Psyche
alle pijlers
Mijn man manisch depressief of .........
donderdag 5 maart 2009 om 10:52
Hallo allemaal,
Ik heb het idee dat mijn man manisch depressief is en wil graag jullie mening. Er is heel wat gebeurd dus het wordt een lang verhaal.
Mijn man en ik zijn 7 jaar bij elkaar waarvan 5 jaar getrouwd. Mijn man heeft een zeer traumatische jeugdervaring. Toen hij 16 jaar was heeft zijn vader zelfmoord gepleegd. Het was een alcoholist en hij heeft zijn hele kindertijd in ruzies gezeten. Dit heeft hij nooit echt verwerkt.
We hebben altijd een heel goed huwelijk gehad.
Onze 1e dochter is geboren in 2005. In december is onze 2e dochter geboren. Mijn man begon zich sinds november vorig jaar, ong. 3 weken voor mijn bevalling zich erg vreemd te gedragen. Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van. Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn. Mijn schoonmoeder en zijn broer vonden ook dat hij erg vreemd deed. Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts. Het viel mij op dat hij erg druk was en veel met een goede vriend belde.
Ik ben toen half januari met mijn ouders en de kids een midweekje op vakantie geweest om er even tussenuit te gaan. Dat was heerlijk. Toen ik terug kwam had hij ons ontzettend gemist en vertelde dat het allemaal wel weer goed kwam. Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd. 's Middags had hij daar weer spijt van en begon hij te huilen. Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
De ene keer krijg ik een dikke kus en knuffel en de andere keer negeert hij mij totaal en zegt hij dat er voor de kinderen komt. 2 weken geleden gaf hij onze dochter een flesje en begon toen opeens te huilen. Ik weet echt niet wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt. Hij wil alleen contact via de mail of sms. Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is. Gisteren heeft de huisarts hem gelokt voor een gesprek, omdat het slecht gaat met onze oudste dochter. Het gaat ook erg slecht met haar, ze lijdt enorm onder deze situatie. Natuurlijk wil ze het een en ander van hem horen, maar hoe zou hij zich opstellen? Gisteren heeft dat gesprek plaats gevonden. Hij is een paar keer bij een psycholoog geweest, maar daar is hij volgens zijn moeder alweer zo goed als mee gestopt. De ellende is dat hij zich prima voelt en er niets met hem aan de hand is. Ik voel me zo machteloos, ik kan niets doen. Er is echt een ander mens in zijn lichaamgekropen, want dit is niet de man waar ik mee getrouwd ben. Ik moet er misschien nog even bij vermelden dat mijn man een intelligente man is met een hoge functie. Wat denken jullie van dit verhaal en hebben jullie tips hoe ik hier mee om moet gaan? Moet ik helmaal geen contact zoeken meer met hem, hem met rust laten? De huisarts zei wel dat ik sowieso niets moet ondertekenen als hij met papieren kom over scheiden.Ik hoor graag iets van jullie.
Liefs, Ghislaine.
Ik heb het idee dat mijn man manisch depressief is en wil graag jullie mening. Er is heel wat gebeurd dus het wordt een lang verhaal.
Mijn man en ik zijn 7 jaar bij elkaar waarvan 5 jaar getrouwd. Mijn man heeft een zeer traumatische jeugdervaring. Toen hij 16 jaar was heeft zijn vader zelfmoord gepleegd. Het was een alcoholist en hij heeft zijn hele kindertijd in ruzies gezeten. Dit heeft hij nooit echt verwerkt.
We hebben altijd een heel goed huwelijk gehad.
Onze 1e dochter is geboren in 2005. In december is onze 2e dochter geboren. Mijn man begon zich sinds november vorig jaar, ong. 3 weken voor mijn bevalling zich erg vreemd te gedragen. Ik deed niets goed, was snel geirriteerd. Dit liep uit op ruzies. Er waren dan weer momenten dat hij begon te huilen, omdat hij er zo'n puinhoop van maakte en had daar ontzettend veel spijt van. Toen onze dochter in december geboren werd is zij 4 dagen na de bevalling in kritieke toestand opgenomen ivm een bloedvergiftiging. Dit is allemaal langs hem heen gegaan. Als we het er nu over hebben dt viel het allemaal reuze mee die opname. Zelfs tegen zijn moeder zei hij dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde te komen, want het viel allemaal wel mee. In die tijd kolfde ik en kreeg ik opmerkingen van mijn man zoals werk je voor de campina en ga je weer naar je melkmachine!!! Dit deed zoveel pijn. Mijn schoonmoeder en zijn broer vonden ook dat hij erg vreemd deed. Zo gevoelloos en hard. Mijn kraamhulp had ook zelden zoiets meegemaakt wat hij allemaal uitkraamde toen mijn dochter geboren was. Ze was er echt van geschrokken.
Toen zij uit het ziekenhuis kwam was het na een paar nachten al vloeken en tieren omdat ze weleens lag te huilen 's nachts. Het viel mij op dat hij erg druk was en veel met een goede vriend belde.
Ik ben toen half januari met mijn ouders en de kids een midweekje op vakantie geweest om er even tussenuit te gaan. Dat was heerlijk. Toen ik terug kwam had hij ons ontzettend gemist en vertelde dat het allemaal wel weer goed kwam. Devolgende dag was het alweer helemaal mis en kreeg ik weer die vernederende opmerkingen naar mijn hoofd. 's Middags had hij daar weer spijt van en begon hij te huilen. Hij trekt mij aan en stoot mij weer af.
Sinds 19 januari woont hij bij een ex collega en is niet meer terug gekomen. Af en toe komt hij een hapje eten en de kids in bed stoppen. Ook dan is zijn gedrag erg wisselend. De ene keer stelt hij voor om weer eens een nachtje te komen slapen en een andere keer begint hij over scheiden.
De ene keer krijg ik een dikke kus en knuffel en de andere keer negeert hij mij totaal en zegt hij dat er voor de kinderen komt. 2 weken geleden gaf hij onze dochter een flesje en begon toen opeens te huilen. Ik weet echt niet wat er allemaal in zijn hoofd afspeelt. Hij wil alleen contact via de mail of sms. Soms zijn het hele lieve sms jes en de andere keer hele botte en begint hij weer over onze slechte relatie en dus een scheiding. Als ik hem bel dan kapt hij gelijk het gesprek af en doet hij weer ontzettend nukkig. Hij sluit zich helemaal van mij af. Nu ben ik erachter gekomen dat hij sinds de carnaval "een nieuwe vriendin" heeft. Ik weet niet of dit serieus is. Gisteren heeft de huisarts hem gelokt voor een gesprek, omdat het slecht gaat met onze oudste dochter. Het gaat ook erg slecht met haar, ze lijdt enorm onder deze situatie. Natuurlijk wil ze het een en ander van hem horen, maar hoe zou hij zich opstellen? Gisteren heeft dat gesprek plaats gevonden. Hij is een paar keer bij een psycholoog geweest, maar daar is hij volgens zijn moeder alweer zo goed als mee gestopt. De ellende is dat hij zich prima voelt en er niets met hem aan de hand is. Ik voel me zo machteloos, ik kan niets doen. Er is echt een ander mens in zijn lichaamgekropen, want dit is niet de man waar ik mee getrouwd ben. Ik moet er misschien nog even bij vermelden dat mijn man een intelligente man is met een hoge functie. Wat denken jullie van dit verhaal en hebben jullie tips hoe ik hier mee om moet gaan? Moet ik helmaal geen contact zoeken meer met hem, hem met rust laten? De huisarts zei wel dat ik sowieso niets moet ondertekenen als hij met papieren kom over scheiden.Ik hoor graag iets van jullie.
Liefs, Ghislaine.
donderdag 5 maart 2009 om 12:33
@stoeptegel. ik heb niet gezegd dat ik vind dat ze maar moet blijven en als vrouw zich moet opofferen enz enz. mijn reactie was een reactie op de jouwe, namelijk dat je meteen aangaf dat JIJ niet was gebleven. waarop ik stelde dat het geen kwaad kan als iemand vecht voor een relatie, zeker ook als er 2 kinderen in het spel zijn. stoppen kan altijd nog... en er een punt achter zetten kan in sommige gevallen ook de weg van de minste weerstand zijn.
wat ik lees en wat jij citeert is een opsomming van gedrag (wat ik absoluut niet goedkeur!!) van de laatste maanden. en ik begrijp uit de post dat ze dit gedrag absoluut niet herkent. waardoor ik er vanuit ga dat hij dat gedrag hiervoor niet liet zien en dat er sprake was van een goede relatie. to denkt dat er iets aan de hand is, dat zal ook zo zijn en wil erachter komen wat dat is en kijken of hij hulp nodig heeft.
kunnen we natuurlijk massaal roepen dat hij al veel langer een minnares heeft, een manische depressie of een posttraumatische stresstoornis (proest, hoe komen wij leken toch altijd aan deze diagnoses...), maar eigenlijk weet niemand dat. ook to niet. ze heeft dus idd meer aan een advies hoe om te gaan met de situatie, waarin zij wel aangeeft nog veel van haar man te houden.
goed, ms ligt het aan mij. ben zelf net bevallen van de tweede en vind dat mensen wel al snel van mening zijn dat je dan maar bij je man weg moet gaan of de relatie moet verbreken. zullen de hormonen wel zijn, maar als iemand aangeeft dat de relatie goed was en er nog sprake is van liefde dat je ook nog moet kunnen vechten voor je relatie zonder dat allerlei vreemden maar zeggen dat je dat vooral niet moet doen.
wat ik lees en wat jij citeert is een opsomming van gedrag (wat ik absoluut niet goedkeur!!) van de laatste maanden. en ik begrijp uit de post dat ze dit gedrag absoluut niet herkent. waardoor ik er vanuit ga dat hij dat gedrag hiervoor niet liet zien en dat er sprake was van een goede relatie. to denkt dat er iets aan de hand is, dat zal ook zo zijn en wil erachter komen wat dat is en kijken of hij hulp nodig heeft.
kunnen we natuurlijk massaal roepen dat hij al veel langer een minnares heeft, een manische depressie of een posttraumatische stresstoornis (proest, hoe komen wij leken toch altijd aan deze diagnoses...), maar eigenlijk weet niemand dat. ook to niet. ze heeft dus idd meer aan een advies hoe om te gaan met de situatie, waarin zij wel aangeeft nog veel van haar man te houden.
goed, ms ligt het aan mij. ben zelf net bevallen van de tweede en vind dat mensen wel al snel van mening zijn dat je dan maar bij je man weg moet gaan of de relatie moet verbreken. zullen de hormonen wel zijn, maar als iemand aangeeft dat de relatie goed was en er nog sprake is van liefde dat je ook nog moet kunnen vechten voor je relatie zonder dat allerlei vreemden maar zeggen dat je dat vooral niet moet doen.
donderdag 5 maart 2009 om 18:50
quote:sam79 schreef op 05 maart 2009 @ 12:33:
@stoeptegel. ik heb niet gezegd dat ik vind dat ze maar moet blijven en als vrouw zich moet opofferen enz enz. mijn reactie was een reactie op de jouwe, namelijk dat je meteen aangaf dat JIJ niet was gebleven. waarop ik stelde dat het geen kwaad kan als iemand vecht voor een relatie, zeker ook als er 2 kinderen in het spel zijn. stoppen kan altijd nog... en er een punt achter zetten kan in sommige gevallen ook de weg van de minste weerstand zijn.
Ik begrijp je punt. Maar wat ik me dan afvraag waar ligt die grens voor jou ? Je vind dat je niet zomaar moet opgeven ( mee eens) en er voor moet vechten ( mee eens, samen vechten). Maar tot hoe ver vind jij dan dat TO het moet laten komen om niet voor zichzelf te mogen kiezen? Iedereen heeft zijn/haar eigen grenzen natuurlijk en dat respecteer ik. Maar TO post hier op een openbaar forum waar iedereen zijn mening verkondigd, en dat doe ik dus ook.
Ik vind het een aardig serieuze situatie dit, als je bekijkt hoe haar man haar behandeld. En om dan te stellen dat ze niet 'zomaar' moet opgeven, het gaat toch niet om een 'zomaar' ?
Het gaat erom dat zij ( neem ik aan) veel last heeft van zijn gedrag en ze net een baby heeft gekregen en nog een kind te verzorgen heeft. Hij vernederd haar, laat haar zitten ( gaat het huis uit), vind haar lief vervolgens wil hij scheiden, en als slotsom heeft hij een vriendin erbij.
Ik kan hier op grond van die redenen niet gaan adviseren dat ze vooral door moet gaan en ervoor moet gaan vechten.
Ik zeg : hij de sleutel inleveren en rust creeeren voor de kinderen.
wat ik lees en wat jij citeert is een opsomming van gedrag (wat ik absoluut niet goedkeur!!) van de laatste maanden. en ik begrijp uit de post dat ze dit gedrag absoluut niet herkent. waardoor ik er vanuit ga dat hij dat gedrag hiervoor niet liet zien en dat er sprake was van een goede relatie. to denkt dat er iets aan de hand is, dat zal ook zo zijn en wil erachter komen wat dat is en kijken of hij hulp nodig heeft.
kunnen we natuurlijk massaal roepen dat hij al veel langer een minnares heeft, een manische depressie of een posttraumatische stresstoornis (proest, hoe komen wij leken toch altijd aan deze diagnoses...), maar eigenlijk weet niemand dat. ook to niet. ze heeft dus idd meer aan een advies hoe om te gaan met de situatie, waarin zij wel aangeeft nog veel van haar man te houden.
goed, ms ligt het aan mij. ben zelf net bevallen van de tweede en vind dat mensen wel al snel van mening zijn dat je dan maar bij je man weg moet gaan of de relatie moet verbreken. zullen de hormonen wel zijn, maar als iemand aangeeft dat de relatie goed was en er nog sprake is van liefde dat je ook nog moet kunnen vechten voor je relatie zonder dat allerlei vreemden maar zeggen dat je dat vooral niet moet doen.
@stoeptegel. ik heb niet gezegd dat ik vind dat ze maar moet blijven en als vrouw zich moet opofferen enz enz. mijn reactie was een reactie op de jouwe, namelijk dat je meteen aangaf dat JIJ niet was gebleven. waarop ik stelde dat het geen kwaad kan als iemand vecht voor een relatie, zeker ook als er 2 kinderen in het spel zijn. stoppen kan altijd nog... en er een punt achter zetten kan in sommige gevallen ook de weg van de minste weerstand zijn.
Ik begrijp je punt. Maar wat ik me dan afvraag waar ligt die grens voor jou ? Je vind dat je niet zomaar moet opgeven ( mee eens) en er voor moet vechten ( mee eens, samen vechten). Maar tot hoe ver vind jij dan dat TO het moet laten komen om niet voor zichzelf te mogen kiezen? Iedereen heeft zijn/haar eigen grenzen natuurlijk en dat respecteer ik. Maar TO post hier op een openbaar forum waar iedereen zijn mening verkondigd, en dat doe ik dus ook.
Ik vind het een aardig serieuze situatie dit, als je bekijkt hoe haar man haar behandeld. En om dan te stellen dat ze niet 'zomaar' moet opgeven, het gaat toch niet om een 'zomaar' ?
Het gaat erom dat zij ( neem ik aan) veel last heeft van zijn gedrag en ze net een baby heeft gekregen en nog een kind te verzorgen heeft. Hij vernederd haar, laat haar zitten ( gaat het huis uit), vind haar lief vervolgens wil hij scheiden, en als slotsom heeft hij een vriendin erbij.
Ik kan hier op grond van die redenen niet gaan adviseren dat ze vooral door moet gaan en ervoor moet gaan vechten.
Ik zeg : hij de sleutel inleveren en rust creeeren voor de kinderen.
wat ik lees en wat jij citeert is een opsomming van gedrag (wat ik absoluut niet goedkeur!!) van de laatste maanden. en ik begrijp uit de post dat ze dit gedrag absoluut niet herkent. waardoor ik er vanuit ga dat hij dat gedrag hiervoor niet liet zien en dat er sprake was van een goede relatie. to denkt dat er iets aan de hand is, dat zal ook zo zijn en wil erachter komen wat dat is en kijken of hij hulp nodig heeft.
kunnen we natuurlijk massaal roepen dat hij al veel langer een minnares heeft, een manische depressie of een posttraumatische stresstoornis (proest, hoe komen wij leken toch altijd aan deze diagnoses...), maar eigenlijk weet niemand dat. ook to niet. ze heeft dus idd meer aan een advies hoe om te gaan met de situatie, waarin zij wel aangeeft nog veel van haar man te houden.
goed, ms ligt het aan mij. ben zelf net bevallen van de tweede en vind dat mensen wel al snel van mening zijn dat je dan maar bij je man weg moet gaan of de relatie moet verbreken. zullen de hormonen wel zijn, maar als iemand aangeeft dat de relatie goed was en er nog sprake is van liefde dat je ook nog moet kunnen vechten voor je relatie zonder dat allerlei vreemden maar zeggen dat je dat vooral niet moet doen.
donderdag 5 maart 2009 om 19:48
die grens kan alleen zij bepalen. ik weet niet hoe geweldig haar huwelijk hiervoor was en wat voor geweldige man-vader hij is. kan dus ook niet voor haar bepalen of hij de strijd waard is...
heeft natuurlijk met meerdere factoren te maken, maar ik zou niet zomaar zeggen dat ze er dan maar mee met kappen.
heeft natuurlijk met meerdere factoren te maken, maar ik zou niet zomaar zeggen dat ze er dan maar mee met kappen.
donderdag 5 maart 2009 om 20:08
Hoi allemaal,
Bedankt voor al jullie reacties. Het is gewoon een hele moeilijke situatie. Ik weet uit betrouwbare bron dat hij pas echt sinds carnaval met haar "gaat". Zijn moeder denkt dat het niets voorsteld en dat hij het als een soort vlucht ziet. Vandaag heb ik weer een mailtje van hem gehad. Was redelijk neutraal, in ieder geval niet vervelend. Geen idee of ik hier nou verstandig aan doe om op te reageren of juist te negeren. Fam/vrienden denken dan ook dat hij over een paar weken/maanden met hangende pootjes terug komt. Ik zou hem nie zomaar weer in huis nemen, daar is veel te veel voor gebeurd. Ik zou dan eerst willen dat hij in therapie gaat.
Op dit moment zijn mijn kinderen het allerbelangrijkste. Vooral de oudste lijdt er onder en het lijkt mij dan ook eg verstandig dat ze regelmaat krijgt. Wanneer ze mijn man weer gezien heeft is ze weer helemaal van slag ('s nachts huilbuien etc). ZOu het nu het beste zijn als zij haar vader bijv. een paar weken niet ziet. Ik vind het zo moeilijk.
Gr. Ghislaine
Bedankt voor al jullie reacties. Het is gewoon een hele moeilijke situatie. Ik weet uit betrouwbare bron dat hij pas echt sinds carnaval met haar "gaat". Zijn moeder denkt dat het niets voorsteld en dat hij het als een soort vlucht ziet. Vandaag heb ik weer een mailtje van hem gehad. Was redelijk neutraal, in ieder geval niet vervelend. Geen idee of ik hier nou verstandig aan doe om op te reageren of juist te negeren. Fam/vrienden denken dan ook dat hij over een paar weken/maanden met hangende pootjes terug komt. Ik zou hem nie zomaar weer in huis nemen, daar is veel te veel voor gebeurd. Ik zou dan eerst willen dat hij in therapie gaat.
Op dit moment zijn mijn kinderen het allerbelangrijkste. Vooral de oudste lijdt er onder en het lijkt mij dan ook eg verstandig dat ze regelmaat krijgt. Wanneer ze mijn man weer gezien heeft is ze weer helemaal van slag ('s nachts huilbuien etc). ZOu het nu het beste zijn als zij haar vader bijv. een paar weken niet ziet. Ik vind het zo moeilijk.
Gr. Ghislaine
donderdag 5 maart 2009 om 21:25
Ik denk dat je hem daar ook gewoon op mag aanspreken. Dat je kinderen er last van hebben en dat je graag regelmaat wilt. En dat je wilt dat hij niet zomaar meer welkom is om terug te komen, maar dat je eerst aan de situatie wilt werken. Ik denk dat het heel verstandig is om daar een gesprek over aan te gaan. Eventueel kun je dat ook met een hulpverlener doen, als je dat prettiger vindt.
Ik denk dat je voorlopige afspraken moet maken, zodat de situatie duidelijk wordt, jij weet waar je aan toe bent en de situatie niet eindeloos doorsuddert. Maak keuzes, neem beslissingen, maar ga niet afwachten tot er wat gebeurd.
Ga er ook niet vanuit dat hij met hangende pootjes terugkomt, want het lijkt erop dat je daarop rekent. Het kan ook zomaar zijn dat hij níet meer terugkomt, of dat hij wél terug wil komen, maar niet aan zichzelf wil werken, of jij het niet meer wilt.
Ik zou er voorlopig vanuit gaan dat hij weg is, voorlopig niet terugkomt en van daaruit je leven een beetje structuur proberen te geven. Maar plan een gesprek met hem, laat niet alles aan hem over.
Ik denk dat je voorlopige afspraken moet maken, zodat de situatie duidelijk wordt, jij weet waar je aan toe bent en de situatie niet eindeloos doorsuddert. Maak keuzes, neem beslissingen, maar ga niet afwachten tot er wat gebeurd.
Ga er ook niet vanuit dat hij met hangende pootjes terugkomt, want het lijkt erop dat je daarop rekent. Het kan ook zomaar zijn dat hij níet meer terugkomt, of dat hij wél terug wil komen, maar niet aan zichzelf wil werken, of jij het niet meer wilt.
Ik zou er voorlopig vanuit gaan dat hij weg is, voorlopig niet terugkomt en van daaruit je leven een beetje structuur proberen te geven. Maar plan een gesprek met hem, laat niet alles aan hem over.
vrijdag 6 maart 2009 om 11:12
Ik heb zelf manisch-depressieve stoornis (bipolair). Als je hiervoor behandeld wordt, is er voor de meeste mensen prima mee te leven. Voor mij persoonlijk zelfs wel zonder beperkingen ('k slik pillen, dat wel).
Voor de omgeving is vooral een manische periode erg heftig. Depressief heeft vooral de patient zelf last van. Zo te horen zou het best kunnen dat je man manisch is, maar dat kan jij (en kunnen wij al helemaal niet) vaststellen idd. En het maakt ook niet zoveel uit, behalve dat het dan misschien vrij 'gemakkelijk' op te lossen zou zijn als je man hulp zocht (wat overigens jouw gevoelens nog niet 'oplost'). Maar ja, hulpzoeken doet ie voorlopig niet.
Het lijkt me goed (wat je zo te horen al doet) dat je op je eigen grenzen let en op het welzijn van je kinderen. Komt je man op vaste tijden langs of zo maar tussendoor? Dat eerste zou je dochter misschien kunnen helpen (maar als je man echt manisch is, lijkt het me sterk dat dat 'm lukt -> die vaste tijden)
Verder kan ik nog vertellen wat mij uiteindelijk geholpen heeft in die ene heftige crisis die ik had voorafgaand aan het medicijngebruik: Werkelijk iedereen in m'n omgeving dirigeerde me naar de dokter. Als je man echt manisch is, heeft ook zijn 'nieuwe' omgeving daar nu last van, lijkt me. Of gaat het op z'n werk nog wel normaal?
Voor de omgeving is vooral een manische periode erg heftig. Depressief heeft vooral de patient zelf last van. Zo te horen zou het best kunnen dat je man manisch is, maar dat kan jij (en kunnen wij al helemaal niet) vaststellen idd. En het maakt ook niet zoveel uit, behalve dat het dan misschien vrij 'gemakkelijk' op te lossen zou zijn als je man hulp zocht (wat overigens jouw gevoelens nog niet 'oplost'). Maar ja, hulpzoeken doet ie voorlopig niet.
Het lijkt me goed (wat je zo te horen al doet) dat je op je eigen grenzen let en op het welzijn van je kinderen. Komt je man op vaste tijden langs of zo maar tussendoor? Dat eerste zou je dochter misschien kunnen helpen (maar als je man echt manisch is, lijkt het me sterk dat dat 'm lukt -> die vaste tijden)
Verder kan ik nog vertellen wat mij uiteindelijk geholpen heeft in die ene heftige crisis die ik had voorafgaand aan het medicijngebruik: Werkelijk iedereen in m'n omgeving dirigeerde me naar de dokter. Als je man echt manisch is, heeft ook zijn 'nieuwe' omgeving daar nu last van, lijkt me. Of gaat het op z'n werk nog wel normaal?
vrijdag 6 maart 2009 om 11:43
Ik vind dat Eowynn erg goede adviezen geeft. En zeker nu het zo duidelijk is dat je oudste dochtertje onder de situatie lijdt, vind ik dat jij dan in elk geval de verantwoording nu moet nemen. Jullie zijn samen verantwoordelijk voor het welzijn van je kinderen en door het gedrag wat je man de laatste tijd laat zien, onttrekt hij zich hier volledig aan.
Zorg dat JIJ overeind bent, zorg dat jij er bent voor je kinderen en maak duidelijke afspraken met je man dat dit niet zo door kan gaan. Er moeten concrete afspraken gemaakt worden tussen jullie hoe jullie verder gaan: met of zonder elkaar, maar niet dit in- en uitwaaieren, waarbij hij jou en de kinderen en passant kapot maakt!
Sterkte met alles!
Zorg dat JIJ overeind bent, zorg dat jij er bent voor je kinderen en maak duidelijke afspraken met je man dat dit niet zo door kan gaan. Er moeten concrete afspraken gemaakt worden tussen jullie hoe jullie verder gaan: met of zonder elkaar, maar niet dit in- en uitwaaieren, waarbij hij jou en de kinderen en passant kapot maakt!
Sterkte met alles!
vrijdag 6 maart 2009 om 12:45
Gisteren kreeg ik een mail van hem dat hij zich ziek gemeld heeft op het werk (woensdag en donderdag), maar is toch woensdag naar de huisarts geweest om te praten over de thuissituatie.
Jammer genoeg mag de huisarts mij niets vertellen hoe het gesprek verlopen is.
In zijn mail stond ook nog dat hij het wel hoort van mij wanneer hij de kinderen weer mag/kan zien. Moet ik daar op reageren, het liefste reageer ik nu even helemaal nergens op. Konden we elkaar maar even 2 maanden niet spreken, elkaar met rust laten.
Durske, hij komt nooit zomaar onaangekondigd binnen lopen dus dat is wel fijn, met name voor mij kinderen.
Gr. Ghislaine.
Jammer genoeg mag de huisarts mij niets vertellen hoe het gesprek verlopen is.
In zijn mail stond ook nog dat hij het wel hoort van mij wanneer hij de kinderen weer mag/kan zien. Moet ik daar op reageren, het liefste reageer ik nu even helemaal nergens op. Konden we elkaar maar even 2 maanden niet spreken, elkaar met rust laten.
Durske, hij komt nooit zomaar onaangekondigd binnen lopen dus dat is wel fijn, met name voor mij kinderen.
Gr. Ghislaine.
vrijdag 6 maart 2009 om 12:58
Ik ben het met enkele andere posters eens: Uit jouw verhaal lees ik geen manische depressiviteit. Wel dat hij blijkbaar niet meer tevreden is over jullie relatie, en zijn geluk/plezier ergens anders zoekt.
Lijkt me zaak om toch met hem in gesprek te komen, en uit te zoeken wat er nou precies aan de hand is.
Sterkte ermee!
Lijkt me zaak om toch met hem in gesprek te komen, en uit te zoeken wat er nou precies aan de hand is.
Sterkte ermee!
vrijdag 6 maart 2009 om 20:28
quote:Superhuisvrouw schreef op 05 maart 2009 @ 11:58:
Dat je man zijn gedrag niet normaal is ,is duidelijk maar manisch depressief? En als jezelf een slechte jeugd hebt gehad dan wil je het juist voor je gezin dat het wel goed gaat.
Het lijkt erop dat je man in een midlife is terecht gekomen nu minder aandacht krijgt thuis en zich zo probeert los te wrikken.
En op goeie momenten denkt van waar ben ik mee bezig,om vervolgens jouw daarna weer de grond in te stampen.En misschien is die vriendin er al langer maar durfde hij zich pas met carnaval in het openbaar te vertonen.Mijn idee.
Dat je man zijn gedrag niet normaal is ,is duidelijk maar manisch depressief? En als jezelf een slechte jeugd hebt gehad dan wil je het juist voor je gezin dat het wel goed gaat.
Het lijkt erop dat je man in een midlife is terecht gekomen nu minder aandacht krijgt thuis en zich zo probeert los te wrikken.
En op goeie momenten denkt van waar ben ik mee bezig,om vervolgens jouw daarna weer de grond in te stampen.En misschien is die vriendin er al langer maar durfde hij zich pas met carnaval in het openbaar te vertonen.Mijn idee.
zaterdag 7 maart 2009 om 12:07
quote:sam79 schreef op 05 maart 2009 @ 19:56:
oh en waar die grens voor mij ligt? ik weet het eerlijk gezegd niet, ik zit niet in die situatie, maareh mijn geduld is niet eindeloos .
maar ja, mijn kinderen... heb jij kinderen?
Ja ik heb kinderen, dus waarschijnlijk daarom dat mijn geduld al helemaal niet eindeloos is. Ik wil dit soort gesodemieter niet voor mijn kinderen. ( TO ook natuurlijk niet ) Maar ik ben al zolang alleen dat ik mijn grens daarom al heel strak aan houdt, als het om mannen gaat met problemen. Dat wil ik gewoonweg niet in mijn leven en in het leven van mijn kinderen. Ik zorg ook al heel lang voor mezelf dus ben ook niet afhankelijk van anderen, als je nog niet eens uit die relatie bent zoals TO is het een heel ander verhaal natuurlijk. En is het tevens soms erg moeilijk om te zien wat gaat nu eigenlijk te ver, hoelang moet ik het nog proberen om te kijken of het kan veranderen.
Maar ik denk dat TO nu goed op weg is, door de grenzen nu aan te gaan geven.
Sterkte meid!
oh en waar die grens voor mij ligt? ik weet het eerlijk gezegd niet, ik zit niet in die situatie, maareh mijn geduld is niet eindeloos .
maar ja, mijn kinderen... heb jij kinderen?
Ja ik heb kinderen, dus waarschijnlijk daarom dat mijn geduld al helemaal niet eindeloos is. Ik wil dit soort gesodemieter niet voor mijn kinderen. ( TO ook natuurlijk niet ) Maar ik ben al zolang alleen dat ik mijn grens daarom al heel strak aan houdt, als het om mannen gaat met problemen. Dat wil ik gewoonweg niet in mijn leven en in het leven van mijn kinderen. Ik zorg ook al heel lang voor mezelf dus ben ook niet afhankelijk van anderen, als je nog niet eens uit die relatie bent zoals TO is het een heel ander verhaal natuurlijk. En is het tevens soms erg moeilijk om te zien wat gaat nu eigenlijk te ver, hoelang moet ik het nog proberen om te kijken of het kan veranderen.
Maar ik denk dat TO nu goed op weg is, door de grenzen nu aan te gaan geven.
Sterkte meid!
