Mindset - hoe gaan jullie er mee om?

Ik zoek ervaringen van anderen omdat ik zelf zoveel leer van reflecteren, dingen vanuit een ander perspectief benaderen en misschien kunnen we elkaar hier steunen.

Ik heb een paar duidelijke en minder duidelijke labels. In ieder geval bestaat mijn leven uit goede en minder goede periodes. Mijn basiskarakter is positief, ik weet niet of ik realist of optimist ben maar ik probeer overal een kans in te zien en ben zeer loyaal.

Wat mij verontrust is dat ik nu eindelijk eens duidelijk zie dat ik in een positieve flow zit, maar dat deze niks te maken heeft met hoe ik mij lichamelijk voel of wat er om me heen gebeurt. Bij mij kwam ineens het besef binnen dat ik zelf geen (nauwelijks?) invloed heb op het bestaan van positieve en negatieve periodes.

Ik ben nu namelijk niet fit, moe (maar anders dan het moe wat ik altijd met me meedraag, dit is lichamelijk), verkouden, wakker liggen van de hoofdpijn. Lastige collega's, druk op het werk (want bijna kerst sluiting) maar onder alles een positieve stroom.

Ik kreeg als tip (een van de vele hulpverleners) schrijf eens op waar je energie kwijt raakt, wat er voor zorgt dat je in een negatieve bui of zelfs spiraal terecht komt. En hou bij waar je energie van krijgt en vrolijk van wordt.
Ik vond/vind dit een lastige opdracht. Ik kan er zeker wel dingen bij bedenken, maar het heeft allemaal alleen betrekking op het moment zelf, niet op de periode waar ik in zit. Die is óf positief óf negatief (of ergens in een tussenfase).

Ik realiseer me nu dat ik er maar weinig invloed op uit kan oefenen. Niet anders dan genieten / gebruik maken van de positieve periodes en de negatieve uitzitten.

Dit is zo lastig aan iemand uit te leggen. Misschien voor iemand van jullie herkenbaar? Hoe gaan jullie er mee om? En zijn er tips om wél invloed uit te oefenen op de (duur van / impact van) negatieve periodes?

Liefs, Femke

Ik blijf over mezelf leren, ben bijvoorbeeld over de boosheid heen die ik voelde als het weer eens niet normaal ging. Dat ging over in gelatenheid en nu raakt het me inmiddels een stuk minder.

Het inzicht dat ik in de OP beschreef, beangstigd me enigszins. Ik zie er niet direct als een berg tegenop, maar kijk wel al voorzichtig vooruit naar de negatieve periode die er weer aan komt. Wanneer? Ergens begin van het jaar schat ik, misschien eerder, misschien later, maar voor maart zeker wel. En da's niet handig, want ik heb juist voor februari nogal wat plannen staan en zo... op die manier ben ik daar mee bezig. Nu al dingen in gang zetten omdat het dan waarschijnlijk k#t uitkomt. En er zo mee bezig zijn, dat wil ik eigenlijk niet...

De periodes volgen elkaar op en kunnen weken of maanden duren. Het is dus niet standaard een bepaalde periode van het jaar. Ik weet alleen dat na goed slecht komt, en wanneer, dat is afwachten.

Misschien heb ik geluk, ben ik nu bang voor februari en valt de klap in april pas. Of kom ik begin januari al niet meer vooruit. Maar met lief zijn voor mezelf kom ik er niet, ik moet er doorheen en wel of niet aan mezelf denken heeft er nauwelijks invloed op.

Ik zie er tegenop, omdat ik weet dat ik in zo'n periode minder capabel ben op mijn werk en daar baal ik van. Ik zorg minder goed voor mijn kinderen, in de zin van gerichte, positieve aandacht (eten, kleding, op tijd naar school, dat gaat nog wel).

Weten dat dit speelt helpt me al een beetje op weg, uiteindelijk moet ik er toch beter mee om hebben leren gaan.

Suikerspin, verstandig dat je er in je planning rekening mee houdt. Zie je ook al tegen die periode op of kun je het redelijk over je heen laten komen inmiddels?

Dank voor jullie reacties.
Mindervanmij, zou best kunnen dat het hier ook hormonaal is, op een heel andere manier dan bij jou, want met menstruatie heeft het geen directe link. Ik heb bijvoorbeeld ook jaren last gehad van migraine, dat lijkt me ook hormonaal. Vroeger vrijwel wekelijks, inmiddels (na twee zwangerschappen) nog hooguit één keer per kwartaal migraine (yesss).

Triggers opsporen helpt dus niet. Accepteren is denk ik de beste oplossing, maar daar gaat veel tijd overheen voordat je dat goed onder de knie hebt, haha. Gewoon blijven proberen dus.

Negatieve periode: op z'n allerdiepst, dan kan ik letterlijk tegen de muren opvliegen, ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, de enige goede plek is een donker hoekje waarin ik mezelf kan verstoppen. Ik wil in die periodes ook niks. Niet eten, niet bewegen, niet slapen, niet wakker zijn. Je hersenen schakelen zich uit, ik kan op m'n werk uren naar mijn toetsenbord of uit het raam kijken zonder dat er iets doordringt en zonder dat ik mezelf zover krijg om weer te bewegen.
Deze periodes duren niet lang, maximaal een week, maar dit voel ik weken aankomen, waarin ik me voel zoals mindervanmij beschrijft.

Suikerspin, perfectionist ben ik inderdaad, dat maakt het niet makkelijker te accepteren dat dingen niet goed lopen. Aan de andere kant combineer ik dit met ADD en is het daardoor inherent aan mij om dingen juist níet tot in de puntjes te kunnen regelen, haha.

Consequentie van deze combi is een persisterende vermoeidheid, kun je er fijn bij hebben in slechte periodes. En daardoor kostte het me ook wat tijd om goede periodes te herkennen, want ja, ik ben toch nooit fit. En omdat dit zo is, heb ik me daar ook nooit door tegen laten houden en ga / ging ik altijd maar door, wist ik veel wat grenzen zijn. Die heb ik stukje bij beetje ontdekt en er valt vast nog een hoop te ontdekken.

Lieve suikerspin, wat een rake woorden gebruik je.
Inderdaad, voorzichtig met hulpverleners. Ik ben er normaal nogal wars van, maar ter wille van de kinderen ben ik van de zomer toch in een soort traject gestapt. Iedereen heeft dan een mening over je kinderen. Dacht ik aan problemen bij kind 1, werd dat gebagatelliseerd door school, die in plaats daarvan een probleem bij kind 2 vermoeden (daar ging het niet om!)

Combi van ADD en ASS, waarbij ADD schijnbaar uit de ASS voort komt, en chronisch depressief, ik heb de officiële kaartjes voor ASS en depressie en een officiële notitie (ter verder onderzoek, geen zin in) voor ADD. Na een burned-out achtig iets (heb ik mezelf weer uitgetrokken, dank aan werkgever die veel liet gebeuren en mij m'n gang liet gaan, positief) ben ik de diepe dalen van depressie goed zat geworden, vooral het 'jezelf er weer uittrekken', dus heb ik toen (anti medicijn als ik ben) antidepressiva gevraagd bij de huisarts. En zonder commentaar meegekregen, geen haan die ernaar kraait (vreemd toch). Dat helpt om er wat makkelijker bovenop te komen. Een tijdelijke verhoging van de dosering moet ik eens overwegen, ga ik me over inlezen voordat ik het voorstel.

Ik denk dat een groot deel van mijn omgeving niks merkt, maar mijn directeur (= direct leidinggevende) is hier gevoelig voor, hij merkt dit snel op. En vindt daar wat van (die leeft nog in de wereld van: dan ga je toch een rondje lopen / meer sporten / gezonder eten?). En het is terug te zien in de kwantiteit van mijn werk (omdat ik de kwaliteit hoog wil houden). Hij vindt dat lastig, accepteert het grotendeels wel maar barst dan soms in frustratie uit omdat hij 'geen grip op de zaak heeft omdat ik hem niet met gegevens voed'. Meer zijn eigen onzekerheid dus, ik laat de boel nooit (nooit) uit de klauwen lopen, en dat weet ie ook wel.

Ik heb geen partner die me dingen uit handen kan nemen. Zes dagen in de week zijn de kinderen bij mij, zij hebben er ongetwijfeld ook last van als er minder uit mijn handen komt. Ze hebben een enorme berg kleding, dat zorgt ervoor dat ze er netjes bij lopen, ook al heb ik niet gewassen. Ze weten inmiddels wel dat ze zelf in het washok moeten kijken waar de schone kleren uithangen (want niet opgeruimd in de kast). We komen er wel.

We komen er wel. Dat is het ook wel. Ik heb de fase van boos worden op mezelf achter me gelaten. Ik voel het nu meer als 'gelaten' en ik wacht totdat het overgaat in acceptatie, die fase gaat heus ook wel komen, maar die is er nu jammer genoeg nog niet, ik kijk daar naar uit. Ik weet dat 'omgaan met dingen' veranderd. En dat het allemaal tijd nodig heeft. Ik ben allang blij dat ik die boosheid achter me heb kunnen laten. Ratio is echt iets anders dan gevoel, en voor iemand die alles graag in de grip heeft is het soms best lastig om te accepteren dat je gevoel een andere kant op gaat dan je zelf beredeneerd hebt.

Wat versta jij onder ambulante begeleiding?

Suikerspin, jij hebt steun aan je man, heb jij nog andere steuntjes in je rug? Werk je? Ik heb de indruk dat je het inmiddels aardig op orde hebt allemaal. Ups en downs, maar dat je er wel mee hebt leren omgaan. Hopelijk geeft dat dan rust.

Ik ben afgelopen zomer via de huisarts bij breed sociaal loket beland en middels een aantal gesprekken proberen ze uit te vinden welke hulp past.

Dat heeft tot nu geresulteerd in
'ik wil je doorverwijzen naar een psycholoog, volgens mij (geen psychosociale achtergrond...) moet je nog heel wat uit het verleden verwerken' (...)
'die reactie van je dochter klinkt niet goed, daar moet meer aan de hand zijn' (ze is nogal preuts)
'je zoon mankeert niks, die heeft een veilige hechting' 'o nee, ik hoor van school dat ie niet voor zichzelf opkomt, die moet naar een cursus sociale vaardigheden'
'hulp in huis? Och joh, overal is het weleens een zooitje, ik ben vast wel erger gewend'

Concrete hulp, daar zijn we nog niet aangeland, dit is nog steeds de verkennende fase.

Misschien dat ik weer bij de psychosomatische fysiotherapeut langsga waar ik eerder ben geweest. Die is wat down to earth en probeert niet alles op te lossen. Heb ik paar jaar geleden veel aan gehad en heb een paar maanden terug van de huisarts weer een doorverwijzing gekregen voor haar.