Psyche
alle pijlers
Mijn vriend krijgt een "psychose" op mijn bevallingsdag!
zaterdag 31 mei 2008 om 05:11
Mijn vriend en ik hebben altijd een geweldige relatie gehad.
Hij had zijn dingetjes, maar ok.... dat was hij gewoon en ja... je gaat niet iemand veranderen omdat jij het anders wilt.
Ik was gelukkig! In augustus vorig jaar besloten we dat we voor een kind zouden gaan! En ja... meteen zwanger. We waren dolgelukkig. Maar toen ging het mis. HIj begon te veranderen. Kleine trekjes werden grote trekken. Hij werd egoistisch, had geen grenzen, alles werd te veel, grootheidswaanzin etc. Het werd een misselijk ventje. Totdat hij zijn baan daardoor verloor. Het was allemaal mijn schuld. Ik had een zware zwangerschap en dat kon hij niet aan. Deuk nummer 1. Op de dag van de bevalling werd het bezoek hem te veel. Hij is letterlijk op de vuist gegaan met mijn vader omdat hij alleen wilde zijn met mij en de kleine! Helemaal doorgedraaid en aggresief. Toen heb ik hem "tijdelijk" verlaten. Ik woon nu bij mijn ouders samen met de kleine die nu 4 weken oud is. Mijn vriend is in behandeling bij de crisisdienst en voelt zich door mij verlaten. HIj haat me omdat ik weg ben gegaan en omdat ik zijn kind heb afgepakt. Hij is nu helemaal de weg kwijt. Leeterlijk ingestort. Paranoias, waanideeen, vertekend beeld van de waarheid. Hij wil mij nooit meer zien. Het ligt aan mij en hij is niet ziek denkt hij. Wij doen dat hem aan.
Herkend iemand dit? Hoe ga ik hiermee om? Moet ik het serieus nemen dat hij mij nooit terug wil? Moet ik er een punt achter zetten? Wat hoort wel of niet bij zijn ziektebeeld?
Wanneer moet ik mijn grenzen stellen?
Veel vragen maar geen antwoorden.
Het zou misschien makkelijker zijn al had ik geen baby van hem.
Ik wil vechten voor mijn gezin. Maar hoe?
Hij had zijn dingetjes, maar ok.... dat was hij gewoon en ja... je gaat niet iemand veranderen omdat jij het anders wilt.
Ik was gelukkig! In augustus vorig jaar besloten we dat we voor een kind zouden gaan! En ja... meteen zwanger. We waren dolgelukkig. Maar toen ging het mis. HIj begon te veranderen. Kleine trekjes werden grote trekken. Hij werd egoistisch, had geen grenzen, alles werd te veel, grootheidswaanzin etc. Het werd een misselijk ventje. Totdat hij zijn baan daardoor verloor. Het was allemaal mijn schuld. Ik had een zware zwangerschap en dat kon hij niet aan. Deuk nummer 1. Op de dag van de bevalling werd het bezoek hem te veel. Hij is letterlijk op de vuist gegaan met mijn vader omdat hij alleen wilde zijn met mij en de kleine! Helemaal doorgedraaid en aggresief. Toen heb ik hem "tijdelijk" verlaten. Ik woon nu bij mijn ouders samen met de kleine die nu 4 weken oud is. Mijn vriend is in behandeling bij de crisisdienst en voelt zich door mij verlaten. HIj haat me omdat ik weg ben gegaan en omdat ik zijn kind heb afgepakt. Hij is nu helemaal de weg kwijt. Leeterlijk ingestort. Paranoias, waanideeen, vertekend beeld van de waarheid. Hij wil mij nooit meer zien. Het ligt aan mij en hij is niet ziek denkt hij. Wij doen dat hem aan.
Herkend iemand dit? Hoe ga ik hiermee om? Moet ik het serieus nemen dat hij mij nooit terug wil? Moet ik er een punt achter zetten? Wat hoort wel of niet bij zijn ziektebeeld?
Wanneer moet ik mijn grenzen stellen?
Veel vragen maar geen antwoorden.
Het zou misschien makkelijker zijn al had ik geen baby van hem.
Ik wil vechten voor mijn gezin. Maar hoe?
zaterdag 31 mei 2008 om 06:34
zaterdag 31 mei 2008 om 07:49
Jeetje wat moeilijk zeg.
Misschien ben ik nu wat kort door de bocht maar waarom wil je hem terug?
Ik zou als de dood zijn dat hij zo door het lint zou gaan tegenover het kind.
Ik weet ook dat hij er niets aan kan doen maar ik denk dat je daar op dat moment niet zo heel erg veel aan hebt.
Heel veel sterkte en vraag het aan het crisis team.Ik denk dat die daar wel een goed inzicht in kunnen geven
Misschien ben ik nu wat kort door de bocht maar waarom wil je hem terug?
Ik zou als de dood zijn dat hij zo door het lint zou gaan tegenover het kind.
Ik weet ook dat hij er niets aan kan doen maar ik denk dat je daar op dat moment niet zo heel erg veel aan hebt.
Heel veel sterkte en vraag het aan het crisis team.Ik denk dat die daar wel een goed inzicht in kunnen geven
zaterdag 31 mei 2008 om 12:11
Wat rot voor je! Dit is zeker niet makkelijk.
Is ie schizofreen? Het komt me bekend voor, muv de zwangerschap. Met name dit; Het is ALTIJD de schuld van een ander, hij kan er echt niets aan doen, zo vind ie zelf. Vond mijn ex ook altijd.
Ik denk dat er misschien hoop is als hij zich laat behandelen. Mijn ex deed dat niet, want iedereen was gek, maar met hem was niets aan de hand.
Als hij inziet dat er een probleem is, heb je een punt. Zolang hij het niet inziet, kan je misschien beter eerst afstand houden.
Is ie schizofreen? Het komt me bekend voor, muv de zwangerschap. Met name dit; Het is ALTIJD de schuld van een ander, hij kan er echt niets aan doen, zo vind ie zelf. Vond mijn ex ook altijd.
Ik denk dat er misschien hoop is als hij zich laat behandelen. Mijn ex deed dat niet, want iedereen was gek, maar met hem was niets aan de hand.
Als hij inziet dat er een probleem is, heb je een punt. Zolang hij het niet inziet, kan je misschien beter eerst afstand houden.
zaterdag 31 mei 2008 om 13:22
Vreselijk voor je, maar het belangrijkst wat je je moet realiseren is dat hij ziek is. Zijn reacties komen dus voort uit een ziekte, dus eigenlijk moet je die reacties niet serieus nemen. Met medicatie is het ook goed te behandelen. Je zult wel geduld nodig hebben tot je je "oude" vriend weer terug hebt.
Praat eens met de crisisdienst, die zien deze dingen heel vaak en kunnen je er veel meer over vertellen.
Misschien zou je trouwens voor jezelf en je kindje een dagboekje bij kunnen houden over de eerste maanden van je baby's leven, want het kan best zijn dat je vriend die tijd straks helemaal kwijt is.
Veel sterkte toegewenst!
Praat eens met de crisisdienst, die zien deze dingen heel vaak en kunnen je er veel meer over vertellen.
Misschien zou je trouwens voor jezelf en je kindje een dagboekje bij kunnen houden over de eerste maanden van je baby's leven, want het kan best zijn dat je vriend die tijd straks helemaal kwijt is.
Veel sterkte toegewenst!
zondag 1 juni 2008 om 14:31
Veel vragen maar geen antwoorden.
Het zou misschien makkelijker zijn al had ik geen baby van hem.
Ik wil vechten voor mijn gezin. Maar hoe?
Niet vechten, maar voor jezelf en je kind kiezen.
Laat hem het zelf maar uit zoeken.
Wil je een leven met iemand die zo instabiel (en gevaarlijk?) is?
Het zou misschien makkelijker zijn al had ik geen baby van hem.
Ik wil vechten voor mijn gezin. Maar hoe?
Niet vechten, maar voor jezelf en je kind kiezen.
Laat hem het zelf maar uit zoeken.
Wil je een leven met iemand die zo instabiel (en gevaarlijk?) is?
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 1 juni 2008 om 22:22
Anaiss,
Je vriend is ziek, dat kun je niet beter maken.
Dat is ook niet je verantwoording op dit moment, ook al denk je dat je invloed op zijn toestand hebt.
Steek voorlopig alle energie die je hebt, in jezelf en je baby.
Wat is dat nou, als je net vier weken geleden een bevalling achter de rug hebt!
Wat ontzettend rot voor je: geen leuke kraamtijd, en ook nu sta je er toch alleen voor (ondanks de zorg van je ouders).
Denk nu alleen aan je herstel en aan het welzijn van je kindje.
Je vriend is ziek, dat kun je niet beter maken.
Dat is ook niet je verantwoording op dit moment, ook al denk je dat je invloed op zijn toestand hebt.
Steek voorlopig alle energie die je hebt, in jezelf en je baby.
Wat is dat nou, als je net vier weken geleden een bevalling achter de rug hebt!
Wat ontzettend rot voor je: geen leuke kraamtijd, en ook nu sta je er toch alleen voor (ondanks de zorg van je ouders).
Denk nu alleen aan je herstel en aan het welzijn van je kindje.
maandag 2 juni 2008 om 09:06
lieve anaiss,
Heel veel sterkte en succes. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk.
Ik vind het veel te kort om nu te gaan roepen "dumpen maar". Je hebt toch samen een kind inmiddels en een verleden. Hij is ziek en heeft daar inderdaad zelf ook niet om gevraagd!
Naar mijn idee is natuurlijk je kind en zijn welzijn belangrijker, ik hoop voor je dat je de opvoeding van je kind in de toekomst met hem kan delen.
Kracht, liefde en gezondheid gewenst!
Heel veel sterkte en succes. Lijkt me verschrikkelijk moeilijk.
Ik vind het veel te kort om nu te gaan roepen "dumpen maar". Je hebt toch samen een kind inmiddels en een verleden. Hij is ziek en heeft daar inderdaad zelf ook niet om gevraagd!
Naar mijn idee is natuurlijk je kind en zijn welzijn belangrijker, ik hoop voor je dat je de opvoeding van je kind in de toekomst met hem kan delen.
Kracht, liefde en gezondheid gewenst!
