Psyche
alle pijlers
Mijn vader die huilde.
maandag 30 november 2009 om 12:32
Ik was vorige week bij mijn vader de hele week. Het was heel gezellig en we hebben een super close band.
Dat komt mede door dat mijn moeder is overleden toen ik anderhalf was en mijn broer 5. Ik vraag daar nog best vaak naar en mijn vader verteld graag over hoe mijn moeder was, en ook over haar dood verteld hij veel.
Toen in die week hadden we het ook weer over mijn moeder, en hij vertelde over hoe hij het mijn broer had verteld toen een manneke van 5 die hij op schoot had genomen en verteld dat zijn moeder niet meer terug zou komen nooit meer. En dat mijn broer ineenkromp op mijn vaders schoot. Maar toen hij dat vertelde moest hij huilen.
Eerst was ik een beetje beduusd mijn vader die huilt?
En toen ben ik naast hem gaan zitten en heb hem geknuffeld.
Opzich is het normaal dat ouders huilen, ik heb mijn vader wel vaker zien huilen bij begrafenissen. Alleen het was zo anders nu, en heb ik naar mijn idee wel goed gehandeld door hem een knuffel te geven. Maar achteraf is het zo onwennig, mijn papa die (bijna) alles weet waar ik altijd terecht kan. Die precies weet hoe ik in elkaar steek.
Dus mijn vraag hoe reageren jullie als je ouders huilen? Is het voor jullie vreemd? Misschien dat het voor je moeder anders is omdat vrouwen over het algemeen wat emotioneler zijn. Maar dat weet ik natuurlijk niet.
Sorry als het een beetje onsamenhangend verhaal is. Ik hoop dat jullie het snappen
Dat komt mede door dat mijn moeder is overleden toen ik anderhalf was en mijn broer 5. Ik vraag daar nog best vaak naar en mijn vader verteld graag over hoe mijn moeder was, en ook over haar dood verteld hij veel.
Toen in die week hadden we het ook weer over mijn moeder, en hij vertelde over hoe hij het mijn broer had verteld toen een manneke van 5 die hij op schoot had genomen en verteld dat zijn moeder niet meer terug zou komen nooit meer. En dat mijn broer ineenkromp op mijn vaders schoot. Maar toen hij dat vertelde moest hij huilen.
Eerst was ik een beetje beduusd mijn vader die huilt?
En toen ben ik naast hem gaan zitten en heb hem geknuffeld.
Opzich is het normaal dat ouders huilen, ik heb mijn vader wel vaker zien huilen bij begrafenissen. Alleen het was zo anders nu, en heb ik naar mijn idee wel goed gehandeld door hem een knuffel te geven. Maar achteraf is het zo onwennig, mijn papa die (bijna) alles weet waar ik altijd terecht kan. Die precies weet hoe ik in elkaar steek.
Dus mijn vraag hoe reageren jullie als je ouders huilen? Is het voor jullie vreemd? Misschien dat het voor je moeder anders is omdat vrouwen over het algemeen wat emotioneler zijn. Maar dat weet ik natuurlijk niet.
Sorry als het een beetje onsamenhangend verhaal is. Ik hoop dat jullie het snappen
maandag 30 november 2009 om 12:40
Bedankt voor de lieve reacties Knuffel terug!
Tja ik ben met mijn vader en broer opgegroeid, dus we hebben met zijn 3en een hele diepe band. Ik bel mijn vader ook meteen op als er wat is gebeurd, we gaan met zijn 3en naar concerten naar films etc... Kan ook altijd bij hem uithuilen en dan troost hij mij.
Maar andersom is idd zoals queenie zegt ongemakkelijk dat woord zocht ik
Tja ik ben met mijn vader en broer opgegroeid, dus we hebben met zijn 3en een hele diepe band. Ik bel mijn vader ook meteen op als er wat is gebeurd, we gaan met zijn 3en naar concerten naar films etc... Kan ook altijd bij hem uithuilen en dan troost hij mij.
Maar andersom is idd zoals queenie zegt ongemakkelijk dat woord zocht ik
maandag 30 november 2009 om 12:42
Och hemel, huilende ouders dat breekt je hart. En de eerste keer dat je je stoere grote pa ziet met tranen over zijn wangen, dat is zo'n heftige ervaring.
Tegelijk ook heel mooi, want hij durft kwetsbaar te zijn.
Je kunt niet anders doen dan knuffelen en er voor ze zijn.
Tegelijk ook heel mooi, want hij durft kwetsbaar te zijn.
Je kunt niet anders doen dan knuffelen en er voor ze zijn.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 30 november 2009 om 12:47
Ik heb mijn vader nog nooit zien huilen. Mijn hart zou dat niet trekken denk ik.
Respect TO hoe je daarmee omgaat! Jullie hebben een speciale band samen. Vader-dochter. Daardoor ben je er niet voor weggedoken.
Als je ouder wordt dan verschuift de zorgtaak meer richting de kinderen. Je ouders hebben uiteindelijk jouw zorg nodig. Dat is een vreemd proces...
Respect TO hoe je daarmee omgaat! Jullie hebben een speciale band samen. Vader-dochter. Daardoor ben je er niet voor weggedoken.
Als je ouder wordt dan verschuift de zorgtaak meer richting de kinderen. Je ouders hebben uiteindelijk jouw zorg nodig. Dat is een vreemd proces...
maandag 30 november 2009 om 12:48
Ik kan me voorstellen dat je vader moest huilen. Zulk nieuws vertellen aan je kind is vreselijk en te moeten zien hoe het je kind raakt is nog veel erger denk ik.
Mijn vader huilt ook regelmatig als we het over mijn (overleden) moeder hebben. Ik geef hem dan ook altijd een flinke knuffel, of huil gezellig mee en haal dan maar de keukenrol.
Mijn vader huilt ook regelmatig als we het over mijn (overleden) moeder hebben. Ik geef hem dan ook altijd een flinke knuffel, of huil gezellig mee en haal dan maar de keukenrol.
maandag 30 november 2009 om 12:49
Ik heb het ook 1x meegemaakt en dat vergeet ik nooit meer. Het kwam gewoon niet in mijn vocabulaire voor, vader en huilen. Zoals je zegt, vader is de sterke man die alles aankan. Tot op dat moment. We hadden een tekkeltje, een klein hondje. En op een avond vond een grote valse hond het nodig om onze tekkel dood te bijten, voor onze ogen. Ik was toen een jaar of zestien. Ik was natuurlijk geschokt en vooral boos, maar mijn vader moest van woede huilen. Dat maakte meer indruk dan de gruwelijke dood van ons hondje.
maandag 30 november 2009 om 12:54
Ik heb een vader die zijn zwakheden amper toont naar de buitenwereld. Dus het is altijd wel erg onwennig als ik dan van die glimogen zie bij hem. Want echt diep huilen , met geluid dus, heb ik bij hem nog nooit meegemaakt. Wel rode ogen, met name bij begrafenissen. Mijn moeder heb ik overigens ook nooit horen/zien huilen.
maandag 30 november 2009 om 12:56
Wat vreselijk Johnny!
bedankt voor jullie reacties trouwens
En wat betreft het omdraaien van de rollen, tja dat zal nog wel even duren, ik ben nog niet zo heel oud (18). Maar idd wel op een punt aangekomen dat ik niet meer de puber ben, dat we een gelijkwaardige relatie krijgen.
Nog meer ervarings verhalen? Ik ben wel benieuwd naar hoe andere mensen dit doen. Of er nog mensen zijn die het compleet anders hebben gedaan?
bedankt voor jullie reacties trouwens
En wat betreft het omdraaien van de rollen, tja dat zal nog wel even duren, ik ben nog niet zo heel oud (18). Maar idd wel op een punt aangekomen dat ik niet meer de puber ben, dat we een gelijkwaardige relatie krijgen.
Nog meer ervarings verhalen? Ik ben wel benieuwd naar hoe andere mensen dit doen. Of er nog mensen zijn die het compleet anders hebben gedaan?
maandag 30 november 2009 om 12:57
Ik zie mijn vader wel eens huilen, het breekt inderdaad je hart. Laat het altijd maar gewoon gebeuren, daar bedoel ik mee dat ik het niet negeer ofzo. Mijn vader is geen huilenbalk hoor, maar mijn broertje is acht jaar geleden overleden en mijn zus vorige maand. Zou zelfs vreemd zijn als ik hem niet had zien huilen denk ik.
maandag 30 november 2009 om 13:02
De eerste keer dat ik mijn vader heb zien huilen, was ik een jaar of dertien. We zaten aan het ontbijt. De avond ervoor hadden mijn ouders en mijn broer van vijftien ruzie gehad over zijn schoolprestaties, en bij het opstaan bleek mijn broer te zijn weggelopen.
Ik moet nu weer huilen als ik eraan denk hoe verdrietig en wanhopig mijn vader toen was. Gelukkig werd 's middags duidelijk dat mijn broer naar opa en oma was gefietst (100 kilometer verderop).
Het is een verdrietige, maar ook een mooie herinnering, omdat ik ineens zag dat mijn vader ook maar een mens was, die fouten kon maken en daar spijt van had.
Ik moet nu weer huilen als ik eraan denk hoe verdrietig en wanhopig mijn vader toen was. Gelukkig werd 's middags duidelijk dat mijn broer naar opa en oma was gefietst (100 kilometer verderop).
Het is een verdrietige, maar ook een mooie herinnering, omdat ik ineens zag dat mijn vader ook maar een mens was, die fouten kon maken en daar spijt van had.
maandag 30 november 2009 om 13:05
Mijn vader ook bijna nooit zien huilen. Ja bij de begrafenis van mijn opa / zijn vader. En nu hij terminaal is zie ik regelmatig tranen. Vaak van blijdschap, dankbaarheid... positieve tranen. Ik vind het prachtig! Mijn vader is zo ongelooflijk zichzelf nu. Geen grenzen meer die hem tegenhouden te tonen wat hij voelt. Dat maakt het contact met hem zo puur! Hij is zoals hij is en is dat gewoon voor de volle 100%.
Ik vind het mooi dat een vader durft te huilen in het bijzijn van zijn dochter. Zijn gevoel er laat zijn. Vreselijk dat je vader er nog om moet huilen natuurlijk. Maar mooi dat hij dit met jou kan delen. Je hebt het goed gedaan. Dit is iets heel moois en bijzonders. Koester het contact met je vader! Dat is zeer waardevol
Ik vind het mooi dat een vader durft te huilen in het bijzijn van zijn dochter. Zijn gevoel er laat zijn. Vreselijk dat je vader er nog om moet huilen natuurlijk. Maar mooi dat hij dit met jou kan delen. Je hebt het goed gedaan. Dit is iets heel moois en bijzonders. Koester het contact met je vader! Dat is zeer waardevol
maandag 30 november 2009 om 13:06
Toytje Gecondoleerd. Wat is dat zwaar he, je broer en zus verliezen. En dan bovenop je eigen verdriet, zie je het verdriet van je ouders. Dat doet zo godsgruwelijk zeer.
Ik zie mijn pa nog staan bij de kist van mijn broer en later bij mijn zus. Toen zat ik achter hen met de crematie en wat kun je veel aflezen aan een rug.
Ik zie mijn pa nog staan bij de kist van mijn broer en later bij mijn zus. Toen zat ik achter hen met de crematie en wat kun je veel aflezen aan een rug.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 30 november 2009 om 13:12
Mijn ouders huilen bijna nooit en als het dan eens gebeurt vind ik het een heftig iets. Vaak ook omdat de aanleiding tot het huilen al een heftige oorzaak heeft. M'n moeder die huilt bij de uitslag van een weefselonderzoek (goede uitslag overigens maar er moet alsnog een grote operatie plaatsvinden), m'n vader die huilt na een hele foute opmerking die hij kreeg van mijn ex jaren geleden (pa huilde omdat hij het vreselijk vond dat zijn dochter niet de man "had" die hij voor haar wenste), etc. Wij zijn niet van-de-knuffelige maar als 1 van mijn ouders huilt neem ik ze het liefst in de houdgreep .
maandag 30 november 2009 om 13:16
Toytje, het is gewoon zwaar kut, anders kan ik het niet zeggen. Je moet verder en door en dat lijkt soms zo zinloos. En dan ben je net een beetje in het reine met het overlijden van je broertje en dan sterft je zus. BENG, terug bij af.
En toch he, toch. Mijn broer is nu 17 jaar dood (hijw as 38) mijn zus een jaar of 5 (ze was 53) Soms -zoals nu- voel je weer die pijn alsof het gister gebeurde en soms denk je aan ze en wordt je zo blij. Zo dankbaar dat je hen hebt gekend, moet je lachen om herinneringen en weet je ook dat je bent wie bent, mede door het verlies van hen. Snap je wat ik bedoel? Het is een les die je niet wilt leren, die je niemand gunt. Loodzwaar en tegelijkertijd zo waardevol en mooi.
Daar heb je helemaal niks aan nu, ik weet het wel. Sterkte meisje en neem de tijd voor je verdriet.
En toch he, toch. Mijn broer is nu 17 jaar dood (hijw as 38) mijn zus een jaar of 5 (ze was 53) Soms -zoals nu- voel je weer die pijn alsof het gister gebeurde en soms denk je aan ze en wordt je zo blij. Zo dankbaar dat je hen hebt gekend, moet je lachen om herinneringen en weet je ook dat je bent wie bent, mede door het verlies van hen. Snap je wat ik bedoel? Het is een les die je niet wilt leren, die je niemand gunt. Loodzwaar en tegelijkertijd zo waardevol en mooi.
Daar heb je helemaal niks aan nu, ik weet het wel. Sterkte meisje en neem de tijd voor je verdriet.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 30 november 2009 om 13:36
Ik heb mijn vader niet vaak zien huilen. Bij de geboorte van mijn dochter huilde hij van trots. Bij het sterven van mijn oom en oma huilde hij van verdriet, maar de keer die het meeste indruk heeft gemaakt en waar ik nu nog wel om kan janken... Was de keer dat hij huilde van angst. Hij had net een hartaanval gehad en ternauwernood overleefd. Die middag in het ziekenhuis wist mijn vader dat hij niet oud zou worden. Hij was zo bang, zo bang, niemand mocht weg want hij wilde niet alleen sterven. Tranen biggelden over zijn wangen. Hij was nog lang niet klaar met het leven. Mijn lieve vader, die altijd voor ons opkwam, voor ons zorgde en nooit bang was huilde als een klein kind. Een bikkel was het wel, want hij heeft het gewoon nog 2 en een halve maand volgehouden. 2 en een halve hele lange, bange maanden. Toen is hij gestorven en we waren er allemaal bij, precies zoals hij wilde.
maandag 30 november 2009 om 13:44
Mariëlle...
HPL, dankjewel voor je lieve woorden. Ik begrijp (hoe kan het ook anders) precies wat je bedoeld! Merk wel dat ik er nu sterker in sta dan toen met mijn broertje, toen was alles zwart, de grond onder mijn voeten was verdwenen en dat heeft lang geduurd. Wat niet wil zeggen dat het verdriet nu minder is, absoluut niet!! Mijn broertje was 26, mijn zus 41, je kunt er met je verstand gewoon niet bij, nog niet een beetje...
HPL, dankjewel voor je lieve woorden. Ik begrijp (hoe kan het ook anders) precies wat je bedoeld! Merk wel dat ik er nu sterker in sta dan toen met mijn broertje, toen was alles zwart, de grond onder mijn voeten was verdwenen en dat heeft lang geduurd. Wat niet wil zeggen dat het verdriet nu minder is, absoluut niet!! Mijn broertje was 26, mijn zus 41, je kunt er met je verstand gewoon niet bij, nog niet een beetje...
maandag 30 november 2009 om 13:44
Essiej, begrijp je heel goed... je wordt er op de één of andere manier wat ongemakkelijk van als je vader huilt.. gewoon omdat dat niet in het beeld past van je stoere, niet-huilende paps
Dat was hier ook altijd zo, totdat een paar jaar geleden de broer van mijn vader zelfmoord pleegde. Zomaar, van de ene op de andere dag besloot hij z'n vrouw en 2 kinderen achter te laten. En waarom? Dat weet nog steeds niemand, en zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Mijn vader was twee handen op één buik met zijn broertje...ze woonden vlakbij elkaar en zagen elkaar dagelijks. Toen hij zelfmoord had gepleegd, ging mn vader door de grond van verdriet.... dat beeld staat op mn netvlies gebrand en raak ik denk ik nooit weer kwijt... mn hart brak toen ik mn vader zó intens verdrietig zag. Nu ik dit schrijf krijg ik de tranen alweer in mn ogen, klinkt misschien raar maar mijn leven én mijn persoonlijk zijn echt aangetast door die ellende.
Dat was hier ook altijd zo, totdat een paar jaar geleden de broer van mijn vader zelfmoord pleegde. Zomaar, van de ene op de andere dag besloot hij z'n vrouw en 2 kinderen achter te laten. En waarom? Dat weet nog steeds niemand, en zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Mijn vader was twee handen op één buik met zijn broertje...ze woonden vlakbij elkaar en zagen elkaar dagelijks. Toen hij zelfmoord had gepleegd, ging mn vader door de grond van verdriet.... dat beeld staat op mn netvlies gebrand en raak ik denk ik nooit weer kwijt... mn hart brak toen ik mn vader zó intens verdrietig zag. Nu ik dit schrijf krijg ik de tranen alweer in mn ogen, klinkt misschien raar maar mijn leven én mijn persoonlijk zijn echt aangetast door die ellende.
