Psyche
alle pijlers
mijn vader is bang.... wat kan ik doen??
woensdag 14 april 2010 om 13:51
Ik twijfel of dit thuishoord in Psyche of in Medisch, maar doe het toch maar hier.
Situatieschets: Mijn vader is 67 jaar en sinds 2 jaar met pensioen. Hij was ambtenaar, en moest dus met pensioen. Van hem had het niet gehoeven, hij zou met plezier nog een tijdje verder hebben gewerkt.
Nou is mijn vader vroeger vrachtwagenchauffeur geweest. Dat deed hij, naast zijn gewone werk, ook nog wel regelmatig als invalchauffeur bij bedrijven van bekenden en oud-werkgevers. In de vakanties bijvoorbeeld. Hij heeft er altijd veel plezier in gehad, meer dan in zijn "gewone" werk.
Vrij snel na zijn pensionering kreeg mijn vader het aanbod om bij een bevriend bedrijf te gaan werken als invalchauffeur op de vrachtwagen. Leuk werk, fijne bijverdiensten, fijne collega's, hij was er erg blij mee. Mijn moeder trouwens ook, die werd gek van hem thuis. Het werk is flexibel, de ene week rijdt hij 5 dagen, de andere week 2, soms een week niet. Vind ie allemaal leuk, hij mag ook zelf aangeven wanneer hij wel of niet kan.
Vorig jaar heeft hij hartritmestoornissen gekregen (waarover ik hier ook vragen heb gesteld toen). Dat is met behandeling allemaal helemaal goed gekomen, gelukkig. Hij heeft geen last meer, hoeft nog maar eens in de 6 maanden op controle te komen en is door de cadioloog gezond genoeg verklaard om weer op de vrachtwagen te rijden. Sindsdien rijdt hij alweer een maand of 5, met plezier.
Vorige week heeft hij tijdens het rijden, kort na vertrek vanaf de zaak, een "aanval" gehad. Hij was misselijk, duizelig en heel moe. Heeft de wagen aan de kant gezet en een collega gebeld. Die heeft hem opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Daar zijn hartfilmpjes gemaakt en verdere onderzoeken gedaan: niets te zien. Volgens de cardioloog daar (niet zijn eigen cardioloog) niets aan de hand. Voor de zekerheid heeft hij nog wel bloed laten prikken (men dacht aan suiker) maar ook daar is niets uit gekomen. De huisarts heeft bij dat bloedprikken wel laten vallen dat het alsnog zijn hart kon zijn geweest, want zo'n hartfilmpje is een momentopname. Inmiddels heeft hij nog 3 keer zo'n "aanval" gehad. Hij voelt zich in korte tijd benauwd worden, hartkloppingen, duizelig. Hij heeft telkens de wagen aan de kant gezet, en na een half uurtje voelde hij zich weer beter en kon hij weer door. Maar de "aanvallen" zaten wel dichter op elkaar en hij zat niet meer op zijn gemak in de wagen. Zeker omdat de huisarts had gezegd dat dat hartfilmpje wat was gemaakt maar een momentopname was, en dat het alsnog zijn hart kon zijn.
Vandaag is hij na een uur rijden omgekeerd, heeft zijn wagen ingeleverd en zich ziek gemeld. Eenmaal thuis bekende hij aan mijn moeder (die aandrong dat hij de cardioloog zou bellen) dat hij gewoon bang is. Bang om last van zijn hart te krijgen, bang om een ongeluk te krijgen of te veroorzaken, bang voor een nieuwe "aanval". Hij wil niet naar de cardioloog en al helemaal niet naar de huisarts, want die zou hem doorverwijzen naar een psycholoog of maatschappelijk werk en dat weigert hij. Mijn vader is een redelijk typische vrachtwagenchauffeur: ruwe bolster, blanke pit. Beer van een vent, vindt dat je gewoon moet doen, dan doe je al gek genoeg. Dat uitgerekend hij "paniekaanvallen" zou hebben is voor hem onverteerbaar. Ik denk dat als de huisarts hem pillen zou geven waarmee het "over" zou zijn, dat hij wel zou gaan, natuurlijk, maar hij ziet geen andere oplossing dan dat. Praten is niks voor hem.
En ik weet het niet meer. Mijn moeder is overstuur, en ik ken ze goed genoeg dat zij precies de dingen zegt die hij niet wil horen momenteel. Ik weet niet wat ik kan doen om hem te helpen, maar dit gaat zo ook niet natuurlijk. Hij heeft zo'n lol in het rijden, maar ook financieel kunnen ze het geld goed gebruiken. Ik gun het hem zo om weer de weg op te kunnen en zich gewoon niet meer angstig te voelen in zijn eigen lichaam.
Heeft iemand tips?
Situatieschets: Mijn vader is 67 jaar en sinds 2 jaar met pensioen. Hij was ambtenaar, en moest dus met pensioen. Van hem had het niet gehoeven, hij zou met plezier nog een tijdje verder hebben gewerkt.
Nou is mijn vader vroeger vrachtwagenchauffeur geweest. Dat deed hij, naast zijn gewone werk, ook nog wel regelmatig als invalchauffeur bij bedrijven van bekenden en oud-werkgevers. In de vakanties bijvoorbeeld. Hij heeft er altijd veel plezier in gehad, meer dan in zijn "gewone" werk.
Vrij snel na zijn pensionering kreeg mijn vader het aanbod om bij een bevriend bedrijf te gaan werken als invalchauffeur op de vrachtwagen. Leuk werk, fijne bijverdiensten, fijne collega's, hij was er erg blij mee. Mijn moeder trouwens ook, die werd gek van hem thuis. Het werk is flexibel, de ene week rijdt hij 5 dagen, de andere week 2, soms een week niet. Vind ie allemaal leuk, hij mag ook zelf aangeven wanneer hij wel of niet kan.
Vorig jaar heeft hij hartritmestoornissen gekregen (waarover ik hier ook vragen heb gesteld toen). Dat is met behandeling allemaal helemaal goed gekomen, gelukkig. Hij heeft geen last meer, hoeft nog maar eens in de 6 maanden op controle te komen en is door de cadioloog gezond genoeg verklaard om weer op de vrachtwagen te rijden. Sindsdien rijdt hij alweer een maand of 5, met plezier.
Vorige week heeft hij tijdens het rijden, kort na vertrek vanaf de zaak, een "aanval" gehad. Hij was misselijk, duizelig en heel moe. Heeft de wagen aan de kant gezet en een collega gebeld. Die heeft hem opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Daar zijn hartfilmpjes gemaakt en verdere onderzoeken gedaan: niets te zien. Volgens de cardioloog daar (niet zijn eigen cardioloog) niets aan de hand. Voor de zekerheid heeft hij nog wel bloed laten prikken (men dacht aan suiker) maar ook daar is niets uit gekomen. De huisarts heeft bij dat bloedprikken wel laten vallen dat het alsnog zijn hart kon zijn geweest, want zo'n hartfilmpje is een momentopname. Inmiddels heeft hij nog 3 keer zo'n "aanval" gehad. Hij voelt zich in korte tijd benauwd worden, hartkloppingen, duizelig. Hij heeft telkens de wagen aan de kant gezet, en na een half uurtje voelde hij zich weer beter en kon hij weer door. Maar de "aanvallen" zaten wel dichter op elkaar en hij zat niet meer op zijn gemak in de wagen. Zeker omdat de huisarts had gezegd dat dat hartfilmpje wat was gemaakt maar een momentopname was, en dat het alsnog zijn hart kon zijn.
Vandaag is hij na een uur rijden omgekeerd, heeft zijn wagen ingeleverd en zich ziek gemeld. Eenmaal thuis bekende hij aan mijn moeder (die aandrong dat hij de cardioloog zou bellen) dat hij gewoon bang is. Bang om last van zijn hart te krijgen, bang om een ongeluk te krijgen of te veroorzaken, bang voor een nieuwe "aanval". Hij wil niet naar de cardioloog en al helemaal niet naar de huisarts, want die zou hem doorverwijzen naar een psycholoog of maatschappelijk werk en dat weigert hij. Mijn vader is een redelijk typische vrachtwagenchauffeur: ruwe bolster, blanke pit. Beer van een vent, vindt dat je gewoon moet doen, dan doe je al gek genoeg. Dat uitgerekend hij "paniekaanvallen" zou hebben is voor hem onverteerbaar. Ik denk dat als de huisarts hem pillen zou geven waarmee het "over" zou zijn, dat hij wel zou gaan, natuurlijk, maar hij ziet geen andere oplossing dan dat. Praten is niks voor hem.
En ik weet het niet meer. Mijn moeder is overstuur, en ik ken ze goed genoeg dat zij precies de dingen zegt die hij niet wil horen momenteel. Ik weet niet wat ik kan doen om hem te helpen, maar dit gaat zo ook niet natuurlijk. Hij heeft zo'n lol in het rijden, maar ook financieel kunnen ze het geld goed gebruiken. Ik gun het hem zo om weer de weg op te kunnen en zich gewoon niet meer angstig te voelen in zijn eigen lichaam.
Heeft iemand tips?
woensdag 14 april 2010 om 13:58
Toch nog een consult bij de eigen cardioloog aanvragen, kijken of hij een dag met zo'n ECGachtig kastje kan lopen waarbij ze de hartactiviteit meten??
Controle op de mogelijke veroorzakers van deze 'aanvallen', er voor zorgen dat hij weet wat het is en waardoor het wordt veroorzaakt. Wanneer je dit weet kun je hier op inspelen. Wanneer het toch niets lichamelijk is maar paniek aanvallen blijken te zijn moet hij hier toch iets mee (alsin psych of maatschappelijk werkster) er mee blijven lopen maakt het dan alleen maar erger.
Controle op de mogelijke veroorzakers van deze 'aanvallen', er voor zorgen dat hij weet wat het is en waardoor het wordt veroorzaakt. Wanneer je dit weet kun je hier op inspelen. Wanneer het toch niets lichamelijk is maar paniek aanvallen blijken te zijn moet hij hier toch iets mee (alsin psych of maatschappelijk werkster) er mee blijven lopen maakt het dan alleen maar erger.
woensdag 14 april 2010 om 14:12
Hartkastje idd, en desnoods (onder begeleiding?) ermee in de vrachtwagen, precies dáár waar ie zo bang is.
Ik zou juist eerder denken dat die aanvallen inderdáád door zijn hart veroorzaakt worden (misschien weer ritmestoornissen?) in plaats van een paniekaanval.
Hoe dan ook; sterkte voor je vader, tis niks he, zo'n man zo angstig zien
Ik zou juist eerder denken dat die aanvallen inderdáád door zijn hart veroorzaakt worden (misschien weer ritmestoornissen?) in plaats van een paniekaanval.
Hoe dan ook; sterkte voor je vader, tis niks he, zo'n man zo angstig zien
woensdag 14 april 2010 om 14:14
Mijn moeder had ook dit soort aanvallen en in het ziekenhuis werd ook steeds na een hartfilmpje en bloedonderzoek gezegd: niks aan de hand, u heeft niets aan het hart. Totdat ik er op stond dat ze verder onderzoek moesten gaan doen. Toen is ze gecatheteriseerd en bleek dat ze twee volledig afgesloten kransslagaderen had en was er een operatie nodig.
Ik wil je niet ongerust maken maar een bezoek aan de cardioloog zou goed uitstluitsel kunnen geven.
Sterkte!
Ik wil je niet ongerust maken maar een bezoek aan de cardioloog zou goed uitstluitsel kunnen geven.
Sterkte!
woensdag 14 april 2010 om 14:39
Inderdaad vragen om meer onderzoeken, bijvoorbeeld een Holter onderzoek (zo'n kastje). En eventueel een echo van het hart.
Mochten ze met onderzoek niets kunnen vinden dan zou je vader toch eens met iemand moeten praten.
Het is heel normaal om anticipatie-angst te hebben, als je vaker last hebt van iets engs dan verlies je het vertrouwen in je lijf.
Mochten ze met onderzoek niets kunnen vinden dan zou je vader toch eens met iemand moeten praten.
Het is heel normaal om anticipatie-angst te hebben, als je vaker last hebt van iets engs dan verlies je het vertrouwen in je lijf.
woensdag 14 april 2010 om 15:03
Misschien kan hij aan twee dingen tegelijk bezig gaan? Bezoekje eigen cardioloog lijkt mij ook geen slecht idee, misschien is je vader idd geruster na een Holter/ 24-h ECG, om zeker te weten dat het goed gaat met zijn hart, misschien dat een gesprek met zijn eigen cardioloog ook al oplucht?
Aan de andere kant lokt de ene paniekaanval ook de andere uit. Een paniekaanval is heel indrukwekkend om mee te maken en ik kan me voorstellen dat je vader dat midden in het verkeer ook heel beanstigend heeft gevonden en daardoor bang is dat hij het nog eens mee zal maken (en daarnaast met zijn voorgeschiedenis bang is dat het aan zijn hart ligt).
Ik kan me ook voorstellen dat de drempel voor medicatie/ psych nu toch wel meteen erg hoog is. Grote kans dat dat ook niet direct nodig is na enkele paniekaanvallen (het grootste deel van de mensen krijgt wel eenmaal of vaker last van een paniekaanval in hun leven). Wellicht kan hij eens langs de fysio voor ademhalingsoefeningen iod? Die kan hem wel aanleren dat je ook tijdens een paniekaanval je lijf voldoende onder controle kan houden om de auto veilig aan de kant te krijgen + de drempel om langs de fysio te gaan is denk ik een stuk minder hoog.
Aan de andere kant lokt de ene paniekaanval ook de andere uit. Een paniekaanval is heel indrukwekkend om mee te maken en ik kan me voorstellen dat je vader dat midden in het verkeer ook heel beanstigend heeft gevonden en daardoor bang is dat hij het nog eens mee zal maken (en daarnaast met zijn voorgeschiedenis bang is dat het aan zijn hart ligt).
Ik kan me ook voorstellen dat de drempel voor medicatie/ psych nu toch wel meteen erg hoog is. Grote kans dat dat ook niet direct nodig is na enkele paniekaanvallen (het grootste deel van de mensen krijgt wel eenmaal of vaker last van een paniekaanval in hun leven). Wellicht kan hij eens langs de fysio voor ademhalingsoefeningen iod? Die kan hem wel aanleren dat je ook tijdens een paniekaanval je lijf voldoende onder controle kan houden om de auto veilig aan de kant te krijgen + de drempel om langs de fysio te gaan is denk ik een stuk minder hoog.
woensdag 14 april 2010 om 20:31
Dank allemaal voor de reacties. Ik heb even kort gesproken met mijn moeder, we hebben besloten het voor vandaag even te laten rusten en hem later aan te spreken.
Mijn voorstel is dan om contact met zijn cardioloog op te nemen en daar meer onderzoek te vragen. Misschien is het zelfs wel zo "simpel" dat hij daardoor genoeg gerustgesteld wordt (als er niets wordt gevonden dan) om er geen last meer van te hebben. Is dat niet het geval, dan kunnen we weer verder gaan zoeken naar een oplossing.
Mijn voorstel is dan om contact met zijn cardioloog op te nemen en daar meer onderzoek te vragen. Misschien is het zelfs wel zo "simpel" dat hij daardoor genoeg gerustgesteld wordt (als er niets wordt gevonden dan) om er geen last meer van te hebben. Is dat niet het geval, dan kunnen we weer verder gaan zoeken naar een oplossing.
