Psyche
alle pijlers
mijn levensverhaal
vrijdag 28 december 2007 om 16:31
oke wat ik nu ga doen is heel gewaagd voor mij, ik ga een heeeel perzoonlijk verhaal hier opzetten, omdat ik jullie toch neit in het echt ken kan ik dit doen, dit is waar ik met specialisten over meot praten maar wat ik realife niet kan. omdat het te diep zit of twe pijnlijk is. zelfs dit , om er over te schrijven is al ongeloofelijk moeilijk voor mij. de laatste keer toen ik er aan begon kwamen er herinderingen boven , flashbacks en dergelijken, hier tussen meot een oorzaak zitten van alle psygishe problemen die ik heb of heb gehad.
voor de 1 is dit niks voor de ander is dit veel,.
voor mij is het mijn leven
veel heb ik neit verwerkt , veel wil ik vergeten , over veel wil ik praten , over veel wil ik geen eens nadenken. ik zet hier vooral geen details neer omdat dat echt te moeilijk is.
dit is de eerste keer dat ik echt ga na denken over m,n hele leven,
dit kan me helpen om te gaan praten over mijn problemen en verleden.
ik heb gehoord dat het verhaal schrijven de eerste stap is en het laten lezen (in dit geval posten) de 2de stap
het begin
Ik werd geborgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n vader en moeder waren nog bij elkaar.
we verhuisden naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] toen was ik 2 jaar
op m,n 3de vertrok mijn vader.
m,n moeder had m,n moeder en m,n stiefvader vlak voor z,n vertrek aan elkaar gekoppelt.
op m,n 4de heb ik op auto's gesprongen waardoor mijn ouders een grote schuld kregen.
m,n moeder was bijna overspannen en wij werden licht verwaarloosd.
van mijn 5de tot mijn 7de ben ik sexueel misbruikt.
toen ze er op mijn 7de achterkwamen stond onze wereld op de kop
mijn vader vertrok acuut naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] voor 2 jaar waardoor wij zijn steun miste.
hij liet ons gewoon in de steek.
mijn moeder en m,n stiefvader konden neit in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] blijven wonen
2dagen nadat ze achter het sexueel misbruik waren gekomen vertrokken ze acuut.
we hadden geen huis en ook bijna geen geld.
we konden nergens heen maar we konden daar ook neit blijven wonen
we kwamen voor 4 maanden in een huis te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] van een vriend van m,n stiefvader.
ik had geen school en m,n broertje ook neit.
na 4 a 5 maanden moesten we uit dat huis.
we kwamen voor 2 weken in een zomerhuisje op een bungalow park.
m,n stiefvader zocht werk en m,n moeder zorgde voor ons.
na 2 weken moesten we ook daar weg.
m,n moeder ,m,n broertje en ik kwamen in stichting onderdak en m,n stiefvader ging naar het oude huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] , zonder stroom , zonder gas , zonder water, zonder eten, opzoek naar werk,
wij bleven 2 weken in stichting onderdak,
daarna ging ik voor een tijdje naar m,n tante en m,n broertje ging naar m,n oma. m,n moeder bleef in stichting onderdak, we werden gescheiden.
ik wou naar m,n moeder maar het kon neit
ik kreeg weer school en eindelijk na 4 maanden zag ik m,n moeder weer en m,n broertje en m,n stiefvader, dat was allemaal in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
toen kwamen weer terecht in een bungalow park. in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n stiefvader had werk gevonden en van m,n vader was nog steeds geen spoor, terwijl we hem zo hard nodig hadden.
na nog een 6 maanden in dat bungalow park werden we ook daar er uit gezet.
we hadden geen mogelijkheid een huis te krijgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] maar we kregen ook geen huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] dus stonden we min of meer weer op straat, precies op dat moment werd m,n kleine broertje geboren.
ik zat op een school in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en ik had al bijna 3 scholen gehad in bijna (weet ik hoe lang)
.
we kwamen op de dag dat we er uit werden gezet gelijk bij de vader van m,n stiefvader te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n broertje was toen net 2 dagen geboren in de zomerhuisjes in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] (bungalow park)
vanaf daar ging ik naar school,
we konden niet allemaal in dat huis dus moesten we gescheiden worden.
gelukkig neit zo ver van elkaar . ik ging bij de buren met m,n broertje en m,n moeder en stiefvader gingen bij de ouders van m,n stiefvader.
m,n vader was nog steeds pleite en dat deed me enorm pijn.
hij had ons gewoon in de steek gelaten
na ongeveer een jaar daarna kregen we een eigenhuis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
ik was toen bijna 10
ik had het sexueel misbruik al diep verdrongen.
ik kreeg een kaartje van m,n vader, hij zou terug komen naar nederland
nachten had ik wakker gelegen en dacht ik aan m,n vader, hoe hard ik hem nodig had gehad,
die momenten en die pijn staan me nog helder bij maar dat hebben zoveel mensen mee gemaakt!
ehm ja oke, pffff moeilijk hoor ,dit brengt egt herineringen naar boven die ik eigelijk helemaal neit leuk vind maja ik ga verder.
we hadden een huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]. toen begonnen we eindelijk een leven op te bouwen.
vanaf dat moment begon ik psygishe problemen te ontwikkelen maar dat zou pas 5 jaar later uitkomen.
toen kwam m,n moeder in aanraking met de driag, ze hadden een vermoeden dat ik ADHD had en school had ook een vermoeden want ik zat al op een MLK moeilijmk lerende kinderen,
i kwerd getest op ADHD en het werd vastgesteld, ook had ik een leerweg achterstand omdat ik zolang neit naar school was geweest, niks over psygishe problemen ik had GEwoon ADHD niksw meer, ze hadden het helemaal fout, ik had (blijkt later ) helemaal geen ADHD
maar ierdigeval ik kreeg medicijnen (ritalin) en inderdaad het ging beter op school en ik was rustiger.
het nadeel , ik at bijna niet meer door de medicatie en ik was altijd suf, het voelde als drugs, het bijna niet eten was een gewoonte geworden en iedereen dacht dat het normaal was omdat ik medicatie had.
ik was bijna 11 jaar en we woonden al een jaar in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen kwam onze vader terug.
we waren zo ongeloofelijk blij de hereniging was zo emotioneel.
ik heb nooit de reden geweten waarom hij weg ging maar wel een grote boosheid ontwikkelt.
maar ierdigeval we waren blij we zouden sindsdien elke 2 weken een weekend naar onze vader gaan.
we kregen ook bericht een paar maanden na dat onze vader terug dat we zouden verhuizen.
we gingen wonen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] naar een flat.
ik was bijna 12 en ikging bijna van de MLK af, ik was door de medicatie een heel stuk vooruit gegaan.
maar qua medicijn gebruik ging het fout.
ik begon meer te slikken omdat het voelde als drugs, voor mij werd het drugs gebruik.
ik at steeds minder maar het had niks met ana te maken.
ik begon me ook steeds vaker somberder te voelen
ik had moeite om over het sexueel misbruik te praten of over iets dan ook wat er vroeger was gebeurd,. ik had het allemaal diep weg gedrukt en was het meesten vergeten.
ik was 13 en ikgingnaAR de middelbare school,.
ik begon met blowen want ik voelde me heel veel verdrietig en boos.
ik had huilbuien waar niemand iets van af wist.
ik kon er neit over praten met m,n ouders ik wist neit hoe.
niemand wist hoe ik mij voelden of wat ik dacht.
dus ik begon met blowen om m,n gevoel weg te drukken , me vrolijk en energiek te voelen.
ik dahct dat ik alleen gezellig was als ik blowde.
ik werd onwijs gepest op die eerste middelbare school.
eerst door de klas en toen door de hele school.
ik was dik , moddervet. en zo werd ik ook een jaar lang daarmee gepest.
aan de einde van een schooldag werd ik altijd gepakt door jongen.
ik kon soms uren neit naar huis omdat ik me verstopten.
ik werd bang en ontwikkelden een angstoornis.
ik durfde neit meer naar school.
door het pesten begon ik mij lelijk te vinden.
ik keek naar oude foto's en zag dat de kinderen inderdaad gelijk hadden, ik was lelijk en dik en ik was het niet waard.
het was m,n eigenschuld dat ik gepest werd en gepakt werd want ik was gewoon lelijk en dik.
als ik in de spiegelbeeld keek zag ik het zelf en ik begon mezelf echt te haten.
ik moest afvallen en ik moest van school af vond ik.
vanaf dat moment ging ik langzamerhand minder eten, steeds bleef die gedachten in m,n hoofd van "als ik afval en dun ben dan pesten ze me niet meer, dan ben ik mooi"
ondertussen was ik ook bezig van school af te komen
en ik was nog steeds verslaafd aan ritalin.
ik blowde en ik dronk.
ik ging me heel vervelend gedragen, op school , ik besloot zelf waneer ik op school kwam en ik luisterden en werkten niet, ik was brutaal zodat ik van school afgetrapt zou worden.
toen werd dat een gewoonten
op m,n 14de werd ik van school geschopt.
ik was zwaar verslaafd aan blowen en met drinken was ik gestopt
ik begon mezelf met snijden.
het was een manier om van m,n gevoel af te komen net al met blowen al voelde het sterker,
ik begon het lekker te vinden.
het gad me een rustig gevoel en ik was gewoon even totaal verdooft.
het hielkp niet lang maar het gevoel was daarna niet zo intens meer.
ik kwam er achter dat eten mij egt een kut gevoel gaf.
de gedachten zat in m,n hoofd, ik moet dun worden , ik meot mooi worden.
dan gaan mensen mij aardig vinden , dan gaan mensen mij mogen
ik wou niet eten dus loog ik.
ik loog dat ik bij een vriend had gegeten of dat ik al gegeten had of dat ik geen honger had door m,n medicatie.
als ik wel at dan voelde ik me boos en teleurgesteld.
boos omdat ik gegeten had en de weg naar gemogen worden en vrienden krijgen in de weg zat.
zoiezo vond ik mezelf super lelijk en ik wou er leuk uit zien.
ik begon mezelf ook te straffen als ik had gegeten,
ik ging me nog meer snijden.
ik begon steeds meer te blowen en het liep egt uit de hand.
ik kwam op een nieuwe school na de eerste middelbare school
ik kwam op een ZMOK school voor moeilijk lerende kinderen.
opdat het gedrag op de middelbare school een gewoonte was geworden kon ik me ook neit gedragen op de ZMLK
en door het blowen liet ik alles om me heen vallen.
ik had geen vrienden dus die kon ik neit laten vallen,
maar m,n school liet ik vallen. de relatie tussen mijn en m,n ouders ging steeds meer naar de knoppen en het ging pepaalt neit goed met mij.
uiteindelijk toen ook die school kapot ging , heb ik me aangemeld bij een afkick kliniek.
ik wou van het blowen af want daarom ging alles kapot.
ik sneed me nog steeds heel veel en het werd doordat ik stopte met blowen steeds erger.
ook de gevoelens na het eten werden daardoor intenser waardoor ik mezelf nog meer ging straffen.
in die klniek ging het ook bepaalt neit goed,
ze vonden het raar dat ik neit at en dat ik mezelf sneed.
ook zij begonnen me af te stoten en te pesten.
ik zat vast in 1 groot huis waar ik niet weg kon.
ik begon me af te zonderen.
ik bleef dagen in een hokje op de stoel zitten.
toen was er 1 jongen die te ver ging.
ik sloeg hem en ik kreeg en rode kaart.
ik werd weg gestuurd en doorverwezen naar een psygishe observatie kliniek ([Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens])
maar voor dat ik daar terecht kwam , kwam ik 3 maanden op een wachtlijst te staan en zat ik bij m,n vader. omdat ik een tijdje neit meer bij m,n moeder kon wonen want dat was kapot gegaan.
het mezelf dwingenom niet te eten werd erger.
tussen m,n 12de en 16de was ik 30 kilo afgevallen en woog ik 49 van de bijna 80 kilo.
maar zelf zag ik het niet.
voor mij gevoel was ik nog net zo leijk en dik als dat ik 1 jaar en 2 jaar en 3 jaar geleden had gewogen.
het meesten ben ik afgevallen door mijn medicatie.
ik begon in die 3 maanden bij m,n vader weer aan de drugs.
daardoor ging ik minder snijden.
ik had momenten dat ik zo 3 dagen neit at en dan at ik weer een dag wel.
maja ierdigeval, ik werd opgenomen in die psygishe kliniek, vrijwillig anders zou het onder dwang gaan.
ik wou neit geholpen worden dus ik verbergde m,n problemen onder allemaal fake problemen en loog daar over mijn problemen.
ik loog over waarom ik sneed ik loog over hoe ik mij voelde en ik loog over water in me omging.
alles om ze maar weg te houden over m,n egte problemen.
ik moest noodgedwongen weer gaan eten.
daardoor voelde ik me daar vaak depresief maar dat verborg ik.
ik deed gemaakt gezellig en blij maar ondertussen zat ik op m,n kamer daar en deed ik mezelf van alles aan.
ik kon niet praten over vroeger en uiteindelijk hebben ze me daar laten gaan. ik had hulp nodig volgens hun maar ik wou geen hulp dus konden ze me neit helpen.
omdat ik daar normaal at en het uitkotsten waren ze nooit achter mijn eetprobleem gekomen.
in mijn dosier stond vanwegen al dat gelieg, " vtrek aandacht met snijden, liegt over zijn gevoels, heeft ontwikkelings achterstand, heeft geen ADHD, en is voor de rest gezond " dus zo ging ik daar weg.
ondertussen begon ik weer met uithongeren.,
ik voelde me lelijker en dikker dan ooit.
ik begon suicidale gedachten te krijgen.
en dwangmatige gedachten die steeds terug kwamen.
ik begon weer aan de drugs meer dan ik ooit had gedaan.
en ik ging weer naar die ZMOK , maar binnen 4 maanden was dat ook weer kapot, weer geen school.
toen kwam ik een oude school jongen tegen van de MLK.
we werden vrienden. nog kon ik niemand meer vertrouwen.
ik werd z,n vriend maar ik vertelden hem neits over het snijden over het eten.
hij was aan de hardrugs en xo begon ik ook.
ik kwam 1 keer in de week bij m,n moeder thuis als ik dan een hele week had gebruikt.
eerst begon ik met speed toen ook met xtc.
al;s ik thuis was dan was ik kapot, emotioneel of agressief.
ik wou hulp maar ik wist neit hoe ik dat moest doen
ik begon meer drugs te gebruiken en speed hielp me om gewoon 4 dagen niet te eten.
op een gegeven moment had ik 6 dagen lang speed gebruikt en niet gegeten, ik kwam in een psygosen.
ik werd voor 4 dagen opgenomen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen was ik er uit.
ik was over vermoeid, ik was ondervoed door weken lang bijna niks eten en ik had een psygishe klap gehad door de drugs.
ik kwam 2 weken thuis , met veel rfuzie, veel huilen en toen ging het verkeerd,. ik liep weg, naar m,n vriend toe, de relatie was kapot gegaan tiussen mij en m,n ouders.
ik begon weer met speed en XTC en ik ging weer dagen niks eten.
ik gebruikte de speed neit meer voor m,n gevoel maar vooral om te vergeten en neit te hoeven eten.
ik ging dagen door.
m,n lichaam ging naar z,n knoppen,
ik kreeg hart problemen en last van m,n longen maar vooral m,n maag ging kapot.
ik kwam op het punt dat ik wist dat ik moest stoppen maar dat ik niet kon.
ik ging af en toe naar huis en smeekte m,n moeder om hulp om dan weer boos of huilend weg te gaan.
tot op een gegeven moment het uit de hand liep.
ik had m,n stiefvader bedreigt , de ramen in geslagen en het huis verbouwd vanwegen de uitwerkking van de speed.
ik werd opgepakt,
ik was tegen die tijd bijna 17 jaar en ik woog 46 kilo opmerkkelijk na hoe weinig ik gegeten had en hoeveel ik had gebruikt.
nog voelde ik me dik en lelijk,
ik kon geen meisje krijgen en geen andere vrienden en ik meost gewoon afvallen. voor m,n gevoel.
maja ik werd opgepakt, m,n moeder had me aangegeven.
bijna kwam ik in de jeugdgevangenis terecht voor 3 maanden ter afwachting van hulp.
maar dat gebeurden neit. ik nog die zelfde week opnieuw naar een afkick kliniek, [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
daar ging het wel goed,
ik kickte van de drugs af en ik maakte daar zeg maar vrienden.
ze mochten me , ze vonden me aardig.
maar nog steeds bleef ik mij rot voelen.
de suicidale gedachtes waren verdwenen.
maar ik vond mezelf nog steeds lelijk en dik.
ik moest doorgaan.
dus het begon ze daar op te vallen dat ik neit at.
ik legde uit hoe het zat en iedereen snapte me.
eindelijk kon ik vertellen hoe ik me voelden over het eten.
dat ik mij mezelf dik voelde en leijk vond.
dat ik me rot voelde als ik at , dat ik dan boos werd en me teleurgesteld en in paniek voelde.
maar de leiding snapte het niet.
ik kreeg risperdal voor m,n gedachten en vanwegen paranoiaheid.
nog steeds voelde ik me vaak verdrietig en nog steeds kon ik neit over mijn problemen praten.
ik kon nog steeds neit praten over mijn gevoelens en verleden.
ze konden me ook niet helpen met m,n eten dus dat onderwerp werd gesloten.
ik moest maar eten en dat was dat.
dus ik begon weer noodgedwongen te eten.
binnen 4 maanden woog ik van de 45 naar de 57.
ik voelde me vreselijk en weer moddervet
ik was bang dat die jongen me neit meer zouden mogen en ik begon uit angst me weer te verbergen.
ik schaamde me voor mijzelf.
maar de jongens en meisjes lieten zien dat ze me nog steeds mochten en dat hielp.
elke dag voelde ik mij vreselijk omdat ik meost eten maar ik deed het.
toen na 5 maanden was ik clean volgens hun en ocht ik weg.
maar ik zou niet thuis komen te zitten.
ik stond aangemeld op een wachtlijst van de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen en gedragproblematiek.
maar ter overbruging ging ik naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] zogenaamd een instelling voor de moeilijkste kinderen van nederland.
ik was al lang 17 dat was in april tot september.
toen ik daar kwam stopte ik acuur met eten.
nu kon het weer maar dat had ik gedacht.
ze wisten niks van mijn ana maar ik moest verplcith eten daar.
dus ik deed het wer ondanks dat ik me zo kut voelde.
ik ging het eten uitkotsen.
4 maanden lang heb ik het eten 3 keer per dag er uit gegooid.
maar ik viel heel langzaam af, in 4 maanden was ik maar 3,6 kilo afgevallen.
ik voelde me dikker dan ooit.
ik vertelden ze niks en loog.
steeds kwamen ze er bijna achter en dan vertelden ik dat ik me ziek voelde.
toen kwam ik in de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] waar ik nu sinds September zit.
ik moet er verplicht eten maar ze weten niks van mijn ana af.
ik gooi het er nog steeds uit en dankzij stage mis ik 2 dagen in de week met eten.
de rest van de week lieg ik maar ontkomen doe ik er 2 of 3 dagen in de week neit aan.
nog steeds voel ik mij soals ik me al vele jaren voel.
verdrietig , dik , lelijk, boos
nog steeds kan ik neit praten over wat er in me omgaat of hoe ik me voel.
zo dit was m,n levensverhaal
voor de 1 is dit niks voor de ander is dit veel,.
voor mij is het mijn leven
veel heb ik neit verwerkt , veel wil ik vergeten , over veel wil ik praten , over veel wil ik geen eens nadenken. ik zet hier vooral geen details neer omdat dat echt te moeilijk is.
dit is de eerste keer dat ik echt ga na denken over m,n hele leven,
dit kan me helpen om te gaan praten over mijn problemen en verleden.
ik heb gehoord dat het verhaal schrijven de eerste stap is en het laten lezen (in dit geval posten) de 2de stap
het begin
Ik werd geborgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n vader en moeder waren nog bij elkaar.
we verhuisden naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] toen was ik 2 jaar
op m,n 3de vertrok mijn vader.
m,n moeder had m,n moeder en m,n stiefvader vlak voor z,n vertrek aan elkaar gekoppelt.
op m,n 4de heb ik op auto's gesprongen waardoor mijn ouders een grote schuld kregen.
m,n moeder was bijna overspannen en wij werden licht verwaarloosd.
van mijn 5de tot mijn 7de ben ik sexueel misbruikt.
toen ze er op mijn 7de achterkwamen stond onze wereld op de kop
mijn vader vertrok acuut naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] voor 2 jaar waardoor wij zijn steun miste.
hij liet ons gewoon in de steek.
mijn moeder en m,n stiefvader konden neit in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] blijven wonen
2dagen nadat ze achter het sexueel misbruik waren gekomen vertrokken ze acuut.
we hadden geen huis en ook bijna geen geld.
we konden nergens heen maar we konden daar ook neit blijven wonen
we kwamen voor 4 maanden in een huis te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] van een vriend van m,n stiefvader.
ik had geen school en m,n broertje ook neit.
na 4 a 5 maanden moesten we uit dat huis.
we kwamen voor 2 weken in een zomerhuisje op een bungalow park.
m,n stiefvader zocht werk en m,n moeder zorgde voor ons.
na 2 weken moesten we ook daar weg.
m,n moeder ,m,n broertje en ik kwamen in stichting onderdak en m,n stiefvader ging naar het oude huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] , zonder stroom , zonder gas , zonder water, zonder eten, opzoek naar werk,
wij bleven 2 weken in stichting onderdak,
daarna ging ik voor een tijdje naar m,n tante en m,n broertje ging naar m,n oma. m,n moeder bleef in stichting onderdak, we werden gescheiden.
ik wou naar m,n moeder maar het kon neit
ik kreeg weer school en eindelijk na 4 maanden zag ik m,n moeder weer en m,n broertje en m,n stiefvader, dat was allemaal in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
toen kwamen weer terecht in een bungalow park. in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n stiefvader had werk gevonden en van m,n vader was nog steeds geen spoor, terwijl we hem zo hard nodig hadden.
na nog een 6 maanden in dat bungalow park werden we ook daar er uit gezet.
we hadden geen mogelijkheid een huis te krijgen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] maar we kregen ook geen huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] dus stonden we min of meer weer op straat, precies op dat moment werd m,n kleine broertje geboren.
ik zat op een school in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en ik had al bijna 3 scholen gehad in bijna (weet ik hoe lang)
.
we kwamen op de dag dat we er uit werden gezet gelijk bij de vader van m,n stiefvader te zitten in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
m,n broertje was toen net 2 dagen geboren in de zomerhuisjes in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] (bungalow park)
vanaf daar ging ik naar school,
we konden niet allemaal in dat huis dus moesten we gescheiden worden.
gelukkig neit zo ver van elkaar . ik ging bij de buren met m,n broertje en m,n moeder en stiefvader gingen bij de ouders van m,n stiefvader.
m,n vader was nog steeds pleite en dat deed me enorm pijn.
hij had ons gewoon in de steek gelaten
na ongeveer een jaar daarna kregen we een eigenhuis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]
ik was toen bijna 10
ik had het sexueel misbruik al diep verdrongen.
ik kreeg een kaartje van m,n vader, hij zou terug komen naar nederland
nachten had ik wakker gelegen en dacht ik aan m,n vader, hoe hard ik hem nodig had gehad,
die momenten en die pijn staan me nog helder bij maar dat hebben zoveel mensen mee gemaakt!
ehm ja oke, pffff moeilijk hoor ,dit brengt egt herineringen naar boven die ik eigelijk helemaal neit leuk vind maja ik ga verder.
we hadden een huis in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens]. toen begonnen we eindelijk een leven op te bouwen.
vanaf dat moment begon ik psygishe problemen te ontwikkelen maar dat zou pas 5 jaar later uitkomen.
toen kwam m,n moeder in aanraking met de driag, ze hadden een vermoeden dat ik ADHD had en school had ook een vermoeden want ik zat al op een MLK moeilijmk lerende kinderen,
i kwerd getest op ADHD en het werd vastgesteld, ook had ik een leerweg achterstand omdat ik zolang neit naar school was geweest, niks over psygishe problemen ik had GEwoon ADHD niksw meer, ze hadden het helemaal fout, ik had (blijkt later ) helemaal geen ADHD
maar ierdigeval ik kreeg medicijnen (ritalin) en inderdaad het ging beter op school en ik was rustiger.
het nadeel , ik at bijna niet meer door de medicatie en ik was altijd suf, het voelde als drugs, het bijna niet eten was een gewoonte geworden en iedereen dacht dat het normaal was omdat ik medicatie had.
ik was bijna 11 jaar en we woonden al een jaar in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen kwam onze vader terug.
we waren zo ongeloofelijk blij de hereniging was zo emotioneel.
ik heb nooit de reden geweten waarom hij weg ging maar wel een grote boosheid ontwikkelt.
maar ierdigeval we waren blij we zouden sindsdien elke 2 weken een weekend naar onze vader gaan.
we kregen ook bericht een paar maanden na dat onze vader terug dat we zouden verhuizen.
we gingen wonen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] naar een flat.
ik was bijna 12 en ikging bijna van de MLK af, ik was door de medicatie een heel stuk vooruit gegaan.
maar qua medicijn gebruik ging het fout.
ik begon meer te slikken omdat het voelde als drugs, voor mij werd het drugs gebruik.
ik at steeds minder maar het had niks met ana te maken.
ik begon me ook steeds vaker somberder te voelen
ik had moeite om over het sexueel misbruik te praten of over iets dan ook wat er vroeger was gebeurd,. ik had het allemaal diep weg gedrukt en was het meesten vergeten.
ik was 13 en ikgingnaAR de middelbare school,.
ik begon met blowen want ik voelde me heel veel verdrietig en boos.
ik had huilbuien waar niemand iets van af wist.
ik kon er neit over praten met m,n ouders ik wist neit hoe.
niemand wist hoe ik mij voelden of wat ik dacht.
dus ik begon met blowen om m,n gevoel weg te drukken , me vrolijk en energiek te voelen.
ik dahct dat ik alleen gezellig was als ik blowde.
ik werd onwijs gepest op die eerste middelbare school.
eerst door de klas en toen door de hele school.
ik was dik , moddervet. en zo werd ik ook een jaar lang daarmee gepest.
aan de einde van een schooldag werd ik altijd gepakt door jongen.
ik kon soms uren neit naar huis omdat ik me verstopten.
ik werd bang en ontwikkelden een angstoornis.
ik durfde neit meer naar school.
door het pesten begon ik mij lelijk te vinden.
ik keek naar oude foto's en zag dat de kinderen inderdaad gelijk hadden, ik was lelijk en dik en ik was het niet waard.
het was m,n eigenschuld dat ik gepest werd en gepakt werd want ik was gewoon lelijk en dik.
als ik in de spiegelbeeld keek zag ik het zelf en ik begon mezelf echt te haten.
ik moest afvallen en ik moest van school af vond ik.
vanaf dat moment ging ik langzamerhand minder eten, steeds bleef die gedachten in m,n hoofd van "als ik afval en dun ben dan pesten ze me niet meer, dan ben ik mooi"
ondertussen was ik ook bezig van school af te komen
en ik was nog steeds verslaafd aan ritalin.
ik blowde en ik dronk.
ik ging me heel vervelend gedragen, op school , ik besloot zelf waneer ik op school kwam en ik luisterden en werkten niet, ik was brutaal zodat ik van school afgetrapt zou worden.
toen werd dat een gewoonten
op m,n 14de werd ik van school geschopt.
ik was zwaar verslaafd aan blowen en met drinken was ik gestopt
ik begon mezelf met snijden.
het was een manier om van m,n gevoel af te komen net al met blowen al voelde het sterker,
ik begon het lekker te vinden.
het gad me een rustig gevoel en ik was gewoon even totaal verdooft.
het hielkp niet lang maar het gevoel was daarna niet zo intens meer.
ik kwam er achter dat eten mij egt een kut gevoel gaf.
de gedachten zat in m,n hoofd, ik moet dun worden , ik meot mooi worden.
dan gaan mensen mij aardig vinden , dan gaan mensen mij mogen
ik wou niet eten dus loog ik.
ik loog dat ik bij een vriend had gegeten of dat ik al gegeten had of dat ik geen honger had door m,n medicatie.
als ik wel at dan voelde ik me boos en teleurgesteld.
boos omdat ik gegeten had en de weg naar gemogen worden en vrienden krijgen in de weg zat.
zoiezo vond ik mezelf super lelijk en ik wou er leuk uit zien.
ik begon mezelf ook te straffen als ik had gegeten,
ik ging me nog meer snijden.
ik begon steeds meer te blowen en het liep egt uit de hand.
ik kwam op een nieuwe school na de eerste middelbare school
ik kwam op een ZMOK school voor moeilijk lerende kinderen.
opdat het gedrag op de middelbare school een gewoonte was geworden kon ik me ook neit gedragen op de ZMLK
en door het blowen liet ik alles om me heen vallen.
ik had geen vrienden dus die kon ik neit laten vallen,
maar m,n school liet ik vallen. de relatie tussen mijn en m,n ouders ging steeds meer naar de knoppen en het ging pepaalt neit goed met mij.
uiteindelijk toen ook die school kapot ging , heb ik me aangemeld bij een afkick kliniek.
ik wou van het blowen af want daarom ging alles kapot.
ik sneed me nog steeds heel veel en het werd doordat ik stopte met blowen steeds erger.
ook de gevoelens na het eten werden daardoor intenser waardoor ik mezelf nog meer ging straffen.
in die klniek ging het ook bepaalt neit goed,
ze vonden het raar dat ik neit at en dat ik mezelf sneed.
ook zij begonnen me af te stoten en te pesten.
ik zat vast in 1 groot huis waar ik niet weg kon.
ik begon me af te zonderen.
ik bleef dagen in een hokje op de stoel zitten.
toen was er 1 jongen die te ver ging.
ik sloeg hem en ik kreeg en rode kaart.
ik werd weg gestuurd en doorverwezen naar een psygishe observatie kliniek ([Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens])
maar voor dat ik daar terecht kwam , kwam ik 3 maanden op een wachtlijst te staan en zat ik bij m,n vader. omdat ik een tijdje neit meer bij m,n moeder kon wonen want dat was kapot gegaan.
het mezelf dwingenom niet te eten werd erger.
tussen m,n 12de en 16de was ik 30 kilo afgevallen en woog ik 49 van de bijna 80 kilo.
maar zelf zag ik het niet.
voor mij gevoel was ik nog net zo leijk en dik als dat ik 1 jaar en 2 jaar en 3 jaar geleden had gewogen.
het meesten ben ik afgevallen door mijn medicatie.
ik begon in die 3 maanden bij m,n vader weer aan de drugs.
daardoor ging ik minder snijden.
ik had momenten dat ik zo 3 dagen neit at en dan at ik weer een dag wel.
maja ierdigeval, ik werd opgenomen in die psygishe kliniek, vrijwillig anders zou het onder dwang gaan.
ik wou neit geholpen worden dus ik verbergde m,n problemen onder allemaal fake problemen en loog daar over mijn problemen.
ik loog over waarom ik sneed ik loog over hoe ik mij voelde en ik loog over water in me omging.
alles om ze maar weg te houden over m,n egte problemen.
ik moest noodgedwongen weer gaan eten.
daardoor voelde ik me daar vaak depresief maar dat verborg ik.
ik deed gemaakt gezellig en blij maar ondertussen zat ik op m,n kamer daar en deed ik mezelf van alles aan.
ik kon niet praten over vroeger en uiteindelijk hebben ze me daar laten gaan. ik had hulp nodig volgens hun maar ik wou geen hulp dus konden ze me neit helpen.
omdat ik daar normaal at en het uitkotsten waren ze nooit achter mijn eetprobleem gekomen.
in mijn dosier stond vanwegen al dat gelieg, " vtrek aandacht met snijden, liegt over zijn gevoels, heeft ontwikkelings achterstand, heeft geen ADHD, en is voor de rest gezond " dus zo ging ik daar weg.
ondertussen begon ik weer met uithongeren.,
ik voelde me lelijker en dikker dan ooit.
ik begon suicidale gedachten te krijgen.
en dwangmatige gedachten die steeds terug kwamen.
ik begon weer aan de drugs meer dan ik ooit had gedaan.
en ik ging weer naar die ZMOK , maar binnen 4 maanden was dat ook weer kapot, weer geen school.
toen kwam ik een oude school jongen tegen van de MLK.
we werden vrienden. nog kon ik niemand meer vertrouwen.
ik werd z,n vriend maar ik vertelden hem neits over het snijden over het eten.
hij was aan de hardrugs en xo begon ik ook.
ik kwam 1 keer in de week bij m,n moeder thuis als ik dan een hele week had gebruikt.
eerst begon ik met speed toen ook met xtc.
al;s ik thuis was dan was ik kapot, emotioneel of agressief.
ik wou hulp maar ik wist neit hoe ik dat moest doen
ik begon meer drugs te gebruiken en speed hielp me om gewoon 4 dagen niet te eten.
op een gegeven moment had ik 6 dagen lang speed gebruikt en niet gegeten, ik kwam in een psygosen.
ik werd voor 4 dagen opgenomen in [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] en toen was ik er uit.
ik was over vermoeid, ik was ondervoed door weken lang bijna niks eten en ik had een psygishe klap gehad door de drugs.
ik kwam 2 weken thuis , met veel rfuzie, veel huilen en toen ging het verkeerd,. ik liep weg, naar m,n vriend toe, de relatie was kapot gegaan tiussen mij en m,n ouders.
ik begon weer met speed en XTC en ik ging weer dagen niks eten.
ik gebruikte de speed neit meer voor m,n gevoel maar vooral om te vergeten en neit te hoeven eten.
ik ging dagen door.
m,n lichaam ging naar z,n knoppen,
ik kreeg hart problemen en last van m,n longen maar vooral m,n maag ging kapot.
ik kwam op het punt dat ik wist dat ik moest stoppen maar dat ik niet kon.
ik ging af en toe naar huis en smeekte m,n moeder om hulp om dan weer boos of huilend weg te gaan.
tot op een gegeven moment het uit de hand liep.
ik had m,n stiefvader bedreigt , de ramen in geslagen en het huis verbouwd vanwegen de uitwerkking van de speed.
ik werd opgepakt,
ik was tegen die tijd bijna 17 jaar en ik woog 46 kilo opmerkkelijk na hoe weinig ik gegeten had en hoeveel ik had gebruikt.
nog voelde ik me dik en lelijk,
ik kon geen meisje krijgen en geen andere vrienden en ik meost gewoon afvallen. voor m,n gevoel.
maja ik werd opgepakt, m,n moeder had me aangegeven.
bijna kwam ik in de jeugdgevangenis terecht voor 3 maanden ter afwachting van hulp.
maar dat gebeurden neit. ik nog die zelfde week opnieuw naar een afkick kliniek, [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] .
daar ging het wel goed,
ik kickte van de drugs af en ik maakte daar zeg maar vrienden.
ze mochten me , ze vonden me aardig.
maar nog steeds bleef ik mij rot voelen.
de suicidale gedachtes waren verdwenen.
maar ik vond mezelf nog steeds lelijk en dik.
ik moest doorgaan.
dus het begon ze daar op te vallen dat ik neit at.
ik legde uit hoe het zat en iedereen snapte me.
eindelijk kon ik vertellen hoe ik me voelden over het eten.
dat ik mij mezelf dik voelde en leijk vond.
dat ik me rot voelde als ik at , dat ik dan boos werd en me teleurgesteld en in paniek voelde.
maar de leiding snapte het niet.
ik kreeg risperdal voor m,n gedachten en vanwegen paranoiaheid.
nog steeds voelde ik me vaak verdrietig en nog steeds kon ik neit over mijn problemen praten.
ik kon nog steeds neit praten over mijn gevoelens en verleden.
ze konden me ook niet helpen met m,n eten dus dat onderwerp werd gesloten.
ik moest maar eten en dat was dat.
dus ik begon weer noodgedwongen te eten.
binnen 4 maanden woog ik van de 45 naar de 57.
ik voelde me vreselijk en weer moddervet
ik was bang dat die jongen me neit meer zouden mogen en ik begon uit angst me weer te verbergen.
ik schaamde me voor mijzelf.
maar de jongens en meisjes lieten zien dat ze me nog steeds mochten en dat hielp.
elke dag voelde ik mij vreselijk omdat ik meost eten maar ik deed het.
toen na 5 maanden was ik clean volgens hun en ocht ik weg.
maar ik zou niet thuis komen te zitten.
ik stond aangemeld op een wachtlijst van de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen en gedragproblematiek.
maar ter overbruging ging ik naar [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] zogenaamd een instelling voor de moeilijkste kinderen van nederland.
ik was al lang 17 dat was in april tot september.
toen ik daar kwam stopte ik acuur met eten.
nu kon het weer maar dat had ik gedacht.
ze wisten niks van mijn ana maar ik moest verplcith eten daar.
dus ik deed het wer ondanks dat ik me zo kut voelde.
ik ging het eten uitkotsen.
4 maanden lang heb ik het eten 3 keer per dag er uit gegooid.
maar ik viel heel langzaam af, in 4 maanden was ik maar 3,6 kilo afgevallen.
ik voelde me dikker dan ooit.
ik vertelden ze niks en loog.
steeds kwamen ze er bijna achter en dan vertelden ik dat ik me ziek voelde.
toen kwam ik in de [Bewerkt door moderator, persoonlijke gegevens] waar ik nu sinds September zit.
ik moet er verplicht eten maar ze weten niks van mijn ana af.
ik gooi het er nog steeds uit en dankzij stage mis ik 2 dagen in de week met eten.
de rest van de week lieg ik maar ontkomen doe ik er 2 of 3 dagen in de week neit aan.
nog steeds voel ik mij soals ik me al vele jaren voel.
verdrietig , dik , lelijk, boos
nog steeds kan ik neit praten over wat er in me omgaat of hoe ik me voel.
zo dit was m,n levensverhaal
anoniem_29452 wijzigde dit bericht op 28-12-2007 22:10
Reden: Ter bescherming van persoonlijke situatie
Reden: Ter bescherming van persoonlijke situatie
% gewijzigd
vrijdag 28 december 2007 om 18:38
daarom, daarom vind ik het ook zo eng, ik ben bang voor de reacties van mijn " naasten" en ja ,, er is gewoon een gevoel van schaamte en angst die me tegenhoud om mijn naaste dit verhaal de vertellen maar ik weet wel dat het nodig is, diep van binnen wil ik ze dit allemaal vertellen, , wil ik ze vertellen hoe ik over eten denk over hoe ik vroeger de "verhuizing" heb ervaren en hoe ik me daar nu over voel, en ja heel nederland leest dit, daar had ik nog neit aan gedacht, maar bedenk wel dat jullie me neit echt kennen, dus kunnen julliue het ook neit tegen me gebruiken, dat kunnen naasten wel enj dat vind ik zo eng. ik wil wel geholpen worden voor "mijn eetprobleem" als het al daadwerkelijk een eetprobleem i is, maar ik weet ook hoe ik me voel na het eten en dat wikl ik ook neit dus daarom wil ik ook weer niet geholpen worden
vrijdag 28 december 2007 om 19:54
Demoontje, ik denk toch echt dat je het moet vertellen. Vaak zijn we banger voor iets, dan werkelijk nodig is. En valt het eigenlijk allemaal best mee. En zoals je al eerder zei, je bent ook niet uniek met je problemen dus ik denk dat ze voor jouw probleem ook wel een oplossing hebben:smile:. Succes ermee verder!
vrijdag 28 december 2007 om 20:15
Ik vind het heel dapper van je om alles zo op te schrijven, dat lijkt me niet makkelijk en daar mag je trots op zijn. Je hebt ernstige lichamelijke en geestelijke problemen en daar moet je hulp voor zoeken. Ik heb veel mensen gesproken met een eetstoornis en het is een ziekte die ontstaat als mensen op geen enkel ander aspect van hun leven de controle (terug) kunnen krijgen. Mensen hebben wel controle over wat ze eten en wegen en eetstoornissen zijn dan ook zeer ernstig en moeilijk vanaf te komen. Je moet zo snel mogelijk hulp zoeken bij een van de gespecialiseerde klinieken en jezelf laten opnemen om beter te worden. Als je lichaam weer beter is heb je pas kracht genoeg om een frisse start te maken in het leven. Maar dat kun je niet alleen....http://www.eetstoornis.info/nae/cms_ken3.nsf/viewdoc/C1A9486A0446D849C1257288003563F2 je hoeft je nergens voor te schamen
vrijdag 28 december 2007 om 20:17
Ik kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om dit te moeten vertellen aan naasten of je psych. Het is een heel verhaal en waar moet je beginnen.
Ik denk dat je dit verhaal wat je getypt hebt daar wel goed bij kunt gebruiken, zoals al eerder gezegd: print het uit en geef het aan je psych. Je psych zal je nergens op veroordelen (als het goed is) en wil dit juist graag weten. Je moet je voorstellen dat zij weinig, of niks, voor je kunnen doen als ze maar de halve waarheid weten.
Echt heel veel succes hier mee.
Ik denk dat je dit verhaal wat je getypt hebt daar wel goed bij kunt gebruiken, zoals al eerder gezegd: print het uit en geef het aan je psych. Je psych zal je nergens op veroordelen (als het goed is) en wil dit juist graag weten. Je moet je voorstellen dat zij weinig, of niks, voor je kunnen doen als ze maar de halve waarheid weten.
Echt heel veel succes hier mee.
zaterdag 29 december 2007 om 03:28
Goed dat je het op "papier hebt gezet"! Dat is een goede stap!
De volgende stap is idd om toch hulp te vinden voor je problemen.
Er zijn echt goed hulpverleners die wél naar je luisteren en wél samen met jou kunnen kjiken wat voor jou nu het beste is.
Weetje...ook jij hoeft dit niet alleen te doen want ook jij bent het waard!!
Heel veel sterkte voor jou!!
De volgende stap is idd om toch hulp te vinden voor je problemen.
Er zijn echt goed hulpverleners die wél naar je luisteren en wél samen met jou kunnen kjiken wat voor jou nu het beste is.
Weetje...ook jij hoeft dit niet alleen te doen want ook jij bent het waard!!
Heel veel sterkte voor jou!!
zaterdag 29 december 2007 om 11:10
demoontje,
Ik lees dat je soms twijfelt of je wel of niet wat aan de eetstoornissen wil gaan doen. Dat is heel normaal. Wanneer je je aanmeldt voor een intake gesprek bij een specialistische instellig voor eetstoornissen zal daar goed naar gekeken worden. Je bent niet verplicht meteen in behandeling te gaan, maar je zal wel een beter beeld krijgen van de mogelijkheden. Bij de meeste eetstoornisklinieken is namelijk ook een pre-groep (ook individueel mogelijk). Hierin wordt samen met je bekeken of je het aandurft en wil om nu wat aan de eetstoornis te gaan doen, en zo nee, wat dan misschien een goede behandeling is. Ook zullen hun kijken en overleggen met je welk probleem op de voorgrond staat, en waar het best als eerste aan gewerkt kan worden. Ik weet niet waar je woont, maar er zijn verschillende instellingen die specifiek gericht zijn op dit soort problemen.
succes
Ik lees dat je soms twijfelt of je wel of niet wat aan de eetstoornissen wil gaan doen. Dat is heel normaal. Wanneer je je aanmeldt voor een intake gesprek bij een specialistische instellig voor eetstoornissen zal daar goed naar gekeken worden. Je bent niet verplicht meteen in behandeling te gaan, maar je zal wel een beter beeld krijgen van de mogelijkheden. Bij de meeste eetstoornisklinieken is namelijk ook een pre-groep (ook individueel mogelijk). Hierin wordt samen met je bekeken of je het aandurft en wil om nu wat aan de eetstoornis te gaan doen, en zo nee, wat dan misschien een goede behandeling is. Ook zullen hun kijken en overleggen met je welk probleem op de voorgrond staat, en waar het best als eerste aan gewerkt kan worden. Ik weet niet waar je woont, maar er zijn verschillende instellingen die specifiek gericht zijn op dit soort problemen.
succes
zaterdag 29 december 2007 om 23:09
Lieve jongen,
Wat een leven heb je al achter de rug, terwijl je nog zo jong bent. Medelijden wil je niet schrijf je, dapper van je maar ik krijg toch de neiging mijn armen om je heen te gooien en eerlijk gezegd staat de tranen me in mijn ogen omdat je zo aan het vechten bent. Op een leeftijd dat je lekker van je leven zou moeten kunnen genieten ben jij iedere dag een strijd aan het voeren, dat vind ik erg voor je.
Goed van je dat je je begeleider een wat ingekorte versie van je verhaal gaat sturen. Wacht niet te lang met het bespreken van je eetprobleem lieverd, hoe eerder er een start gemaakt wordt met hulp, hoe beter. Eerst maar eens leren dat je zelf de baas bent over jou he? Over jouw leven en wat er met je gebeurt. Dan heb je een basis om je eetprobleem aan te pakken want dat is dan niet het enige meer waarover jij controle kunt hebben in jouw bestaan. Jij bent de baas over jou lieverd, niet de drugs en niet de ana. De ana heb je nodig om aan jezelf te laten zien dat je de baas bent maar er zijn ook andere manieren om dat te zien en te voelen.
Ik hoop dat je gehoor vindt....En ik vind het heel goed dat je je verhaal deelt. Ik wens je veel sterkte en een toekomst met minstens de helft minder zorgen, in jouw leven staat dat zo'n beetje gelijk aan een zorgeloos bestaan voor iemand anders.
Knuffel.
Leo
Wat een leven heb je al achter de rug, terwijl je nog zo jong bent. Medelijden wil je niet schrijf je, dapper van je maar ik krijg toch de neiging mijn armen om je heen te gooien en eerlijk gezegd staat de tranen me in mijn ogen omdat je zo aan het vechten bent. Op een leeftijd dat je lekker van je leven zou moeten kunnen genieten ben jij iedere dag een strijd aan het voeren, dat vind ik erg voor je.
Goed van je dat je je begeleider een wat ingekorte versie van je verhaal gaat sturen. Wacht niet te lang met het bespreken van je eetprobleem lieverd, hoe eerder er een start gemaakt wordt met hulp, hoe beter. Eerst maar eens leren dat je zelf de baas bent over jou he? Over jouw leven en wat er met je gebeurt. Dan heb je een basis om je eetprobleem aan te pakken want dat is dan niet het enige meer waarover jij controle kunt hebben in jouw bestaan. Jij bent de baas over jou lieverd, niet de drugs en niet de ana. De ana heb je nodig om aan jezelf te laten zien dat je de baas bent maar er zijn ook andere manieren om dat te zien en te voelen.
Ik hoop dat je gehoor vindt....En ik vind het heel goed dat je je verhaal deelt. Ik wens je veel sterkte en een toekomst met minstens de helft minder zorgen, in jouw leven staat dat zo'n beetje gelijk aan een zorgeloos bestaan voor iemand anders.
Knuffel.
Leo
