Psyche
alle pijlers
Mijn vader die huilde.
maandag 30 november 2009 om 12:32
Ik was vorige week bij mijn vader de hele week. Het was heel gezellig en we hebben een super close band.
Dat komt mede door dat mijn moeder is overleden toen ik anderhalf was en mijn broer 5. Ik vraag daar nog best vaak naar en mijn vader verteld graag over hoe mijn moeder was, en ook over haar dood verteld hij veel.
Toen in die week hadden we het ook weer over mijn moeder, en hij vertelde over hoe hij het mijn broer had verteld toen een manneke van 5 die hij op schoot had genomen en verteld dat zijn moeder niet meer terug zou komen nooit meer. En dat mijn broer ineenkromp op mijn vaders schoot. Maar toen hij dat vertelde moest hij huilen.
Eerst was ik een beetje beduusd mijn vader die huilt?
En toen ben ik naast hem gaan zitten en heb hem geknuffeld.
Opzich is het normaal dat ouders huilen, ik heb mijn vader wel vaker zien huilen bij begrafenissen. Alleen het was zo anders nu, en heb ik naar mijn idee wel goed gehandeld door hem een knuffel te geven. Maar achteraf is het zo onwennig, mijn papa die (bijna) alles weet waar ik altijd terecht kan. Die precies weet hoe ik in elkaar steek.
Dus mijn vraag hoe reageren jullie als je ouders huilen? Is het voor jullie vreemd? Misschien dat het voor je moeder anders is omdat vrouwen over het algemeen wat emotioneler zijn. Maar dat weet ik natuurlijk niet.
Sorry als het een beetje onsamenhangend verhaal is. Ik hoop dat jullie het snappen
Dat komt mede door dat mijn moeder is overleden toen ik anderhalf was en mijn broer 5. Ik vraag daar nog best vaak naar en mijn vader verteld graag over hoe mijn moeder was, en ook over haar dood verteld hij veel.
Toen in die week hadden we het ook weer over mijn moeder, en hij vertelde over hoe hij het mijn broer had verteld toen een manneke van 5 die hij op schoot had genomen en verteld dat zijn moeder niet meer terug zou komen nooit meer. En dat mijn broer ineenkromp op mijn vaders schoot. Maar toen hij dat vertelde moest hij huilen.
Eerst was ik een beetje beduusd mijn vader die huilt?
En toen ben ik naast hem gaan zitten en heb hem geknuffeld.
Opzich is het normaal dat ouders huilen, ik heb mijn vader wel vaker zien huilen bij begrafenissen. Alleen het was zo anders nu, en heb ik naar mijn idee wel goed gehandeld door hem een knuffel te geven. Maar achteraf is het zo onwennig, mijn papa die (bijna) alles weet waar ik altijd terecht kan. Die precies weet hoe ik in elkaar steek.
Dus mijn vraag hoe reageren jullie als je ouders huilen? Is het voor jullie vreemd? Misschien dat het voor je moeder anders is omdat vrouwen over het algemeen wat emotioneler zijn. Maar dat weet ik natuurlijk niet.
Sorry als het een beetje onsamenhangend verhaal is. Ik hoop dat jullie het snappen
maandag 30 november 2009 om 13:47
Overigens, om even terug te komen op je vraag in je OP. Ik knuffel vaker en sneller met mijn moeder dan met mijn vader... ik weet niet waarom. Mn moeder had vorig jaar borstkanker en was toen zo verdrietig, boos, bang... ze huilde heel veel. Meestal knuffelde ik haar dan alleen maar... en nog steeds knuffel ik wel met mn moeder als ik binnenkom. Mn vader minder. Maar ik vind het heel lief hoe jij hebt gereageerd op het verhaal van je vader... ook al voelt het onwennig, je hebt wel je medeleven getoond. Stel dat je op je plek was blijven zitten en niets had gedaan, had dat (achteraf) niet veel onwenniger gevoeld?
maandag 30 november 2009 om 13:55
maandag 30 november 2009 om 14:00
Ik knuffel helemaal niet vaak met mijn moeder. Andere band dan ik met mijn vader had. Als ik haar zie huilen heb ik ook vaker zoiets van stel je niet zo aan (ook erg eigenlijk). Je moeder is ook gewoon een vrouw en die zijn toch makkelijker met emoties en laten hun tranen eerder zien. Als een vader huilt, dan maakt dat echt indruk! Ik heb zelfs mijn eigen man nog maar 2 keer zien huilen. Als hij zou gaan janken, dan kun je mij opvegen hoor. En ik? Ik ben gewoon echt een jankbalk! Om alles en iedereen en het lijkt wel steeds makkelijker te worden ook!
maandag 30 november 2009 om 17:35
Mijn moeder heb ik wel vaker zien huilen maar mijn vader heel heel weinig. Ik schrik er ook van als hij huilt. Laatst is hij zijn zus verloren, mijn tante, ik zag de tranen in zijn ogen staan. Maar hij kan dan niet praten, dat weet ik. Ik zou er wel over kunnen praten dan maar dat wordt dan een stamelende monoloog. Het enige wat ik dan kan doen is hem een knuffel geven. Dat is juist zo fijn, soms zijn woorden niet genoeg, daar is juist die knuffel voor.
maandag 30 november 2009 om 21:15
Hoe toevallig, kom juist bij pa en ma vandaan. Zij zijn niet mijn ouders maar als kind heb ik twee jaar bij hen gewoond en noem ze dus pa en ma. Ik zit op dit moment in een hele nare situatie (scheiding, ziekte). En pa pakt me beet, knuffelt me en huilt. Pa, die grote stoere man, die weliswaar een enorm verdriet met zich meedraagt (suicide dochter), maar die zich altijd groot houdt. Sterk is. Pa huilt. En ik huil mee, en knuffel hem. Ik, die altijd het gevoel gehad heeft geen goede dochter te zijn geweest, (voor mijn echte moeder) ik, die door de scheiding het gevoel heeft ook geen goede vrouw te zijn geweest, ik besef dat pa en ma gewoon van mij houden om wie ik ben. Dank je wel lieve pa en ma.
En nu zit ik nog veel harder te huilen.
En nu zit ik nog veel harder te huilen.
dinsdag 1 december 2009 om 07:59
Dank je HPL, hier lees ik wel dat ik helaas niet de enige ben die veel te verwerken heeft. Aan de andere kant sterkt je dat ook. Die onvoorwaardelijke liefde is prachtig. Maar ook prachtig vind ik de steun die velen hier op het forum ondervinden van medeforummers. (ik ben een stille meelezer) Heel bijzonder.
dinsdag 1 december 2009 om 16:19
Wat fijn essiej dat je zo'n fijne liefdevolle band met je vader hebt. Krijg altijd zo'n warm gevoel als ik dat lees.
Ik heb mijn vader zien huilen bij het overlijden van mijn opa.
De keer wat veel indruk maakte was toen ik zelf zwaar ziek in het ziekenhuis lag. Toen het bericht kwam dat ik het zou gaan redden en van de IC naar een zaal gebracht werd was het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen open deed...mijn vader. De tranen biggelde over zijn wangen. Ik kon alleen wat glimlachen en mijn hand op de zijne leggen en die aaien.
Het liefst was ik mijn bed uitgesprongen om hem te knuffelen en troosten om geen verdriet over mij te hebben.
Ik voelde mij heel bijzonder/apart, weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar uit dat moment sprak/voelde ik zoveel liefde dat die tranen mij een soort geluksmoment bezorgden.
Ik heb mijn vader zien huilen bij het overlijden van mijn opa.
De keer wat veel indruk maakte was toen ik zelf zwaar ziek in het ziekenhuis lag. Toen het bericht kwam dat ik het zou gaan redden en van de IC naar een zaal gebracht werd was het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen open deed...mijn vader. De tranen biggelde over zijn wangen. Ik kon alleen wat glimlachen en mijn hand op de zijne leggen en die aaien.
Het liefst was ik mijn bed uitgesprongen om hem te knuffelen en troosten om geen verdriet over mij te hebben.
Ik voelde mij heel bijzonder/apart, weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar uit dat moment sprak/voelde ik zoveel liefde dat die tranen mij een soort geluksmoment bezorgden.
donderdag 3 december 2009 om 07:51
Mijn hemel, wat een verhalen..... ik moet er echt om huilen.. Essie, ik vind dat je er goed aan hebt gedaan....
Schrijnend jullie verhalen... jemig, wat een ontroering.
Mijn vader zag ik voor het eerst huilen toen ik een jaar of 14 was, althans wat ik me kan herinneren. Mijn zus had 'weer eens' iets geflikt. Jarenlang waren er problemen met mijn zus, drugs, heel veel drugs, en nog veel meer ellende etc. Dat jaar waren we verhuisd, het ging beter met zus en mijn vader had zin om kerst grootser te vieren. Hij nam mij mee naar de stad naar een juwelier. Hij wilde ringen kopen voor alle vrouwen in zijn leven. Hij kocht een mooie voor mijn moeder, eentje voor mijn zus en eentje voor mij. Hij wilde dat ik hem hielp met uitzoeken. We zouden kerstavond vieren als gezin, eindelijk al 'die ellende' achter ons. Op de avond van kerstavond belde mijn zus dat ze niet kwam (nadat we ons afvroegen waar ze bleef) 'ze had er geen zin in en was vertrokken naar Oostenrijk voor een lang weekend'. Daar zaten we. Vader, moeder, ik en 3 doosjes onder de boom. Ik was zo boos op mijn zus. Zo boos, ik haatte haar. Ik ben opgestaan en naar boven gehold, heb mijn zus vervloekt. Wéér was zij het die mijn leven verpestte. Weer was zij het die roet in het eten gooide, weer was zij het die mijn ouders zo'n verdriet deed.... al jaar en dag al die ellende om haar. ik lag te snikken op bed toen mijn vader binnenkwam. Hij kwam naast me zitten en sloeg zijn armen om me heen en hij brak ook. Hij moest zo hard huilen en ik ook. En toen kwam mijn moeder en die kwam ook op bed zitten en zij moest ook hard huilen... Ik ben het nooit vergeten..
Achteraf bleek dat zus helemaal niet in Oostenrijk zat maar ergens anders zwaar stoned/out lag, We dachten dat het beter ging, maar dat was niet zo, helaas.
Daarna heb ik mijn vader nog veel vaker zien huilen. De laatste keer toen ik hem vertelde dat mijn relatie voorbij was en of ik even een paar nachtjes mocht komen logeren. Hij moest zo hard huilen, maar niet omdat hij het erg vond, hij was zo opgelucht dat ik eindelijk was weggegaan bij die man......een ander soort tranen dus.
Inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder. Is mijn zus een lieve zus voor mij en een lieve dochter voor mijn ouders en is mijn vader nog steed's één van de weinige mannen die ik ken van wie ik met gepaste regelmaat de tranen zie... ook om mooie dingen.
Schrijnend jullie verhalen... jemig, wat een ontroering.
Mijn vader zag ik voor het eerst huilen toen ik een jaar of 14 was, althans wat ik me kan herinneren. Mijn zus had 'weer eens' iets geflikt. Jarenlang waren er problemen met mijn zus, drugs, heel veel drugs, en nog veel meer ellende etc. Dat jaar waren we verhuisd, het ging beter met zus en mijn vader had zin om kerst grootser te vieren. Hij nam mij mee naar de stad naar een juwelier. Hij wilde ringen kopen voor alle vrouwen in zijn leven. Hij kocht een mooie voor mijn moeder, eentje voor mijn zus en eentje voor mij. Hij wilde dat ik hem hielp met uitzoeken. We zouden kerstavond vieren als gezin, eindelijk al 'die ellende' achter ons. Op de avond van kerstavond belde mijn zus dat ze niet kwam (nadat we ons afvroegen waar ze bleef) 'ze had er geen zin in en was vertrokken naar Oostenrijk voor een lang weekend'. Daar zaten we. Vader, moeder, ik en 3 doosjes onder de boom. Ik was zo boos op mijn zus. Zo boos, ik haatte haar. Ik ben opgestaan en naar boven gehold, heb mijn zus vervloekt. Wéér was zij het die mijn leven verpestte. Weer was zij het die roet in het eten gooide, weer was zij het die mijn ouders zo'n verdriet deed.... al jaar en dag al die ellende om haar. ik lag te snikken op bed toen mijn vader binnenkwam. Hij kwam naast me zitten en sloeg zijn armen om me heen en hij brak ook. Hij moest zo hard huilen en ik ook. En toen kwam mijn moeder en die kwam ook op bed zitten en zij moest ook hard huilen... Ik ben het nooit vergeten..
Achteraf bleek dat zus helemaal niet in Oostenrijk zat maar ergens anders zwaar stoned/out lag, We dachten dat het beter ging, maar dat was niet zo, helaas.
Daarna heb ik mijn vader nog veel vaker zien huilen. De laatste keer toen ik hem vertelde dat mijn relatie voorbij was en of ik even een paar nachtjes mocht komen logeren. Hij moest zo hard huilen, maar niet omdat hij het erg vond, hij was zo opgelucht dat ik eindelijk was weggegaan bij die man......een ander soort tranen dus.
Inmiddels zijn we ruim 20 jaar verder. Is mijn zus een lieve zus voor mij en een lieve dochter voor mijn ouders en is mijn vader nog steed's één van de weinige mannen die ik ken van wie ik met gepaste regelmaat de tranen zie... ook om mooie dingen.
DTEEZ!
