Mijn man heeft ziektevrees

Ik herken het in die zin dat mijn man daar ook matig last van heeft. Hij is een beetje hypochondrisch. Mijn man denkt ook vaak dat hij minstens kanker heeft.

Kleine pukkeltjes (talgkkliertjes) in zijn haargrens doen bij hem het ergste vrezen. Een vlekje is vast huidkanker. Een vervelend hoestje is -natuurlijk, hoe kan het ook anders, mexicaanse griep.



Kortom, mijn man leeft ook met regelmaat met grote vrezen. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor mij. Als ik iets onbeduidens heb of ons kind, denkt hij ook gelijk dat we bijkans doodgaan.

Tis echt een psychisch iets hoor en heeft denk ik veel te maken met controle willen hebben. Mijn man heeft nu een therapeut (voor overspannenheidsklachten) en ik hoop dat als hij beter in zijn vel komt te zitten, zijn angsten ook een beetje weggaan. Tot die tijd is het behelpen en ook wel kalmeren en soms word ik er inderdaad wel wat cynisch van. Dan zeg ik al meteen grappend, ja joh, je gaat hartstikke dood. Denk dat je pukkelkanker hebt ofzoiets. Soms helpt dat wel een beetje om het te relativeren.

Bah, wat vervelend. Deze situatie zal je absoluut niet vrolijk maken. Moelijk om daarmee om te gaan want je wordt heen en weer geslingerd in je gevoelens.

Ik zou toch zo snel mogelijk een afspraak met je eigen huisarts maken en met hem de situatie bespreken. Tevens zou je met hem kunnen overleggen of het verstandig is dat je ook een afspraak maakt bij de huisarts van je man.

Vaak kan zo'n afspraak wel eerder met een goede redenen.

maak dus duidelijk dat jij, zoals het nu is, er aan onderdoor gaat.

Zoek iig afleiding. Relativeren kan je een eind op weg helpen maar als dat niet meer gaat zul je voor jezelf moeten kiezen en er regelmatig even tussenuit moeten gaan..

Koffiedrinken bij iemand, sporten etc.



Sterkte tarretje

Hoe is het met jou en je man Tarretje?

Op voorhand: mijn excuses voor de té lange posting.



Ik ben ook 'n Hypochonder.. Misschien beter gesteld, was 'n Hypochonder.. (ben nu lichtelijk hypochonder met 'n flinke dosis realisme/nadenkend vermogen.)

Heb & had enkele kwaaltjes; die kwaaltjes zijn bij mij echter tot volwassenheid gekomen.



Hoe ik die Hypochondrie kan onderdrukken?

Simpelweg doordat ik erachter ben gekomen dat de inmiddels vele reële klachten te vergelijken tot klachten die mijn ouders hebben.

Ik ben nl. mijn ouders, echter wel 'n stuk eerder & in bepaalde opzichten ernstiger. (ik weet nu dus ook voor 'n redelijk deel wat zij hebben.)

Situatie zit als volgt in elkaar:

Ouders hadden al 'n tijd problemen met mij, andere ook.

(Zij denken dus dat ik nog hypochonder ben.)

Ik heb 'n tijd in de psychiatrie rondgehangen & ben daar in aanraking gekomen met wat men "medicatie" noemt.

Anderen noemen het ook wel verslavend & niet functioneel gif om te achterhalen welke uitwerkingen pillen hebben om daarmee gedragingen aan realistische kwalen te hangen; zo werkt de "vooruitgang" in de psychiatrie/psychologie nu eenmaal. (hoe denkt men anders dat er zoveel "vooruitgang" in de diagnostiek de afgelopen 2 decennia werd geboekt.)



Voorbeeld:

Wanneer er binnenkort pillen tegen té vroege zaadlozing komen zijn dat de eerste producten die voortvloeien uit de uitwerking die “anti”-depressiva” had op veel mannen: moeite met orgasmen krijgen. (waarmee dus automatisch het orgasme werd uitgesteld; dosering is ’n stuk lager & minder schadelijk bovendien niet bedoeld voor bloed-hersenbarrière penetratie.)



enfin, back on-topic:

Door die pillen heb ik dus steeds meer & hevigere kwalen ervaren; waarvan de meesten ook -deels- óf in mindere mate bij ouder(s) voorkomen.

Nu weet ik dus vrij zeker dat ik 2 vrij ernstige kwalen heb die ook in vergevorderd stadium zijn.

Beide kwalen die zowel bij ouders & familieleden voorkomen. (in mindere mate & anders/losstaand gediagnosticeerd)

Waarom ik minder hypochonder ben you ask?

Ik ben mij gaan realiseren dat de kans vrij reëel is dat ik nét na m'n 28ste verjaardag (ben niet dé oudste) best wel eens kan sterven.

Ik heb dusdanig veel aanwijzingen die op 1 zeer problematische kwaal wijzen dat wanneer ik de HN1N1 griep krijg ik mijn overlijden op 70%+ inschat.



Moet er overigens bij vermelden dat ik getracht heb om realistisch/kritisch naar de opinies & constateringen van verschillende artsen & zelfdiagnostiek te kijken om vervolgens die kruislings te refereren om vervolgens die verschijnselen/diagnoses op (de juiste) ziektebeelden af te stemmen.

Ik bedoel hiermee omslachtig & wayyy verkeerd verkeerd te zeggen: Dat ik -volgens artsen & mijzelf- realistisch voorkomende verschijnselen ben gaan koppelen aan ziektebeelden die ik

A: deels had voordat ik me zo k*** voelde als ik nu doe.

B: ik bekijk ook of ouders in meer- óf mindere dezelfde klachten hadden/hebben.

Punt B kun je natuurlijk niet controleren wanneer je geadopteerd bent óf je mams met 'n andere man is bezig geweest (waarvan het kind niet weet wie dat is.)



Wat ik kan suggereren is: laat je man zijn medische dossier(s) opvragen & hem realistisch naar de hoeveelheid & type klachten kijken.

Misschien kan hij mits het een optie voor hem is; er nuttige informatie uit ontlenen & achterhalen wat voor problematiek hij heeft, kunnen jullie daar evt. samen met (psychologische) ondersteuning op anticiperen waar wél & waar de kans minder groot op is.



Wat ik zeker weet is dat ik ’n aantal dingen heb overleefd waarvan ’n Hypochonder zou moeten weten dat niet iedereen die kan overleven. (Onder stroom staan, op ’n stuk rails vallen met je rug; mán dat was PIJNLIJK, 2 epileptische toevallen overleven, zo kan ik nog wat opnoemen..)

Heb echter nooit snel het idee gehad dat het kanker was.. (inmiddels letterlijk grotere kans op overigens; maar dan neem ik nieuw “onderzoek” mee in de analyse.)

Beste levensles die ik mijzelf naderhand heb geleerd: blijf rustig & realistisch in klachten & probeer te achterhalen waarom je bepaalde overgevoeligheden hebt. (d’r is nl. meestal wél ’n feitelijke oorzaak te vinden.)



Tevens sterkte gewenst,

Ik snap namelijk weldegelijk hoe het is om met 'n 'problematisch geval' te moeten leven.. (ikzelf, maar ook voor ouders e.a mensen om mij heen.)



Ohja, nog 'n "golden" tip in geval doorverwijzing naar psycholoog:

Accepteer sowieso géén middeltjes, psychotherapie only is ten sterkste geadviseerd. (geloof, me maar daar wordt hij veel ongelukkiger van.)

Je wil immers niet dat z’n hypochondrie tot verwezenlijking komt dmv “medicatie”.



Al psycholoog/psychiater gaat aandringen: wegwezen! (slecht "arts")

Kan knap lastig zijn. Ik word ook wel eens moe van mensen die zich een breuk stressen omdat ze denken dat ze kanker of iets hebben en dus door de stres psychosomatische klachten krijgen. Ik neem het in me op, voor het geval ik echt een klacht herken, maar verder ga ik er zelden op in. Mensen zien als ze ouder worden vaak anderen met "bosjes tegelijk" omvallen - zo lijkt het - en dan worden ze zelf ook bang.



Ik vind het zelf enger om een wc-bril of vuilnisbak te likken. Ja ja, slaat nergens op, toch? ?: genoeg mensen die hun handen niet wassen na naar de wc te zijn geweest of iets hebben weggegooid in de container of vuilnisbak en die daarna aan het eten gaan zitten of met de vingers in de mond ... om zo vies pagina's te laten plakken. Alle logica zoek soms!