar mezelf kijken in bepaalde situaties. Op die manier merk ik dat ik bepaalde negatieve denkpatronen herken en leer ik deze uit te bannen. Helaas is het echt bedoeld als oefentherapie en komt hier niet echt een oplossing uit nog hoe mijn getwijfel aan te pakken.....
Sensy12 ik sta echt versteld van jouw verhaal. Wat knap en moedig... Maar toen je die keuzes stap voor stap maakte, wist je toen wel iedere keer zeker dat je er klaar voor was? of had je meer zoiets van 'als ik blijf twijfelen kan ik er net zo goed mee stoppen'?'
Heb het boek 'de ontembare vrouw' meteen besteld, lijkt me heel interessant en hopelijk helpt het wat.
Tja, waar te beginnen? Ik denk iedere keer als ik over 3 maanden nog twijfel aan mijn relatie dan kap ik ermee. Maar dan na die 3 maanden heb ik weer even een week dat ik denk dat hij helemaal de ware is en begint het getwijfel weer van voor af aan.
Zit echt met mn handen in het haar
woensdag 25 maart 2009 om 20:36
quote:Flomy81 schreef op 23 maart 2009 @ 18:06:
Hij heeft heel veel gehad aan gesprekken met een psycholoog. De gesprekken hebben hem doen inzien wat hij nu echt wilde.Ik ben van mening dat je wel open moet staan voor dergelijke gesprekken. In the end is het toch een soort 'vreemde' aan wie je je verhaal verteld en die je er, hopelijk, doorheen sleept.
Daarnaast ligt het, denk ik, ook aan de psycholoog zelf. 'Klikt' de combinatie wel/niet. Kun je - voor je gevoel - alles vertellen ja/nee. Etc.
Hij heeft heel veel gehad aan gesprekken met een psycholoog. De gesprekken hebben hem doen inzien wat hij nu echt wilde.Ik ben van mening dat je wel open moet staan voor dergelijke gesprekken. In the end is het toch een soort 'vreemde' aan wie je je verhaal verteld en die je er, hopelijk, doorheen sleept.
Daarnaast ligt het, denk ik, ook aan de psycholoog zelf. 'Klikt' de combinatie wel/niet. Kun je - voor je gevoel - alles vertellen ja/nee. Etc.
zaterdag 28 maart 2009 om 08:25
22Sterretjes, je doelt op mijn toenmalige relatie? DIe heb ik natuurlijk niet in 1x beeindigd. Het was een proces. Ik kan pas ergens definitief mee stoppen als ik werkelijk door heb waarom ik iets doe en wat het met me doet. De relatie bijvoorbeeld...ik twijfelde omdat ik me niet goed voelde in de relatie. Maar lag dat aan mij? Aan hem? Durfde ik me niet over te geven? Wilde ik te veel? Was ik realistisch? Zag ik het allemaal wel goed?
Het duurde lang voordat ik laag voor laag had afgepeld en zag dat de relatie mij meer de afgrond in duwde dan me echte hoogtes liet bereiken. Dat ging niet van de een op andere dag.
Soms weet je niet waarom je twijfelt, waarom je doet wat je doet maar het feit blijft dat je je er ongelukkig bij voelt. Ik had het blijkbaar nodig om er lang bij stil te staan dat ik in een situatie zat die mij afbrak. Maar wil ik mezelf afbreken of opbouwen? Ik wil groei, angsten loslaten, leven vanuit mezelf en niet vanuit een ander, ik wil mezelf de dingen kunnen geven waar ik voorheen me richtte op anderen om mij die dingen te geven (veiligheid, geborgenheid, liefde, acceptatie). En dat is denk ik wel de grootste les die ik uit o.a. die relatie heb gehaald: zolang ik buiten mezelf op zoek ga naar al die dingen die ik van nature al met me meedraag dan lever ik mijn zelfrespect, kracht, eigenwaarde en eigenliefde in, in ruil voor acceptatie, liefde, veiligheid en geborgenheid bij een ander.
Het is een radicale les geweest en ik ben blij dat ik tot het inzicht ben gekomen dat door mijn gebrek aan zelfvertrouwen, onzekerheid, twijfel aan mezelf en mijn kunnen etc. ik een makkelijke prooi werd voor mensen die dat misbruikten. Geen verwijt naar die mansen toe maar begrip. Begrip dat als ik mezelf als ruilhandel zie, ik shit krijg als ik om shit vraag. Dus moest ik hard werken om mezelf te geven wat ik dacht van anderen nodig te hebben. En het is een bevrijding als je erachter komt dat je altijd in de verkeerde hoek hebt gezocht, terwijl hoe cliche het ook is, je alles in je hebt wat je nodig hebt. De gedachte dat het alleen van anderen kan komen, maakt ons zo zwak, behoevend (is dat een woord?) en afhankelijk van de grillen van anderen. Je ogen openen en zien hoe uniek je bent, hoe waardevol, hoe getalenteerd, hoe krachtig, dat maakt dat je stap voor stap vanzelf de voor jou juiste keuzes maakt.
Het duurde lang voordat ik laag voor laag had afgepeld en zag dat de relatie mij meer de afgrond in duwde dan me echte hoogtes liet bereiken. Dat ging niet van de een op andere dag.
Soms weet je niet waarom je twijfelt, waarom je doet wat je doet maar het feit blijft dat je je er ongelukkig bij voelt. Ik had het blijkbaar nodig om er lang bij stil te staan dat ik in een situatie zat die mij afbrak. Maar wil ik mezelf afbreken of opbouwen? Ik wil groei, angsten loslaten, leven vanuit mezelf en niet vanuit een ander, ik wil mezelf de dingen kunnen geven waar ik voorheen me richtte op anderen om mij die dingen te geven (veiligheid, geborgenheid, liefde, acceptatie). En dat is denk ik wel de grootste les die ik uit o.a. die relatie heb gehaald: zolang ik buiten mezelf op zoek ga naar al die dingen die ik van nature al met me meedraag dan lever ik mijn zelfrespect, kracht, eigenwaarde en eigenliefde in, in ruil voor acceptatie, liefde, veiligheid en geborgenheid bij een ander.
Het is een radicale les geweest en ik ben blij dat ik tot het inzicht ben gekomen dat door mijn gebrek aan zelfvertrouwen, onzekerheid, twijfel aan mezelf en mijn kunnen etc. ik een makkelijke prooi werd voor mensen die dat misbruikten. Geen verwijt naar die mansen toe maar begrip. Begrip dat als ik mezelf als ruilhandel zie, ik shit krijg als ik om shit vraag. Dus moest ik hard werken om mezelf te geven wat ik dacht van anderen nodig te hebben. En het is een bevrijding als je erachter komt dat je altijd in de verkeerde hoek hebt gezocht, terwijl hoe cliche het ook is, je alles in je hebt wat je nodig hebt. De gedachte dat het alleen van anderen kan komen, maakt ons zo zwak, behoevend (is dat een woord?) en afhankelijk van de grillen van anderen. Je ogen openen en zien hoe uniek je bent, hoe waardevol, hoe getalenteerd, hoe krachtig, dat maakt dat je stap voor stap vanzelf de voor jou juiste keuzes maakt.
