Psyche
alle pijlers
Mijn man is werkloos
maandag 24 augustus 2009 om 13:50
Eind november vorig jaar kreeg mijn man (50 jaar) te horen, dat zijn contract niet verlengd werd, met als gevolg dat hij sinds januari thuis is.
Hij heeft altijd gewerkt als magazijnmedewerker en heftruckchauffeur en dat ging hem goed af, totdat hij aan twee voeten hielspoor kreeg en iets wat de reumatoloog "vliegende reuma" noemt.
Hierdoor krijgt hij spontaan ontstekingen in zijn gewrichten.
Lang lopen, staan en zitten levert problemen op, en dat levert weer problemen op bij het solliciteren.
Hij zit nu in een reïntegratieproject en het is afwachten wat daaruit komt.
Ik zoek eigenlijk mensen die in een soortgelijke situatie zitten (niet persé met een krakkemige echtgenoot) om met elkaar te praten over hoe je er als partner mee om gaat.
We hebben een gezin met 2 kleine kinderen, ik werk parttime en heb gelukkig wel de mogelijkheid meer te werken.
Maar zo zoetjes aan begin ik me zorgen te maken.
Hoe moet dit op de lange termijn?
Wat als hij geen werk kan vinden; hij is nogal eigenwijs en kijkt alleen naar het bekende.
Wat als uiteindelijk de uitkering komt te vervallen, hoe gaan we dat oplossen?
Stel dat ik fulltime ga werken, hoe combineer ik dat dan met mijn kinderen?
Dat soort vragen houden me bezig.
Graag wil ik daar eens over van gedachten wisselen.
Groetjes,
Monique
Hij heeft altijd gewerkt als magazijnmedewerker en heftruckchauffeur en dat ging hem goed af, totdat hij aan twee voeten hielspoor kreeg en iets wat de reumatoloog "vliegende reuma" noemt.
Hierdoor krijgt hij spontaan ontstekingen in zijn gewrichten.
Lang lopen, staan en zitten levert problemen op, en dat levert weer problemen op bij het solliciteren.
Hij zit nu in een reïntegratieproject en het is afwachten wat daaruit komt.
Ik zoek eigenlijk mensen die in een soortgelijke situatie zitten (niet persé met een krakkemige echtgenoot) om met elkaar te praten over hoe je er als partner mee om gaat.
We hebben een gezin met 2 kleine kinderen, ik werk parttime en heb gelukkig wel de mogelijkheid meer te werken.
Maar zo zoetjes aan begin ik me zorgen te maken.
Hoe moet dit op de lange termijn?
Wat als hij geen werk kan vinden; hij is nogal eigenwijs en kijkt alleen naar het bekende.
Wat als uiteindelijk de uitkering komt te vervallen, hoe gaan we dat oplossen?
Stel dat ik fulltime ga werken, hoe combineer ik dat dan met mijn kinderen?
Dat soort vragen houden me bezig.
Graag wil ik daar eens over van gedachten wisselen.
Groetjes,
Monique
maandag 31 augustus 2009 om 22:27
Ja hoor, lees nog mee, maar heb even een paar drukke dagen gehad.
Ben vandaag weer aan het werk gegaan na 3 weken vakantie.
Gelukkig zitten man en ik elkaar niet op de lip en hebben we, al voordat hij thuis kwam te zitten, afspraken gemaakt over wie wat doet in huis en met de kinderen.
Ik werk 3 dagen (ma., di. en wo.) en op dit moment af en toe wat extra; tja, alle beetjes helpen.
De aandoening(en) die mijn man heeft gaan niet over; zolang hij niet te lang staat, zit en loopt blijft het qua pijn binnen de perken, maar vooral de reumatische klachten duiken op de meest onverwachte momenten op.
Het is geen "echte" reuma, omdat hij maar af en toe een ontsteking heeft, maar te veel belasting van met name zijn benen verergert de klachten wel.
Hij zit momenteel in een reïntegratie project en heeft daar een begeleider die hem niet bepaald weet te motiveren.
De beste man had tijdens het laatste gesprek (vorige week dinsdag) nogal wat commentaar en behandelde mijn man als een onmondig kind.
Hij kon namelijk zien dat mijn man niet gemotiveerd was aan de manier waarop hij binnen kwam (netjes in pak met stropdas) en hij zat er alleen om manlief een schop onder zijn kont te geven.
Mensen binnen het project zijn volgens de begeleider klanten, waarop mijn man zei dat hij zijn manier van begeleiden niet bepaald klantvriendelijk vond.
Het is jammer dat je als werkzoekende van dit soort mensen afhankelijk bent.
Solliciteren moet je zelf doen, maar het zou dan fijn zijn als je iemand had die je de goede richting op stuurde.
Hoe schijf je een sollicitatiebrief, hoe ga je een gesprek in en hoe bepaal je je houding.
Ik wil hem wel helpen, maar 9 van de 10 keer weet ik niet eens dat hij gesolliciteerd heeft.
Dan moet hij vertellen dat hij wéér is afgewezen, en daar baalt hij van.
Dat snap ik wel, maar op die manier heb ik het gevoel dat ik niks voor hem kan betekenen.
Ben zelf een stuk mondiger en heb altijd alles aangepakt (kwekerij, veearts assistente, bloemenwinkel, achter de vleeswaren/kaas/brood bij Appie); zo doe je wel ervaring op.
Maar ja, die benen, hè...
Ik ga zo de koets opzoeken.
Morgen weer vroeg dag.
Groetjes,
Monique
Ben vandaag weer aan het werk gegaan na 3 weken vakantie.
Gelukkig zitten man en ik elkaar niet op de lip en hebben we, al voordat hij thuis kwam te zitten, afspraken gemaakt over wie wat doet in huis en met de kinderen.
Ik werk 3 dagen (ma., di. en wo.) en op dit moment af en toe wat extra; tja, alle beetjes helpen.
De aandoening(en) die mijn man heeft gaan niet over; zolang hij niet te lang staat, zit en loopt blijft het qua pijn binnen de perken, maar vooral de reumatische klachten duiken op de meest onverwachte momenten op.
Het is geen "echte" reuma, omdat hij maar af en toe een ontsteking heeft, maar te veel belasting van met name zijn benen verergert de klachten wel.
Hij zit momenteel in een reïntegratie project en heeft daar een begeleider die hem niet bepaald weet te motiveren.
De beste man had tijdens het laatste gesprek (vorige week dinsdag) nogal wat commentaar en behandelde mijn man als een onmondig kind.
Hij kon namelijk zien dat mijn man niet gemotiveerd was aan de manier waarop hij binnen kwam (netjes in pak met stropdas) en hij zat er alleen om manlief een schop onder zijn kont te geven.
Mensen binnen het project zijn volgens de begeleider klanten, waarop mijn man zei dat hij zijn manier van begeleiden niet bepaald klantvriendelijk vond.
Het is jammer dat je als werkzoekende van dit soort mensen afhankelijk bent.
Solliciteren moet je zelf doen, maar het zou dan fijn zijn als je iemand had die je de goede richting op stuurde.
Hoe schijf je een sollicitatiebrief, hoe ga je een gesprek in en hoe bepaal je je houding.
Ik wil hem wel helpen, maar 9 van de 10 keer weet ik niet eens dat hij gesolliciteerd heeft.
Dan moet hij vertellen dat hij wéér is afgewezen, en daar baalt hij van.
Dat snap ik wel, maar op die manier heb ik het gevoel dat ik niks voor hem kan betekenen.
Ben zelf een stuk mondiger en heb altijd alles aangepakt (kwekerij, veearts assistente, bloemenwinkel, achter de vleeswaren/kaas/brood bij Appie); zo doe je wel ervaring op.
Maar ja, die benen, hè...
Ik ga zo de koets opzoeken.
Morgen weer vroeg dag.
Groetjes,
Monique
dinsdag 1 september 2009 om 14:21
Hoi Monique.
Na mijn scheiding heb ik een tijd fulltime gewerkt (omstandigheden, (ook) geen vrije keuze), kids fulltime naar kinderdagverblijf.
Ik had het geluk dat ze door mij meegebracht middageten daar konden opeten, dus als ik ze rond 17.30 uur haalde, hadden ze al gegeten. Gevolg : ik had thuis dat "soms gestresste en vervelende uurtje" niet. Als ik thuis kwam, zette ik letterlijk mijn tas en andere dingen neer en ging iets met hen doen. Dat was te overzien, immers ze gingen (toen nog) om 19.00 uur naar bed. Vaak deed ik dingen met ze (spelletje, tekenen en knutselen), waarbij ik lekker met een bakkie (met bijbehorende stroopwafel, anders viel ik natuurlijk om van de honger) op de bank kon zitten en zo toch een beetje bijkomen van een dag werken.
Heb het 2,5 jaar volgehouden tot ik minder kon gaan werken. Is mij al met al niet tegen gevallen. Heb altijd het idee gehad dat ik daardoor Qualitytime echt puur voor hen heb gehad, weliswaar minder als dat je dat als moeder hebt die thuis is...maar doordat ik niet hoefde te koken, schoonmaken e.d., kon ik de "leuke dingen" met ze doen.
Misschien een idee om te vragen of jouw partner met de kids eet en een prakkie voor jou overlaat? Dan is dat (gezins)moment (hoe lastig ook) wel niet voor jou weggelegd, maar kun je daarna de echte leuke dingen doen?
Sterkte!
Na mijn scheiding heb ik een tijd fulltime gewerkt (omstandigheden, (ook) geen vrije keuze), kids fulltime naar kinderdagverblijf.
Ik had het geluk dat ze door mij meegebracht middageten daar konden opeten, dus als ik ze rond 17.30 uur haalde, hadden ze al gegeten. Gevolg : ik had thuis dat "soms gestresste en vervelende uurtje" niet. Als ik thuis kwam, zette ik letterlijk mijn tas en andere dingen neer en ging iets met hen doen. Dat was te overzien, immers ze gingen (toen nog) om 19.00 uur naar bed. Vaak deed ik dingen met ze (spelletje, tekenen en knutselen), waarbij ik lekker met een bakkie (met bijbehorende stroopwafel, anders viel ik natuurlijk om van de honger) op de bank kon zitten en zo toch een beetje bijkomen van een dag werken.
Heb het 2,5 jaar volgehouden tot ik minder kon gaan werken. Is mij al met al niet tegen gevallen. Heb altijd het idee gehad dat ik daardoor Qualitytime echt puur voor hen heb gehad, weliswaar minder als dat je dat als moeder hebt die thuis is...maar doordat ik niet hoefde te koken, schoonmaken e.d., kon ik de "leuke dingen" met ze doen.
Misschien een idee om te vragen of jouw partner met de kids eet en een prakkie voor jou overlaat? Dan is dat (gezins)moment (hoe lastig ook) wel niet voor jou weggelegd, maar kun je daarna de echte leuke dingen doen?
Sterkte!
