Psyche
alle pijlers
Moeder niet meer mijn moeder
vrijdag 20 september 2019 om 10:34
Vroeger had ik een hele goede band met mijn moeder. We deden alles samen; boodschappen, winkelen, tutten, koken, series kijken.. noem het maar op. Ze had een eigen zaak waardoor ze vaak van huis was, helaas is de zaak failliet gegaan en lagen mijn ouders in een scheiding. Mijn moeder is in een burn-out geraakt en kwam thuis te zitten. Praten over haar burn-out deden we niet, ik was rond een jaar of 15-16 dus snapte er toch niet veel van. Toen ik 17 jaar was ben ik voor een stage naar het buitenland gegaan (lees 2 maanden), in de tijd dat ik weg was is mijn moeder verhuisd naar het buitenland voor 6 jaar lang. Toen ik thuis kwam was het huis verkocht, moeder in het buitenland en ik alleen achtergebleven met vader en zus.
Ze heeft veel dingen gemist: voor het eerst op kamers, ontmoeten van mijn vriend, afstuderen, verkeerde studiekeuze, baankeuzes etc. etc. Hierdoor ben ik mij enorm gaan afzetten tegen haar. Ze wilde wel eens Skypen maar ik wou dat niet, ik wist niet wat ik met haar te bespreken had. Ik voelde mij zo in de steek gelaten. Ooit hebben we hier een gesprek over gehad via de mail, ik probeerde mijn gevoelens te uiten. Wat kreeg ik als reactie: ja maar, jij hebt ook in het buitenland gewoond.. dus jij mag niet zeuren. Ook hebben wij in het buitenland een keer een flinke discussie gehad, ze deed iets geks en ik zei voor de grap; nou, doe eens niet zo gek.. je bent wel mijn voorbeeld he
. Vervolgens kraait ze uit: nou meid, ik zie mijzelf niet als een voorbeeld voor jou hoor. Je bent volwassen genoeg. Op dat moment voelde alsof mijn hart het even niet meer deed. Ik voelde mij zo zo zo enorm in mijn rug gestoken. Waar was die moeder met wie ik altijd kon lachen?
Dit zijn maar een paar voorbeelden van de vele discussies en vreemde situaties tussen mij en mijn moeder sinds dat zij naar het buitenland verhuisde.
Ze heeft 6 jaar in het buitenland gewoond en ondertussen woont ze nu een jaar in Nederland (aan de andere kant van NL). Ze wil alleen langskomen wanneer er aanhang mee gaat en blijven slapen ho maar. Soms hebben we contact maar ik merk dat ik mij nog steeds boos maak om hoe alles is gegaan. Ik hou de afstand en zij acteert daarnaar.
Natuurlijk weet ik dat zij wel deels moeite doet om haar dochter te zien. Maar ik kan het gesprek niet met haar aangaan want het loopt uit op discussies en smoesjes dat ze het allemaal zo zwaar heeft. Terwijl ik denk: jij hebt je puberdochter alleen gelaten en komt na 6 jaar terug alsof er niks aan de hand is.
Merkte dat ik dit even van mij wou afschrijven.
Ik ben soms ten einde raad..
Ze heeft veel dingen gemist: voor het eerst op kamers, ontmoeten van mijn vriend, afstuderen, verkeerde studiekeuze, baankeuzes etc. etc. Hierdoor ben ik mij enorm gaan afzetten tegen haar. Ze wilde wel eens Skypen maar ik wou dat niet, ik wist niet wat ik met haar te bespreken had. Ik voelde mij zo in de steek gelaten. Ooit hebben we hier een gesprek over gehad via de mail, ik probeerde mijn gevoelens te uiten. Wat kreeg ik als reactie: ja maar, jij hebt ook in het buitenland gewoond.. dus jij mag niet zeuren. Ook hebben wij in het buitenland een keer een flinke discussie gehad, ze deed iets geks en ik zei voor de grap; nou, doe eens niet zo gek.. je bent wel mijn voorbeeld he
. Vervolgens kraait ze uit: nou meid, ik zie mijzelf niet als een voorbeeld voor jou hoor. Je bent volwassen genoeg. Op dat moment voelde alsof mijn hart het even niet meer deed. Ik voelde mij zo zo zo enorm in mijn rug gestoken. Waar was die moeder met wie ik altijd kon lachen? Dit zijn maar een paar voorbeelden van de vele discussies en vreemde situaties tussen mij en mijn moeder sinds dat zij naar het buitenland verhuisde.
Ze heeft 6 jaar in het buitenland gewoond en ondertussen woont ze nu een jaar in Nederland (aan de andere kant van NL). Ze wil alleen langskomen wanneer er aanhang mee gaat en blijven slapen ho maar. Soms hebben we contact maar ik merk dat ik mij nog steeds boos maak om hoe alles is gegaan. Ik hou de afstand en zij acteert daarnaar.
Natuurlijk weet ik dat zij wel deels moeite doet om haar dochter te zien. Maar ik kan het gesprek niet met haar aangaan want het loopt uit op discussies en smoesjes dat ze het allemaal zo zwaar heeft. Terwijl ik denk: jij hebt je puberdochter alleen gelaten en komt na 6 jaar terug alsof er niks aan de hand is.
Merkte dat ik dit even van mij wou afschrijven.
Ik ben soms ten einde raad..
anoniem_390706 wijzigde dit bericht op 20-09-2019 11:45
2.91% gewijzigd
vrijdag 20 september 2019 om 11:33
Zoals ik het lees zoekt je moeder wel toenadering maar kap jij dat zelf steeds af
Of het kan alleen op jou manier
Zo werkt het natuurlijk niet helemaal.\
Haar burnout is iets wat je haar kwalijk lijkt te nemen, maar daar kan zij natuurlijk niets aan doen.
je zegt dat ze haar puberdochter in de steek heeft gelaten
Ik lees dat jij zelf op 17 jarige leeftijd naar het buitenland bent vertrokken
En misschien...heel misschien zijn het geen smoesjes als ze zegt dat ze het zwaar heeft
Misschien HEEFT ze het zwaar
Net als jij, en misschien lukt het op als je daar beiden over praat
Praten en gesprekken voeren is mijns inziens ook niet iets wat je doet per mail
Dat doe je face to face, met emoties en zo erbij
Heel veel succes, ik lees een hele hoop frustratie, en die zullen jullie samen uit moeten praten
Of het kan alleen op jou manier
Zo werkt het natuurlijk niet helemaal.\
Haar burnout is iets wat je haar kwalijk lijkt te nemen, maar daar kan zij natuurlijk niets aan doen.
je zegt dat ze haar puberdochter in de steek heeft gelaten
Ik lees dat jij zelf op 17 jarige leeftijd naar het buitenland bent vertrokken
En misschien...heel misschien zijn het geen smoesjes als ze zegt dat ze het zwaar heeft
Misschien HEEFT ze het zwaar
Net als jij, en misschien lukt het op als je daar beiden over praat
Praten en gesprekken voeren is mijns inziens ook niet iets wat je doet per mail
Dat doe je face to face, met emoties en zo erbij
Heel veel succes, ik lees een hele hoop frustratie, en die zullen jullie samen uit moeten praten
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
vrijdag 20 september 2019 om 11:38
vrijdag 20 september 2019 om 11:38
Wat er ook gebeurd is, probeer (een kleine) band met je moeder te herstellen. Iedereen maakt fouten en iedereen heeft maar één leven.
Ik weet niet hoe oud je bent, misschien begrijp je later beter hoe het leven allemaal in mekaar zit. En dan hoop ik voor jou dat het (nog) niet te laat is.
Veel liefs en sterkte.
Ik weet niet hoe oud je bent, misschien begrijp je later beter hoe het leven allemaal in mekaar zit. En dan hoop ik voor jou dat het (nog) niet te laat is.
Veel liefs en sterkte.
vrijdag 20 september 2019 om 11:41
Pardon? Moeder laat haar dochter in de steek en ze moet het zelf maar uitzoeken en volwassen worden, zij is daar gekwetst over maar ze moet nog uitvinden hoe het leven werkt?
vrijdag 20 september 2019 om 11:42
vrijdag 20 september 2019 om 11:43
Heel veel pubers lopen een paar maanden stage in het buitenland. Lijkt me best heftig als je weer thuiskomt na stage en je moeder/ouders zijn vertrokken. Sta je daar met je koffer op je 17e.Summerdance schreef: ↑20-09-2019 11:33je zegt dat ze haar puberdochter in de steek heeft gelaten
Ik lees dat jij zelf op 17 jarige leeftijd naar het buitenland bent vertrokken
vrijdag 20 september 2019 om 11:44
Jammer dat je zoveel zonder je moeder hebt moeten doen, dat lijkt me wel zwaar. Maar ze heeft wel gelijk, zij is niet jouw voorbeeld, jij moet je eigen pad volgen en je eigen verkeerde keuzes maken, dat is het leven.
Hoezo zou ze moeten blijven slapen dan? Mijn moeder slaapt ook echt het liefst in haar eigen bed.
Hoezo zou ze moeten blijven slapen dan? Mijn moeder slaapt ook echt het liefst in haar eigen bed.
vrijdag 20 september 2019 om 11:50
Toen ze als 17 jarige terugkwam na 2 maanden en moeder ineens naar het buitenland was verhuisd. Kan me wel voorstellen dat TO zich in de steek gelaten voelt
vrijdag 20 september 2019 om 11:52
Om dit contact goed te kunnen herstellen zal je moeten leren om je moeder niet meer te zien als die beste vriendin die jou in de steek heeft gelaten. Logisch dat je dat voelt, maar zolang je er zo instaat, komt het nooit goed.
Ik denk dat je je moeder moet leren begrijpen. En zij jou. Is een mediator iets voor jullie?
Ik denk dat je je moeder moet leren begrijpen. En zij jou. Is een mediator iets voor jullie?
vrijdag 20 september 2019 om 11:55
en ook, dat je nu een, als 2 volwassen vrouwen, een andere band hebt, dan voor jij op stage ging en zij vertrokHatchi schreef: ↑20-09-2019 11:52Om dit contact goed te kunnen herstellen zal je moeten leren om je moeder niet meer te zien als die beste vriendin die jou in de steek heeft gelaten. Logisch dat je dat voelt, maar zolang je er zo instaat, komt het nooit goed.
Ik denk dat je je moeder moet leren begrijpen. En zij jou. Is een mediator iets voor jullie?
Je bent allebei gegroeid en veranderd
vrijdag 20 september 2019 om 11:56
Nou Mammezel, dat klinkt een beetje raar, want jij bent volgens mij veel ouder, maar zoals jij je altijd uit blijkt van dat ‘later begrijp je hoe het leven in elkaar zit’ geen sprake.mammezel schreef: ↑20-09-2019 11:38Wat er ook gebeurd is, probeer (een kleine) band met je moeder te herstellen. Iedereen maakt fouten en iedereen heeft maar één leven.
Ik weet niet hoe oud je bent, misschien begrijp je later beter hoe het leven allemaal in mekaar zit. En dan hoop ik voor jou dat het (nog) niet te laat is.
Veel liefs en sterkte.
En iedereen maakt fouten? Klopt. Maar sommige zijn niet te herstellen.
vrijdag 20 september 2019 om 12:17
vrijdag 20 september 2019 om 12:22
Bedankt voor de reacties tot nu toe.. toch goed om soms 'advies' uit andere hoek te hebben.
Ik heb inderdaad het oorspronkelijke bericht aangepast met het aantal maanden erbij, ik vond dit zelf wel relevant om te vermelden. Het is een lastige situatie.. ik ben 25 en ben als persoon natuurlijk enorm veranderd, zo ongetwijfeld ook mijn moeder. Op zo'n moment begin je na te denken, te malen.. heb ik iets fout gedaan? Wat is er gebeurt waar ik niks van weet? Etc.etc.
Ik blijf de berichten lezen, dankjulliewel!
Ik heb inderdaad het oorspronkelijke bericht aangepast met het aantal maanden erbij, ik vond dit zelf wel relevant om te vermelden. Het is een lastige situatie.. ik ben 25 en ben als persoon natuurlijk enorm veranderd, zo ongetwijfeld ook mijn moeder. Op zo'n moment begin je na te denken, te malen.. heb ik iets fout gedaan? Wat is er gebeurt waar ik niks van weet? Etc.etc.
Ik blijf de berichten lezen, dankjulliewel!
vrijdag 20 september 2019 om 12:22
Dit dus. Ik ben 40 en mijn moeder 61, zij voelt niet eens meer als mijn moeder. Ik bel ook sneller een vriendin als er wat is.
vrijdag 20 september 2019 om 12:26
Toen ik bij het overzicht zag dat u gereageerd had, dacht ik : jaaa, dat is een reactie op wat ik heb geschreven, want die kan het gewoonlijk niet laten!' Maar dat was niet zo. 'Vreemd' dacht ik toen nog. Maar, ja, ja, ja, het is er toch nog van gekomen.
U kan mij echt wel niet uitstaan, hè. Geeft niks hoor.
Maar ik moet wel lachen, dat u zo geregeld op wat ik schrijf, reageert met 'dat het raar is'. Weet je wat, neem even een spiegel, dan ziet ge nog 'een rare'.
vrijdag 20 september 2019 om 12:27
ga eens met iemand praten, dat helpt je gedachten te ordenenblauwoogje01 schreef: ↑20-09-2019 12:22Op zo'n moment begin je na te denken, te malen.. heb ik iets fout gedaan? Wat is er gebeurt waar ik niks van weet? Etc.etc.
vrijdag 20 september 2019 om 12:35
Wat zou het fijn zijn als je moeder jouw kant van het verhaal kon horen en kon zeggen dat ze je inderdaad in de steek heeft gelaten terwijl jij haar toen nodig had. Dat ze zichzelf kwijt was en daarom erg met zichzelf bezig was maar dat ze er daardoor onvoldoende voor jou is geweest.
Stel dat ze zoiets niet gaat zeggen; hoe wil jij dan met haar verder?
Stel dat ze zoiets niet gaat zeggen; hoe wil jij dan met haar verder?
