Psyche
alle pijlers
Mijn man manisch depressief of .........
donderdag 5 maart 2009 om 10:52
Hallo allemaal,
Ik heb het idee dat mijn man manisch depressief is en wil graag jullie mening. Er is heel wat gebeurd dus het wordt een lang verhaal.
Mijn man en ik zijn 7 jaar bij elkaar waarvan 5 jaar getrouwd. Mijn man heeft een zeer traumatische jeugdervaring. Toen hij 16 jaar was heeft zijn vader zelfmoord gepleegd. Het was een alcoholist en hij heeft zijn hele kindertijd in ruzies gezeten. Dit heeft hij nooit echt verwerkt.
We hebben altijd een heel goed huwelijk gehad.
Onze 1e dochter is geboren in 2005. In december is onze 2e dochter geboren. Mijn man begon zich sinds november vorig jaar, ong. 3 weken voor mijn bevalling zich erg vreemd te gedragen. Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van. Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn. Mijn schoonmoeder en zijn broer vonden ook dat hij erg vreemd deed. Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts. Het viel mij op dat hij erg druk was en veel met een goede vriend belde.
Ik ben toen half januari met mijn ouders en de kids een midweekje op vakantie geweest om er even tussenuit te gaan. Dat was heerlijk. Toen ik terug kwam had hij ons ontzettend gemist en vertelde dat het allemaal wel weer goed kwam. Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd. 's Middags had hij daar weer spijt van en begon hij te huilen. Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
De ene keer krijg ik een dikke kus en knuffel en de andere keer negeert hij mij totaal en zegt hij dat er voor de kinderen komt. 2 weken geleden gaf hij onze dochter een flesje en begon toen opeens te huilen. Ik weet echt niet wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt. Hij wil alleen contact via de mail of sms. Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is. Gisteren heeft de huisarts hem gelokt voor een gesprek, omdat het slecht gaat met onze oudste dochter. Het gaat ook erg slecht met haar, ze lijdt enorm onder deze situatie. Natuurlijk wil ze het een en ander van hem horen, maar hoe zou hij zich opstellen? Gisteren heeft dat gesprek plaats gevonden. Hij is een paar keer bij een psycholoog geweest, maar daar is hij volgens zijn moeder alweer zo goed als mee gestopt. De ellende is dat hij zich prima voelt en er niets met hem aan de hand is. Ik voel me zo machteloos, ik kan niets doen. Er is echt een ander mens in zijn lichaamgekropen, want dit is niet de man waar ik mee getrouwd ben. Ik moet er misschien nog even bij vermelden dat mijn man een intelligente man is met een hoge functie. Wat denken jullie van dit verhaal en hebben jullie tips hoe ik hier mee om moet gaan? Moet ik helmaal geen contact zoeken meer met hem, hem met rust laten? De huisarts zei wel dat ik sowieso niets moet ondertekenen als hij met papieren kom over scheiden.Ik hoor graag iets van jullie.
Liefs, Ghislaine.
Ik heb het idee dat mijn man manisch depressief is en wil graag jullie mening. Er is heel wat gebeurd dus het wordt een lang verhaal.
Mijn man en ik zijn 7 jaar bij elkaar waarvan 5 jaar getrouwd. Mijn man heeft een zeer traumatische jeugdervaring. Toen hij 16 jaar was heeft zijn vader zelfmoord gepleegd. Het was een alcoholist en hij heeft zijn hele kindertijd in ruzies gezeten. Dit heeft hij nooit echt verwerkt.
We hebben altijd een heel goed huwelijk gehad.
Onze 1e dochter is geboren in 2005. In december is onze 2e dochter geboren. Mijn man begon zich sinds november vorig jaar, ong. 3 weken voor mijn bevalling zich erg vreemd te gedragen. Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van. Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn. Mijn schoonmoeder en zijn broer vonden ook dat hij erg vreemd deed. Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts. Het viel mij op dat hij erg druk was en veel met een goede vriend belde.
Ik ben toen half januari met mijn ouders en de kids een midweekje op vakantie geweest om er even tussenuit te gaan. Dat was heerlijk. Toen ik terug kwam had hij ons ontzettend gemist en vertelde dat het allemaal wel weer goed kwam. Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd. 's Middags had hij daar weer spijt van en begon hij te huilen. Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
De ene keer krijg ik een dikke kus en knuffel en de andere keer negeert hij mij totaal en zegt hij dat er voor de kinderen komt. 2 weken geleden gaf hij onze dochter een flesje en begon toen opeens te huilen. Ik weet echt niet wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt. Hij wil alleen contact via de mail of sms. Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is. Gisteren heeft de huisarts hem gelokt voor een gesprek, omdat het slecht gaat met onze oudste dochter. Het gaat ook erg slecht met haar, ze lijdt enorm onder deze situatie. Natuurlijk wil ze het een en ander van hem horen, maar hoe zou hij zich opstellen? Gisteren heeft dat gesprek plaats gevonden. Hij is een paar keer bij een psycholoog geweest, maar daar is hij volgens zijn moeder alweer zo goed als mee gestopt. De ellende is dat hij zich prima voelt en er niets met hem aan de hand is. Ik voel me zo machteloos, ik kan niets doen. Er is echt een ander mens in zijn lichaamgekropen, want dit is niet de man waar ik mee getrouwd ben. Ik moet er misschien nog even bij vermelden dat mijn man een intelligente man is met een hoge functie. Wat denken jullie van dit verhaal en hebben jullie tips hoe ik hier mee om moet gaan? Moet ik helmaal geen contact zoeken meer met hem, hem met rust laten? De huisarts zei wel dat ik sowieso niets moet ondertekenen als hij met papieren kom over scheiden.Ik hoor graag iets van jullie.
Liefs, Ghislaine.
donderdag 5 maart 2009 om 11:23
donderdag 5 maart 2009 om 11:28
donderdag 5 maart 2009 om 11:28
quote:Wurmpje schreef op 05 maart 2009 @ 11:23:
Klinkt mij niet als manisch depressief...
Wel alsof hij zichzelf even helemaal kwijt is.
Het lijkt me voor jou wel een vreselijke situatie! Wat je nu wel of niet moet doen durf ik echt niet te zeggen, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen! (f)
Sommige getrouwde mannen die een affaire hebben kunnen hierdoor zichzelf helemaal kwijt raken. Ze weten niet welke kant ze op moeten gaan en raken daardoor compleet van slag.
Ik zeg, maak de keuze voor hen...
Klinkt mij niet als manisch depressief...
Wel alsof hij zichzelf even helemaal kwijt is.
Het lijkt me voor jou wel een vreselijke situatie! Wat je nu wel of niet moet doen durf ik echt niet te zeggen, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen! (f)
Sommige getrouwde mannen die een affaire hebben kunnen hierdoor zichzelf helemaal kwijt raken. Ze weten niet welke kant ze op moeten gaan en raken daardoor compleet van slag.
Ik zeg, maak de keuze voor hen...
donderdag 5 maart 2009 om 11:32
quote:sam79 schreef op 05 maart 2009 @ 11:28:
nou ik vind het ook wel eens goed als iemand wil knokken voor de relatie, zeker als er kinderen in het spel zijn.
lekker makkelijk om maar bij iemand weg te gaan, terwijl je ziet dat diegene van wie je houdt zo in de knoop met zichzelf zit.
Natuurlijk, wij vrouwen offeren ons zelf wel weer op tcoh, ergo, we sporen elkaar ook aan. Inderdaad verstandig om bij iemand te blijven die je structureel kwetst en in de steek laat. Zal zeker opbouwend werken voor het zelfbeeld van TO. Aangezien ze net een baby gebaard heeft zal ze ook vast wel alle energie hebben voor haar arme man om hem er bovenop te helpen. Als een echte echtgenote ga je door het vuur natuurlijk voor je man, ook al belazert kwets en verlaat hij je.
Kom op zeg dit zijn de jaren 30 niet meer!
Degene die moet knokken is haar man, m.i. voor hun relatie. Ik kan nu niet bepaald stellen dat hij dat aan het doen is met TO samen.
nou ik vind het ook wel eens goed als iemand wil knokken voor de relatie, zeker als er kinderen in het spel zijn.
lekker makkelijk om maar bij iemand weg te gaan, terwijl je ziet dat diegene van wie je houdt zo in de knoop met zichzelf zit.
Natuurlijk, wij vrouwen offeren ons zelf wel weer op tcoh, ergo, we sporen elkaar ook aan. Inderdaad verstandig om bij iemand te blijven die je structureel kwetst en in de steek laat. Zal zeker opbouwend werken voor het zelfbeeld van TO. Aangezien ze net een baby gebaard heeft zal ze ook vast wel alle energie hebben voor haar arme man om hem er bovenop te helpen. Als een echte echtgenote ga je door het vuur natuurlijk voor je man, ook al belazert kwets en verlaat hij je.
Kom op zeg dit zijn de jaren 30 niet meer!
Degene die moet knokken is haar man, m.i. voor hun relatie. Ik kan nu niet bepaald stellen dat hij dat aan het doen is met TO samen.
donderdag 5 maart 2009 om 11:34
Zoals ik het lees heeft haar man pas sinds een paar weken een nieuwe vriendin, zijn gedrag veranderde ineens vlak voor de bevalling, in november vorig jaar, ruim voordat de vriendin in beeld was.
Het lijkt me vreselijk moeilijk. Mijn eerste reactie zou ook zijn om de man er uit te gooien. Maar aan de andere kant zou hij best een psychische aandoening kunnen hebben en dan zou ik hem willen helpen...
Het lijkt me vreselijk moeilijk. Mijn eerste reactie zou ook zijn om de man er uit te gooien. Maar aan de andere kant zou hij best een psychische aandoening kunnen hebben en dan zou ik hem willen helpen...
donderdag 5 maart 2009 om 11:35
Vind het vanuit hier nogal lastig om te zeggen of hij veranderd is door een affaire, of dat hij met zichzelf in de knoop zit, of 'gewoon' een midlife-crisis onderhoud.
Maar mijn antwoord op TO's vraag over bipolair... zo vind ik het niet direct klinken.
Hoewel dat natuurlijk niets wil zeggen, ik ken hem niet, en lees dit vanuit TO's oogpunt...
Maar mijn antwoord op TO's vraag over bipolair... zo vind ik het niet direct klinken.
Hoewel dat natuurlijk niets wil zeggen, ik ken hem niet, en lees dit vanuit TO's oogpunt...
donderdag 5 maart 2009 om 11:37
quote:Wurmpje schreef op 05 maart 2009 @ 11:23:
Klinkt mij niet als manisch depressief...
Wel alsof hij zichzelf even helemaal kwijt is.
Het lijkt me voor jou wel een vreselijke situatie! Wat je nu wel of niet moet doen durf ik echt niet te zeggen, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen! (f)Ik denk ook niet dat hij manisch depressief is, het beeld wat ik daarvan ken is in ieder geval anders dan het beeld wat jij schets.
Klinkt mij niet als manisch depressief...
Wel alsof hij zichzelf even helemaal kwijt is.
Het lijkt me voor jou wel een vreselijke situatie! Wat je nu wel of niet moet doen durf ik echt niet te zeggen, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen! (f)Ik denk ook niet dat hij manisch depressief is, het beeld wat ik daarvan ken is in ieder geval anders dan het beeld wat jij schets.
donderdag 5 maart 2009 om 11:39
Ik vind 'eruit gooien' nogal kort door de bocht als je van iemand houd.
Kan me zo voorstellen dat je eerst wilt weten waarom hij nou zo doet. En dat als dat is omdat ie spontaan een botte lul geworden is, je hem dan alsnog eruitknikkert.
Maar wie weet staat/stond ie op het punt om in te storten, heeft hij iets onder de leden, of speelt er echt iets pyschiatrisch. Dan zou ik persoonlijk wèl steunen.
In voor en tegenspoed, is het mijns inziens. En voor sommige dingen kies je allebei niet.
(wat dus alleen geld als er inderdaad was is. In geval van botte lul is het misschien toch maken dat je wegkomt...)
Kan me zo voorstellen dat je eerst wilt weten waarom hij nou zo doet. En dat als dat is omdat ie spontaan een botte lul geworden is, je hem dan alsnog eruitknikkert.
Maar wie weet staat/stond ie op het punt om in te storten, heeft hij iets onder de leden, of speelt er echt iets pyschiatrisch. Dan zou ik persoonlijk wèl steunen.
In voor en tegenspoed, is het mijns inziens. En voor sommige dingen kies je allebei niet.
(wat dus alleen geld als er inderdaad was is. In geval van botte lul is het misschien toch maken dat je wegkomt...)
donderdag 5 maart 2009 om 11:41
quote:luna1 schreef op 05 maart 2009 @ 11:34:
Zoals ik het lees heeft haar man pas sinds een paar weken een nieuwe vriendin, zijn gedrag veranderde ineens vlak voor de bevalling, in november vorig jaar, ruim voordat de vriendin in beeld was.
Het lijkt me vreselijk moeilijk. Mijn eerste reactie zou ook zijn om de man er uit te gooien. Maar aan de andere kant zou hij best een psychische aandoening kunnen hebben en dan zou ik hem willen helpen...
Ja dat las ik ook, dat het pas een paar weken aan de gang is. Maar goed dat betekent nog niet dat het inderdaad pas een paar weken aan de gang is, dat bedoelde ik dus te zeggen, aangezien zijn gedragsverandering vlak voor de bevalling begonnen is.
Ik vermoed dat zijn psychische aandoening zijn minnares is.
Zoals ik het lees heeft haar man pas sinds een paar weken een nieuwe vriendin, zijn gedrag veranderde ineens vlak voor de bevalling, in november vorig jaar, ruim voordat de vriendin in beeld was.
Het lijkt me vreselijk moeilijk. Mijn eerste reactie zou ook zijn om de man er uit te gooien. Maar aan de andere kant zou hij best een psychische aandoening kunnen hebben en dan zou ik hem willen helpen...
Ja dat las ik ook, dat het pas een paar weken aan de gang is. Maar goed dat betekent nog niet dat het inderdaad pas een paar weken aan de gang is, dat bedoelde ik dus te zeggen, aangezien zijn gedragsverandering vlak voor de bevalling begonnen is.
Ik vermoed dat zijn psychische aandoening zijn minnares is.
donderdag 5 maart 2009 om 11:41
donderdag 5 maart 2009 om 11:42
quote:Wurmpje schreef op 05 maart 2009 @ 11:39:
Ik vind 'eruit gooien' nogal kort door de bocht als je van iemand houd.
Kan me zo voorstellen dat je eerst wilt weten waarom hij nou zo doet. En dat als dat is omdat ie spontaan een botte lul geworden is, je hem dan alsnog eruitknikkert.
Maar wie weet staat/stond ie op het punt om in te storten, heeft hij iets onder de leden, of speelt er echt iets pyschiatrisch. Dan zou ik persoonlijk wèl steunen.
In voor en tegenspoed, is het mijns inziens. En voor sommige dingen kies je allebei niet.
(wat dus alleen geld als er inderdaad was is. In geval van botte lul is het misschien toch maken dat je wegkomt...)Klopt, veel vrouwen gaan heel ver in dat steunen, alles ten koste van zichzelf voor hun arme man. Blijkbaar ben jij ook zon vrouw, allemaal prima, ik verschil enkel van mening.
Ik vind 'eruit gooien' nogal kort door de bocht als je van iemand houd.
Kan me zo voorstellen dat je eerst wilt weten waarom hij nou zo doet. En dat als dat is omdat ie spontaan een botte lul geworden is, je hem dan alsnog eruitknikkert.
Maar wie weet staat/stond ie op het punt om in te storten, heeft hij iets onder de leden, of speelt er echt iets pyschiatrisch. Dan zou ik persoonlijk wèl steunen.
In voor en tegenspoed, is het mijns inziens. En voor sommige dingen kies je allebei niet.
(wat dus alleen geld als er inderdaad was is. In geval van botte lul is het misschien toch maken dat je wegkomt...)Klopt, veel vrouwen gaan heel ver in dat steunen, alles ten koste van zichzelf voor hun arme man. Blijkbaar ben jij ook zon vrouw, allemaal prima, ik verschil enkel van mening.
donderdag 5 maart 2009 om 11:47
Ik zou in ieder geval níet nu doorgaan met de relatie. Hoe erg hij ook in de knoop zit (en manisch depressief is het volgens mij niet) jij moet wel grenzen stellen en structuur bieden aan je kinderen. Kiest hij ervoor om weg te gaan, prima, maar dan niet onaangekondigd blijven slapen, niet zomaar binnen komen vallen, niet alles van hem laten afhangen.
Maak voor jezelf een keuze, wil je deze man nog terug, of niet. Maar ga niet wachten tot hij een keuze maakt voor jou of zijn vriendin. Ookal zit hij erg in de knoop, hij heeft verantwoordelijkheden als man en als vader, daar kun je niet zo mee omgaan. Zelfs al is er iets helemaal mis, hij heeft de plícht om daar contructief mee bezig te zijn.
Jij kan hem best steunen en helpen, maar jijzelf en je kinderen zouden nu prioriteit nr 1 moeten zijn. Jij moet zorgen dat jíj op de been blijft, dat je kinderen een stabiele omgeving hebben en zorgen dat je weet wat je wilt.
Vechten voor je huwelijk is prima, maar niet ten koste van jezelf en je kinderen. Dus duidelijk zijn tegen hem, stel een bezoekregeling op voor als hij de kinderen wil zien, maak afspraken over de financieen zolang jullie uit elkaar zijn, en als hij terug wil komen, stel daar dan voorwaarden aan, dus eerst (samen) in therapie, niet eerst terugkomen en dan maar zien waar het schip strandt.
Maak voor jezelf een keuze, wil je deze man nog terug, of niet. Maar ga niet wachten tot hij een keuze maakt voor jou of zijn vriendin. Ookal zit hij erg in de knoop, hij heeft verantwoordelijkheden als man en als vader, daar kun je niet zo mee omgaan. Zelfs al is er iets helemaal mis, hij heeft de plícht om daar contructief mee bezig te zijn.
Jij kan hem best steunen en helpen, maar jijzelf en je kinderen zouden nu prioriteit nr 1 moeten zijn. Jij moet zorgen dat jíj op de been blijft, dat je kinderen een stabiele omgeving hebben en zorgen dat je weet wat je wilt.
Vechten voor je huwelijk is prima, maar niet ten koste van jezelf en je kinderen. Dus duidelijk zijn tegen hem, stel een bezoekregeling op voor als hij de kinderen wil zien, maak afspraken over de financieen zolang jullie uit elkaar zijn, en als hij terug wil komen, stel daar dan voorwaarden aan, dus eerst (samen) in therapie, niet eerst terugkomen en dan maar zien waar het schip strandt.
donderdag 5 maart 2009 om 11:53
quote:sam79 schreef op 05 maart 2009 @ 11:41:
hallo, voor zover ik het lees speelt dit nog geen 5 maanden. lees niet terug dat ze stelselmatig wordt onderdrukt of mishandelt oid. lees terug in haar post dat ze er voor hem wil zijn.
dus maak het niet groter dan het is dramaqueen en probeer iets te adviseren waar ze ms iets aan heeft.
Hier wordt nergens gezegd dat ze mishandeld wordt.
Maar :
Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van.
En :
Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn.
En :Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts.
En :Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd.
En : Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
En :
Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is.
Laten we het inderdaad niet groter maken dan het is het valt allemaal best mee. Ik zou me ook erg gelukkig voelen in deze situatie. En helemaal als mensen zeggen dat het wel meevalt en dat ik dan vooral hard moet knokken voor de relatie , dat het dan vast wel allemaal goedkomt. To heeft een baby erbij, dus dit lijkt me een behoorlijk heftige situatie die al begonnen is vlak voor haar bevalling. TO, ik heb geen idee hoe jij je voelt maar ik kan me er een voorstelling van maken. Ik denk dat het goed is als je voorlopig duidelijkheid voor jezelf en je kinderen schept naar je man toe. Nu stel jejezelf afhankelijk op van zijn grillen , buien en stemmingen lijkt me geen gezonde situatie. Hij woont ook niet eens meer bij jullie, heeft een nieuwe vriendin, dat heeft hij ook allemaal zelf besloten neem ik aan? Waar zijn jouw keuzes?
hallo, voor zover ik het lees speelt dit nog geen 5 maanden. lees niet terug dat ze stelselmatig wordt onderdrukt of mishandelt oid. lees terug in haar post dat ze er voor hem wil zijn.
dus maak het niet groter dan het is dramaqueen en probeer iets te adviseren waar ze ms iets aan heeft.
Hier wordt nergens gezegd dat ze mishandeld wordt.
Maar :
Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van.
En :
Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn.
En :Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts.
En :Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd.
En : Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
En :
Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is.
Laten we het inderdaad niet groter maken dan het is het valt allemaal best mee. Ik zou me ook erg gelukkig voelen in deze situatie. En helemaal als mensen zeggen dat het wel meevalt en dat ik dan vooral hard moet knokken voor de relatie , dat het dan vast wel allemaal goedkomt. To heeft een baby erbij, dus dit lijkt me een behoorlijk heftige situatie die al begonnen is vlak voor haar bevalling. TO, ik heb geen idee hoe jij je voelt maar ik kan me er een voorstelling van maken. Ik denk dat het goed is als je voorlopig duidelijkheid voor jezelf en je kinderen schept naar je man toe. Nu stel jejezelf afhankelijk op van zijn grillen , buien en stemmingen lijkt me geen gezonde situatie. Hij woont ook niet eens meer bij jullie, heeft een nieuwe vriendin, dat heeft hij ook allemaal zelf besloten neem ik aan? Waar zijn jouw keuzes?
donderdag 5 maart 2009 om 11:56
quote:Stoeptegel schreef op 05 maart 2009 @ 11:42:
[...]
Klopt, veel vrouwen gaan heel ver in dat steunen, alles ten koste van zichzelf voor hun arme man. Blijkbaar ben jij ook zon vrouw, allemaal prima, ik verschil enkel van mening.
I agree to dissagree
Maarre.. bij ons is het andersom hoor. Wurman die steunt zich rot, dat ik wel eens denk: houd je jezelf in de gaten?
Liefde doet rare dingen met mensen...
[...]
Klopt, veel vrouwen gaan heel ver in dat steunen, alles ten koste van zichzelf voor hun arme man. Blijkbaar ben jij ook zon vrouw, allemaal prima, ik verschil enkel van mening.
I agree to dissagree
Maarre.. bij ons is het andersom hoor. Wurman die steunt zich rot, dat ik wel eens denk: houd je jezelf in de gaten?
Liefde doet rare dingen met mensen...
donderdag 5 maart 2009 om 11:58
Dat je man zijn gedrag niet normaal is ,is duidelijk maar manisch depressief? En als jezelf een slechte jeugd hebt gehad dan wil je het juist voor je gezin dat het wel goed gaat.
Het lijkt erop dat je man in een midlife is terecht gekomen nu minder aandacht krijgt thuis en zich zo probeert los te wrikken.
En op goeie momenten denkt van waar ben ik mee bezig,om vervolgens jouw daarna weer de grond in te stampen.En misschien is die vriendin er al langer maar durfde hij zich pas met carnaval in het openbaar te vertonen.
Het lijkt erop dat je man in een midlife is terecht gekomen nu minder aandacht krijgt thuis en zich zo probeert los te wrikken.
En op goeie momenten denkt van waar ben ik mee bezig,om vervolgens jouw daarna weer de grond in te stampen.En misschien is die vriendin er al langer maar durfde hij zich pas met carnaval in het openbaar te vertonen.
donderdag 5 maart 2009 om 11:59
quote:Eowynn_ schreef op 05 maart 2009 @ 11:47:
Ik zou in ieder geval níet nu doorgaan met de relatie. Hoe erg hij ook in de knoop zit (en manisch depressief is het volgens mij niet) jij moet wel grenzen stellen en structuur bieden aan je kinderen. Kiest hij ervoor om weg te gaan, prima, maar dan niet onaangekondigd blijven slapen, niet zomaar binnen komen vallen, niet alles van hem laten afhangen.
Maak voor jezelf een keuze, wil je deze man nog terug, of niet. Maar ga niet wachten tot hij een keuze maakt voor jou of zijn vriendin. Ookal zit hij erg in de knoop, hij heeft verantwoordelijkheden als man en als vader, daar kun je niet zo mee omgaan. Zelfs al is er iets helemaal mis, hij heeft de plícht om daar contructief mee bezig te zijn.
Jij kan hem best steunen en helpen, maar jijzelf en je kinderen zouden nu prioriteit nr 1 moeten zijn. Jij moet zorgen dat jíj op de been blijft, dat je kinderen een stabiele omgeving hebben en zorgen dat je weet wat je wilt.
Vechten voor je huwelijk is prima, maar niet ten koste van jezelf en je kinderen. Dus duidelijk zijn tegen hem, stel een bezoekregeling op voor als hij de kinderen wil zien, maak afspraken over de financieen zolang jullie uit elkaar zijn, en als hij terug wil komen, stel daar dan voorwaarden aan, dus eerst (samen) in therapie, niet eerst terugkomen en dan maar zien waar het schip strandt.Geloof dat ik dit wel een heel goed en wijs advies vind.
Ik zou in ieder geval níet nu doorgaan met de relatie. Hoe erg hij ook in de knoop zit (en manisch depressief is het volgens mij niet) jij moet wel grenzen stellen en structuur bieden aan je kinderen. Kiest hij ervoor om weg te gaan, prima, maar dan niet onaangekondigd blijven slapen, niet zomaar binnen komen vallen, niet alles van hem laten afhangen.
Maak voor jezelf een keuze, wil je deze man nog terug, of niet. Maar ga niet wachten tot hij een keuze maakt voor jou of zijn vriendin. Ookal zit hij erg in de knoop, hij heeft verantwoordelijkheden als man en als vader, daar kun je niet zo mee omgaan. Zelfs al is er iets helemaal mis, hij heeft de plícht om daar contructief mee bezig te zijn.
Jij kan hem best steunen en helpen, maar jijzelf en je kinderen zouden nu prioriteit nr 1 moeten zijn. Jij moet zorgen dat jíj op de been blijft, dat je kinderen een stabiele omgeving hebben en zorgen dat je weet wat je wilt.
Vechten voor je huwelijk is prima, maar niet ten koste van jezelf en je kinderen. Dus duidelijk zijn tegen hem, stel een bezoekregeling op voor als hij de kinderen wil zien, maak afspraken over de financieen zolang jullie uit elkaar zijn, en als hij terug wil komen, stel daar dan voorwaarden aan, dus eerst (samen) in therapie, niet eerst terugkomen en dan maar zien waar het schip strandt.Geloof dat ik dit wel een heel goed en wijs advies vind.
donderdag 5 maart 2009 om 12:00
Misschien heeft hij last van een posttraumatische stressstoornis? Zo'n stoornis hoeft niet direct na een trauma te ontstaan maar kan ook jaren later naar boven komen vooral als er stressvolle dingen in je leven gebeuren (zoals vader worden). Mensen met ptss kunnen ook heel moeilijk voor hun omgeving worden omdat ze het heel moeilijk hebben met zichzelf. Zo'n stoornis is alleen vast te stellen door een arts dus ik zeg niet dat hij dit heeft maar het zou kunnen.
Sterkte ermee!!
Sterkte ermee!!
donderdag 5 maart 2009 om 12:10
Ik vind het altijd zó fout dat er op dit soort topics gestrooid wordt met 'misschien heeft hij wel dit' 'misschien heeft hij wel dat'. Dit is internet, we kunnen en mogen helemaal geen diagnoses stellen, zeker niet op basis van zo'n verhaaltje. Ik verbaas me er steeds weer over hoe snel er met ziektes en stoornissen gegooid wordt van ADHD, autisme, depressies en borderline. We zijn geen psychiaters mensen, en zelfs al waren we dat, het blijft een eenzijdig verhaal op internet. Strooien met ziektebeelden, hoe passend ze ook lijken, is áltijd verkeerd. Daar moet je voor onder behandeling, om dat te ontdekken.
