Psyche
alle pijlers
mijn levensverhaal
vrijdag 28 december 2007 om 16:31
oke wat ik nu ga doen is heel gewaagd voor mij, ik ga een heeeel perzoonlijk verhaal hier opzetten, omdat ik jullie toch neit in het echt ken kan ik dit doen, dit is waar ik met specialisten over meot praten maar wat ik realife niet kan. omdat het te diep zit of twe pijnlijk is. zelfs dit , om er over te schrijven is al ongeloofelijk moeilijk voor mij. de laatste keer toen ik er aan begon kwamen er herinderingen boven , flashbacks en dergelijken, hier tussen meot een oorzaak zitten van alle psygishe problemen die ik heb of heb gehad.
voor de 1 is dit niks voor de ander is dit veel,.
voor mij is het mijn leven
veel heb ik neit verwerkt , veel wil ik vergeten , over veel wil ik praten , over veel wil ik geen eens nadenken. ik zet hier vooral geen details neer omdat dat echt te moeilijk is.
dit is de eerste keer dat ik echt ga na denken over m,n hele leven,
dit kan me helpen om te gaan praten over mijn problemen en verleden.
ik heb gehoord dat het verhaal schrijven de eerste stap is en het laten lezen (in dit geval posten) de 2de stap
het begin
Ik werd geborgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n vader en moeder waren nog bij elkaar.
we verhuisden naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] toen was ik 2 jaar
op m,n 3de vertrok mijn vader.
m,n moeder had m,n moeder en m,n stiefvader vlak voor z,n vertrek aan elkaar gekoppelt.
op m,n 4de heb ik op auto's gesprongen waardoor mijn ouders een grote schuld kregen.
m,n moeder was bijna overspannen en wij werden licht verwaarloosd.
van mijn 5de tot mijn 7de ben ik sexueel misbruikt.
toen ze er op mijn 7de achterkwamen stond onze wereld op de kop
mijn vader vertrok acuut naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] voor 2 jaar waardoor wij zijn steun miste.
hij liet ons gewoon in de steek.
mijn moeder en m,n stiefvader konden neit in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] blijven wonen
2dagen nadat ze achter het sexueel misbruik waren gekomen vertrokken ze acuut.
we hadden geen huis en ook bijna geen geld.
we konden nergens heen maar we konden daar ook neit blijven wonen
we kwamen voor 4 maanden in een huis te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] van een vriend van m,n stiefvader.
ik had geen school en m,n broertje ook neit.
na 4 a 5 maanden moesten we uit dat huis.
we kwamen voor 2 weken in een zomerhuisje op een bungalow park.
m,n stiefvader zocht werk en m,n moeder zorgde voor ons.
na 2 weken moesten we ook daar weg.
m,n moeder ,m,n broertje en ik kwamen in stichting onderdak en m,n stiefvader ging naar het oude huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] , zonder stroom , zonder gas , zonder water, zonder eten, opzoek naar werk,
wij bleven 2 weken in stichting onderdak,
daarna ging ik voor een tijdje naar m,n tante en m,n broertje ging naar m,n oma. m,n moeder bleef in stichting onderdak, we werden gescheiden.
ik wou naar m,n moeder maar het kon neit
ik kreeg weer school en eindelijk na 4 maanden zag ik m,n moeder weer en m,n broertje en m,n stiefvader, dat was allemaal in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
toen kwamen weer terecht in een bungalow park. in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n stiefvader had werk gevonden en van m,n vader was nog steeds geen spoor, terwijl we hem zo hard nodig hadden.
na nog een 6 maanden in dat bungalow park werden we ook daar er uit gezet.
we hadden geen mogelijkheid een huis te krijgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] maar we kregen ook geen huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] dus stonden we min of meer weer op straat, precies op dat moment werd m,n kleine broertje geboren.
ik zat op een school in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en ik had al bijna 3 scholen gehad in bijna (weet ik hoe lang)
.
we kwamen op de dag dat we er uit werden gezet gelijk bij de vader van m,n stiefvader te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n broertje was toen net 2 dagen geboren in de zomerhuisjes in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] (bungalow park)
vanaf daar ging ik naar school,
we konden niet allemaal in dat huis dus moesten we gescheiden worden.
gelukkig neit zo ver van elkaar . ik ging bij de buren met m,n broertje en m,n moeder en stiefvader gingen bij de ouders van m,n stiefvader.
m,n vader was nog steeds pleite en dat deed me enorm pijn.
hij had ons gewoon in de steek gelaten
na ongeveer een jaar daarna kregen we een eigenhuis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
ik was toen bijna 10
ik had het sexueel misbruik al diep verdrongen.
ik kreeg een kaartje van m,n vader, hij zou terug komen naar nederland
nachten had ik wakker gelegen en dacht ik aan m,n vader, hoe hard ik hem nodig had gehad,
die momenten en die pijn staan me nog helder bij maar dat hebben zoveel mensen mee gemaakt!
ehm ja oke, pffff moeilijk hoor ,dit brengt egt herineringen naar boven die ik eigelijk helemaal neit leuk vind maja ik ga verder.
we hadden een huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]. toen begonnen we eindelijk een leven op te bouwen.
vanaf dat moment begon ik psygishe problemen te ontwikkelen maar dat zou pas 5 jaar later uitkomen.
toen kwam m,n moeder in aanraking met de driag, ze hadden een vermoeden dat ik ADHD had en school had ook een vermoeden want ik zat al op een MLK moeilijmk lerende kinderen,
i kwerd getest op ADHD en het werd vastgesteld, ook had ik een leerweg achterstand omdat ik zolang neit naar school was geweest, niks over psygishe problemen ik had GEwoon ADHD niksw meer, ze hadden het helemaal fout, ik had (blijkt later ) helemaal geen ADHD
maar ierdigeval ik kreeg medicijnen (ritalin) en inderdaad het ging beter op school en ik was rustiger.
het nadeel , ik at bijna niet meer door de medicatie en ik was altijd suf, het voelde als drugs, het bijna niet eten was een gewoonte geworden en iedereen dacht dat het normaal was omdat ik medicatie had.
ik was bijna 11 jaar en we woonden al een jaar in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen kwam onze vader terug.
we waren zo ongeloofelijk blij de hereniging was zo emotioneel.
ik heb nooit de reden geweten waarom hij weg ging maar wel een grote boosheid ontwikkelt.
maar ierdigeval we waren blij we zouden sindsdien elke 2 weken een weekend naar onze vader gaan.
we kregen ook bericht een paar maanden na dat onze vader terug dat we zouden verhuizen.
we gingen wonen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] naar een flat.
ik was bijna 12 en ikging bijna van de MLK af, ik was door de medicatie een heel stuk vooruit gegaan.
maar qua medicijn gebruik ging het fout.
ik begon meer te slikken omdat het voelde als drugs, voor mij werd het drugs gebruik.
ik at steeds minder maar het had niks met ana te maken.
ik begon me ook steeds vaker somberder te voelen
ik had moeite om over het sexueel misbruik te praten of over iets dan ook wat er vroeger was gebeurd,. ik had het allemaal diep weg gedrukt en was het meesten vergeten.
ik was 13 en ikgingnaAR de middelbare school,.
ik begon met blowen want ik voelde me heel veel verdrietig en boos.
ik had huilbuien waar niemand iets van af wist.
ik kon er neit over praten met m,n ouders ik wist neit hoe.
niemand wist hoe ik mij voelden of wat ik dacht.
dus ik begon met blowen om m,n gevoel weg te drukken , me vrolijk en energiek te voelen.
ik dahct dat ik alleen gezellig was als ik blowde.
ik werd onwijs gepest op die eerste middelbare school.
eerst door de klas en toen door de hele school.
ik was dik , moddervet. en zo werd ik ook een jaar lang daarmee gepest.
aan de einde van een schooldag werd ik altijd gepakt door jongen.
ik kon soms uren neit naar huis omdat ik me verstopten.
ik werd bang en ontwikkelden een angstoornis.
ik durfde neit meer naar school.
door het pesten begon ik mij lelijk te vinden.
ik keek naar oude foto's en zag dat de kinderen inderdaad gelijk hadden, ik was lelijk en dik en ik was het niet waard.
het was m,n eigenschuld dat ik gepest werd en gepakt werd want ik was gewoon lelijk en dik.
als ik in de spiegelbeeld keek zag ik het zelf en ik begon mezelf echt te haten.
ik moest afvallen en ik moest van school af vond ik.
vanaf dat moment ging ik langzamerhand minder eten, steeds bleef die gedachten in m,n hoofd van "als ik afval en dun ben dan pesten ze me niet meer, dan ben ik mooi"
ondertussen was ik ook bezig van school af te komen
en ik was nog steeds verslaafd aan ritalin.
ik blowde en ik dronk.
ik ging me heel vervelend gedragen, op school , ik besloot zelf waneer ik op school kwam en ik luisterden en werkten niet, ik was brutaal zodat ik van school afgetrapt zou worden.
toen werd dat een gewoonten
op m,n 14de werd ik van school geschopt.
ik was zwaar verslaafd aan blowen en met drinken was ik gestopt
ik begon mezelf met snijden.
het was een manier om van m,n gevoel af te komen net al met blowen al voelde het sterker,
ik begon het lekker te vinden.
het gad me een rustig gevoel en ik was gewoon even totaal verdooft.
het hielkp niet lang maar het gevoel was daarna niet zo intens meer.
ik kwam er achter dat eten mij egt een kut gevoel gaf.
de gedachten zat in m,n hoofd, ik moet dun worden , ik meot mooi worden.
dan gaan mensen mij aardig vinden , dan gaan mensen mij mogen
ik wou niet eten dus loog ik.
ik loog dat ik bij een vriend had gegeten of dat ik al gegeten had of dat ik geen honger had door m,n medicatie.
als ik wel at dan voelde ik me boos en teleurgesteld.
boos omdat ik gegeten had en de weg naar gemogen worden en vrienden krijgen in de weg zat.
zoiezo vond ik mezelf super lelijk en ik wou er leuk uit zien.
ik begon mezelf ook te straffen als ik had gegeten,
ik ging me nog meer snijden.
ik begon steeds meer te blowen en het liep egt uit de hand.
ik kwam op een nieuwe school na de eerste middelbare school
ik kwam op een ZMOK school voor moeilijk lerende kinderen.
opdat het gedrag op de middelbare school een gewoonte was geworden kon ik me ook neit gedragen op de ZMLK
en door het blowen liet ik alles om me heen vallen.
ik had geen vrienden dus die kon ik neit laten vallen,
maar m,n school liet ik vallen. de relatie tussen mijn en m,n ouders ging steeds meer naar de knoppen en het ging pepaalt neit goed met mij.
uiteindelijk toen ook die school kapot ging , heb ik me aangemeld bij een afkick kliniek.
ik wou van het blowen af want daarom ging alles kapot.
ik sneed me nog steeds heel veel en het werd doordat ik stopte met blowen steeds erger.
ook de gevoelens na het eten werden daardoor intenser waardoor ik mezelf nog meer ging straffen.
in die klniek ging het ook bepaalt neit goed,
ze vonden het raar dat ik neit at en dat ik mezelf sneed.
ook zij begonnen me af te stoten en te pesten.
ik zat vast in 1 groot huis waar ik niet weg kon.
ik begon me af te zonderen.
ik bleef dagen in een hokje op de stoel zitten.
toen was er 1 jongen die te ver ging.
ik sloeg hem en ik kreeg en rode kaart.
ik werd weg gestuurd en doorverwezen naar een psygishe observatie kliniek ([Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens])
maar voor dat ik daar terecht kwam , kwam ik 3 maanden op een wachtlijst te staan en zat ik bij m,n vader. omdat ik een tijdje neit meer bij m,n moeder kon wonen want dat was kapot gegaan.
het mezelf dwingenom niet te eten werd erger.
tussen m,n 12de en 16de was ik 30 kilo afgevallen en woog ik 49 van de bijna 80 kilo.
maar zelf zag ik het niet.
voor mij gevoel was ik nog net zo leijk en dik als dat ik 1 jaar en 2 jaar en 3 jaar geleden had gewogen.
het meesten ben ik afgevallen door mijn medicatie.
ik begon in die 3 maanden bij m,n vader weer aan de drugs.
daardoor ging ik minder snijden.
ik had momenten dat ik zo 3 dagen neit at en dan at ik weer een dag wel.
maja ierdigeval, ik werd opgenomen in die psygishe kliniek, vrijwillig anders zou het onder dwang gaan.
ik wou neit geholpen worden dus ik verbergde m,n problemen onder allemaal fake problemen en loog daar over mijn problemen.
ik loog over waarom ik sneed ik loog over hoe ik mij voelde en ik loog over water in me omging.
alles om ze maar weg te houden over m,n egte problemen.
ik moest noodgedwongen weer gaan eten.
daardoor voelde ik me daar vaak depresief maar dat verborg ik.
ik deed gemaakt gezellig en blij maar ondertussen zat ik op m,n kamer daar en deed ik mezelf van alles aan.
ik kon niet praten over vroeger en uiteindelijk hebben ze me daar laten gaan. ik had hulp nodig volgens hun maar ik wou geen hulp dus konden ze me neit helpen.
omdat ik daar normaal at en het uitkotsten waren ze nooit achter mijn eetprobleem gekomen.
in mijn dosier stond vanwegen al dat gelieg, " vtrek aandacht met snijden, liegt over zijn gevoels, heeft ontwikkelings achterstand, heeft geen ADHD, en is voor de rest gezond " dus zo ging ik daar weg.
ondertussen begon ik weer met uithongeren.,
ik voelde me lelijker en dikker dan ooit.
ik begon suicidale gedachten te krijgen.
en dwangmatige gedachten die steeds terug kwamen.
ik begon weer aan de drugs meer dan ik ooit had gedaan.
en ik ging weer naar die ZMOK , maar binnen 4 maanden was dat ook weer kapot, weer geen school.
toen kwam ik een oude school jongen tegen van de MLK.
we werden vrienden. nog kon ik niemand meer vertrouwen.
ik werd z,n vriend maar ik vertelden hem neits over het snijden over het eten.
hij was aan de hardrugs en xo begon ik ook.
ik kwam 1 keer in de week bij m,n moeder thuis als ik dan een hele week had gebruikt.
eerst begon ik met speed toen ook met xtc.
al;s ik thuis was dan was ik kapot, emotioneel of agressief.
ik wou hulp maar ik wist neit hoe ik dat moest doen
ik begon meer drugs te gebruiken en speed hielp me om gewoon 4 dagen niet te eten.
op een gegeven moment had ik 6 dagen lang speed gebruikt en niet gegeten, ik kwam in een psygosen.
ik werd voor 4 dagen opgenomen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen was ik er uit.
ik was over vermoeid, ik was ondervoed door weken lang bijna niks eten en ik had een psygishe klap gehad door de drugs.
ik kwam 2 weken thuis , met veel rfuzie, veel huilen en toen ging het verkeerd,. ik liep weg, naar m,n vriend toe, de relatie was kapot gegaan tiussen mij en m,n ouders.
ik begon weer met speed en XTC en ik ging weer dagen niks eten.
ik gebruikte de speed neit meer voor m,n gevoel maar vooral om te vergeten en neit te hoeven eten.
ik ging dagen door.
m,n lichaam ging naar z,n knoppen,
ik kreeg hart problemen en last van m,n longen maar vooral m,n maag ging kapot.
ik kwam op het punt dat ik wist dat ik moest stoppen maar dat ik niet kon.
ik ging af en toe naar huis en smeekte m,n moeder om hulp om dan weer boos of huilend weg te gaan.
tot op een gegeven moment het uit de hand liep.
ik had m,n stiefvader bedreigt , de ramen in geslagen en het huis verbouwd vanwegen de uitwerkking van de speed.
ik werd opgepakt,
ik was tegen die tijd bijna 17 jaar en ik woog 46 kilo opmerkkelijk na hoe weinig ik gegeten had en hoeveel ik had gebruikt.
nog voelde ik me dik en lelijk,
ik kon geen meisje krijgen en geen andere vrienden en ik meost gewoon afvallen. voor m,n gevoel.
maja ik werd opgepakt, m,n moeder had me aangegeven.
bijna kwam ik in de jeugdgevangenis terecht voor 3 maanden ter afwachting van hulp.
maar dat gebeurden neit. ik nog die zelfde week opnieuw naar een afkick kliniek, [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
daar ging het wel goed,
ik kickte van de drugs af en ik maakte daar zeg maar vrienden.
ze mochten me , ze vonden me aardig.
maar nog steeds bleef ik mij rot voelen.
de suicidale gedachtes waren verdwenen.
maar ik vond mezelf nog steeds lelijk en dik.
ik moest doorgaan.
dus het begon ze daar op te vallen dat ik neit at.
ik legde uit hoe het zat en iedereen snapte me.
eindelijk kon ik vertellen hoe ik me voelden over het eten.
dat ik mij mezelf dik voelde en leijk vond.
dat ik me rot voelde als ik at , dat ik dan boos werd en me teleurgesteld en in paniek voelde.
maar de leiding snapte het niet.
ik kreeg risperdal voor m,n gedachten en vanwegen paranoiaheid.
nog steeds voelde ik me vaak verdrietig en nog steeds kon ik neit over mijn problemen praten.
ik kon nog steeds neit praten over mijn gevoelens en verleden.
ze konden me ook niet helpen met m,n eten dus dat onderwerp werd gesloten.
ik moest maar eten en dat was dat.
dus ik begon weer noodgedwongen te eten.
binnen 4 maanden woog ik van de 45 naar de 57.
ik voelde me vreselijk en weer moddervet
ik was bang dat die jongen me neit meer zouden mogen en ik begon uit angst me weer te verbergen.
ik schaamde me voor mijzelf.
maar de jongens en meisjes lieten zien dat ze me nog steeds mochten en dat hielp.
elke dag voelde ik mij vreselijk omdat ik meost eten maar ik deed het.
toen na 5 maanden was ik clean volgens hun en ocht ik weg.
maar ik zou niet thuis komen te zitten.
ik stond aangemeld op een wachtlijst van de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen en gedragproblematiek.
maar ter overbruging ging ik naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] zogenaamd een instelling voor de moeilijkste kinderen van nederland.
ik was al lang 17 dat was in april tot september.
toen ik daar kwam stopte ik acuur met eten.
nu kon het weer maar dat had ik gedacht.
ze wisten niks van mijn ana maar ik moest verplcith eten daar.
dus ik deed het wer ondanks dat ik me zo kut voelde.
ik ging het eten uitkotsen.
4 maanden lang heb ik het eten 3 keer per dag er uit gegooid.
maar ik viel heel langzaam af, in 4 maanden was ik maar 3,6 kilo afgevallen.
ik voelde me dikker dan ooit.
ik vertelden ze niks en loog.
steeds kwamen ze er bijna achter en dan vertelden ik dat ik me ziek voelde.
toen kwam ik in de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] waar ik nu sinds September zit.
ik moet er verplicht eten maar ze weten niks van mijn ana af.
ik gooi het er nog steeds uit en dankzij stage mis ik 2 dagen in de week met eten.
de rest van de week lieg ik maar ontkomen doe ik er 2 of 3 dagen in de week neit aan.
nog steeds voel ik mij soals ik me al vele jaren voel.
verdrietig , dik , lelijk, boos
nog steeds kan ik neit praten over wat er in me omgaat of hoe ik me voel.
zo dit was m,n levensverhaal
voor de 1 is dit niks voor de ander is dit veel,.
voor mij is het mijn leven
veel heb ik neit verwerkt , veel wil ik vergeten , over veel wil ik praten , over veel wil ik geen eens nadenken. ik zet hier vooral geen details neer omdat dat echt te moeilijk is.
dit is de eerste keer dat ik echt ga na denken over m,n hele leven,
dit kan me helpen om te gaan praten over mijn problemen en verleden.
ik heb gehoord dat het verhaal schrijven de eerste stap is en het laten lezen (in dit geval posten) de 2de stap
het begin
Ik werd geborgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n vader en moeder waren nog bij elkaar.
we verhuisden naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] toen was ik 2 jaar
op m,n 3de vertrok mijn vader.
m,n moeder had m,n moeder en m,n stiefvader vlak voor z,n vertrek aan elkaar gekoppelt.
op m,n 4de heb ik op auto's gesprongen waardoor mijn ouders een grote schuld kregen.
m,n moeder was bijna overspannen en wij werden licht verwaarloosd.
van mijn 5de tot mijn 7de ben ik sexueel misbruikt.
toen ze er op mijn 7de achterkwamen stond onze wereld op de kop
mijn vader vertrok acuut naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] voor 2 jaar waardoor wij zijn steun miste.
hij liet ons gewoon in de steek.
mijn moeder en m,n stiefvader konden neit in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] blijven wonen
2dagen nadat ze achter het sexueel misbruik waren gekomen vertrokken ze acuut.
we hadden geen huis en ook bijna geen geld.
we konden nergens heen maar we konden daar ook neit blijven wonen
we kwamen voor 4 maanden in een huis te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] van een vriend van m,n stiefvader.
ik had geen school en m,n broertje ook neit.
na 4 a 5 maanden moesten we uit dat huis.
we kwamen voor 2 weken in een zomerhuisje op een bungalow park.
m,n stiefvader zocht werk en m,n moeder zorgde voor ons.
na 2 weken moesten we ook daar weg.
m,n moeder ,m,n broertje en ik kwamen in stichting onderdak en m,n stiefvader ging naar het oude huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] , zonder stroom , zonder gas , zonder water, zonder eten, opzoek naar werk,
wij bleven 2 weken in stichting onderdak,
daarna ging ik voor een tijdje naar m,n tante en m,n broertje ging naar m,n oma. m,n moeder bleef in stichting onderdak, we werden gescheiden.
ik wou naar m,n moeder maar het kon neit
ik kreeg weer school en eindelijk na 4 maanden zag ik m,n moeder weer en m,n broertje en m,n stiefvader, dat was allemaal in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
toen kwamen weer terecht in een bungalow park. in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n stiefvader had werk gevonden en van m,n vader was nog steeds geen spoor, terwijl we hem zo hard nodig hadden.
na nog een 6 maanden in dat bungalow park werden we ook daar er uit gezet.
we hadden geen mogelijkheid een huis te krijgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] maar we kregen ook geen huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] dus stonden we min of meer weer op straat, precies op dat moment werd m,n kleine broertje geboren.
ik zat op een school in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en ik had al bijna 3 scholen gehad in bijna (weet ik hoe lang)
.
we kwamen op de dag dat we er uit werden gezet gelijk bij de vader van m,n stiefvader te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n broertje was toen net 2 dagen geboren in de zomerhuisjes in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] (bungalow park)
vanaf daar ging ik naar school,
we konden niet allemaal in dat huis dus moesten we gescheiden worden.
gelukkig neit zo ver van elkaar . ik ging bij de buren met m,n broertje en m,n moeder en stiefvader gingen bij de ouders van m,n stiefvader.
m,n vader was nog steeds pleite en dat deed me enorm pijn.
hij had ons gewoon in de steek gelaten
na ongeveer een jaar daarna kregen we een eigenhuis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
ik was toen bijna 10
ik had het sexueel misbruik al diep verdrongen.
ik kreeg een kaartje van m,n vader, hij zou terug komen naar nederland
nachten had ik wakker gelegen en dacht ik aan m,n vader, hoe hard ik hem nodig had gehad,
die momenten en die pijn staan me nog helder bij maar dat hebben zoveel mensen mee gemaakt!
ehm ja oke, pffff moeilijk hoor ,dit brengt egt herineringen naar boven die ik eigelijk helemaal neit leuk vind maja ik ga verder.
we hadden een huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]. toen begonnen we eindelijk een leven op te bouwen.
vanaf dat moment begon ik psygishe problemen te ontwikkelen maar dat zou pas 5 jaar later uitkomen.
toen kwam m,n moeder in aanraking met de driag, ze hadden een vermoeden dat ik ADHD had en school had ook een vermoeden want ik zat al op een MLK moeilijmk lerende kinderen,
i kwerd getest op ADHD en het werd vastgesteld, ook had ik een leerweg achterstand omdat ik zolang neit naar school was geweest, niks over psygishe problemen ik had GEwoon ADHD niksw meer, ze hadden het helemaal fout, ik had (blijkt later ) helemaal geen ADHD
maar ierdigeval ik kreeg medicijnen (ritalin) en inderdaad het ging beter op school en ik was rustiger.
het nadeel , ik at bijna niet meer door de medicatie en ik was altijd suf, het voelde als drugs, het bijna niet eten was een gewoonte geworden en iedereen dacht dat het normaal was omdat ik medicatie had.
ik was bijna 11 jaar en we woonden al een jaar in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen kwam onze vader terug.
we waren zo ongeloofelijk blij de hereniging was zo emotioneel.
ik heb nooit de reden geweten waarom hij weg ging maar wel een grote boosheid ontwikkelt.
maar ierdigeval we waren blij we zouden sindsdien elke 2 weken een weekend naar onze vader gaan.
we kregen ook bericht een paar maanden na dat onze vader terug dat we zouden verhuizen.
we gingen wonen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] naar een flat.
ik was bijna 12 en ikging bijna van de MLK af, ik was door de medicatie een heel stuk vooruit gegaan.
maar qua medicijn gebruik ging het fout.
ik begon meer te slikken omdat het voelde als drugs, voor mij werd het drugs gebruik.
ik at steeds minder maar het had niks met ana te maken.
ik begon me ook steeds vaker somberder te voelen
ik had moeite om over het sexueel misbruik te praten of over iets dan ook wat er vroeger was gebeurd,. ik had het allemaal diep weg gedrukt en was het meesten vergeten.
ik was 13 en ikgingnaAR de middelbare school,.
ik begon met blowen want ik voelde me heel veel verdrietig en boos.
ik had huilbuien waar niemand iets van af wist.
ik kon er neit over praten met m,n ouders ik wist neit hoe.
niemand wist hoe ik mij voelden of wat ik dacht.
dus ik begon met blowen om m,n gevoel weg te drukken , me vrolijk en energiek te voelen.
ik dahct dat ik alleen gezellig was als ik blowde.
ik werd onwijs gepest op die eerste middelbare school.
eerst door de klas en toen door de hele school.
ik was dik , moddervet. en zo werd ik ook een jaar lang daarmee gepest.
aan de einde van een schooldag werd ik altijd gepakt door jongen.
ik kon soms uren neit naar huis omdat ik me verstopten.
ik werd bang en ontwikkelden een angstoornis.
ik durfde neit meer naar school.
door het pesten begon ik mij lelijk te vinden.
ik keek naar oude foto's en zag dat de kinderen inderdaad gelijk hadden, ik was lelijk en dik en ik was het niet waard.
het was m,n eigenschuld dat ik gepest werd en gepakt werd want ik was gewoon lelijk en dik.
als ik in de spiegelbeeld keek zag ik het zelf en ik begon mezelf echt te haten.
ik moest afvallen en ik moest van school af vond ik.
vanaf dat moment ging ik langzamerhand minder eten, steeds bleef die gedachten in m,n hoofd van "als ik afval en dun ben dan pesten ze me niet meer, dan ben ik mooi"
ondertussen was ik ook bezig van school af te komen
en ik was nog steeds verslaafd aan ritalin.
ik blowde en ik dronk.
ik ging me heel vervelend gedragen, op school , ik besloot zelf waneer ik op school kwam en ik luisterden en werkten niet, ik was brutaal zodat ik van school afgetrapt zou worden.
toen werd dat een gewoonten
op m,n 14de werd ik van school geschopt.
ik was zwaar verslaafd aan blowen en met drinken was ik gestopt
ik begon mezelf met snijden.
het was een manier om van m,n gevoel af te komen net al met blowen al voelde het sterker,
ik begon het lekker te vinden.
het gad me een rustig gevoel en ik was gewoon even totaal verdooft.
het hielkp niet lang maar het gevoel was daarna niet zo intens meer.
ik kwam er achter dat eten mij egt een kut gevoel gaf.
de gedachten zat in m,n hoofd, ik moet dun worden , ik meot mooi worden.
dan gaan mensen mij aardig vinden , dan gaan mensen mij mogen
ik wou niet eten dus loog ik.
ik loog dat ik bij een vriend had gegeten of dat ik al gegeten had of dat ik geen honger had door m,n medicatie.
als ik wel at dan voelde ik me boos en teleurgesteld.
boos omdat ik gegeten had en de weg naar gemogen worden en vrienden krijgen in de weg zat.
zoiezo vond ik mezelf super lelijk en ik wou er leuk uit zien.
ik begon mezelf ook te straffen als ik had gegeten,
ik ging me nog meer snijden.
ik begon steeds meer te blowen en het liep egt uit de hand.
ik kwam op een nieuwe school na de eerste middelbare school
ik kwam op een ZMOK school voor moeilijk lerende kinderen.
opdat het gedrag op de middelbare school een gewoonte was geworden kon ik me ook neit gedragen op de ZMLK
en door het blowen liet ik alles om me heen vallen.
ik had geen vrienden dus die kon ik neit laten vallen,
maar m,n school liet ik vallen. de relatie tussen mijn en m,n ouders ging steeds meer naar de knoppen en het ging pepaalt neit goed met mij.
uiteindelijk toen ook die school kapot ging , heb ik me aangemeld bij een afkick kliniek.
ik wou van het blowen af want daarom ging alles kapot.
ik sneed me nog steeds heel veel en het werd doordat ik stopte met blowen steeds erger.
ook de gevoelens na het eten werden daardoor intenser waardoor ik mezelf nog meer ging straffen.
in die klniek ging het ook bepaalt neit goed,
ze vonden het raar dat ik neit at en dat ik mezelf sneed.
ook zij begonnen me af te stoten en te pesten.
ik zat vast in 1 groot huis waar ik niet weg kon.
ik begon me af te zonderen.
ik bleef dagen in een hokje op de stoel zitten.
toen was er 1 jongen die te ver ging.
ik sloeg hem en ik kreeg en rode kaart.
ik werd weg gestuurd en doorverwezen naar een psygishe observatie kliniek ([Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens])
maar voor dat ik daar terecht kwam , kwam ik 3 maanden op een wachtlijst te staan en zat ik bij m,n vader. omdat ik een tijdje neit meer bij m,n moeder kon wonen want dat was kapot gegaan.
het mezelf dwingenom niet te eten werd erger.
tussen m,n 12de en 16de was ik 30 kilo afgevallen en woog ik 49 van de bijna 80 kilo.
maar zelf zag ik het niet.
voor mij gevoel was ik nog net zo leijk en dik als dat ik 1 jaar en 2 jaar en 3 jaar geleden had gewogen.
het meesten ben ik afgevallen door mijn medicatie.
ik begon in die 3 maanden bij m,n vader weer aan de drugs.
daardoor ging ik minder snijden.
ik had momenten dat ik zo 3 dagen neit at en dan at ik weer een dag wel.
maja ierdigeval, ik werd opgenomen in die psygishe kliniek, vrijwillig anders zou het onder dwang gaan.
ik wou neit geholpen worden dus ik verbergde m,n problemen onder allemaal fake problemen en loog daar over mijn problemen.
ik loog over waarom ik sneed ik loog over hoe ik mij voelde en ik loog over water in me omging.
alles om ze maar weg te houden over m,n egte problemen.
ik moest noodgedwongen weer gaan eten.
daardoor voelde ik me daar vaak depresief maar dat verborg ik.
ik deed gemaakt gezellig en blij maar ondertussen zat ik op m,n kamer daar en deed ik mezelf van alles aan.
ik kon niet praten over vroeger en uiteindelijk hebben ze me daar laten gaan. ik had hulp nodig volgens hun maar ik wou geen hulp dus konden ze me neit helpen.
omdat ik daar normaal at en het uitkotsten waren ze nooit achter mijn eetprobleem gekomen.
in mijn dosier stond vanwegen al dat gelieg, " vtrek aandacht met snijden, liegt over zijn gevoels, heeft ontwikkelings achterstand, heeft geen ADHD, en is voor de rest gezond " dus zo ging ik daar weg.
ondertussen begon ik weer met uithongeren.,
ik voelde me lelijker en dikker dan ooit.
ik begon suicidale gedachten te krijgen.
en dwangmatige gedachten die steeds terug kwamen.
ik begon weer aan de drugs meer dan ik ooit had gedaan.
en ik ging weer naar die ZMOK , maar binnen 4 maanden was dat ook weer kapot, weer geen school.
toen kwam ik een oude school jongen tegen van de MLK.
we werden vrienden. nog kon ik niemand meer vertrouwen.
ik werd z,n vriend maar ik vertelden hem neits over het snijden over het eten.
hij was aan de hardrugs en xo begon ik ook.
ik kwam 1 keer in de week bij m,n moeder thuis als ik dan een hele week had gebruikt.
eerst begon ik met speed toen ook met xtc.
al;s ik thuis was dan was ik kapot, emotioneel of agressief.
ik wou hulp maar ik wist neit hoe ik dat moest doen
ik begon meer drugs te gebruiken en speed hielp me om gewoon 4 dagen niet te eten.
op een gegeven moment had ik 6 dagen lang speed gebruikt en niet gegeten, ik kwam in een psygosen.
ik werd voor 4 dagen opgenomen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen was ik er uit.
ik was over vermoeid, ik was ondervoed door weken lang bijna niks eten en ik had een psygishe klap gehad door de drugs.
ik kwam 2 weken thuis , met veel rfuzie, veel huilen en toen ging het verkeerd,. ik liep weg, naar m,n vriend toe, de relatie was kapot gegaan tiussen mij en m,n ouders.
ik begon weer met speed en XTC en ik ging weer dagen niks eten.
ik gebruikte de speed neit meer voor m,n gevoel maar vooral om te vergeten en neit te hoeven eten.
ik ging dagen door.
m,n lichaam ging naar z,n knoppen,
ik kreeg hart problemen en last van m,n longen maar vooral m,n maag ging kapot.
ik kwam op het punt dat ik wist dat ik moest stoppen maar dat ik niet kon.
ik ging af en toe naar huis en smeekte m,n moeder om hulp om dan weer boos of huilend weg te gaan.
tot op een gegeven moment het uit de hand liep.
ik had m,n stiefvader bedreigt , de ramen in geslagen en het huis verbouwd vanwegen de uitwerkking van de speed.
ik werd opgepakt,
ik was tegen die tijd bijna 17 jaar en ik woog 46 kilo opmerkkelijk na hoe weinig ik gegeten had en hoeveel ik had gebruikt.
nog voelde ik me dik en lelijk,
ik kon geen meisje krijgen en geen andere vrienden en ik meost gewoon afvallen. voor m,n gevoel.
maja ik werd opgepakt, m,n moeder had me aangegeven.
bijna kwam ik in de jeugdgevangenis terecht voor 3 maanden ter afwachting van hulp.
maar dat gebeurden neit. ik nog die zelfde week opnieuw naar een afkick kliniek, [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
daar ging het wel goed,
ik kickte van de drugs af en ik maakte daar zeg maar vrienden.
ze mochten me , ze vonden me aardig.
maar nog steeds bleef ik mij rot voelen.
de suicidale gedachtes waren verdwenen.
maar ik vond mezelf nog steeds lelijk en dik.
ik moest doorgaan.
dus het begon ze daar op te vallen dat ik neit at.
ik legde uit hoe het zat en iedereen snapte me.
eindelijk kon ik vertellen hoe ik me voelden over het eten.
dat ik mij mezelf dik voelde en leijk vond.
dat ik me rot voelde als ik at , dat ik dan boos werd en me teleurgesteld en in paniek voelde.
maar de leiding snapte het niet.
ik kreeg risperdal voor m,n gedachten en vanwegen paranoiaheid.
nog steeds voelde ik me vaak verdrietig en nog steeds kon ik neit over mijn problemen praten.
ik kon nog steeds neit praten over mijn gevoelens en verleden.
ze konden me ook niet helpen met m,n eten dus dat onderwerp werd gesloten.
ik moest maar eten en dat was dat.
dus ik begon weer noodgedwongen te eten.
binnen 4 maanden woog ik van de 45 naar de 57.
ik voelde me vreselijk en weer moddervet
ik was bang dat die jongen me neit meer zouden mogen en ik begon uit angst me weer te verbergen.
ik schaamde me voor mijzelf.
maar de jongens en meisjes lieten zien dat ze me nog steeds mochten en dat hielp.
elke dag voelde ik mij vreselijk omdat ik meost eten maar ik deed het.
toen na 5 maanden was ik clean volgens hun en ocht ik weg.
maar ik zou niet thuis komen te zitten.
ik stond aangemeld op een wachtlijst van de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen en gedragproblematiek.
maar ter overbruging ging ik naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] zogenaamd een instelling voor de moeilijkste kinderen van nederland.
ik was al lang 17 dat was in april tot september.
toen ik daar kwam stopte ik acuur met eten.
nu kon het weer maar dat had ik gedacht.
ze wisten niks van mijn ana maar ik moest verplcith eten daar.
dus ik deed het wer ondanks dat ik me zo kut voelde.
ik ging het eten uitkotsen.
4 maanden lang heb ik het eten 3 keer per dag er uit gegooid.
maar ik viel heel langzaam af, in 4 maanden was ik maar 3,6 kilo afgevallen.
ik voelde me dikker dan ooit.
ik vertelden ze niks en loog.
steeds kwamen ze er bijna achter en dan vertelden ik dat ik me ziek voelde.
toen kwam ik in de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] waar ik nu sinds September zit.
ik moet er verplicht eten maar ze weten niks van mijn ana af.
ik gooi het er nog steeds uit en dankzij stage mis ik 2 dagen in de week met eten.
de rest van de week lieg ik maar ontkomen doe ik er 2 of 3 dagen in de week neit aan.
nog steeds voel ik mij soals ik me al vele jaren voel.
verdrietig , dik , lelijk, boos
nog steeds kan ik neit praten over wat er in me omgaat of hoe ik me voel.
zo dit was m,n levensverhaal
anoniem_29452 wijzigde dit bericht op 28-12-2007 22:10
Reden: Ter bescherming van persoonlijke situatie
Reden: Ter bescherming van persoonlijke situatie
% gewijzigd
vrijdag 28 december 2007 om 17:01
vrijdag 28 december 2007 om 17:02
vrijdag 28 december 2007 om 17:29
ten eerste: ik doe dit omdat ik dan juist kan praten heir over met familie en groepsbergeleider en mijn psygiater, dat kan ik namelijk niet dus vind ik dit toch neit erg dat ze dit lezen, het is juist iets wat ze meoten weten, \ik ben inderdaad dyslexies of hoe je dat ook schrijft, ik vind het niet erg dat zedit lezen want dan weten ze hoe ik me voel, hoe ik her ervaren heb en ik weet geen eens of ze wel op dit forum zitten, maar ierdigeval ik ben er ook achtergekomen dat ana wel bij jongens voor komt, je hoort het niet vaak en het komt veeeeeel minder voor dan bij vrouwen, ik weet niet of ik wel helemaal hulp wil hebben voor ana, soms wel maar heel vaak zit het in me hoofd dat ik gewoon door wil gaan
vrijdag 28 december 2007 om 17:29
Ik kan me voorstellen dat mijn vraag raar overkwam, maar ik bedoelde eigenlijk dat de manier van schrijven me wat deed. Alsof TO heel erg geëmotioneerd was toen hij dit schreef, dus heel erg verdrietig, zo dat je haast niet ziet wat je typt (tjee, hoe leg ik dit uit) Of "gewoon" dyslectisch"
Ik bedoelde het ECHT niet lullig! Ik schrok er eerder van!
Sorry Demoontje!
Ik bedoelde het ECHT niet lullig! Ik schrok er eerder van!
Sorry Demoontje!
vrijdag 28 december 2007 om 17:35
Demoontje, maar waarom deel je het met ons allemaal? Wat wil je daarmee bereiken? Heb je vragen voor ons, wil je medeleven, medelijden, wil je helemaal niks?
Als je eigenlijk wilt bereiken dat je hier met je familie en je psych over kan praten zou ik dit verhaal uitprinten, het aan ze cadeau doen en het verder niet op een openbaar forum bespreken.
Als je eigenlijk wilt bereiken dat je hier met je familie en je psych over kan praten zou ik dit verhaal uitprinten, het aan ze cadeau doen en het verder niet op een openbaar forum bespreken.
vrijdag 28 december 2007 om 17:39
nee dat echt aan ze geven kan ik neit, ik geef denk ik tussen het praten door een paar aanweizingen over waar ik m,n verhaal heb staan. ik weet voor de rest neit wat ik hier mee wil bereiken , maar vooral geen medelijden want dat heb ik ook neit met mezelf, ik denk maar zo, veel mensen hebben dit mee gemaakt,. ik ben niet de enigste, en ik denk ook dat ik gewoon m,n verhaal kwijt wou en dat was hier denk ik
vrijdag 28 december 2007 om 17:53
Demoontje,
Het begin is er in ieder geval! Stuur dit forumbericht door naar iemand die je vertrouwd, je psych, of een begeleider daar. In ieder geval die jou op weg kan helpen naar de juiste hulp. Dat is ook altijd lastig want je hebt te maken met hele lange wachtlijsten!
Succes in ieder geval,
Ik vind het super dat je in ieder geval je verhaal opgeschreven hebt. Dat is in ieder geval de eerste stap!
Het begin is er in ieder geval! Stuur dit forumbericht door naar iemand die je vertrouwd, je psych, of een begeleider daar. In ieder geval die jou op weg kan helpen naar de juiste hulp. Dat is ook altijd lastig want je hebt te maken met hele lange wachtlijsten!
Succes in ieder geval,
Ik vind het super dat je in ieder geval je verhaal opgeschreven hebt. Dat is in ieder geval de eerste stap!
vrijdag 28 december 2007 om 17:57
Demoontje, je schrijft dat je soms wel wilt dat ze van je eetprobleem weten en soms niet. Dat is niet vreemd. Misschien kan je het toch wel uit printen, en als je wilt dat ze het weten, dat je dan de brief op de post doet. Als de brief in de brievenbus zit kan hij er niet meer uit, dus dan moet je er wel tegenaan. (Wat je volgens mij stiekem eigenlijk wél wilt.)
Daarnaast weet ik niet of hulpverleners op een forum gaan zitten zoeken naar een verhaal wat er misschien zou kunnen staan. Hulpverleners zijn in hun vrije tijd vaak gewoon echt vrij, en gaan dan niet zoeken.
Ik snap eigenlijk niet precies waarom je het niet wilt vertellen maar het wel oke vindt als ze het vinden op het forum? Kun je dat uitleggen?
Daarnaast weet ik niet of hulpverleners op een forum gaan zitten zoeken naar een verhaal wat er misschien zou kunnen staan. Hulpverleners zijn in hun vrije tijd vaak gewoon echt vrij, en gaan dan niet zoeken.
Ik snap eigenlijk niet precies waarom je het niet wilt vertellen maar het wel oke vindt als ze het vinden op het forum? Kun je dat uitleggen?
vrijdag 28 december 2007 om 18:38
daarom, daarom vind ik het ook zo eng, ik ben bang voor de reacties van mijn " naasten" en ja ,, er is gewoon een gevoel van schaamte en angst die me tegenhoud om mijn naaste dit verhaal de vertellen maar ik weet wel dat het nodig is, diep van binnen wil ik ze dit allemaal vertellen, , wil ik ze vertellen hoe ik over eten denk over hoe ik vroeger de "verhuizing" heb ervaren en hoe ik me daar nu over voel, en ja heel nederland leest dit, daar had ik nog neit aan gedacht, maar bedenk wel dat jullie me neit echt kennen, dus kunnen julliue het ook neit tegen me gebruiken, dat kunnen naasten wel enj dat vind ik zo eng. ik wil wel geholpen worden voor "mijn eetprobleem" als het al daadwerkelijk een eetprobleem i is, maar ik weet ook hoe ik me voel na het eten en dat wikl ik ook neit dus daarom wil ik ook weer niet geholpen worden
