Psyche
alle pijlers
Mijn moeder blijft maar drinken
maandag 3 juni 2019 om 14:26
Hallo iedereen!
Ik ga beginnen bij het begin: (hou je vast, het is een hele boterham)
Ik ben 24, enigs kind, en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was.
Mijn moeder is altijd een afhankelijke, wereldvreemde huisvrouw geweest, dus na de scheiding is ze echt in een zwart gat gevallen.
Geen auto, geen werk, geen huis, en nog steeds verliefd op mijn vader, die haar buiten heeft gezet.
Ze is vanaf toen extreem hard beginnen drinken (mijn moeder is sowieso heel gevoelig voor verslavingen, ze is namelijk al twee keer opgenomen geweest voor alcohol en overmatig medicatiegebruik) en ons 'gelukkig' gezin is in één jaar tijd in duigen gevallen.
Zeker toen mijn vader een nieuwe vriendin had, werd het alleen maar erger...
Ze heeft vaak zelfmoordpogingen ondernomen en werd extreem depressief.
Ik heb haar vaak moeten 'smeken' om er geen einde aan te maken en me niet achter te laten.
Mijn moeder heeft ook geen sociaal leven, omdat ze enkel de vrienden van mijn vader kende.
Ik, en haar ouders zijn de enige waar ze bij terecht kan. Ze werkt ook al jaren niet meer wegens invaliditeit, dus
haar sociale kring groeit ook niet meer.
Soms kan ze een jaar geen druppel aanraken, maar vanaf er een tegenslag is (soms heel klein), kan ze zomaar opeens terug naar de fles grijpen.
Als ze dan gedronken heeft, belt ze me vaak, en hang ik letterlijk uren met haar aan de telefoon, is ze hysterisch aan het huilen en moet ik haar troosten of kalmeren. Dit brengt mij natuurlijk ook heel veel stress, zeker tijdens mijn studies; en ik maak me dan constant ongerust...
Mijn opa, haar vader, is vorig jaar overleden, en we hebben het toen heel moeilijk gehad.
Nu is mijn oma, haar moeder, (88 jaar) haar grootste zorg. Ze zorgt elke dag voor haar, gaat er elke dag langs,
maar ik ben nu al bang voor wat er gaat gebeuren als mijn oma sterft... Ik vrees dat ze opnieuw in een zwart gat zal vallen.
Mijn moeder is gewoon een tikkende tijdbom.
Nu hoor ik jullie denken 'waarom blijf je toch al jaren in deze situatie?'; het zit zo;
Ik heb een hele kleine familie, en ik heb al sinds kinds af een slechte relatie met mijn vader, hij is een egoïstische, gierige, pessimistische man.
Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat hij me in deze situatie hard genoeg gesteund heeft, mijn moeder is nu ook eenmaal zijn zaak niet meer.
Ik ben jammer genoeg nog wel steeds afhankelijk van mijn vader, omdat hij mijn studies en kot betaald. Voor de rest kan je niet over een vader-dochterrelatie spreken. Ik neem hem ook nog heel veel dingen kwalijk die hij in het verleden gedaan heeft...
Mijn moeder daarentegen was er al-tijd voor mij, mijn moeder is de enige uit heel mijn familie van wie ik zeker weet dat ze me oprecht graag ziet en zich oprecht zorgen om me maakt. Ookal heeft ze het de laatste jaren financieel erg moeilijk; alles wat ze heeft zou ze delen met mij.
Elke dag zal ze eventjes bellen om te vragen hoe het op men werk is geweest, hoe het etentje met de vriendinnen was...
Zij is de enige bij wie ik me eigenlijk écht thuis, en écht geliefd voel. Daarom dat het mij zo pijn doet om haar zo te zien drinken, en zo depressief te zien. Elke keer als ze gedronken heeft, schaamt ze zich ook zo diep, en moet ze zo hard huilen omdat ze mij dit allemaal aandoet, en voelt ze zich een verschrikkelijke moeder. Dat breekt men hart.
Ik heb er met haar ook al honderden keren over gepraat, dat ze hulp moet zoeken, dat ze duidelijk verslaafd is, dat ik dit niet langer trek,
dat ik er altijd voor haar zal zijn, maar dat zij de eerste stap moet zetten naar hulp,
ik probeer haar zelfs mentaal voor te bereiden op de dood van mijn oma... ik wens mijn moeder zo een gelukkig leven toe...
maar ik zie het gewoon niet meer goedkomen, ze drinkt al meer dan 10 jaar, ze zit in een vicieuze cirkel, en ik krijg haar er niet uit.
Goede psychologische hulp is ook moeilijk door haar situatie en omdat ik haar niet daar de psycholoog 'kan sleuren', dat moet ze zelf doen.
Het lijkt alsof ik me constant moet voorbereiden op het ergste, en er al kan vanuit gaan dat ik men moeder niet heel lang meer bij me ga hebben... Als ik er nog maar aan denk dat zij er niet meer is, kan ik beginnen huilen. Gelukkig kan ik bij men vrienden terecht als ik verdrietig ben, maar man wat voel ik me vaak alleen...
Ik verwacht geen tips die opeens al men problemen doen verdwijnen;
maar het voelt in elk geval goed om even alles neer te schrijven.
xoxo
Ik ga beginnen bij het begin: (hou je vast, het is een hele boterham)
Ik ben 24, enigs kind, en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was.
Mijn moeder is altijd een afhankelijke, wereldvreemde huisvrouw geweest, dus na de scheiding is ze echt in een zwart gat gevallen.
Geen auto, geen werk, geen huis, en nog steeds verliefd op mijn vader, die haar buiten heeft gezet.
Ze is vanaf toen extreem hard beginnen drinken (mijn moeder is sowieso heel gevoelig voor verslavingen, ze is namelijk al twee keer opgenomen geweest voor alcohol en overmatig medicatiegebruik) en ons 'gelukkig' gezin is in één jaar tijd in duigen gevallen.
Zeker toen mijn vader een nieuwe vriendin had, werd het alleen maar erger...
Ze heeft vaak zelfmoordpogingen ondernomen en werd extreem depressief.
Ik heb haar vaak moeten 'smeken' om er geen einde aan te maken en me niet achter te laten.
Mijn moeder heeft ook geen sociaal leven, omdat ze enkel de vrienden van mijn vader kende.
Ik, en haar ouders zijn de enige waar ze bij terecht kan. Ze werkt ook al jaren niet meer wegens invaliditeit, dus
haar sociale kring groeit ook niet meer.
Soms kan ze een jaar geen druppel aanraken, maar vanaf er een tegenslag is (soms heel klein), kan ze zomaar opeens terug naar de fles grijpen.
Als ze dan gedronken heeft, belt ze me vaak, en hang ik letterlijk uren met haar aan de telefoon, is ze hysterisch aan het huilen en moet ik haar troosten of kalmeren. Dit brengt mij natuurlijk ook heel veel stress, zeker tijdens mijn studies; en ik maak me dan constant ongerust...
Mijn opa, haar vader, is vorig jaar overleden, en we hebben het toen heel moeilijk gehad.
Nu is mijn oma, haar moeder, (88 jaar) haar grootste zorg. Ze zorgt elke dag voor haar, gaat er elke dag langs,
maar ik ben nu al bang voor wat er gaat gebeuren als mijn oma sterft... Ik vrees dat ze opnieuw in een zwart gat zal vallen.
Mijn moeder is gewoon een tikkende tijdbom.
Nu hoor ik jullie denken 'waarom blijf je toch al jaren in deze situatie?'; het zit zo;
Ik heb een hele kleine familie, en ik heb al sinds kinds af een slechte relatie met mijn vader, hij is een egoïstische, gierige, pessimistische man.
Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat hij me in deze situatie hard genoeg gesteund heeft, mijn moeder is nu ook eenmaal zijn zaak niet meer.
Ik ben jammer genoeg nog wel steeds afhankelijk van mijn vader, omdat hij mijn studies en kot betaald. Voor de rest kan je niet over een vader-dochterrelatie spreken. Ik neem hem ook nog heel veel dingen kwalijk die hij in het verleden gedaan heeft...
Mijn moeder daarentegen was er al-tijd voor mij, mijn moeder is de enige uit heel mijn familie van wie ik zeker weet dat ze me oprecht graag ziet en zich oprecht zorgen om me maakt. Ookal heeft ze het de laatste jaren financieel erg moeilijk; alles wat ze heeft zou ze delen met mij.
Elke dag zal ze eventjes bellen om te vragen hoe het op men werk is geweest, hoe het etentje met de vriendinnen was...
Zij is de enige bij wie ik me eigenlijk écht thuis, en écht geliefd voel. Daarom dat het mij zo pijn doet om haar zo te zien drinken, en zo depressief te zien. Elke keer als ze gedronken heeft, schaamt ze zich ook zo diep, en moet ze zo hard huilen omdat ze mij dit allemaal aandoet, en voelt ze zich een verschrikkelijke moeder. Dat breekt men hart.
Ik heb er met haar ook al honderden keren over gepraat, dat ze hulp moet zoeken, dat ze duidelijk verslaafd is, dat ik dit niet langer trek,
dat ik er altijd voor haar zal zijn, maar dat zij de eerste stap moet zetten naar hulp,
ik probeer haar zelfs mentaal voor te bereiden op de dood van mijn oma... ik wens mijn moeder zo een gelukkig leven toe...
maar ik zie het gewoon niet meer goedkomen, ze drinkt al meer dan 10 jaar, ze zit in een vicieuze cirkel, en ik krijg haar er niet uit.
Goede psychologische hulp is ook moeilijk door haar situatie en omdat ik haar niet daar de psycholoog 'kan sleuren', dat moet ze zelf doen.
Het lijkt alsof ik me constant moet voorbereiden op het ergste, en er al kan vanuit gaan dat ik men moeder niet heel lang meer bij me ga hebben... Als ik er nog maar aan denk dat zij er niet meer is, kan ik beginnen huilen. Gelukkig kan ik bij men vrienden terecht als ik verdrietig ben, maar man wat voel ik me vaak alleen...
Ik verwacht geen tips die opeens al men problemen doen verdwijnen;
maar het voelt in elk geval goed om even alles neer te schrijven.
xoxo
maandag 3 juni 2019 om 14:32
Aleereerst; wat erg voor je Gingerlilly.
En ook erg voor je moeder, want het klinkt alsof ze het maar moeilijk heeft in/met het leven. En ik vrees er ook voor hoe ze het gaat oppakken als haar moeder overlijdt, dat zal ze vast niet goed kunnen oppakken, gezien haar gdrag al bij kleinere tegenslagen.
Wat jij zegt klopt; je kunt haar niet helpen en je krijgt haar niet van de drank af.
Misschien is het een idee eens met haar huisarts te overleggen, en kijken of hij ideeen heeft over wat jullie/zij het beste kan doen?
Dan heb je iig niet het gevoel dat je er helemaal alleen in staat.
ik hoop namelijk ook voor jou dat dit jouw jonge leven niet helemaal 'overneemt' ,en het je beperkt in wat je wil doen en kan bereiken.
Mijn vader was helaas ook alcoholist, dus ervaring, en ook de ervaring dat het echt zo is dat als iemand niet geholpen wíl worden, het helaas ook niet gaat gebeuren.
Soms moeten we juist dat accepteren.
En ook erg voor je moeder, want het klinkt alsof ze het maar moeilijk heeft in/met het leven. En ik vrees er ook voor hoe ze het gaat oppakken als haar moeder overlijdt, dat zal ze vast niet goed kunnen oppakken, gezien haar gdrag al bij kleinere tegenslagen.
Wat jij zegt klopt; je kunt haar niet helpen en je krijgt haar niet van de drank af.
Misschien is het een idee eens met haar huisarts te overleggen, en kijken of hij ideeen heeft over wat jullie/zij het beste kan doen?
Dan heb je iig niet het gevoel dat je er helemaal alleen in staat.
ik hoop namelijk ook voor jou dat dit jouw jonge leven niet helemaal 'overneemt' ,en het je beperkt in wat je wil doen en kan bereiken.
Mijn vader was helaas ook alcoholist, dus ervaring, en ook de ervaring dat het echt zo is dat als iemand niet geholpen wíl worden, het helaas ook niet gaat gebeuren.
Soms moeten we juist dat accepteren.
maandag 3 juni 2019 om 14:35
Zoek goede psychologische hulp voor jezelf. Je weet zelf ook dat deze relatie ongezond is, dus je kan goede hulp gebruiken om beter voor jezelf te zorgen. Om jezelf weerbaarder te maken in deze situatie. JIj bent niet verantwoordelijk voor het geluk van jouw moeder.
Is er psycholoog of vertrouwenspersoon op jouw opleiding? Ga daar eens heen.
Is er psycholoog of vertrouwenspersoon op jouw opleiding? Ga daar eens heen.
maandag 3 juni 2019 om 14:45
maandag 3 juni 2019 om 14:52
Aan dit soort reacties heb ik niets, ik probeer hard genoeg aan mezelf te werken ben na al die jaren miserie nog steeds een optimistisch iemand.
Maar we spreken hier niet over de buurvrouw of een goede vriendin, maar over mijn moeder.
Hoe graag ik mezelf ook zou willen distantiëren van heel de situatie, dit is gewoon geen optie.
maandag 3 juni 2019 om 15:03
ik denk twee dingen,
dat het goed zou zijn als jij je realiseert dat je dit gedoe zelf mede in stand houdt
je moeder drinkt en krijgt een bak aandacht die haar eigenlijk alleen maar beloont voor haar belachelijke gedrag
dat het tijd wordt dat je je vader in ander licht gaat zien, die lijkt namelijk nogal gezond gedrag te vertonen
daar kun je misschien zelfs iets van leren
dat het goed zou zijn als jij je realiseert dat je dit gedoe zelf mede in stand houdt
je moeder drinkt en krijgt een bak aandacht die haar eigenlijk alleen maar beloont voor haar belachelijke gedrag
dat het tijd wordt dat je je vader in ander licht gaat zien, die lijkt namelijk nogal gezond gedrag te vertonen
daar kun je misschien zelfs iets van leren
Lorem Ipsum
maandag 3 juni 2019 om 15:04
Maar daarom kan je juist hulp van psycholoog e.d. gebruiken. Je hebt het echt niet makkelijk, het is echt veel om alleen te dragen. Het gedrag van je moeder kan je helaas niet veranderen, wel je eigen gedrag. Een professional kan zicht krijgen op alle patronen die zijn ontstaan en je helpen deze patronen te wijzigen. Dit zodat jezelf weerbaarder wordt en op een andere wijze leert met de situatie om te gaan.Gingerlilly schreef: ↑03-06-2019 14:52Aan dit soort reacties heb ik niets, ik probeer hard genoeg aan mezelf te werken ben na al die jaren miserie nog steeds een optimistisch iemand.
Maar we spreken hier niet over de buurvrouw of een goede vriendin, maar over mijn moeder.
Hoe graag ik mezelf ook zou willen distantiëren van heel de situatie, dit is gewoon geen optie.
maandag 3 juni 2019 om 15:19
ik 'beloon' mijn moeder alles behalve voor haar 'belachelijke' gedrag.turquasi schreef: ↑03-06-2019 15:03ik denk twee dingen,
dat het goed zou zijn als jij je realiseert dat je dit gedoe zelf mede in stand houdt
je moeder drinkt en krijgt een bak aandacht die haar eigenlijk alleen maar beloont voor haar belachelijke gedrag
dat het tijd wordt dat je je vader in ander licht gaat zien, die lijkt namelijk nogal gezond gedrag te vertonen
daar kun je misschien zelfs iets van leren
Ik vind het moeilijk om de telefoon neer te leggen als ze zegt dat ze diep ongelukkig is, ja.
Zeker als je weet dat ze suïcidaal is.
Als jij dit een 'bak aandacht' vind, vind ik dat heel kortzichtig.
En aan de paar regels die ik heb geschreven over mijn vader leid jij af dat ik van hem iets kan leren?
Mijn vader is nog een totaal ander verhaal, maar alles behalve gezond gedrag.
Ik kan zeker kritiek verdragen, maar vind dit nogal arrogant van je om zo je conclusies te trekken.
maandag 3 juni 2019 om 15:25
Gingerlilly, ik snap je reactie wel, heb je mijn eerdere post ook gelezen? Ik heb nl hetzelfde meegemaakt, dus ik weet hoe moeilijk het is.
Maar als iemand niet geholpen wíl worden, dan gaat dat niet lukken.
Ik zeg niet dat je je moeder moet laten vallen hoor, helemaal niet, ik zou dat zelf ook niet doen.
Maar besef je wel dat de kans groot is dat je niet veel gaat bereiken, dus weeg goed af waar je nog wel of niet energie en tijd in steekt.
Bij mijn vader het niets geholpen, zelfs niet het besef dat hij zijn 2 kinderen alleen achterliet, want mijn moeder was al overleden.
En mijn vader heeft zichzelf dood gedronken.
Maar als iemand niet geholpen wíl worden, dan gaat dat niet lukken.
Ik zeg niet dat je je moeder moet laten vallen hoor, helemaal niet, ik zou dat zelf ook niet doen.
Maar besef je wel dat de kans groot is dat je niet veel gaat bereiken, dus weeg goed af waar je nog wel of niet energie en tijd in steekt.
Bij mijn vader het niets geholpen, zelfs niet het besef dat hij zijn 2 kinderen alleen achterliet, want mijn moeder was al overleden.
En mijn vader heeft zichzelf dood gedronken.
maandag 3 juni 2019 om 15:29
maandag 3 juni 2019 om 15:33
Daar heeft Turquasi echt een punt Gingerlilly. Je moeder ís egoistisch bezig, mijn vader was ook egoistisch bezig. Verslaafden zijn egoistisch.
Dat wil niet zeggen dat ze slechte mensen zijn hoor, de verslaving (en pyschische problemen) veroorzaken veel,maar het is wel zo.
De verslaving is belangrijker dan alles om ze heen, ook belangrijker dan hun eigen kinderen. Pijnlijk besef, maar waar.
Dat wil niet zeggen dat ze slechte mensen zijn hoor, de verslaving (en pyschische problemen) veroorzaken veel,maar het is wel zo.
De verslaving is belangrijker dan alles om ze heen, ook belangrijker dan hun eigen kinderen. Pijnlijk besef, maar waar.
maandag 3 juni 2019 om 15:33
Hey Glitglam, heb inderdaad je eerste post gelezen. Vind het super erg voor je...glitglam schreef: ↑03-06-2019 15:25Gingerlilly, ik snap je reactie wel, heb je mijn eerdere post ook gelezen? Ik heb nl hetzelfde meegemaakt, dus ik weet hoe moeilijk het is.
Maar als iemand niet geholpen wíl worden, dan gaat dat niet lukken.
Ik zeg niet dat je je moeder moet laten vallen hoor, helemaal niet, ik zou dat zelf ook niet doen.
Maar besef je wel dat de kans groot is dat je niet veel gaat bereiken, dus weeg goed af waar je nog wel of niet energie en tijd in steekt.
Bij mijn vader het niets geholpen, zelfs niet het besef dat hij zijn 2 kinderen alleen achterliet, want mijn moeder was al overleden.
En mijn vader heeft zichzelf dood gedronken.
Ik besef ook dat ik niets meer kan doen, dan ik al gedaan heb,
en dat mijn moeder het uiteindelijk alleen zal moeten doen, dat zijn dingen die ik allemaal weet
en waar ik al vaak over nagedacht heb.
Natuurlijk ga ik mijn moeder niet laten vallen, dat laat mijn hart niet toe.
Maar ik zal ook niet degene zijn die mijn eigen leven aan de kant zal schuiven voor mijn moeder haar problemen, absoluut niet.
Ik fix mijn studies, ik fix mijn eigen centjes en heb prachtige vrienden die ik graag zie.
Ben ook al met een psychologe gaan praten, dit heeft geholpen, maar neemt niet weg dat die pijn er is.
Ik probeerde met deze post misschien lotgenoten zoals jij te vinden, mensen die willen delen hoe zij hiermee omgaan.
Want hoe je het ook draait of keert, hoeveel afstand ik ook neem, zoiets zit altijd in je achterhoofd...
maandag 3 juni 2019 om 15:33
Eens met Glitglam. Heb je zelf (professionele) hulp? Kan jij je hart bij iemand luchten?
Als je moeder diep ongelukkig is zal ze wat moeten ondernemen. Iets anders dan jouw bellen.. Het enige wat er nu gebeurd is dat jij ook nog ongelukkig(er)/bezorgd wordt, dat je moeder altijd goed voor jou gezorgd heeft betekent niet dat ze nu alles van jou mag verwachten.
maandag 3 juni 2019 om 15:37
Hoi Gingerfly.
Ik denk dat ik hier enigszins over kan meepraten, omdat mijn vader een zware alocholist was die het leven eigenlijk niet aankon. Hij is uiteindelijk aan de gevolgens van zijn alcoholisme overleden.
Ik vind je situatie ongezond als je schrijft: "Zij is de enige bij wie ik me eigenlijk écht thuis, en écht geliefd voel. ".
Of dat je zwicht voor dreigementen met suicide.
De relatie is op die manier erg giftig voor jouw gemoedstoestand en belastend voor je welzijn. Daarom kan het goed zijn als jij ook ergens je ei kwijt kan.
Je beloont haar wel degelijk , al is het maar om dat je toch een luisterend oor bent. Maar alleen al het dreigen met zelfmoord tegen een geliefd persoon is uitermate grof en asociaal. Dat soort emotionele chantage is zo fout...
Je bent een zelfstandige volwassen vrouw en je zult moeten inzien dat de relatie met een alcholist die vooral aan je zuigt, maar die je niks terug geeft uitermate schadelijk voor je is. Iedereen die daar objectief naar kijkt zal zeggen dat je zo'n relatie onmiddelijk moet verbreken. Ja, zelfs al zijn het je ouders.
Je kan proberen om het zakelijk te houden. Regel hun financien, medicijnen of zorg dat ze te eten hebben, maar probeer afstand te scheppen. Jij gaat ze niet redden en je maakt hun leven wellicht iets draaglijker, maar eigenlijk rek je het alleen maar.
Uiteindelijk zal de kracht om iets met hun leven te willen doen uit hun zelf moeten komen, maar het is onwaarschijnlijk dat zoiets nog gebeurt op latere leeftijd.
Probeer je emiotioneel os te maken. Haal je waardering uit het leven uit je eigen prestaties of overwinningen, niet uit de complimenten van je moeder. Alleen daar kun je waarschijnlijk al hulp bij gebruiken.
Sterkte! Ik weet hoe moeilijk dit kan zijn. Maar zij verpest haar leven. Laat haar niet jouw leven ook verpesten. Daar heb je wel zelf een keuze.
Ik denk dat ik hier enigszins over kan meepraten, omdat mijn vader een zware alocholist was die het leven eigenlijk niet aankon. Hij is uiteindelijk aan de gevolgens van zijn alcoholisme overleden.
Ik vind je situatie ongezond als je schrijft: "Zij is de enige bij wie ik me eigenlijk écht thuis, en écht geliefd voel. ".
Of dat je zwicht voor dreigementen met suicide.
De relatie is op die manier erg giftig voor jouw gemoedstoestand en belastend voor je welzijn. Daarom kan het goed zijn als jij ook ergens je ei kwijt kan.
Je beloont haar wel degelijk , al is het maar om dat je toch een luisterend oor bent. Maar alleen al het dreigen met zelfmoord tegen een geliefd persoon is uitermate grof en asociaal. Dat soort emotionele chantage is zo fout...
Je bent een zelfstandige volwassen vrouw en je zult moeten inzien dat de relatie met een alcholist die vooral aan je zuigt, maar die je niks terug geeft uitermate schadelijk voor je is. Iedereen die daar objectief naar kijkt zal zeggen dat je zo'n relatie onmiddelijk moet verbreken. Ja, zelfs al zijn het je ouders.
Je kan proberen om het zakelijk te houden. Regel hun financien, medicijnen of zorg dat ze te eten hebben, maar probeer afstand te scheppen. Jij gaat ze niet redden en je maakt hun leven wellicht iets draaglijker, maar eigenlijk rek je het alleen maar.
Uiteindelijk zal de kracht om iets met hun leven te willen doen uit hun zelf moeten komen, maar het is onwaarschijnlijk dat zoiets nog gebeurt op latere leeftijd.
Probeer je emiotioneel os te maken. Haal je waardering uit het leven uit je eigen prestaties of overwinningen, niet uit de complimenten van je moeder. Alleen daar kun je waarschijnlijk al hulp bij gebruiken.
Sterkte! Ik weet hoe moeilijk dit kan zijn. Maar zij verpest haar leven. Laat haar niet jouw leven ook verpesten. Daar heb je wel zelf een keuze.
maandag 3 juni 2019 om 15:37
Dat je wilt helpen siert je. Ik geloof alleen dat mensen met zulke psychische problemen eerst zelf geholpen moeten willen worden. Ik als buitenstaander concludeer ook dat haar leven niet zo fijn is, zij is echter de enige die er iets aan kan doen. En sorry, maar zodra iemand gaat dreigen met zelfmoord...Ik zou de manieren googelen op het internet en ze op een A4tje aanreiken. Daar kan ik niets mee.
die ik wilde bestaat al...
maandag 3 juni 2019 om 15:39
Dat is wel een optie.Gingerlilly schreef: ↑03-06-2019 14:52Maar we spreken hier niet over de buurvrouw of een goede vriendin, maar over mijn moeder.
Hoe graag ik mezelf ook zou willen distantiëren van heel de situatie, dit is gewoon geen optie.
En ook de enige waar je ergens mee komt. Als je je moeder en jezelf wil hebben dan zul je letterlijk en figuurlijk afstand moeten nemen tot je moeder besluit aan haar eigen herstel te gaan werken.
Jij faciliteert en moedigt haar drinken en aandacht trekken aan, zo lang je dat blijft doen zal het alleen maar erger worden.
Makkelijk? Nee. Ik had het zonder begeleiding door een gespecialiseerde coach niet gekund. Maar naar hem toegaan is zowel voor mij als mijn familielid de beste keuze ooit geweest.
maandag 3 juni 2019 om 15:43
Ik ben het eens met Glitglam, als ze niet willen houdt het op. Ik heb jaren zitten wachten tot de bodem bereikt was, die is nooit gekomen. Allerlei hulp in proberen te schakelen zonder resultaat, want de desbetreffende ouder wilde niet. Uiteindelijk met de dood tot gevolg.
Ik heb geleerd er te zijn, maar wel met grenzen. Flink wat boter op de rug voor alle sores, maar wel genoeg gedaan zodat ik mezelf nadien nog in de spiegel kon aankijken. Het is pijnlijk en frustrerend maar je kan geen ijzer met handen breken.
Ik heb geleerd er te zijn, maar wel met grenzen. Flink wat boter op de rug voor alle sores, maar wel genoeg gedaan zodat ik mezelf nadien nog in de spiegel kon aankijken. Het is pijnlijk en frustrerend maar je kan geen ijzer met handen breken.
maandag 3 juni 2019 om 15:49
Ja, hij betaald mijn studies en kot, omdat hij nl 5x zoveel verdiend als mijn moeder, leeft een rijkeluisleventje en mijn moeder moet overleven met een ocmw-leefwoontje van 60euro per week.turquasi schreef: ↑03-06-2019 15:29jij vind hem gierig, hij betaalt wel voor van alles
je noemt hem egoïstisch maar hij weet kennelijk wel afstand te nemen wanneer dat gezond is
weet je wie egoïstisch is, je moeder
noem me maar kortzichtig maar zo kort door de bocht is het wel
en jij het maar recht kletsen
Eigen schuld zeg je? Hij heeft haar wel op straat gezet; en ze is vanaf 0 moeten beginnen, zonder een hoog diploma. Ze heeft er nooit op gerekend dat ze er ooit helemaal alleen voor ging staan.
Ja, hij neemt afstand wanneer dat gezond is, maar was er niet genoeg voor mij toen ik nog een kind was en me afzette bij mijn alcoholverslaafde moeder. Hij had namelijk meer oog voor zijn nieuwe vriendin.
Ik wil met mijn post helemaal niet bedoelen dat mijn vader 'een monster' is, maar dat er geen sprake is van een band.
Ik voel me door hem niet gesteund, of geliefd. Heeft uiteindelijk niets te maken met wat hij wel of niet heeft gedaan.
Mijn moeder is niet degene die egoïstisch is; dat is de alcoholverslaving.
Is het de eerste keer dat je hiervan hoort? Mijn moeder doet dit niet expres, ze is ziek.
Je zou eens moeten weten hoevaak ik heb geroepen dat ik het kotsbeu was met haar,
jij denkt dat ik haar handje vasthoud terwijl ze de fles leegdrinkt?
Neen, dus pls stop met die conclusies.
maandag 3 juni 2019 om 15:49
Ja, hij betaald mijn studies en kot, omdat hij nl 5x zoveel verdiend als mijn moeder, leeft een rijkeluisleventje en mijn moeder moet overleven met een ocmw-leefwoontje van 60euro per week.turquasi schreef: ↑03-06-2019 15:29jij vind hem gierig, hij betaalt wel voor van alles
je noemt hem egoïstisch maar hij weet kennelijk wel afstand te nemen wanneer dat gezond is
weet je wie egoïstisch is, je moeder
noem me maar kortzichtig maar zo kort door de bocht is het wel
en jij het maar recht kletsen
Eigen schuld zeg je? Hij heeft haar wel op straat gezet; en ze is vanaf 0 moeten beginnen, zonder een hoog diploma. Ze heeft er nooit op gerekend dat ze er ooit helemaal alleen voor ging staan.
Ja, hij neemt afstand wanneer dat gezond is, maar was er niet genoeg voor mij toen ik nog een kind was en me afzette bij mijn alcoholverslaafde moeder. Hij had namelijk meer oog voor zijn nieuwe vriendin.
Ik wil met mijn post helemaal niet bedoelen dat mijn vader 'een monster' is, maar dat er geen sprake is van een band.
Ik voel me door hem niet gesteund, of geliefd. Heeft uiteindelijk niets te maken met wat hij wel of niet heeft gedaan.
Mijn moeder is niet degene die egoïstisch is; dat is de alcoholverslaving.
Is het de eerste keer dat je hiervan hoort? Mijn moeder doet dit niet expres, ze is ziek.
Je zou eens moeten weten hoevaak ik heb geroepen dat ik het kotsbeu was met haar,
jij denkt dat ik haar handje vasthoud terwijl ze de fles leegdrinkt?
Neen, dus pls stop met die conclusies.
maandag 3 juni 2019 om 15:50
Helaas kun je aan ander niet veranderen.Gingerlilly schreef: ↑03-06-2019 14:52Aan dit soort reacties heb ik niets, ik probeer hard genoeg aan mezelf te werken ben na al die jaren miserie nog steeds een optimistisch iemand.
Maar we spreken hier niet over de buurvrouw of een goede vriendin, maar over mijn moeder.
Hoe graag ik mezelf ook zou willen distantiëren van heel de situatie, dit is gewoon geen optie.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 3 juni 2019 om 15:57
Jammer genoeg blijft het niet enkel bij dreigementen.attribuutje schreef: ↑03-06-2019 15:37Dat je wilt helpen siert je. Ik geloof alleen dat mensen met zulke psychische problemen eerst zelf geholpen moeten willen worden. Ik als buitenstaander concludeer ook dat haar leven niet zo fijn is, zij is echter de enige die er iets aan kan doen. En sorry, maar zodra iemand gaat dreigen met zelfmoord...Ik zou de manieren googelen op het internet en ze op een A4tje aanreiken. Daar kan ik niets mee.
Ze is al een aantal keer opgenomen in het ziekenhuis omdat ze haar polsen doorgesneden had.
Als het enkel dreigementen waren, had ik ook eens goed gelachen, maar ik weet dat ze met zulke donkere gedachten zit.
maandag 3 juni 2019 om 15:58
Je moeder geeft anders wel haar weinige geld uit aan iets totaal overbodigs als haar drank en een waarschijnlijk torenhoge telefoonrekening... ze kan haar tijd ook nuttiger besteden.
Ze is trouwens zelf zo handig geweest om zich compleet afhankelijk te maken van iemand in een relatie waarin ze waarschijnlijk al net zo vervelend gedrag vertoonde. Zal ze ziek zijn, misschien wel. Maar ze is in ieder geval vooral een slachtoffer van haar eigen domme keuzes.
Dat jij je vooral door haar geliefd voelt geeft sterk aan dat je geen bijster goed beeld hebt van hoe liefde eruit hoort te zien.
Ze is trouwens zelf zo handig geweest om zich compleet afhankelijk te maken van iemand in een relatie waarin ze waarschijnlijk al net zo vervelend gedrag vertoonde. Zal ze ziek zijn, misschien wel. Maar ze is in ieder geval vooral een slachtoffer van haar eigen domme keuzes.
Dat jij je vooral door haar geliefd voelt geeft sterk aan dat je geen bijster goed beeld hebt van hoe liefde eruit hoort te zien.
Lorem Ipsum
maandag 3 juni 2019 om 16:00
Je moeder is al lang verslaafd, verslaafden zijn manipulators, zodra de drank haar bloed bereikt gaat ze is haar manipulatie modus en is het amper je moeder, door al die drank heb je kans dat haar hersens ook aangetast zijn..
Of jij nou zegt mam ik ga niet uren bellen of je hangt wel uren aan de lijn haar trieste gedoe aan te horen, het maakt niks uit, het is nooit genoeg, ze blijft op hetzelfde level en jij gaat eraan kapot.
Je moet inzien dat jij daar geen verschil in maakt,je bent geen beslissende of reddende factor.
Het kan zelfs dat jij haar juist faciliteert en het in stand houdt door haar steeds haar vaste ik wil dood riedeltje af te laten draaien aan de telefoon.
Of jij nou zegt mam ik ga niet uren bellen of je hangt wel uren aan de lijn haar trieste gedoe aan te horen, het maakt niks uit, het is nooit genoeg, ze blijft op hetzelfde level en jij gaat eraan kapot.
Je moet inzien dat jij daar geen verschil in maakt,je bent geen beslissende of reddende factor.
Het kan zelfs dat jij haar juist faciliteert en het in stand houdt door haar steeds haar vaste ik wil dood riedeltje af te laten draaien aan de telefoon.
